Introvert? Schrijf mee!

11-12-2015 10:09 3007 berichten
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:



- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen

- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'

- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot

- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd

- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)

- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt

- Dat ik...



Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...



Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
Alle reacties Link kopieren
.
winters wijzigde dit bericht op 16-04-2020 12:12
Reden: negeer
99.72% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
You_gotta_be_tough schreef:
08-04-2020 09:19
Maar heb je bijvoorbeeld een partner? Of als je geen partner hebt, zou je er één willen, en hoe kom je iemand tegen als je eigenlijk weinig sociale contacten hebt?

Ik ben dus inderdaad introvert, maar ook 30 en single. Ik hoef ook niet per sé een hoop vrienden, maar ik zou wel graag een partner willen met wie ik de leuke dingetjes in het leven kan doen. Stel er zou geen corona zijn, zou ik best graag op een terrasje willen zitten. In mijn eentje vind ik dat niet prettig / ongemakkelijk, maar met een partner lijkt me dat heel fijn.

Alleen ik ben dus volgens mij héél slecht in met iemand daten waarmee ik nog nooit kennis heb gemaakt. Alleen al van het idee word ik gespannen. Mijn ''hoop'' is nog altijd om iemand tegen te komen ''via via''. Maarja, dan moet natuurlijk niet mijn hele vriendenclub instorten (wat nu dus wel een beetje gebeurt).
Ik ben 31 en ook single. Ik heb momenteel niet echt de behoefte om een partner te hebben. Ik hoef ook geen grote vriendengroep, maar zo 2 of 3 mensen waar je op kan rekenen en waarmee je samen leuke dingen mee kan beleven zou fijn zijn. Maar dat heb ik niet.

Daten is zeker niet mijn ding, ik doe daar niet aan mee. Als ik via via iemand zou leren kennen en daar spontaan een babbeltje mee zou kunnen doen en ik vind die persoon interessant zou ik het misschien wel eens overwegen om met die persoon apart af te spreken, maar dan moet ik hem op voorhand al boeiend vinden. Maarja, zoals hier boven al gezegd: iemand via via leren kennen is momenteel onmogelijk aangezien iedereen mij als een baksteen laat vallen.
Nu ook met die Corona crisis, ik zit nu altijd alleen thuis, wat ik op zich helemaal niet erg vind, integendeel. Maar in die 3 weken heeft er niemand eens aan mij gevraagd hoe het met mij gaat ofzo.
Alle reacties Link kopieren
Wat naar, Mandarijntje. Heb zelf nog een groeps-chat met wat vriendinnen en soms vraagt iemand er wel eens in ''alles ok met iedereen en de familie?''. En dan benoemd iedereen even dat het OK is. Verder heeft één vriendin me persoonlijk gebeld, of het goed gaat. Dat vind ik heel fijn.

Maar tegelijkertijd zijn er meer vriendinnen waarover ik gewoon teleurgesteld ben. Ik moet wel zorgen dat ik me daar niet te veel over ga opvreten of pessimistisch / neerslachtig ga worden. Moet zelf ook wel bekennen dat ik zelf ook niet veel initiatief neem, omdat ik vind : ik heb al zoveel aandacht voor vriendinnen met kinderen/gezinnen/relaties normaal gesproken. Laat het in deze quarantaine-tijd maar eens van hen komen. Maar dat valt dus tegen.

Net toch maar eens een appje gestuurd naar een vriendin. Ik heb een beetje de indruk dat ze alleen contact met mij wil als ze ''op pad'' wil, wat nu dus niet kan omdat alles gesloten is. Ik ben wel benieuwd of ik nu een (geinteresseerd) berichtje terugkrijg.
Alle reacties Link kopieren
You_gotta_be_tough schreef:
08-04-2020 11:18
Wat naar, Mandarijntje. Heb zelf nog een groeps-chat met wat vriendinnen en soms vraagt iemand er wel eens in ''alles ok met iedereen en de familie?''. En dan benoemd iedereen even dat het OK is. Verder heeft één vriendin me persoonlijk gebeld, of het goed gaat. Dat vind ik heel fijn.

Maar tegelijkertijd zijn er meer vriendinnen waarover ik gewoon teleurgesteld ben. Ik moet wel zorgen dat ik me daar niet te veel over ga opvreten of pessimistisch / neerslachtig ga worden. Moet zelf ook wel bekennen dat ik zelf ook niet veel initiatief neem, omdat ik vind : ik heb al zoveel aandacht voor vriendinnen met kinderen/gezinnen/relaties normaal gesproken. Laat het in deze quarantaine-tijd maar eens van hen komen. Maar dat valt dus tegen.

Net toch maar eens een appje gestuurd naar een vriendin. Ik heb een beetje de indruk dat ze alleen contact met mij wil als ze ''op pad'' wil, wat nu dus niet kan omdat alles gesloten is. Ik ben wel benieuwd of ik nu een (geinteresseerd) berichtje terugkrijg.
In deze situatie leer je je echte vrienden kennen. Ik weet niet of je het vorige week gelezen hebt, maar ik was dus jarig en ik heb van echt niemand van mijn vrienden en vriendinnen een berichtje ofzo gehad. Enkel van mijn mama, broer, tante en nonkel. Nu heb ik het los gelaten en weet ik wat ik aan hun heb, maar ik heb het hier heel lastig mee gehad.

Ik ben ook heel teleurgesteld in veel mensen, niet alleen door hoe ze omgaan met mij, maar ook hoe ze met deze Corona crisis omgaan. Mijn moeder stuurde gisteren dat ze ging wandelen met mijn vader. Goed, want dat mag. Een kwartier later stuurde ze dat ze op het terras zat bij x en y (kennissen van hun). X en Y zijn beiden in de 70. Mijn ouders horen daar nu echt niet te zijn!
Mijn broer en partner hadden net een huis gehuurd, nu loopt die verhuis natuurlijk heel wat vertraging op en ik begrijp dat dat heel vervelend is voor hun. Vorige week zijn ze gezellig naar een grote winkel geweest in de stad, 40 km verderop. Deze winkel is open omdat hier ook voedsel verkocht word maar dus ook elektronica, huishoudelijke spullen,... Dan denk ik: moet dit nou echt? Ik vind dit zo egoïstisch van zowel mijn broer en partner als van mijn ouders! Ik snap in het geval van mijn ouders ook niet dat X en Y dit zomaar hebben laten gebeuren? Ik kan me voorstellen dat de kinderen van X en Y hier ook niet gelukkig van worden als zij dit te weten komen.

Door zo'n situaties verlies ik dan ook nog eens het vertrouwen in mensen die dicht bij me staan. En ik ben dan zo'n type: als ik je niet vertrouw dan zonder ik me af van jou. Anderzijds staan ze wel altijd voor me klaar als ik in nood zit, en dat maakt het nu net zo moeilijk om hiermee om te gaan.
Alle reacties Link kopieren
Heel herkenbaar Mandarijntje. Aan de andere kant vraag ik me wel eens af : Als de mensen om mij heen (en dan voornamelijk die mét relatie) nou zo op zichzelf gericht zijn, zou ik dan onder zulke omstandigheden zélf anders zijn? Baal ik er niet alleen maar van, omdat ik single ben en ik dus hun harder nodig heb dan andersom?

Aan de andere kant denk ik niet dat ik ZO horkerig zou zijn dat ik mensen gewoon laat stikken. Ik bedoel : de meeste van mijn vriendschappen dateren van de basisschool (!!). Mijn beste vriendin is (of was?) tevens mijn nicht. Maar sinds ze een man en kinderen heeft, ben ik gewoon totaal niet belangrijk meer voor haar. Ik woon aanstaande augustus al drie jaar in mijn appartement, en ze is nog geen één keer langs geweest.

Het zal ook vast de eenzaamheid zijn die toeslaat, maar ik maak me gewoon zo druk hierom momenteel. Ik heb die vriendin om 10:00 uur een brichtje gestuurd en nog geen antwoord en zit dan toch de hele tijd op mijn telefoon te kijken. Ik zou het echt erg vinden als ze gewoon niks van zich laat horen, waaruit dan toch blijkt dat ze mij écht alleen maar nodig heeft als de horeca open is.

Ik merk ook dat ik er boos van word, gefrustreerd. Een houding krijg van : zak allemaal in de stront en mochten jullie mij een keer nodig hebben, ben ik er ook niet. Maarja, wat schiet ik daar mee op? Ik ben single, en het enige wat ik buiten doe is hardlopen en naar de supermarkt. Zonder vriendinnen verandert dat vrees ik nooit meer en kwijn ik weg in eenzaamheid...

En inderdaad wel wat aso om naar de bouwmarkt / lidl ofzo te gaan. Aan de andere kant is het vooral voor oudere mensen soms lastig te overzien. En als de premier dan op TV enerzijds roept ''blijf zo veel mogelijk thuis'' en anderzijds ''u mag gerust naar buiten een wandeling maken, als je maar 1,5 meter afstand houdt'', dan is het denk ik ook lastig om te overzien / bevatten wat nou precies wel en niet mag. Ik zeg niet dat het goed is, maar ik kan begrijpen dat mensen het soms wat vrijblijvend interpreteren allemaal.
Alle reacties Link kopieren
Ik date ook niet. Daar krijg ik zo'n idee bij dat je jezelf moet presenteren. Je goede kanten benoemen en ik heb al geen hoge dunk van mezelf. Een paar vriendjes gehad die dat overduidelijk wel hadden en het er ook vaak inwreven dat ik de mindere was van ons 2. Dat moet ik juist niet hebben en maakte die "relaties" ook gauw uit. Dan maar liever single.
Ik app af en toe met iemand waar ik heel veel raakpunten mee heb. Maar hij heeft een gezin en we wonen best ver uit elkaar. Zijn huwelijk is niet meer gelukkig en zijn vrouw heeft een scharrel. Als we Appen voelt het heel vertrouwd. Heb hem nog nooit ontmoet, maar dat zou ik best eens willen. En hij ook. Denk dan wel dat het eerder een goede vriendschap wordt. Gezien de afstand.
Alle reacties Link kopieren
Pfff heb echt een k.. dag. Het gaat hier de laatste dagen sowieso niet heel lekker.
Herkenbaar weer Yougottabetough, ik merk ook dat ik met veel frustratie rondloop hoor, zeker in deze tijden valt het me ook zo tegen dat ik van sommige mensen gewoon niks of weinig hoor.
yesss wijzigde dit bericht op 08-04-2020 12:55
Reden: Moeilijk momentje...
66.08% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Wat balen yesss!

Ik schrik er wel van wast ik lees. Ik neem aan dat, nota bene je zus, écht wel van je houdt.

Maar het is ''gewoon'' de maatschappij, waarin we tegenwoordig leven. Nu door corona worden we ook nog meer op ons eigen improviserend vermogen terug geworpen. Ik had stiekem ook gehoopt dat mensen meer over vrienden, de mensen buiten hun gezin zouden gaan nadenken. Over hoe waardevol die misschien toch voor ze zijn. Maar vooralsnog lijkt dat niet echt aan de orde.

Ik ben zoals eerder wel eens gezegd 30, dus ik zit nog redelijk aan het ''begin'' van de periode waarin mensen gaan trouwen, kinderen krijgen etc. Maar n.a.v. mijn eerste ervaringen daarmee, houd ik echt mijn hart vast.

Moet je nagaan als je zus al geen interesse meer toont (of misschien zelfs: heeft), ervanuit gaande dat de oorsprong wel een gezonde / ruzie-loze band is, moet je nagaan hoe snel de gemiddelde vriendin dan van je af drijft. Is het misschien een idee om het eens met haar te bespreken Yesss? Ik heb het nu ook met die vriendin die ik vanochtend een appje heb gestuurd. Is al een tijdje geleden en ze is meerdere keren online geweest, maar geen antwoord. Misschien komt dat ook wel niet meer. Totdat ze mij weer een keer nodig heeft. Als dat zo gaat lopen, kan ik het echt niet meer aan mezelf verkopen om met haar te doen alsof mijn neus bloedt, en ga ik wel aan haar voorleggen dat dit mij het idee geeft dat ze mij een beetje gebruikt.

Als ze daar geen logische verklaring voor heeft en/of als het niet verandert, dan moet ik van mezelf ook wel echt die vriendschap beeindigen. Ondanks dat ik het vreselijk jammer zou vinden, want met haar heb ik de afgelopen jaren menig terras en festival en feestje bezocht dus ik ga dan een hoop mislopen in mijn toch niet al te volle sociale agenda, maar alles beter dan mezelf bewust laten gebruiken voor wanneer het een ander goeddunkt.

Wat voor mij ook wel wat pijnlijk is, is dat nu door corona niemand op een terras zit. Maar ik vraag me af, of ik überhaupt al een keer op een terras had gezeten zonder corona. Ik moet echt goed nadenken over wie ik daar mee naartoe zou kunnen vragen namelijk.
Alle reacties Link kopieren
Ik weet het gewoon allemaal even niet meer... heb het verhaal weer even verwijderd. Voel me gewoon heel alleen met vlagen :-? waarom moet ik me altijd zo voelen en het gevoel hebben aan het korte eind te trekken.

Aankaarten ga ik niet doen, zou eerder een weg voor mezelf moeten vinden dat ik van sommige mensen niet veel meer hoef te verwachten... maar ik wil vooral gewoon dat ik zelf weer happy ben.
Alle reacties Link kopieren
Mandarijntje1 schreef:
08-04-2020 11:29
In deze situatie leer je je echte vrienden kennen. Ik weet niet of je het vorige week gelezen hebt, maar ik was dus jarig en ik heb van echt niemand van mijn vrienden en vriendinnen een berichtje ofzo gehad. Enkel van mijn mama, broer, tante en nonkel. Nu heb ik het los gelaten en weet ik wat ik aan hun heb, maar ik heb het hier heel lastig mee gehad.

Ik ben ook heel teleurgesteld in veel mensen, niet alleen door hoe ze omgaan met mij, maar ook hoe ze met deze Corona crisis omgaan. Mijn moeder stuurde gisteren dat ze ging wandelen met mijn vader. Goed, want dat mag. Een kwartier later stuurde ze dat ze op het terras zat bij x en y (kennissen van hun). X en Y zijn beiden in de 70. Mijn ouders horen daar nu echt niet te zijn!
Mijn broer en partner hadden net een huis gehuurd, nu loopt die verhuis natuurlijk heel wat vertraging op en ik begrijp dat dat heel vervelend is voor hun. Vorige week zijn ze gezellig naar een grote winkel geweest in de stad, 40 km verderop. Deze winkel is open omdat hier ook voedsel verkocht word maar dus ook elektronica, huishoudelijke spullen,... Dan denk ik: moet dit nou echt? Ik vind dit zo egoïstisch van zowel mijn broer en partner als van mijn ouders! Ik snap in het geval van mijn ouders ook niet dat X en Y dit zomaar hebben laten gebeuren? Ik kan me voorstellen dat de kinderen van X en Y hier ook niet gelukkig van worden als zij dit te weten komen.

Door zo'n situaties verlies ik dan ook nog eens het vertrouwen in mensen die dicht bij me staan. En ik ben dan zo'n type: als ik je niet vertrouw dan zonder ik me af van jou. Anderzijds staan ze wel altijd voor me klaar als ik in nood zit, en dat maakt het nu net zo moeilijk om hiermee om te gaan.
Wat vervelend dat niemand aan je gedacht heeft. Ik ben vergeten of ik het al gedaan had, en ik ben te lui om terug te bladeren, maar alsnog gefeliciteerd met je verjaardag.

Verwacht je niet teveel van mensen, of meer, heb je niet een te idealistisch beeld van mensen? Dat is vragen om teleurstellingen. Ik word nooit teleurgesteld, althans ik ervaar het nooit zo.

Ik heb een vriend die ik al 10 jaar ken ook al 6 maanden niet meer gezien. Ik had bij de vorige ontmoeting al het idee dat er iets in zijn gedrag veranderd was. Niks meer van gehoord. Hij heeft een tweede kind erbij gekregen. Misschien dat dat er mee te maken heeft, geen idee, maar ik zoek nooit naar verklaringen, want die is er maar 1; hij is niet geïnteresseerd meer. Dat mag. We hebben een leuke tijd gehad, maar als dit het is, ook goed. Ik hoef geen mensen om me heen, die zelf eigenlijk ook niet willen.

Ik heb verder totaal geen oordeel over wat mensen doen met Corona. Mijn moeder is net hersteld, vermoedelijk Corona, Mijn ouders gaan gewoon op pad, mijn zusje ook. Sommige van mijn vrienden ook, sommige niet. Het zijn allemaal volwassen mensen en ik ben niet degene die hen hoeft te overtuigen wat ze wel of niet moeten doen. Als je vertrouwen verliest in mensen, omdat ze niet handelen zoals jij dan wordt het een zware dobber in het leven, want je geeft mensen dan maar weinig ruimte voor eigen ideeën, gedachtegangen, interpretaties e.d.

En als je ze daar ook nog eens op gaat wijzen, dan zijn ze zo weg. Mensen zitten echt niet te wachten op een corrigerend vingertje.

Ik accepteer mensen zoals ze zijn, of niet, maar ik accepteer ze niet zoals ik denk dat ze zouden moeten zijn. Ik heb over het algemeen ook maar weinig mensen die geen interesse tonen om me heen. Zelfs al ben ik daar zelf niet echt een held in.
Alle reacties Link kopieren
spell68 schreef:
09-04-2020 14:19


Ik heb verder totaal geen oordeel over wat mensen doen met Corona. Mijn moeder is net hersteld, vermoedelijk Corona, Mijn ouders gaan gewoon op pad, mijn zusje ook. Sommige van mijn vrienden ook, sommige niet. Het zijn allemaal volwassen mensen en ik ben niet degene die hen hoeft te overtuigen wat ze wel of niet moeten doen. Als je vertrouwen verliest in mensen, omdat ze niet handelen zoals jij dan wordt het een zware dobber in het leven, want je geeft mensen dan maar weinig ruimte voor eigen ideeën, gedachtegangen, interpretaties e.d.
Dit is wel een mooie, Yess! Iets voor mij om in het achterhoofd te houden.

Al is het wel lastig waar precies de grens ligt tussen ''corrigeren'' en jezelf uitspreken wanneer je gedrag van een ander echt niet prettig vindt. Ik heb dat dus met die vriendin die alleen maar bezig is met bevestigen hoe druk ze wel niet is en hoeveel carriere ze aan het maken is. In mijn vriendinnengroep zitten twee dames die, ondanks jaren studeren, nooit een studie hebben afgemaakt. Dat is voor mij persoonlijk geen enkel probleem, maar ik merk wel dat ze daardoor een beetje aan het overcompenseren zijn. Zelf ben ik dan wel iemand die daar mijn mond moeilijk over kan houden, dan denk ik : doe toch gewoon normaal, je hoeft niets te bewijzen, papiertje op zak of niet. En alleen maar goed dat je desondanks maximaal voor je carriere gaat, maar grijp niet alles tot in den treure aan om dat te bewijzen.

Maar wat betreft corona etc denk ik, leven en laat leven. Je kunt in ieder geval jezelf zo veel mogelijk in acht nemen.
Alle reacties Link kopieren
You_gotta_be_tough schreef:
09-04-2020 15:28
Dit is wel een mooie, Yess! Iets voor mij om in het achterhoofd te houden.

Al is het wel lastig waar precies de grens ligt tussen ''corrigeren'' en jezelf uitspreken wanneer je gedrag van een ander echt niet prettig vindt. Ik heb dat dus met die vriendin die alleen maar bezig is met bevestigen hoe druk ze wel niet is en hoeveel carriere ze aan het maken is. In mijn vriendinnengroep zitten twee dames die, ondanks jaren studeren, nooit een studie hebben afgemaakt. Dat is voor mij persoonlijk geen enkel probleem, maar ik merk wel dat ze daardoor een beetje aan het overcompenseren zijn. Zelf ben ik dan wel iemand die daar mijn mond moeilijk over kan houden, dan denk ik : doe toch gewoon normaal, je hoeft niets te bewijzen, papiertje op zak of niet. En alleen maar goed dat je desondanks maximaal voor je carriere gaat, maar grijp niet alles tot in den treure aan om dat te bewijzen.

Maar wat betreft corona etc denk ik, leven en laat leven. Je kunt in ieder geval jezelf zo veel mogelijk in acht nemen.
Die heb ik een. De laatste die ik ben tegengekomen en wat heel goed klikt. Hij gedraagt zich als een alfa mannetje, maar ik lig graag op de bank. Hij gaat dan ook naar andere mensen roepen dat ie dat zo heerlijk vindt, terwijl hij zo echt niet in elkaar zit. Dat heb ik hem ook gezegd: "waarom roep je altijd zo hard, maar doe je het uiteindelijk toch niet. Voor mij hoef je je niet te bewijzen", maar dat zit in zijn aard. Dat laat ik dan verder maar, Ik heb het gezegd, maar an sich ergert het me niet.

Maar gaat ie bijv op zijn telefoon zitten appen als ik aan het praten ben, dan zeg ik er één keer iets van en bij een tweede keer sta ik op en zeg ik doei. Dat gaat echt mijn grens over en dan kom ik die dag niet meer terug.
Alle reacties Link kopieren
Dat is inderdaad onbeschoft. Goed dat je je rug recht houdt en grenzen aangeeft!

Ik snap die bewijsdrang van mensen nooit zo. Had het er laatst nog met een vriendin over. Ik ben van mening dat je het leven voor jezelf en anderen vooral zo simpel mogelijk moet houden, terwijl veel andere mensen het leven als een (schaak) spel lijken te zien dat ''gewonnen'' moet worden, wat leidt tot allerlei vermoeiende dingen als onderlinge competitie, jaloezie, arrogantie, ego's.

Vooral nu ik veel alleen ben, denk ik er veel over na. Ik hoor wel eens om me heen dat mensen (vriendinnen, familie) mij graag mogen omdat ik in hun ogen zo ''stabiel'' en ''nuchter'' ben. Dan denk ik : fijn om te horen, maar ik kan wel wat meer stabiele factoren om me heen gebruiken. Het is soms best vermoeiend om als enige ''stabiel'' te zijn met allerlei figuren om je heen die met allemaal onzichtbare / ondefinieerbare (onbestaande?) belangen bezig zijn.

Ik heb mezelf vandaag (thuiswerken gaat toch vervelen) een beetje verloren in de facebookprofielen van sommige mensen/kennisen van mij. Ben erachter gekomen dat je redelijk snel 'terug' kunt scrollen naar 2009/2010... Echt zo apart om te lezen, hoe anders mensen toen waren en nu. Dat is ook logisch natuurlijk want er zit tien jaar tussen en de meesten waren toen 18-22 en zijn dus nu 28-32, in die periode ontwikkel je jezelf sterk... Maar wat ik wel zie is het ''muurtje'' dat veel mensen om zich heen hebben gebouwd in die periode. Vrijwel iedereen lijkt voorzichtiger, minder verbonden met de mensen om zich heen, misschien zelfs wel schuchterder. Zelfs de meest extraverte/sociale personen van toen.

Als ik dan teruglees wat mensen allemaal zeiden, hoe spontaan we waren en vooral hoe open en onbevangen, dan mis ik dat echt.
Alle reacties Link kopieren
You_gotta_be_tough schreef:
09-04-2020 22:12
Dat is inderdaad onbeschoft. Goed dat je je rug recht houdt en grenzen aangeeft!

Ik snap die bewijsdrang van mensen nooit zo. Had het er laatst nog met een vriendin over. Ik ben van mening dat je het leven voor jezelf en anderen vooral zo simpel mogelijk moet houden, terwijl veel andere mensen het leven als een (schaak) spel lijken te zien dat ''gewonnen'' moet worden, wat leidt tot allerlei vermoeiende dingen als onderlinge competitie, jaloezie, arrogantie, ego's.

Vooral nu ik veel alleen ben, denk ik er veel over na. Ik hoor wel eens om me heen dat mensen (vriendinnen, familie) mij graag mogen omdat ik in hun ogen zo ''stabiel'' en ''nuchter'' ben. Dan denk ik : fijn om te horen, maar ik kan wel wat meer stabiele factoren om me heen gebruiken. Het is soms best vermoeiend om als enige ''stabiel'' te zijn met allerlei figuren om je heen die met allemaal onzichtbare / ondefinieerbare (onbestaande?) belangen bezig zijn.

Ik heb mezelf vandaag (thuiswerken gaat toch vervelen) een beetje verloren in de facebookprofielen van sommige mensen/kennisen van mij. Ben erachter gekomen dat je redelijk snel 'terug' kunt scrollen naar 2009/2010... Echt zo apart om te lezen, hoe anders mensen toen waren en nu. Dat is ook logisch natuurlijk want er zit tien jaar tussen en de meesten waren toen 18-22 en zijn dus nu 28-32, in die periode ontwikkel je jezelf sterk... Maar wat ik wel zie is het ''muurtje'' dat veel mensen om zich heen hebben gebouwd in die periode. Vrijwel iedereen lijkt voorzichtiger, minder verbonden met de mensen om zich heen, misschien zelfs wel schuchterder. Zelfs de meest extraverte/sociale personen van toen.

Als ik dan teruglees wat mensen allemaal zeiden, hoe spontaan we waren en vooral hoe open en onbevangen, dan mis ik dat echt.
Ik heb ook een sterke bewijsdrang, maar dan vooral naar mezelf. Als ik pool of dart wil ik winnen en dan ga ik er helemaal in op, maar ik heb echt geen enkele behoefte om mezelf te bewijzen naar andere mensen. Het boeit me niet wat mensen denken van wat ik doe, maar het boeit me wel wat ik zelf vind van wat ik doe. Die opstelling heeft vaak tot gevolg dat anderen mijn goedkeuring gaan zoeken. Ik gun iedereen succes in zijn leven en ik wil altijd helpen, maar het is niet dat het me echt heel erg bezig houdt. Wat dat betreft ben ik net zo egocentrisch als menig ander.

Ja, ik kijk nu heel veel heimwee tv. Ik kan erg genieten van shows uit mijn jeugd, maar ook nog oudere shows, gewoon om te zien hoe mensen toen met zaken omgingen. Ik krijg daar ook wel altijd nostalgische gevoelens van. Ik verlang altijd naar het, in mij idee, simplistischere leven van vroeger. Daarom geniet ik nu ook zo van deze tijd en naar mijn idee gaan we ook weer 30 jaar terug in de tijd. Wordt alles weer lokaler, minder decadent. Daar is niets mis mee.

Ik heb me vnl na een pijnlijke break op ontwikkeld, en idd, hoe bewuster je wordt van alles, hoe stabieler je wordt, maar aan de andere kant ook minder open en spontaan en het wordt lastiger om verrast te zijn. Het enige wat je er volgens mij aan kunt doen, is je kinderlijke nieuwsgierigheid behouden, want als je die kwijt bent dan is voor mij het leven eigenlijk wel ver over.
Alle reacties Link kopieren
You_gotta_be_tough schreef:
08-04-2020 12:01
Heel herkenbaar Mandarijntje. Aan de andere kant vraag ik me wel eens af : Als de mensen om mij heen (en dan voornamelijk die mét relatie) nou zo op zichzelf gericht zijn, zou ik dan onder zulke omstandigheden zélf anders zijn? Baal ik er niet alleen maar van, omdat ik single ben en ik dus hun harder nodig heb dan andersom?

Aan de andere kant denk ik niet dat ik ZO horkerig zou zijn dat ik mensen gewoon laat stikken. Ik bedoel : de meeste van mijn vriendschappen dateren van de basisschool (!!). Mijn beste vriendin is (of was?) tevens mijn nicht. Maar sinds ze een man en kinderen heeft, ben ik gewoon totaal niet belangrijk meer voor haar. Ik woon aanstaande augustus al drie jaar in mijn appartement, en ze is nog geen één keer langs geweest.

Het zal ook vast de eenzaamheid zijn die toeslaat, maar ik maak me gewoon zo druk hierom momenteel. Ik heb die vriendin om 10:00 uur een brichtje gestuurd en nog geen antwoord en zit dan toch de hele tijd op mijn telefoon te kijken. Ik zou het echt erg vinden als ze gewoon niks van zich laat horen, waaruit dan toch blijkt dat ze mij écht alleen maar nodig heeft als de horeca open is.

Ik merk ook dat ik er boos van word, gefrustreerd. Een houding krijg van : zak allemaal in de stront en mochten jullie mij een keer nodig hebben, ben ik er ook niet. Maarja, wat schiet ik daar mee op? Ik ben single, en het enige wat ik buiten doe is hardlopen en naar de supermarkt. Zonder vriendinnen verandert dat vrees ik nooit meer en kwijn ik weg in eenzaamheid...

En inderdaad wel wat aso om naar de bouwmarkt / lidl ofzo te gaan. Aan de andere kant is het vooral voor oudere mensen soms lastig te overzien. En als de premier dan op TV enerzijds roept ''blijf zo veel mogelijk thuis'' en anderzijds ''u mag gerust naar buiten een wandeling maken, als je maar 1,5 meter afstand houdt'', dan is het denk ik ook lastig om te overzien / bevatten wat nou precies wel en niet mag. Ik zeg niet dat het goed is, maar ik kan begrijpen dat mensen het soms wat vrijblijvend interpreteren allemaal.
Als ik een relatie heb denk ik er nog niet aan om mijn vrienden en omgeving als een baksteen te laten vallen, dat heb ik nooit gedaan en dat zal ik ook nooit doen. Als ik iemand laat vallen heeft dat alles met die persoon in kwestie te maken.

Je bent net zoals ik. Ik kom enkel buiten om te gaan winkelen en om de hond uit te laten. Voor de rest zit ik altijd thuis. Als ik op reis ga dan ga ik ook alleen. Heel soms ga ik hier al eens een terrasje doen en ga ik op m'n ééntje wat drinken en daar geniet ik dan ook wel van. Meestal heb ik de hond dan bij me en dan zijn er wel wat mensen die me aanspreken over de hond. Ik kom dus wel met mensen in contact maar is altijd heel oppervlakkig. Eenzaam voel ik me momenteel echt niet want ik geniet ook wel van het alleen zijn, maar als ik naar de toekomst kijk vind ik dit wel een eng gegeven.
Alle reacties Link kopieren
hondenmens schreef:
08-04-2020 12:12
Ik date ook niet. Daar krijg ik zo'n idee bij dat je jezelf moet presenteren. Je goede kanten benoemen en ik heb al geen hoge dunk van mezelf. Een paar vriendjes gehad die dat overduidelijk wel hadden en het er ook vaak inwreven dat ik de mindere was van ons 2. Dat moet ik juist niet hebben en maakte die "relaties" ook gauw uit. Dan maar liever single.
Ik app af en toe met iemand waar ik heel veel raakpunten mee heb. Maar hij heeft een gezin en we wonen best ver uit elkaar. Zijn huwelijk is niet meer gelukkig en zijn vrouw heeft een scharrel. Als we Appen voelt het heel vertrouwd. Heb hem nog nooit ontmoet, maar dat zou ik best eens willen. En hij ook. Denk dan wel dat het eerder een goede vriendschap wordt. Gezien de afstand.
Toch leuk dat je iemand hebt waarmee je zoveel raakpunten hebt, dan heb je ten minste iemand waar je je ei bij kwijt kan en die je begrijpt.
Als ik mijn gevoel uit bij iemand dan wordt er al heel snel naar een ander onderwerp overgeschakelt.
Alle reacties Link kopieren
Mandarijntje1 schreef:
13-04-2020 18:07
Toch leuk dat je iemand hebt waarmee je zoveel raakpunten hebt, dan heb je ten minste iemand waar je je ei bij kwijt kan en die je begrijpt.
Als ik mijn gevoel uit bij iemand dan wordt er al heel snel naar een ander onderwerp overgeschakelt.
Oh dat heb ik met de real life contacten in mijn buurt ook hoor. Hoewel ik daar niet echt persoonlijke dingen mee bespreek. Behalve met mijn moeder dan. Maar dat merk ik al op een feestje als ik ergens een aanvulling op wil geven. Dan gaat er een ander doorheen tetteren en is het onderwerp voorbij. Ik kom er dan niet meer tussen.
Alle reacties Link kopieren
spell68 schreef:
09-04-2020 14:19
Wat vervelend dat niemand aan je gedacht heeft. Ik ben vergeten of ik het al gedaan had, en ik ben te lui om terug te bladeren, maar alsnog gefeliciteerd met je verjaardag.

Verwacht je niet teveel van mensen, of meer, heb je niet een te idealistisch beeld van mensen? Dat is vragen om teleurstellingen. Ik word nooit teleurgesteld, althans ik ervaar het nooit zo.

Ik heb een vriend die ik al 10 jaar ken ook al 6 maanden niet meer gezien. Ik had bij de vorige ontmoeting al het idee dat er iets in zijn gedrag veranderd was. Niks meer van gehoord. Hij heeft een tweede kind erbij gekregen. Misschien dat dat er mee te maken heeft, geen idee, maar ik zoek nooit naar verklaringen, want die is er maar 1; hij is niet geïnteresseerd meer. Dat mag. We hebben een leuke tijd gehad, maar als dit het is, ook goed. Ik hoef geen mensen om me heen, die zelf eigenlijk ook niet willen.

Ik heb verder totaal geen oordeel over wat mensen doen met Corona. Mijn moeder is net hersteld, vermoedelijk Corona, Mijn ouders gaan gewoon op pad, mijn zusje ook. Sommige van mijn vrienden ook, sommige niet. Het zijn allemaal volwassen mensen en ik ben niet degene die hen hoeft te overtuigen wat ze wel of niet moeten doen. Als je vertrouwen verliest in mensen, omdat ze niet handelen zoals jij dan wordt het een zware dobber in het leven, want je geeft mensen dan maar weinig ruimte voor eigen ideeën, gedachtegangen, interpretaties e.d.

En als je ze daar ook nog eens op gaat wijzen, dan zijn ze zo weg. Mensen zitten echt niet te wachten op een corrigerend vingertje.

Ik accepteer mensen zoals ze zijn, of niet, maar ik accepteer ze niet zoals ik denk dat ze zouden moeten zijn. Ik heb over het algemeen ook maar weinig mensen die geen interesse tonen om me heen. Zelfs al ben ik daar zelf niet echt een held in.
Ik vind niet dat ik te veel verwacht van mensen. Ik vind dat ik van mijn beste vriendin wel een smsje mag krijgen voor mijn verjaardag. Ik hoef geen cadeau, maar gewoon een smsje van: he, proficiat, ik heb aan je gedacht! Ik vind dat niet iets wat erg veel moeite kost.

Anders ben ik ook de laatste om te oordelen over mensen en om met een corrigerende vinger te zwaaien. Ik ben trouwen heel open minded. Maar nu met die Corona vind ik het toch anders aangezien dit over de gezondheid van mezelf gaat en die van mijn naasten. Dit gaat over een dodelijk virus en dan heeft het niks te maken met een gewone handeling of een gewone gedachtegang want daar heb ik geen problemen mee, maar deze maatregelen zijn niet uitgevonden om ons te pesten. Ik vind het heel jammer dat er dan nog altijd mensen zijn in mijn directe omgeving die de regels gewoon aan hun laars lappen en dat stelt me zeker teleur want ik had gedacht/gehoopt dat deze mensen minder egoïstisch zouden zijn.
Alle reacties Link kopieren
Mandarijntje1 schreef:
13-04-2020 18:21
Ik vind niet dat ik te veel verwacht van mensen. Ik vind dat ik van mijn beste vriendin wel een smsje mag krijgen voor mijn verjaardag. Ik hoef geen cadeau, maar gewoon een smsje van: he, proficiat, ik heb aan je gedacht! Ik vind dat niet iets wat erg veel moeite kost.

Anders ben ik ook de laatste om te oordelen over mensen en om met een corrigerende vinger te zwaaien. Ik ben trouwen heel open minded. Maar nu met die Corona vind ik het toch anders aangezien dit over de gezondheid van mezelf gaat en die van mijn naasten. Dit gaat over een dodelijk virus en dan heeft het niks te maken met een gewone handeling of een gewone gedachtegang want daar heb ik geen problemen mee, maar deze maatregelen zijn niet uitgevonden om ons te pesten. Ik vind het heel jammer dat er dan nog altijd mensen zijn in mijn directe omgeving die de regels gewoon aan hun laars lappen en dat stelt me zeker teleur want ik had gedacht/gehoopt dat deze mensen minder egoïstisch zouden zijn.
Heb al even niet meer meegeschreven in dit topic, maar wel meegelezen.
Mandarijntje, al is het een aantal dagen geleden dat je jarig was: bij deze alsnog van harte gefeliciteerd! Ik vind het zielig om te lezen dat je van zo weinig mensen een berichtje of telefoontje hebt gehad en van je vrienden helemaal niets. Lijkt me erg confronterend en verdrietig.

Met de eerste alinea ben ik het eens. Ik vind het geen vreemd iets om van een goede en / of beste vriendin te verwachten iets van zich te laten horen op je verjaardag. Een kaartje, een appje of een smsje: het is iets heel kleins, een simpel iets, maar wel met de achterliggende gedachte dat er aan diegene aan je denk en moeite heeft gedaan om iets van zich te laten horen.
In mijn beleving is dit één van de dingen die 'horen' bij een vriendschap, de (speciale) band die je hebt met iemand. Het is niet alleen maar dat je bijvoorbeeld leuke dingen doet met iemand, iets onderneemt, maar ook dat je dingen kan bespreken en dat diegene aan je denkt op bijvoorbeeld je verjaardag.
In this mad house we must all survive
Alle reacties Link kopieren
Ik snap je hoor Mandarijntje, gewoon even een :hug:
Alle reacties Link kopieren
Ik vind dat ook altijd zoiets raars! Lees dat wel vaker hier op het forum.

Dat je van je vrienden zogenaamd niets mag (zou moeten) verwachten, want dan ligt het aan jou en stel je onrealistische eisen. En vrienden die kinderen krijgen moet je gewoon een paar jaar ''de ruimte'' geven en accepteren dat ze even geen berichtje terugsturen, want ze hebben gewoon geen tijd voor je, dat is nou eenmaal zo. Sta over een paar jaar, als ze je nodig hebben, maar weer met je armen wijd voor ze klaar.

Nou daar ben ik het dus helemaal niet mee eens. Ja, natuurlijk zou je verwachtingspatroon van je vriendin anders moeten zijn op je 16e dan op je 30e met kinderen in het spel, maar voor mij blijven er bepaalde grondslagen die altijd onder een vriendschap zouden moeten liggen. Zodra die weg zijn, is het gewoon geen vriendschap meer.

Wat dat betreft is dit wel een interessante tijd waarin ik mezelf goed leer kennen. Doordat ik eigenlijk min of meer volledig op mijzelf teruggeworpen ben en ik veel sociale contacten al langere tijd niet heb gezien, besef ik ook steeds vaker : hee verdomme, ik ben toch ook gewoon een belangrijk/mooi persoon die er mag zijn? Ik stop met als een hondje achter sommigen aan lopen en kweek gewoon meer respect voor mezelf.

Voor het hele corona gebeuren was ik 5 weken op vakantie, dus de meeste van mijn vrienden heb ik nu al eigenlijk sinds de jaarwisseling niet meer ''in het echt'' gezien, en toch houd ik me prima staande. Enerzijds beangstigt het mij om mensen te laten gaan, anderzijds is het een opluchting in sommige gevallen.
Ik denk ook zeker dat je in dit soort situaties jezelf veel beter leert kennen.
Alle reacties Link kopieren
Zeker :)

Ik moet er veel over nadenken in deze tijd.
Het is ook een lastig conflict met mijn introverte karakter. Enerzijds ben ik dus introvert, anderzijds wil ik me niet door anderen laten ondersneeuwen zeg maar, en vind ik dat ik wat meer ''een podium'' moet pakken.

Zo vier ik bijvoorbeeld al jaren niet mijn verjaardag. Dat zijn van die dingen waarvan ik niet weet wat ik daar nou mee moet. Enerzijds lijkt het me niet fijn, in het middelpunt van de aandacht. Ik kan ook moeilijk inschatten hoeveel mensen er uiteindelijk zullen komen van degenen die ik uitnodig. Aan de andere kant merk ik ook dat het me stoort als anderen (volledig terecht overigens) wél hun podium pakken met eigen feestjes/verjaardagen etc. Dan denk ik toch : waarom zij wél, en ik niet?

Dat merk ik ook in whatsapp-groepen met vriendinnen enzo. Ik hoor er wél echt bij, maar het gaat nooit echt om/over mij, maar altijd om/over anderen. Hetzelfde binnen de familie : op verjaardagen zijn het altijd neven/nichten die de show stelen met hun baby's, of mijn neef die in het boeren leven zit en door zijn ouders altijd enorm naar voren wordt geschoven als ''de handige jongen'' waar iedereen tips en tricks bij moet gaan halen en die alles voor iedereen kan regelen.

En hoewel ik me niks beter voel dan anderen denk ik : Ik doe toch helemaal niks onder voor deze mensen, maar toch sta ik op de één of andere manier weer gigantisch in de schaduw hier. Soms baal ik daar wel eens van.
Alle reacties Link kopieren
Ik ben blij dat ik niet de enige ben die hier zo over denkt. Bij een vriendschap hoort altijd een soort van 'basispakket' als fundament. Iemand een gelukkige verjaardag wensen hoort naar mijn gevoel in dat basispakket. Ik verwacht niet dat we wekelijks afspreken, dat zou ik zelf ook niet trekken.

Een vriendin die kinderen krijgt de ruimte geven vind ik al helemaal bullshit. Ik begrijp dan inderdaad dat er minder tijd voor mij is, maar helemaal geen tijd voor mij maar wel voor anderen die wel kinderen hebben? Als je man de relatie niet meer ziet zitten en zegt dat hij wat tijd en ruimte nodig heeft, dan ga je hem toch ook niet na jaren weer met open armen ontvangen? Ik toch niet alleszinds. Ga dan maar lekker naar de mensen die je wel interesseren. Ik ben in zo'n situaties dan wel 2 dagen ofzo er niet goed van, maar ik kan het wel makkelijk loslaten. Zoals Camperland zei: ik loop ook niet achter iedereen aan zoals een hondje. Die tijd is al lang gepasseerd.

Ik sta ook niet graag in het middelpunt van de belangstelling, is altijd zo geweest. Ik zal zelf ook nooit een feest geven om wille van die reden. Anderen doen dat wel en dat is hun volste recht. Maar ik word ook wel altijd in de schaduw geplaatst.
Ik heb nu al enige tijd geen contact meer met neven en nichten, maar vroeger was het altijd al zo. MIjn nichten hadden beiden op de universiteit gezeten. Wat een slimme meiden zijn dat toch! Over mij werd niet gesproken om dat ik voor een technische opleiding ging. Het gevolg hiervan was dat ik veel sneller afgestudeerd was en ging werken en dat ik veel sneller dan hun 2 op mijn eigen ging wonen. Dat was toen jaloezie ten top! Dat kon toch niet zijn dat die 'domme' sneller haar eigen boontjes gaat doppen dan die 2 slimmeriken. Tja toch was het zo. Ze hebben nooit interesse getoond en ze zijn hier nooit op bezoek geweest of komen kijken hoe ik hier woon, en ik woon hier intussen 8 jaar.

Ik vind het niet erg om in de schaduw te staan, liever zo zelfs. Waar ik dan wel niet mee om kan is dat als ik iets goed gepresteerd heb dat een ander dan met de pluimen gaat lopen en op het podium mag gaan staan voor iets wat ik gerealiseerd heb.
Alle reacties Link kopieren
Heel veel herkenning weer...
Ik ga zo even joggen, zit ook met veel irritatie en frustratie momenteel, hopelijk ren ik het er een beetje uit.

Zijn gewoon meerdere dingen, dat ik vooral denk, waar blijft mìjn tijd? :-?

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven