Relaties
alle pijlers
samen of alleen verder?
zaterdag 30 januari 2010 om 22:57
Hoi,
ik zit inmiddels al bijna 6 jaar in een relatie. In het begin was dit de grote liefde voor mij. Voor onze relatie ben ik naar Nederland verhuist. Niks was voor mij zo belangrijk en zo echt als dat we bij elkaar konden blijven. In de 6 jaar hebben we veel up en downs doorleefd en we hebben deze fasen altijd samen opgelost.
Nu is dat anders!
Sinds een hele tijd zit ik regelmatig te twijfelen of we wel echt bij elkaar horen. Soms heb ik het gevoel dat ik tijd nodig heb om mijzelf weer te ontdekken en te vinden. Dan denk ik dat ik misschien alleen verder moet- maar ik wil hem ook niet kwijt!
Ik weet dat het uiteindelijk mijn keuze is of we samen of ik alleen verder gaan/ga, maar ik zou zo graag wat andere meningen hierover willen horen. Wie herkent mijn situatie? Wat denken jullie hierover?
ik zit inmiddels al bijna 6 jaar in een relatie. In het begin was dit de grote liefde voor mij. Voor onze relatie ben ik naar Nederland verhuist. Niks was voor mij zo belangrijk en zo echt als dat we bij elkaar konden blijven. In de 6 jaar hebben we veel up en downs doorleefd en we hebben deze fasen altijd samen opgelost.
Nu is dat anders!
Sinds een hele tijd zit ik regelmatig te twijfelen of we wel echt bij elkaar horen. Soms heb ik het gevoel dat ik tijd nodig heb om mijzelf weer te ontdekken en te vinden. Dan denk ik dat ik misschien alleen verder moet- maar ik wil hem ook niet kwijt!
Ik weet dat het uiteindelijk mijn keuze is of we samen of ik alleen verder gaan/ga, maar ik zou zo graag wat andere meningen hierover willen horen. Wie herkent mijn situatie? Wat denken jullie hierover?
zaterdag 30 januari 2010 om 23:00
Lieve biggi,
ik herken je situatie wel enigszins. Ik ben al vanaf mijn 18e samen met vriend, nu dus zo'n 3 jaar. Ik twijfel ook wel eens of dit echt voor altijd is. Of ik niet eerst eens helemaal op eigen benen moet gaan staan, de wereld moet gaan ontdekken e.d.
Maar dan bedenkt ik me wat ik thuis heb. Is hij het waard om voor te blijven? Kan en word ik echt volledig gelukkig met hem, ook als ik de wereld niet ontdek? Ik denk dat dat heel belangrijk is voor je besluit..
Liefs
ik herken je situatie wel enigszins. Ik ben al vanaf mijn 18e samen met vriend, nu dus zo'n 3 jaar. Ik twijfel ook wel eens of dit echt voor altijd is. Of ik niet eerst eens helemaal op eigen benen moet gaan staan, de wereld moet gaan ontdekken e.d.
Maar dan bedenkt ik me wat ik thuis heb. Is hij het waard om voor te blijven? Kan en word ik echt volledig gelukkig met hem, ook als ik de wereld niet ontdek? Ik denk dat dat heel belangrijk is voor je besluit..
Liefs
zaterdag 30 januari 2010 om 23:00
Iedere relatie kent zijn ups en downs natuurlijk. Het is zaak om hier samen over te praten en te onderzoeken waar 't hem in zit. Een relatie van 6 jaar schuif je niet zomaar aan de kant vanwege een onbestemd gevoel lijkt mij....
Een mening is als een erectie. Je hebt er zo een, maar dan moet je hem nog staande zien te houden. Anders wordt het al snel slap gelul...
zaterdag 30 januari 2010 om 23:10
Woont jouw familie nog in het land waar je vandaan komt? Is dat land erg ver van hier? Heb je hier in Nederland zelf vrienden en kennisen en kun je je eigen dingen doen? Hobby's en zo?
Een mening is als een erectie. Je hebt er zo een, maar dan moet je hem nog staande zien te houden. Anders wordt het al snel slap gelul...
zaterdag 30 januari 2010 om 23:15
Natuurlijk heeft elke relatie ups en downs. Volgens mij is het echter zo dat mijn vriend en ik allebei aan het veranderen zijn. Toen ik hem leerde kennen was hij heel erg gedreven, een wereldreiziger. Sinds dat hij klaar is met zijn studie (bijna 3 jaar nu) zit hij in een dip. Hij is vaak werkloos, trekt zich terug of ligt op de bank. We praten hier veel over- maar ik kan zijn beslissingen niet nemen. Inmiddels besef ik dat deze situatie misschien nog langer kan duren. Natuurlijk hebben we ook nu nog leuke momenten, maar ik mis de oude energie wel heel erg. Heb ook het gevoel dat ik door deze situatie iets van het leven mis. Ik houd zo veel van het leven en dat wil ik zo graag in een relatie delen.
zaterdag 30 januari 2010 om 23:18
Mijn familie woont in Duitsland (niet zo veer weg dus, maar de reis duurt te lang om voor een weekeind te gaan). Ik heb hier een heel leven opgebouwd, met vrienden, opleiding, werk, etc. dat is dan misschien ook mijn ontwikkeling.
Misschien richt ik mij inderdaad veel op mijn relatie en op zijn leven...
Misschien richt ik mij inderdaad veel op mijn relatie en op zijn leven...
zaterdag 30 januari 2010 om 23:22
Hoi Biggi,
Ik herken je situatie heel erg goed. Zelf heb ik bijna 8 jaar een relatie, waarvan we nu 7 jaar samenwonen.
Momenteel ben ik even 2 weken het huis uit, om goed na te denken over wat ik wil. Samen verder of het enge onbekende tegemoet?
Als je me vraagt: kun je nog 5 jaar samen verder? Zal mijn antwoord zijn: Ja hoor... We zijn maatjes, kennen elkaar door en door en we hebben het samen goed voor elkaar.
Zie ik mezelf over 15 jaar nog bij hem? Hmmm, nee waarschijnlijk niet.
We hebben nauwelijks dezelfde interesses, we verschillen dag en nacht van elkaar, werken in twee compleet verschillende werelden, verschillen waarschijnlijk te veel op intelligentieniveau en ons sexleven is zo ingedut dat ik niet eens meer weet hoe we dat in godsnaam weer op de rails kunnen krijgen.. Ik mis het om begeerd te worden, de aandacht te krijgen, me sexy te voelen.
Ik heb het gevoel dat ik mijn eigen ik gewoon ben kwijtgeraakt in de 'sleur' van het gewone leven.
Wie ben ik? Wat heb ik? Ben ik echt gelukkig? Wat wil ik? Loopt er niet ergens een betere match rond?
Allemaal vragen waar ik de laatste week continu over nagedacht heb. Echte antwoorden heb ik niet, of in ieder geval ik durf ze nog niet hardop uit te spreken, want dat maakt het echt... Bij elkaar blijven is voor mij op dit moment een veel makkelijker optie dan uit elkaar gaan. Bovendien ben ik ook nog bang om echt alleen te zijn, bang dat ik de grootste fout van mijn leven maak als het uitgaat doordat die 'betere match' niet bestaat. En dan? Blijf ik dan alleen over?
Ik weet wel dat ik het heerlijk vind, om even alleen te zijn, misschien is dit voor jou ook een goede optie. Gewoon even afstand nemen...
Ik zal dit topic de komende we(e)k(en) goed in de gaten houden, misschien komen er goede tips van anderen voorbij.
In ieder geval heel veel succes met nadenken en ik hoop dat je een besluit kunt nemen.
Good luck!
Ik herken je situatie heel erg goed. Zelf heb ik bijna 8 jaar een relatie, waarvan we nu 7 jaar samenwonen.
Momenteel ben ik even 2 weken het huis uit, om goed na te denken over wat ik wil. Samen verder of het enge onbekende tegemoet?
Als je me vraagt: kun je nog 5 jaar samen verder? Zal mijn antwoord zijn: Ja hoor... We zijn maatjes, kennen elkaar door en door en we hebben het samen goed voor elkaar.
Zie ik mezelf over 15 jaar nog bij hem? Hmmm, nee waarschijnlijk niet.
We hebben nauwelijks dezelfde interesses, we verschillen dag en nacht van elkaar, werken in twee compleet verschillende werelden, verschillen waarschijnlijk te veel op intelligentieniveau en ons sexleven is zo ingedut dat ik niet eens meer weet hoe we dat in godsnaam weer op de rails kunnen krijgen.. Ik mis het om begeerd te worden, de aandacht te krijgen, me sexy te voelen.
Ik heb het gevoel dat ik mijn eigen ik gewoon ben kwijtgeraakt in de 'sleur' van het gewone leven.
Wie ben ik? Wat heb ik? Ben ik echt gelukkig? Wat wil ik? Loopt er niet ergens een betere match rond?
Allemaal vragen waar ik de laatste week continu over nagedacht heb. Echte antwoorden heb ik niet, of in ieder geval ik durf ze nog niet hardop uit te spreken, want dat maakt het echt... Bij elkaar blijven is voor mij op dit moment een veel makkelijker optie dan uit elkaar gaan. Bovendien ben ik ook nog bang om echt alleen te zijn, bang dat ik de grootste fout van mijn leven maak als het uitgaat doordat die 'betere match' niet bestaat. En dan? Blijf ik dan alleen over?
Ik weet wel dat ik het heerlijk vind, om even alleen te zijn, misschien is dit voor jou ook een goede optie. Gewoon even afstand nemen...
Ik zal dit topic de komende we(e)k(en) goed in de gaten houden, misschien komen er goede tips van anderen voorbij.
In ieder geval heel veel succes met nadenken en ik hoop dat je een besluit kunt nemen.
Good luck!
zondag 31 januari 2010 om 00:52
dinsdag 2 februari 2010 om 20:57
quote:Nylenna schreef op 30 januari 2010 @ 23:22:
Hoi Biggi,
Ik herken je situatie heel erg goed. Zelf heb ik bijna 8 jaar een relatie, waarvan we nu 7 jaar samenwonen.
Momenteel ben ik even 2 weken het huis uit, om goed na te denken over wat ik wil. Samen verder of het enge onbekende tegemoet?
Als je me vraagt: kun je nog 5 jaar samen verder? Zal mijn antwoord zijn: Ja hoor... We zijn maatjes, kennen elkaar door en door en we hebben het samen goed voor elkaar.
Zie ik mezelf over 15 jaar nog bij hem? Hmmm, nee waarschijnlijk niet.
We hebben nauwelijks dezelfde interesses, we verschillen dag en nacht van elkaar, werken in twee compleet verschillende werelden, verschillen waarschijnlijk te veel op intelligentieniveau en ons sexleven is zo ingedut dat ik niet eens meer weet hoe we dat in godsnaam weer op de rails kunnen krijgen.. Ik mis het om begeerd te worden, de aandacht te krijgen, me sexy te voelen.
Ik heb het gevoel dat ik mijn eigen ik gewoon ben kwijtgeraakt in de 'sleur' van het gewone leven.
Wie ben ik? Wat heb ik? Ben ik echt gelukkig? Wat wil ik? Loopt er niet ergens een betere match rond?
Allemaal vragen waar ik de laatste week continu over nagedacht heb. Echte antwoorden heb ik niet, of in ieder geval ik durf ze nog niet hardop uit te spreken, want dat maakt het echt... Bij elkaar blijven is voor mij op dit moment een veel makkelijker optie dan uit elkaar gaan. Bovendien ben ik ook nog bang om echt alleen te zijn, bang dat ik de grootste fout van mijn leven maak als het uitgaat doordat die 'betere match' niet bestaat. En dan? Blijf ik dan alleen over?
Ik weet wel dat ik het heerlijk vind, om even alleen te zijn, misschien is dit voor jou ook een goede optie. Gewoon even afstand nemen...
Ik zal dit topic de komende we(e)k(en) goed in de gaten houden, misschien komen er goede tips van anderen voorbij.
In ieder geval heel veel succes met nadenken en ik hoop dat je een besluit kunt nemen.
Good luck!
Hoi Nylenna,
bedankt voor jouw openheid. Je hebt zo gelijk: het is veel makkelijker om te blijven en toch weet ik niet of het de juiste keuze is. En wat als niet!?
Seks is inderdaad ook iets wat bij mij meespeelt. Het gebeurd wel, maar ik mis de spanning, het vuur. We zijn inderdaad maatjes en ik wil hem natuurlijk ook geen pijn doen...
Het is erg lastig. Ik ben het ook niet gewent om een keuze puur voor mijzelf te maken. Daarom heb ik besloten om een reis te maken. Alleen. Naar India. Alleen zijn is voor mij waarschijnlijk ook de enige manier om antwoorden op mijn vragen te vinden. Nu ben ik druk bezig met plannen. Helaas kan ik pas in de zomer voor enkele weken vrij nemen.
Veel sterkte ook voor jou,
Liefs, Biggi
Hoi Biggi,
Ik herken je situatie heel erg goed. Zelf heb ik bijna 8 jaar een relatie, waarvan we nu 7 jaar samenwonen.
Momenteel ben ik even 2 weken het huis uit, om goed na te denken over wat ik wil. Samen verder of het enge onbekende tegemoet?
Als je me vraagt: kun je nog 5 jaar samen verder? Zal mijn antwoord zijn: Ja hoor... We zijn maatjes, kennen elkaar door en door en we hebben het samen goed voor elkaar.
Zie ik mezelf over 15 jaar nog bij hem? Hmmm, nee waarschijnlijk niet.
We hebben nauwelijks dezelfde interesses, we verschillen dag en nacht van elkaar, werken in twee compleet verschillende werelden, verschillen waarschijnlijk te veel op intelligentieniveau en ons sexleven is zo ingedut dat ik niet eens meer weet hoe we dat in godsnaam weer op de rails kunnen krijgen.. Ik mis het om begeerd te worden, de aandacht te krijgen, me sexy te voelen.
Ik heb het gevoel dat ik mijn eigen ik gewoon ben kwijtgeraakt in de 'sleur' van het gewone leven.
Wie ben ik? Wat heb ik? Ben ik echt gelukkig? Wat wil ik? Loopt er niet ergens een betere match rond?
Allemaal vragen waar ik de laatste week continu over nagedacht heb. Echte antwoorden heb ik niet, of in ieder geval ik durf ze nog niet hardop uit te spreken, want dat maakt het echt... Bij elkaar blijven is voor mij op dit moment een veel makkelijker optie dan uit elkaar gaan. Bovendien ben ik ook nog bang om echt alleen te zijn, bang dat ik de grootste fout van mijn leven maak als het uitgaat doordat die 'betere match' niet bestaat. En dan? Blijf ik dan alleen over?
Ik weet wel dat ik het heerlijk vind, om even alleen te zijn, misschien is dit voor jou ook een goede optie. Gewoon even afstand nemen...
Ik zal dit topic de komende we(e)k(en) goed in de gaten houden, misschien komen er goede tips van anderen voorbij.
In ieder geval heel veel succes met nadenken en ik hoop dat je een besluit kunt nemen.
Good luck!
Hoi Nylenna,
bedankt voor jouw openheid. Je hebt zo gelijk: het is veel makkelijker om te blijven en toch weet ik niet of het de juiste keuze is. En wat als niet!?
Seks is inderdaad ook iets wat bij mij meespeelt. Het gebeurd wel, maar ik mis de spanning, het vuur. We zijn inderdaad maatjes en ik wil hem natuurlijk ook geen pijn doen...
Het is erg lastig. Ik ben het ook niet gewent om een keuze puur voor mijzelf te maken. Daarom heb ik besloten om een reis te maken. Alleen. Naar India. Alleen zijn is voor mij waarschijnlijk ook de enige manier om antwoorden op mijn vragen te vinden. Nu ben ik druk bezig met plannen. Helaas kan ik pas in de zomer voor enkele weken vrij nemen.
Veel sterkte ook voor jou,
Liefs, Biggi
zondag 7 februari 2010 om 13:24
heel herkenbaar allemaal...
Ik ben28 jaar oud en vandaag -hoe ironisch- precies 4 jaar samen met mijn partner. Ik heb hem leren kennen toen ik 4 mnd zwanger was. (door de pil heen, vader niet in beeld)
zielsgelukkig als dat we waren, is er 2 jaar geleden nog een zoontje bijgekomen.
Echter ik zit nu ook in bovenstaand schuitje. Wat voor mij heel erg meespeelt, is dat mijn oudste zoontje totaal niet met hem overweg kan. heeft het biologische papa wel/niet zijn hier dan toch mee te maken? Zoonlief weet niet beter, dat is papa. Het is een jongetje met nogal wat 'problemen' We zijn er nog niet helemaal uit, maar gedacht wordt aan hooggevoeliggheid, asperger, dyspraxie. In ieder geval, mijn partner kan niet metzijn gedrag overweg. Hij is meer van als ik iets zeg. dan moet jij luisteren en het doen. Maar zo werkt het niet met zo'n kind....
Als ik dit optel, bij het feit dat de passie al lange tijd weg is, we als broer en zus naast elkaar leven... zie ik het echt niet zitten om bij elkaar te blijven. Als het alleen al aan mijn kind ligt, niet.
Maarja, er is nog een zoontje in het spel. Wat ontneem ik hem, als we uit elkaar gaan?
En wordt ik echt gelukkig met hem? Nee ik denk het niet... ik denk dat het niet een kwestie is van gaan we het redden samen, maar eerder van wanneer barst de bom....
En dan denk ik weer, wat mij betreft liever nu, voordat de oudste naar school gaat etc we weer een 'rustig' bestaan opbouwen met zijn drietjes, dan straks als we weer in een heel andere fase zitten.
Kortom; moeiljk........ ben niet zozeer bang voor het onbekende.... maar er zijn kinderen in het spel en het maakt de keus daarom zo ontzettend moeilijk!
Ik ben28 jaar oud en vandaag -hoe ironisch- precies 4 jaar samen met mijn partner. Ik heb hem leren kennen toen ik 4 mnd zwanger was. (door de pil heen, vader niet in beeld)
zielsgelukkig als dat we waren, is er 2 jaar geleden nog een zoontje bijgekomen.
Echter ik zit nu ook in bovenstaand schuitje. Wat voor mij heel erg meespeelt, is dat mijn oudste zoontje totaal niet met hem overweg kan. heeft het biologische papa wel/niet zijn hier dan toch mee te maken? Zoonlief weet niet beter, dat is papa. Het is een jongetje met nogal wat 'problemen' We zijn er nog niet helemaal uit, maar gedacht wordt aan hooggevoeliggheid, asperger, dyspraxie. In ieder geval, mijn partner kan niet metzijn gedrag overweg. Hij is meer van als ik iets zeg. dan moet jij luisteren en het doen. Maar zo werkt het niet met zo'n kind....
Als ik dit optel, bij het feit dat de passie al lange tijd weg is, we als broer en zus naast elkaar leven... zie ik het echt niet zitten om bij elkaar te blijven. Als het alleen al aan mijn kind ligt, niet.
Maarja, er is nog een zoontje in het spel. Wat ontneem ik hem, als we uit elkaar gaan?
En wordt ik echt gelukkig met hem? Nee ik denk het niet... ik denk dat het niet een kwestie is van gaan we het redden samen, maar eerder van wanneer barst de bom....
En dan denk ik weer, wat mij betreft liever nu, voordat de oudste naar school gaat etc we weer een 'rustig' bestaan opbouwen met zijn drietjes, dan straks als we weer in een heel andere fase zitten.
Kortom; moeiljk........ ben niet zozeer bang voor het onbekende.... maar er zijn kinderen in het spel en het maakt de keus daarom zo ontzettend moeilijk!
