Collega/vriendin is er klaar mee

Een maand of 8 geleden leerde ik een collega kennen (we hebben verschillende functies en werken op verschillende locaties) tijdens een storing. We raakten door het wachten in gesprek over van alles en nog wat en we voelden een vriendschappelijke klik.
Mijn relatie was net over, die van haar ook.

Zij komt uit een relatie waar vaak voor haar besloten werd en waar wederzijds respect niet goed zat. Ook was haar ex totaal niet sociaal, wat dat betreft ben ik in veel opzichten anders in positieve zin. Ze woonde weer bij haar ouders en ivm het geloof had ze daar maar weinig vrijheid om af te spreken omdat haar ouders dat niet goed zouden vinden. Sowieso was er regelmatig onenigheid.

Ik kom uit een relatie met 1 dochter van bijna 2 jaar. Op het moment dat ik haar leerde kennen woonde ik nog samen omdat het vinden van een huisje voor mijn ex en dochter een enorme klus was. Helemaal omdat ze partime werkt.
Dit alles wist ze. Regelmatig vond ze dat ik moest doorpakken, maar ik wilde wel alles netjes regelen. Dat gaf wel eens wrijving. Ze is gek van mijn dochter en vond het geen probleem dat ze in mijn leven is.
Daar komt bij dat ze erg zoekende was in wat ze nu zelf wilde in het leven. Ze heeft veel bereikt, maar komt uit een gezin waar presteren het thema was. Maar ook dat de beslissingen die ze nam vaak niet goed vielen bij haar ouders. Ook is ze van mening dat een relatie perfect moet zijn.

We spraken vaak na het werk af en soms in het weekend. Mijn ex sprak ook wel eens af voor een date. We praatten veel en we schreven ook wel eens brieven naar elkaar om gevoelens beter op papier te kunnen zetten, stuurden lieve kaartjes en belden veel.

Na 3 maand ging ze op zichzelf wonen in een huisje bij haar tante op het erf. We konden elkaar vaker zien, maar dat was voor haar moeilijk omdat haar tante dat zag en zij had weer contact met haar moeder. Ze vond het heel lastig om haar ouder over mij te vertellen omdat eigenlijk alle aanhang werd afgekeurd. Ik maakte me er minder druk om. Ik ben toen bij mijn ouders ingetrokken zodat mijn ex wat meer ruimte voor zichzelf had. Ik zat veel in gevecht met mezelf en ben iemand die alles alleen wil doen. Het moeilijk vind om hulp te vragen.

In januari is mijn ex verhuisd met mijn dochter en ze hebben het goed naar hun zin. Het was voor mij eerst fijn om alleen thuis te zijn om na te denken. Maar ook omdat ik door veel stress soms erg geprikkeld kan zijn als mijn dochter moet huilen of erg druk is. Dit ligt niet aan haar, zij is gewoon kind.
In februari vond ik het alleen zijn lastig, het was fijn als ik bij mijn collega terecht kon. Samen gingen we leuke dingen doen. Maar toen kwam het punt dat ze wilde dat ik haar meer in mijn leven zou toelaten. Dus dat ze ook bij mij thuis mocht komen. Ik vond dat moeilijk om de reden dat ik er op de een of andere manier onzeker van werd. Uiteindelijk heb ik (ook om mijn dochter) besloten om professionele hulp in te schakelen omdat het een storm is in mijn hoofd. Het gekke is dat wanneer ik bij haar ben dat het dan erg rustig is in mijn hoofd. Binnenkort start de hulp.

Zij gaat ook een hulptraject in ivm de keuzestress en de zoektocht naar zichzelf, het geeft haar zoveel stress dat ze echt blokkeert in dingen. Ook dat ze binnenkort uit het huisje moet en ze niet weet of ze weer bij haar ouders wil wonen of iets voor zichzelf moet zoeken. Maar ook het moeilijk alleen kunnen zijn en erg afhankelijk van iemand zijn dingen waar ze aan wil werken.

Helaas merkte ik na Valentijnsdag afstand bij mijn collega, ze belde wel eens wanhopig op dat ze niet wist wat ze moest doen omdat ze bepaalde beslissingen op haar werk moest maken. Maar ze kan bijvoorbeeld ook heel erg druk maken om wat voor auto ze zou kopen. Ik vind het dan prettig dat ik eeen soort van rots in de branding kan zijn voor haar om haar te helpen adviseren (de keus maak ik niet voor haar, dat mag ze zelf doen). We spraken af en het was leuk, maar ik vond het vreemd dat ze niet wilde zoenen. Die afstand zette door en ze gaf aan dat het voor haar klaar was. Ze heeft teveel aan mij moeten trekken om het feit dat ik haar meer moest toelaten in mijn leven.
Ik baalde want ik had juist mijn ouders verteld van haar, dat was een heeel openhartig gesprek en iets waar ik echt enorm tegenop zat. Ik voelde me er onzeker over omdat ik niet wist hoe ze zouden reageren.

De appgesprekken werden ook minder en ik voelde juist dat ik nu klaar was voor haar omdat ik alles heb afgehandeld (het hoeft niet meer geheimzinnig). Dit wilde ik allemaal alleen doen. We hebben de afgelopen paar weken nog contact gehad. Zelfs nog dat ze me belde en paniek had over vrienden die zouden komen maar niks voor geregeld was.
Ik bood aan om boodschappen te doen, het huisje netjes te maken en voor ze te koken, dat vond ze fijn. Dat weekend ben ik bij haar gebleven omdat ze ziek werd. We hebben veel geknuffeld, gezoend en deels intiem geweest. Het ene moment zei ze: We moeten elkaar los laten, maar het andere moment was ze onze financien aan het bekijken om te zien hoeveel we zouden kunnen sparen als we zouden samenwonen (we hebben het vaak besproken). Het is heel wisselend.
Haar vriendin gaf aan dat ze tijd voor zichzelf nodig heeft. Ik ben dan alleen heel erg bang dat ze gaat Tinderen omdat ze aanhankelijk is en moeilijk alleen kan zijn (haar therapeut adviseerde om dan oude vriendinnen te benaderen om daar de band mee aan te halen). Wil haar gerust de tijd geven, ook voor mij zodat ik goed het hulptraject in kan gaan. Het is eerder gebeurd dat ze zich door mijn vakantie alleen voelde en ging Tinderen.

Na dat weekend heb ik een bericht gestuurd dat ik een stapje terug zou doen omdat ik haar gekwetst heb doordat ik niet doorpakte. Dat was nooit mijn bedoeling en ik wil het ook niet verwarrender voor haar maken. Hoopte dat ik nog wel af en toe mag informeren hoe het met haar gaat. We hebben nog een paar keer gebeld en ondanks de wisselende signalen zei ze ook wel eens: wat moet ik doen zodat je beseft dat het klaar is? Die raakte me diep omdat ik heel erg veel voor haar voel maar voor mezelf eerst dingen afgehandeld wil hebben. Sinds vrijdagochtend is het stil tussen ons. Ik hoop dat het goed met haar gaat. Ze werkt net als mij in de ouderenzorg en het is aanpoten op dit moment.

Voor de goede orde, we hebben nooit iets officieels gehad maar voelden ons wel gereserveerd. Haar vriendin gaf aan dat ik alles heb wat ze zoekt en dan toch zo ineens de deur dichtgooit. Dat snapt ze ook niet helemaal van mijn collega.

Wat kan ik nu doen om haar niet kwijt te raken? Voor nu is haar tijd en ruimte geven het beste. Maar dan?

viva-amber schreef: ↑

23-03-2020 15:44

Wat een enorm gedoe van aantrekken en afstoten. Ik snap niet zo goed dat jij het geen vaste relatie noemt maar dat je wel je kind voorstelt terwijl je amper van je vriendin af bent maar je nieuwe vriendin mag niet bij je thuis (in je nieuwe huis) komen...afgezien van haar paniekerige karakter van mij had je de boom ingekund. Wat ben jij ongelovelijk inconsequent en wispelturig. Van mij zou je geen kansen meer krijgen.

Het was nooit mijn bedoeling om wispelturig te zijn of . De praktijkondersteuner omschreef het als dat er in mijn hoofd een storm gaande is en ik hierdoor bepaalde signalen niet goed ontvang. Een cognitieve stoornis. Natuurlijk mocht ze bij me komen maar helaas lukte het me nog niet omdat ik voor mezelf dingen wilde afronden zodat ik er een goed gevoel bij kreeg. Ik zag het niet zeg maar.
Ik wilde niemand kwetsen.
Het is allemaal anders gelopen. Het eerste contact ging zo natuurlijk, echt een klik. Na 2 maand leek het alsof we elkaar al jaren kenden.

Ik had al een paar keer als mijn dochter er was dat ik erg geprikkeld was. Ze stelde voor om op neutraal terrein in een indoor kinderspeeltuin af te spreken zodat ze mij er mee kon helpen als het even moeilijk was. Uiteindelijk ging het heel goed omdat het feit dat er iemand bij is mij rust geeft.

Helena_z schreef: ↑

23-03-2020 16:23

Waarom noem je haar nog steeds jouw "collega"? Misschien ben ik vreemd, maar dit soort intense relaties heb ik niet met mensen die gewoon mijn collega's zijn.

klopt, ik wist niet goed hoe ik het moest omschrijven. Collega is niet het juiste woord voor iemand waar je enorm veel voor voelt (wederzijds hadden we echt vlinders als we elkaar zagen). Misschien dat ik lijd aan een soort van bindingsangst?

RainyDays schreef: ↑

23-03-2020 15:43

Wat een gedoe. Ik zou eerst zorgen dat je allebei je eigen dingen op de rij krijgt. En dat je haar na al die tijd nog steeds als collega benoemt vind ik ook wel tekenend.

Op het werk noemen we elkaar collega. Prive gekscherend soms ook, maar wist het niet goed te omschrijven. Vriendin is een veel beter woord.
Ik gun haar haar tijd hoor, maar door haar wispelturigheid en de zoektocht naar zichzelf ben ik echt bang dat ze gaat verder daten.

Th∅rdis schreef: ↑

23-03-2020 15:23

Jij woonde 8 maanden geleden nog samen met iemand anders en je overwoog nu alweer samen te wonen met een nogal labiele dame? Waar is je kind in dit verhaal? Hoezo is die collega ‘gek met je dochter’? Je bent nauwelijks gescheiden! Veel te vroeg om je kind al aan een nieuwe vriendin voor te stellen, laat staan samenwonen te overwegen

We hadden afgesproken dat zij zich ging richten op haar werk (overwegend om op een andere locatie te werken), omdat het team waarin ze zat niet prettig was. Er was geen goede sfeer. Nu werkt ze sinds maart op een andere locatie en dat vind ze echt een verademing, daar ben ik blij om. Ik wilde me gaan richten op goed met mijn dochtertje te kunnen opschieten. Het samenwonen kwam eens ter sprake omdat haar tijdelijke woonruimte niet voor altijd was maar voor 6 maand (tot 1 april - 1 mei). Je fantaseert wel eens over de toekomst. Maar afgesproken was dat ik me op mijn dochtertje zou richten en zij op haar werk en haar keuzestress. Samenwonen is alleen als alle aspecten goed voelen. En dat voelde ook erg goed, maar sowieso wil ik ruimschoots te tijd nemen om ook voor mijn dochter een goede situatie te hebben.
Daar komen haar ouders ook nog bij, die keuren ooit goed als je op korte termijn gaat samenwonen, daar ben ik het zeer zeker mee eens.

viva-amber schreef: ↑

23-03-2020 16:38

Je date is niet je hulpverlener. Geloof mij er is geen excuus om je kind aan een scharrel voor te stellen terwijl je nog in scheiding ligt. Je had ook eerder hulp in kunnen schakelen of oppas voor je kind kunnen regelen ipv een scharrel gebruiken als een soort hulpverlener/oppas omdat je in de war bent om haar vervolgens niet eens goed genoeg te vinden om in je eigen huis te ontvangen. Dan gebruik je iemand. Je had 8 maanden iets met die vrouw, je hebt toch niet 8 maanden lang een paniekaanval gehad?

Jullie zijn elkaars rebound. Op deze manier ga niet om met iemand om wie je geeft en dat geldt voor allebei.

Het was vanuit haar voorgesteld. Op dat moment was er nog sprake van een hele goede vriendschap. Mijn ex was er ook van op de hoogte en vond het goed.
Ik vond haar goed genoeg om in mijn huis te ontvangen, mijn gevoel en algehele gestel sprak me tegen. Het was een drempel die ik moest nemen. Toen ik die genomen had was het ook erg leuk en gezellig. Mijn gevoel zat in de weg, mijn hart wist beter.
Het is echt een topper en het is niet alleen maar gedoe. We hebben al wat meegemaakt maar daarvan zegt haar vriendin ook van als jullie dat weten te overwinnen dan kan het alleen maar beter worden.
Dat was ook mijn volgende stap nadat alles geregeld was: verder gaan om iets moois op te bouwen. Helaas is zij net in die 2 weken afstandelijker geworden.

Ik begrijp dat ik dingen verkeerd heb gedaan/verkeerd heb aangepakt. Ik zou er veel voor over hebben om het te herstellen.
Ik zei recent tegen haar:
'Als achterom kijken je pijn doet
en vooruitkijken je bang of onrustig maakt
kijk dan naast je, ik zal er altijd voor je zijn'.

We hebben hele mooie, emotionele en goede momente gehad. Ben echt wat voor haar gaan voelen.