Psyche
alle pijlers
Tot hier en niet verder. Grenzen aangeven! Hoe doe jij dat?
zaterdag 11 januari 2020 08:55
zaterdag 11 januari 2020 11:54
Kom eens met ( desnoods daarop lijkende ) voorbeelden dan. Hoe / waarmee ga jij over andermans grenzen als jij nee zegt ? Of met wat ga je voorbij aan andermans gevoelens ?Kriskornelig schreef: ↑11-01-2020 11:48Dit is excact wat ik doe en ik krijg nu continu terug: prima dat je voor jezelf kiest maar daarbij ga je voorbij aan mijn gevoelens. Of: met jouw grensen aangeven ga je over die van mij heen.
Ik kan me nog voorstellen dat een “ nee , ik kan niet “ hooguit lastig is bij het weigeren van uitlenen van je auto, bij het geen lunchpakketje maken, bij niet meegaan naar de dokter, bij het niet a la minuut een band willen plakken en zo. Maar verder ? Of heb je geweigerd iemand uit te nodigen met de feestdagen ofzo ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 11 januari 2020 11:58
Je dient je altijd af te vragen wie de eigenaar is van het probleem. De eigenaar van het probleem is verantwoordelijk voor de oplossing en niet jij. Wanneer die eigenaar het probleem niet wil oplossen maar wel wil dat jij het doet dan ga je met een nee niet over de grenzen van de eigenaar van het probleem heen. Die persoon vind het niet belangrijk genoeg om het zelf op een andere manier op te lossen. Alle tijd die de betreffende persoon besteed aan het staan op jouw tenen en aan het aanpraten van het schuldgevoel had hij ook kunnen besteden aan het vinden van een andere oplossing. Men praat jou een schuldgevoel aan, omdat dat gedrag loont want dan ga jij overstag.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zaterdag 11 januari 2020 12:02
Is toch soms ook zo? Maar jij moet met jezelf leven. Ik heb een periode gehad waarin heel veel vrouwen om me heen (trend, levensfase) krampachtig bezig waren met hun eigen grenzen en daarmee structureel over die van een ander walsten. Heeft wel weer balans gevonden, maar ik werd er goed ziek van. Want inderdaad, een ander draait dan plotsklaps voor alles op en je krijgt nog verwijten ook als je niet oppast.
Mijn ervaring is overigens ook dat de vrouwen om me heen die het hardste riepen dat ze altijd alles voor een ander doen en altijd maar geven, dit in praktijk het minste deden. Ook voor dat krampachtig gedoe met grenzen.
Kijk eens eerlijk naar jezelf. Voor wie doe je de dingen die je doet nu werkelijk? Ook al lijken ze voor een ander, over het algemeen doe je het toch voor jezelf. Je bent geen slachtoffer en de mensen om je heen zijn geen daders.
zaterdag 11 januari 2020 12:09
Dat is ook mijn motto: je moet de problemen laten liggen waar ze thuishoren.viva-amber schreef: ↑11-01-2020 11:58Je dient je altijd af te vragen wie de eigenaar is van het probleem. De eigenaar van het probleem is verantwoordelijk voor de oplossing en niet jij. Wanneer die eigenaar het probleem niet wil oplossen maar wel wil dat jij het doet dan ga je met een nee niet over de grenzen van de eigenaar van het probleem heen. Die persoon vind het niet belangrijk genoeg om het zelf op een andere manier op te lossen. Alle tijd die de betreffende persoon besteed aan het staan op jouw tenen en aan het aanpraten van het schuldgevoel had hij ook kunnen besteden aan het vinden van een andere oplossing. Men praat jou een schuldgevoel aan, omdat dat gedrag loont want dan ga jij overstag.
Met je gezin ben je een team en als één meer doet, ontneem je de anderen de kans om zelf te doen en daarvan te leren.
Stress is het gevoel dat je krijgt als je iets wilt dat je niet kunt. Minder ‘willen’ is dus handig. ‘Moeten’ bestaat natuurlijk al helemaal niet.
Kijk nog eens goed naar het “moeten, willen en kunnen”. TO, voel je je erg verantwoordelijk? Vind je het prettig om ‘nodig’ te zijn?
zaterdag 11 januari 2020 12:32
zaterdag 11 januari 2020 12:33
Ik heb dat ook met mijn moeder. Die was helemaal verbolgen toen ik van de week aangaf haar niet erbij te kunnen gebruiken nu ik er doorheen zit. Zij vond zich buitengesloten en of ik wel wist hoe het voor haar als moeder was. Ik heb in boosheid gezegd dat ik me daar niet druk om wil maken hoe het voor haar als moeder is omdat ik mijzelf op 1 wil gaan zetten. En kut dat zij zich kut voelt maar ik moet me eens zorgen gaan maken om mijn eigen kutheid in plaats van om die van een ander. Ik gaf het voorbeeld uit het vliegtuig: eerst je eigen veiligheidsmasker op en dan die van je kinderen. Ik zei: als ik niet eerst voor mijzelf ga zorgen, kan ik voor niemand zorgen. Dus ik wil me niet meer druk maken om hoe iets voor een ander is. Of iig minder. Mijn grenzen aangeven. Als iemand langs wil komen en het schikt me eigenlijk niet, gewoon zeggen: nee het komt me niet goed uit. In plaats van schuiven met je afspraken en vervolgens er eigenlijk van balen of honderd excuses te gaan verzinnen.lux- schreef: ↑11-01-2020 09:34Dit. Ik kon ook lastig nee zeggen (al heb ik me nooit zo leeggezogen gevoeld als jij), totdat ik stopte met aardig gevonden willen worden. Sindsdien is het helemaal niet moeilijk meer. En mensen vinden me niet eens onaardig als ik nee zeg, blijkt ook nog.
Alleen met mijn moeder heeft het behoorlijk gebotst toen ik begon met nee zeggen. Maar ook zij heeft het inmiddels geaccepteerd en nu is het juist veel leuker tussen ons.
Ik heb vriendinnen die gewoon een afspraak op het laatste moment afzeggen met een: ik kan niet. Punt. Ik denk dan: hoezo kan je niet, wat is de reden. En dus als ik afzeg heb ik er meestal een heel verhaal bij. Like anybody cares. Maar dat is echt hoe/wie ik ben. Echt last van het moeder Theresa complex. Super irritant. En komt ook wel voort uit mijn opvoeding. Ik heb niet de beste basis geloof ik. Veel wantrouwen, achterdocht en prestatiedrang. Ik ben er heel erg onzeker uitgekomen in ieder geval. En heb altijd het idee dat ik vriendschap of aardiggevondenzijn moet verdienen.
zaterdag 11 januari 2020 12:34
Ik ben daar dus jaloers op. Want tegen zulke mensen kijk ik echt op. Ik wilde dat ik dat kon: mezelf aardig vinden.-jolijn- schreef: ↑11-01-2020 09:41Ik doe aan een soort natuurlijke selectie: als mensen over mijn grenzen heengaan (en die grenzen geef ik niet aan - dat moeten ze maar gewoon aanvoelen), dan 'maak ik het uit' met die persoon. Inmiddels bestaat mijn vriendenkring dus uit mensen die uit zichzelf niet over mijn grenzen heen gaan.
Ik vind het trouwens in zijn geheel niet belangrijk om aardig gevonden te worden. Mijn enige criterium is dat ik mezelf aardig vind.
zaterdag 11 januari 2020 12:34
Kriskornelig schreef: ↑11-01-2020 12:33Ik heb dat ook met mijn moeder. Die was helemaal verbolgen toen ik van de week aangaf haar niet erbij te kunnen gebruiken nu ik er doorheen zit. Zij vond zich buitengesloten en of ik wel wist hoe het voor haar als moeder was. Ik heb in boosheid gezegd dat ik me daar niet druk om wil maken hoe het voor haar als moeder is omdat ik mijzelf op 1 wil gaan zetten. En kut dat zij zich kut voelt maar ik moet me eens zorgen gaan maken om mijn eigen kutheid in plaats van om die van een ander. Ik gaf het voorbeeld uit het vliegtuig: eerst je eigen veiligheidsmasker op en dan die van je kinderen. Ik zei: als ik niet eerst voor mijzelf ga zorgen, kan ik voor niemand zorgen. Dus ik wil me niet meer druk maken om hoe iets voor een ander is. Of iig minder. Mijn grenzen aangeven. Als iemand langs wil komen en het schikt me eigenlijk niet, gewoon zeggen: nee het komt me niet goed uit. In plaats van schuiven met je afspraken en vervolgens er eigenlijk van balen of honderd excuses te gaan verzinnen.
Ik heb vriendinnen die gewoon een afspraak op het laatste moment afzeggen met een: ik kan niet. Punt. Ik denk dan: hoezo kan je niet, wat is de reden. En dus als ik afzeg heb ik er meestal een heel verhaal bij. Like anybody cares. Maar dat is echt hoe/wie ik ben. Echt last van het moeder Theresa complex. Super irritant. En komt ook wel voort uit mijn opvoeding. Ik heb niet de beste basis geloof ik. Veel wantrouwen, achterdocht en prestatiedrang. Ik ben er heel erg onzeker uitgekomen in ieder geval. En heb altijd het idee dat ik vriendschap of aardiggevondenzijn moet verdienen.
Als ik moeder was had je een draai om je oren van me gekregen.
zaterdag 11 januari 2020 12:35
Wilde je moeder je met iets komen helpen of je op komen beuren ?Kriskornelig schreef: ↑11-01-2020 12:33Ik heb dat ook met mijn moeder. Die was helemaal verbolgen toen ik van de week aangaf haar niet erbij te kunnen gebruiken nu ik er doorheen zit. Zij vond zich buitengesloten en of ik wel wist hoe het voor haar als moeder was. Ik heb in boosheid gezegd dat ik me daar niet druk om wil maken hoe het voor haar als moeder is omdat ik mijzelf op 1 wil gaan zetten. En kut dat zij zich kut voelt maar ik moet me eens zorgen gaan maken om mijn eigen kutheid in plaats van om die van een ander. Ik gaf het voorbeeld uit het vliegtuig: eerst je eigen veiligheidsmasker op en dan die van je kinderen. Ik zei: als ik niet eerst voor mijzelf ga zorgen, kan ik voor niemand zorgen. Dus ik wil me niet meer druk maken om hoe iets voor een ander is. Of iig minder. Mijn grenzen aangeven. Als iemand langs wil komen en het schikt me eigenlijk niet, gewoon zeggen: nee het komt me niet goed uit. In plaats van schuiven met je afspraken en vervolgens er eigenlijk van balen of honderd excuses te gaan verzinnen.
Ik heb vriendinnen die gewoon een afspraak op het laatste moment afzeggen met een: ik kan niet. Punt. Ik denk dan: hoezo kan je niet, wat is de reden. En dus als ik afzeg heb ik er meestal een heel verhaal bij. Like anybody cares. Maar dat is echt hoe/wie ik ben. Echt last van het moeder Theresa complex. Super irritant. En komt ook wel voort uit mijn opvoeding. Ik heb niet de beste basis geloof ik. Veel wantrouwen, achterdocht en prestatiedrang. Ik ben er heel erg onzeker uitgekomen in ieder geval. En heb altijd het idee dat ik vriendschap of aardiggevondenzijn moet verdienen.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 11 januari 2020 12:35
Oke, dit vind ik dus ECHT goede tips. Hier heb ik wat aan en ik ga ze opslaan op mijn notitiesIt-is-joysjuhhh schreef: ↑11-01-2020 09:47Deze kan niet vaak genoeg gequote worden.
Als je het lastig vindt om direct te beantwoorden, kun je zeggen:
'Oh ehm....:
'Ik kom er later op terug'
'Ik zal er even over nadenken'
'Kijken of het kan' (net wat past in situatie)
'Agenda ligt thuis'
Enkele seconden tijd i.p.v. naar ander moment verplaatsen kan ook:
'Wanneer is dat '...'?
'Wat bedoel je precies?'
Door een wedervraag te stellen krijg je wat extra denktijd om je respons voor te bereiden i.p.v. direct te moeten antwoorden en automatisch ja te zeggen door de spanning.
Je kunt ook sowieso stilte laten vallen en duidelijk even de tijd nemen om na te denken. Je hoeft niet direct te antwoorden.
Mensen die dan drammen met 'waarombenjestil toenou ik heb het nodig en kan niet anders en blablabla' en je geen ruimte geven: dan is het antwoord sowieso:
'Nee, ik kan niet/doe het niet'.
Punt.
zaterdag 11 januari 2020 12:36
.Kriskornelig schreef: ↑11-01-2020 11:48Dit is excact wat ik doe en ik krijg nu continu terug: prima dat je voor jezelf kiest maar daarbij ga je voorbij aan mijn gevoelens. Of: met jouw grensen aangeven ga je over die van mij heen.
Ik heb inderdaad geschreeuwd en gehuild. Ik ben boos geworden, verdrietig geweest, verbolgen, en allerredelijkst maar het is gewoon tegen dovenmansoren. Ik word daar echt moedeloos van. Plus dat ik daar helemaal geen vrienden mee maak. Super lastig.
Maar dat is dan ook zo en dat zal je moeten (leren) verdragen. Ergens in je leven heb je waarschijnlijk geleerd dat het helemaal geen goed teken is als een ander onrustig of ontstemd is waardoor jij het bijna onverdraaglijk vindt om dat bij de ander te laten. Dat hebben heel veel mensen hoor, inclusief ikzelf
dus je bent niet gek, maar hebt misschien wel wat om mee te oefenen.Dezelfde manier jezelf hier doorheen helpen is wat je bijvoorbeeld met je kinderen kan gebruiken, of (met een andere toon) met anderen. Huilen en schreeuwen leert anderen dat ze juist weer terug kunnen/moeten huilen en schreeuwen tegen jou. Als jouw kind bijv. ontzettend boos wordt dat jij A niet voor hem oplost, zal het meer helpen om rustig met hem te kijken wat hem daarin dwars zit (wellicht is hij een beetje lui en wil hij niet in actie komen, of hij overziet niet wat hij moet doen, of hij vindt het eng, of..of....of...er zijn natuurlijk meer mogelijkheden) en hem te helpen iets zelfstandig op te pakken. En voor volwassenen, die zouden dit natuurlijk zelf moeten kunnen bedenken en verdragen (in de ideale wereld) maar zo gaat dat heel vaak natuurlijk niet, mensen reageren heel wat af op elkaar! Vooral rustig blijven, empathie hebben voor de ander zal meer doen dan boos worden of gaan schreeuwen. Je kan best empathisch zijn en je aan je eigen grenzen houden. Maar het vraagt het wel het verdragen van het ongemak van de ander.
zaterdag 11 januari 2020 12:37
Kriskornelig schreef: ↑11-01-2020 11:48Dit is excact wat ik doe en ik krijg nu continu terug: prima dat je voor jezelf kiest maar daarbij ga je voorbij aan mijn gevoelens. Of: met jouw grensen aangeven ga je over die van mij heen.
Ik heb inderdaad geschreeuwd en gehuild. Ik ben boos geworden, verdrietig geweest, verbolgen, en allerredelijkst maar het is gewoon tegen dovenmansoren. Ik word daar echt moedeloos van. Plus dat ik daar helemaal geen vrienden mee maak. Super lastig.
Als je boos, schreeuwend en huilend je grenzen aan geeft ga je over de grenzen van normaal fatsoen, ik kan me voorstellen dat de ander dat als zijn grens ziet. Ik snap het vanuit het punt waar je nu zit.
Het is handig om je grenzen vooral rustig en duidelijk aan te geven, dan ga je nooit over de grens van een ander.
Wat iemand ook al schreef kijk goed bij wie het probleem ligt en laat het probleem van de ander niet jouw probleem worden.
Voorbeeld:
Ik bracht steeds zoon en vriendje naar hun sport, ouders van vriendje waren niet in de gelegenheid. Op de dag dat mijn zoon ziek was, en ik dus belde dat ik niet kon brengen vroeg vader of ik dan toch vriendje kon brengen want anders kon hij niet naar de training. Leuk geprobeerd, maar dat vriendje zonder mij geen vervoer had, was natuurlijk niet mijn probleem.
Dochter haalde altijd iemand op om naar school te gaan, meisje stond zelden helemaal klaar dochter moest altijd wachten en daarom ging dochter altijd vijf tot tien minuten eerder dan strikt noodzakelijk was. Op een dag waren wij wat later meisje was weer niet klaar en dus wilde dochter verder gaan want zij wilde op tijd zijn. Moeder verweet onze dochter dat haar dochter nu te laat kwam omdat mijn dochter later was. Daar heeft ze mij zelfs over gebeld. Ze gingen daar gewoon pas tandenpoetsen als dochter aanbelde en niet als het tijd was. Duurde even voordat moeder snapte dat op tijd zijn haar eigen probleem was.
Let dus heel goed op bij wie het probleem ontstaat en wie het zou moeten oplossen. En laat je niet verleiden tot oplossingen wat je zelf niet achter staat omdat de ander vindt dat het jouw probleem is.
zaterdag 11 januari 2020 12:38
En die bewonder je ook ?Kriskornelig schreef: ↑11-01-2020 12:33Ik heb vriendinnen die gewoon een afspraak op het laatste moment afzeggen met een: ik kan niet. Punt. Ik denk dan: hoezo kan je niet, wat is de reden.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 11 januari 2020 12:38
Nee die heb ik niet. Ik verzuip er in. Dat is het hele eieren eten ook momenteel.blijfgewoonbianca schreef: ↑11-01-2020 09:49In een week tijd met iedereen ruzie / gedoe ? Da’s best knap.
Waar heb je in vredesnaam allemaal nee op gezegd dan ?
En wel kunnen werken en de rest is te veel ? Heb je je prioriteiten wel goed dan ?
zaterdag 11 januari 2020 12:40
Wat misschien handig is je te realiseren: op het moment dat jij iets niet meer doet, is het niet zo dat een ander ineens wél de tijd had datgene te doen, dat jij altijd deed.
Neem bijvoorbeeld huishouden. Stel jij deed altijd het meeste, maar nu wil je dat anderen dit ook op gaan pakken. Die anderen hebben dit nooit in hun systeem gehad en de tijd die zij hiervoor zouden kunnen gebruiken al anders ingedeeld. Zij moeten dus tijd en ruimte gaan maken, om datgene te gaan doen dat jij altijd deed. En natuurlijk vinden ze hun eigen dingen belangrijker dan stofzuigen. Dat stofzuigen is immers jouw 'eigen ding' in hun ogen, waarmee je hen nu opzadelt.
Stel dat de verdeling van het huishouden één van de problemen is, dan is het zaak iedereen bijeen te roepen en te vertellen dat het huishouden verantwoordelijkheid van IEDEREEN in huis is en niet per se van jou, omdat jij het toevallig altijd deed. En dan maken jullie een nieuwe verdeling met een nieuwe verantwoordelijkheid, die gelegd wordt bij diegene die iets zou doen. En dan doe jij dit dus niet alsnog, hoewel jij mogelijk wel degene bent die dit het belangrijkst vindt.
Dit herschikken van taken zorgt uiteindelijk voor meer rust, waarschijnlijk meer troep en een minder schoon, maar dat zul je dan moeten leren accepteren.
Dit geldt ook voor andere dingen. Als jij altijd degene was die met de buurvrouw naar het ziekenhuis ging, en je doet dit niet meer, dan moet iemand anders daar tijd voor maken. Die iemand anders heeft ook zo z'n leven ingesteld met en verdeling van tijd. Ook daar moet dan weer geschoven.
Al deze herverdelingen kosten tijd en moppers. Je bent niet gelijk mensen kwijt, en zo wel, dan kun je je afvragen waarom je je druk maakt om mensen, die jou alleen maar leuk vinden als je ze uit de brand haalt.
Ga eerst terug naar de basics, wat wil je echt, is voor jou écht belangrijk, en ga dan weer uitbouwen naar wat je ook kunt. En je hoeft niet elk weekend iets sociaals te doen. Je mag best een weekend rust nemen. (maar kun je dat ook?)
Succes![:-]](./../../../smilies/77_happy.gif "Happy")
Neem bijvoorbeeld huishouden. Stel jij deed altijd het meeste, maar nu wil je dat anderen dit ook op gaan pakken. Die anderen hebben dit nooit in hun systeem gehad en de tijd die zij hiervoor zouden kunnen gebruiken al anders ingedeeld. Zij moeten dus tijd en ruimte gaan maken, om datgene te gaan doen dat jij altijd deed. En natuurlijk vinden ze hun eigen dingen belangrijker dan stofzuigen. Dat stofzuigen is immers jouw 'eigen ding' in hun ogen, waarmee je hen nu opzadelt.
Stel dat de verdeling van het huishouden één van de problemen is, dan is het zaak iedereen bijeen te roepen en te vertellen dat het huishouden verantwoordelijkheid van IEDEREEN in huis is en niet per se van jou, omdat jij het toevallig altijd deed. En dan maken jullie een nieuwe verdeling met een nieuwe verantwoordelijkheid, die gelegd wordt bij diegene die iets zou doen. En dan doe jij dit dus niet alsnog, hoewel jij mogelijk wel degene bent die dit het belangrijkst vindt.
Dit herschikken van taken zorgt uiteindelijk voor meer rust, waarschijnlijk meer troep en een minder schoon, maar dat zul je dan moeten leren accepteren.
Dit geldt ook voor andere dingen. Als jij altijd degene was die met de buurvrouw naar het ziekenhuis ging, en je doet dit niet meer, dan moet iemand anders daar tijd voor maken. Die iemand anders heeft ook zo z'n leven ingesteld met en verdeling van tijd. Ook daar moet dan weer geschoven.
Al deze herverdelingen kosten tijd en moppers. Je bent niet gelijk mensen kwijt, en zo wel, dan kun je je afvragen waarom je je druk maakt om mensen, die jou alleen maar leuk vinden als je ze uit de brand haalt.
Ga eerst terug naar de basics, wat wil je echt, is voor jou écht belangrijk, en ga dan weer uitbouwen naar wat je ook kunt. En je hoeft niet elk weekend iets sociaals te doen. Je mag best een weekend rust nemen. (maar kun je dat ook?)
Succes
Later is nu
zaterdag 11 januari 2020 12:40
Is je werk niet veels te zwaar dan ?Kriskornelig schreef: ↑11-01-2020 12:38Nee die heb ik niet. Ik verzuip er in. Dat is het hele eieren eten ook momenteel.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 11 januari 2020 12:43
Het is toch eigenlijk van de zotte dat het zover moet komen of niet? Eerst over onze grenzen gaan en dan pas op de rem. Ergens gaat er dan iets mis. En dan praat ik ook vooral voor mezelf. Ik heb het gewoon niet geleerd als kind. En ik werd altijd aangesproken en beoordeeld op mijn dienstbaarheid. En ik was een enorme bemiddelaar. Altijd overal tentakels uit dat het maar goed met iedereen ging. Als kind verloor ik mijzelf er al in.viva-amber schreef: ↑11-01-2020 09:58De bedrijfsarts zei tegen mij deze week. Ga meer eens je 80% inzetten voor een tijdje tot de emmer weer leeg is ipv altijd 120%. Ik heb collega's die ongelofelijk uitgekookt zijn. Ze werken zoveel als mogelijk thuis en hebben kun kinderopvang opgezegd, zijn altijd vrij met schoolvakanties. Eentje heeft tijdens ziekte zijn contracturen uitgebreid en werkt niet de afgesproken uren...dus zelfs tussen kerst en oud en nieuw kwam de leidinggevende met 10-15 extra klussen aanzetten. Ik heb dus aangegeven dat ik de samenwerkingen met deze mensen even stop zet omdat de balans zoek is. Heel apart: al mijn naaste collega's snappen het, maar het management en de betreffende dames niet...nou dan niet. Even goede vrienden.
Nee is nee en ik hoef daar geen begrip voor.
Nu moeten ze het onderling oplossen met de aanwezigheid en werkverdeling: moeilijk moeilijk....het was deze week dus ruzie tussen de dames daar degene die altijd Ja zei zit er niet meer tussen.
zaterdag 11 januari 2020 12:43
Als ik jouw bijdragen lees en langs de 4 b's leg, dan lees ik niks anders dan boos. Niet leuk voor jezelf, niet leuk voor je omgeving. Wist je dat je jezelf vrolijk kunt maken door te lachen? Gek misschien, maar niet alleen is lachen een uiting van blijdschap, het werkt ook omgekeerd! En nee zeggen kan prima zonder boos te worden. En dan bedoel ik voorál ook: zonder inwendig boos te worden. Nu ben jij sowieso boos en verberg je dat soms wel en meestal niet.
zaterdag 11 januari 2020 12:45
Dus een keer boos zijn mag ook al niet?
TO stopt gerust wel weer met boos zijn maar soms zijn mensen gewoon even boos.
Ze is niet verplicht om te lachen terwijl zij eigenlijk boos is, laat haar maar eens een x niet de boel verstoppen zoals zij tot op heden altijd heeft gedaan.
TO stopt gerust wel weer met boos zijn maar soms zijn mensen gewoon even boos.
Ze is niet verplicht om te lachen terwijl zij eigenlijk boos is, laat haar maar eens een x niet de boel verstoppen zoals zij tot op heden altijd heeft gedaan.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zaterdag 11 januari 2020 12:49
En als er iemand is, die altijd in de problemen komt tenzij jij dat oplost, dan wordt het toch tijd dat je deze persoon op zijn/haar eigen verantwoordelijkheid wijst en het los gaat laten, hoe moeilijk ook. Als jij op een gegeven moment écht niets meer kunt, moet deze persoon dat ook zelf doen. Je kunt niet alle problemen in de wereld van je naasten op blijven lossen, als je daarmee voor jezelf nieuwe problemen maakt en oude problemen houdt.
Eerst jij en je gezin, dan de rest.
Eerst jij en je gezin, dan de rest.
Later is nu
zaterdag 11 januari 2020 12:53
viva-amber schreef: ↑11-01-2020 12:37Met hele vage reacties kom je altijd aardig over terwijl je niets doet.
Mijn ervaring is dan toch dat het 'in mijn hoofd' blijft zitten en dus niet echt de druk van de ketel haalt.
Dingen als:
'We moeten binnenkort eens afspreken' en 'dan kunnen we wel een keertje doen' zeg ik bewust niet meer.
zaterdag 11 januari 2020 12:53
viva-amber schreef: ↑11-01-2020 12:37Met hele vage reacties kom je altijd aardig over terwijl je niets doet.
Mijn ervaring is dan toch dat het 'in mijn hoofd' blijft zitten en dus niet echt de druk van de ketel haalt.
Dingen als:
'We moeten binnenkort eens afspreken' en 'dan kunnen we wel een keertje doen' zeg ik bewust niet meer.
