Psyche
alle pijlers
Angststoornis
zaterdag 19 augustus 2017 11:44
Ik heb een angststoornis. Al jaren met ups en downs, maar nu zit ik in een flinke down. En heb het idee dat het nooit meer goed komt (terwijl ik best weer dat dat onzin is)
4 maanden geleden uitgevallen met veel lichamelijke klachten als vermoeidheid, spierpijn, vermoeide benen en duizeligheid. Bij mijn psych terecht gekomen en begonnen te werken aan de vermoeidheid. Oververmoeidheid staat altijd aan de basis van mijn angsten. Kreeg dus de diagnose overspannen. Bij mijn laatste bezoek aan de psych zijn we tot de conclusie gekomen dat de angststoornis niet zomaar weg gaat als mijn energie opgekrikt is.... tijd voor take 2. Het voelt als een soort vicieuze cirkel waarin ik gevangen zit.
Ben nu met terug van een angstige en vermoeiende vakantie met heel veel heimwee. Ik ben verdrietig, nerveus, gespannen en bang dat het altijd zo blijft. Ik ben getrouwd en moeder van het liefste (en het drukste) meisje van de wereld. Ik wil het zo graag goed doen voor hen, gewoon weer een vrolijke huisgenoot zijn die zich niet alleen maar angstig en nerveus voelt.
Wat zoek ik hier? Lotgenoten... mensen die in hetzelfde schuitje zitten en met een lach en een traan elkaar een steuntje in de rug kunnen geven. En hopelijk dan over een tijdje terug kunnen lezen en zien dat het echt wel beter wordt.
4 maanden geleden uitgevallen met veel lichamelijke klachten als vermoeidheid, spierpijn, vermoeide benen en duizeligheid. Bij mijn psych terecht gekomen en begonnen te werken aan de vermoeidheid. Oververmoeidheid staat altijd aan de basis van mijn angsten. Kreeg dus de diagnose overspannen. Bij mijn laatste bezoek aan de psych zijn we tot de conclusie gekomen dat de angststoornis niet zomaar weg gaat als mijn energie opgekrikt is.... tijd voor take 2. Het voelt als een soort vicieuze cirkel waarin ik gevangen zit.
Ben nu met terug van een angstige en vermoeiende vakantie met heel veel heimwee. Ik ben verdrietig, nerveus, gespannen en bang dat het altijd zo blijft. Ik ben getrouwd en moeder van het liefste (en het drukste) meisje van de wereld. Ik wil het zo graag goed doen voor hen, gewoon weer een vrolijke huisgenoot zijn die zich niet alleen maar angstig en nerveus voelt.
Wat zoek ik hier? Lotgenoten... mensen die in hetzelfde schuitje zitten en met een lach en een traan elkaar een steuntje in de rug kunnen geven. En hopelijk dan over een tijdje terug kunnen lezen en zien dat het echt wel beter wordt.
maandag 4 november 2019 13:58
Yesss; ik herken wel wat je zegt over dat je de dingen vroeger anders had voorgesteld. Ik had me de dingen ook anders voorgesteld, was graag gaan studeren maar dat is er door mijn angststoornis nooit van gekomen. En mijn wereld is nu heel klein. Ik heb nauwelijks sociale contacten. Maar ik kan niet zeggen hoe het nu met me zou zijn als ik wel was gaan studeren. Dus ik leg het maar naast me neer. Misschien is het voor jou ook een proces van acceptatie waar je doorheen moet. En jezelf richten op de toekomst.
Ik heb trouwens wel facebook en instagram, toch nog iets van een sociaal netwerk haha.
Iskek; welkom! Wat goed dat je een manier hebt gevonden om met je angststoornis om te gaan. Slik je antidepressiva waardoor je niet ongesteld wordt? Zonder in detail te treden; mag ik vragen wat voor soort traumatische ervaring je hebt meegemaakt?
Matz; ik hoop dat het inmiddels weer wat beter gaat met je. Als ik onrustig ben, ga ik ook wel eens eerder uit bed en als ik dan beneden ben gaan die piekergedachten langzaam weer over als ik wat afleiding zoek. Dat is beter dan in bed blijven met die onrust.
Ik voel me vandaag een beetje rusteloos. Heb het ook steeds warm. Vanochtend was mijn ovulatietest positief, misschien ligt het daaraan. In het weekend was ik misselijk, maar verder ging het wel. Ik heb veel en lang geslapen. Ik merk op slaapgebied wel verbetering ten opzichte van toen ik nog werkte. Toen lag ik elke nacht standaard urenlang wakker en dat is nu gelukkig voorbij.
Ik heb trouwens wel facebook en instagram, toch nog iets van een sociaal netwerk haha.
Iskek; welkom! Wat goed dat je een manier hebt gevonden om met je angststoornis om te gaan. Slik je antidepressiva waardoor je niet ongesteld wordt? Zonder in detail te treden; mag ik vragen wat voor soort traumatische ervaring je hebt meegemaakt?
Matz; ik hoop dat het inmiddels weer wat beter gaat met je. Als ik onrustig ben, ga ik ook wel eens eerder uit bed en als ik dan beneden ben gaan die piekergedachten langzaam weer over als ik wat afleiding zoek. Dat is beter dan in bed blijven met die onrust.
Ik voel me vandaag een beetje rusteloos. Heb het ook steeds warm. Vanochtend was mijn ovulatietest positief, misschien ligt het daaraan. In het weekend was ik misselijk, maar verder ging het wel. Ik heb veel en lang geslapen. Ik merk op slaapgebied wel verbetering ten opzichte van toen ik nog werkte. Toen lag ik elke nacht standaard urenlang wakker en dat is nu gelukkig voorbij.
Do you want to be right?
Or happy?
maandag 4 november 2019 14:43
Ja dat is het inderdaad Libe, een stukje acceptatie.. ik vind het gewoon moeilijk om op deze manier gelukkig te zijn. Binnen hetgeen wat ik aan kan zeg maar.
Ik zit mezelf heel vaak in de weg. Het ouder worden vind ik ook heel moeilijk.
Ik dacht namelijk altijd dat het wel goed zou komen en dat bepaalde dingen nog wel zouden lukken/gebeuren.
Het besef dat het leven niet maakbaar is, ook op relatie gebied, ben al heel lang alleen (zou niet eens weten waar ik de energie vandaan moet halen), voel me regelmatig depri. Ook mijn wereldje is klein en dat kan ik de ene dag beter accepteren als de andere dag.
Wat heeft jou geholpen om bepaalde dingen te accepteren?
Gisteren ook weer heel onrustig en depri, omdat ik vanmorgen vrijwilligers werk had.
Vanmorgen weer helemaal nerveus en moe, zo'n warrig hoofd, moeilijk kunnen concentreren. Het was weer een hele onderneming
Nu heel moe op de bank met een kopje thee. Soms denk ik ook dat ik misschien vaker even moet gaan liggen ofzo.
Maar voor mijn gevoel heb ik dan helemaal niks meer aan mijn dag
Maar wel fijn dat je nu beter slaapt.
Had je ook altijd dat onrustige als je moest gaan werken?
Ik zit mezelf heel vaak in de weg. Het ouder worden vind ik ook heel moeilijk.
Ik dacht namelijk altijd dat het wel goed zou komen en dat bepaalde dingen nog wel zouden lukken/gebeuren.
Het besef dat het leven niet maakbaar is, ook op relatie gebied, ben al heel lang alleen (zou niet eens weten waar ik de energie vandaan moet halen), voel me regelmatig depri. Ook mijn wereldje is klein en dat kan ik de ene dag beter accepteren als de andere dag.
Wat heeft jou geholpen om bepaalde dingen te accepteren?
Gisteren ook weer heel onrustig en depri, omdat ik vanmorgen vrijwilligers werk had.
Vanmorgen weer helemaal nerveus en moe, zo'n warrig hoofd, moeilijk kunnen concentreren. Het was weer een hele onderneming
Nu heel moe op de bank met een kopje thee. Soms denk ik ook dat ik misschien vaker even moet gaan liggen ofzo.
Maar voor mijn gevoel heb ik dan helemaal niks meer aan mijn dag
Maar wel fijn dat je nu beter slaapt.
Had je ook altijd dat onrustige als je moest gaan werken?
dinsdag 5 november 2019 09:30
Had net een heel bericht getypt, druk ik t per ongeluk weg...
ik begrijp jullie frustratie heel goed, want hier precies hetzelfde. Ik heb t 'geluk' dat mijn angst pas begon na de geboorte van onze 2e. daarvoor wel wat klachten, maar dat kon ik goed verbergen (vooral voor mezelf). Nu ben ik verandert. Ik pieker meer, ben snel onzeker, heb vaak wel iets (hoofdpijn, duizelig etc. ), huil om van alles en ik ben eigenlijk een persoon geworden die ik helemaal niet zo leuk vind. en die moet ik gaan accepteren... en zelfde oké gaan vinden...
Dat is lastig en de ene keer lukt dat beter dan de andere keer.
Yess ik vind t heel knap dat je toch naar je vrijwilligerswerk gaat. Is t iets waar je toch blij van wordt (ok al geeft t je de zenuwen)? Vind je t waard om er de zenuwen voor te hebben?
Libe lekker dat t slapen beter gaat. Is toch zo belangrijk! Hoop dat je je vandaag een stuk beter voelt.
Matz...Die ochtenden....kosten zoveel energie.. Ik ben dan vaak al moe en dan moet de dag nog beginnen...
Trouwens ik zag dat Iskek een permanente ban heeft gekregen voor iets dat in een ander topic geschreven is. Dus zij zal niet meer hoort mee schrijven.
Nou goede dag allemaal!
ik begrijp jullie frustratie heel goed, want hier precies hetzelfde. Ik heb t 'geluk' dat mijn angst pas begon na de geboorte van onze 2e. daarvoor wel wat klachten, maar dat kon ik goed verbergen (vooral voor mezelf). Nu ben ik verandert. Ik pieker meer, ben snel onzeker, heb vaak wel iets (hoofdpijn, duizelig etc. ), huil om van alles en ik ben eigenlijk een persoon geworden die ik helemaal niet zo leuk vind. en die moet ik gaan accepteren... en zelfde oké gaan vinden...
Dat is lastig en de ene keer lukt dat beter dan de andere keer.
Yess ik vind t heel knap dat je toch naar je vrijwilligerswerk gaat. Is t iets waar je toch blij van wordt (ok al geeft t je de zenuwen)? Vind je t waard om er de zenuwen voor te hebben?
Libe lekker dat t slapen beter gaat. Is toch zo belangrijk! Hoop dat je je vandaag een stuk beter voelt.
Matz...Die ochtenden....kosten zoveel energie.. Ik ben dan vaak al moe en dan moet de dag nog beginnen...
Trouwens ik zag dat Iskek een permanente ban heeft gekregen voor iets dat in een ander topic geschreven is. Dus zij zal niet meer hoort mee schrijven.
Nou goede dag allemaal!
woensdag 6 november 2019 08:14
Hoi iedereen en welkom Iskek 
Ik herken wel wat jullie schrijven..ik heb ook niet alles uit mezelf kunnen halen..ik zat vroeger op t vwo maar in de puberteit was ik zo onzeker (en ik was al erg verlegen) dat ik mn school niet heb afgemaakt. Uiteindelijk heb ik wel MBO Doktersassistente gedaan dus ook prima natuurlijk...maar soms denk ik wel 's..hè wat zonde..
Kwam al vrij snel mn huidige man tegen. Mijn angststoornis begon toen ik begin 20 was.
Ik heb wel s dat als ik niet fijn in mn vel zit ik muziek van vroeger ga draaien..gewoon omdat me dat een goed gevoel geeft.
Wat mij ook erg heeft geholpen is een hond
Wel aardig wat werk (wat een haar 
) maar je krijgt er zoveel voor terug! En veel wandelen en sociale contacten doe je ook op
We hebben haar geadopteerd 2 jaar geleden via een stichting..ze komt uit Spanje en is met een pup op straat gevonden. Ik vond t doodeng om die beslissing te nemen (kwam toen net uit een rotperiode) maar ik heb mijn hart gevolgd. Mijn man was ook erg positief gelukkig en onze hond is de beste maatjes met onze dochter van 8, zo leuk!
Ik herken wel wat jullie schrijven..ik heb ook niet alles uit mezelf kunnen halen..ik zat vroeger op t vwo maar in de puberteit was ik zo onzeker (en ik was al erg verlegen) dat ik mn school niet heb afgemaakt. Uiteindelijk heb ik wel MBO Doktersassistente gedaan dus ook prima natuurlijk...maar soms denk ik wel 's..hè wat zonde..
Kwam al vrij snel mn huidige man tegen. Mijn angststoornis begon toen ik begin 20 was.
Ik heb wel s dat als ik niet fijn in mn vel zit ik muziek van vroeger ga draaien..gewoon omdat me dat een goed gevoel geeft.
Wat mij ook erg heeft geholpen is een hond
Wel aardig wat werk (wat een haar ) maar je krijgt er zoveel voor terug! En veel wandelen en sociale contacten doe je ook op We hebben haar geadopteerd 2 jaar geleden via een stichting..ze komt uit Spanje en is met een pup op straat gevonden. Ik vond t doodeng om die beslissing te nemen (kwam toen net uit een rotperiode) maar ik heb mijn hart gevolgd. Mijn man was ook erg positief gelukkig en onze hond is de beste maatjes met onze dochter van 8, zo leuk!
woensdag 6 november 2019 09:21
woensdag 6 november 2019 10:10
He yourlocalhero, wat leuk om je weer te lezen! Gefeliciteerd met je nieuwe baan, wat onwijs gaaf voor je. Hoe gaat t verder met je? En met je kleintje?
Matz een hond lijkt me inderdaad echt een maatje. Onze 2 katten vinden ons heus wel leuk, maar blijven toch heel onafhankelijk.
Wij hebben een kitten van 5 maanden en een kat van 1.5 jaar. Die van 1.5 is heel rustig, terwijl de kitten echt heel speels is. Ze mag nog niet naar buiten en heeft energie voor 10. En als onze kat dan binnenkomt nadat hij buiten is geweest, wordt hij echt belaagd door de kleine, die is dan zo blij....
We spelen dus maar heel veel met die kleine, maar na een klein dutje staat ze weer 'aan'.
Matz een hond lijkt me inderdaad echt een maatje. Onze 2 katten vinden ons heus wel leuk, maar blijven toch heel onafhankelijk.
Wij hebben een kitten van 5 maanden en een kat van 1.5 jaar. Die van 1.5 is heel rustig, terwijl de kitten echt heel speels is. Ze mag nog niet naar buiten en heeft energie voor 10. En als onze kat dan binnenkomt nadat hij buiten is geweest, wordt hij echt belaagd door de kleine, die is dan zo blij....
We spelen dus maar heel veel met die kleine, maar na een klein dutje staat ze weer 'aan'.
woensdag 6 november 2019 10:30
Hoi! Ik wilde net een topic gaan aanmaken toen ik deze bovenaan zag staan bij psyche. En aangezien het angststoornis gerelateerd is plaats ik het even hier, moet het namelijk even van mij afschrijven en delen met mensen die het hopelijk een beetje begrijpen.
Ik heb al ong. 10 jaar een angststoornis. Paniekaanvallen, OCD, pleinvrees, van alles en nog wat. In de afgelopen 10 jaar zijn de klachten wel wat variërend geweest. Pleinvrees ben ik gelukkig al jaren overheen en met de OCD gaat het ook goed. Begin vorig jaar zat ik 3 maanden thuis met een burn out en door de oververmoeidheid was mijn angst en paniek ook weer op een enorm hoogtepunt. Dit heeft er ook toe geleid dat ik ben gestopt met mijn studie. Hoewel ik het intellectueel wel aan kon was de druk veel te hoog. Vervolgens gaf het stoppen wel veel rust, maar ik merkte dat ik toch weer graag wilde studeren. Omdat ik het nog niet aandurfde om weer met een volledige studie te beginnen en ook even goed wilde kunnen nadenken over wat ik precies zou willen doen ben ik dit jaar een eenjarige opleiding gaan doen.
Nu loop ik alleen al vanaf het begin weer tegen mijn angsten aan, en vooral heel veel vermoeidheid. Ik ben helemaal niet meer gewend aan een ritme en wil dit heel graag opbouwen, maar het lijkt maar niet te lukken. Bijna iedere week val ik wel een dag uit of doordat ik echt ziek ben (nu al bronchitis + een flinke verkoudheid te pakken gehad in 2 maanden) of omdat ik gewoon zo vermoeid ben dat ik niet kan functioneren en in constante angst verkeer.
Ik word er nu echt een beetje wanhopig van. Vorige week was ik ziek, in bed met koorts etc. en vanaf maandag gaat het weer wat beter. Maandag heb ik thuis gewerkt en dat ging goed, dus ging ik gister weer naar studie. Er waren gelijk weer veel verplichtingen waardoor ik een hele lange dag had (van 9:00 tot 21:00 u van huis weg) en daardoor overdag een stuk of 3 paniekaanvallen had en vandaag voel ik me weer helemaal belabberd.
Het vervelende is, dat we hier in groepen samenwerken aan projecten. Zij verwachten dus van mij dat ik er ben, en dat wil ik ook graag zijn, maar het lukt me heel vaak niet. Vervolgens raak ik weer super gefrustreerd en verdrietig dat dit niet lukt, en maak ik het alleen maar erger voor mezelf. Ik wil het graag aan de groep vertellen, zodat zij ook weten waar ze aan toe zijn, maar ik ben heel bang dat ik dan mijn eigen glazen ingooi. Dit zijn namelijk wel mensen die mij kunnen aanraden bij toekomstige werkgevers en het werk zelf lijkt me top. Maar nu zet ik mezelf neer als onbetrouwbaar en ongemotiveerd. En daarnaast ben ik ook gewoon bang dat het soort werk niet bij mij past door de ontzettend lange dagen en de hoge werkdruk.
Ik ben echt zo onwijs gefrustreerd nu. Ik wil zoveel en het lukt keer op keer niet. En ik wil niet dat mijn paniek en angst voor mij bepaald wat ik wel en niet kan, maar er keihard tegen vechten werkt ook niet.
Ik heb al ong. 10 jaar een angststoornis. Paniekaanvallen, OCD, pleinvrees, van alles en nog wat. In de afgelopen 10 jaar zijn de klachten wel wat variërend geweest. Pleinvrees ben ik gelukkig al jaren overheen en met de OCD gaat het ook goed. Begin vorig jaar zat ik 3 maanden thuis met een burn out en door de oververmoeidheid was mijn angst en paniek ook weer op een enorm hoogtepunt. Dit heeft er ook toe geleid dat ik ben gestopt met mijn studie. Hoewel ik het intellectueel wel aan kon was de druk veel te hoog. Vervolgens gaf het stoppen wel veel rust, maar ik merkte dat ik toch weer graag wilde studeren. Omdat ik het nog niet aandurfde om weer met een volledige studie te beginnen en ook even goed wilde kunnen nadenken over wat ik precies zou willen doen ben ik dit jaar een eenjarige opleiding gaan doen.
Nu loop ik alleen al vanaf het begin weer tegen mijn angsten aan, en vooral heel veel vermoeidheid. Ik ben helemaal niet meer gewend aan een ritme en wil dit heel graag opbouwen, maar het lijkt maar niet te lukken. Bijna iedere week val ik wel een dag uit of doordat ik echt ziek ben (nu al bronchitis + een flinke verkoudheid te pakken gehad in 2 maanden) of omdat ik gewoon zo vermoeid ben dat ik niet kan functioneren en in constante angst verkeer.
Ik word er nu echt een beetje wanhopig van. Vorige week was ik ziek, in bed met koorts etc. en vanaf maandag gaat het weer wat beter. Maandag heb ik thuis gewerkt en dat ging goed, dus ging ik gister weer naar studie. Er waren gelijk weer veel verplichtingen waardoor ik een hele lange dag had (van 9:00 tot 21:00 u van huis weg) en daardoor overdag een stuk of 3 paniekaanvallen had en vandaag voel ik me weer helemaal belabberd.
Het vervelende is, dat we hier in groepen samenwerken aan projecten. Zij verwachten dus van mij dat ik er ben, en dat wil ik ook graag zijn, maar het lukt me heel vaak niet. Vervolgens raak ik weer super gefrustreerd en verdrietig dat dit niet lukt, en maak ik het alleen maar erger voor mezelf. Ik wil het graag aan de groep vertellen, zodat zij ook weten waar ze aan toe zijn, maar ik ben heel bang dat ik dan mijn eigen glazen ingooi. Dit zijn namelijk wel mensen die mij kunnen aanraden bij toekomstige werkgevers en het werk zelf lijkt me top. Maar nu zet ik mezelf neer als onbetrouwbaar en ongemotiveerd. En daarnaast ben ik ook gewoon bang dat het soort werk niet bij mij past door de ontzettend lange dagen en de hoge werkdruk.
Ik ben echt zo onwijs gefrustreerd nu. Ik wil zoveel en het lukt keer op keer niet. En ik wil niet dat mijn paniek en angst voor mij bepaald wat ik wel en niet kan, maar er keihard tegen vechten werkt ook niet.
woensdag 6 november 2019 11:06
Hallo allemaal, veel herkenning lees ik weer...
Monochra, ik snap je frustratie zo goed. Het is zo moeilijk om een bepaalde middenweg te vinden.
Het lijkt ook wel of je dan je energie dus ineens met bakken uitgeeft en dan vervolgens je dus zo beroerd voelt.
Het is ook wel meteen een hele lange dag. Misschien toch meer doseren? Weet niet in hoeverre dat kan met je studie. Maar ik herken het, je wil gewoon van alles en iedere keer weer die stap terug is gewoon frustrerend. Wel heel knap dat je het toch doet, vind ik trouwens van iedereen hier, we doen het allemaal maar mooi ondanks dat het echt niet makkelijk is...
Ik zou willen dat ik tips had, ben zelf een hele tijd uit de running geweest en dacht eigenlijk dat ik nooit meer kon werken, alles leverde stress op.
Nu doe ik 2 dagdelen vrijwilligers werk, eerst 3 dagdelen maar ben terug gegaan naar 2 omdat het teveel was. Meer lukt me gewoon niet maar ik loop dus ook tegen enorme frustratie en verdriet aan.
De klok tikt maar door en ik heb ook heel erg het gevoel dat ik bepaalde dingen niet meer omgeturnd krijg vanwege mijn leeftijd. Ben ook nog eens een laatbloeier, dus dat is een hele slechte combi... Ik moet dat leeftijd ding dus echt los gaan laten, want daardoor houd ik mezelf júist tegen.
Maar inderdaad het gevoel dat je eigenlijk meer kan en wil in het leven maar het niet lukt is heel moeilijk om mee om te gaan/te accepteren. En in hoeverre ga ik het ooit accepteren. Het voelt dan ook weer alsof ik dan geen beter leven mág willen en ik mezelf eigenlijk ook weer te weinig gun.. Het blijft lastig.
Monochra, ik snap je frustratie zo goed. Het is zo moeilijk om een bepaalde middenweg te vinden.
Het lijkt ook wel of je dan je energie dus ineens met bakken uitgeeft en dan vervolgens je dus zo beroerd voelt.
Het is ook wel meteen een hele lange dag. Misschien toch meer doseren? Weet niet in hoeverre dat kan met je studie. Maar ik herken het, je wil gewoon van alles en iedere keer weer die stap terug is gewoon frustrerend. Wel heel knap dat je het toch doet, vind ik trouwens van iedereen hier, we doen het allemaal maar mooi ondanks dat het echt niet makkelijk is...
Ik zou willen dat ik tips had, ben zelf een hele tijd uit de running geweest en dacht eigenlijk dat ik nooit meer kon werken, alles leverde stress op.
Nu doe ik 2 dagdelen vrijwilligers werk, eerst 3 dagdelen maar ben terug gegaan naar 2 omdat het teveel was. Meer lukt me gewoon niet maar ik loop dus ook tegen enorme frustratie en verdriet aan.
De klok tikt maar door en ik heb ook heel erg het gevoel dat ik bepaalde dingen niet meer omgeturnd krijg vanwege mijn leeftijd. Ben ook nog eens een laatbloeier, dus dat is een hele slechte combi... Ik moet dat leeftijd ding dus echt los gaan laten, want daardoor houd ik mezelf júist tegen.
Maar inderdaad het gevoel dat je eigenlijk meer kan en wil in het leven maar het niet lukt is heel moeilijk om mee om te gaan/te accepteren. En in hoeverre ga ik het ooit accepteren. Het voelt dan ook weer alsof ik dan geen beter leven mág willen en ik mezelf eigenlijk ook weer te weinig gun.. Het blijft lastig.
yesss wijzigde dit bericht op 06-11-2019 11:22
8.48% gewijzigd
woensdag 6 november 2019 11:18
Moeilijk is dat hè, ik ben ook zo veranderd... Ik kan daar ook maar moeilijk een weg in vinden. Ik heb ook al langer angst en depressieve klachten maar was toch altijd nog ondernemend, veel vrienden, werkte fulltime, deed er nog van alles naast.kaatje71 schreef: ↑05-11-2019 09:30
ik begrijp jullie frustratie heel goed, want hier precies hetzelfde. Ik heb t 'geluk' dat mijn angst pas begon na de geboorte van onze 2e. daarvoor wel wat klachten, maar dat kon ik goed verbergen (vooral voor mezelf). Nu ben ik verandert. Ik pieker meer, ben snel onzeker, heb vaak wel iets (hoofdpijn, duizelig etc. ), huil om van alles en ik ben eigenlijk een persoon geworden die ik helemaal niet zo leuk vind. en die moet ik gaan accepteren... en zelfde oké gaan vinden...
Dat is lastig en de ene keer lukt dat beter dan de andere keer.
Yess ik vind t heel knap dat je toch naar je vrijwilligerswerk gaat. Is t iets waar je toch blij van wordt (ok al geeft t je de zenuwen)? Vind je t waard om er de zenuwen voor te hebben?
Wat achteraf ook teveel is geweest, ik werkte al heel lang naar een burnout toe... Maar het is wel een heel groot contrast. In mijn omgeving is iedereen dat volgens mij alweer vergeten en zien mij als de persoon zoals ik nu ben, maar ik niet... Ik hoef echt niet weer een druk leven, maar ik mis wel een groot deel van wie ik was.
Wat betreft vrijwilligers werk, het wisselt... De ene keer ben ik blij dat ik ben geweest en gaat het best goed maar de laatste tijd kost het me vooral veel energie en zijn alle prikkels weer teveel. Ik wil het wel blijven doen omdat ik anders bang ben juist weer meer thuis te gaan zitten enz.
Nou vanmorgen lekker gesport, heb om 09.00u een groepsles gedaan, toch wel een beetje trots dat ik ben gegaan
woensdag 6 november 2019 11:29
Monochra welkom... je frustratie is zo te voelen.. je wil wel, maar t lukt niet. Mensen zeggen dat je de angst niet moet laten regeren, tegen je angst in moet gaan.... maar angst put je uit, dat is moeilijk te snappen alfa je er niet mee te dealen heb.
Het lijkt me een zware studie die je doet. Is het full time? Misschien kun je niet anders dan je groep inlichten. Of praten met een studie begeleider... want zo ga je t ook niet volhouden. En misschien is er meer begrip dan je denkt?
En hier mag je altijd van je af komen praten!
Yess moeilik hè om trots te zijn op wat je wel bereikt heb? Want je werkt nu 2 dagdelen, dat is toch al mooi? Hoe lang doe je dit werk al? Want misschien heb je gewoon tijd nodig.
Het lijkt me een zware studie die je doet. Is het full time? Misschien kun je niet anders dan je groep inlichten. Of praten met een studie begeleider... want zo ga je t ook niet volhouden. En misschien is er meer begrip dan je denkt?
En hier mag je altijd van je af komen praten!
Yess moeilik hè om trots te zijn op wat je wel bereikt heb? Want je werkt nu 2 dagdelen, dat is toch al mooi? Hoe lang doe je dit werk al? Want misschien heb je gewoon tijd nodig.
woensdag 6 november 2019 11:54
Bedankt voor jullie reacties 
dat helpt al enorm
@yess: ik probeer te doseren, maar heb steeds het gevoel dat er vanuit mijn omgeving dan weer druk bij komt dat ik dingen moet. Afspraken die ik niet kan afzeggen etc. En soms zou het misschien wel kunnen maar voel ik mij vanuit mezelf gewoon verplicht.. daar wil ik echt nog wel aan werken. Want soms ga ik dan niet, maar voel ik me enorm schuldig. Dat alles stress oplevert zit ik nu ook echt middenin. Wel mooi om te lezen dat je vrijwilligerswerk doet! Hopelijk kun je daar wat meer je draai in vinden, wat voor vrijwilligerswerk doe je?
@kaatje71:
Het 'probleem' van de studie is dus dat het eigenlijk heel erg vrij zou zijn. Dat is ook waarom ik hiervoor heb gekozen. Er is geen vast rooster, je werkt mee aan projecten van mensen die in hun laatste jaar zitten. Hierdoor zou je het heel erg vrij moeten kunnen indelen en dat leek mij perfect om een beetje af te kunnen tasten met wat ik wel en niet zou kunnen. Alleen nu merk ik dat zij (de andere studenten) er vanuit gaan dat ik fulltime beschikbaar ben en ik krijg continu 10 taken tegelijk die allemaal snel moeten gebeuren en ik moet continu alert zijn, en hoewel ik dat qua persoonlijkheid hartstikke leuk en uitdagend vind botst dat enorm met de angst en paniek waardoor ik het niet volhoud. Nu ben ik dus enorm bang dat ik overkom als onbetrouwbaar en lui en dat is echt niet wat ik wil zijn.
Ik stapte net in de auto om richting school te rijden en raakte volledig over m'n toeren, zat een kwartier te staren, heb 2 straten doorgereden en begon keihard te janken. Terwijl zij er dus vanuit gaan dat ik nu onderweg ben daarheen. Ik ga het wel even aankaarten want ik denk niet dat dit anders een succes gaat worden. En ik blijf toch maar even in dit topic buurten want het is toch altijd fijn om te merken dat je hier niet alleen in staat
dat helpt al enorm@yess: ik probeer te doseren, maar heb steeds het gevoel dat er vanuit mijn omgeving dan weer druk bij komt dat ik dingen moet. Afspraken die ik niet kan afzeggen etc. En soms zou het misschien wel kunnen maar voel ik mij vanuit mezelf gewoon verplicht.. daar wil ik echt nog wel aan werken. Want soms ga ik dan niet, maar voel ik me enorm schuldig. Dat alles stress oplevert zit ik nu ook echt middenin. Wel mooi om te lezen dat je vrijwilligerswerk doet! Hopelijk kun je daar wat meer je draai in vinden, wat voor vrijwilligerswerk doe je?
@kaatje71:
Dit is zo waar. Gister raakte ik dus meerdere malen in paniek en heb ik er doorheen geknokt. Wat dus zogenaamd zou 'moeten'. Maar dat heeft er wel voor gezorgd dat ik me vandaag een slappe vaatdoek voel
Het 'probleem' van de studie is dus dat het eigenlijk heel erg vrij zou zijn. Dat is ook waarom ik hiervoor heb gekozen. Er is geen vast rooster, je werkt mee aan projecten van mensen die in hun laatste jaar zitten. Hierdoor zou je het heel erg vrij moeten kunnen indelen en dat leek mij perfect om een beetje af te kunnen tasten met wat ik wel en niet zou kunnen. Alleen nu merk ik dat zij (de andere studenten) er vanuit gaan dat ik fulltime beschikbaar ben en ik krijg continu 10 taken tegelijk die allemaal snel moeten gebeuren en ik moet continu alert zijn, en hoewel ik dat qua persoonlijkheid hartstikke leuk en uitdagend vind botst dat enorm met de angst en paniek waardoor ik het niet volhoud. Nu ben ik dus enorm bang dat ik overkom als onbetrouwbaar en lui en dat is echt niet wat ik wil zijn.
Ik stapte net in de auto om richting school te rijden en raakte volledig over m'n toeren, zat een kwartier te staren, heb 2 straten doorgereden en begon keihard te janken. Terwijl zij er dus vanuit gaan dat ik nu onderweg ben daarheen. Ik ga het wel even aankaarten want ik denk niet dat dit anders een succes gaat worden. En ik blijf toch maar even in dit topic buurten want het is toch altijd fijn om te merken dat je hier niet alleen in staat
woensdag 6 november 2019 18:04
Monochra; herkenbaar wat je schrijft..
Je wilt graag studeren maar de vorm waarin t nu plaats vindt legt te veel druk op je. Klopt dat?
Is een thuisstudie ook iets voor je? Volgens mij zijn er op zowel MBO en HBO best veel mogelijkheden. Ik heb zelf 20 jaar geleden zo mijn MBO diploma voor Doktersassistente gehaald. Ik had een pittige puberteit en heb na de havo een jaar gewerkt in de horeca. Daarna had ik geen zin meer om een in een klas (ik was ook al 19 toen) een opleiding te gaan doen. Dus toen via de LOI gedaan en er parttime bij gewerkt. Moest zelf mijn stage's regelen maar dit had ook weer z'n voordelen. Er zit alleen wel een kostenplaatje aan..
Waar ik mezelf tegenkwam was toen mijn dochter kort geleden met paardrijles begon. Leuke manege; voelde meteen goed. Ik heb zelf vroeger (en ook nog af en toe) 6 jaar les gehad en t begon weer te kriebelen. Geinformeerd of er nog plek was..dat was er. Ik 'durf' dan toch niet..het wekelijks 'moeten' houdt me dan toch tegen en het is in de avond en ik weet van mezelf dat er een periode in de maand is (hormonen ) dat ik er echt geen puf in heb. Het 'moeten' speelt bij mij dan ook een rol.
Je wilt graag studeren maar de vorm waarin t nu plaats vindt legt te veel druk op je. Klopt dat?
Is een thuisstudie ook iets voor je? Volgens mij zijn er op zowel MBO en HBO best veel mogelijkheden. Ik heb zelf 20 jaar geleden zo mijn MBO diploma voor Doktersassistente gehaald. Ik had een pittige puberteit en heb na de havo een jaar gewerkt in de horeca. Daarna had ik geen zin meer om een in een klas (ik was ook al 19 toen) een opleiding te gaan doen. Dus toen via de LOI gedaan en er parttime bij gewerkt. Moest zelf mijn stage's regelen maar dit had ook weer z'n voordelen. Er zit alleen wel een kostenplaatje aan..
Waar ik mezelf tegenkwam was toen mijn dochter kort geleden met paardrijles begon. Leuke manege; voelde meteen goed. Ik heb zelf vroeger (en ook nog af en toe) 6 jaar les gehad en t begon weer te kriebelen. Geinformeerd of er nog plek was..dat was er. Ik 'durf' dan toch niet..het wekelijks 'moeten' houdt me dan toch tegen en het is in de avond en ik weet van mezelf dat er een periode in de maand is (hormonen
) dat ik er echt geen puf in heb. Het 'moeten' speelt bij mij dan ook een rol.
donderdag 7 november 2019 09:57
@ Yesss: Wat voor mij helpt om dingen te accepteren, is om naar andere dingen te zoeken, die wel werken binnen mijn mogelijkheden. Het verleden kun je niet beïnvloeden, maar de toekomst wel.
@Matz; Fijn dat de hond jou zoveel steun biedt.
Leuk, de opleiding voor doktersassistente! Moet je met een LOI opleiding ook stage lopen? En durfde jij wel te reizen voor je examens? Er worden veel doktersassistenten gevraagd hier in de buurt en dan denk ik vaak, toch jammer dat ik geen diploma heb. Al trek ik me verhalen van mensen vaak wel heel snel persoonlijk aan en ik kan niet zo goed tegen bloed, dus ik vraag me af of het echt wat voor me zou zijn haha.
Uiteindelijk heb ik na mijn havo, mijn MBO diploma secretaresse gehaald. Ik hoefde er niet voor te reizen en kon dichtbij huis stage lopen, dus gelukkig ging dat wel goed.
Ik heb overigens als kind ook een aantal jaren paard gereden, maar ik ben uiteindelijk gestopt vanwege mijn angst. Het kriebelt nog steeds soms, want ik hou zoveel van paarden.
@Monochra: welkom! Wat een lastige situatie, ik herken wel veel in je verhaal uit mijn eigen school en werkervaringen. Dat constante gevecht tegen de angst. En wat anderen daarvan vinden. Ik sluit me aan bij Kaatje dat het misschien een goed idee is om je studiebegeleider in vertrouwen te nemen en samen naar een manier te zoeken die voor jou wel werkt. Dan sta je er voor je gevoel minder alleen voor. En als het echt niet gaat lukken, kwel jezelf dan niet langer en zoek naar iets wat beter past bij je. Super zonde, maar je hebt het in elk geval geprobeerd. Ik hoop dat je inmiddels een beetje tot rust bent gekomen.
@Matz; Fijn dat de hond jou zoveel steun biedt.
Leuk, de opleiding voor doktersassistente! Moet je met een LOI opleiding ook stage lopen? En durfde jij wel te reizen voor je examens? Er worden veel doktersassistenten gevraagd hier in de buurt en dan denk ik vaak, toch jammer dat ik geen diploma heb. Al trek ik me verhalen van mensen vaak wel heel snel persoonlijk aan en ik kan niet zo goed tegen bloed, dus ik vraag me af of het echt wat voor me zou zijn haha.
Uiteindelijk heb ik na mijn havo, mijn MBO diploma secretaresse gehaald. Ik hoefde er niet voor te reizen en kon dichtbij huis stage lopen, dus gelukkig ging dat wel goed.
Ik heb overigens als kind ook een aantal jaren paard gereden, maar ik ben uiteindelijk gestopt vanwege mijn angst. Het kriebelt nog steeds soms, want ik hou zoveel van paarden.
@Monochra: welkom! Wat een lastige situatie, ik herken wel veel in je verhaal uit mijn eigen school en werkervaringen. Dat constante gevecht tegen de angst. En wat anderen daarvan vinden. Ik sluit me aan bij Kaatje dat het misschien een goed idee is om je studiebegeleider in vertrouwen te nemen en samen naar een manier te zoeken die voor jou wel werkt. Dan sta je er voor je gevoel minder alleen voor. En als het echt niet gaat lukken, kwel jezelf dan niet langer en zoek naar iets wat beter past bij je. Super zonde, maar je hebt het in elk geval geprobeerd. Ik hoop dat je inmiddels een beetje tot rust bent gekomen.
Do you want to be right?
Or happy?
donderdag 7 november 2019 17:07
@Matz: Lief dat je meedenkt! Het zou misschien wel wat zijn zo'n thuisstudie, maar, ik zou eigenlijk juist heel graag toch een soort van ritme willen en iets om echt naartoe te gaan. Ik denk dat dat mij juist kan helpen. Alleen moet het niet in 1 keer veelte veel verplichtingen zijn, wat het dus met mijn afgelopen studie wel zo was en nu weer een beetje..
Over dat paardrijden: is er geen manier om het ergens overdag te doen?
@libe: Over 2 weken heb ik een gesprek met de studiebegeleider (niet hiervoor maar ze wilde met iedereen uit mijn jaar even zitten), en dan geef ik het wel aan ja! Scheelt denk ik wel als ik dan voor mezelf een beetje duidelijk heb wat ik wel zou willen/aankunnen. Dat vind ik altijd lastig.. Ik ben gelukkig wel alweer wat meer tot rust gekomen. Ook door te zeggen; ik neem deze middag vrij want heb morgen een hele heftige dag. Ik kan er dan wel erg slecht mee omgaan als mensen me continu appjes sturen met "Kun je dit of dat even doen" of "Hoe zit het daar en daar mee". Dan kom ik nog niet echt tot rust.. Lastig die balans tussen voor jezelf kiezen en toch nog nuttig zijn voor anderen.
Over dat paardrijden: is er geen manier om het ergens overdag te doen?
@libe: Over 2 weken heb ik een gesprek met de studiebegeleider (niet hiervoor maar ze wilde met iedereen uit mijn jaar even zitten), en dan geef ik het wel aan ja! Scheelt denk ik wel als ik dan voor mezelf een beetje duidelijk heb wat ik wel zou willen/aankunnen. Dat vind ik altijd lastig.. Ik ben gelukkig wel alweer wat meer tot rust gekomen. Ook door te zeggen; ik neem deze middag vrij want heb morgen een hele heftige dag. Ik kan er dan wel erg slecht mee omgaan als mensen me continu appjes sturen met "Kun je dit of dat even doen" of "Hoe zit het daar en daar mee". Dan kom ik nog niet echt tot rust.. Lastig die balans tussen voor jezelf kiezen en toch nog nuttig zijn voor anderen.
donderdag 7 november 2019 18:12
Hallo allemaal!
Ook ik zou me graag bij jullie forum aansluiten
Tja...waar zal ik beginnen? Bij mij is rond mijn 27e een angststoornis geconstateerd en zo erg als de angsten toen waren is het eigenlijk nooit meer geweest(afkloppen!:) , maar het is altijd mijn gevoelige plek gebleven en in periodes dook het weer op...
Nou...in zo'n periode zit ik nu dus ook![😐]()
en merk net hoe fijn het is om hier zoveel herkenning te lezen!
Ik zit in een drukke periode (ben op mn 43e met een opleiding begonnen en nu in mijn laatste jaar), ben erg gevoelig voor stress...het beoordeeld worden (en dat hoort er uiteraard bij in de opleiding)...en tja...dan ga ik weer op lichamelijke kwaaltjes letten,die er uiteraard dan ook zijn☺ en voor ik het weet ben ik weer aan het hypochonderen!
Naja....de paniek zit er weer in en ik hoop hier dingen te kunnen delen en jullie verhalen te lezen!
Liefs, "Mirre"
Ook ik zou me graag bij jullie forum aansluiten
Tja...waar zal ik beginnen? Bij mij is rond mijn 27e een angststoornis geconstateerd en zo erg als de angsten toen waren is het eigenlijk nooit meer geweest(afkloppen!:) , maar het is altijd mijn gevoelige plek gebleven en in periodes dook het weer op...
Nou...in zo'n periode zit ik nu dus ook
en merk net hoe fijn het is om hier zoveel herkenning te lezen!Ik zit in een drukke periode (ben op mn 43e met een opleiding begonnen en nu in mijn laatste jaar), ben erg gevoelig voor stress...het beoordeeld worden (en dat hoort er uiteraard bij in de opleiding)...en tja...dan ga ik weer op lichamelijke kwaaltjes letten,die er uiteraard dan ook zijn☺ en voor ik het weet ben ik weer aan het hypochonderen!
Naja....de paniek zit er weer in en ik hoop hier dingen te kunnen delen en jullie verhalen te lezen!
Liefs, "Mirre"
donderdag 7 november 2019 19:35
Hoi,
Ik wilde een topic gaan starten maar zag deze voorbij komen.. Hopelijk kunnen jullie me raad geven!
Ik kamp momenteel met een gegeneraliseerde angststoornis. Hier ben ik 3 weken geleden voor bij de huisarts geweest, zij verwees me door naar de GGZ (wachttijd 3 maanden). Vorige week weer bij de huisarts geweest om medicatie te vragen omdat ik het even niet meer trek:
- bang om 's savonds buiten de fietsen vanuit werk naar huis
- bang dat mijn zoon, partner en ik ziek worden
- bang dat ik iemand aanrij
- durf niet ver te rijden omdat ik bang ben een ongeluk te krijgen
- ik durf mijn zoon geen kiwi te geven ivm mogelijk een allergische reactie
- als ik zelf iets voel raak ik lichtelijk in paniek en ben ik bang dood te gaan
- bang dat ik mijn zoon laat vallen
Etc etc
De huisarts wilde eerst medicatie voorschrijven en nu in een keer belde ze op dat ze dit niet doet. Ik moet wachten tot ik bij de GGZ terecht kan. Echter is de fase van wachten nu echt gepasseerd. Mijn angsten worden erger en ben bang dat ik straks meerdere dingen niet meer durf of uit de weg ga. Het beheerst mijn leven momenteel.
Ik voel dat ik echt medicatie nodig heh ter ondersteuning. Hoe ga ik dit aanpakken? Ik ben zo kwaad...
Ik wilde een topic gaan starten maar zag deze voorbij komen.. Hopelijk kunnen jullie me raad geven!
Ik kamp momenteel met een gegeneraliseerde angststoornis. Hier ben ik 3 weken geleden voor bij de huisarts geweest, zij verwees me door naar de GGZ (wachttijd 3 maanden). Vorige week weer bij de huisarts geweest om medicatie te vragen omdat ik het even niet meer trek:
- bang om 's savonds buiten de fietsen vanuit werk naar huis
- bang dat mijn zoon, partner en ik ziek worden
- bang dat ik iemand aanrij
- durf niet ver te rijden omdat ik bang ben een ongeluk te krijgen
- ik durf mijn zoon geen kiwi te geven ivm mogelijk een allergische reactie
- als ik zelf iets voel raak ik lichtelijk in paniek en ben ik bang dood te gaan
- bang dat ik mijn zoon laat vallen
Etc etc
De huisarts wilde eerst medicatie voorschrijven en nu in een keer belde ze op dat ze dit niet doet. Ik moet wachten tot ik bij de GGZ terecht kan. Echter is de fase van wachten nu echt gepasseerd. Mijn angsten worden erger en ben bang dat ik straks meerdere dingen niet meer durf of uit de weg ga. Het beheerst mijn leven momenteel.
Ik voel dat ik echt medicatie nodig heh ter ondersteuning. Hoe ga ik dit aanpakken? Ik ben zo kwaad...
donderdag 7 november 2019 22:52
Mirre welkom! En fijn dat je hier herkenning vindt. Knap dat je in je laatste jaar zit, nog heel even doorbijten dus. Begrijp heel goed dat het een spannende periode voor je is.
Roosje: ook welkom! Wat erg dat er zo'n lange wachttijd is. Ik hoop dat je hier een beetje herkenning kan vinden in onze ervaringen. Wat ik wel goed vind van je huisarts, is dat zij niet meteen medicatie geeft. Het is namelijk rotzooi en hartstikke verslavend. Het lost je problemen ook niet op. Je kunt beter nu vast beginnen met ontspanning/yoga/meditatie. En als je iets wilt slikken, kun je beter natuurlijke middelen nemen waar je niet afhankelijk van wordt. Bij mij helpt magnesium en valeriaan, maar er zijn nog meer dingen die kunnen helpen. Zorg daarnaast voor voldoende beweging. Is er een directe aanleiding geweest voor je angststoornis?
Ik ga morgen maar weer eens met de huisarts praten, omdat mijn hart maar onrustig blijft doen 's nachts en overdag. Heb veel overslagen en hartkloppingen en ik maak me zorgen. Maar ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik van de huisarts verlang....
Roosje: ook welkom! Wat erg dat er zo'n lange wachttijd is. Ik hoop dat je hier een beetje herkenning kan vinden in onze ervaringen. Wat ik wel goed vind van je huisarts, is dat zij niet meteen medicatie geeft. Het is namelijk rotzooi en hartstikke verslavend. Het lost je problemen ook niet op. Je kunt beter nu vast beginnen met ontspanning/yoga/meditatie. En als je iets wilt slikken, kun je beter natuurlijke middelen nemen waar je niet afhankelijk van wordt. Bij mij helpt magnesium en valeriaan, maar er zijn nog meer dingen die kunnen helpen. Zorg daarnaast voor voldoende beweging. Is er een directe aanleiding geweest voor je angststoornis?
Ik ga morgen maar weer eens met de huisarts praten, omdat mijn hart maar onrustig blijft doen 's nachts en overdag. Heb veel overslagen en hartkloppingen en ik maak me zorgen. Maar ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik van de huisarts verlang....
Do you want to be right?
Or happy?
vrijdag 8 november 2019 11:18
Hai,
Ik probeer wat terug te lezen om jullie wat te Leren kennen maar ik haal iedereen en alles van 5 berichten terug al weer door elkaar merk ik
Libe; ik had de afgelopen paar weken dus heel veel last van hartkloppingen en overslagen en probeerde het steeds voor mezelf te rationaliseren,maar gister won dus de paniek en wist ik zeker dat het fout ging (achteraf schaar ik me dood....)
De huisarts zei dat het de angsten zijn geweest en vooral ook dat die overslagen echt geen kwaad konden...nu wel besloten om mijn anti depressiva op te hogen. Nou...nu kan ik me daar weer druk om maken![😂]()
Pfoeiii.....Wat vermoeiend!
Ik probeer wat terug te lezen om jullie wat te Leren kennen maar ik haal iedereen en alles van 5 berichten terug al weer door elkaar merk ik
Libe; ik had de afgelopen paar weken dus heel veel last van hartkloppingen en overslagen en probeerde het steeds voor mezelf te rationaliseren,maar gister won dus de paniek en wist ik zeker dat het fout ging (achteraf schaar ik me dood....)
De huisarts zei dat het de angsten zijn geweest en vooral ook dat die overslagen echt geen kwaad konden...nu wel besloten om mijn anti depressiva op te hogen. Nou...nu kan ik me daar weer druk om maken
Pfoeiii.....Wat vermoeiend!
vrijdag 8 november 2019 12:48
Over hartkloppingen gesproken... Ik had het gisteravond heel erg, ineens toen ik op de bank lang zo'n raar beklemmend gevoel. Was al wel heel nerveus. Vanmorgen had ik weer vrijwilligers werk dus ik denk dat ik me dan toch druk maak. Zie er dan toch weer tegenop...
Het vroege opstaan, niet weten hoe ik me voel, sociale angst die weer om de hoek komt kijken, het onder de mensen zijn, heb ook heel erg angst om fouten te maken, wil dan het liefst in mijn veilige omgeving blijven..
Ben vanmorgen op het werk ook even naar buiten gelopen, gezegd dat ik me even heel nerveus voelde, gelukkig is dat allemaal geen probleem. Even blokje om en ademhalingsoefeningen gedaan. Dat hielp wel een beetje, misschien moet ik dat soort dingen vaker doen.
Het vroege opstaan, niet weten hoe ik me voel, sociale angst die weer om de hoek komt kijken, het onder de mensen zijn, heb ook heel erg angst om fouten te maken, wil dan het liefst in mijn veilige omgeving blijven..
Ben vanmorgen op het werk ook even naar buiten gelopen, gezegd dat ik me even heel nerveus voelde, gelukkig is dat allemaal geen probleem. Even blokje om en ademhalingsoefeningen gedaan. Dat hielp wel een beetje, misschien moet ik dat soort dingen vaker doen.
vrijdag 8 november 2019 13:55
Yess; dat vind ik dus wel heel stoer,dat je het benoemd naar anderen!
Ik denk veel te veel na over wat anderen dan misschien wel zouden kunnen denken. ...
Terwijl als iemand zoiets bij mij aan zou geven,dan vind ik het helemaal niet raar.
Ik moet dit weekend werken,maar ben nog zo van slag dat ik me morgen ziek meld (en me daarover weer slecht voel natuurlijk..hoezo maak ik het mezelf moeilijk?![😁]()
)
Ik denk veel te veel na over wat anderen dan misschien wel zouden kunnen denken. ...
Terwijl als iemand zoiets bij mij aan zou geven,dan vind ik het helemaal niet raar.
Ik moet dit weekend werken,maar ben nog zo van slag dat ik me morgen ziek meld (en me daarover weer slecht voel natuurlijk..hoezo maak ik het mezelf moeilijk?
)
vrijdag 8 november 2019 16:15
@ Mirre; ja lastig he? Al die namen hier. ![🙂]()
Na een tijdje leer je sommige namen wel herkennen. Wat vervelend dat je ook zo'n last hebt van je hart! Ik heb het vanochtend tegen de huisarts verteld (ze nam waar voor mijn eigen huisarts.) Ze gaf me meteen een verwijzing naar het ziekenhuis voor een holteronderzoek. Dan plakken ze je vol met elektrodes en dan moet je die vervolgens 2 dagen ophouden en dan mag je niet douchen, en dan moet je met een kastje slapen 's nachts. Ik vind het nogal wat. Durf ook niet zo goed. Dus ik twijfel nog of ik het onderzoek ga doen.
@ Yesss; dat naar buiten lopen op het werk deed ik ook altijd als ik last had van mijn angst. Helaas kan dat niet overal, maar gelukkig is daar bij jou op het werk wel ruimte voor.
Ik werd nog gebeld door een recruiter. Ze bood me zomaar een super mooie baan aan, zonder dat ik gesolliciteerd had, maar ik moet er wel 45 min voor met de trein en de bus reizen en dat durf ik niet, dus ik heb het afgezegd. Echt enorm zonde weer, maar als ik er nu al zo tegenop zie, wordt het vast weer drama. Ik heb gezegd dat ik minder lang wil reizen en verder ga zoeken naar wat anders in de buurt. Baal nu echt van mezelf dat ik zo'n kans laat liggen door die stomme angst ellende.
Na een tijdje leer je sommige namen wel herkennen. Wat vervelend dat je ook zo'n last hebt van je hart! Ik heb het vanochtend tegen de huisarts verteld (ze nam waar voor mijn eigen huisarts.) Ze gaf me meteen een verwijzing naar het ziekenhuis voor een holteronderzoek. Dan plakken ze je vol met elektrodes en dan moet je die vervolgens 2 dagen ophouden en dan mag je niet douchen, en dan moet je met een kastje slapen 's nachts. Ik vind het nogal wat. Durf ook niet zo goed. Dus ik twijfel nog of ik het onderzoek ga doen.@ Yesss; dat naar buiten lopen op het werk deed ik ook altijd als ik last had van mijn angst. Helaas kan dat niet overal, maar gelukkig is daar bij jou op het werk wel ruimte voor.
Ik werd nog gebeld door een recruiter. Ze bood me zomaar een super mooie baan aan, zonder dat ik gesolliciteerd had, maar ik moet er wel 45 min voor met de trein en de bus reizen en dat durf ik niet, dus ik heb het afgezegd. Echt enorm zonde weer, maar als ik er nu al zo tegenop zie, wordt het vast weer drama. Ik heb gezegd dat ik minder lang wil reizen en verder ga zoeken naar wat anders in de buurt. Baal nu echt van mezelf dat ik zo'n kans laat liggen door die stomme angst ellende.
Do you want to be right?
Or happy?
vrijdag 8 november 2019 16:22
Even een vraagje hier over. Kun je wel normaal functioneren als je je antidepressiva ophoogt? Heb je dan weinig/geen klachten? Heb je er veel bijwerkingen van?
Soms denk ik dat dat voor mij ook de enige manier is om een normaal leven te leiden. Maar aan de andere kant wil ik geen medicijnenrommel. Zeker niet nu ik probeer zwanger te worden.
Do you want to be right?
Or happy?
vrijdag 8 november 2019 16:35
Libe; ik had voor die opleiding praktijkdagen en moest een behoorlijk eind reizen. Maar dat ging prima want ik had nog niet echt last van angsten.
Mijn angsten richten zich vooral op ziektes en ongelukken...en t erg verantwoordelijk voelen.
Ik werk ook niet meer als doktersassistente want het was niet meer te combineren met mn angsten.
Wat je zegt; t kan best heftig zijn al die verhalen. Heb er jaren redelijk mee om kunnen gaan maar sinds ik door hormonengedoe weer meer last kreeg ben ik geswitched met werk.
Maar Libe is mediach secretaresse dan niets voor je? Als je al secretaresse bent hoef je volgens mij alleen maar een diploma 'medische terminologie' te halen. Volgens mij is er naar deze functie ook best veel vraag.
Mijn angsten richten zich vooral op ziektes en ongelukken...en t erg verantwoordelijk voelen.
Ik werk ook niet meer als doktersassistente want het was niet meer te combineren met mn angsten.
Wat je zegt; t kan best heftig zijn al die verhalen. Heb er jaren redelijk mee om kunnen gaan maar sinds ik door hormonengedoe weer meer last kreeg ben ik geswitched met werk.
Maar Libe is mediach secretaresse dan niets voor je? Als je al secretaresse bent hoef je volgens mij alleen maar een diploma 'medische terminologie' te halen. Volgens mij is er naar deze functie ook best veel vraag.
vrijdag 8 november 2019 16:39
Libe; ook herkenbaar,dat balen als je kansen laat liggen of dingen niet doet door de angst..maar er komen vast nog nieuwe kansen op een moment dat het wel allemaal klopt en goed gaat..
(Wel gaaf trouwens dat ze je bellen omdat ze je willen!☺)
Ik wilde in het begin ook geen meditatie maar heb toen toch de stap genomen omdat ik het geen doen vond met al die paniekaanvallen...
Ik kan me wel voorstellen dat als je nog zwanger wilt worden dat het iets is wat je helemaal goed wilt afwegen. Ik ben tijdens de zwangerschappen ook gestopt.
Tijdens het opbouwen van de medicatie was ik altijd wel beroerd eerlijk gezegd en daar ben ik nu ook wel erg angstig voor... Maar...ik heb toch veel baat bij de medicatie gehad!
Hoelang heb jij nu last van de angststoornis?
(Wel gaaf trouwens dat ze je bellen omdat ze je willen!☺)
Ik wilde in het begin ook geen meditatie maar heb toen toch de stap genomen omdat ik het geen doen vond met al die paniekaanvallen...
Ik kan me wel voorstellen dat als je nog zwanger wilt worden dat het iets is wat je helemaal goed wilt afwegen. Ik ben tijdens de zwangerschappen ook gestopt.
Tijdens het opbouwen van de medicatie was ik altijd wel beroerd eerlijk gezegd en daar ben ik nu ook wel erg angstig voor... Maar...ik heb toch veel baat bij de medicatie gehad!
Hoelang heb jij nu last van de angststoornis?
