Ik dacht dat ik hem kon vergeven, maar wat is dit moeilijk

03-01-2020 12:37 227 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hallo Forummers,

Voor het eerst dat ik een bericht plaats, maar ik ben de wanhoop nabij dus op zoek naar tips/ervaringen.
Ik ben 7 jaar samen met mijn man, we hebben een dochtertje van 3, en zijn 2 jaar geleden getrouwd. De laatste maanden gingen we totaal niet goed samen. Mijn man vond mij in eerste instantie afstandelijker en vond dat ik hem vergat, ik vond later dat hij veel wegging en had het idee dat hij aan het vluchten was. Veel ruzies volgden waardoor we ons beide niet meer goed voelden thuis. Mijn man is in deze periode eenmalig vreemdgegaan en heeft dit nog geen week na het voorval opgebiecht. Niet met iemand die ik ken, maar wel iemand die redelijk in de buurt woont en die ik dus zou kunnen tegenkomen, al heb ik haar ooit 1 keer gezien op een festival. Hij wilt samen verder, werken aan onze relatie. Hij had meteen heel veel spijt en heeft nooit meer contact gehad, geeft aan zich nog nooit zo slecht gevoeld te hebben. Ik zei in eerste instantie dat we dit te boven kunnen komen, ik was denk ik vooral opgelucht omdat ik voelde dat er iets was. Ik heb aangegeven dat hij vreselijk de fout in is gegaan en ik hem niet meteen kan vergeven, maar dat ik mijn best zou doen. Ik heb ook duidelijk aangegeven dat ik dit nooit een tweede keer vergeef. Probleem is nu alleen dat ik totaal niet wist in wat voor rollercoaster ik terecht zou komen. Verdriet, woede, ik voel me vernederd en met momenten schaam ik me dood omdat ik het nog probeer. Mijn beeld van hem is zo veranderd, mijn vertrouwen in hem en respect voor hem moet echt weer groeien. We zijn al die tijd samen in huis gebleven, het leek ons beide niet zinvol om dit apart te verwerken. Hij heeft de eerste weken al mijn vragen beantwoord, we hebben veel gesprekken gehad maar het lukt me nog niet dit een plekje te geven. We zijn nu 6 weken verder en toen ik er gisteren weer begon gaf hij aan dat hij verder wilt, dat hij het idee heeft dat we continu dezelfde gesprekken voeren en we zo stil blijven staan. Ik werd hier zo vreselijk boos over! Hij heeft geen idee wat dit met mij doet, hoe verschrikkelijk ik me voel en ik ben bang als ik niet meer met hem kan praten dat ik alles opkrop en ik een tikkende tijdbom word. Ik vind dat hij begrip moet hebben voor mijn gevoel, voor mijn boosheid en verdriet. Ik zie het als een rouwproces. Hij zegt dat we zo niet verder komen, dat we het ook weer leuk moeten kunnen hebben samen. Ik hou nog wel echt van hem, maar mijn beeld van hem is wel beschadigd en ik weet niet of we er op deze manier uitkomen. Ik ben benieuwd wat jullie hiervan vinden? Moet ik het loslaten, of is het niet zo gek dat ik dit nog niet kan?
anoniem_394263 wijzigde dit bericht op 03-01-2020 17:39
0.17% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Vivaventilator schreef:
26-02-2020 15:15
Hoi TO,

Hoe gaat het nu met je? En jullie?
Hoop dat je eerlijkheid geen rottigheid meer heeft gebracht.

@zoetelande ik las je verhaal, als je toch steeds herinnerd er aan wordt en die pijn ervaart... waarom de keuze om toch bij elkaar te blijven. Buitenom het feit dat je vrouw je bedrogen heeft.
Vivaventilator het gaat stukken beter, maar we zijn er zeker nog niet. Mijn eerlijkheid heeft alles wel even op scherp gezet, hij was heel erg bang voor een "wraakactie", en zover is het niet gekomen maar het is toch een stukje die kant op gegaan. Hij geeft wel aan dat ook echt te begrijpen, dat je je zo vernederd voelt en dan dus meer open staat voor anderen, maar dat dat wel iets is waar hij zich druk over maakt. Voor de rest doen we coaching en dat helpt ons echt. We hebben echter nog wel een weg te gaan, die onzekerheid aan beide kanten moet slijten en het vertrouwen moet groeien.
Ik ben gaan carnavallen met vriendinnen (waar ik overigens de dame in kwestie weer tegen ben gekomen en die de hele dag in een straal van 10 meter om me heen heeft gestaan, niet fijn, maar we wonen zo dicht bij elkaar dat ik het had kunnen verwachten), en man heeft me nadien verteld dat hij zich behoorlijk onrustig gevoeld heeft: zal ze misschien toch denken hij heeft het gedaan dus voor mij mag het nu ook. Hij voelde die onrust van te voren al, maar geeft wel echt aan dat hij dat niet aan me heeft laten merken omdat we beide gewoon ons ding moeten kunnen doen.
Man is nu op wintersport met zijn werk, waaronder de helft vrouwelijke collega's. Voorheen had ik hier totaal geen moeite mee, maar ook ik merk nu dat ik onrustig ben. 4 dagen apres ski en feest voelt voor mij op dit moment nog niet fijn. Het gekke is, ik heb er wel echt vertrouwen in dat hij daar niet vreemdgaat. We hebben hier tijdens coaching veel gesprekken over gehad en hij heeft daar duidelijk aangegeven dat hij zo in de knoop zat en niet meer happy was in onze relatie, dat hij ergens misschien dacht dat het op die manier makkelijker zou worden, omdat ik dan niet meer met hem verder zou willen en er dan in ieder geval "rust" kwam. Maar dat hij zich alleen maar veel slechter is gaan voelen, zichzelf niet meer kon aankijken en het voor hem echt een eye opener was dat dit totaal de weg niet is, dat hij niet moest vluchten maar aan ons moest werken. Ik voel ook heel erg dat dat is wat hij graag wilt. Ik ben dus niet zozeer bang dat hij vreemd gaat, maar eerder dat hij straks 5 zorgeloze dagen gehad heeft met veel lol, en zich dan misschien bedenkt dat hij toch liever alleen is. Hoewel het echt stukken beter tussen ons gaat, zijn we er nog niet en wellicht maakt dat het beeld van alleen verder gaan na zulke zorgeloze dagen toch aantrekkelijk. Ergens denk ik daardoor, dit is niet wat je wil voelen in je relatie, die onzekerheid. Maar ik ben erg ook van overtuigd dat als ik nu een volgende relatie zou aangaan, ik die onzekerheid ook zou voelen als hij op wintersport zou gaan met collega's. Dat is nu een stukje beschadiging in mij wat moet herstellen, en dus niet iets waardoor ik de relatie nu wil verbreken. Wel moet dat minder worden, want ik wil niet blijven leven in onzekerheid natuurlijk. Hij houdt me wel erg op de hoogte, stuurt me veel berichtjes en begrijpt dat dit niet makkelijk voor me is. Ik heb hem veel plezier gewenst en ik ben er absoluut niet om gaan zeuren, maar van te voren wel aan hem. gevraagd om eerlijk te zijn als hij het gevoel heeft weer niet goed in onze relatie te zitten. Hij geeft aan dat dit absoluut niet het geval is, dat hij er heel erg van geleerd heeft en dat dit hij echt eerlijk zou zijn als het anders is. Ik doe mijn best om daarop te vertrouwen.

Hebben jullie nog tips om de komende dagen door te komen?
Alle reacties Link kopieren
Ga zelf ook wat leuke dingen ondernemen waar JIJ echt blij van wordt en oplaadt!
:hug:
Ik zou je eigenwaarde ergens gaan zoeken. Sterkte.
Alle reacties Link kopieren
justagirly schreef:
07-03-2020 13:31
Ga zelf ook wat leuke dingen ondernemen waar JIJ echt blij van wordt en oplaadt!
:hug:
Dat doe ik ook zeker, ik heb een grote vriendengroep en heb aardig wat op de planning staan, maar dat heb ik eigenlijk altijd wel dus dat moet goed komen!
Alle reacties Link kopieren
starbright schreef:
07-03-2020 18:12
Ik zou je eigenwaarde ergens gaan zoeken. Sterkte.
Wow wat een aardig bericht. En ik heb geen eigenwaarde meer omdat? Volgens mij ben ik heel duidelijk in mijn grenzen, weet hij dat hij dit nooit meer hoeft te flikken, maar wil ik mijn huwelijk nog niet zomaar opgeven. Dat ik me nu nog niet helemaal goed voel bij de situatie vind ik ook niet heel erg gek, maar om nou te zeggen dat ik mijn eigenwaarde ergens moet gaan zoeken vind ik nogal ver gaan.
Stop dan eens met je in 1000 bochten te wringen voor die man, je schuldig te voelen, het probleem bij jezelf neer te leggen en zijn bullshit-gehuil voor zoete koek te slikken. Ga je je stukken beter van voelen hoor, heb je geen coach bij nodig. En of je dat binnen of buiten je huwelijk doet moet je helemaal zelf weten.
Alle reacties Link kopieren
Ik kreeg als tip mindfulness te doen op momenten dat je het moeilijk hebt en EFT, maar deze laatste heb ik zelf nog niet geprobeerd. Mindfulness vind ik wel erg leuk om te doen. Ook heb ik meer geleerd om je emoties bewust te voelen (en je hoofd dan even uit te zetten) en verdriet komt dan op en met een paar minuten is het ook weer weg, een kalmte komt terug. Wellicht dat dat kan helpen.

Het is even een lap tekst, maar op het eind is het duidelijk : https://www.inspirerendleven.nl/laat-em ... als-water/

Mij helpt het soms :)
Alle reacties Link kopieren
Ik heb een tijd aan yoga gedaan.
Werd ik ook rustig van.
Alle reacties Link kopieren
justagirly schreef:
07-03-2020 20:03
Ik heb een tijd aan yoga gedaan.
Werd ik ook rustig van.
Ik werd ook rustig van yoga, maar nog rustiger toen ik bij mijn man wegging. Niet dat hij vreemd was gegaan hoor, maar het ging gewoon niet meer. Vreemdgaan is een symptoom. TO, weten jullie al wat het probleem is waar dit een symptoom van is? Zijn jullie daar met de coach/therapeut mee bezig? En is dat op te lossen of is het een kwestie van tijd voordat dit hem of jou weer gebeurt?
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
Alle reacties Link kopieren
starbright schreef:
07-03-2020 18:53
Stop dan eens met je in 1000 bochten te wringen voor die man, je schuldig te voelen, het probleem bij jezelf neer te leggen en zijn bullshit-gehuil voor zoete koek te slikken. Ga je je stukken beter van voelen hoor, heb je geen coach bij nodig. En of je dat binnen of buiten je huwelijk doet moet je helemaal zelf weten.
Maar waar haal jij dan uit dat ik me in duizend bochten aan het wringen ben voor hem? We doen gezamenlijk coaching dat klopt omdat we gezamenlijk besloten hebben er alles aan gedaan te willen hebben. En die coaching werkt wat mij betreft zijn vruchten af, ik had 2 maanden geleden nooit verwacht dat we zouden staan waar we nu staan, en daar waren we zonder coach echt niet gekomen.
Voor de rest leef ik m'n eigen leven zoveel mogelijk en zorg ik er juist heel erg voor dat ik gewoon de dingen blijf doen waar ik happy van word, zoals ik dat eigenlijk altijd gedaan heb. Mijn sociale leven is altijd meer uitgebreid geweest dan dat van hem en dat heb ik niet veranderd. Dat ik me lullig voelde na die kus klopt, maar dat komt omdat ik me niet wil verlagen tot hetzelfde niveau en dat voor mij ook totaal niet goed voelt, dus ja daar voel ik me dan slecht over, als ik behoefte heb aan anderen moet ik er gewoon mee kappen.

Toen we op ons dieptepunt zaten een paar weken na zijn opbiechting en ik hem heb aangegeven het niet meer te zien zitten tussen ons, zelfs relatietherapie wilde ik eigenlijk niet meer, kon het me nog maar vrij weinig meer schelen wat hij deed, ik had me volledig afgesloten uit boosheid, ik was echt al aan het uit checken en ondertussen bezig om een leven alleen op de rit te krijgen.
Man heeft me toen gevraagd om de coaching in ieder geval te proberen en dat pakte veel beter uit dan ik had verwacht. We hebben het weer veel leuker samen, en juist daardoor komt bij mij dan meer de onzekerheid opzetten, snap ook niet hoe dat kan maar het is zo. Als je aan het uitchecken bent raakt niets je echt meer, maar nu het weer beter voelt komt daarbij ook de angst kijken omdat ik dat eigenlijk niet weer kwijt wilt raken.. dat is niet hoe ik wil leven(angst/onzekerheid) en daar ben ik ook heel duidelijk in naar man, maar ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat de angst nog wat moet slijten en het vertrouwen weer moet groeien.

Ook ben ik benieuwd waaruit jij haalt dat ik het probleem bij mezelf neer leg? Ik ben vanaf dag 1 heel duidelijk over dat dit zijn fout is en dat ik daar niets mee te maken heb, op geen enkele manier is dit mijn schuld. Wel besef ik dat ik in de periode daarvoor op een andere manier fouten heb gemaakt, die voor hem ook echt niet altijd leuk waren. Praat dat zijn vreemdgaan goed? Nee absoluut niet, en geloof me dat hij dat meer dan duidelijk weet. Misschien komt het op het forum anders over, maar ik slik juist vrij weinig voor zoete koek en ik heb een sterke eigen mening. Wat een feit is, is dat dit absoluut een onzekerheid in me losgemaakt waarvan ik niet wist dat ik het in me had. Wel geloof ik er in dat ieder mens fouten maakt of een fout kan maken. Ik heb besloten hem nog 1 kans te geven omdat we 7 mooie jaren hebben gehad zonder noemenswaardige problemen, en ik ons dochtertje de kans wil geven om met beide ouders op te groeien. Doet hij dit nog een keer dan volgt er niet eens een gesprek meer en staan zijn spullen buiten en dat weet hij. Dat hij nu bang is dat ik nu de mist inga is volledig zijn eigen probleem natuurlijk en ik accepteer ook niet dat hij het bij mij neer legt, maar ik heb nu dus wel gemerkt hoe snel je in de verleiding komt als je je gekwetst voelt, dus in zekere zin kan ik zijn angst wel begrijpen.

Ondanks je harde bericht snap ik ergens je boodschap wel, en ik besef me terdege dat me nu heel druk maken weinig zin heeft. Dat probeer ik dus ook echt los te laten, alleen dat lukt me nog niet zo goed als ik zou willen.
anoniem_394263 wijzigde dit bericht op 07-03-2020 21:17
1.21% gewijzigd
Maar "waar" ben je nu dan? Je loopt op eieren. Je man heeft zich mooi gepositioneerd als het slachtoffer in deze situatie en jij draait er lekker in mee. Ik lees in elk geval nergens dat hij verantwoordelijkheid neemt. Wel dat hij jou van alles verwijt. Hij verwijt je zelfs dingen die niet eens gebeurd zijn.

Stop eens met denken in "scheiding = falen/niet scheiden = succes" en ga eens staan voor wat JIJ wil. Dat maakt niet uit of je dat binnen of buiten je huwelijk doet.
Alle reacties Link kopieren
Bulbul schreef:
07-03-2020 20:30
Ik werd ook rustig van yoga, maar nog rustiger toen ik bij mijn man wegging. Niet dat hij vreemd was gegaan hoor, maar het ging gewoon niet meer. Vreemdgaan is een symptoom. TO, weten jullie al wat het probleem is waar dit een symptoom van is? Zijn jullie daar met de coach/therapeut mee bezig? En is dat op te lossen of is het een kwestie van tijd voordat dit hem of jou weer gebeurt?
Ja daar zijn we absoluut mee bezig, en we zijn er inmiddels denk ik grotendeels ook wel achter het probleem. Daar zijn we dus heel hard mee aan de slag gegaan de afgelopen weken. Ik besef me echt dat dit geen garantie is dat het goed komt hoor, maar als we uit elkaar gaan verwacht ik niet dat dat nog door vreemdgaan zal zijn, maar omdat 1 van ons beseft toch liever alleen verder te willen gaan.
Alle reacties Link kopieren
starbright schreef:
07-03-2020 21:16
Maar "waar" ben je nu dan? Je loopt op eieren. Je man heeft zich mooi gepositioneerd als het slachtoffer in deze situatie en jij draait er lekker in mee. Ik lees in elk geval nergens dat hij verantwoordelijkheid neemt. Wel dat hij jou van alles verwijt. Hij verwijt je zelfs dingen die niet eens gebeurd zijn.

Stop eens met denken in "scheiding = falen/niet scheiden = succes" en ga eens staan voor wat JIJ wil. Dat maakt niet uit of je dat binnen of buiten je huwelijk doet.
Ja waar ben ik nu dan.. het is zo een rollercoaster geweest de afgelopen tijd dat ik dat eerlijk gezegd even niet zo goed meer weet. Het gekke is dat onze hele relatie lang ik juist erg gefocust ben geweest op mijn eigen geluk, niet tot in het egoïstische hoor maar ik heb wel altijd een instelling gehad van als ik zelf gelukkig ben kan ik dat een ander ook maken. Dat resulteerde in een druk sociaal leven, met soms weinig aandacht voor man en bepaalde dingen die hij niet zo leuk vond en ook aangaf, maar waar ik niet altijd wat mee gedaan heb . Misschien dat ik me daarom deels verantwoordelijk voel voor onze verwijdering van elkaar. Daar moet ik vanaf stappen. Ik voel me niet verantwoordelijk voor zijn vreemdgaan, dat is echt een eigen keuze geweest, maar wel medeverantwoordelijk voor het stuk daarvoor. Hij heeft overigens wel verantwoordelijkheid genomen, geeft heel duidelijk aan dat niets van dit mijn schuld is, dat het zijn eigen domme keuze is geweest waar hij nog iedere dag spijt van heeft. Zijn ontrouw heeft een enorme onzekerheid/angst in me getriggerd, waarvan ik niet wist dat ik het in me had. Mijn ouders zijn vroeger op een nare manier gescheiden en daar heb ik best veel last van gehad, en ik denk dat ik wil voorkomen dat mijn dochtertje hetzelfde overkomt. Nu ik dit schrijf is het echt heel gek, want voorheen was ik helemaal niet bang om uit elkaar te gaan, althans dat dacht ik dan. Bedankt voor de eye opener.
Alle reacties Link kopieren
Goed dat je kritisch naar jezelf en naar je man kijkt, TO, en dat je onze vragen eerlijk beantwoordt zonder in de verdediging te schieten. Niemand hier wil je "weghebben" bij je man. Het klinkt alsof jullie uit elkaar aan het groeien waren, zoals je het beschrijft, en dat jullie nu proberen elkaar terug te vinden.

Voorkomen dat ik zou gaan scheiden, voor ons kind, was ook mijn topprioriteit. Ik vond dat zó belangrijk dat ik jarenlang de problemen verdrong die er ongetwijfeld al in mijn huwelijk waren. Pas toen ik de mogelijkheid van weggaan serieus ging overwegen, met alle kloterige schuldgevoelens die daarbij kwamen kijken kon ik dat idee gaan erkennen en verwerken. Achteraf blijkt het niet half zo erg als ik dacht en ik ben er een beter mens van geworden.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
Alle reacties Link kopieren
De balans daartussen is soms moeilijk te zien, bedoel je dus?
Dat begrijp ik.
Ik vind dat TO goed bezig is.
Als dat maar niet ten koste van jezelf gaat inderdaad.
Maar dat gevoel krijg ik ook niet.
Alle reacties Link kopieren
Ja, ik denk dat je volkomen eerlijk tegen jezelf moet zijn en geen opties moet (willen) uitsluiten. Je hebt gelijk, ik denk dat TO daar heel goed mee bezig is.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
Alle reacties Link kopieren
Bulbul schreef:
07-03-2020 22:05
Goed dat je kritisch naar jezelf en naar je man kijkt, TO, en dat je onze vragen eerlijk beantwoordt zonder in de verdediging te schieten. Niemand hier wil je "weghebben" bij je man. Het klinkt alsof jullie uit elkaar aan het groeien waren, zoals je het beschrijft, en dat jullie nu proberen elkaar terug te vinden.

Voorkomen dat ik zou gaan scheiden, voor ons kind, was ook mijn topprioriteit. Ik vond dat zó belangrijk dat ik jarenlang de problemen verdrong die er ongetwijfeld al in mijn huwelijk waren. Pas toen ik de mogelijkheid van weggaan serieus ging overwegen, met alle kloterige schuldgevoelens die daarbij kwamen kijken kon ik dat idee gaan erkennen en verwerken. Achteraf blijkt het niet half zo erg als ik dacht en ik ben er een beter mens van geworden.
Bedankt voor je bericht! Verstandelijk weet ik ook echt wel dat het echt wel goed komt als we uit elkaar gaan. Sterker nog als er echt geen geloof meer in ons was zou ik dat al gedaan hebben. Maar het gekke is dat dit alles wel op scherp heeft gezet, waardoor ik uiteindelijk weer ben gaan kijken naar de goede dingen tussen ons. Ik was altijd druk: druk met mijn dochtertje, maar daarnaast vooral met vriendinnen en mijn werk. Ik ben in een vrij korte periode gepromoveerd van een uitvoerende functie, naar een management functie en later naar een directie functie, waarvoor ik veel gereisd heb, en daarnaast een opleiding die ik nog af moest ronden. Mijn man was een enorme steun in die periode maar gaf wel aan dat hij graag wat. meer tijd samen wilde maar dat kwam er nooit echt van. Ik heb ons voor mijn gevoel niet op de eerste plek gezet en ik denk dat daar mijn drang om er alles aan te doen vandaan komt, omdat ik toch het gevoel heb dat ik daar tekort in geschoten ben, en ik dat wel nog wil rechtzetten.
Dit zijn overigens geen zaken die hij me na zijn opbiechten verweten heeft hoor, hij neemt die verantwoordelijkheid echt volledig op zich, maar het zijn wel dingen die door mijn hoofd gaan sindsdien.
Nogmaals ik praat zijn vreemdgaan echt absoluut niet goed, dat is zijn hele domme keus geweest en ik vind het ook absoluut geen excuus ook al liepen we niet lekker, dat is nooit de oplossing en niet mijn fout. Of het te herstellen is weet ik gewoon niet. Maar ik ben nog niet toe aan uit elkaar gaan, omdat ik zelf nog wel het gevoel heb dat we hier misschien uit kunnen komen met wat aanpassingen.
Alle reacties Link kopieren
Dapper om er nog voor te willen vechten.. persoonlijk zou ik geen respect meer kunnen hebben voor mijn geliefde als hij besluit om seks te hebben met een ander (om wat voor een reden dan ook). Zonder respect is er geen vertrouwen in mijn wereld en zonder vertrouwen wil ik geen relatie. Ik vind dat te vernederend.
Alle reacties Link kopieren
Enigme dat kan ik volledig begrijpen hoor zo heb ik er ook altijd in gestaan. Hoewel het niet echt tot sex is gekomen heb ik daar de eerste weken alsnog heel veel moeite mee gehad. Respect voor hem was ook heel ver te zoeken en nog steeds af en toe. Door de relatiecoach ben ik bepaalde zaken wel anders gaan benaderen, maar de tijd zal leren of ik het uiteindelijk echt een plekje kan geven, of dat ik het uiteindelijk toch niet kan. Als ik tot dat besluit kom kan ik er ook vrede mee hebben, omdat ik er dan voor mijn gevoel wel alles aan gedaan heb.
anoniem_394263 wijzigde dit bericht op 08-03-2020 23:41
0.09% gewijzigd
Leveniscompliceerd schreef:
08-03-2020 19:31
Enigme dat kan ik volledig begrijpen hoor zo heb ik er ook altijd in gestaan. Hoewel het niet echt to sex is gekomen heb ik daar de eerste weken alsnog heel veel moeite mee gehad. Respect voor hem was ook heel ver te zoeken en nog steeds af en toe. Door de relatiecoach ben ik bepaalde zaken wel anders gaan benaderen, maar de tijd zal leren of ik het uiteindelijk echt een plekje kan geven, of dat ik het uiteindelijk toch niet kan. Als ik tot dat besluit kom kan ik er ook vrede mee hebben, omdat ik er dan voor mijn gevoel wel alles aan gedaan heb.
Je moet niks hè. Je bent niet verplicht om de hier gegeven adviezen op te volgen. Je mag gewoon jouw eigen weg kiezen hierin. Dat is niet meteen een teken van gebrek aan zelfrespect. Neem de tijd die je nodig hebt om te beslissen. En zorg dat het JOUW beslissing is, en niet die van iemand die de gevolgen ervan niet hoeft te dragen.

Sterkte.
Alle reacties Link kopieren
Leveniscompliceerd schreef:
08-03-2020 19:31
Enigme dat kan ik volledig begrijpen hoor zo heb ik er ook altijd in gestaan. Hoewel het niet echt to sex is gekomen heb ik daar de eerste weken alsnog heel veel moeite mee gehad. Respect voor hem was ook heel ver te zoeken en nog steeds af en toe. Door de relatiecoach ben ik bepaalde zaken wel anders gaan benaderen, maar de tijd zal leren of ik het uiteindelijk echt een plekje kan geven, of dat ik het uiteindelijk toch niet kan. Als ik tot dat besluit kom kan ik er ook vrede mee hebben, omdat ik er dan voor mijn gevoel wel alles aan gedaan heb.
Huh... hebben we het hier dan over zoenen en wat gefriemel?
Alle reacties Link kopieren
Babette2017 schreef:
08-03-2020 22:55
Huh... hebben we het hier dan over zoenen en wat gefriemel?
We hebben het hier over een vrouw die hem met haar hand bevredigd heeft en hij haar met zijn handen, verder is het niet gekomen omdat hij daarna is hij weggelopen en daarna is er dus nooit meer contact geweest. Helaas vond dame in kwestie het nodig om dit ook aan me te vertellen, maar daardoor wist ik wel dat hij de waarheid verteld heeft. Dus nee, hij is niet in haar geweest.. maar wel in haar slaapkamer, en voor het handenwerk moet je toch ook je broek uit doen dus in mijn ogen qua intimiteit praktisch hetzelfde niveau, al kan ik het dus niet volledig onder sex scharen. Kan heel goed zijn dat anderen daar anders over denken hoor, maar dat is hoe ik het zie.
Alle reacties Link kopieren
Leveniscompliceerd schreef:
08-03-2020 23:46
We hebben het hier over een vrouw die hem met haar hand bevredigd heeft en hij haar met zijn handen, verder is het niet gekomen omdat hij daarna is hij weggelopen en daarna is er dus nooit meer contact geweest. Helaas vond dame in kwestie het nodig om dit ook aan me te vertellen, maar daardoor wist ik wel dat hij de waarheid verteld heeft. Dus nee, hij is niet in haar geweest.. maar wel in haar slaapkamer, en voor het handenwerk moet je toch ook je broek uit doen dus in mijn ogen qua intimiteit praktisch hetzelfde niveau, al kan ik het dus niet volledig onder sex scharen. Kan heel goed zijn dat anderen daar anders over denken hoor, maar dat is hoe ik het zie.
Het maakt ook niet uit hoe anderen er naar kijken, het gaat erom wat het met jou deed en doet en het gevoel wat jij erbij krijgt. Ik vind het knap hoe je ermee omgaat en de beslissingen die je maakt lijken weloverwogen. En ja, het is ontzettend moeilijk om zoiets te vergeven. Vergeten ga je het niet doen. Al hoor je ergens de naam van de "ander", of als seks tussen jullie met welke reden dan ook even "lastig" is, het kan onzekerheid en woede triggeren en dat hoort niemand je aan te doen.

Ook je zelfreflectie is een groot goed overigens, daarmee kom je er wel!
Alle reacties Link kopieren
Leveniscompliceerd, hoe gaat het nu met jou?
En tussen jullie?
blijfgewoonbianca schreef:
03-01-2020 17:00
Wat een onzin.
Dat het niet 100 procent goedkomt is misschien wel een beetje waar. Het zal misschien ook anders worden en niet meer zozeer als eerst. Als je dat accepteert kun je misschien verder

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven