Grrr. Ik weet niet echt een titel hiervoor.

Een jaar of tien geleden was ik vaak met een groepje mensen op feestjes bij een ex van me thuis. Op een dag was er een vrouw bij die ik niet kende, ik noem haar even Miep.
Miep deed vanaf het begin een beetje raar tegen me.
Ik had geen idee waarom en negeerde haar maar. Het rare gedrag bleef: heel sneaky opmerkingen maken die op het randje van onbeleefd waren, maar net niet zeg maar. Je staat even te roken, ik vroeg of ze ook een bepaalde serie keek, waarop zij begon over mensen die niks anders doen dan bankhangen. Hiermee duidelijk suggererend dat ik dat wel deed en gewoon op blijven doorgaan, met een beetje neerbuigende toon maar ook lachend, alsof het grappig was bedoeld. Ik weet niet zo goed hoe ik dat helder uit kan leggen.
De groep groeide uit elkaar helaas, dus van die vrouw had ik geen last meer.
Dacht ik..
We zijn nu jaren verder, ik heb een vriend uit diezelfde oude vriendenkring. In de tussentijd is hij hecht met haar bevriend geraakt. Zo kennen zijn kinderen haar heel goed en schijnt zij hem geholpen te hebben toen hij depressief was na zijn scheiding. Top natuurlijk en hoewel ik het een achterbakse trien vind die ik nooit meer zou willen zien, ben ik toch blij dat ze goed voor hem is.
Het gedrag is echter gebleven.. En mijn vriend ziet en hoort helemaal niets. Het gaat dan ook echt heel sneaky: terwijl je in een beleefdheidsgesprek bent ineens weglopen om zogenaamd iemand te begroeten die er de hele tijd al is, dwars door me heen praten, een houding aannemen of ze veel wijzer is dan ik.. Het is irritant maar ik gun mijn vriend de fijne vriendschap en ik ga haar liever uit de weg. Ze heeft niets met mij van doen toch.

Maar mijn vriend.. Aan hem begin ik me steeds meer te irriteren. Want Miep is heilig aldus hem. Alles wat zij zegt is de waarheid. Nu heeft ze ook nog eens een baan als maatschappelijk werk dus begrijpen jullie dat ze helemaal een orakel is in zijn ogen (ik schrik terwijl ik dit type zelf van mijn eigen afkeer).
Ik mag geen enkele kritiek op haar geven, hij neemt het altijd voor haar op. Volgens hem verbeeld ik me haar gedrag omdat ik haar nooit heb gemogen. En ben ik gewoon jaloers. Ik moet zeggen: die mogelijkheid bestaat. Ik weet het gewoon niet. Of hij is stekeblind of mijn beeld van haar klopt allang niet meer. Ik weet dat ik er niks mee te maken wil hebben. Hij dringt aan op een gesprek met haar. Dat wil ik pertinent niet: ik heb dit al eens met haar proberen te praten en weet dat ze haar gedrag compleet gaat ontkennen en mij weg gaat zetten als onzeker persoon. Nogmaals: het gedrag gaat zo subtiel dat het makkelijk gebagatelliseerd kan worden en dan is het mijn woord tegen het hare. Of ik beeld me alles in? Kan ook..
Ik word hier dus ondertussen niet goed van en schaam me voor mijn jaloersheid naar deze persoon. Ook omdat ik heel eerlijk gezegd deze persoon onbelangrijk en inhoudsloos vind: als het aan mij lag zag ik haar nooit meer. En juist daarom steekt het zo dat mijn vriend alles wat ze zegt als hogere wijsheid ziet. En hij mij daarmee wegzet als ietsje minder of zo dan zij? Ik weet dat het probleem eerder bij mijn vriend en mij ligt dan bij Miep.
Ik weet zelf ook niet wat ik hiermee moet en wat mijn vraag is.. Mja, hoe zorg ik dat ik mij niet meer stoor aan mijn vriends verering van Miep..

Ik ben inderdaad onzeker en werk daar ook aan. Gaat alleen niet van de ene dag op de andere.

Dat mijn vriend ondertussen iemand die ik niet respecteer boven mij plaatst en haar mening belangrijker vind, en dat hij het voor deze twee opneemt en mijn mening wegwuift helpt mij ook niet echt, want ik ga dan twijfelen.
Mijn vriend heeft zelfs al boos gezegd dat hij de vriendschappen wel verbreekt. Ik was stomverbaasd: ik mag Miep niet maar dat zou ik echt nooit willen, ik gun hem zijn vrienden absoluut, heb zelf ook een eigen leven.

Tintwl, dat heb ik hem ook al gevraagd, of hij verliefd was of zo.
Soms denk ik bijna van wel, maar hij ontkent het helemaal. Dan zegt hij dat hij haar net zo ziet als zijn beste vriend. Maar daar heeft ie wel kritiek op, en hoe af en toe.
Het lijkt me alleen heel stug dat ze neuken, want haar vriend is er erg vaak bij als ze afspreken, zijn kinderen soms ook.
Soms denk ik, zou het onbewust zijn?

Ik heb het gevoel dat ik een jaloerse zeur word in deze relatie, en zo ben ik nooit geweest.
Maar ik heb zo een situatie ook nog nooit gehad. Misschien ben ik het ondertussen wel geworden en ben ik ziende blind?
Misschien is het allemaal echt onschuldig maar kan ik dat vanuit mijn vroegere afkeer niet helder zien?
Iemand die heel jaloers is vind ze lf natuurlijk altijd dat het gerechtvaardigd is. Ben ik dan zo blind?
Ik weet het ondertussen echt niet meer.

Lilalinda, dat wil ik wel proberen, maar ik ben bang dat ik mezelf ondertussen echt geen plezier doe met die etentjes. Zie het voor me: gezellie aan tafel en dan dat superieure gedoe van haar en mijn vriend die alles beaamt wat ze zegt. Zij met z'n tweeen veel plezier en ik voel dan dat ze me probeert buiten te sluiten, en als ik iets zeg is het natuurlijk weer "tis niet zo bedoeld, doe niet zo jaloers".

Ik zit in therapie en laatst zei mijn vriend: Miep vind het knap van je dat je therapie hebt en vraagt wat voor therapie je doet, dan kan ze zien wat het precies is en zo..
En ik, ik denk dan echt.. Wake the fuck up man, nee, daaaaaar zit ik op te wachten, dat Miep met jou praat over mijn therapie, kom op zeg..
Dat heb ik ook gezegd trouwens. En hij vind dat dan "jammer."
ZUCHT.

Beertje, ik heb eigen woonruimte.
En meestal negeer ik alles wat hij zegt over haar, of ik zeg oh wat leuk, goed van haar hoor.
Maar dat lukt me eigenlijk niet meer.
Ik denk dus dat hij verliefd op haar is geweest, maar hij ontkent dat in alle toonaarden. En volgens hem ben ik het belangrijkste in zijn wereld, op de kinderen na natuurlijk, en vind hij juist mijn mening heel belangrijk. Volgens hem heb ik een muur opgetrokken en zie ik niet hoeveel hij van me houdt, en ben ik te wantrouwig door mijn verleden. Maar waarom voelt dat voor mij dan helemaal niet zo! Ben ik nou echt zo blind, heb ik echt een muur, heeft hij gelijk? Verder is hij voorzover ik zie van hem geen leugenaar. Wel blind en beetje star af en toe voor bepaalde zaken. Zoals in dat geval met die man.

Ja Lucifer, dat vind ik ook niet tof. Geeft voor mij aan dat dat bord voor zijn kop wel heel groot is. Hij ziet haar echt als een soort hulpverlener. Gaat ie trots vertellen dat ze hem deze week al met zeker twee dingen heeft geholpen vanuit haar maatschappelijk werk. En dan denk ik 1. Waarom nu, nu ik eigenlijk al voor je aan het kijken was? Ze had dat al maanden kunnen doen, maar als ze van hem hoort dat ik je wil helpen gaat ze ineens aan touwtjes trekken. 2. Ik zeg al Maanden tegen je dat je je problemen aan moet gaan pakken en dat schuif je voor je uit. Nou is het ineens allemaal geregeld. Ehh, fijn, natuurlijk.. Maar is het dan gek dat ik mijn bedenkingen heb bij 1. haar motief om dit nu te doen en 2. zijn ineens gevonden motivatie.
Of is dat juist een teken dat zij 'm oprecht probeert te helpen en een goede invloed op 'm heeft?
Ik vind het allemaal zo dubbel en vervelend en ik zou willen dat ik het kon negeren. Dat probeer ik ook echt. Dat is ook zo idioot: ik ben hier degene met dit probleem: zij vinden het prima en lekker gaan zo. Ben ik dan het probleem?

Ik heb het gevoel dat zolang ik iets met mijn vriend heb (en ik wil bij hem blijven) haar erbij moet nemen. Ze is ondertussen een onvervreemdbaar deel van zijn leven. Daar zit ik niet mee, ik heb ook vrienden waar hij niks om geeft. Ik zou alleen willen dat hij er niet zo raar mee omging. Nog een voorbeeld: de opleiding die zij heeft gedaan voor haar werk heb ik niet zoveel mee. Niet vanwege haar, maar omdat ik zelf mensen heb gekend die op die manier een baan kregen. Ik had geen hoge pet op van het niveau, daar ben ik eerlijk in. Toen mijn vriend zei dat Miep wilde weten wat ik voor therapie volgde, ben ik uitgevallen en heb gezegd dat ik geen hoge dunk had van die vorm van expertise. Er zullen heel goeien bijzitten, maar dat is niet mijn ervaring: mij te zweverig zeg maar. Echt, wat ik toen later over de app kreeg: ik was dom en gemeen (vind ik juist van haar en past helemaal niet bij mij, maar goed) en dat ik haar deskundigheid niet onderkende.
Zo heeft hij nog nooit tegen me gepraat. Later heeft ie wel excuus aangeboden, hij had dat niet zo mogen zeggen. Dat doet ie ook bijna nooit.
En dan zeg ik, waarom reageer je hier zo heftig op joh. Maar daar krijg ik ook geen antwoord op.
Ondertussen zit ik hier alweer een uur van mijn leven te verspillen met piekeren hierover. Ik wil dat niet!
Moet ik het maar weer negeren dan, klinkt nu alsof we het er vaak over hebben, maar eigenlijk doe ik dat nooit?

Hoewel hij laatst zei, je bent altijd negatief over Miep. En dan ga ik weer denken huh?! Ik hou me juist de hele tijd in en heb tot twee dagen geleden eigenlijk nooit wat negatiefs gezegd, alleen gedacht? Ik raak hier dus helemaal door in de war.
Ik heb hier helemaal geen zin in!
Ik wil niks te maken hebben met die griet, maar ze blijft een soort van macht over hem houden. Daardoor voel ik mij alsof ik geen keuze heb hierin.

En maar piekeren.. En ondertussen appt hij mij over eten en film.. Die twee zijn hier echt niet mee bezig, dat besef ik ook wel.