Werk & Studie
alle pijlers
Aan het werk of niet aan het werk?
zaterdag 25 januari 2020 00:12
Ik lees al jaren mee op het forum en heel af en toe schrijf ik mee onder een andere Nick, maar nu wilde ik toch een topic openen.
Het onderwerp is een beetje controversieel, in de zin dat het vaak discussie uitlokt, maar dat is eigenlijk niet mijn bedoeling. Of althans niet in het algemeen over of je moet werken of dat de keus aan iemand gelaten moet worden. Want in mijn geval gaat het daar niet om. Bij mij ontbreekt het aan durf en daar gaat het me om.
De reden dat ik dit topic nu open is dat mijn man net thuis is gekomen van een heel mooie cursus voor zijn werk en dat ik nu stiekem best afgunstig ben. Ik zit inmiddels nl al vijf jaar thuis en daarvoor verliep mijn carrière verre van geweldig. Ik heb meerdere nare ervaringen opgedaan en kreeg daardoor steeds meer huiver om te werken, bang voor weer een knauw. Voor de buitenwereld ben ik een luxepaardje, thuisblijfmoeder, etc, maar wat ze niet zien is dat ik gewoon weg niet meer durf te werken. Echter, ergens wil ik wel.
Mijn vraag is zijn er hier anderen die dit herkennen? En/of willen jullie je ervaringen en tips delen om mij te helpen?
Het onderwerp is een beetje controversieel, in de zin dat het vaak discussie uitlokt, maar dat is eigenlijk niet mijn bedoeling. Of althans niet in het algemeen over of je moet werken of dat de keus aan iemand gelaten moet worden. Want in mijn geval gaat het daar niet om. Bij mij ontbreekt het aan durf en daar gaat het me om.
De reden dat ik dit topic nu open is dat mijn man net thuis is gekomen van een heel mooie cursus voor zijn werk en dat ik nu stiekem best afgunstig ben. Ik zit inmiddels nl al vijf jaar thuis en daarvoor verliep mijn carrière verre van geweldig. Ik heb meerdere nare ervaringen opgedaan en kreeg daardoor steeds meer huiver om te werken, bang voor weer een knauw. Voor de buitenwereld ben ik een luxepaardje, thuisblijfmoeder, etc, maar wat ze niet zien is dat ik gewoon weg niet meer durf te werken. Echter, ergens wil ik wel.
Mijn vraag is zijn er hier anderen die dit herkennen? En/of willen jullie je ervaringen en tips delen om mij te helpen?
zaterdag 25 januari 2020 00:38
Ik vind werken ook k@t en herken het wel. Gekonkel, politieke spelletjes ....daarom wil ik zelfstandige worden. Inhuur voor 6 mnd of een jaar. Geen vergaderingen etc, alleen de leuke kanten van collega's zijn en de rest zelf regelen.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zaterdag 25 januari 2020 01:23
Het is ook gewoon een luxe positie om je te kunnen veroorloven om niet te werken.
Ik kan ook wel een boekje schrijven over nare ervaringen, inclusief rechtszaak.
Uiteindelijk heb ik het roer helemaal omgegooid en ben ik flink aan de studie gegaan, in combinatie met werk in een totaal andere sector. Uiteraard lopen hier ook minder leuke mensen rond en vraag ik me af waarom mensen zo doen. Maar dit werk vraagt wel om meer teamwork, waardoor het er toch anders aan toe gaat.
Ik kan ook wel een boekje schrijven over nare ervaringen, inclusief rechtszaak.
Uiteindelijk heb ik het roer helemaal omgegooid en ben ik flink aan de studie gegaan, in combinatie met werk in een totaal andere sector. Uiteraard lopen hier ook minder leuke mensen rond en vraag ik me af waarom mensen zo doen. Maar dit werk vraagt wel om meer teamwork, waardoor het er toch anders aan toe gaat.
zaterdag 25 januari 2020 01:31
Als je echt wil werken, kun je toch opbouwen? Ben je daar al mee begonnen?
En een andere mindset is natuurlijk ook belangrijk. Maar niet al het werk is kut, en niet alle collega s of bazen zijn klote.
Ik vind het wel erg makkelijk om te zeggen dat het te moeilijk is om te werken. Heb je daar al professionele hulp voor, zodat je gewoon weer aan het werk kunt? Lijkt me voor de thuissituatie ook niet goed als je man alles binnen moet harken en jij er zo negatief en afgunstig tegenover staat terwijl je wel aan het werk wil.
En een andere mindset is natuurlijk ook belangrijk. Maar niet al het werk is kut, en niet alle collega s of bazen zijn klote.
Ik vind het wel erg makkelijk om te zeggen dat het te moeilijk is om te werken. Heb je daar al professionele hulp voor, zodat je gewoon weer aan het werk kunt? Lijkt me voor de thuissituatie ook niet goed als je man alles binnen moet harken en jij er zo negatief en afgunstig tegenover staat terwijl je wel aan het werk wil.
zaterdag 25 januari 2020 03:59
Het klinkt alsof je een laag zelf beeld hebt gekregen door je ervaringen. Dit lijkt me erg lastig, vooral voor jezelf. Ik zou er hulp bij zoeken, via huisarts.
Gewoon omdat een hoger zelfbeeld je leven leuker zou maken. Los van of je wel of niet gaat werken.
Als je niet werkt kun je trouwens ook interessante dingen doen. Je kan een workshop volgen omdat je dit interessant vind. Wat vind jij leuk/interessant om te doen?
Ga een kookworkshop doen, naailes, schilderles, muziekinstrument bespelen, workshop schrijven, psychologie etc etc.
Vaak zijn er in een dorp/stad vele dingen te ondernemen, buiten werken om. Hier kan jij dan je plezier, waardering en zelfvertrouwen uit halen.. Kijk ook bij de Facebook evenementen.
Ga stap voor stap meer zelfvertrouwen opbouwen. Of je nu wel of niet weer gaat werken in de toekomst.
Gewoon omdat een hoger zelfbeeld je leven leuker zou maken. Los van of je wel of niet gaat werken.
Als je niet werkt kun je trouwens ook interessante dingen doen. Je kan een workshop volgen omdat je dit interessant vind. Wat vind jij leuk/interessant om te doen?
Ga een kookworkshop doen, naailes, schilderles, muziekinstrument bespelen, workshop schrijven, psychologie etc etc.
Vaak zijn er in een dorp/stad vele dingen te ondernemen, buiten werken om. Hier kan jij dan je plezier, waardering en zelfvertrouwen uit halen.. Kijk ook bij de Facebook evenementen.
Ga stap voor stap meer zelfvertrouwen opbouwen. Of je nu wel of niet weer gaat werken in de toekomst.
zaterdag 25 januari 2020 06:02
Sorry, dat had ik niet genoemd, maar ik doe al vrijwilligerswerk. Dat voelt onwijs nuttig om te doen. Ik beleef er ook plezier aan, maar het voelt soms frustrerend dat ik er niet betaald voor krijg. Want door de aard van het werk (ik kan helaas niet in detail treden ivm herkenbaarheid) werk ik vooral samen met mensen die gewoon betaald krijgen. En dan zijn wij juist degenen die de kritische noten kraken en de werkenden het allemaal wel best vinden. Dus soms denk ik dan waarom durf ik dit wel en durf ik niet verder die stap te zetten? Omdat dit nog voor spek en bonen is en ik me als ik zou willen weer kan terugtrekken...?
zaterdag 25 januari 2020 06:04
Nou dit.LevadeII schreef: ↑25-01-2020 01:23Het is ook gewoon een luxe positie om je te kunnen veroorloven om niet te werken.
Ik kan ook wel een boekje schrijven over nare ervaringen, inclusief rechtszaak.
Uiteindelijk heb ik het roer helemaal omgegooid en ben ik flink aan de studie gegaan, in combinatie met werk in een totaal andere sector. Uiteraard lopen hier ook minder leuke mensen rond en vraag ik me af waarom mensen zo doen. Maar dit werk vraagt wel om meer teamwork, waardoor het er toch anders aan toe gaat.
Ik heb een hooggeschoolde schoonzus die al jaren thuiszit met vage klachten. Dat ze thuiszit wordt mede mogelijk gemaakt door en ruim verdienende man die haar van alle gemakken voorziet. Fijn hoor, maar ze hoeft dus ook niet echt aan herstel te werken.
En ook ik heb ook een behoorlijke kutervaring op het werk gehad. En ik heb een tijd gehad dat mijn carrière bestond uit uit laaggeschoolde, slechtbetaalde rotbaantjes. En ik heb privé behoorlijke uitdagingen gekend, waarvoor ik best thuis had willen blijven.
Maar ja, als ik niet gewerkt had en op het salaris van mijn man hadden moeten leven, dan zouden we flink tekort komen. Het huis had dan verkocht moeten worden (midden in de crisis) etc. Hij verdient helaas geen topsalaris en 2 inkomens zijn dus gewoon nodig om een beetje leuk te kunnen leven
Dus wat doe je? Je toch maar naar dat werk slepen.
En nu zijn we jaren verder en heb ik een superleuke, uitdagende baan met dito cursussen en een mooi salaris.
Moraal van het verhaal: ga naar een psycholoog oid, ga vrijwilligerswerk doen, start met een klein baantje en bouw dat uit.
Je zult jezelf dankbaar zijn over een aantal jaar.
zaterdag 25 januari 2020 06:06
Ja, op mij komt het over als hoe mijn schooltijd was, altijd gekonkel, altijd iedereen die dingen achter mijn rug deed. En ik viel buiten de boot.viva-amber schreef: ↑25-01-2020 00:38Ik vind werken ook k@t en herken het wel. Gekonkel, politieke spelletjes ....daarom wil ik zelfstandige worden. Inhuur voor 6 mnd of een jaar. Geen vergaderingen etc, alleen de leuke kanten van collega's zijn en de rest zelf regelen.
Maar mijn studententijd was nauwelijks beter, het is zogenaamd de tijd van je leven, maar ik ben alleen duizend (acht keer) verhuisd. Ik ben uit huizen gestemd, of zelf vertrokken omdat ik niet paste. Pas op het laatst ben ik in een rustig fijn huis terecht gekomen en daar ben ik enorm lang blijven hangen, omdat ik niet durfde door te pakken en op mezelf te wonen. Pas toen ik mijn man leerde kennen, ben ik weggegaan en bij hem ingetrokken.
zaterdag 25 januari 2020 06:11
Oh natúúrlijk, het ís ook luxe dat we het ons kunnen veroorloven! Dus dat besef ik ook. Ik ben blij dat de druk er niet is. Ook voor onze kinderen, maar wat erachter zit, is niet zozeer een wens als wel een angst om weer te beginnen.LevadeII schreef: ↑25-01-2020 01:23Het is ook gewoon een luxe positie om je te kunnen veroorloven om niet te werken.
Ik kan ook wel een boekje schrijven over nare ervaringen, inclusief rechtszaak.
Uiteindelijk heb ik het roer helemaal omgegooid en ben ik flink aan de studie gegaan, in combinatie met werk in een totaal andere sector. Uiteraard lopen hier ook minder leuke mensen rond en vraag ik me af waarom mensen zo doen. Maar dit werk vraagt wel om meer teamwork, waardoor het er toch anders aan toe gaat.
Stiekem ben ik wel benieuwd naar je ervaringen of in ieder geval hoe jij je uit het moeras hebt weten te trekken en verder bent gegaan. Zoals bijv je omscholing, hoe heb je dat aangepakt?
zaterdag 25 januari 2020 06:16
Dat is het m nou juist. Omdat sommigen wel de druk hebben dat ze moeten werken, lukt het ze om zich uit het moeras te trekken.
Uit elkaar gaan om aan jezelf te werken gaat wat ver, maar als jij echt de wens hebt om een leuke eigen carriere te hebben, ga er dan voor.
Kijk of je kan doorstromen naar een betaalde baan bv.
Echt, ze zitten overal te springen om mensen. School je om, doe een opleiding. Superluxe als je dat kan doen. Ik moest een gezin en een andere baan erbij runnen toen ik me omschoolde.
Uit elkaar gaan om aan jezelf te werken gaat wat ver, maar als jij echt de wens hebt om een leuke eigen carriere te hebben, ga er dan voor.
Kijk of je kan doorstromen naar een betaalde baan bv.
Echt, ze zitten overal te springen om mensen. School je om, doe een opleiding. Superluxe als je dat kan doen. Ik moest een gezin en een andere baan erbij runnen toen ik me omschoolde.
zaterdag 25 januari 2020 06:17
Ik heb het wel een beetje groter gemaakt, maar ik denk wel wauw wat een mooie kansen krijg je, terwijl ik stilsta.MevrKakel schreef: ↑25-01-2020 01:31Als je echt wil werken, kun je toch opbouwen? Ben je daar al mee begonnen?
En een andere mindset is natuurlijk ook belangrijk. Maar niet al het werk is kut, en niet alle collega s of bazen zijn klote.
Ik vind het wel erg makkelijk om te zeggen dat het te moeilijk is om te werken. Heb je daar al professionele hulp voor, zodat je gewoon weer aan het werk kunt? Lijkt me voor de thuissituatie ook niet goed als je man alles binnen moet harken en jij er zo negatief en afgunstig tegenover staat terwijl je wel aan het werk wil.
En ja, het kan heel makkelijk klinken, maar ik weet gewoon niet waar te beginnen. Hoe krijg ik mezelf weer op de rit? Want inderdaad, ik heb zoals door anderen hier aangekaart best een laag zelfbeeld en hulp zou misschien kunnen helpen? Maar is dat dan een psycholoog of juist al een coach?
Want tegelijkertijd besef ik ook dat ik heel afhankelijk ben van mijn echtgenoot en dat vliegt me ook weleens aan.. ik ben nl best kwetsbaar zo.
zaterdag 25 januari 2020 06:19
Gele_Suikerspin schreef: ↑25-01-2020 03:59Het klinkt alsof je een laag zelf beeld hebt gekregen door je ervaringen. Dit lijkt me erg lastig, vooral voor jezelf. Ik zou er hulp bij zoeken, via huisarts.
Gewoon omdat een hoger zelfbeeld je leven leuker zou maken. Los van of je wel of niet gaat werken.
Als je niet werkt kun je trouwens ook interessante dingen doen. Je kan een workshop volgen omdat je dit interessant vind. Wat vind jij leuk/interessant om te doen?
Ga een kookworkshop doen, naailes, schilderles, muziekinstrument bespelen, workshop schrijven, psychologie etc etc.
Vaak zijn er in een dorp/stad vele dingen te ondernemen, buiten werken om. Hier kan jij dan je plezier, waardering en zelfvertrouwen uit halen.. Kijk ook bij de Facebook evenementen.
Ga stap voor stap meer zelfvertrouwen opbouwen. Of je nu wel of niet weer gaat werken in de toekomst.
Dat zelfbeeld en zelfvertrouwen is zeker waar. Maar wat zeg ik dan tegen de huisarts?
Het spijt me dat ik zoveel vragen heb, maar ik weet gewoon niet goed waar te beginnen en welke stappen ik nog meer moet zetten erna.
Dit topic is zeg maar mijn #hoedan?
zaterdag 25 januari 2020 06:22
Je bent nu natuurlijk niet meer dezelfde als 5 jaar geleden, dus misschien als je even wat hulp zoekt of coaching om van je angst af te komen dat het je daarna wel heel anders gaat bevallen?
Van gekonkel e.d kun je je meestal wel zoveel mogelijk afzijdig houden.. Misschien doet het je wel hartstikke goed weer te beginnen.
Ik wens je heel veel succes!
Van gekonkel e.d kun je je meestal wel zoveel mogelijk afzijdig houden.. Misschien doet het je wel hartstikke goed weer te beginnen.
Ik wens je heel veel succes!
zaterdag 25 januari 2020 06:25
Het klopt, ik zou me daar ook niet druk om moeten maken en er zit ook veel rust in het thuis kunnen zijn. Ik vind mijn flexibiliteit fijn,, maar er zit toch een stemmetje in mij dat zegt: ‘Wat doe jij in hemelsnaam thuis met je academische titel?’
En dat ik soms naar anderen kijk (bijv in mijn vrijwilligerswerk) en dan denk eigenlijk zou ik dit moeten kunnen, maar ik ben eerder juist uitgevallen omdat het me niet lukte, omdat ik bang was door de mand te vallen en niet goed genoeg te zijn. Als er daar een toverstafje voor zou zijn, dan zou ik van dat gevoel veel minder willen hebben.
zaterdag 25 januari 2020 06:25
Als je zo angstig en onzeker in het leven staat en de indruk hebt dat je bij andere mensen telkens uit de boot valt zou ik in eerste instantie eerst mijn tijd en energie steken in nagaan waar dat vandaan komt en wat je daaraan kan veranderen. Want als je dat niet verandert kom je jezelf elke keer weer tegen. Dit kun je het beste doen onder begeleiding van een professional.
Je zegt dat je jaloers bent op je man en klinkt ook nogal verongelijkt naar "de werkenden" bij de organisatie waar je vrijwilligerswerk doet. Maar zij zijn niet het probleem. De oplossing voor jouw situatie moet je echt bij jezelf zoeken.
Ik denk dat je dan pas met sucfes en plezier de arbeidsmarkt kunt betreden.
Je zegt dat je jaloers bent op je man en klinkt ook nogal verongelijkt naar "de werkenden" bij de organisatie waar je vrijwilligerswerk doet. Maar zij zijn niet het probleem. De oplossing voor jouw situatie moet je echt bij jezelf zoeken.
Ik denk dat je dan pas met sucfes en plezier de arbeidsmarkt kunt betreden.
zaterdag 25 januari 2020 06:26
-Darkside- schreef: ↑25-01-2020 06:04Nou dit.
Ik heb een hooggeschoolde schoonzus die al jaren thuiszit met vage klachten. Dat ze thuiszit wordt mede mogelijk gemaakt door en ruim verdienende man die haar van alle gemakken voorziet. Fijn hoor, maar ze hoeft dus ook niet echt aan herstel te werken.
En ook ik heb ook een behoorlijke kutervaring op het werk gehad. En ik heb een tijd gehad dat mijn carrière bestond uit uit laaggeschoolde, slechtbetaalde rotbaantjes. En ik heb privé behoorlijke uitdagingen gekend, waarvoor ik best thuis had willen blijven.
Maar ja, als ik niet gewerkt had en op het salaris van mijn man hadden moeten leven, dan zouden we flink tekort komen. Het huis had dan verkocht moeten worden (midden in de crisis) etc. Hij verdient helaas geen topsalaris en 2 inkomens zijn dus gewoon nodig om een beetje leuk te kunnen leven
Dus wat doe je? Je toch maar naar dat werk slepen.
En nu zijn we jaren verder en heb ik een superleuke, uitdagende baan met dito cursussen en een mooi salaris.
Moraal van het verhaal: ga naar een psycholoog oid, ga vrijwilligerswerk doen, start met een klein baantje en bouw dat uit.
Je zult jezelf dankbaar zijn over een aantal jaar.
Dank je!! Fijne reactie!
zaterdag 25 januari 2020 06:33
Dat gezin heb ik natuurlijk ook, maar ik hoef me idd niet tot de avonden en weekenden te beperken. Ik vind het knap en bewonderenswaardig hoe jij het hebt aangepakt!!-Darkside- schreef: ↑25-01-2020 06:16Dat is het m nou juist. Omdat sommigen wel de druk hebben dat ze moeten werken, lukt het ze om zich uit het moeras te trekken.
Uit elkaar gaan om aan jezelf te werken gaat wat ver, maar als jij echt de wens hebt om een leuke eigen carriere te hebben, ga er dan voor.
Kijk of je kan doorstromen naar een betaalde baan bv.
Echt, ze zitten overal te springen om mensen. School je om, doe een opleiding. Superluxe als je dat kan doen. Ik moest een gezin en een andere baan erbij runnen toen ik me omschoolde.
Welke stappen heb je vervolgens gezet? Heb je nog iets gedaan aan keuzehulp om te kijken wat wel bij je past? Of ben je op andere wijze gaan oriënteren in de nieuwe sector?
Wat je eerder schreef over al die kleine kutbaantjes die je eerder had, dat herken ik. Zo is het bij mij gelopen tot ik thuis kwam te zitten.
zaterdag 25 januari 2020 06:37
Dat klopt ook, het is ook een spiegel: zo van, hoe kan het dat ik dan niet doorpak en ook ga werken? Dat ik denk dat ik niet goed genoeg ben, terwijl ik bij het vrijwilligerswerk waardering krijg en dat mensen het fijn vinden dat wij zaken oppakken. Voor ‘de werkenden’ is het vaak ook iets dat ze ook nog op hun bordje hebben gekregen en het valt buiten hun kerntaak. Dus ik begrijp ook wel dat zij er niet zo instaan als ik, want het behoort wel tot mijn kerntaak daar en ik vind het leuk wat ik daar doe.Maud*de*Braose schreef: ↑25-01-2020 06:25Als je zo angstig en onzeker in het leven staat en de indruk hebt dat je bij andere mensen telkens uit de boot valt zou ik in eerste instantie eerst mijn tijd en energie steken in nagaan waar dat vandaan komt en wat je daaraan kan veranderen. Want als je dat niet verandert kom je jezelf elke keer weer tegen. Dit kun je het beste doen onder begeleiding van een professional.
Je zegt dat je jaloers bent op je man en klinkt ook nogal verongelijkt naar "de werkenden" bij de organisatie waar je vrijwilligerswerk doet. Maar zij zijn niet het probleem. De oplossing voor jouw situatie moet je echt bij jezelf zoeken.
Ik denk dat je dan pas met sucfes en plezier de arbeidsmarkt kunt betreden.
zaterdag 25 januari 2020 06:38
Ok! Dank!Maud*de*Braose schreef: ↑25-01-2020 06:29En waar beginnen? Bij je huisarts. Leg uit wat je hier vertelt en vraag om een doorverwijzing naar een psycholoog.
zaterdag 25 januari 2020 06:41
Je moet dus vooral veel vanwege dat het zo hoort, mensen wel zullen denken, etc?noINSEAD schreef: ↑25-01-2020 06:25Het klopt, ik zou me daar ook niet druk om moeten maken en er zit ook veel rust in het thuis kunnen zijn. Ik vind mijn flexibiliteit fijn,, maar er zit toch een stemmetje in mij dat zegt: ‘Wat doe jij in hemelsnaam thuis met je academische titel?’
En dat ik soms naar anderen kijk (bijv in mijn vrijwilligerswerk) en dan denk eigenlijk zou ik dit moeten kunnen, maar ik ben eerder juist uitgevallen omdat het me niet lukte, omdat ik bang was door de mand te vallen en niet goed genoeg te zijn. Als er daar een toverstafje voor zou zijn, dan zou ik van dat gevoel veel minder willen hebben.
