Bang voor een baby

23-03-2020 19:25 95 berichten
Mijn vriend en ik willen graag een kindje. Ik heb al vaak op het punt gestaan te stoppen met de pil, maar steeds houdt iets me tegen. Als ik denk aan zwangerschap en een baby, komen er gelijk zo veel nare dingen bij. Denk aan uitscheuren, tepelkloven, ontstoken borsten, verzakkingen, noem maar op. Al die vreselijke dingen waar ik echt niet aan moet denken.

Misschien maak ik mezelf bang, ik weet dat wat je ervoor terug krijgt heel mooi is, maar het klinkt echt als horror wat er met je lijf gebeurt. Stretch marks of zo vind ik niet eens het ergste, het esthetische maak ik me nog het minst zorgen om, maar al die andere dingen.. Zo pijnlijk!

Zijn er hier moeders die mij gerust kunnen stellen? Of zijn mijn zorgen realistisch?
Ik zou eerst proberen volwassen te worden en dan nog eens over een kind denken. Miljoenen vrouwen hebben het voor jou gedaan, velen zelfs meerdere keren.
Gezien het aantal Gezinnen met meerdere kinderen zal het wel overkomelijk zijn.
Ik herken het wel, maar ik ben niet zo bang voor de fysieke dingen. Ja, dat zal vast ruk worden, maar een deel heelt en het deel dat niet heelt vinden flink veel mensen blijkbaar leefbaar. Wel heb ik hard mijn best gedaan heel fit te worden in de hoop dat dat e.e.a. iets dragelijker maakt, mochten we er wel voor gaan.

Ik ben zelf vooral bang voor de drukte van een gezinsleven. Nooit meer rustig opstaan met een kopje koffie, maar direct zo'n jengelend kindje (hallo wekker!) moeten vermaken. Niet alleen jezelf aankleden en hup, door. In plaats daarvan eerst luier verschonen, snottebellen wegvegen, kind aankleden en wegbrengen en dán pas kun je richting je werk. Niet na werk lekker naar huis, even langs de winkel en koken en rusten, maar kind ophalen en voeden, kind naar bed brengen. Kind, kind, kind... Dit komt ook wel door wat ik zie bij vriendinnen. Zij hebben allemaal super schattige en goed opgevoede kinderen, maar zó weinig tijd. En helaas ben ik niet jong genoeg meer om er naiever in te staan. Een kind verandert alles.

En toch lijkt het me fijn. Zo'n hummeltje van hem en mij. En dat op te voeden tot zelfstandig functionerend mens.

Moeilijk he?
Alle reacties Link kopieren
Hoort erbij hè.
En het kan ook heel erg meevallen.
Alles wat jij noemt heb ik nooit gehad (zwanger van nr 3).
justagirly wijzigde dit bericht op 23-03-2020 19:41
36.20% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Ik ben als de dood voor naalden... Een ruggenprik?! Echt niet!! Ik heb er om gesmeekt.

En niemand loopt warm van in knippen, in scheuren, pijn, tepelkloven etc. Maar volgens mij redden de meesten het gewoon. Een gezond mens gaat niet moedwillig zichzelf pijnigen, maar die bevalling en dat kind... Vooral dat kleine kind, maken het allemaal waard. Je groeit er ook een soort van naar toe.

Ik zou ook niet gaan kolven, was geen koe. Binnen 2 dagen had ik een kolf zodat ik wist wat er in ging en bij kon voeden. Ja dat was medisch nodig. Ik zou allereerst helemaal geen borstvoeding geven, al dat gedoe...

Hoe al die ideeën veranderd zijn. Niet te filmen zo erg
Alle reacties Link kopieren
mammezel schreef:
23-03-2020 19:37
Ik zou eerst proberen volwassen te worden en dan nog eens over een kind denken. Miljoenen vrouwen hebben het voor jou gedaan, velen zelfs meerdere keren.
Wat heeft angst met volwassen zijn te maken? Wat een nare opmerking. Niets voor jou, normaal ben je altijd zo zoetsappig.
But if you hurt what's mine. I'll sure as hell retaliate.
Alle reacties Link kopieren
Het is over het algemeen wel allemaal dat ja. Pijn en schade. Maar het meeste geneest weer en als je die schade eenmaal hebt, voelt het weliswaar pijnlijk en naar, maar is het minder erg dan de angst die je ervoor had.

Sterkte met je beslissing.
anoniem_377206 wijzigde dit bericht op 23-03-2020 20:08
Reden: Typo
1.40% gewijzigd
clementien schreef:
23-03-2020 19:41
Wat heeft angst met volwassen zijn te maken? Wat een nare opmerking. Niets voor jou, normaal ben je altijd zo zoetsappig.
Mijn excuses, Clementien en TO.
Alle reacties Link kopieren
gizzmo-returns schreef:
23-03-2020 19:38
Gezien het aantal Gezinnen met meerdere kinderen zal het wel overkomelijk zijn.
Tja, op zich wel ja, anders werden er niet zoveel kinderen geboren. De meeste schade herstelt ook wel weer geheel of deels. Maar eerlijk is eerlijk; je lijf wordt nooit meer zoals daarvoor. En ja, een bevalling doet pijn, veel pijn (bij mij althans wel) en alle dingen die je noemt zijn zaken die voorkomen, bij de één meer dan bij de ander maar iedereen heeft wel wat denk ik. Maar als de kinderwens/drang maar sterk genoeg is maakt je dat gek genoeg allemaal geen zier uit en begin je er gewoon aan. En misschien daarna nog eens. En vooruit, om het af te leren nóg eens. Het is niet dat ik na nummer één was vergeten hoe die keizersnede was en de nasleep, maar toch wilde ik een tweede en later zelfs nog een derde kind. Je hebt dan ervaren dat de meeste ongemakken en vervelende dingen weer genezen en voorbij gaan en dat het krijgen van een kind het het allemaal waard maakt. Want ja, het si wel iets moois!
Bedankt voor jullie reacties. Goed om te horen dat anderen ook aspecten moeilijk vinden. Ik ben inderdaad ook echt heel bang voor naalden, kan niet tegen bloed en ben vrij kleinzerig. Misschien heeft dat er mee te maken.

@kokoro, dat begrijp ik heel goed! Daar hebben mijn vriend en ik het over gehad. Wat dat betreft denk ik wel dat we eraan toe zijn, al ben ik me ervan bewust dat het niet makkelijk gaat worden. In mijn omgeving hebben veel vriendinnen al kinderen, dus er zijn ook weinig initiatieven om samen op pad te gaan. Eerder dat er constant over kinderen wordt gepraat, maar dan dus ook over die vervelende lichamelijke kwaaltjes.
Ik heb best wel wat ellende ondervonden van mijn zwangerschap; zodanig dat ik besloten heb dat ik niet nog een keer wil. Ik heb dan ook een sterk verhoogd risico op dezelfde complicaties. Dat betekent niet dat ik er spijt van heb. Zo is het nu eenmaal gegaan, en nu heb ik een kindje.

Maar dit soort verhalen heb je niets aan. Zwangerschap is zeker geen roze wolk (het kan ook meevallen - dat wel), maar het hoort er nu eenmaal bij. Net zoals dat ouder worden en de dood ook bij het leven hoort. Elke keer dat je op vakantie gaat, iets leuks gaat doen, in de auto stapt, loop je ook meer risico dan als je thuis zou blijven. Je moet je dus afvragen in hoeverre je angst je wil laten tegenhouden. Een kinderwens niet vervullen wegens angst voor pijn en ongemak tijdens de zwangerschap - dat is ontzettend ingrijpend, ook al is die angst realistisch. Als je het graag wil maar dit echt een obstakel wordt, zou ik therapie overwegen.
Alle reacties Link kopieren
Kokoro schreef:
23-03-2020 19:38
Ik herken het wel, maar ik ben niet zo bang voor de fysieke dingen. Ja, dat zal vast ruk worden, maar een deel heelt en het deel dat niet heelt vinden flink veel mensen blijkbaar leefbaar. Wel heb ik hard mijn best gedaan heel fit te worden in de hoop dat dat e.e.a. iets dragelijker maakt, mochten we er wel voor gaan.

Ik ben zelf vooral bang voor de drukte van een gezinsleven. Nooit meer rustig opstaan met een kopje koffie, maar direct zo'n jengelend kindje (hallo wekker!) moeten vermaken. Niet alleen jezelf aankleden en hup, door. In plaats daarvan eerst luier verschonen, snottebellen wegvegen, kind aankleden en wegbrengen en dán pas kun je richting je werk. Niet na werk lekker naar huis, even langs de winkel en koken en rusten, maar kind ophalen en voeden, kind naar bed brengen. Kind, kind, kind... Dit komt ook wel door wat ik zie bij vriendinnen. Zij hebben allemaal super schattige en goed opgevoede kinderen, maar zó weinig tijd. En helaas ben ik niet jong genoeg meer om er naiever in te staan. Een kind verandert alles.

En toch lijkt het me fijn. Zo'n hummeltje van hem en mij. En dat op te voeden tot zelfstandig functionerend mens.

Moeilijk he?
Wat je beschrijft klopt wel met de praktijk. Het is druk, je wordt deels geleefd en de eerste jaren zijn zwaar. Er blijft weinig tiJd over voor jezelf en andere dingen. Ik was destijds wel zo jong en naïef om er gewoon in te springen als eerste van al onze vrienden die nog lang niet zover waren, en man, wat viel dat in het begin tegen! Nergens meer naartoe kunnen zonder kind, ik kon de eerste weken zelfs niet eens fatsoenlijk douchen zonder dat dochterlief alles bij elkaar krijste . Die zette ik dan maar in de wipstoel voor de douche zodat ze me kon zien en horen. Inmiddels zijn het pubers en heb ik weer veel van mijn vrijheid terug en ik moet eerlijk bekennen dat ik dat heerlijk vind!
Loekie12345 schreef:
23-03-2020 19:51
@kokoro, dat begrijp ik heel goed! Daar hebben mijn vriend en ik het over gehad. Wat dat betreft denk ik wel dat we eraan toe zijn, al ben ik me ervan bewust dat het niet makkelijk gaat worden. In mijn omgeving hebben veel vriendinnen al kinderen, dus er zijn ook weinig initiatieven om samen op pad te gaan. Eerder dat er constant over kinderen wordt gepraat, maar dan dus ook over die vervelende lichamelijke kwaaltjes.
Ja, je wordt er denk ik ook wel in meegezogen hoor. Zeker als je niet de eerste bent van de vrienden. En dat zijn wij zeker niet. Ik vind het gewoon allemaal wel heel véél. Ik ben niet zo bang voor de bevalling. Wel voor niet zwanger kunnen raken of bij de bevalling niet in die bubbel kunnen komen waardoor ik mezelf in de weg zit.
anoniem_390311 wijzigde dit bericht op 23-03-2020 20:39
8.66% gewijzigd
De dingen die jij benoemt vind ik niks aan. De verantwoordelijkheid en slapeloze nachten die zijn pas pittig.
Alle reacties Link kopieren
Ik vind zwanger zijn echt verschrikkelijk. En bevallen ook. Het doet veel meer pijn dan je je kan voorstellen... En toch ben ik zwanger van de vierde :O
Kokoro schreef:
23-03-2020 19:38

Ik ben zelf vooral bang voor de drukte van een gezinsleven. Nooit meer rustig opstaan met een kopje koffie, maar direct zo'n jengelend kindje (hallo wekker!) moeten vermaken. Niet alleen jezelf aankleden en hup, door. In plaats daarvan eerst luier verschonen, snottebellen wegvegen, kind aankleden en wegbrengen en dán pas kun je richting je werk. Niet na werk lekker naar huis, even langs de winkel en koken en rusten, maar kind ophalen en voeden, kind naar bed brengen. Kind, kind, kind... Dit komt ook wel door wat ik zie bij vriendinnen. Zij hebben allemaal super schattige en goed opgevoede kinderen, maar zó weinig tijd. En helaas ben ik niet jong genoeg meer om er naiever in te staan. Een kind verandert alles.
Ik vond dit juist op zich meevallen, ook al is het allemaal waar. Er kan ook nog heel veel wel. Beginnen met fulltime werken vond ik eigenlijk ingrijpender. Toen moest ik meer vrijheid opgeven, had ik het idee.

Het moeilijkste vind ik dat de verantwoordelijkheid echt nooit ophoudt. Ik ben nu behoorlijk ziek, bijvoorbeeld, en wil het liefst alleen maar met een kopje thee op bed liggen, maar dat kan gewoon niet. Niet alleen mijn tijd, maar ook mijn lichaam en pijn is ondergeschikt aan de behoefte van mijn kindje. Dat vind ik nog steeds wel heftig.
JenBarber schreef:
23-03-2020 19:57
De dingen die jij benoemt vind ik niks aan. De verantwoordelijkheid en slapeloze nachten die zijn pas pittig.
Bij de verantwoordelijkheid heb ik juist wel weer het gevoel dat ik eraan toe ben. Wij zijn al heel lang bij elkaar, ik ben bijna 30 en wij zijn samen echt toe aan een volgende stap. De slapeloze nachten.... Dat gaat zeker pittig worden. Misschien dat ik daar minder bang voor ben omdat ik me er beter een voorstelling bij kan maken. Ik weet het niet.
Sylphide75 schreef:
23-03-2020 19:53
Wat je beschrijft klopt wel met de praktijk. Het is druk, je wordt deels geleefd en de eerste jaren zijn zwaar. Er blijft weinig tiJd over voor jezelf en andere dingen. Ik was destijds wel zo jong en naïef om er gewoon in te springen als eerste van al onze vrienden die nog lang niet zover waren, en man, wat viel dat in het begin tegen! Nergens meer naartoe kunnen zonder kind, ik kon de eerste weken zelfs niet eens fatsoenlijk douchen zonder dat dochterlief alles bij elkaar krijste . Die zette ik dan maar in de wipstoel voor de douche zodat ze me kon zien en horen. Inmiddels zijn het pubers en heb ik weer veel van mijn vrijheid terug en ik moet eerlijk bekennen dat ik dat heerlijk vind!
Haha ja, zo stel ik me dat dus ook voor. Het enige voordeel van mijn "heldere blik" is dat het me minder zal overvallen dan het jou bijvoorbeeld deed.
Intotheunknown schreef:
23-03-2020 19:58
Ik vind zwanger zijn echt verschrikkelijk. En bevallen ook. Het doet veel meer pijn dan je je kan voorstellen... En toch ben ik zwanger van de vierde :O
haha dit is zowel een goed als een slecht bericht
De realiteit is dat je wel ergere fysieke dingen gaat meemaken dan een kind baren. Overigens heb ik niets ernstigs overgehouden aan 1 bevalling en 1 keizersnede. Ja, een litteken. Maar al die dingen die je noemt zijn, als ze al gebeuren, van zeer tijdelijke aard. Ja, je voelt je alsof je door een vrachtwagen bent overreden na een bevalling maar door de gelukshormonen lijkt dat allemaal niet zo vreselijk. En je groeit er in.

Maar de kans dat je de rest van je leven ernstige ziekte, gebroken botten, wortelkanaalbehandelingen, pijnlijke ingrepen, fysieke ongemakken en algehele aftakeling gaat meemaken is gewoon 100%. Dus ben je daar ook zo bang voor?
Alle reacties Link kopieren
Op een bepaald moment nemen je hormonen het over en ga je al die nare dingen (Die echt allemaal waar zijn) wegstoppen en neemt de kinderwens het over
Komt vanzelf
Alle reacties Link kopieren
Heb dit heel lang ook gehad, zoveel angst.... nu ben ik 35 en zwanger. Nog steeds veel angst voor de bevalling en hoe het daarna zal gaan. Zwanger zijn is niet altijd fijn en gaat gepaard met lichamelijke ongemakken. Maar door te relativeren (het is maar tijdelijk) kan ik daarmee leven. Belangrijkste is dat je het gevoel hebt dat je er psychisch aan toe bent. Bij mij is dat gevoel er nu, eindelijk. Maar de angst blijft toch wel.
Do you want to be right? Or happy?
Ja ik maakte me ook niet druk om het estetische plaatje. Daar denk ik nu wel anders over met een uitgelubberd hangvel op mijn buik met striae van 10 cm lang en 1 cm dik. En nee buikspier oefeningen helpen niet. Mijn buikspieren zitten voor mijn gevoel ergens in mijn zij. Ik dacht oh kwestie van lekker sporten na de bevalling dan komt het wel goed. Niet dus. Maar dat is lang niet bij iedereen.

Verder vond ik ondanks mijn angst van te voren, het bevallen weer meevallen ook al had ik op een haar na een totaalruptuur. De eerste keer poepen na de bevalling vond ik doodeng maar als je het goed spoelt met lauw water is het te doen. Zoveel mensen zoveel ervaringen dus heel lastig om advies te geven je zal het toch zelf moeten ondervinden (of niet).
Sylphide75 schreef:
23-03-2020 19:53
Wat je beschrijft klopt wel met de praktijk. Het is druk, je wordt deels geleefd en de eerste jaren zijn zwaar. Er blijft weinig tiJd over voor jezelf en andere dingen. Ik was destijds wel zo jong en naïef om er gewoon in te springen als eerste van al onze vrienden die nog lang niet zover waren, en man, wat viel dat in het begin tegen! Nergens meer naartoe kunnen zonder kind, ik kon de eerste weken zelfs niet eens fatsoenlijk douchen zonder dat dochterlief alles bij elkaar krijste . Die zette ik dan maar in de wipstoel voor de douche zodat ze me kon zien en horen. Inmiddels zijn het pubers en heb ik weer veel van mijn vrijheid terug en ik moet eerlijk bekennen dat ik dat heerlijk vind!
Dit.

Maar ik moet zeggen dat ik de fase met jonge pubers net zo heftig vind als die met baby’s en dat vond ik geen feestje.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven