Relaties
alle pijlers
Scheiden.... en paniekaanvallen
zaterdag 23 mei 2020 10:03
Ik ben meer dan 20 jaar samen met mijn man. We hebben twee kinderen, een tiener en een puber.
Als ik terug kijk op mijn huwelijk , ben ik daar nooit gelukkig in geweest. Mijn man heeft een narcistisch karakter... We hebben vaak knallende ruzies gehad en nu nog. Vaak komt dit door hem, zijn manier van doen... als het hem niet zint, krijgen de kinderen en ik de wind van voren.
Een paar voorbeelden..
Toen ik hem net had leren kennen, viel het mij op dat hij nooit naar de tandarts ging. Op een gegeven moment zaten we in de auto toen het gesprek hierop kwam. Ik wilde weten waarom hij nooit ging, was hij bang of was er iets anders. Hij wilde daar niks over zeggen en ik begreep dat niet. Ik veroordeelde hem niet, ik wilde weten weten wat er aan de hand was. Daarom ging ik er nog op door waarop hij conpleet uit zijn dak ging tegen mij en mij ook uitschold. Ik werd hier totaal door overrompeld en dat deed me veel verdriet. Omdat dit de eerste keer was en wij het daarna een soort van 'uitgepraat' hadden, dacht ik dat dit eenmalig zou zijn. Helaas bleek dit niet zo te zijn want zodra het hem niet zinde of hij voelde zich 'aangevallen' of 'voor lul gezet' door mij dan kreeg ik het te verduren. Ook waar andere mensen bij waren. Natuurlijk werd ik dan kwaad en dan zei ik dat hij zijn grote mond moest houden. Ik heb hem ook wel verteld dat hij mij daarmee pijn doet en dat hij ook anders kan reageren. Vaak ging het na zo'n gesprek wel weer een tijd goed maar dan kwam er toch weer een moment dat het fout ging. Een paar jaar geleden was hij jarig en ik wilde hem verrassen met een etentje en een film in de bios. Ons zoontje had judoexamen en mijn man was met hem meegegaan. Ik had mijn vader en moeder gevraagd om op de kinderen te passen en ik ging samen met mijn vader naar de judoschool zodat hij ons zoontje na het examen mee naar huis kon nemen. Na het examen kwam iedereen de zaal uit en mijn man was verbaasd ons te zien. Ik vertelde hem dat het een verrassing was voor zijn verjaardag en dat we uit eten gingen. Mijn vader ving ons zoontje op en wij stapten in de auto. Toen begon de ellende want hij was verschrikkelijk kwaad. Hoe kon ik het in mijn hoofd halen want hij houdt niet van verrassingen en dat ik hem dan ook nog zo 'voor het blok' zette in de judozaal. Hij wilde niet weg en wilde naar huis maar dat wilde ik niet vanwege mijn ouders. De hele autorit naar het restaurant ging hij maar door en ik was inmiddels heel verdrietig. We zijn wel uit eten geweest maar vraag niet hoe. Bioscoop ging niet door dis waren we vroeg weer thuis tot grote verbazing van mijn ouders. Ik heb toen gezegd dat we moe waren maar ik denk dat zij het wel in gaten hebben gehad. Dit was absoluut voor mij de druppel geweest. Komt nog bij dat hij onze zoon al jaren op zijn huid zit omdat het geen kind is als andere kinderen. Toen hij klein was, had hij altijd vieze broeken en plaste in zijn bed. Daar had hij heel weinig geduld mee. Later bleek onze zoon ADD te hebben waardoor bij veel van zijn gedrag op zijn plek voel (dromerig en op zichzelf) en ik herken ook veel van mezelf in hem. Mijn man kan daar niet mee overweg waardoor onze zoon het veel commentaar van hem kreeg en nog krijgt. Op de HAVO heeft onze zoon veel moeite met huiswerk plannen en leren. Als hij dan een flinke onvoldoende haalt, krijgt hij de wind van voren van zijn vader. Zonder dat er gevraagd wordt waardoor het komt en of hij misschien hulp nodig heeft. Ook hier kan ik niet meer tegen en ben nu alleen maar bezig om de rust proberen te bewaren in huis.
Mijn man is niet in staat om in woord en gebaar te laten zien dat hij van ons houdt (wel wat meer bij zijn dochter). Ook dat is mij verschrikkelijk dwars komen te zitten. Twee jaar geleden heb ik iemand leren kennen waar ik ontzettend gek op geworden ben. Hij liet mij zien dat het ook anders kan.
Ik ben het gesprek met mijn man aan gegaan en zei dat ik wilde scheiden. Hij ging verschrikkelijk huilen en deze reactie zag ik totaal niet aankomen. Daarna ging hij heel erg op mij inpraten over de kinderen, over het huis en smeekte mij om ervoor te vechten. Ik ben daarmee akkoord gegaan maar ergens diep van binnen wilde ik het niet. Ik ging akkoord voor de kinderen. De maanden daarop werd hij heel achterdochtig en is hij zich heel bezitterig gaan gedragen. Hij heeft mij daarbij ook een aantal keer mishandeld. Na maanden bracht ik het nog een keer ter sprake want ik dacht dat hij inmiddels ook wel zou inzien dat het niet meer gaat. Toen werd hij naast verdrietig ook nog eens heel kwaad waarop hij dreigde met een vechtscheiding... Ik ben toen compleet dicht geslagen en heb het gelaten voor wat het was. We zijn vorig jaar met zijn allen op vakantie geweest en ik heb gezorgd dat het leuk was maar eigenlijk was het een grote farce. Ik voel me zo schuldig tegenover de kinderen dat ik mij nu compleet wegcijfer. Ik speel een toneelstukje voor hun maar ik ben niet gelukkig. Als zij er niet geweest waren, was ik allang weg geweest bij mij man. Ik blokkeer bij de gedachte dat ik ze moet vertellen dat papa en mama gaan scheiden. Ik loop inmiddels al een paar maanden bij een psych omdat ik het niet meer overzie. Het ene moment denk ik.. en nu ga ik het zeggen en dan voel ik me heel sterk en daarna sla ik weer helemaal dicht. Inmiddels heeft mijn man weer vrolijk geboekt voor de zomervakantie en zit de kinderen daarmee lekker te maken. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen en vooral ook hoe ik het moet doen.
Als ik terug kijk op mijn huwelijk , ben ik daar nooit gelukkig in geweest. Mijn man heeft een narcistisch karakter... We hebben vaak knallende ruzies gehad en nu nog. Vaak komt dit door hem, zijn manier van doen... als het hem niet zint, krijgen de kinderen en ik de wind van voren.
Een paar voorbeelden..
Toen ik hem net had leren kennen, viel het mij op dat hij nooit naar de tandarts ging. Op een gegeven moment zaten we in de auto toen het gesprek hierop kwam. Ik wilde weten waarom hij nooit ging, was hij bang of was er iets anders. Hij wilde daar niks over zeggen en ik begreep dat niet. Ik veroordeelde hem niet, ik wilde weten weten wat er aan de hand was. Daarom ging ik er nog op door waarop hij conpleet uit zijn dak ging tegen mij en mij ook uitschold. Ik werd hier totaal door overrompeld en dat deed me veel verdriet. Omdat dit de eerste keer was en wij het daarna een soort van 'uitgepraat' hadden, dacht ik dat dit eenmalig zou zijn. Helaas bleek dit niet zo te zijn want zodra het hem niet zinde of hij voelde zich 'aangevallen' of 'voor lul gezet' door mij dan kreeg ik het te verduren. Ook waar andere mensen bij waren. Natuurlijk werd ik dan kwaad en dan zei ik dat hij zijn grote mond moest houden. Ik heb hem ook wel verteld dat hij mij daarmee pijn doet en dat hij ook anders kan reageren. Vaak ging het na zo'n gesprek wel weer een tijd goed maar dan kwam er toch weer een moment dat het fout ging. Een paar jaar geleden was hij jarig en ik wilde hem verrassen met een etentje en een film in de bios. Ons zoontje had judoexamen en mijn man was met hem meegegaan. Ik had mijn vader en moeder gevraagd om op de kinderen te passen en ik ging samen met mijn vader naar de judoschool zodat hij ons zoontje na het examen mee naar huis kon nemen. Na het examen kwam iedereen de zaal uit en mijn man was verbaasd ons te zien. Ik vertelde hem dat het een verrassing was voor zijn verjaardag en dat we uit eten gingen. Mijn vader ving ons zoontje op en wij stapten in de auto. Toen begon de ellende want hij was verschrikkelijk kwaad. Hoe kon ik het in mijn hoofd halen want hij houdt niet van verrassingen en dat ik hem dan ook nog zo 'voor het blok' zette in de judozaal. Hij wilde niet weg en wilde naar huis maar dat wilde ik niet vanwege mijn ouders. De hele autorit naar het restaurant ging hij maar door en ik was inmiddels heel verdrietig. We zijn wel uit eten geweest maar vraag niet hoe. Bioscoop ging niet door dis waren we vroeg weer thuis tot grote verbazing van mijn ouders. Ik heb toen gezegd dat we moe waren maar ik denk dat zij het wel in gaten hebben gehad. Dit was absoluut voor mij de druppel geweest. Komt nog bij dat hij onze zoon al jaren op zijn huid zit omdat het geen kind is als andere kinderen. Toen hij klein was, had hij altijd vieze broeken en plaste in zijn bed. Daar had hij heel weinig geduld mee. Later bleek onze zoon ADD te hebben waardoor bij veel van zijn gedrag op zijn plek voel (dromerig en op zichzelf) en ik herken ook veel van mezelf in hem. Mijn man kan daar niet mee overweg waardoor onze zoon het veel commentaar van hem kreeg en nog krijgt. Op de HAVO heeft onze zoon veel moeite met huiswerk plannen en leren. Als hij dan een flinke onvoldoende haalt, krijgt hij de wind van voren van zijn vader. Zonder dat er gevraagd wordt waardoor het komt en of hij misschien hulp nodig heeft. Ook hier kan ik niet meer tegen en ben nu alleen maar bezig om de rust proberen te bewaren in huis.
Mijn man is niet in staat om in woord en gebaar te laten zien dat hij van ons houdt (wel wat meer bij zijn dochter). Ook dat is mij verschrikkelijk dwars komen te zitten. Twee jaar geleden heb ik iemand leren kennen waar ik ontzettend gek op geworden ben. Hij liet mij zien dat het ook anders kan.
Ik ben het gesprek met mijn man aan gegaan en zei dat ik wilde scheiden. Hij ging verschrikkelijk huilen en deze reactie zag ik totaal niet aankomen. Daarna ging hij heel erg op mij inpraten over de kinderen, over het huis en smeekte mij om ervoor te vechten. Ik ben daarmee akkoord gegaan maar ergens diep van binnen wilde ik het niet. Ik ging akkoord voor de kinderen. De maanden daarop werd hij heel achterdochtig en is hij zich heel bezitterig gaan gedragen. Hij heeft mij daarbij ook een aantal keer mishandeld. Na maanden bracht ik het nog een keer ter sprake want ik dacht dat hij inmiddels ook wel zou inzien dat het niet meer gaat. Toen werd hij naast verdrietig ook nog eens heel kwaad waarop hij dreigde met een vechtscheiding... Ik ben toen compleet dicht geslagen en heb het gelaten voor wat het was. We zijn vorig jaar met zijn allen op vakantie geweest en ik heb gezorgd dat het leuk was maar eigenlijk was het een grote farce. Ik voel me zo schuldig tegenover de kinderen dat ik mij nu compleet wegcijfer. Ik speel een toneelstukje voor hun maar ik ben niet gelukkig. Als zij er niet geweest waren, was ik allang weg geweest bij mij man. Ik blokkeer bij de gedachte dat ik ze moet vertellen dat papa en mama gaan scheiden. Ik loop inmiddels al een paar maanden bij een psych omdat ik het niet meer overzie. Het ene moment denk ik.. en nu ga ik het zeggen en dan voel ik me heel sterk en daarna sla ik weer helemaal dicht. Inmiddels heeft mijn man weer vrolijk geboekt voor de zomervakantie en zit de kinderen daarmee lekker te maken. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen en vooral ook hoe ik het moet doen.
zaterdag 23 mei 2020 10:26
'Mijn man is niet in staat om in woord en gebaar te laten zien dat hij van ons houdt (wel wat meer bij zijn dochter).'
Hoe bedoel je bovenstaande?
Verder lees ik een zoon met grote stress om zijn vader. En een aantal mishandelingen en reeks van vernederingen richting jou. Geen veilig leefklimaat voor je hele gezin.
Vrouw, zoek alle hulp die je kan vinden en zorg dat die scheiding geregeld wordt.
Hoe bedoel je bovenstaande?
Verder lees ik een zoon met grote stress om zijn vader. En een aantal mishandelingen en reeks van vernederingen richting jou. Geen veilig leefklimaat voor je hele gezin.
Vrouw, zoek alle hulp die je kan vinden en zorg dat die scheiding geregeld wordt.
Hips, hopsakee en pierlala.
zaterdag 23 mei 2020 10:29
zorg dat je papieren veilig zijn. zet kopieën apart online of bij familie / vrienden die je in vertrouwen kan nemen
hoe zijn jullie financien geregeld? probeer een eigen betaalrekening te openen buien zijn zicht zodat je werkgever daar je salaris op kan storten zodra je wil vertrekken.
schrijf je in voor een huurwoning en zoek een tijdelijke woning in de omgeving.
en vooral: bel veilig thuis.
hoe zijn jullie financien geregeld? probeer een eigen betaalrekening te openen buien zijn zicht zodat je werkgever daar je salaris op kan storten zodra je wil vertrekken.
schrijf je in voor een huurwoning en zoek een tijdelijke woning in de omgeving.
en vooral: bel veilig thuis.
Been there, done that, got the T-shirt.
zaterdag 23 mei 2020 10:39
Je man klinkt niet als een narcist maar als een autist.
Jouw voorbeeld van de verjaardag is een goed voorbeeld van gedrag wat je niet moet doen als je getrouwd bent met een autist.
Toen het woord mishandeling voorbij kwam ben ik gestopt met lezen.
Aangifte doen en laat hem uit huis halen door de politie. Daar zijn richtlijnen voor.
Kom uit je slachtofferrol en neem het heft in handen. Je moet een voorbeeld zijn voor jouw twee dochters anders denken zij nog dat dit normaal is in een huwelijk.
Verman jezelf en neem actie.
Jouw voorbeeld van de verjaardag is een goed voorbeeld van gedrag wat je niet moet doen als je getrouwd bent met een autist.
Toen het woord mishandeling voorbij kwam ben ik gestopt met lezen.
Aangifte doen en laat hem uit huis halen door de politie. Daar zijn richtlijnen voor.
Kom uit je slachtofferrol en neem het heft in handen. Je moet een voorbeeld zijn voor jouw twee dochters anders denken zij nog dat dit normaal is in een huwelijk.
Verman jezelf en neem actie.
zaterdag 23 mei 2020 10:43
Wat ik dan toch niet snap is waarom je zo lang samen blijft met een man waar je dus ongelukkig van wordt. En wanneer je dan iemand anders leert kennen, ga je pas scheiden en achteraf klagen hoe slecht je het hebt gehad..
Je weet zelf ook wel dat de kinderen geen excuus zijn om niet te willen scheiden. Kinderen zijn niet gek en hebben dondersgoed door dat het niet goed gaat. En daarnaast behandelt jouw man jullie zoon toch slecht?? Reden genoeg om de kinderen ook een betere toekomst te willen bieden toch?
Je weet zelf ook wel dat de kinderen geen excuus zijn om niet te willen scheiden. Kinderen zijn niet gek en hebben dondersgoed door dat het niet goed gaat. En daarnaast behandelt jouw man jullie zoon toch slecht?? Reden genoeg om de kinderen ook een betere toekomst te willen bieden toch?
zaterdag 23 mei 2020 11:01
Ga je vertrek regelen. Zorg dat je alle papieren hebt die je nodig hebt, regel een advocaat en ga op zoek naar woonruimte. Je moet daar weg en het gaat hoe dan ook een vechtscheiding worden met zo’n kerel. Zorg dat je zo goed mogelijk voorbereid bent en neem die stap. Uiteindelijk is dat ook het beste voor je kinderen, met jezelf wegcijferen en blijven help je hen ook niet hoor.
zaterdag 23 mei 2020 11:20
TheQ schreef: ↑23-05-2020 10:39Je man klinkt niet als een narcist maar als een autist.
Jouw voorbeeld van de verjaardag is een goed voorbeeld van gedrag wat je niet moet doen als je getrouwd bent met een autist.
Aangifte doen en laat hem uit huis halen door de politie. Daar zijn richtlijnen voor.
Kom uit je slachtofferrol en neem het heft in handen. Je moet een voorbeeld zijn voor jouw dochter en zoon anders denken zij nog dat dit normaal is in een huwelijk.
Verman jezelf en neem actie.
Eens, ik dacht ook meteen autisme.
Mensen met autisme houden namelijk niet van verassingen.
Daar moet je duidelijke afspraken mee maken en een strak ritme. Die houden niet van verassingen.
Verder eens met bovenstaande.
Kom op, dit wil je toch niet voor jezelf en/of voor je kinderen.
zaterdag 23 mei 2020 11:25
Wat een vreselijke situatie. Maar ga idd je vertrek voorbereiden. Stel belangrijke documenten en foto’s veilig. Zorg dat je onafhankelijk bent/ wordt! Dit houdt geen mens vol. En daarbij; voor jullie kinderen is dit geen gezonde en normale situatie en je moet eigenlijk voorkomen dat ze deze situatie normaal gaan vinden! Sterkte!
zaterdag 23 mei 2020 11:49
zaterdag 23 mei 2020 23:01
Lieve OP
Wat een lastige situatie, je wil eigenlijk weg maar weet niet goed hoe en bent ook bang voor de toekomst. Het is ook nogal wat, je hebt nu 'voor de buitenwereld' een gezin en straks valt dat alllemaal uit elkaar. Ook vind je het moeilijk om dit de kinderen 'aan te doen' en dreigt jouw man met een vechtscheiding.
Toch moet je bij hem weg. De kinderen leren anders dat
- a. je zo met jou laat omgaan
- b. de kinderen weten het allang
- c. een gelukkige moeder is een betere moeder
MAAR je moet dit niet onvoorbereid doen.
Het is nog even corona dus je hebt maanden de tijd. Tijd om alles uit zoeken zodat je niet word overvallen door van alles en nog wat. Tijd om te sparen op je eigen rekening (als je er niet een hebt kun je dat nu mooi regelen, zorg dat er geen post thuis komt en alles online gaat, dus nu nog geen pinpas).
A. als je dingen op internet zoekt over scheiden ed --> altijd in incognito modus.
B maak nieuw emailadres aan dat je alleen voor dingen rondom scheiden gebruikt, als je een hotmail gebruikt dan kun je ook dingen opschrijven in word, lijstjes bijhouden in excel (bv financiele dingen). Log hierop altijd uit, nooit wachtwoorden laten onthouden.
C creeer een veilige map op je telefoon , geef die map een andere, onopvallende naam (zoek in incognito modus op hoe je dat doet)
D maak de komende dagen / weken foto's in de veilige map met je telefoon van alle belangrijke papieren, je kan online vinden wat de belangrijke papieren zijn
E lees alles wat je kan vinden rondom scheiden, alimentatie, bezoekregelingen, huizen, hypotheken, huren etc, er zijn heel veel informatiesites en ook advocaten geven veel info.
F neem mishandelingen / bedreigingen / uitbarstingen naar jou of de kinderen etc op, zorg ervoor dat je een voice recorder app oid download op je telefoon. Het is in NL niet verboden om gesprekken waar je zelf aan deelneemt stiekem op te nemen, dus neem het op. Dit is bewijs later. Stuur de opnames naar je geheime / veilige map op je telefoon.
Neem hiervoor een paar maanden de tijd. Oefen ook in deze tijd met het afscheid nemen van het leven dat je nu hebt en je voor te bereiden op een moeilijk jaar. Oefen jezelf in het rustig blijven als je man uitbarst. Spaar veel, koop niks de komende maanden. Zie je man al als je ex.
Succes OP. Je bent sterker dan jezelf denkt. Doe het juist voor je kinderen.
Wat een lastige situatie, je wil eigenlijk weg maar weet niet goed hoe en bent ook bang voor de toekomst. Het is ook nogal wat, je hebt nu 'voor de buitenwereld' een gezin en straks valt dat alllemaal uit elkaar. Ook vind je het moeilijk om dit de kinderen 'aan te doen' en dreigt jouw man met een vechtscheiding.
Toch moet je bij hem weg. De kinderen leren anders dat
- a. je zo met jou laat omgaan
- b. de kinderen weten het allang
- c. een gelukkige moeder is een betere moeder
MAAR je moet dit niet onvoorbereid doen.
Het is nog even corona dus je hebt maanden de tijd. Tijd om alles uit zoeken zodat je niet word overvallen door van alles en nog wat. Tijd om te sparen op je eigen rekening (als je er niet een hebt kun je dat nu mooi regelen, zorg dat er geen post thuis komt en alles online gaat, dus nu nog geen pinpas).
A. als je dingen op internet zoekt over scheiden ed --> altijd in incognito modus.
B maak nieuw emailadres aan dat je alleen voor dingen rondom scheiden gebruikt, als je een hotmail gebruikt dan kun je ook dingen opschrijven in word, lijstjes bijhouden in excel (bv financiele dingen). Log hierop altijd uit, nooit wachtwoorden laten onthouden.
C creeer een veilige map op je telefoon , geef die map een andere, onopvallende naam (zoek in incognito modus op hoe je dat doet)
D maak de komende dagen / weken foto's in de veilige map met je telefoon van alle belangrijke papieren, je kan online vinden wat de belangrijke papieren zijn
E lees alles wat je kan vinden rondom scheiden, alimentatie, bezoekregelingen, huizen, hypotheken, huren etc, er zijn heel veel informatiesites en ook advocaten geven veel info.
F neem mishandelingen / bedreigingen / uitbarstingen naar jou of de kinderen etc op, zorg ervoor dat je een voice recorder app oid download op je telefoon. Het is in NL niet verboden om gesprekken waar je zelf aan deelneemt stiekem op te nemen, dus neem het op. Dit is bewijs later. Stuur de opnames naar je geheime / veilige map op je telefoon.
Neem hiervoor een paar maanden de tijd. Oefen ook in deze tijd met het afscheid nemen van het leven dat je nu hebt en je voor te bereiden op een moeilijk jaar. Oefen jezelf in het rustig blijven als je man uitbarst. Spaar veel, koop niks de komende maanden. Zie je man al als je ex.
Succes OP. Je bent sterker dan jezelf denkt. Doe het juist voor je kinderen.
zondag 24 mei 2020 10:02
Precies wat ik dacht. Klinkt als mijn ex (gediagnosticeerd ASS-er).TheQ schreef: ↑23-05-2020 10:39Je man klinkt niet als een narcist maar als een autist.
Jouw voorbeeld van de verjaardag is een goed voorbeeld van gedrag wat je niet moet doen als je getrouwd bent met een autist.
Toen het woord mishandeling voorbij kwam ben ik gestopt met lezen.
Aangifte doen en laat hem uit huis halen door de politie. Daar zijn richtlijnen voor.
Kom uit je slachtofferrol en neem het heft in handen. Je moet een voorbeeld zijn voor jouw twee dochters anders denken zij nog dat dit normaal is in een huwelijk.
Verman jezelf en neem actie.
Het is aan mensen die niet in zo'n relatie zitten of hebben gezeten niet uit te leggen hoe bizar zo'n relatie in elkaar steekt. Hoe ze boos worden om de kleinste dingen en als jij dan een keer terecht voor jezelf opkomt en grenzen aangeeft je helemaal van de regen in de drup komt.
Wij hebben geen kinderen maar alsnog heb ik de grootste moeite gehad om bij hem weg te gaan. Ik ben er nog lang niet qua herstel, maar ik kan weer ademen en hoef niet meer op mijn tenen te lopen. TS, als het voor jezelf te moeilijk is doe het voor je kinderen. Zij lopen ook schade op met zo'n vader en een ongelukkige moeder. Veel sterkte!
