Kletstopic: Overspannen/burn-out

10-11-2020 12:45 45 berichten
Hallo allemaal,

Ik zit op het moment helemaal niet lekker in mijn vel en heb behoefte om hier met anderen over te praten.

Ik voel me moe, ben constant aan het piekeren, slaap slecht en nog een tal van fysieke klachten (spanningshoofdpijn, misselijk, duizelig, wazig zien).
Ik ben hiermee al naar de huisarts geweest, maar voel me onbegrepen. Wel geeft de huisarts aan dat het spanning is en ik maar even 'rustig aan moet doen'.
Verder loop ik al sinds augustus bij de praktijkondersteuning met stressklachten, ik kan hier goed mijn verhaal kwijt, maar lijkt me toch niet echt te helpen en het gaat sindsdien eigenlijk alleen maar slechter.
Ook op het werk heb ik dit aangekaart en doe hier ook wat rustiger aan. Dit leek vorige week goed te gaan maar sinds zaterdag voel ik me weer ellendig... Krijg ook niks gedaan, concentratie is ver te zoeken. Het lukt gewoon niet

Ik heb het gevoel dat ik de weg kwijt ben en niet meer weet wat ik moet doen. Moet ik me nou ziekmelden, moet ik rustig aan blijven werken, moet ik meer hulp zoeken?

Jullie kunnen dit vast niet voor mij beantwoorden, maar ik merk dat ik behoefte heb om erover te praten met mensen die in een soortgelijke situatie zitten. Ik zie hier regelmatig topics langskomen met dit soort onderwerpen.

Herkennen jullie mijn verhaal en zouden jullie jullie verhaal met mij willen delen?

Liefs
Ja ik, twee topic geopend ook. Zit ook in de knoop nu...
Alle reacties Link kopieren
Een jaar geleden viel ik uit. Na een jaar mij zo gevoeld te hebben als jij nu doet. Ineens was daar een druppel. Had dat jaar al een paar keer opgezocht wat nou de symptomen van een burn-out waren. Maar dat kwam toch niet helemaal overeen, en ach ik kon toch zo goed overal mee omgaan.

Maar toen kwam er een druppel en ik stortte in. Ik kon alleen maar huilen. De eerste nacht heb ik alleen maar gehuild, toen ik wakker werd heb ik meteen mij ziekgemeld.

Vooral die eerste periode heb ik echt heel erg het gevoel gehad dat ik de weg kwijt was. Ik durfde niet meer buiten ons dorp te komen, ik durfde in het donker niet meer buiten te roken (deed het wel, vond het dood eng) en op het hoogtepunt durfde ik niet eens meer boodschappen te doen in ons eigen dorp waar ik al 30 jaar woon.

Dit was overigens in de periode dat ik vond dat ik me niet aan moest stellen en ik wel gewoon door zou moeten kunnen. Toen ik dat losliet (dat was niet makkelijk), en ik accepteerde dat het gewoon ff niet meer ging werd het beter. \

Overigens viel het bij mij helemaal van mijn schouders af toen ik een vaststellingsovereenkomst aangeboden kreeg, met nette transitievergoeding. Maar dat was in mijn situatie, ik was echt dood ongelukkig in mijn werk, maar wilde niet opgeven. Er werden mij altijd toezeggingen gedaan die nooit uitkwamen, en ik bleef maar denken, maar nu komt het dan toch echt. Dat heeft mij genekt, trekken aan een dood paard.

Er zijn speciale instanties voor hulp bij burn-out klachten. Wellicht dat je arboarts je daarbij kan helpen. Maar voor nu zou ik me echt gewoon ziekmelden. Hoe sneller je dit aanpakt hoe sneller je er weer vanaf bent.

Probeer vooral voor jezelf uit te zoeken waar de stress vandaan komt en of je dat kan en wil aanpassen.
@Black_Phillip Ik heb jouw topic inderdaad ook doorgescand. Wat vervelend voor je! Als ik het goed begrijp heb jij je nu ziekgemeld? Krijg je al hulp, en zo ja van wie?


@Hecamel Pfoeh, wat heftig! Hoe gaat het nu met je? Ben je alweer aan het werk? Dankje voor het delen van je verhaal! Ik heb inderdaad het gevoel dat ik nog niet zó ver ben gegaan, maar dat als ik zo doorga dat ik dan instort. Het lastige is dat het nu 'nog wel lukt'/ik mezelf dit voorhoud... De drempel om mezelf echt ziek te melden voelt te hoog ('ik ben toch niet ziek'). Maar aan de andere kant, en wat jij ook bevestigt, kan ik beter nu stappen zetten dan wanneer ik verder van huis ben.
Alle reacties Link kopieren
Ik ben in maart dit jaar uitgevallen met dit soort klachten. Kreeg de diagnose overspannen. 6 jaar geleden is dat ook al eens gebeurd. Ik kon nu alleen niet aanwijzen waar het vandaan kwam, behalve dan dat ik veel moeite had met het reizen voor mijn werk (vanwege angsten). Achteraf is het vermoeden gerezen dat ik milde corona heb gehad met langdurige klachten. Maar goed, linksom of rechtsom zat die overspannenheid (althans de klachten) er wel. Ik ben inderdaad volledig ziek gemeld van het werk. De arbo is erg voorzichtig en ik ben nu nog steeds aan het opbouwen (zit nu op 75%).

Wat helpt op de korte termijn: wandelen en slapen (als dat lukt).

Langere termijn: Ik ben meteen naar een psycholoog gegaan, daar heb ik (beter) geleerd om met angsten en piekergedachtes om te gaan. Ik heb bij een andere therapeut EMDR gedaan om van een angst af te komen.

De grootste klapper heb ik gemaakt nadat ik bloed had laten prikken en bleek dat ik een fors B12-tekort had. Dat kan dus ook dit soort klachten geven. Na 5 weken injecties en smelttabletten voel ik me weer de oude.

Dus, lang verhaal kort. Tips: wandelen, rust nemen, geduld hebben (probeer niet te forceren), laat bloed prikken (je weet maar nooit). En erover praten helpt zeker, dus vooral doen hier.
Alle reacties Link kopieren
Ano96 schreef:
10-11-2020 13:32
@Black_Phillip Ik heb jouw topic inderdaad ook doorgescand. Wat vervelend voor je! Als ik het goed begrijp heb jij je nu ziekgemeld? Krijg je al hulp, en zo ja van wie?


@Hecamel Pfoeh, wat heftig! Hoe gaat het nu met je? Ben je alweer aan het werk? Dankje voor het delen van je verhaal! Ik heb inderdaad het gevoel dat ik nog niet zó ver ben gegaan, maar dat als ik zo doorga dat ik dan instort. Het lastige is dat het nu 'nog wel lukt'/ik mezelf dit voorhoud... De drempel om mezelf echt ziek te melden voelt te hoog ('ik ben toch niet ziek'). Maar aan de andere kant, en wat jij ook bevestigt, kan ik beter nu stappen zetten dan wanneer ik verder van huis ben.

Per 1 april ben ik officieel uit dienst gegaan en focus mij nu even volledig op mijn opleiding, wil een totaal andere kant op dus het vinden van een baan is ook nog even niet zo makkelijk. En het gaat nu heel erg goed. Eigenlijk al vanaf begin dit jaar toen ik de vaststellingsovereenkomst aangeboden kreeg. Merk alleen wel, dat als ik nog aan mijn vorige baan denk ik nog steeds geïrriteerd raak. :hamer:

Echt ik zou nu aan de rem trekken hoor. Desnoods even voor een paar weken. Dat je even helemaal niets moet. En dan ook echt helemaal niets. Je energiebalans weer goed krijgen. Op zoek naar dingen die je energie geven en de energie vreters even laten voor wat het is.

Ik vond in die periode bijvoorbeeld ook dat ik echt dingen MOEST gaan ondernemen met onze dochter (deed ik daarvoor niet en nu nog steeds niet) want zij mocht niet lijden onder mijn lijden. Sloeg helemaal nergens op natuurlijk, maar ik legde mijzelf wel heel veel druk op. Dat loslaten heeft heel veel geholpen, dat ik echt niets moest, maar van alles mocht. Dus als ik zin had dan mocht ik wel ff met dochter wat dingen ondernemen, of als ik zin had, dan kon ik wel even schoonmaken of boodschappen doen. Maar ik "moest" van dat moeten af. Het gekke is dus ook dat ik helemaal niet ben van het moeten. Ik doe alles gewoon als ik er zin in heb of mijzelf echt er even toe dwing, maar dat ik dingen van mijzelf moet heb ik dus helemaal niet. En toen ineens wel. Ik MOEST een goede vrouw zijn, een goede moeder, een goede vriendin, een goede huishoudster, een actieve moeder, echt allemaal dingen die ik sowieso al ben (behalve een actieve moeder), maar ineens MOEST het van mijzelf. Ik weet niet of je dat herkent, zo niet, lekker laten gaan, maar mocht je het herkennen, wellicht dat je er dan wat mee kan in het kader van het loslaten.
Ano96 schreef:
10-11-2020 13:32
@Black_Phillip Ik heb jouw topic inderdaad ook doorgescand. Wat vervelend voor je! Als ik het goed begrijp heb jij je nu ziekgemeld? Krijg je al hulp, en zo ja van wie?


@Hecamel Pfoeh, wat heftig! Hoe gaat het nu met je? Ben je alweer aan het werk? Dankje voor het delen van je verhaal! Ik heb inderdaad het gevoel dat ik nog niet zó ver ben gegaan, maar dat als ik zo doorga dat ik dan instort. Het lastige is dat het nu 'nog wel lukt'/ik mezelf dit voorhoud... De drempel om mezelf echt ziek te melden voelt te hoog ('ik ben toch niet ziek'). Maar aan de andere kant, en wat jij ook bevestigt, kan ik beter nu stappen zetten dan wanneer ik verder van huis ben.
Ik heb de 25e therapie en loop bij het ziekenhuis voor mijn klachten.
Hecamel schreef:
10-11-2020 13:45
Per 1 april ben ik officieel uit dienst gegaan en focus mij nu even volledig op mijn opleiding, wil een totaal andere kant op dus het vinden van een baan is ook nog even niet zo makkelijk. En het gaat nu heel erg goed. Eigenlijk al vanaf begin dit jaar toen ik de vaststellingsovereenkomst aangeboden kreeg. Merk alleen wel, dat als ik nog aan mijn vorige baan denk ik nog steeds geïrriteerd raak. :hamer:

Echt ik zou nu aan de rem trekken hoor. Desnoods even voor een paar weken. Dat je even helemaal niets moet. En dan ook echt helemaal niets. Je energiebalans weer goed krijgen. Op zoek naar dingen die je energie geven en de energie vreters even laten voor wat het is.

Ik vond in die periode bijvoorbeeld ook dat ik echt dingen MOEST gaan ondernemen met onze dochter (deed ik daarvoor niet en nu nog steeds niet) want zij mocht niet lijden onder mijn lijden. Sloeg helemaal nergens op natuurlijk, maar ik legde mijzelf wel heel veel druk op. Dat loslaten heeft heel veel geholpen, dat ik echt niets moest, maar van alles mocht. Dus als ik zin had dan mocht ik wel ff met dochter wat dingen ondernemen, of als ik zin had, dan kon ik wel even schoonmaken of boodschappen doen. Maar ik "moest" van dat moeten af. Het gekke is dus ook dat ik helemaal niet ben van het moeten. Ik doe alles gewoon als ik er zin in heb of mijzelf echt er even toe dwing, maar dat ik dingen van mijzelf moet heb ik dus helemaal niet. En toen ineens wel. Ik MOEST een goede vrouw zijn, een goede moeder, een goede vriendin, een goede huishoudster, een actieve moeder, echt allemaal dingen die ik sowieso al ben (behalve een actieve moeder), maar ineens MOEST het van mijzelf. Ik weet niet of je dat herkent, zo niet, lekker laten gaan, maar mocht je het herkennen, wellicht dat je er dan wat mee kan in het kader van het loslaten.
Klinkt alsof je heel bewust voor jezelf gekozen hebt, wat goed zeg! Ben je ingestort omdat de baan niet bij je paste dat je nu een andere richting op wil?

Ik herken het MOETEN heel erg, en heb op het moment juist heel veel weerstand tegen het moeten. Alles wat voor mij voelt als iets wat moet heb ik geen zin in. Daarnaast komt bij mij nog aardig wat perfectionistisme e.d. kijken. Alles moet ook een 10 zijn en een 6je is niet oké zegmaar.
Alle reacties Link kopieren
Ano96 schreef:
10-11-2020 16:05
Klinkt alsof je heel bewust voor jezelf gekozen hebt, wat goed zeg! Ben je ingestort omdat de baan niet bij je paste dat je nu een andere richting op wil?

Ik herken het MOETEN heel erg, en heb op het moment juist heel veel weerstand tegen het moeten. Alles wat voor mij voelt als iets wat moet heb ik geen zin in. Daarnaast komt bij mij nog aardig wat perfectionistisme e.d. kijken. Alles moet ook een 10 zijn en een 6je is niet oké zegmaar.
Maar je hebt nog wel het gevoel dat je moet werken. Ook al heb je er dan geen zin in. Je vindt nog wel dat het moet, of lees ik dat fout?
Als dat zo is, dan zou je een manier kunnen zoeken om dat te leren los te laten.
Dat perfectionistische heb ik niet. Nooit gehad ook. Ik wil wel altijd het beste leveren, maar als het niet helemaal lukt, dan is iets minder goed ook prima. Dat is wel iets waar je ook wat mee zou kunnen doen. Want door die druk altijd zo hoog te hebben leg je jezelf wel een hele hoge lat. En sommige dingen zijn best haalbaar. Maar bij sommige dingen is een 7 ook prima. Of zelfs een 6.

Als ik jou was zou ik het qua hulp wat opschroeven. Want een poh is leuk, maar echt zoden aan de dijk zetten doet het niet. (Mijn ervaring dan). Misschien iemand die gespecialiseerd is in burn-out of perfectionisme.



Ik was al bezig met de opleiding. Maar na een paar gesprekken met man besloten dat ik inderdaad maar eens voor mijzelf moest gaan kiezen.

De baan paste wel bij mij, maar het bedrijf niet. Er zijn mij meerdere malen toezeggingen gedaan voor promotie die dan als het puntje bij paaltje kwam dan ging het niet door met een lulsmoes. En een teamlead die niet zag wat ik in mij had. In zijn hoofd was ik een beetje dom, toen ik wegging vroeg hij (was al een jaar met die opleiding bezig) wat voor opleiding ik deed. Toen ik vertelde dat ik HBO opleiding deed zei hij letterlijk, oh dan had ik je toch verkeerd ingeschat. 🤦🏼‍♀️
En door die onderschatting ben ik teruggezet in klanten, weer vooruitgeschoven in klanten, maar kreeg er nooit wat voor terug. En toen er een nieuwe collega kwam die mijn klanten over ging nemen knapte er wat.

Erg blij dat ik daar weg ben.
Hecamel schreef:
10-11-2020 16:30
Maar je hebt nog wel het gevoel dat je moet werken. Ook al heb je er dan geen zin in. Je vindt nog wel dat het moet, of lees ik dat fout?
Als dat zo is, dan zou je een manier kunnen zoeken om dat te leren los te laten.
Dat perfectionistische heb ik niet. Nooit gehad ook. Ik wil wel altijd het beste leveren, maar als het niet helemaal lukt, dan is iets minder goed ook prima. Dat is wel iets waar je ook wat mee zou kunnen doen. Want door die druk altijd zo hoog te hebben leg je jezelf wel een hele hoge lat. En sommige dingen zijn best haalbaar. Maar bij sommige dingen is een 7 ook prima. Of zelfs een 6.

Als ik jou was zou ik het qua hulp wat opschroeven. Want een poh is leuk, maar echt zoden aan de dijk zetten doet het niet. (Mijn ervaring dan). Misschien iemand die gespecialiseerd is in burn-out of perfectionisme.



Ik was al bezig met de opleiding. Maar na een paar gesprekken met man besloten dat ik inderdaad maar eens voor mijzelf moest gaan kiezen.

De baan paste wel bij mij, maar het bedrijf niet. Er zijn mij meerdere malen toezeggingen gedaan voor promotie die dan als het puntje bij paaltje kwam dan ging het niet door met een lulsmoes. En een teamlead die niet zag wat ik in mij had. In zijn hoofd was ik een beetje dom, toen ik wegging vroeg hij (was al een jaar met die opleiding bezig) wat voor opleiding ik deed. Toen ik vertelde dat ik HBO opleiding deed zei hij letterlijk, oh dan had ik je toch verkeerd ingeschat. 🤦🏼‍♀️
En door die onderschatting ben ik teruggezet in klanten, weer vooruitgeschoven in klanten, maar kreeg er nooit wat voor terug. En toen er een nieuwe collega kwam die mijn klanten over ging nemen knapte er wat.

Erg blij dat ik daar weg ben.
Ja klopt, ik vind dat ik moet werken, dat ik de was moet doen, dat ik met vrienden af moet spreken (bijvoorbeeld) maar tegelijkertijd voelt het allemaal als te veel en heb ik er dan ook geen zin in. Ik wíl eigenlijk alleen maar lekker op de bank hangen met een serietje of een boek. Maar tegelijkertijd moet ik van mezelf toch van alles (klinkt misschien beetje gek en vind het moeilijk om het te omschrijven).

Dat van hulp opschroeven ga ik eens over nadenken, wellicht kan inderdaad iets anders me beter helpen. (ook aangezien ik al een tijdje bij de poh loop maar het juist alleen maar slechter gaat, dan helpt het schijnbaar toch niet voldoende)

Wat een gedoe met je werk en vervelend dat je geen erkenning kreeg... Kan me goed voorstellen dat er iets knapte.
Gelukkig ben je er wegegaan! Hun verlies, niet de jouwe!
Hi @ Ano96

Ik herken veel dingen in je verhaal van mezelf enkele jaren terug en ook nu nog. Heel veel moeten van jezelf en eigenlijk niks willen. Alleen maar op de bank zitten met een dekentje. Ik zou zeggen: geef daar écht aan toe op momenten. Anders eindig je zoals ik toen eindigde en dat was echt niet leuk!

Ik werkte in de jeugdhulpverlening en had pittige cliënten. Ik werd gepusht om steeds iets meer te werken. Ik werkte op contract 4 dagen, maar dat werden er uiteindelijk 5. Eerst gaf ik mijn grenzen niet aan, later wel maar toen werd er keihard overheen gegaan.

Ik zat toen thuis met steken op mijn borst (gelukkig niet hartklacht gerelateerd!), in mijn hartstreek. Ik vond dat echt wel beangstigend. Als ik niet aan het werk was op locatie was ik thuis verslagen aan het typen, scholen van cliënten aan het bellen, huisbezoeken aan het inplannen, hulpverleningsplannen aan het schrijven, evaluaties, etc etc etc. En ik kon mijn werk thuis niet meer wegleggen, het moest niet alleen af, het moest ook perfect. Het gaf me enorm veel stress, zó veel, dat ik steeds vaker ziek werd. Op mijn vrije dagen had ik geen zin meer om ook maar íets te ondernemen. Ik bleef op de bank zitten, mijn vriend vroeg me erop uit te trekken maar ik wilde niet. Ik begon hem steeds vaker te vragen of hij dingen voor me wilde pakken tot hij tegen me zei: je zit bijna de héle dag op de bank, ik moet je meeslepen naar buiten (terwijl ik van mezelf behoorlijk ondernemend ben) en ik besefte dat hij gelijk had. Ik sleurde mezelf eraf om even naar het toilet te gaan en te eten en drinken en even mijn noodzakelijke rondje te lopen. Ik werd geleefd. Plus: mijn cliënten hadden hele heftige problematiek die ik me vaak ook aantrok. Het liet me niet koud. Toen ik stopte daar en weer de kinderopvang in ging (op uitzendbasis) na 3 weken vakantie (niks doen dus) ging het metéén beter.

Nu heb ik weer borststeken door alle corona spanningen, maar ik ben nu bezig met mediteren, sporten en heel bewust ontspannen. En ik krijg binnenkort hele goede psychische hulp. Ik kan dit jou ook allemaal aanraden.

Heel veel sterkte :hug:
Alle reacties Link kopieren
Hey Ano,

Allereerst wat ontzettend klote voor je dat je je zo voelt. En heel naar dat je weinig steun bij de huisarts ervaart.

Ik zelf ben vorig jaar thuis komen te zitten met een zware burnout en depressie.

Om mn hele verhaal neer te zetten voelt als wat veel maar heb je iets specifieks waar je wat over wilt horen?
Ik had naast mijn chronische klachten ook steeds last van misselijkheid, diarree, keelpijn, steken etc. Dacht dat het er bij hoorde, maar mijn lichaam was op.
Alle reacties Link kopieren
Ano96 schreef:
10-11-2020 16:49
Ja klopt, ik vind dat ik moet werken, dat ik de was moet doen, dat ik met vrienden af moet spreken (bijvoorbeeld) maar tegelijkertijd voelt het allemaal als te veel en heb ik er dan ook geen zin in. Ik wíl eigenlijk alleen maar lekker op de bank hangen met een serietje of een boek. Maar tegelijkertijd moet ik van mezelf toch van alles (klinkt misschien beetje gek en vind het moeilijk om het te omschrijven).

Dat van hulp opschroeven ga ik eens over nadenken, wellicht kan inderdaad iets anders me beter helpen. (ook aangezien ik al een tijdje bij de poh loop maar het juist alleen maar slechter gaat, dan helpt het schijnbaar toch niet voldoende)

Wat een gedoe met je werk en vervelend dat je geen erkenning kreeg... Kan me goed voorstellen dat er iets knapte.
Gelukkig ben je er wegegaan! Hun verlies, niet de jouwe!
Dat is dus precies wat ik bedoelde. Je MOET van alles, maar je wil eigenlijk niet. Dus leg je druk op jezelf want het is toch eigenlijk belachelijk dat je dat niet wil. En dat je alleen maar op de bank wil liggen. En het hoort zo dat je de was doet, en vriendschappen onderhoudt. Dus het MOET eigenlijk.

Toen ik dat kon loslaten, dat er echt helemaal niets moet, en het nu gewoon even een kwestie is van voor jezelf zorgen en gewoon je even overgeven aan het niets willen kwam er verlichting.

Het enige dat moet is eten, drinken en plassen. 😂. Oh en ademen, maar daar heb je toch geen controle over.
Dame28 Dankjewel voor je reactie!
Wat heftig om te lezen. Ik herken mezelf erg in je verhaal. Alles moet af (én perfect), geen zin meer hebben om dingen te ondernemen.
Lees ik goed dat zodra je ander werk vond het meteen beter met je ging? Dan lijkt het me dus écht werkgerelateerd bij jou.

Jixxy-1 Op het moment ben ik vooral zoekende naar hoe ik de eerste stappen moet zetten: wanneer is het daadwerkelijk zo erg dat je moet ziekmelden, welke hulp kan ik zoeken etc. Lijkt me fijn om jouw verhaal te horen over de tijd net voor de burn-out/begin van de burn-out. Mag ook via privébericht als je je hier prettiger bij voelt!

Black_Phillip Vervelend hè die klachten… Ik heb vooral last van misselijkheid, hoofdpijn en duizeligheid.

Hecamel Klopt wat je zegt en is inderdaad niet normaal dat ik daar geen zin in heb… Ik denk soms dat ik me aanstel en ‘lui’ ben, maar jouw reactie bijvoorbeeld laat me dan inzien dat dit echt niet normaal is.
Hoe heb jij dit kunnen loslaten?
Alle reacties Link kopieren
@ano het is juist wel normaal dat je ergens geen zin in hebt. Dat je vindt dat je er zin in moet hebben is niet normaal.

Mijn man heeft mij dat heel erg duidelijk gemaakt. Door steeds maar te blijven zeggen je moet niets, ook als het huishouden even op hem neerkwam dan gaf hij aan dat ik mij niet schuldig hoefde te voelen.

En door je er gewoon aan over te geven. Door dus gewoon niet te doen wat je moet doen. En dat dan relativeren. Jij gaf het voorbeeld van de was doen, je zou voor jezelf kunnen relativeren dat je nog genoeg schone onderbroeken in de kast hebt dus je dat nu even niet hoeft te doen. En bij vriendinnen heb ik toen het echt niet meer ging gebeld. En aangegeven dat ze mij even wat minder zouden zien en horen, maar dat ik het wel fijn vond als ze mij zouden contacten en ik dan mocht reageren wanneer ik dat kon. Kreeg ik heel veel begrip door. En maakte het makkelijker omdat ik mij niet schuldig hoefde te voelen.

De eerste week dat ik het moeten liet voor wat het was voelde ik mij heel schuldig. Maar na een tijdje kwam ik er ook achter dat de wereld niet verging als ik het niet meer deed. Dat alles gewoon door draaide. Dat niemand boos op mij werd. Dat besef hielp bij het loslaten.

Overigens dat dat voor mij werkte wil niet per se zeggen dat dat voor jou werkt. Maar wellicht heb je er wat aan.

Mediteren schijnt ook goed te werken. Ik heb add dus dat wordt hem niet (word er erg agressief van), maar voor jou zou het heel goed kunnen werken.
Wandelen schijnt ook heel goed te werken (ik noem nu even de tips op die ik kreeg van mensen)

Voor mij werkte het maken van diamond paintings. 😱. Heb er ik denk wel 10 gemaakt. Van die grote. (Via Ali bestellen als je dat wil gaan doen. Veel goedkoper). Dan hoefde ik niet na te denken over wat er in mijn leven gebeurde. Of eigenlijk wel, maar doordat ik ook bezig was, kon ik het ordenen zeg maar.
Ik heb nu nog 1 halve en 3 nieuwe liggen want toen ik eruit kwam hoefde het niet meer. 🤗💪🏻

Heb jij een idee waardoor je je zo voelt? Zijn er triggers?
lientje schreef:
10-11-2020 13:34
Ik ben in maart dit jaar uitgevallen met dit soort klachten. Kreeg de diagnose overspannen. 6 jaar geleden is dat ook al eens gebeurd. Ik kon nu alleen niet aanwijzen waar het vandaan kwam, behalve dan dat ik veel moeite had met het reizen voor mijn werk (vanwege angsten). Achteraf is het vermoeden gerezen dat ik milde corona heb gehad met langdurige klachten. Maar goed, linksom of rechtsom zat die overspannenheid (althans de klachten) er wel. Ik ben inderdaad volledig ziek gemeld van het werk. De arbo is erg voorzichtig en ik ben nu nog steeds aan het opbouwen (zit nu op 75%).

Wat helpt op de korte termijn: wandelen en slapen (als dat lukt).

Langere termijn: Ik ben meteen naar een psycholoog gegaan, daar heb ik (beter) geleerd om met angsten en piekergedachtes om te gaan. Ik heb bij een andere therapeut EMDR gedaan om van een angst af te komen.

De grootste klapper heb ik gemaakt nadat ik bloed had laten prikken en bleek dat ik een fors B12-tekort had. Dat kan dus ook dit soort klachten geven. Na 5 weken injecties en smelttabletten voel ik me weer de oude.

Dus, lang verhaal kort. Tips: wandelen, rust nemen, geduld hebben (probeer niet te forceren), laat bloed prikken (je weet maar nooit). En erover praten helpt zeker, dus vooral doen hier.
Zie dat ik vergeten ben te reageren.

Herkenbaar... Ik heb het idee dat ik ook overspannen ben, maar niemand spreekt dit uit? Misschien maar eens met de poh er iig over hebben.
Wat fijn dat je rustig op mag bouwen, hoe gaat dit nu?

Wandelen vind ik al heerlijk en dat helpt me ook om te ontspannen. Bloed prikken is al gebeurd maar kwam niks uit.
Hecamel schreef:
11-11-2020 09:09
@ano het is juist wel normaal dat je ergens geen zin in hebt. Dat je vindt dat je er zin in moet hebben is niet normaal.

Mijn man heeft mij dat heel erg duidelijk gemaakt. Door steeds maar te blijven zeggen je moet niets, ook als het huishouden even op hem neerkwam dan gaf hij aan dat ik mij niet schuldig hoefde te voelen.

En door je er gewoon aan over te geven. Door dus gewoon niet te doen wat je moet doen. En dat dan relativeren. Jij gaf het voorbeeld van de was doen, je zou voor jezelf kunnen relativeren dat je nog genoeg schone onderbroeken in de kast hebt dus je dat nu even niet hoeft te doen. En bij vriendinnen heb ik toen het echt niet meer ging gebeld. En aangegeven dat ze mij even wat minder zouden zien en horen, maar dat ik het wel fijn vond als ze mij zouden contacten en ik dan mocht reageren wanneer ik dat kon. Kreeg ik heel veel begrip door. En maakte het makkelijker omdat ik mij niet schuldig hoefde te voelen.

De eerste week dat ik het moeten liet voor wat het was voelde ik mij heel schuldig. Maar na een tijdje kwam ik er ook achter dat de wereld niet verging als ik het niet meer deed. Dat alles gewoon door draaide. Dat niemand boos op mij werd. Dat besef hielp bij het loslaten.

Overigens dat dat voor mij werkte wil niet per se zeggen dat dat voor jou werkt. Maar wellicht heb je er wat aan.

Mediteren schijnt ook goed te werken. Ik heb add dus dat wordt hem niet (word er erg agressief van), maar voor jou zou het heel goed kunnen werken.
Wandelen schijnt ook heel goed te werken (ik noem nu even de tips op die ik kreeg van mensen)

Voor mij werkte het maken van diamond paintings. 😱. Heb er ik denk wel 10 gemaakt. Van die grote. (Via Ali bestellen als je dat wil gaan doen. Veel goedkoper). Dan hoefde ik niet na te denken over wat er in mijn leven gebeurde. Of eigenlijk wel, maar doordat ik ook bezig was, kon ik het ordenen zeg maar.
Ik heb nu nog 1 halve en 3 nieuwe liggen want toen ik eruit kwam hoefde het niet meer. 🤗💪🏻

Heb jij een idee waardoor je je zo voelt? Zijn er triggers?
Dat is weer een andere kijk erop natuurlijk, zo had ik het niet bekeken.
Ik denk dat ik wel iets heb aan wat jij zegt, ik vind het alleen heel moeilijk om dat los te laten/te relativeren. Ik zou me denk ik net als jij die eerste week me heel schuldig voelen. Maar misschien is dit juist de reden dat ik me nu voel zoals ik me voel.

Mediteren heb ik geprobeerd op aanraden van de poh, maar kan me daar niet echt toe zetten/wordt heel snel afgeleid dus lijkt niet echt te werken voor mij (in dit stadium).
Diamond paintings zijn misschien ook nog wel iets voor mij, of tekenen voor volwassenen of puzzelen of iets was ik over aan het denken. Dan ben je idd wel bezig maar kun je vaak wat rustiger nadenken zonder te piekeren.

Ik weet niet zo goed wat de oorzaak is dat ik me zo voel... Misschien moet ik daar eerst achter komen?
Alle reacties Link kopieren
Ano96 schreef:
11-11-2020 10:11
Dat is weer een andere kijk erop natuurlijk, zo had ik het niet bekeken.
Ik denk dat ik wel iets heb aan wat jij zegt, ik vind het alleen heel moeilijk om dat los te laten/te relativeren. Ik zou me denk ik net als jij die eerste week me heel schuldig voelen. Maar misschien is dit juist de reden dat ik me nu voel zoals ik me voel.

Mediteren heb ik geprobeerd op aanraden van de poh, maar kan me daar niet echt toe zetten/wordt heel snel afgeleid dus lijkt niet echt te werken voor mij (in dit stadium).
Diamond paintings zijn misschien ook nog wel iets voor mij, of tekenen voor volwassenen of puzzelen of iets was ik over aan het denken. Dan ben je idd wel bezig maar kun je vaak wat rustiger nadenken zonder te piekeren.

Ik weet niet zo goed wat de oorzaak is dat ik me zo voel... Misschien moet ik daar eerst achter komen?
Zeker een goed plan om dat uit te zoeken. Dan kan je gerichter aan het werk.

Gewoon proberen of het voor jou werkt, wellicht helpt het je, na die eerste week, en dan heb je een stap gemaakt. Het ergste dat kan gebeuren is dat het niet werkt, dan weet je dat ook weer.

En vooral aan mij denken als je je schuldig voelt, dat dat erbij hoort en het dan laten voor wat het is en afleiding zoeken. (Niet per se aan mij hoor, maar dat je dan probeert te relativeren, bij mij helpt het dan om te bedenken wat iemand zei, bijvoorbeeld mijn man die dan zei dat hij het niet erg vond om de was te doen bijvoorbeeld, dat hield ik mij dan voor op die momenten) Netflixen is dan een goeie, want dan kan je zo opgaan in een serie dat je je eigen zorgen even vergeet. Ik raad dan wel aan om iets luchtigs te kijken. ;-). Ik heb speciaal een abonnement genomen op Amazon Prime, want ik wilde The Office kijken. Daar zit 1 seizoen bij waar Michael echt gewoon heel slecht gaat, relaties, schulden noem maar op. Heb dat seizoen na 2 afleveringen over geslagen. Had geen zin in de drama, ik wilde humor. Haha.

Puzzelen en kleuren voor volwassenen zijn ook hele goeie afleiders inderdaad.

Hopelijk gaat het je wat brengen.

Wat ik vooral ook terug lees in je posts is dat je er echt wel wat aan wil doen. Dat is een goed teken, je bent niet bij de pakken neer gaan zitten en dan kan je ook vooruit.
Maken jullie je ook zo druk over het vinden van volgend werk? Ik speur vacaturesites af, zie niks passends qua fte of afstand en raak dan nog meer in paniek. Terwijl ik mezelf echt niet eerder dan januari weer zie werken...
Hecamel Ik merk dat ik het even lastig vind om uitgebreid te reageren, mijn hoofd wil niet meer.
Bedankt voor het meedenken en de tips, ik laat het even bezinken en probeer er dan uit te pakken wat voor mij helpt!

Black Phillip Ik ben nog aan het werk op het moment dus kan die vraag niet voor je beantwoorden. Maar: als je je er zo druk om maakt, is dat misschien een teken dat het nog te vroeg is om echt te gaan zoeken? Misschien moet je proberen om eerst even echt tot rust te komen en weer fit te worden en pas dan weer rustig op zoek gaan? Ook dat je aangeeft dat je jezelf niet eerder dan januari ziet werken.
Ik ben ook geen expert hoor haha, misschien kunnen anderen hier beter op reageren?
Ja, ergens wel,maar heb maar 6 maanden WW dus ik wil niet in geldnood komen.
Black Phillip Ik dacht in je topic te lezen dat je je had ziekgemeld, als je je ziekmeld zit je toch nog niet in de WW maar krijg je betaald via werkgever/ziektewet (weet niet hoe dat precies zit)? Ik zou als ik jou was echt even proberen dat los te laten en te focussen op je herstel!
Ano96 schreef:
12-11-2020 09:41
Black Phillip Ik dacht in je topic te lezen dat je je had ziekgemeld, als je je ziekmeld zit je toch nog niet in de WW maar krijg je betaald via werkgever/ziektewet (weet niet hoe dat precies zit)? Ik zou als ik jou was echt even proberen dat los te laten en te focussen op je herstel!
Ja, maar ben bang dat ze me zsm beter willen melden zodat ze me kunnen ontslaan.
Alle reacties Link kopieren
Deze 'patiënt' meld zich hier ook! ;-)

Na meerdere keren mijn baan te hebben verloren buiten mijn schuld om, na iedere keer meteen te gaan solliciteren ('ik moet gewoon door, niet zeuren') en in de coronaperiode (thuis) werkzaam te zijn geweest binnen een zogenaamde toxic workplace* heb ik me eind mei ziek gemeld met ernstige burnoutklachten.

Ik was echt burnout: alle dagelijkse dingen waren me teveel (traplopen, eten koken, douchen, boodschappen, autorijden waren allemaal niet meer mogelijk), ik huilde een groot deel van de dag en de rest van de dag was ik in paniek. Ik was depressief, alles duizelde, ik zag dubbel, kreeg spiertrekkingen en ik meende hartklachten te hebben. (Ik schrijf dit niet op om zielig te doen, maar wellicht herkent iemand dit en heeft diegene hier iets aan.)

Sinds mijn ziekmelding heb ik niet meer gewerkt. Dat lukte ook helemaal niet. Inmiddels kan ik een uurtje achter de pc zitten en dan krijg ik weer klachten. (Ik heb een kantoorbaan.) Wat ik wel deed? In het begin veel praten met mijn man en met mijn beste vriendin, veel huilen (alleen) en tv staren, lezen (zonder te lezen).
Ik had en heb geen behoefte aan sociale contacten en dat terwijl ik normaal hiervan leef, zeg maar. Maar het kost me nog teveel energie. Dit heb ik 4 maanden gedaan en dat zorgde ervoor dat ik steeds wat meer kon.

Inmiddels kan ik weer normaal de trap op, is douchen geen probleem meer en kan ik ook koken en boodschappen doen. (Op een goede dag kan ik al deze taken doen op een slechte dag moet ik kiezen.) Wanneer ik een dag niet gekookt heb of boodschappen heb gedaan, dan maak ik 's avonds een korte wandeling die inmiddels alweer ca. 1-1,5 km is (ik kwam van 0 km).

Inmiddels kom ik er ook meer en meer achter waar ik nu ( met burnout) energie van krijg en waarmee ik mijn batterij op kan laden. Ik laad mijn batterij op met mijn hobby (nu even een paar weken niet ivm corona), korte wandelingen in de natuur en van een weekendje weg.
Ik dacht dat een weekendje weg niet kon, maar wanneer ik niet al te veel doe (niet wandelen vanuit het hotel naar het bos, maar met de auto naar het bos en dan een wandeling door het bos) dan levert me dat veel energie op. Thuiszitten is zo uitzichtloos en een andere omgeving alleen al is erg fijn, vond ik.

En wat heb ik mijn burnout vaak vervloekt (en dat doe ik nog steeds) maar het is ook een soort blessing in disguise. Het drukt me met de neus op de feiten: slechte werkgever, werk dat me tegenstaat, patronen waarin ik blijf hangen ('gewoon maar doorgaan' was zo'n patroon). Ik ben er nog lang niet, kan ook nog echt niet werken (8 uur op een dag achter de pc is nu echt nog geen optie). Maar ben al wel aan het kijken wat ik nu écht wil. Wat er echt bij me past.

* ik had er ook nog nooit van gehoord, maar toen ik de tip kreeg en hierop googelde, herkende ik vrijwel alles (helaas) en wellicht (enkele van) jullie ook?
cicil wijzigde dit bericht op 12-11-2020 16:20
0.00% gewijzigd

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven