Opzien tegen loslaten

10-03-2020 21:00 38 berichten
Over korte tijd gaat onze dochter naar de basisschool. Ik heb psychisch een zware tijd achter de rug en ben nog snel onrustig. Ik merk dat ik erg opzie tegen de komende kinderjaren. Bijv straks een eerste schoolreisje. Ik ben nu al bang dat ze dan kwijt raakt of iets dergelijks. Daar kan ik me nu al zorgen om maken. Of buiten spelen zonder toezicht. Zijn er ouders die ook in het begin daar angstig van werden en die het moeilijk vonden om los te laten die er nu wel relaxt in staan? Heeft er iemand tips? Ik merk dat ik nu ook al te snel in de stress schiet als ik haar even niet in het vizier heb en wil graag van dit onrustige gevoel af.
bedenk je goed dat even uit het zicht verdwenen is minder kwalijk is dan een overbeschermende moeder
Alle reacties Link kopieren
ja natuurlijk heeft iedereen dat
oergevoelens

maar een goeie moeder, kijkt naar wat het kind nodig heeft, niet waar ze zelf behoefte aan heeft. Ga aan je kind denken, niet aan jezelf. (ga wel aan jezelf werken, zodat je je kind meer kan bieden.) Sterkte
Pffff loslaten gaat niet vanzelf. Ik sta ook steeds met samengeknepen billen als ik ze steeds meer loslaat, maar kinderen groeien niet door bovenop ze te gaan zitten.
S-Meds schreef:
10-03-2020 21:02
bedenk je goed dat even uit het zicht verdwenen is minder kwalijk is dan een overbeschermende moeder

Dit!

Maar ik weet niet of dat genoeg helpt...

Ik vind loslaten juist fantastisch, eerlijk waar. De eerste keer dat we ergens liepen en dat zoon (ergens in zijn 3e jaar) linksom wou lopen en ik rechtsom moest van hem, zodat we elkaar aan de andere kant weer tegenkwamen. Doodeng (heb een sprintje getrokken tot ik hem weer kon zien en ben weer casual gaan slenteren ;-) ) maar de trots op dat koppie! De eerste keer dat hij alleen een boodschapje ging doen, ik hem de straat uitkeek en precies wist hoeveel minuten hij weg was (bij langer dan 10 minuten zou ik 'm achteraan gaan, maar hij was met 8 minuten terug). De eerste keer dat dochter zelf een logeerpartijtje bij oma regelde.

Ik vind het allemaal zo mooi. Het is het heel doel van opvoeden in mijn ogen, dat je kinderen emotioneel stabiele, zelfstandige wezens worden. Kun je zelf die overtuiging niet meer voelen?

Iedere angst die je zelf hebt projecteer je op je kind en daarmee zie je direct dat je kind haar gedrag daarin aan gaat passen. Als je denkt dat je dit echt niet kunt loslaten, zou ik er serieus hulp bij gaan zoeken voordat je je kind er mee belast.
S-Meds schreef:
10-03-2020 21:02
bedenk je goed dat even uit het zicht verdwenen is minder kwalijk is dan een overbeschermende moeder
Dit!
Denk dat je een moet uitkijken dat je je zenuwen over het loslaten niet overbrengt op je dochter. Eerste keer school, eerste keer spelen, eerste keer alleen op de fiets, eerste keer schoolreis.... allemaal spannende dingen voor een kind , die natuurlijk té spannend worden als mama er huilend van wakker ligt.

Loslaten is lastig. Maar ik vond het een boeiend proces.
Probeer er een beetje van te genieten. ik persoonlijk vond het mooi om te zien hoe een afhankelijk kindje zich langzaam ontpopt tot een zelfstandige jong volwassene.
Alle reacties Link kopieren
Ik had dat ook. Onze zoon ging naar de basisschool in een vreselijk moeilijke periode voor ons gezin.

Maar het wende snel en nu, een paar jaar later, kan ik oprecht zeggen dat ik het fantastisch vind om moeder van een basisschoolkind te zijn. Mijn kind is bijna 7, zijn zorgen zijn zorgjes, hij vertelt nog bijna alles en wordt toch steeds onafhankelijker. Heerlijk.
griebus67 wijzigde dit bericht op 10-03-2020 21:28
1.22% gewijzigd
Ik heb mijn oudste weggebracht naar school en heb vreselijk gehuild op het plein.
Was nog zwanger en hormonaal ook met schoolreisje en heb serieus overwogen ook naar die dierentuin te gaan, gewoon, dan was ik in de buurt.
Ik begrijp je helemaal. Maar je MOET.
En het is ook heel leuk te zien dat ze eigen vriendschappen, onderonsjes met de juf, grapjes met andere ouders hebben.
Alle reacties Link kopieren
Mijn moeder was overbezorgd, dat heeft mij geen goed gedaan, ik probeer het zelf heel anders te doen, maar die stem van mijn moeder is altijd op de achtergrond bij mijn eigen kinderen. Daar stap ik meestal overheen, maar kost me vaak wel moeite
Alle reacties Link kopieren
DaCities schreef:
10-03-2020 21:00
Over korte tijd gaat onze dochter naar de basisschool. Ik heb psychisch een zware tijd achter de rug en ben nog snel onrustig. Ik merk dat ik erg opzie tegen de komende kinderjaren. Bijv straks een eerste schoolreisje. Ik ben nu al bang dat ze dan kwijt raakt of iets dergelijks. Daar kan ik me nu al zorgen om maken. Of buiten spelen zonder toezicht. Zijn er ouders die ook in het begin daar angstig van werden en die het moeilijk vonden om los te laten die er nu wel relaxt in staan? Heeft er iemand tips? Ik merk dat ik nu ook al te snel in de stress schiet als ik haar even niet in het vizier heb en wil graag van dit onrustige gevoel af.
Ja hoor, heel herkenbaar. Ik vind het loslaten moeilijk maar besef dat dat nu eenmaal moet, wil je een kind gezond laten opgroeien. Maar ik ben wel minder van het loslaten dan de gemiddelde moeder denk ik. Kijk, je hebt ouders die hun kind heel erg loslaten op een manier die in mijn ogen onverantwoordelijk is (bijvoorbeeld: veel te jong alleen op de fiets door het verkeer, meer geluk dan wijsheid dat het goed gaat) en ouders die overbeschermend zijn. Daaronder wil ik mij zelf ook niet scharen.

Je moet vooral doen waar je jezelf goed bij voelt. Ik vraag me vaak in situaties af: ok, ik laat mijn kind dit nu alleen doen, wat kan er misgaan en vind ik dit een aanvaardbaar risico. Ik ken mijn kind het beste en weet hoe hij reageert. Ik ga mijn kind niet geforceerd loslaten, daar krijg ik stress van. Dan kan een ander wel roepen "je moet loslaten!" maar ik ben dan dus hartstikke gespannen. Daar heeft niemand wat aan.

Maar blijf realistisch. Jouw kind is niet de eerste kleuter die meegaat op schoolreis. Vraag desnoods aan de juf/meester hoe ze de kinderen in het oog houden. Misschien kun je mee? Of vraag een ouder die meegaat en je goed kent of zij je kind een beetje in de gaten willen houden.
En wat betreft het spelen bij andere kinderen, je moet op de ouders kunnen vertrouwen. Ik laat ons kind niet bij een bepaald klasgenootje spelen omdat ik weet dat die zonder toezicht buiten mag spelen in de buurt van een drukke weg (kleuters). Prima dat een andere ouder dat goed vindt, maar ik dus niet. En ik laat me door zo'n houding echt niet aanpraten dat ik overbeschermend zou zijn.

Wees gewoon blij dat je oplettend bent, maar blijf realistisch.
Alle reacties Link kopieren
Het is voor veel mensen herkenbaar denk ik. Als tip heb ik alleen: go with the flow. Kind helemaal hieperdepiep over een uitstapje, dan is dat gewoon leuk en doe je mee. Ook al lig je een week van tevoren wakker van alle denkbare scenario’s waarin hij kwijt kan raken.

Kan mij dat eerste schoolreisje nog herinneren. Al die kleintjes ‘los’ in de bus met een heupgordeltje. Het nadenken over de snacks die hij zelfstandig kon uitpakken. Het oefenen thuis met de zonnebrandspray. Ik hield het niet meer bij het uitkijken naar die bus, diep van binnen. En dan de standaard grap: verstoppen onder de banken. Alleen na twee minuten verschenen alle vermoeide en oververhitte koppies behalve die van zoon. Die werd slapend uit de bus getild door de klassenassistente, ik kreeg een hoopje kleverig kind overgeheveld en er murmelde nog een ‘Het was leuk mama’ uit. En dan maak je je geen zorgen meer over een schoolreisje. Mag je gaan stressen over andere mijlpalen :-).
Nee heb je, ja kun je krijgen
Alle reacties Link kopieren
Herkenbaar. Mijn dochter was deze week voor het eerst ‘s avonds alleen met een vriendin naar een concert middenin Amsterdam, met de trein en de tram. Dat soort dingen vind ik ook nog steeds lastig. Maar ik weet dat het went. De eerste weken middelbare school zat ik elke keer in de stress als ze iets later dan normaal thuis was. Na een tijdje dacht ik er niet eens meer aan.

Zolang je er niet aan onderdoor gaat en het niet teveel laat merken, valt het vast mee en vraag je je na een paar maanden af waar je nou eigenlijk bang voor was.
Alle reacties Link kopieren
Herkenbaar hoor, ik heb dat ook. Ik denk dat ik soms ook wel te overbezorgd ben. Ik ben mijn moeder jong en onverwachts verloren en ergens in mij zit dat stemmetje dat zegt, maar het kan ook fout gaan.. Tegen mezelf zeggen dat dat allemaal meevalt, dat die kans klein is en echt niet gebeurd helpt niet. Ik heb ervaren dat een kleine kans toch opeens kan gebeuren. Maar ik probeer mezelf voor te houden dat dat bij het leven hoort. Risico's zijn er nou eenmaal en die volledig willen uitsluiten kan gewoon niet. Zoveel controle bestaat niet en daar moet je het mee doen. Dat helpt mij wel maar zo moet ieder voor zich denk ik nagaan wat helpend is.
Zo corrigeer ik m'n zoontje streng als hij met zijn 2 jaar bovenop de armleuning van de bank klimt om op zijn teentjes uitgestrekt van de schouw iets te willen pakken boven de brandende openhaard. Of m'n dochter van 5 die besluit dat ze een handstand halverwege de trap kan doen. Misschien is dan ook wel teveel mijn zorg door die correctie heen hoorbaar . Maar ik moet erg tegen mezelf zeggen soms dat ik ze ook, letterlijk, moet laten vallen. Omdat ze anders niet kunnen donderjagen en niet leren zich vrij te bewegen of de grenzen van hun lichaam leren kennen. Zo ook het gaan spelen van dochter bij kindjes uit de klas die ik niet ken en ouders ook niet. Ik vertrouw er dan maar op dat aan haar te merken is of ze zich ergens fijn gevoeld heeft of niet. En dat is het mooie ook van kinderen, als je er voor open staat corrigeren ze je ook wel als je er teveel bovenop zit.
Alle reacties Link kopieren
Ja, heel herkenbaar. Mijn oudste dochter zat net 1 week op school toen ze al op schoolreis ging met de bus. Ik ben met de tranen in mijn ogen naar huis gefietst toen en ik was zo blij toen die bus 's middags weer terug op school was!
De eerste keer zelf op de fiets naar school: mijn man moest van mij op afstand achter haar aan fietsen, zonder dat zij dat wist. Dit hebben we haar pas jaren later verteld. Maar stukje bij beetje hebben we haar los gelaten.
Inmiddels is ze 19, studeert al anderhalf jaar en woont zelfstandig een heel eind bij ons vandaan. Juist door haar op jongere leeftijd los te durven laten, weet ik nu zeker dat zij zichzelf alleen kan redden.
Bij onze jongste dochter gaat het allemaal iets makkelijker, waarschijnlijk omdat we alles met de oudste al een keer hebben meegemaakt. Dus ja, het went allemaal.
Alle reacties Link kopieren
Ja hoor, herkenbaar!
Niks om je voor te schamen, die beschermende moedergevoelens.
Alle reacties Link kopieren
Ja, heel herkenbaar.

Mijn dochter zat net drie dagen op school toen ik haar om 12 uur door de hal zag zwerven. Juf had haar nog niet gemist, ze was na het buitenspelen om half elf niet mee naar binnen gekomen.

Vlak daarna gingen ze naar een appelboomgaard. Ik scheet prut. Helaas heb ik geen rijbewijs, dus ik kon niet mee, maar ander had ik het gedaan.

Toen ze terug waren bleek dat ze haar tas met lunch enzo op school hadden laten hangen en ook haar stoelverhoger was in de klas blijven staan. Maar zij was gelukkig heelhuids thuis, en de vader van een klasgenootje waar ze bij in de auto zat heeft zich over haar ontfermt.

(Ze zijn haar ook 'vergeten' met de klassenfoto, dus ik ben er nog elk uitje niet gerust op.)

Ik laat niets merken hoor, gedraag mezelf nog enthousiaster over elk uitstapje dan zij, maar vanbinnen... xD
Alle reacties Link kopieren
Mijn dochter is bijn 5 (nog n maandje) en die mag alleen naar een buurmeisje. Tuin uit, steegjedoor, over de stoep voor ons huis langs. En ik sta echt met mn oren gespitst of ik haar niet hoor huilen en wil zien dat ze voor het huis langsloopt.

En zo blij als ze uitgespeelt is of samen met buurmeisje de voortuin in gerend komt :flirting:

100x diep ademhalen, de juf heeft dit wel vaker gedaan. Maar t blijft lastig :hug:
Been there, done that, got the T-shirt.
Alle reacties Link kopieren
Ik denk dat je hulp moet zoeken. Wel herken ik deze gedachten en angsten. Mij heeft een psycholoog heel erg geholpen!
Alle reacties Link kopieren
yaninevera schreef:
10-03-2020 23:44
Ik denk dat je hulp moet zoeken. Wel herken ik deze gedachten en angsten. Mij heeft een psycholoog heel erg geholpen!
Is dat niet wat overdreven?
Ik heb zo vaak moeders zien huilen op de eerste schooldagen van hun kind.
Moeten die allemaal naar een psycholoog??
En zoals hier te lezen is, herkennen velen zich in het verhaal van TO.
Het gaat meestal echt vanzelf beter..
Alle reacties Link kopieren
wat was het vroeger dan toch levens gevaarlijk. spelen op straat, hoewel er weinig auto's waren toen. maar wel iedere dag boven in die boom klimmen. een paar buurten verder met je schoolmaat spelen, en geen moeder die bang was dat er wat gebeurde. we waren dan wel weer vrij jong zelfstandig.
Alle reacties Link kopieren
Het moment dat je letterlijk en figuurlijk dat kleine handje moet loslaten kan gewoon ontzettend moeilijk zijn in het begin.
Het komt echt goed.
Alle reacties Link kopieren
oudmannetje schreef:
10-03-2020 23:59
wat was het vroeger dan toch levens gevaarlijk. spelen op straat, hoewel er weinig auto's waren toen. maar wel iedere dag boven in die boom klimmen. een paar buurten verder met je schoolmaat spelen, en geen moeder die bang was dat er wat gebeurde. we waren dan wel weer vrij jong zelfstandig.
mijn moeder wel hoor
die was echt blij, als ik weer thuis kwam en boos als ik te laat kwam, want dan maakte ze zich zorgen
Alle reacties Link kopieren
Pindakaasjes schreef:
10-03-2020 23:56
Is dat niet wat overdreven?
Ik heb zo vaak moeders zien huilen op de eerste schooldagen van hun kind.
Moeten die allemaal naar een psycholoog??
En zoals hier te lezen is, herkennen velen zich in het verhaal van TO.
Het gaat meestal echt vanzelf beter..
Degene op wie je antwoordde, is een nogal vervelende en vooral hardnekkige trol.
Alle reacties Link kopieren
oudmannetje schreef:
10-03-2020 23:59
wat was het vroeger dan toch levens gevaarlijk. spelen op straat, hoewel er weinig auto's waren toen. maar wel iedere dag boven in die boom klimmen. een paar buurten verder met je schoolmaat spelen, en geen moeder die bang was dat er wat gebeurde. we waren dan wel weer vrij jong zelfstandig.
Onzin, mijn moeder was altijd wel ongerust. Ik denk de meeste ouders wel, maar als kind krijg je dat niet of nauwelijks mee.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven