Ik dacht dat ik hem kon vergeven, maar wat is dit moeilijk

03-01-2020 12:37 227 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hallo Forummers,

Voor het eerst dat ik een bericht plaats, maar ik ben de wanhoop nabij dus op zoek naar tips/ervaringen.
Ik ben 7 jaar samen met mijn man, we hebben een dochtertje van 3, en zijn 2 jaar geleden getrouwd. De laatste maanden gingen we totaal niet goed samen. Mijn man vond mij in eerste instantie afstandelijker en vond dat ik hem vergat, ik vond later dat hij veel wegging en had het idee dat hij aan het vluchten was. Veel ruzies volgden waardoor we ons beide niet meer goed voelden thuis. Mijn man is in deze periode eenmalig vreemdgegaan en heeft dit nog geen week na het voorval opgebiecht. Niet met iemand die ik ken, maar wel iemand die redelijk in de buurt woont en die ik dus zou kunnen tegenkomen, al heb ik haar ooit 1 keer gezien op een festival. Hij wilt samen verder, werken aan onze relatie. Hij had meteen heel veel spijt en heeft nooit meer contact gehad, geeft aan zich nog nooit zo slecht gevoeld te hebben. Ik zei in eerste instantie dat we dit te boven kunnen komen, ik was denk ik vooral opgelucht omdat ik voelde dat er iets was. Ik heb aangegeven dat hij vreselijk de fout in is gegaan en ik hem niet meteen kan vergeven, maar dat ik mijn best zou doen. Ik heb ook duidelijk aangegeven dat ik dit nooit een tweede keer vergeef. Probleem is nu alleen dat ik totaal niet wist in wat voor rollercoaster ik terecht zou komen. Verdriet, woede, ik voel me vernederd en met momenten schaam ik me dood omdat ik het nog probeer. Mijn beeld van hem is zo veranderd, mijn vertrouwen in hem en respect voor hem moet echt weer groeien. We zijn al die tijd samen in huis gebleven, het leek ons beide niet zinvol om dit apart te verwerken. Hij heeft de eerste weken al mijn vragen beantwoord, we hebben veel gesprekken gehad maar het lukt me nog niet dit een plekje te geven. We zijn nu 6 weken verder en toen ik er gisteren weer begon gaf hij aan dat hij verder wilt, dat hij het idee heeft dat we continu dezelfde gesprekken voeren en we zo stil blijven staan. Ik werd hier zo vreselijk boos over! Hij heeft geen idee wat dit met mij doet, hoe verschrikkelijk ik me voel en ik ben bang als ik niet meer met hem kan praten dat ik alles opkrop en ik een tikkende tijdbom word. Ik vind dat hij begrip moet hebben voor mijn gevoel, voor mijn boosheid en verdriet. Ik zie het als een rouwproces. Hij zegt dat we zo niet verder komen, dat we het ook weer leuk moeten kunnen hebben samen. Ik hou nog wel echt van hem, maar mijn beeld van hem is wel beschadigd en ik weet niet of we er op deze manier uitkomen. Ik ben benieuwd wat jullie hiervan vinden? Moet ik het loslaten, of is het niet zo gek dat ik dit nog niet kan?
anoniem_394263 wijzigde dit bericht op 03-01-2020 17:39
0.17% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Hoe herkenbaar hoe jij je voelt. Vooral hoe ik mijn man zag. Had zo veel respect voor hem en keek zo naar hem op en dat was allemaal weg. We waren bijna 20 jaar samen. Heb het een jaar gegeven en ben dan zelf weg gegaan.

Iemand zegt dat hij zich schuldig voelt telkens jij erover begint. Dat merk jij best aan hem als het zo is. Dat was met mijn ex man zo.
Een andere ex, die ook vreemd ging (veel kortere relatie, ging van in het begin vreemd) vond dat ik zeurde en nu maar eens weer leuk moest gaan worden. Dat is kansloos natuurlijk.
Alle reacties Link kopieren
blijfgewoonbianca schreef:
03-01-2020 17:04
Heeft hij jou vergeven voor JOUW fouten ? En heb jij jezelf dat vergeven ?
Leg nu niet alles bij hem.
Zorg dat het ook gaat over : hoe zorgen we ervoor dat dit nooit meer gebeurt, wat wil jij / hij/ samen op lange en korte termijn, wat zijn jouw/ zijn verlangens, wensen, grenzen.
Ook hij heeft natuurlijk het besef dat het de tijd ervoor echt niet goed ging en dat we dat wel moeten veranderen zodat we hier nooit meer terecht komen. Of hij me dat vergeven heeft weet ik niet. Ik weet dat ik mezelf ook veel dingen verwijt, zeker in het begin voelde ik dat heel sterk. Maar dat ging dan wel om zaken als gebrek aan aandacht, niet altijd duidelijk laten merken dat hij belangrijk voor me was, en op het laatst twijfel uiten etc. Na dat hij verteld heeft een fout te hebben gemaakt ben ik gaandeweg bozer geworden en ben ik hem juist veel meer gaan verwijten, en ben ik minder naar mijn eigen aandeel gaan kijken en dat is misschien niet eerlijk. Ik wist zelf ook niet hoe ik me hierbij zou voelen, ben zelf nooit vreemdgegaan en voor zover ik weet ben ik in eerdere relaties ook nooit bedrogen. Maar ik reageer daar dus heel sterk op, en vind vreemdgaan echt heel pijnlijk. Ik vind de emoties die ik nu ervaar echt heel heftig. Nu ik alles hier zo uitschrijf besef ik me dat ik hier in mijn eentje waarschijnlijk niet uitkom, ik focus teveel op mijn boosheid en verdriet. Ik ga relatietherapie voorstellen, en misschien zelf ook apart wat gesprekken voeren om wat meer ruimte te krijgen in mijn hoofd.
anoniem_394263 wijzigde dit bericht op 03-01-2020 17:35
0.73% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Attraverso schreef:
03-01-2020 17:15
Hoe herkenbaar hoe jij je voelt. Vooral hoe ik mijn man zag. Had zo veel respect voor hem en keek zo naar hem op en dat was allemaal weg. We waren bijna 20 jaar samen. Heb het een jaar gegeven en ben dan zelf weg gegaan.

Iemand zegt dat hij zich schuldig voelt telkens jij erover begint. Dat merk jij best aan hem als het zo is. Dat was met mijn ex man zo.
Een andere ex, die ook vreemd ging (veel kortere relatie, ging van in het begin vreemd) vond dat ik zeurde en nu maar eens weer leuk moest gaan worden. Dat is kansloos natuurlijk.
Gek he.. Natuurlijk wist ik dat we niet lekker liepen, maar ik had mijn handen echt voor hem in het vuur gestoken. Ik heb altijd veel respect voor hem gehad, ondanks onze strubbeling. Ik merk dat ik daar nu toch anders tegen aankijk. Hoewel ik een foute beslissing op 1 avond niet op onze 7 jarige relatie zou moeten betrekken, merk ik toch dat alles nu voor mij enorm wankelt. Mijn kijk op hem, het vertrouwen wat ik in hem had. Ik vind het zo enorm zonde. De enige dag denk ik: geef het tijd dit moet weer groeien en deze relatie is me teveel waard om nu op te geven, en de andere dag denk ik misschien ben ik wel een persoon waarbij als er éénmaal iets beschadigt is het niet meer goedkomt. Dit kan je van te voren gewoon niet weten als het je nog nooit overkomen is.

Waarom ben jij na een jaar toch zelf weggegaan? Omdat je het gevoel had dat hij geen spijt had/zich schuldig voelde, of omdat je merkte dat je je er zelf niet overheen kon zetten?
Alle reacties Link kopieren
05-2019 schreef:
03-01-2020 13:55
6 weken is echt ontzettend kort.
Wat niet helpt is dat hij jou gaat vertellen dat er nu wel genoeg is over gepraat. Je zal er met elkaar over moeten praten om het een plek te kunnen gaan geven zo goed als dat kan.
Ik herken je gevoelens ik voelde mij ook vies , belogen , bedrogen, boos , verdriet alles ging door me heen.

Ik heb er echt bijna wel een jaar voor nodig gehad om het een soort van plekje te geven en dan spookte de gesprekken en gedachtes nog af en toe door mijn hoofd.

Geef jezelf echt de tijd en hij heeft niets te vertellen hoelang je hier verdriet over mag hebben.
Bedankt voor je bericht! Klinkt gek maar fijn om te lezen dat jij die gevoelens ook had. Heb jij in die periode ook getwijfeld om samen verder te gaan? Een jaar klinkt best heftig maar ik kan het me nu wel heel goed voorstellen, kreeg jij die ruimte ook van je partner? En zijn jullie nu nog samen?
Ik zeg altijd, waar er 1 vreemd gaat, hebben er 3 schuld. Maar dat zal wel niet het antwoord zijn waar je op zit te wachten.
Alle reacties Link kopieren
Leveniscompliceerd schreef:
03-01-2020 17:34

Waarom ben jij na een jaar toch zelf weggegaan? Omdat je het gevoel had dat hij geen spijt had/zich schuldig voelde, of omdat je merkte dat je je er zelf niet overheen kon zetten?
Omdat mijn gevoel voor hem verdwenen was. Hij was ook totaal veranderd daarna. Van een stoere zelfzekere man naar een deurmat. Uit schuldgevoel.
Alle reacties Link kopieren
Ammiedammie schreef:
03-01-2020 14:59
Je man gaat niet voor niets vreemd. Als je de oorzaak niet bespreekt, gaat het weer gebeuren.
Je man kapt jou af wanneer je het wilt bespreken, omdat hij geen zin heeft in gezeur.
Voor je man is een deel afgesloten, voor jou begint het pas nu. Samen ga je hier niet uitkomen.
Je moet ook achter de waarheid komen. Wanneer iemand toegeeft eenmaal te zijn vreemdgegaan, is de kans 99 procent dat dat toch wat anders ligt. Bereid je maar voor op meer foute verhalen van je man.
Reken er maar op dat het tussen jullie nooit meer wordt zoals het was en dat je vertrouwen in hem nooit meer terugkomt. Heb je dat ervoor over? Kan je daarmee leven?
Als je met hem doorgaat, zal je op een gegeven dit onderwerp moeten laten rusten. Kan je dat denk je?
Ik weet ook niet of ik het hier mee eens ben, hij heeft het vrijwel meteen opgebiecht voelt zich er vreselijk over. Ik kan het natuurlijk altijd mis hebben want dit had ik ook nooit verwacht, maar ik heb ook niet het idee dat ik me nu op nog meer foute verhalen van hem moet voorbereiden. Hij heeft me, uiteraard buiten dit om, altijd met respect behandeld. Dat maakt het nu ook juist zo pijnlijk. Als mijn vertrouwen nooit meer terugkomt zou ik daar niet mee kunnen leven, er moet echt wel groei zitten in het vertrouwen (samen) weer tot in ieder geval een acceptabel niveau opbouwen.
Alle reacties Link kopieren
ManOpHetPrikbord schreef:
03-01-2020 17:39
Ik zeg altijd, waar er 1 vreemd gaat, hebben er 3 schuld. Maar dat zal wel niet het antwoord zijn waar je op zit te wachten.
Ik zit op iedere reactie te wachten, bekijk zaken graag vanuit meerdere perspectieven. Ik neem aan dat je hiermee bedoeld dat zowel mijn man, ik als de dame in kwestie hier schuld aan hebben?
Alle reacties Link kopieren
Attraverso schreef:
03-01-2020 17:47
Omdat mijn gevoel voor hem verdwenen was. Hij was ook totaal veranderd daarna. Van een stoere zelfzekere man naar een deurmat. Uit schuldgevoel.
Dat klinkt heel naar, kan me voorstellen dat je gevoel daardoor verdween. Jammer dat het zo moest lopen, maar hopelijk ben je nu gelukkiger dan toen!
Alle reacties Link kopieren
https://www.annaklijn.nl/blog?tag=overspel


Ook mooie blogs
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
ManOpHetPrikbord schreef:
03-01-2020 17:39
Ik zeg altijd, waar er 1 vreemd gaat, hebben er 3 schuld. Maar dat zal wel niet het antwoord zijn waar je op zit te wachten.
Nee hoor, dat is niet altijd het geval. Er wordt altijd gezegd dat er iets mis moet zijn in de relatie want anders ga je niet vreemd. Dat is een gigantische misvatting. Vreemdgaan is een bewuste keuze uit talloze andere keuzes. De vreemdganger kiest deze optie vanuit een gemis of gevoel van onmacht of onvermogen in zichzelf. Het hoeft helemaal niets met de partner, de stand van de relatie of te weinig seks of te weinig aandacht te maken te hebben. Het kán wel, maar de kans is even groot dat het niet zo is.
Betrek het dus niet teveel op jezelf of jou fouten TO. Het is de keuze geweest van je partner om je te bedriegen met een ander. Daarvoor draag jij geen enkele verantwoordelijkheid of schuld. Die ligt geheel en al bij hem. Hij had immers ook een andere keuze kunnen maken. Het is goed dat hij het zelf verteld heeft, zegt veel over de slagingskans van jullie relatie na het vreemdgaan. Het duurt lang om te vergeten en te vergeven. Jaren soms. De schade en de pijn is groot. Geef jezelf de tijd. Je man moet je ook alle gelegenheid en tijd geven om telkens weer je pijn uit te spreken net zolang totdat het niet meer nodig is. Hij moet zéker niet aankomen met de uitspraak dat het nu wel genoeg is geweest. Zijn keuze heeft consequenties. Een van die consequenties is geconfronteerd worden met wat hij heeft aangericht. Zo lang als nodig is voor jou om de pijn te genezen. Je man moet tonen dat hij staat voor de consequenties van zijn keuze.
Alle reacties Link kopieren
Leveniscompliceerd schreef:
03-01-2020 16:55
Heel mooi bericht dit, dank hiervoor. Ik denk inderdaad dat ik me op het moment vooral slachtoffer voel. Wel gek, want net nadat hij het verteld had, zag ik heel duidelijk waar we beiden fouten hebben gemaakt, ik weer op hele andere manieren, en hij door vreemdgaan. Vind dat er geen excuus is voor vreemdgaan, maar begreep wel waardoor we op dit punt gekomen zijn, ook ik heb echt steken laten vallen. Alleen gaandeweg kwamen er allerlei emoties bij die ik niet zo heftig verwacht had, zoals verdriet en boosheid enz. Doordat hij aangaf niet steeds hetzelfde gesprek te willen hebben maar verder te willen, ben ik alleen maar bozer geworden en heb ik nog meer het gevoel gekregen van jij hebt mij dit aangedaan, daardoor werd mijn respect voor hem minder, en ben ik gaan twijfelen of ik dit nog wel wil op deze manier. Ik zal een manier moeten vinden om met deze emoties om te gaan, ik snap dat hij het niet voor me kan oplossen, maar ik vind wel dat we een manier moeten vinden die voor beide werkt. Wellicht is relatietherapie inderdaad een goed idee. Dat we zaken daar bespreken, en het thuis niet continu over hetzelfde hebben. Ik merk ook dat die boosheid naar hem me echt niet gelukkiger maakt, maar ik denk ook niet dat het goed is om het te negeren. Zo lastig allemaal, het liefst zou ik me even een paar weken verstoppen in een hutje op de hei om weer wat tot mezelf te komen.

Herkenbaar. Het is nog zo vers voor jou. Je wilt weer graag gehoord en gezien worden. Het vreemdgaan en en de vertrouwensbreuk is voor jou nu heel belangrijk. En net over dat punt wil partner niet praten. Wil niet zeggen dat hij er nooit over wil gaan praten, alleen nu even niet.

Relatietherapie kan heel goed helpen. Maar net als met alle andere kwetsuren, geef het ook eerst even wat rust. Focus op wat jullie samen bindt. Praten vanuit emoties alleen, is niet altijd een goed idee. Zeker wanneer de wonden nog zo vers zijn.

Een ader idee is om alles in een brief op te schrijven. Na afloop kan je besluiten om je man dit te laten lezen (wanneer jij er niet bij bent) of de brief te verbranden of een andere versie van de inhoud te geven of te vertellen.

Geef het tijd! Het komt echt wel goed, alleen weet je nog niet op welke maniier.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
Leveniscompliceerd schreef:
03-01-2020 17:51
Ik zit op iedere reactie te wachten, bekijk zaken graag vanuit meerdere perspectieven. Ik neem aan dat je hiermee bedoeld dat zowel mijn man, ik als de dame in kwestie hier schuld aan hebben?
Nou ja ‘schuld’ is dan weer zo’n zware term. Het is meer een mate van verantwoordelijkheid.

Persoonlijk vind ik dat er vaak nogal heftig op (sexueel) overspel wordt gereageerd. Dat komt denk ik voor een groot deel voort uit onze culturele norm van strikt monogame relaties. De lat voor sexuele trouw van onze partners leggen we op 100%, alles daaronder is niet goed genoeg en leidt tot dit soort drama’s, ook al gaat het maar om 1 avondje en is er oprechte spijt. Dat is nogal wat.

Verder zijn er mijns inziens allerlei vormen van ontrouw en niemand is perfect. Mensen kleineren soms hun partner, verliezen hun interesse, laten kleine conflicten volledig escaleren, kiezen ervoor om niet te communiceren, enzovoorts. Dit zijn zaken die, wanneer ze structureel zijn, naar mijn mening een veel grotere bom onder een relatie kunnen leggen dan eenmalige (sexuele) ontrouw.
ManOpHetPrikbord schreef:
03-01-2020 19:45
Nou ja ‘schuld’ is dan weer zo’n zware term. Het is meer een mate van verantwoordelijkheid.

Persoonlijk vind ik dat er vaak nogal heftig op (sexueel) overspel wordt gereageerd. Dat komt denk ik voor een groot deel voort uit onze culturele norm van strikt monogame relaties. De lat voor sexuele trouw van onze partners leggen we op 100%, alles daaronder is niet goed genoeg en leidt tot dit soort drama’s, ook al gaat het maar om 1 avondje en is er oprechte spijt. Dat is nogal wat.

Verder zijn er mijns inziens allerlei vormen van ontrouw en niemand is perfect. Mensen kleineren soms hun partner, verliezen hun interesse, laten kleine conflicten volledig escaleren, kiezen ervoor om niet te communiceren, enzovoorts. Dit zijn zaken die, wanneer ze structureel zijn, naar mijn mening een veel grotere bom onder een relatie kunnen leggen dan eenmalige (sexuele) ontrouw.
Dat het voor jou zo is is natuurlijk prima, maar het is een beetje ongevoelig richting de worsteling en het verdriet van TO. Je zegt eigenlijk : joh, waar maak je je druk over. 1 misstapje, het is toch maar cultureel bepaald. Alles wat je hierboven noemt kan een bom leggen onder een relatie. Het ene is niet minder erg dan het andere. Of de algemene houding ten opzichte van vreemdgaan nu wel of niet cultureel is bepaald, het bedrog en het verraad van het verbond dat je dacht te hebben met je partner doet verdomd veel pijn en richt enorme schade aan. Zélfs bij mensen die eigenlijk vinden dat het niet zo’n big deal is. Totdat het ze overkomt.
ManOpHetPrikbord schreef:
03-01-2020 19:45
Nou ja ‘schuld’ is dan weer zo’n zware term. Het is meer een mate van verantwoordelijkheid.

Persoonlijk vind ik dat er vaak nogal heftig op (sexueel) overspel wordt gereageerd. Dat komt denk ik voor een groot deel voort uit onze culturele norm van strikt monogame relaties. De lat voor sexuele trouw van onze partners leggen we op 100%, alles daaronder is niet goed genoeg en leidt tot dit soort drama’s, ook al gaat het maar om 1 avondje en is er oprechte spijt. Dat is nogal wat.

Verder zijn er mijns inziens allerlei vormen van ontrouw en niemand is perfect. Mensen kleineren soms hun partner, verliezen hun interesse, laten kleine conflicten volledig escaleren, kiezen ervoor om niet te communiceren, enzovoorts. Dit zijn zaken die, wanneer ze structureel zijn, naar mijn mening een veel grotere bom onder een relatie kunnen leggen dan eenmalige (sexuele) ontrouw.

Met je persoonlijke mening is helemaal niks mis mee. Echter ben ikzelf daar niet mee eens. Ik heb (mijn) normen en waarden heel hoog staan. Het bepaald en definieert samen met mijn karakter wie ik ben en waar ik voor sta. De dingen die opgesomd zijn, zijn inderdaad ook behoorlijke dooddoeners in een relatie. Maar als het op deze vertrouwenskwestie aankomt, vind ik persoonlijk nogal wat.
Ik ken ook stellen waarbij er een partner vreemd is gegaan, en ze zeggen allen hetzelfde wat betreft vertrouwenskwestie, dat het soms wel weer tot 99,9% goed gaat, maar die honderd tikken ze nooit meer aan. Net als een vaas die kapot valt. De scherven kun je bijeen rapen en lijmen, de vaas helemaal herstellen, maar de scheuren zullen wel zichtbaar blijven.

Het is idd een heel moeilijke situatie. Want natuurlijk is je plaatje van die toekomst met de man natuurlijk verscheurd. Alles wat je dacht te kennen en vertrouwen is in één keer weg. Pijnlijk en begrijpelijk, Naar relatie therapie gaan biedt zeker een kans. Praat er over, met een aantal mensen, dat lucht ook op. Krop het nooit op. En inderdaad, continu over hetzelfde blijven praten lost niks op, maar het heeft logischerwijs een hele impact nu op je gemoedstoestand en gedachtegangen.

Moeilijke tijd. Heel lastig zeg. Er staat ook geen 'tijd' op wanneer het 'klaar' moet zijn of wanneer je er overheen bent of komt. En of het goed komt, is zeker de vraag. Heel veel sterkte. Je mag me altijd een Pm sturen, TO.
-Luchtbel- schreef:
03-01-2020 22:47


Het is idd een heel moeilijke situatie. Want natuurlijk is je plaatje van die toekomst met de man natuurlijk verscheurd. Alles wat je dacht te kennen en vertrouwen is in één keer weg. P
Met dat laatste ben ik het echt niet eens. Mensen zijn echt niet ineens een andere persoon omdat ze een keer vreemd gaan. Mensen hebben allerlei rollen en functies in hun leven en veel daarvan zijn vrij constant.
Een vrouw die coach is van het hockeyteam van haar dochter, een baan heeft in de PR, houdt van tuinieren en vegetarisch is en vervolgens een keer vreemd gaat, is nog steeds coach, PR-medewerkster en vegetariër. Haar uiterlijk en haar gedrag zal ook niet ineens veranderen. Dat hele idee van ‘alles is ineens anders’ begrijp ik niet zo goed.
Francien2019 schreef:
03-01-2020 21:53
Dat het voor jou zo is is natuurlijk prima, maar het is een beetje ongevoelig richting de worsteling en het verdriet van TO. Je zegt eigenlijk : joh, waar maak je je druk over. 1 misstapje, het is toch maar cultureel bepaald. Alles wat je hierboven noemt kan een bom leggen onder een relatie. Het ene is niet minder erg dan het andere. Of de algemene houding ten opzichte van vreemdgaan nu wel of niet cultureel is bepaald, het bedrog en het verraad van het verbond dat je dacht te hebben met je partner doet verdomd veel pijn en richt enorme schade aan. Zélfs bij mensen die eigenlijk vinden dat het niet zo’n big deal is. Totdat het ze overkomt.
Ik geef een ander perspectief en wil niet in de valkuil trappen door alleen maar mee te praten met iemand die een topic opent. Natuurlijk is een vreemdgaande partner waardeloos. Maar de wereld draait wel gewoond oor en je partner is echt niet ineens een totaal andere persoon, ook al zul je geneigd zijn dat (even) te denken.
blijfgewoonbianca schreef:
03-01-2020 17:04
Heeft hij jou vergeven voor JOUW fouten ? En heb jij jezelf dat vergeven ?
Leg nu niet alles bij hem.
Zorg dat het ook gaat over : hoe zorgen we ervoor dat dit nooit meer gebeurt, wat wil jij / hij/ samen op lange en korte termijn, wat zijn jouw/ zijn verlangens, wensen, grenzen.
Doe ffe normaal.Zit je hoofd nog op je romp, want je lult als een kip zonder kop.Met je JOUW fouten.Zij is toch niet vreemd gegaan.
ManOpHetPrikbord schreef:
03-01-2020 22:59
Met dat laatste ben ik het echt niet eens. Mensen zijn echt niet ineens een andere persoon omdat ze een keer vreemd gaan. Mensen hebben allerlei rollen en functies in hun leven en veel daarvan zijn vrij constant.
Een vrouw die coach is van het hockeyteam van haar dochter, een baan heeft in de PR, houdt van tuinieren en vegetarisch is en vervolgens een keer vreemd gaat, is nog steeds coach, PR-medewerkster en vegetariër. Haar uiterlijk en haar gedrag zal ook niet ineens veranderen. Dat hele idee van ‘alles is ineens anders’ begrijp ik niet zo goed.
Ik doelde meer op de verwachtingen en toekomstperspectieven van een persoon, hier TO. Het beeld dat men dat niet zou overkomen, niet in die situatie terechtkomen. Samen monogaam oud worden, genoeg hebben aan elkaar. Samen er uit komen en dat men door bijvoorbeeld door goede communicatie deze problemen ook niet zouden hebben. Dezelfde waarden en normen hebben en er altijd blindelings op kunnen vertrouwen dat de ander dat ook heeft en naleeft.

Ik ben met je eens wat betreft de de vrouw van de coach... Voor haar veranderd er niet in dat opzichte iets, maar met het mentale part van de partner misschien wel, en dat kan weer veel invloed hebben op het vervolg.
Alle reacties Link kopieren
ManOpHetPrikbord schreef:
03-01-2020 22:59
Met dat laatste ben ik het echt niet eens. Mensen zijn echt niet ineens een andere persoon omdat ze een keer vreemd gaan. Mensen hebben allerlei rollen en functies in hun leven en veel daarvan zijn vrij constant.
Een vrouw die coach is van het hockeyteam van haar dochter, een baan heeft in de PR, houdt van tuinieren en vegetarisch is en vervolgens een keer vreemd gaat, is nog steeds coach, PR-medewerkster en vegetariër. Haar uiterlijk en haar gedrag zal ook niet ineens veranderen. Dat hele idee van ‘alles is ineens anders’ begrijp ik niet zo goed.
Tja, als ze besluit een ander team te gaan coachen zal haar dochter waarschijnlijk ook niet blij zijn, net zo min haar werkgever blij zal zijn als ze onderhands pr opdrachten voor klanten erbij doet of dat als ze ineens vlees begint te eten geen vegetariër meer is... zo moeilijk lijkt mij dat niet te begrijpen. Die vrouw blijft natuurlijk dezelfde, maar de anderen zullen haar wel anders bekijken, elk in hun relatie tot die vrouw.
Alle reacties Link kopieren
zurimat schreef:
04-01-2020 01:41
Tja, als ze besluit een ander team te gaan coachen zal haar dochter waarschijnlijk ook niet blij zijn, net zo min haar werkgever blij zal zijn als ze onderhands pr opdrachten voor klanten erbij doet of dat als ze ineens vlees begint te eten geen vegetariër meer is... zo moeilijk lijkt mij dat niet te begrijpen. Die vrouw blijft natuurlijk dezelfde, maar de anderen zullen haar wel anders bekijken, elk in hun relatie tot die vrouw.
Als die vrouw opeens dansles gaat geven zal haar werkgever dat worst wezen.
Als je 1 ding veranderd, betekent dat niet dat je op alle vlakken veranderd.
Dus als je 1x vreemd gaat dan veranderd dat niet de hele petsoon. Ook niet de hele relatie.

Misschien is relatietherapie een uitkomst?
Haar man heeft gelijk, je moet door enz.
Maar lieve TO, jij mag daar gerust de tijd voor nemen. En dan beantwoord hij dezelfde vraag maar voor de 83ste keer. So what? Hij is toch vreemd gegaan, niet jij.
Ik denk dat dit beter kan onder begeleiding van een therapeut. Deze zal ook aangeven dat het gemiddeld 2 jaar duurt voordat je dit achter je kunt laten.
Dus je man moet niet zo pushen. 6 weken! En dan al zeuren dat jullie naar de toekomst moeten kijken en niet naar het verleden.
Dan zou vreemd gaan wel heel gemakkelijk worden voor iedereen.
(Trouwens, kijk juist eens goed naar het verleden. Daar zat het scheef, met dit resultaat. Leer daar van!)
de wereld wacht om ontdekt te worden
Alle reacties Link kopieren
keetjetippel666 schreef:
03-01-2020 23:13
Doe ffe normaal.Zit je hoofd nog op je romp, want je lult als een kip zonder kop.Met je JOUW fouten.Zij is toch niet vreemd gegaan.
Zo, ga je lekker ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
blijfgewoonbianca schreef:
04-01-2020 10:55
Zo, ga je lekker ?
Moet jij nodig zeggen, je zal waarschijnlijk zelf wel een vreemdganger zijn!!
Alle reacties Link kopieren
Leveniscompliceerd schreef:
03-01-2020 16:55
Heel mooi bericht dit, dank hiervoor. Ik denk inderdaad dat ik me op het moment vooral slachtoffer voel. Wel gek, want net nadat hij het verteld had, zag ik heel duidelijk waar we beiden fouten hebben gemaakt, ik weer op hele andere manieren, en hij door vreemdgaan. Vind dat er geen excuus is voor vreemdgaan, maar begreep wel waardoor we op dit punt gekomen zijn, ook ik heb echt steken laten vallen. Alleen gaandeweg kwamen er allerlei emoties bij die ik niet zo heftig verwacht had, zoals verdriet en boosheid enz. Doordat hij aangaf niet steeds hetzelfde gesprek te willen hebben maar verder te willen, ben ik alleen maar bozer geworden en heb ik nog meer het gevoel gekregen van jij hebt mij dit aangedaan, daardoor werd mijn respect voor hem minder, en ben ik gaan twijfelen of ik dit nog wel wil op deze manier. Ik zal een manier moeten vinden om met deze emoties om te gaan, ik snap dat hij het niet voor me kan oplossen, maar ik vind wel dat we een manier moeten vinden die voor beide werkt. Wellicht is relatietherapie inderdaad een goed idee. Dat we zaken daar bespreken, en het thuis niet continu over hetzelfde hebben. Ik merk ook dat die boosheid naar hem me echt niet gelukkiger maakt, maar ik denk ook niet dat het goed is om het te negeren. Zo lastig allemaal, het liefst zou ik me even een paar weken verstoppen in een hutje op de hei om weer wat tot mezelf te komen.
Ja... waarom doe je dat niet? Even een paar weken bij hem weg? Nadenken over wat je wil en hoe je in het leven staat? De dochter om en om. Daarna weer verder praten. Lijkt mij een mooie oplossing.
Alle reacties Link kopieren
Ik zie jouw man als een geweldige man omdat hij het je zelf heeft verteld wat er gebeurd is, en binnen korte tijd. Ja het kost je moeite maar wees dankbaar dat de schade enorm is beperkt. Je kijkt nu even anders naar hem, maar hij is wel eerlijk geweest en wil duidelijk met je verder.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven