Te hoge verwachtingen?

28-11-2020 14:54 58 berichten
Na de zoveelste ruzie/discussie met manlief, wil ik graag aan jullie het volgende voorleggen:

Begin dit jaar zijn mijn man en ik onze dochter verloren. Ze is 5 weken oud geworden en heeft heel haar leven in het ziekenhuis gelegen. Hierdoor hebben weinig mensen haar mogen/kunnen zien. Een eenzaam proces wat elke dag nog erg zeer doet.

Ook haar crematie was niet zoals we gewild hadden vanwege de toen geldende maatregelen. We mochten maar 30 personen fysiek uitnodigen. Daarom hebben veel van de aanwezigen via een live stream meegekeken. Voor ons zijn/waren die mensen net zo belangrijk als de fysiek aanwezigen.

Nu is de situatie zo dat sommige van onze 'vrienden' na de crematie van onze dochter (in april) niet zijn langsgekomen. Een felicitatie appje op onze verjaardagen is een beetje het enige wat ik gehoord heb. Voor mij doet dit ongelooflijk zeer en vind het van weinig respect betuigen dat sommige mensen niet eens het fatsoen hebben gehad om aan ons te laten weten dat ze überhaupt mee hebben gekeken. Ik heb dan ook nu bewust de keuze gemaakt om deze mensen niet meer in mijn leven te willen.. Voor mijn man ligt dit echter anders.

De vrienden die ik benoem zijn van oorsprong eigenlijk de vrienden van mijn man en zitten ook in een vriendengroep. Mijn man wil met deze 'vrienden' blijven omgaan, maar ik kan me hier echt niet overheen zetten.

Mijn man is dus gisteren langs een 'vriend' geweest die niets heeft laten horen. Ze hebben spelletjes gespeeld en het wel gezellig gehad. Mijn man wil dus ook met deze vriend blijven omgaan, wat zijn keuze is.

We hebben er wel vaker discussies om, omdat ik gewoon niet snap dat deze mensen niets laten horen in een moeilijke situatie. Voor mij is vriendschap iets in goede én in slechte tijden. Mijn man zegt zijn vriendschappen niet op te willen geven, ik vind dit heel lastig...

Wat vinden jullie? Zijn mijn verwachtingen te hoog? Moet ik me hier overheen zetten?

De sfeer thuis word er zo ook niet leuker op..
Alle reacties Link kopieren
Nee, jij hoeft je nergens overheen te zetten, nee zeg, mag je even rouwen?


het mag er allebei zijn, jouw man die het lukt om in stand te houden en dat ook wil . en jij die dat niet wil. Allebei is goed want jullie zijn niet 1 , jullie zijn twee verschillende mensen .
Alle reacties Link kopieren
Wat een nare situatie allereerst!

Ik denk dat niet iedereen weet hoe ze hierop moeten reageren, dat praat het niet goed maar direct de deur wijzen zou ik niet doen. Misschien zou je gewoon eens kunnen vragen hoe het zit of aangeven dat het voor jou/jullie moeilijk is dat je niks hebt gehoord. Ik denk dat de antwoorden nog wel eens verassend kunnen zijn.

Daarnaast kun je voor jezelf bepalen met wie je omgaat maar vind niet voor een ander, je man dus.
Alle reacties Link kopieren
Ik ben niet supersociaal, dus ik snap het probleem niet echt, denk ik. Ze hebben toch meegekeken? Dan waren ze er toch bij? Of bedoel je dat ze geen condoleances hebben gestuurd aan jullie? Dat is dan inderdaad iets wat je wel mag verwachten.
Er is niets zo moeilijk voor vrienden en familie om een stel tegemoet te treden die een kind hebben verloren. Er is niets zo moeilijk om de juiste woorden te vinden en te zeggen voor hen en daar komt ook nog bij dat veel mensen het idee hebben dat er geen behoefte is aan gezelligheid en contact omdat het rouwproces nog gaande is, dus neem het die mensen niet zo kwalijk, ze doen of doen juist niet wat ze zo vreselijk moeilijk vinden.
Als de tijd is aangebroken dat je weer wat gezelligheid en contact op vriendschappelijke basis kunt gebruiken, bel dat iemand van die groep op om eens koffie te gaan drinken ofzo, voor de gezelligheid, om weer eens bij te praten.

Echt meid, vergeving is hier het toverwoord.

Gecondoleerd met jullie verlies.
Alle reacties Link kopieren
Allereerst, gecondoleerd. Dit zou niet moeten mogen met zo'n kleintje.

Daarnaast, geen ruzie om zoeken met je man. Iedereen rouwt anders, iedereen heeft zijn of haar eigen grenzen. Ik begrijp jouw standpunt heel goed en zou dit ook gewoon aanhouden. Wat je man doet en vindt, mag echter ook. Laat hem. Spreek met elkaar af, dat jullie hierin anders denken. Laat hem, binnen het redelijke, gewoon het contact houden en blijf zelf thuis. Agree to disagree. Jullie gaan door een belachelijk moeilijke tijd, raak elkaar niet kwijt.

Sterkte met alles.
Hebben jullie rouwverwerking gehad?
Zoek iemand die jullie kan begeleiden in het verwerken van dit grote verlies.
Straks raken jullie elkaar ook kwijt als jullie dit niet goed samen kunnen verwerken.
:hug:
Alle reacties Link kopieren
In het geval dat ik één van vrienden zou zijn, had ik waarschijnlijk een kaart gestuurd om mij medeleven te betuigen. Langs gaan zou ik dan weer niet zo snel doen, in deze tijd, met de 1,5 meter afstand etc. Ik zou ook niet weten of jij daar behoefte aan zou hebben. Dus ik lees vooral veel verwachtingen van jouw kant, die jij niet uitspreekt en andere mensen die moeten raden waar jij behoefte aan hebben. Als ze niet aan jouw verwachtingen voldoen, vul jij automatisch in dat ze niet mee leven. Wellicht zeggen ze vaak tegen elkaar dat ze het zo naar vinden dat jullie jullie kindje hebben verloren. Omgaan met rouw en verlies is niet makkelijk. Veel mensen zijn bang om het verkeerde te doen en doen daarom maar niets. Waardeer elk gebaar van medeleven en realiseer dat veel mensen pas snappen wat er gebeurt als ze zelf zoiets meemaken.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
Alle reacties Link kopieren
Dit wat je nu doet, leidt af van je werkelijke pijn.

Zoek professionele hulp om met het trauma om te gaan.

Veel sterkte. :heart:
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Alle reacties Link kopieren
Gecondoleerd met jullie verlies.

Je, verwachtingen zijn te hoog. Maar hierboven hebben forummers al mooie woorden geschreven. Een ieder gaat anders om met dit verdriet. Jij en je man doen dit anders, vrienden en familie ook.

Neem het je man niet kwalijk dat hij wel naar deze vrienden gaat. Hij vindt daar kennelijk hetgeen hij nodig heeft.

Accepteer dat jullie beiden anders met dit verdriet omgaan en vooral ook het verdriet en de pijn verschillend ervaren. Wellicht is psychologische hulp goed voor jullie om elkaar niet kwijt te raken.
Belle73 schreef:
28-11-2020 15:10
In het geval dat ik één van vrienden zou zijn, had ik waarschijnlijk een kaart gestuurd om mij medeleven te betuigen. Langs gaan zou ik dan weer niet zo snel doen, in deze tijd, met de 1,5 meter afstand etc. Ik zou ook niet weten of jij daar behoefte aan zou hebben. Dus ik lees vooral veel verwachtingen van jouw kant, die jij niet uitspreekt en andere mensen die moeten raden waar jij behoefte aan hebben. Als ze niet aan jouw verwachtingen voldoen, vul jij automatisch in dat ze niet mee leven. Wellicht zeggen ze vaak tegen elkaar dat ze het zo naar vinden dat jullie jullie kindje hebben verloren. Omgaan met rouw en verlies is niet makkelijk. Veel mensen zijn bang om het verkeerde te doen en doen daarom maar niets. Waardeer elk gebaar van medeleven en realiseer dat veel mensen pas snappen wat er gebeurt als ze zelf zoiets meemaken.
Zoals ik het lees hebben sommige mensen gewoon helemaal niets van zich laten horen na de crematie. Dat is toch wel triest en kwetsend.
Alle reacties Link kopieren
eva-luna schreef:
28-11-2020 15:18
Zoals ik het lees hebben sommige mensen gewoon helemaal niets van zich laten horen na de crematie. Dat is toch wel triest en kwetsend.
Heel triest, maar dat maakt de reacties van de mensen die wel iets hebben laten horen toch niet minder waardevol? Dat bedoel ik er meer mee. En nogmaals, sommige mensen weten simpelweg waar ze nu het beste aan doen in zo'n situatie.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
Alle reacties Link kopieren
Ik denk dat je teveel verwacht. Mensen kunnen juist bewust afstand nemen, denken dat je geen behoefte hebt aan hun contact, misschien alleen met mensen heel dichtbij wil omgaan. Tenminste, dat zou ik denken. Veel mensen zijn tegenwoordig ook niet van die kaartjes stuurders. Of denken dat wanneer je weer behoefte hebt aan contact dat je het zelf aangeeft.

Zo verlies je snel vrienden als je zelf alles invult voor een ander.

En natuurlijk is het heel naar voor je. Maar de rouw die jij voelt, voelen anderen mensen niet. Ik ben bijvoorbeeld ook niet echt empatisch aangelegd, iemand moet mij echt vertellen wat hun behoefte zijn, ik kan dat niet ruiken.
Alle reacties Link kopieren
eva-luna schreef:
28-11-2020 15:18
Zoals ik het lees hebben sommige mensen gewoon helemaal niets van zich laten horen na de crematie. Dat is toch wel triest en kwetsend.
Je weet niet of ze de live streaming gevolgd hebben.
Het zijn zijn vrienden, die gaan mogelijk anders met elkaar om dan TO verwacht van haar vrienden.

Het heeft denk ik weinig zin om ruzie te gaan maken over de vrienden van haar man. Echt dat is het laatste wat ze gaat helpen.

Je kan op van alles boos worden en teleurgsteld zijn, zodat je je boosheid kwijt kan. Maar daar gaat het niet om, je hebt er niks aan. Het gaat om het grote verlies van je kind dat je hebt. Richt je daar op.
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Alle reacties Link kopieren
Dat mensen niets laten horen is niet omdat het ze niet interesseert, maar uit onzekerheid. Een kind verliezen is zo verschrikkelijk, ze geloven niet dat ze ook maar iets kunnen doen of zeggen dat steunend zal zijn. En ze zijn wel bang het verkeerde te zeggen. Te oppervlakkig, te cliché en jou daarmee te kwetsen. En dan doen ze maar niks.

Mensen kijken naar het overweldigende verdriet en dan zijn ze precies dat: overweldigd.

En daarnaast: misschien vindt jouw vriend de kaartjes van zijn vrienden niet belangrijk. Heeft hij juist behoefte aan een avondje slap ouwehoeren en voetbal kijken als afleiding van zijn ellende. Voelt hij zich daardoor gesteund.

Contact verbreken kun je echt niet van hem vragen. Iedereen heeft andere dingen nodig van zijn vrienden.

Sterkte met alles.
Alle reacties Link kopieren
Cateautje schreef:
28-11-2020 15:04
Er is niets zo moeilijk voor vrienden en familie om een stel tegemoet te treden die een kind hebben verloren. Er is niets zo moeilijk om de juiste woorden te vinden en te zeggen voor hen en daar komt ook nog bij dat veel mensen het idee hebben dat er geen behoefte is aan gezelligheid en contact omdat het rouwproces nog gaande is, dus neem het die mensen niet zo kwalijk, ze doen of doen juist niet wat ze zo vreselijk moeilijk vinden.
Als de tijd is aangebroken dat je weer wat gezelligheid en contact op vriendschappelijke basis kunt gebruiken, bel dat iemand van die groep op om eens koffie te gaan drinken ofzo, voor de gezelligheid, om weer eens bij te praten.

Echt meid, vergeving is hier het toverwoord.

Gecondoleerd met jullie verlies.
Helemaal mee eens, zo zit het.
Mijn man en ik kunnen elkaar prima vinden, maar ook laten in het rouwproces. We zijn samen sterk en dit voelt ook echt zo, geen zorgen daarover.

Het is inderdaad zo dat ik van deze mensen nog geen eens zou weten of ze überhaupt wel hebben meegekeken, aangezien ze daarna nooit meer iets hebben laten horen.

Heftig om te lezen dat inderdaad de opvatting is om mensen maar 'te laten', dat ik degene moet zijn om mijn behoefte aan te geven, en dat anderen vast zo overweldigd zijn en daardoor niet weten wat te doen. Ik schrik ervan dat dit blijkbaar als normaal wordt gezien!

(En ja, ik heb zeker hulp en nee dit is geen afleiding van de echte pijn (als dat toch eens zou kunnen...).

Bedankt voor jullie reacties!
Alle reacties Link kopieren
Allereerst gecondoleerd met je enorme verlies.

Je hebt iets mee gemaakt waarover je totaal geen controle had. Ik heb het gevoel dat nu krampachtig probeert om weer grip en controle op het leven te krijgen. Inclusief dat je voor een ander wil bepalen hoe er wordt gerouwd en met wie hij mag omgaan. Dit lijkt mij niet de juiste weg en zo maak je je huwelijk kapot.

Een ander mag anders rouwen dan jij en op een andere manier een vriendschap beleven. Onderschat niet dat veel mensen niet weten wat de juiste manier is om te reageren.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
Ik denk dat ik het misschien te kort door de bocht in mijn OP heb gezet :

Ik zal mijn man nooit verbieden om met iemand wel of niet om te gaan. Zeker niet!

Alleen vind ik het zo lastig om mijn eigen stuk daarin aan de kant te zetten en weet ik niet hoe ik dit moet zien zonder dat het voelt als een afwijzing naar mij en mijn dochter.

Voorbeeld:
Man kwam gisteren dus thuis en had van die ene vriend een kaartje gekregen als bedankje (voor iets van lang geleden). Super attent en lief, maar bij mij gaat dan gelijk het stemmetje, oh nu kan hij ineens wel een kaartje schrijven en toen voor mijn dochter niet.

Ik kan het wel van de daken schreeuwen hoe teleurgesteld ik daarover ben en hoeveel pijn me dat (bovenop alles) heeft gedaan. Vlakt zeker niet uit wat anderen wel hebben gedaan. Maar het is gewoon wel zo dat ik van deze vrienden meer had verwacht, vandaar dus mijn vraag of ik nu onrealistische verwachtingen had of niet...
Jazeker heb je onrealistische verwachtingen, maar daar is nu al zoveel over geschreven en je hebt daar innerlijk overheen gelezen omdat je er niet aan wilt.
Alle reacties Link kopieren
TO, indien je hier steeds ruzie over maakt met je man dan accepteer je zijn eigen keuze in de vriendschap niet. Indien je elke gebaar nu interpreteert als negatief dan klopt er iets niet in de wijze waarop je redeneert. Ik zou in therapie gaan, want je rouwverwerking is verstoord. Het heeft geen enkele zin om ruzie te maken met je man en om hem steeds in een loyaliteitsconflict te brengen. Al springt hij door 1000 hoepels voor jou, je verdriet zal er niet minder van worden.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
-Kleke- schreef:
28-11-2020 16:08
Ik denk dat ik het misschien te kort door de bocht in mijn OP heb gezet :

Ik zal mijn man nooit verbieden om met iemand wel of niet om te gaan. Zeker niet!

Alleen vind ik het zo lastig om mijn eigen stuk daarin aan de kant te zetten en weet ik niet hoe ik dit moet zien zonder dat het voelt als een afwijzing naar mij en mijn dochter.

Voorbeeld:
Man kwam gisteren dus thuis en had van die ene vriend een kaartje gekregen als bedankje (voor iets van lang geleden). Super attent en lief, maar bij mij gaat dan gelijk het stemmetje, oh nu kan hij ineens wel een kaartje schrijven en toen voor mijn dochter niet.

Ik kan het wel van de daken schreeuwen hoe teleurgesteld ik daarover ben en hoeveel pijn me dat (bovenop alles) heeft gedaan. Vlakt zeker niet uit wat anderen wel hebben gedaan. Maar het is gewoon wel zo dat ik van deze vrienden meer had verwacht, vandaar dus mijn vraag of ik nu onrealistische verwachtingen had of niet...
Je kan er wel boos over worden maar je hebt er niets aan.
Daar komt ook nog bij dat je in een zeer moeilijke periode zit met contacten leggen ook door de corona.. Even knuffelen en uithuilen bij elkaar gaat in deze periode met familie en vrienden erg lastig.
Wat ik zo lees is dat je man weer het gewone leven gaat oppakken en ik hoop echt dat jij dat ook beetje voor beetje gaat doen.
Ook voor jullie relatie.
anoniem_63a410da8207f wijzigde dit bericht op 28-11-2020 16:28
0.11% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Ik begrijp je heel goed hoor...zou ook teleurgesteld zijn in deze mensen.
De reden waarom ze niet gereageerd hebben weet je niet...mss een mooie taak voor je man om ernaar te vragen. En zijn vrienden uitleggen wat het doet met jullie.
Gewoon open en eerlijk....dan kan de vriendschap hopelijk voor jullie beiden blijven bestaan.

Lijkt me zo vreselijk zwaar om een kindje te verliezen. Dikke virtuele knuffel voor jou!!
Alle reacties Link kopieren
TO, je verwacht vooral dat mensen begrijpen wat jij wil en waar jij behoefte aan hebt. Dat kunnen de meeste mensen niet. Geef aan waar je behoefte aan hebt. Zeg tegen mensen dat je behoefte hebt aan een kaartje of een telefoontje of een uitje of een gesprek. De meeste mensen zullen dit graag willen doen voor je.
Alle reacties Link kopieren
Ik wil je rouwtherapie adviseren.

Het is je eigen pijn wat je voelt. Het lijkt wel of je erkenning voor jouw verdriet zoekt bij mensen waarvan je dat kennelijk niet mag verwachten. Zij kunnen geen gedachten lezen. Je man is mogelijk veel verder in het rouwproces en kijkt ook heel anders tegen zijn vrienden aan. Zoals je zei, het zijn zijn vrienden die hij al heel lang kent.

Echt, ga aan de slag met je verdriet als je dat nog niet doet. Voorkom dat dit een wig drijft tussen jouw en je man.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven