Relaties
alle pijlers
Vriend niet betrokken bij zwangerschap
zondag 26 januari 2020 21:54
Ik twijfelde of dit op de relaties of zwanger pijler hoort.. ik kies toch maar voor relaties.
Ik ben een aantal jaar samen met mijn vriend en ik ben in verwachting van onze eerste kindje. Ik was al wat langer klaar voor gezinsuitbreiding, maar heb vriend nooit echt gepusht. Het laatste jaar zijn er veel babies geboren in onze vriendenkring, hierdoor kwam het onderwerp gezinsuitbreiding vaker ter sprake. Vriend gaf eerst altijd aan nog een paar jaar te willen wachten, maar uiteindelijk gaf hij deze zomer aan het toch te willen gaan proberen. Zijn besluit leek vrij plotseling, maar hij gaf aan in te zien dat het (ivm onze leeftijd) niet heel handig is om nog een paar jaar te gaan wachten.
Zo gezegd, zo gedaan.. binnen 3 maanden was ik zwanger. Sneller dan gedacht voor ons allebei. Vriend was vooral in shock bij het zien van de positieve test, er was geen blijdschap. Later heeft hij het wel trots aan vrienden en familie verteld.
Vriend is eigenlijk vanaf het begin dus al niet echt enthousiast over de zwangerschap. Hij geeft als verklaring dat het gewoon nog erg onwerkelijk voor hem is. Hij is erg rationeel en met mijn emoties kan hij niet zoveel. Snap ik, is altijd al zo geweest en normaal accepteer ik dat van hem. Nu ik zwanger ben zorgt het ervoor dat ik me soms eenzaam voel.
Vriend gaat mee naar alle echo's en wil perse veel invloed uitoefenen bij het (praktische gedeelte) van de babykamer. Ik krijg van iedereen om me heen te horen dat ik zo mooi zwanger ben, maar mijn vriend heeft nog nooit iets over mijn zwangere lichaam gezegd. Nog nooit iets over mijn buik bijvoorbeeld. Is toch gek? Als ik het onderwerp ter sprake breng ("vind je ook niet dat mijn buik ineens snel groeit") dan geeft hij niet eens antwoord. Hij heeft de baby 1x voelen schoppen, maar hier kwam niet echt een reactie op. Hij legt nooit zijn hand op mijn buik, ook al zeg ik bijvoorbeeld dat de baby erg druk is en veel schopt. Als ik zijn hand pak en op mijn buik leg trekt hij hem na 10 seconden weg, want hij voelt toch niets.
Ik heb veel last van mijn rug en bekken als ik veel doe op een dag, maar vriend is hier niet echt begripvol voor. Vandaag hebben we geklust in huis en ik heb hard gewerkt, maar toen ik net tegen hem zei dat ik rugpijn heb zei hij "je hebt amper iets gedaan".
Ik heb al meerdere keren geprobeerd te praten met hem, want ik zou willen dat hij op emotioneel vlak ook wat meer betrokken is. Hij geeft dan aan dat ik teveel verwacht en dat het wel goed komt als de baby er is. Maar ik maak me geen zorgen over hoe hij met de baby zal zijn, want ik weet dat hij dol is op kinderen en daar heel goed mee is. Ik maak me alleen zorgen over hoe hij mijn zwangere staat negeert.
Ik vraag me dus af of dit iemand bekend voorkomt. Kan het echt zijn dat het allemaal te onwerkelijk en vaag voor hem is? Moet ik dit maar accepteren en het zwanger zijn zonder zijn steun doen of mag ik meer van hem verwachten?
Ik ben een aantal jaar samen met mijn vriend en ik ben in verwachting van onze eerste kindje. Ik was al wat langer klaar voor gezinsuitbreiding, maar heb vriend nooit echt gepusht. Het laatste jaar zijn er veel babies geboren in onze vriendenkring, hierdoor kwam het onderwerp gezinsuitbreiding vaker ter sprake. Vriend gaf eerst altijd aan nog een paar jaar te willen wachten, maar uiteindelijk gaf hij deze zomer aan het toch te willen gaan proberen. Zijn besluit leek vrij plotseling, maar hij gaf aan in te zien dat het (ivm onze leeftijd) niet heel handig is om nog een paar jaar te gaan wachten.
Zo gezegd, zo gedaan.. binnen 3 maanden was ik zwanger. Sneller dan gedacht voor ons allebei. Vriend was vooral in shock bij het zien van de positieve test, er was geen blijdschap. Later heeft hij het wel trots aan vrienden en familie verteld.
Vriend is eigenlijk vanaf het begin dus al niet echt enthousiast over de zwangerschap. Hij geeft als verklaring dat het gewoon nog erg onwerkelijk voor hem is. Hij is erg rationeel en met mijn emoties kan hij niet zoveel. Snap ik, is altijd al zo geweest en normaal accepteer ik dat van hem. Nu ik zwanger ben zorgt het ervoor dat ik me soms eenzaam voel.
Vriend gaat mee naar alle echo's en wil perse veel invloed uitoefenen bij het (praktische gedeelte) van de babykamer. Ik krijg van iedereen om me heen te horen dat ik zo mooi zwanger ben, maar mijn vriend heeft nog nooit iets over mijn zwangere lichaam gezegd. Nog nooit iets over mijn buik bijvoorbeeld. Is toch gek? Als ik het onderwerp ter sprake breng ("vind je ook niet dat mijn buik ineens snel groeit") dan geeft hij niet eens antwoord. Hij heeft de baby 1x voelen schoppen, maar hier kwam niet echt een reactie op. Hij legt nooit zijn hand op mijn buik, ook al zeg ik bijvoorbeeld dat de baby erg druk is en veel schopt. Als ik zijn hand pak en op mijn buik leg trekt hij hem na 10 seconden weg, want hij voelt toch niets.
Ik heb veel last van mijn rug en bekken als ik veel doe op een dag, maar vriend is hier niet echt begripvol voor. Vandaag hebben we geklust in huis en ik heb hard gewerkt, maar toen ik net tegen hem zei dat ik rugpijn heb zei hij "je hebt amper iets gedaan".
Ik heb al meerdere keren geprobeerd te praten met hem, want ik zou willen dat hij op emotioneel vlak ook wat meer betrokken is. Hij geeft dan aan dat ik teveel verwacht en dat het wel goed komt als de baby er is. Maar ik maak me geen zorgen over hoe hij met de baby zal zijn, want ik weet dat hij dol is op kinderen en daar heel goed mee is. Ik maak me alleen zorgen over hoe hij mijn zwangere staat negeert.
Ik vraag me dus af of dit iemand bekend voorkomt. Kan het echt zijn dat het allemaal te onwerkelijk en vaag voor hem is? Moet ik dit maar accepteren en het zwanger zijn zonder zijn steun doen of mag ik meer van hem verwachten?
zondag 26 januari 2020 22:01
Voor wat het waard is; mijn man wou ook nooit echt voelen als de kleine in mn buik schopte. Verder was ik vooral heel ziek tijdens de zwangerschap en kon hij totaal niet fantaseren over de toekomst met onze kleine.
Ze is nu een jaar. Hij is gek op haar en onwijs betrokken vanaf de eerste dag dat ze er is.
Ze is nu een jaar. Hij is gek op haar en onwijs betrokken vanaf de eerste dag dat ze er is.
zondag 26 januari 2020 22:03
Het is begrijpelijk dat je meer had verwacht. Voor sommige mannen is de zwangerschap heel abstract. Ze voelen er niks bij en kunnen er niks mee. Ook als je zegt dat je last hebt van rugpijn, staat het te ver van ze af om er iets van te vinden. Moeilijk voor jou. Zorg goed voor jezelf en laat hem meer doen zodat jij niet te ver gaat. Je bent immers zwanger.
zondag 26 januari 2020 22:05
Dat zou heel goed kunnen. Toen ik zwanger was van onze zoon was mijn man ook nauwelijks bezig met de zwangerschap. Dat was ook wel een wisselwerking want ik praatte er ook niet zoveel over (het was niet mijn eerste zwangerschap want ik heb ook kinderen uit mijn eerste huwelijk) en deed ook niet zoveel moeite hem er bij te betrekken. Babyspullen kopen of zo interesseerde hem eigenlijk helemaal niet. Het was voor hem vrij onwerkelijk had ik het idee. De zwangerschap leefde bij hem niet zo. De gesprekken die we hadden gingen over de baby (naam bedenken en zo) en niet over de zwangerschap.
Hij bleek een zeer betrokken vader te zijn vanaf het eerste moment die gewoon 50% van de zorg doet. Toen de baby er eenmaal was toen was het ook echt voor hem. Bij de zwangerschap van onze dochter was hij ook meer betrokken (al was het nog steeds geen groot onderwerp van discussie maar dat komt ook door mijn houding)
Hij bleek een zeer betrokken vader te zijn vanaf het eerste moment die gewoon 50% van de zorg doet. Toen de baby er eenmaal was toen was het ook echt voor hem. Bij de zwangerschap van onze dochter was hij ook meer betrokken (al was het nog steeds geen groot onderwerp van discussie maar dat komt ook door mijn houding)
zondag 26 januari 2020 22:12
Ja dat vraag ik me dus ook af. Ik vind hem ook wel een beetje een lul hoor.Luci_Morgenster schreef: ↑26-01-2020 22:08Hij was voor je zwangerschap ook al zo toch?
Vandaag hebben we geklust in huis en ik heb hard gewerkt, maar toen ik net tegen hem zei dat ik rugpijn heb zei hij "je hebt amper iets gedaan".
Of is hij ineens een botte hork geworden met een eq van een erwt?
'Happiness is only real when shared'.
zondag 26 januari 2020 22:13
Hahaha ik weet het niet. Hij was voor de zwangerschap ook al zo, maar schijnbaar had ik verwacht/ gehoopt dat hij bij de zwangerschap wel emotioneel betrokken zou zijn.Luci_Morgenster schreef: ↑26-01-2020 22:08Hij was voor je zwangerschap ook al zo toch?
Of is hij ineens een botte hork geworden met een eq van een erwt?
Heel blij om te lezen dat meerdere vrouwen het wel herkennen en dat het niets zegt over de betrokkenheid bij het kindje.
Betekent dus wel dat ik mijn verwachtingen bij moet stellen om te voorkomen dat ik de rest van mij zwangerschap teleurgesteld en eenzaam ben.
zondag 26 januari 2020 22:29
Hij is wel betrokken, maar anders dan jij zou willen. Hij gaat mee naar afspraken, denkt mee over de babykamer, heel praktisch, heel mannelijk. Voor veel mannen blijft de zwangerschap onwerkelijk, totdat de baby er is. Dat is niet leuk, maar zijn mannelijkheid is ook de reden dat je hem aantrekkelijk vindt. Een super gevoelige man zou dan ook vast niet bij je passen.
De opmerking na het klussen was wel heel ongevoelig. Al waren jullie allebei moe, het is niet ok. Praat daar eens met hem over op een beter moment. Hij heeft waarschijnlijk geen idee van de ongemakken waar je mee te maken hebt. Dat zou je verloskundige ook een keer uit kunnen leggen.
De opmerking na het klussen was wel heel ongevoelig. Al waren jullie allebei moe, het is niet ok. Praat daar eens met hem over op een beter moment. Hij heeft waarschijnlijk geen idee van de ongemakken waar je mee te maken hebt. Dat zou je verloskundige ook een keer uit kunnen leggen.
zondag 26 januari 2020 22:32
Huismuziek schreef: ↑26-01-2020 22:13Hahaha ik weet het niet. Hij was voor de zwangerschap ook al zo, maar schijnbaar had ik verwacht/ gehoopt dat hij bij de zwangerschap wel emotioneel betrokken zou zijn.
Heel blij om te lezen dat meerdere vrouwen het wel herkennen en dat het niets zegt over de betrokkenheid bij het kindje.
Betekent dus wel dat ik mijn verwachtingen bij moet stellen om te voorkomen dat ik de rest van mij zwangerschap teleurgesteld en eenzaam ben.
Ik herken dat soort opmerkingen en gedrag niet hoor. Dat is gewoon horken gedrag en ligt niet aan zijn piemel maar aan zijn karakter. Er zijn mannen die wel een beetje inleveingsvermogen hebben hoor.
Ik herken wel dat bepaalde mannen en vrouwen niet ineens heel emo gaan lopen doen over een zwangerschap. Ik zelf had daar bijvoorbeeld ook helemaal geen last van. Ook al droeg ik het kind
Maar je hebt nu eenmaal gekozen voor iemand die wel heel horkerig is en emotioneel niet echt lekker regaeerd, dat veranderd niet zomaar nee. Of eigenlijk nooit. Succes daarmee.
zondag 26 januari 2020 22:48
Je geeft zelf al aan dat hij normaal gesproken ook rationeel is en niet veel met jouw emoties kan. Lijkt mij een beetje vreemd dat je verwacht dat hij dat nu ineens wel zou kunnen. Hij geeft ook aan dat jij teveel van hem verwacht. Duidelijker kan niet toch?
Of je dat leuk vindt is een ander verhaal. Wellicht past hij minder goed bij jou dan je dacht, maar daar heb je nu weinig aan met een kind op komst.
Of je dat leuk vindt is een ander verhaal. Wellicht past hij minder goed bij jou dan je dacht, maar daar heb je nu weinig aan met een kind op komst.
Here am I in my little bubble
zondag 26 januari 2020 22:56
Mooi zwanger zijn? Er is niks moois aan een dikke buik, ook niet (zeker niet) een die ineens aan je partner zit. en maar groter en groter groeit. En dan de wetenschap dat daarin een ander levend wezen groeit. Brrr... Dat zorgt eerder voor emotionele en seksuele afstand dan toenadering en aantrekkingskracht.
Als zwangere vrouw ga je door grote hormonale veranderingen en voel je letterlijk en figuurlijk verbondenheid met je kind. Maar als man zie je gewoon dat je vrouw of vriendin een dikke buik krijgt, allerlei ongemakken krijgt, hormonaal gestuurde gedragswisselingen doormaakt, etc. Maar je voelt zelf niks. Daar is dus ook niks leuks aan. Nu weet ik wel dat je als man tegenwoordig vooral met de hele zwangerschap moet meeleven en meedoen, maar dat is opgelegd en sociaal afgedwongen gedrag. Het is niet voor niets een veel voorkomend thema in comedies en dat er vrijwel geen vroedmannen zijn, de meeste mannen hebben van nature gewoon niks of bar weinig met zwangerschappen.
De verbondenheid met het kind en je partner als partner komt pas na de geboorte en soms pas na vele weken, maanden of zelfs jaren.
Zijn betrokkenheid tijdens de zwangerschap zal zich primair uiten in verantwoordelijksgevoel (regeldingen, beslissingen, etc), niet in empathie. Empathie en echte interesse zul je tijdens de zwangerschap en vlak daarna voornamelijk van andere vrouwen (moeders) krijgen.
Daarbij komt ook nog dat vooral een eerste zwangerschap een drastische breuk vormt met het leven tot dan toe. Dat vergt een emotionele en psychische ommezwaai, waar mannen waarschijnlijk meer moeite mee hebben dan vrouwen, domweg omdat zij niet door de fysieke en hormonale verandering gaan die vrouwen doormaken. Dat accepteren kan lastig zijn voor mannen en dat kan zich ook uiten in afstandelijkheid.
Als zwangere vrouw ga je door grote hormonale veranderingen en voel je letterlijk en figuurlijk verbondenheid met je kind. Maar als man zie je gewoon dat je vrouw of vriendin een dikke buik krijgt, allerlei ongemakken krijgt, hormonaal gestuurde gedragswisselingen doormaakt, etc. Maar je voelt zelf niks. Daar is dus ook niks leuks aan. Nu weet ik wel dat je als man tegenwoordig vooral met de hele zwangerschap moet meeleven en meedoen, maar dat is opgelegd en sociaal afgedwongen gedrag. Het is niet voor niets een veel voorkomend thema in comedies en dat er vrijwel geen vroedmannen zijn, de meeste mannen hebben van nature gewoon niks of bar weinig met zwangerschappen.
De verbondenheid met het kind en je partner als partner komt pas na de geboorte en soms pas na vele weken, maanden of zelfs jaren.
Zijn betrokkenheid tijdens de zwangerschap zal zich primair uiten in verantwoordelijksgevoel (regeldingen, beslissingen, etc), niet in empathie. Empathie en echte interesse zul je tijdens de zwangerschap en vlak daarna voornamelijk van andere vrouwen (moeders) krijgen.
Daarbij komt ook nog dat vooral een eerste zwangerschap een drastische breuk vormt met het leven tot dan toe. Dat vergt een emotionele en psychische ommezwaai, waar mannen waarschijnlijk meer moeite mee hebben dan vrouwen, domweg omdat zij niet door de fysieke en hormonale verandering gaan die vrouwen doormaken. Dat accepteren kan lastig zijn voor mannen en dat kan zich ook uiten in afstandelijkheid.
zondag 26 januari 2020 23:16
Mijn man is ook vooral heel praktisch ingesteld. Maar hij was ook heel zorgzaam. Soms moest ik hem er wel even aan herinneren en zei ik dingen als: "als ik jou nou eens wakker maak elke keer als ik wakker lig door de hormonen/baby" of prikte ik hem gemeen in zijn buik en vroeg hem hor hij zich zou voelen na een uur dat 'geschop'. Ik wilde eigenlijk het geslacht van onze eerste baby niet weten maar mijn man wel omdat, zo zei hij, hij dan pas het idee had dat er een baby kwam. Een kindje met een naam, een persoonlijkheid. Toen hij eenmaal wist dat het een dochter werd en hoe ze ging heten, kon hij er ook meer over fantaseren.
Het babygezwijmel deed ik vooral met mijn (schoon)moeder, schoonzus en broer.
Het babygezwijmel deed ik vooral met mijn (schoon)moeder, schoonzus en broer.
zondag 26 januari 2020 23:22
Vergeet niet dat je man op heel veel momenten van de dag NIET zwanger is in tegenstelling tot jij. Jij staat zwanger op en gaat zwanger naar bed. Overal waar je bent, waar je komt en wat je doet ben je zwanger. Je moet zwangere kleren aan, als je buiten komt kijken mensen naar je, collega's, vrienden of familie vragen er dagelijks naar, want zien jou met je dikke buik, jij ziet jezelf, je voelt het kind. Kortom, er is geen ontsnappen aan om te beseffen dat je zwanger bent.
Nu je man: hij ziet jouw dikke buik bij het opstaan, loopt dan de deur uit en op het moment dat jij niet meer in beeld bent, is er geen mens op de wereld die aan hem ziet dat hij ook een kind verwacht. Collega's vergeten het al snel, dus daar wordt niet meer echt naar gevraagd en verder leef je je dag zoals je altijd al deed. Je trekt je broek op na het plassen (geen dikke buik), en doet je boodschappen (geen dikke buik, iemand die vraagt hoe ver je al bent, etc.), stapt in de auto (moeiteloos, want geen dikke buik). Kortom, je hebt 80% vd tijd geen zwangerschap in beeld. Alleen in aanwezigheid van jou. En blijkbaar is hij niet zo'n kerel die daar veel mee kan.
Wat me overigens heel jammer lijkt, want dat was bij mijn ex niet het geval. Hij was zeer betrokken bij beide zwangerschappen. Maar voor een man is het wel ontzettend anders! Ik werd er toen ik zwanger was echt elk moment mee geconfronteerd, zelfs als ik met hele andere dingen bezig was, was er altijd wel een collega, buurvrouw, mevrouw in de supermarkt, die even wilde voelen of erover wilde praten, vragen hoe het ermee stond, een opmerking maakte, etc.
Nu je man: hij ziet jouw dikke buik bij het opstaan, loopt dan de deur uit en op het moment dat jij niet meer in beeld bent, is er geen mens op de wereld die aan hem ziet dat hij ook een kind verwacht. Collega's vergeten het al snel, dus daar wordt niet meer echt naar gevraagd en verder leef je je dag zoals je altijd al deed. Je trekt je broek op na het plassen (geen dikke buik), en doet je boodschappen (geen dikke buik, iemand die vraagt hoe ver je al bent, etc.), stapt in de auto (moeiteloos, want geen dikke buik). Kortom, je hebt 80% vd tijd geen zwangerschap in beeld. Alleen in aanwezigheid van jou. En blijkbaar is hij niet zo'n kerel die daar veel mee kan.
Wat me overigens heel jammer lijkt, want dat was bij mijn ex niet het geval. Hij was zeer betrokken bij beide zwangerschappen. Maar voor een man is het wel ontzettend anders! Ik werd er toen ik zwanger was echt elk moment mee geconfronteerd, zelfs als ik met hele andere dingen bezig was, was er altijd wel een collega, buurvrouw, mevrouw in de supermarkt, die even wilde voelen of erover wilde praten, vragen hoe het ermee stond, een opmerking maakte, etc.
zondag 26 januari 2020 23:31
Ja, het is eenmaal lastig voor mannen om begrip te hebben voor je pijntjes en zeurtjes want ze hebben echt geen enkel idee hoe dat zich uit. Je kunt het ze vertellen maar dan nog zullen ze je nooit begrijpen.
Dat hij zegt dat je amper wat gedaan hebt is niet echt praktisch.. hier zei hij veel ja en Amen. Heb je ook niet veel aan hoor hahaha.
En dan..
Heel eerlijk zal ik ook niet verwachten dat je vriend en baby's perfect gaan. Ik merkte het hier ook en in een clubje mama's is dit ook 90% het geval. Pas als ze meer contact kunnen maken, babbelen, praten zul je ze meer betrokken zien. Lastig? Ja. Vervelend? Ja. Maargoed je gaat onder vinden wat moedergevoel is en dat is zo sterk dat je wel weet dat mannen dit nooit zullen krijgen. Ff door bijten!
Dat hij zegt dat je amper wat gedaan hebt is niet echt praktisch.. hier zei hij veel ja en Amen. Heb je ook niet veel aan hoor hahaha.
En dan..
Heel eerlijk zal ik ook niet verwachten dat je vriend en baby's perfect gaan. Ik merkte het hier ook en in een clubje mama's is dit ook 90% het geval. Pas als ze meer contact kunnen maken, babbelen, praten zul je ze meer betrokken zien. Lastig? Ja. Vervelend? Ja. Maargoed je gaat onder vinden wat moedergevoel is en dat is zo sterk dat je wel weet dat mannen dit nooit zullen krijgen. Ff door bijten!
maandag 27 januari 2020 01:40
En nu ineens verwacht je dat hij allerlei emoties toont, iets moet zeggen over je buik, moet voelen als de baby schopt.Huismuziek schreef: ↑26-01-2020 21:54Hij is erg rationeel en met mijn emoties kan hij niet zoveel. Snap ik, is altijd al zo geweest en normaal accepteer ik dat van hem.
Ik vind het al erg betrokken dat hij met alle bezoeken aan de verloskundige meegaat.
Jij verwacht ineens van alles van hem maar hij is gewoon nog dezelfde vent qua uiten van emotie. Ophouden met zeuren dus.
maandag 27 januari 2020 04:09
Nou inderdaad, vind deze opmerking echt niet tof.Luci_Morgenster schreef: ↑26-01-2020 22:08Hij was voor je zwangerschap ook al zo toch?
Vandaag hebben we geklust in huis en ik heb hard gewerkt, maar toen ik net tegen hem zei dat ik rugpijn heb zei hij "je hebt amper iets gedaan".
Of is hij ineens een botte hork geworden met een eq van een erwt?
maandag 27 januari 2020 05:01
Wat een drama maak jij ervan.JuriaanB schreef: ↑26-01-2020 22:56Mooi zwanger zijn? Er is niks moois aan een dikke buik, ook niet (zeker niet) een die ineens aan je partner zit. en maar groter en groter groeit. En dan de wetenschap dat daarin een ander levend wezen groeit. Brrr... Dat zorgt eerder voor emotionele en seksuele afstand dan toenadering en aantrekkingskracht.
Als zwangere vrouw ga je door grote hormonale veranderingen en voel je letterlijk en figuurlijk verbondenheid met je kind. Maar als man zie je gewoon dat je vrouw of vriendin een dikke buik krijgt, allerlei ongemakken krijgt, hormonaal gestuurde gedragswisselingen doormaakt, etc. Maar je voelt zelf niks. Daar is dus ook niks leuks aan. Nu weet ik wel dat je als man tegenwoordig vooral met de hele zwangerschap moet meeleven en meedoen, maar dat is opgelegd en sociaal afgedwongen gedrag. Het is niet voor niets een veel voorkomend thema in comedies en dat er vrijwel geen vroedmannen zijn, de meeste mannen hebben van nature gewoon niks of bar weinig met zwangerschappen.
De verbondenheid met het kind en je partner als partner komt pas na de geboorte en soms pas na vele weken, maanden of zelfs jaren.
Zijn betrokkenheid tijdens de zwangerschap zal zich primair uiten in verantwoordelijksgevoel (regeldingen, beslissingen, etc), niet in empathie. Empathie en echte interesse zul je tijdens de zwangerschap en vlak daarna voornamelijk van andere vrouwen (moeders) krijgen.
Daarbij komt ook nog dat vooral een eerste zwangerschap een drastische breuk vormt met het leven tot dan toe. Dat vergt een emotionele en psychische ommezwaai, waar mannen waarschijnlijk meer moeite mee hebben dan vrouwen, domweg omdat zij niet door de fysieke en hormonale verandering gaan die vrouwen doormaken. Dat accepteren kan lastig zijn voor mannen en dat kan zich ook uiten in afstandelijkheid.
Net als met een mannengriep zo klinkt dit.
