Relaties
alle pijlers
Iedereen vind dat we moeten samenwonen
zaterdag 30 november 2019 23:32
Hallo iedereen,
Niet gedacht dat ik nog een topic zou openen, naast het lopende topic over de slechte relatie met mijn moeder. Maar dus toch.
Ik heb sinds ruim een jaar een nieuwe vriend. Ik heb 3 kinderen uit een eerdere relatie en hij 2 kinderen. Kinderen kunnen redelijk goed met elkaar overweg, we zijn al 2x wezen kamperen met z’n 7en.
Alles gaat goed tussen ons, behalve het volgende: hij heeft geen eigen huis. Zijn ex is na de scheiding in hun huurwoning gebleven, hij heeft een tijdje ondergehuurd bij een achterneef, maar dat werkte niet vanwege de drukte met zijn 2 kinderen, neef werkt voornamelijk nachtdiensten. Hij is toen 7 maanden geleden terug bij zijn ouders ingetrokken. Maar omdat hij niet een wereld salaris verdient moet hij dus nu wachten op een sociale huurwoning. Dat kan zomaar jaren duren, dat weet ik. Hij heeft al vanaf het begin problemen thuis, dagelijks ruzies en zijn ouders roepen dan dat hij maar snel moet oprotten. Zijn kinderen ziet hij nauwelijks meer inmiddels, omdat zijn ouders alles te druk vinden. Ze zijn nu dus 12 van de 14 dagen bij zijn ex. Ook zijn ex klaagt, die wil weer terug naar het co-ouderschap dat ze altijd hadden (ieder om de week hele week de kinderen). Nu vind mijn vriends hele familie plus zijn ex dat hij toch wel bij mij kan gaan wonen, want ik heb immers een huis? Probleem opgelost volgens iedereen. En dat dacht mijn vriend dus ook even, toen hij dat voorstelde. Maar ik wil dus helemaal nog niet samenwonen! En zeker niet in mijn kleine 4 kamerwoning, waar mijn eigen kinderen en ik maar net inpassen. Ik zou het mettertijd wel willen, over een jaar of 2-3, maar dan wil ik samen een groter huis zoeken. En omdat ik het zelf graag wil en niet omdat het maar moet. Ik vind het nu al meestal teveel, omdat hij het liefst het hele weekeind hier is, ook de weekeinden met zijn kinderen. Ik wil de dingen graag rustig opbouwen, ook in belang van alle kinderen.
En nu zijn er dus spanningen tussen ons, hij klaagt dat hij er zo ongelukkig van word. En hij word beetje geïrriteerd als ik wat anders wil doen de weekeinden, ik ging 3 weken geleden met een vriendin naar de sauna en toen had hij met zijn kinderen bij zijn ouders gezeten het hele weekeind, zei hij met verwijtende ondertoon. Ik kan er niet echt kwaad om worden omdat ik weet dat het frustratie is vanaf zijn kant, maar het word me allemaal wel een beetje in de schoenen geschoven. Als ik hem in huis neem, is het probleem opgelost. Voor iedereen, behalve mezelf. En soms denk ik: dan doe ik dat maar, ben ik ervan af, ik wil hem graag helpen. Maar ik wil dit niet op deze manier. Maar ik wil ook niet hierom de relatie verbreken, daarvoor houd ik teveel van hem en ook van zijn kinderen. Zijn ex heeft gezegd: “zodra je bij je ouders weg bent neem je de kinderen de hele week (om de week)” wat dus amper past bij mij thuis, er moeten dan 2-3 kinderen bij elkaar op de kamer slapen, dat is nu al klote in de weekeinden. En zijn ouders zeggen: “als je weg bent is er geen weg meer terug” dus als het niet werkt met samenwonen moet ik hem op straat zetten blijkbaar? Dit weerhoud me dan ook ontzettend, naast mijn mening dat dit veel te snel en min of meer afgedwongen is.
Ik weet niet meer hoe ik hiermee om moet gaan. Ik probeer eerlijk te blijven tegen hem en hij raakt alleen maar teleurgesteld als ik eerlijk ben. Help?
Niet gedacht dat ik nog een topic zou openen, naast het lopende topic over de slechte relatie met mijn moeder. Maar dus toch.
Ik heb sinds ruim een jaar een nieuwe vriend. Ik heb 3 kinderen uit een eerdere relatie en hij 2 kinderen. Kinderen kunnen redelijk goed met elkaar overweg, we zijn al 2x wezen kamperen met z’n 7en.
Alles gaat goed tussen ons, behalve het volgende: hij heeft geen eigen huis. Zijn ex is na de scheiding in hun huurwoning gebleven, hij heeft een tijdje ondergehuurd bij een achterneef, maar dat werkte niet vanwege de drukte met zijn 2 kinderen, neef werkt voornamelijk nachtdiensten. Hij is toen 7 maanden geleden terug bij zijn ouders ingetrokken. Maar omdat hij niet een wereld salaris verdient moet hij dus nu wachten op een sociale huurwoning. Dat kan zomaar jaren duren, dat weet ik. Hij heeft al vanaf het begin problemen thuis, dagelijks ruzies en zijn ouders roepen dan dat hij maar snel moet oprotten. Zijn kinderen ziet hij nauwelijks meer inmiddels, omdat zijn ouders alles te druk vinden. Ze zijn nu dus 12 van de 14 dagen bij zijn ex. Ook zijn ex klaagt, die wil weer terug naar het co-ouderschap dat ze altijd hadden (ieder om de week hele week de kinderen). Nu vind mijn vriends hele familie plus zijn ex dat hij toch wel bij mij kan gaan wonen, want ik heb immers een huis? Probleem opgelost volgens iedereen. En dat dacht mijn vriend dus ook even, toen hij dat voorstelde. Maar ik wil dus helemaal nog niet samenwonen! En zeker niet in mijn kleine 4 kamerwoning, waar mijn eigen kinderen en ik maar net inpassen. Ik zou het mettertijd wel willen, over een jaar of 2-3, maar dan wil ik samen een groter huis zoeken. En omdat ik het zelf graag wil en niet omdat het maar moet. Ik vind het nu al meestal teveel, omdat hij het liefst het hele weekeind hier is, ook de weekeinden met zijn kinderen. Ik wil de dingen graag rustig opbouwen, ook in belang van alle kinderen.
En nu zijn er dus spanningen tussen ons, hij klaagt dat hij er zo ongelukkig van word. En hij word beetje geïrriteerd als ik wat anders wil doen de weekeinden, ik ging 3 weken geleden met een vriendin naar de sauna en toen had hij met zijn kinderen bij zijn ouders gezeten het hele weekeind, zei hij met verwijtende ondertoon. Ik kan er niet echt kwaad om worden omdat ik weet dat het frustratie is vanaf zijn kant, maar het word me allemaal wel een beetje in de schoenen geschoven. Als ik hem in huis neem, is het probleem opgelost. Voor iedereen, behalve mezelf. En soms denk ik: dan doe ik dat maar, ben ik ervan af, ik wil hem graag helpen. Maar ik wil dit niet op deze manier. Maar ik wil ook niet hierom de relatie verbreken, daarvoor houd ik teveel van hem en ook van zijn kinderen. Zijn ex heeft gezegd: “zodra je bij je ouders weg bent neem je de kinderen de hele week (om de week)” wat dus amper past bij mij thuis, er moeten dan 2-3 kinderen bij elkaar op de kamer slapen, dat is nu al klote in de weekeinden. En zijn ouders zeggen: “als je weg bent is er geen weg meer terug” dus als het niet werkt met samenwonen moet ik hem op straat zetten blijkbaar? Dit weerhoud me dan ook ontzettend, naast mijn mening dat dit veel te snel en min of meer afgedwongen is.
Ik weet niet meer hoe ik hiermee om moet gaan. Ik probeer eerlijk te blijven tegen hem en hij raakt alleen maar teleurgesteld als ik eerlijk ben. Help?
zondag 2 februari 2020 10:28
Mijn gokje: hij komt hier niet bovenop. De enige oplossing die hij kan verzinnen is een andere vriendin zoeken enSjaantje37 schreef: ↑02-02-2020 10:17Dit dus en daarom vind ik het arrogant om te denken dat zij nog iets te kiezen heeft als hij er weer bovenop komt. Wel vind ik dat ze de juiste keuze heeft gemaakt en het beste eraan doet al het contact te verbreken.
snel met haar gaan samenwonen. En TO heeft een boel te kiezen. Heeft ze ook gedaan. Precies de juiste keuze bovendien.
zondag 2 februari 2020 13:28
Dit zijn nou precies de soort reacties waar ik nu niks aan heb. Dat ik hem als een baksteen laat vallen en dat ik arrogant ben om te zeggen dat ik verder kijk als hij zelf zijn problemen heeft opgelost. Als het echt alleen maar om een huis gaat mag ik dat best zeggen. Maar ik realiseer me nu dat het meer is dan dat waarschijnlijk. De enige oplossing die ik kon bieden was hem en zijn kinderen in huis nemen, voltijd ook nog. Dat wilde ik niet en wil ik nog steeds niet, dat is leuk voor hem maar niet voor mij en mijn kinderen. Dus dat had ik dan toch maar moeten doen, ondanks alles? Want je laat iemand niet zomaar vallen op zo’n moment? Mag je vinden, ik vind dat niet meer. Zulke dingen voeden alleen maar mijn schuldgevoel.
moevanmoeder wijzigde dit bericht op 02-02-2020 13:33
0.41% gewijzigd
zondag 2 februari 2020 13:31
Gelukkig is mijn beste vriendin het helemaal met me eens en snapt zij het wel, zij wist uiteraard ook niet alles, maar we hebben veel gepraat dit weekeind en ze veroordeeld mijn keuze niet, ze vind het heel sterk van me en ik ben blij dat ik iemand in mijn nabije omgeving heb die mijn keuze positief bevestigd. Ik ga nog even met haar van de rest van deze dag genieten.
zondag 2 februari 2020 14:41
YagaBaba schreef: ↑02-02-2020 08:08Vind je? Laat je per definitie iemand vallen als je zijn probleem niet oplost? Ben je moreel verplicht om te helpen, zelfs als dit gaat ten koste van jezelf en, erger nog, je eigen kinderen?
Zou de ex van TO niet zo langzaamaan zelf zijn eigen zaken moeten regelen?
Staat dat ook maar érgens in mijn bericht? Lees mijn bericht nog eens dan. Er is een verschil tussen het probleem niet op (kunnen of willen) lossen en tussen het uitmaken ómdat je het probleem niet wil of kunt oplossen. TO heeft al een jaar een relatie met deze man, kent zijn kinderen goed (sliepen vaak bij haar) en vice versa. Haar vriend zit nu in moeilijkheden en in plaats van er voor hem te zijn maakt ze het uit. Dat is iemand laten vallen ja, als een baksteen zelfs ja. Hem en zijn kinderen. Voortaan gewoon beter nadenken voordat je kinderen zo intensief in een relatie betrekt.
Oh en ik zeg nergens dat TO over haar grenzen heen moet gaan hè. TO als jij dit niet aankunt dan is wat jij gedaan hebt de juiste stap voor jou. Dat jij die stap gezet hebt is dan heel belangrijk voor jou én voor je kinderen, heel goed (serieus)! Maar dat het voor jou en je kinderen goed is maakt niet dat je hem (en zijn kinderen) minder hebt laten vallen op een ontzettend lullig en moeilijk moment. Ik hoop dat je hieruit meeneemt dat 'te lief zijn' of steeds over je grenzen laten gaan of struisvogelpolitiek gewoon een heel pijnlijke situatie kan geven op moment dat je ineens pats boem op de rem gaat staan.
zondag 2 februari 2020 14:43
MoeVanMoeder schreef: ↑02-02-2020 13:28Dit zijn nou precies de soort reacties waar ik nu niks aan heb. Dat ik hem als een baksteen laat vallen en dat ik arrogant ben om te zeggen dat ik verder kijk als hij zelf zijn problemen heeft opgelost. Als het echt alleen maar om een huis gaat mag ik dat best zeggen. Maar ik realiseer me nu dat het meer is dan dat waarschijnlijk. De enige oplossing die ik kon bieden was hem en zijn kinderen in huis nemen, voltijd ook nog. Dat wilde ik niet en wil ik nog steeds niet, dat is leuk voor hem maar niet voor mij en mijn kinderen. Dus dat had ik dan toch maar moeten doen, ondanks alles? Want je laat iemand niet zomaar vallen op zo’n moment? Mag je vinden, ik vind dat niet meer. Zulke dingen voeden alleen maar mijn schuldgevoel.
Nergens in dit topic wordt dit ook maar één keer genoemd dus beetje sneu om het zo uit zijn verband te trekken omdat je geen verantwoording wil nemen voor je actie.
zondag 2 februari 2020 16:05
Wat was het alternatief dan? Die is er niet. Ik kon kiezen, ermee doorgaan en iedereen in huis nemen of het uitmaken. Toen hij huilend aan de telefoon hing dat hij weg moest bij zijn ouders en wel meteen, had ik moeten zeggen: oké, vervelend joh en fijne dag nog?
Hij verwachtte dat ik zou zeggen kom maar hierheen, dus ik moest een keuze maken. Ik vind de timing ook kut, maar nee, ik ga geen verantwoording nemen voor de consequenties van mijn beslissing, het is namelijk niet mijn probleem om op te lossen maar de zijne. Ik voelde me echt schuldig over alles, maar dat ik het uitgemaakt heb hoort daar los van te staan, ik heb zijn problemen niet veroorzaakt maar werd er min of meer wel verantwoordelijk voor gemaakt. Daar ben ik nu helemaal klaar mee. En ik heb dit weekeind ook de beslissing gemaakt het hierbij te laten met hem, ik kan en wil zijn problemen nooit meer oplossen.
zondag 2 februari 2020 16:08
zondag 2 februari 2020 16:17
Precies dit ja. Je hebt het goed gedaan hoor! Echt geen reden om je schuldig te voelen.Julus schreef: ↑02-02-2020 16:08Hele wijze beslissing! Hij is een volwassen man die niks op op een rijtje heeft. De basis is hartstikke instabiel en ongelijkwaardig dus dat kost je meer dan het je oplevert. Tot een jaar geleden kende je hem niet, je bent een eindje meegelopen en hebt geconstateerd dat je beter verdient.
zondag 2 februari 2020 16:40
Ach, dat weet ik ook wel dat dit de goede keuze is, maar lijkt wel alsof het voor sommigen nooit goed is. Als ik nog niet klaar ben om het uit te maken niet en als ik het uitmaak op een rot moment ook niet, want dan laat ik hem vallen. Ik heb geen idee wat ik anders had kunnen doen, hoe ik hem had kunnen steunen zonder zelf toe te geven.
Ik heb echt even genoten van de tijd met mijn vriendin, en ook wat gehad aan onze gesprekken. Nu onderweg naar huis om vanavond rustig avondje met mijn kinderen te hebben, morgen naar de psycholoog.
Bedankt voor alle reacties!
Ik heb echt even genoten van de tijd met mijn vriendin, en ook wat gehad aan onze gesprekken. Nu onderweg naar huis om vanavond rustig avondje met mijn kinderen te hebben, morgen naar de psycholoog.
Bedankt voor alle reacties!
zondag 2 februari 2020 16:43
Helemaal mee eens. Je hebt de juiste beslissing genomen en jezelf en je kinderen waarschijnlijk allerlei ellende en gedoe bespaard.Julus schreef: ↑02-02-2020 16:08Hele wijze beslissing! Hij is een volwassen man die niks op op een rijtje heeft. De basis is hartstikke instabiel en ongelijkwaardig dus dat kost je meer dan het je oplevert. Tot een jaar geleden kende je hem niet, je bent een eindje meegelopen en hebt geconstateerd dat je beter verdient.
zondag 2 februari 2020 16:46
Wat een vreemde redenatie, hij heeft zichzelf in deze positie gedraaid, hij is verantwoordelijk voor zijn kinderen, hij heeft informatie achter gehouden, hij wist dat er geen sprake was van samenwonen maar TO heeft hem laten vallen door dat te weigeren. Waar, in dit hele verhaal is TO verantwoordelijk voor zijn situatie en die van zijn gezin? Hij is een volwassen man die geen enkele verantwoordelijkheid wil dragen voor zijn eigen puinhoop dus dan moet zijn vriendin dat maar doen, ook als het ten koste gaat van haar eigen gezin? Ik begrijp echt niet hoe je dit hebt kunnen filteren uit haar verhaal.S-Groot schreef: ↑02-02-2020 14:41Staat dat ook maar érgens in mijn bericht? Lees mijn bericht nog eens dan. Er is een verschil tussen het probleem niet op (kunnen of willen) lossen en tussen het uitmaken ómdat je het probleem niet wil of kunt oplossen. TO heeft al een jaar een relatie met deze man, kent zijn kinderen goed (sliepen vaak bij haar) en vice versa. Haar vriend zit nu in moeilijkheden en in plaats van er voor hem te zijn maakt ze het uit. Dat is iemand laten vallen ja, als een baksteen zelfs ja. Hem en zijn kinderen. Voortaan gewoon beter nadenken voordat je kinderen zo intensief in een relatie betrekt.
Oh en ik zeg nergens dat TO over haar grenzen heen moet gaan hè. TO als jij dit niet aankunt dan is wat jij gedaan hebt de juiste stap voor jou. Dat jij die stap gezet hebt is dan heel belangrijk voor jou én voor je kinderen, heel goed (serieus)! Maar dat het voor jou en je kinderen goed is maakt niet dat je hem (en zijn kinderen) minder hebt laten vallen op een ontzettend lullig en moeilijk moment. Ik hoop dat je hieruit meeneemt dat 'te lief zijn' of steeds over je grenzen laten gaan of struisvogelpolitiek gewoon een heel pijnlijke situatie kan geven op moment dat je ineens pats boem op de rem gaat staan.
En dan nog iemand die TO arrogant vindt dat ze denkt dat er nog kans is op een relatie, hij mag blij zijn als ze dat nog wil overwegen, hij heeft er geen moeite mee om TO in een hoek te drukken en met een schuldgevoel op te zadelen omdat hij, als volwassene, zijn zaakjes niet kan regelen.
zondag 2 februari 2020 16:52
Eens.Geronimo2 schreef: ↑02-02-2020 16:46Wat een vreemde redenatie, hij heeft zichzelf in deze positie gedraaid, hij is verantwoordelijk voor zijn kinderen, hij heeft informatie achter gehouden, hij wist dat er geen sprake was van samenwonen maar TO heeft hem laten vallen door dat te weigeren. Waar, in dit hele verhaal is TO verantwoordelijk voor zijn situatie en die van zijn gezin? Hij is een volwassen man die geen enkele verantwoordelijkheid wil dragen voor zijn eigen puinhoop dus dan moet zijn vriendin dat maar doen, ook als het ten koste gaat van haar eigen gezin? Ik begrijp echt niet hoe je dit hebt kunnen filteren uit haar verhaal.
En dan nog iemand die TO arrogant vindt dat ze denkt dat er nog kans is op een relatie, hij mag blij zijn als ze dat nog wil overwegen, hij heeft er geen moeite mee om TO in een hoek te drukken en met een schuldgevoel op te zadelen omdat hij, als volwassene, zijn zaakjes niet kan regelen.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zondag 2 februari 2020 17:02
Je hebt een goed en wijs besluit genomen!MoeVanMoeder schreef: ↑02-02-2020 16:40Ach, dat weet ik ook wel dat dit de goede keuze is, maar lijkt wel alsof het voor sommigen nooit goed is. Als ik nog niet klaar ben om het uit te maken niet en als ik het uitmaak op een rot moment ook niet, want dan laat ik hem vallen. Ik heb geen idee wat ik anders had kunnen doen, hoe ik hem had kunnen steunen zonder zelf toe te geven.
Ik heb echt even genoten van de tijd met mijn vriendin, en ook wat gehad aan onze gesprekken. Nu onderweg naar huis om vanavond rustig avondje met mijn kinderen te hebben, morgen naar de psycholoog.
Bedankt voor alle reacties!
zondag 2 februari 2020 17:07
Geronimo2 schreef: ↑02-02-2020 16:46Wat een vreemde redenatie, hij heeft zichzelf in deze positie gedraaid, hij is verantwoordelijk voor zijn kinderen, hij heeft informatie achter gehouden, hij wist dat er geen sprake was van samenwonen maar TO heeft hem laten vallen door dat te weigeren. Waar, in dit hele verhaal is TO verantwoordelijk voor zijn situatie en die van zijn gezin? Hij is een volwassen man die geen enkele verantwoordelijkheid wil dragen voor zijn eigen puinhoop dus dan moet zijn vriendin dat maar doen, ook als het ten koste gaat van haar eigen gezin? Ik begrijp echt niet hoe je dit hebt kunnen filteren uit haar verhaal.
En dan nog iemand die TO arrogant vindt dat ze denkt dat er nog kans is op een relatie, hij mag blij zijn als ze dat nog wil overwegen, hij heeft er geen moeite mee om TO in een hoek te drukken en met een schuldgevoel op te zadelen omdat hij, als volwassene, zijn zaakjes niet kan regelen.
Inderdaad, de man lijkt een ander nodig te hebben om zijn problemen op te lossen.
Ik zou de druk dat hij bij mij in zou willen trekken onder deze omstandigheden ook niet trekken.
Voor jou en je kinderen een verstandige keuze TO.
zondag 2 februari 2020 17:08
Julus schreef: ↑02-02-2020 16:08Hele wijze beslissing! Hij is een volwassen man die niks op op een rijtje heeft. De basis is hartstikke instabiel en ongelijkwaardig dus dat kost je meer dan het je oplevert. Tot een jaar geleden kende je hem niet, je bent een eindje meegelopen en hebt geconstateerd dat je beter verdient.
Mooi verwoord!
zondag 2 februari 2020 17:28
Inderdaad!Geronimo2 schreef: ↑02-02-2020 16:46Wat een vreemde redenatie, hij heeft zichzelf in deze positie gedraaid, hij is verantwoordelijk voor zijn kinderen, hij heeft informatie achter gehouden, hij wist dat er geen sprake was van samenwonen maar TO heeft hem laten vallen door dat te weigeren. Waar, in dit hele verhaal is TO verantwoordelijk voor zijn situatie en die van zijn gezin? Hij is een volwassen man die geen enkele verantwoordelijkheid wil dragen voor zijn eigen puinhoop dus dan moet zijn vriendin dat maar doen, ook als het ten koste gaat van haar eigen gezin? Ik begrijp echt niet hoe je dit hebt kunnen filteren uit haar verhaal.
En dan nog iemand die TO arrogant vindt dat ze denkt dat er nog kans is op een relatie, hij mag blij zijn als ze dat nog wil overwegen, hij heeft er geen moeite mee om TO in een hoek te drukken en met een schuldgevoel op te zadelen omdat hij, als volwassene, zijn zaakjes niet kan regelen.
zondag 2 februari 2020 17:35
Maar wat voor alternatief had ze dan concreet gezien, behalve het uitmaken en haar vriend en zijn kinderen in huis nement? Een ander huis voor hem regelen kan ze ook niet, dus ze had alleen vanaf de zijlijn kunnen toekijken in de wetenschap dat hij er nog steeds stilletjes op hoopte dat ze hem toch in huis zou nemen en heel zijn familie daar ook op aandrong?
Als zij op een gegeven moment hadden geaccepteerd dat samenwonen (nog) geen optie was, was het misschien anders gelopen, maar ik kan me voorstellen dat ze zich onderhand aardig voor het blok gezet voelde.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zondag 2 februari 2020 18:48
Je wist bijna aan het begin van jouw relatie, bijna een jaar geleden dat dit een onstabiele man was zonder woonruimte met kinderen. Je had toentertijd het aan kunnen kijken ipv als een snelkookpan te gaan in deze relatie en een band op te bouwen met zijn kinderen en familie.MoeVanMoeder schreef: ↑02-02-2020 16:05Wat was het alternatief dan? Die is er niet. Ik kon kiezen, ermee doorgaan en iedereen in huis nemen of het uitmaken. Toen hij huilend aan de telefoon hing dat hij weg moest bij zijn ouders en wel meteen, had ik moeten zeggen: oké, vervelend joh en fijne dag nog?
Hij verwachtte dat ik zou zeggen kom maar hierheen, dus ik moest een keuze maken. Ik vind de timing ook kut, maar nee, ik ga geen verantwoording nemen voor de consequenties van mijn beslissing, het is namelijk niet mijn probleem om op te lossen maar de zijne. Ik voelde me echt schuldig over alles, maar dat ik het uitgemaakt heb hoort daar los van te staan, ik heb zijn problemen niet veroorzaakt maar werd er min of meer wel verantwoordelijk voor gemaakt. Daar ben ik nu helemaal klaar mee. En ik heb dit weekeind ook de beslissing gemaakt het hierbij te laten met hem, ik kan en wil zijn problemen nooit meer oplossen.
Je hebt jouw eigen alarmbellen continue genegeerd want het idee dat hij in jouw buur zou komen wonen benauwde jou, dus dit ging wel verder dan een man die een huis voor zijn kinderen en hemzelf moest zoeken.
Je wist instinctief wat je in huis had en toch ging je er mee door, omdat je het in jouw hoofd zelf gecreëerde sprookje in stand wilde houden. Waarom zeg ik dit omdat jij volgens mij zo bent ingesteld, je schrijft dan ook als we voor elkaar bestemd zijn dan komen we wel weer bijelkaar.
Echt serieus?
zondag 2 februari 2020 19:18
Susan schreef: ↑02-02-2020 17:35Maar wat voor alternatief had ze dan concreet gezien, behalve het uitmaken en haar vriend en zijn kinderen in huis nement? Een ander huis voor hem regelen kan ze ook niet, dus ze had alleen vanaf de zijlijn kunnen toekijken in de wetenschap dat hij er nog steeds stilletjes op hoopte dat ze hem toch in huis zou nemen en heel zijn familie daar ook op aandrong?
Als zij op een gegeven moment hadden geaccepteerd dat samenwonen (nog) geen optie was, was het misschien anders gelopen, maar ik kan me voorstellen dat ze zich onderhand aardig voor het blok gezet voelde.
Fijne reactie Susan. Als je een goede relatie hebt dan laat je iemand niet vallen als die het moeilijk heeft toch? Er zijn zoveel problemen die je als partner zijnde niet kunt of wil oplossen, dat maakt niet dat je het dan maar uitmaakt toch? Ik niet in elk geval en de meeste gezonde mensen niet dunkt me. Je steunt je partner waar je kunt, biedt een luisterend oor, geeft een knuffel, denkt mee waar je kunt en partner dat fijn vindt, bent er gewoon voor hem of haar. Velen doen nu alsof dit hele rare concepten zijn in een relatie maar jullie laten toch ook niet je partner vallen omdat je zijn of haar probleem niet op kunt lossen?
Kijk naar mijn mening was dit helemaal geen goede relatie dus dan is het niet raar dat ze hem nu laat vallen. Maar TO was wel in een relatie met deze man (en zijn kinderen) en die heeft ze ondanks allerlei alarmbellen voortgezet omdat ze blijkbaar wel in een relatie met hem wilde zijn, zij zag het wel zitten. Dan is 'ik kan zijn probleem niet oplossen' natuurlijk een nogal aparte reden om het uit te maken en dat mensen hier schrijven dat dat wel goed is want 'wat had ze anders kunnen doen' slaat natuurlijk nergens op (zie hierboven: een partner steun je als hij/zij het moeilijk heeft, ook als je het probleem niet op kunt lossen). En dat TO denkt dat elkaars grenzen niet respecteren, het uitmaken als (en omdat) de ander het heel moeilijk heeft ipv diegene te steunen en dan weer samenkomen als de ander uit de problemen is onder goede relatie kan vallen... dat toont wel een heel vertekend beeld van wat een goede relatie is.
En ik zal het nog maar een keer neerzetten: ik zeg nergens dat dit niet een goede keuze voor haar en haar kinderen geweest is.
zondag 2 februari 2020 19:23
Ze heeft hem dan ook niet laten vallen omdat hij in de shit zit, maar omdat ze uit alles proeft dat hij van haar verwacht dat zij het oplost (en met hem heel zijn familie), ten koste van haar eigen kinderen en het daar heel benauwd van krijgt.
Ik vraag me ook af of, als ze gebleven was, hij genoegen had genomen met een luisterend oor en een schouder, en niet uiteindelijk enorm gefrustreerd was geraakt dat zij volhardde in het niet in huis nemen van hem en zijn kinderen.
Ik vraag me ook af of, als ze gebleven was, hij genoegen had genomen met een luisterend oor en een schouder, en niet uiteindelijk enorm gefrustreerd was geraakt dat zij volhardde in het niet in huis nemen van hem en zijn kinderen.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zondag 2 februari 2020 19:45
Mijn laatste reactie op degenen die vinden dat ik hem laat vallen:
Ik ben er van overtuigd dat alleen een luisterend oor en knuffel niet was wat hij wilde, hij wilde bij me wonen met zijn kinderen. En ja, ik had eerder kunnen kiezen voor mezelf, ipv na een jaar. Beter laat dan nooit. En ik heb oprecht medelijden met zijn kinderen, dat ze in deze situatie zijn beland, kinderen hebben nergens schuld aan, en nu val ik ook nog weg, ik ben echt wel gek op hun beide. Maar hij is de vader en dus verantwoordlijk voor hun. En ik voor mijn 3 kinderen, die hun heus wel zullen missen voor een poosje, ik ben zelf ook nog niet aan de situatie gewent, maar het is zoals het is nu en we komen er wel overheen. Ik realiseer me nu ook dat dit dus helemaal geen “goede relatie” was, aangezien hij alleen maar op mij steunde. Ik liet hem in mijn leven op het moment dat hij huisgenoot was van zijn neef en dacht heel naïef achteraf, dat hij snel zijn eigen plekje zou krijgen. Ik heb het aangekeken en doorgegaan met hopen, hij verdiende immers een kans vond ik, maar dit gebeurde dus niet, een jaar lang. Op het moment dat mijn keel dichtkneep had ik er genoeg van, ik stikte zowat. Dan ben ik maar keihard, laat ik hem als een baksteen vallen. Helemaal prima.
Ik wil ook niet meer dat het ooit nog goed komt, dus dat verhaal is nu afgesloten, we zijn niet voor elkaar gemaakt.
Fijne avond nog verder.
Ik ben er van overtuigd dat alleen een luisterend oor en knuffel niet was wat hij wilde, hij wilde bij me wonen met zijn kinderen. En ja, ik had eerder kunnen kiezen voor mezelf, ipv na een jaar. Beter laat dan nooit. En ik heb oprecht medelijden met zijn kinderen, dat ze in deze situatie zijn beland, kinderen hebben nergens schuld aan, en nu val ik ook nog weg, ik ben echt wel gek op hun beide. Maar hij is de vader en dus verantwoordlijk voor hun. En ik voor mijn 3 kinderen, die hun heus wel zullen missen voor een poosje, ik ben zelf ook nog niet aan de situatie gewent, maar het is zoals het is nu en we komen er wel overheen. Ik realiseer me nu ook dat dit dus helemaal geen “goede relatie” was, aangezien hij alleen maar op mij steunde. Ik liet hem in mijn leven op het moment dat hij huisgenoot was van zijn neef en dacht heel naïef achteraf, dat hij snel zijn eigen plekje zou krijgen. Ik heb het aangekeken en doorgegaan met hopen, hij verdiende immers een kans vond ik, maar dit gebeurde dus niet, een jaar lang. Op het moment dat mijn keel dichtkneep had ik er genoeg van, ik stikte zowat. Dan ben ik maar keihard, laat ik hem als een baksteen vallen. Helemaal prima.
Ik wil ook niet meer dat het ooit nog goed komt, dus dat verhaal is nu afgesloten, we zijn niet voor elkaar gemaakt.
Fijne avond nog verder.
