Relaties
alle pijlers
Vriend wil een kind en ik niet HELP!
dinsdag 2 februari 2010 om 22:56
Ik ben al een tijdje samen met mijn vriend
Nu wil hij kinderen. Ik eigenlijk niet. Ik heb niets met kinderen, ik vind ze eng, vies (snotneuzen bah) en weet ook totaal niet hoe ik me moet gedragen in de buurt van kinderen.
In augustus zijn we twee weken op vakantie geweest en toen stelde hij me voor de keuze. Of kinderen of einde relatie.
Ik heb toen maar gezegd dat ik wel kinderen wilde.
Bij thuiskomst zou ik met de pil stoppen en zouden we er samen voor gaan.
Maar nu komt het: Ik ben niet met de pil gestopt. Ik slik nog braaf elke dag de pil en ben elke keer zogenaamd teleurgesteld dat ik nog niet zwanger
We hebben ooit afgesproken nooit de medische mallemolen in te gaan mocht het niet lukken maar de laatste maand begint hij er toch over.
Hij wil naar de huisarts. En dan komt het natuurlijk uit want de huisarts weet dat ik de pil slik.
Wat moet ik doen? Ik wil hem echt niet kwijt.
Hoe weerhoud ik hem ervan om naar de huisarts te gaan. Hoe maak ik hem duidelijk dat kinderen voor ons gewoon niet is weggelegd?
Please help!!
Nu wil hij kinderen. Ik eigenlijk niet. Ik heb niets met kinderen, ik vind ze eng, vies (snotneuzen bah) en weet ook totaal niet hoe ik me moet gedragen in de buurt van kinderen.
In augustus zijn we twee weken op vakantie geweest en toen stelde hij me voor de keuze. Of kinderen of einde relatie.
Ik heb toen maar gezegd dat ik wel kinderen wilde.
Bij thuiskomst zou ik met de pil stoppen en zouden we er samen voor gaan.
Maar nu komt het: Ik ben niet met de pil gestopt. Ik slik nog braaf elke dag de pil en ben elke keer zogenaamd teleurgesteld dat ik nog niet zwanger
We hebben ooit afgesproken nooit de medische mallemolen in te gaan mocht het niet lukken maar de laatste maand begint hij er toch over.
Hij wil naar de huisarts. En dan komt het natuurlijk uit want de huisarts weet dat ik de pil slik.
Wat moet ik doen? Ik wil hem echt niet kwijt.
Hoe weerhoud ik hem ervan om naar de huisarts te gaan. Hoe maak ik hem duidelijk dat kinderen voor ons gewoon niet is weggelegd?
Please help!!
woensdag 3 februari 2010 om 13:16
quote:Yraatje schreef op 03 februari 2010 @ 13:10:
[...]
Ik ben het niet helemaal met je eens. Er is hier (bij mij thuis dus) ook van alles besproken m.b.t. eventuele kinderen. "Wat als" en "ik zou niet dit doen", maar dat neem niet weg dat mijn vriend nu nog geen kinderen wil (hij staat er ook niet geheel afwijzend tegenover want als ik per ongeluk wel zwanger zou worden is het wel welkom).
Dan hoef je het op zich nog niet eens heel serieus erover te hebben gehad, maar alleen maar in algemene zin. Dat de zwangerschap, geboorte of een situatie zich leent voor een "Stel dat"-scenario.
Nou, dat bedoel ik dus precies. Als je nooit kinderen wil, ga je ook niet hypothetisch praten over "wat als ik onvruchtbaar ben". Ik heb verschillende vriendinnen die geen kinderen willen, heel bewust, en als er - naar aanleiding van bijvoorbeeld een situatie in onze omgeving - al eens een gesprek ontstaat in de trant van "snap jij dat nou, dat iemand 18 IVF pogingen doet?" dan zeggen zij echt niet "nou, ik zou misschien wel 3 pogingen doen" of wat dan ook. Want zij willen geen kinderen. Dan zeggen ze eerder : goh, hierdoor weet ik weer waarom ik geen kinderen wil, of: ik ben zo blij dat ik geen kinderen wil.
Die kinderwens komt dus helemaal niet uit de lucht vallen, als iemand het - al was het dan hypothetisch - al eens over "wat, als?" situaties heeft gehad. Dat zegt namelijk dat iemand er misschien nu geen zin in heeft, maar er wél voor openstaat.
[...]
Ik ben het niet helemaal met je eens. Er is hier (bij mij thuis dus) ook van alles besproken m.b.t. eventuele kinderen. "Wat als" en "ik zou niet dit doen", maar dat neem niet weg dat mijn vriend nu nog geen kinderen wil (hij staat er ook niet geheel afwijzend tegenover want als ik per ongeluk wel zwanger zou worden is het wel welkom).
Dan hoef je het op zich nog niet eens heel serieus erover te hebben gehad, maar alleen maar in algemene zin. Dat de zwangerschap, geboorte of een situatie zich leent voor een "Stel dat"-scenario.
Nou, dat bedoel ik dus precies. Als je nooit kinderen wil, ga je ook niet hypothetisch praten over "wat als ik onvruchtbaar ben". Ik heb verschillende vriendinnen die geen kinderen willen, heel bewust, en als er - naar aanleiding van bijvoorbeeld een situatie in onze omgeving - al eens een gesprek ontstaat in de trant van "snap jij dat nou, dat iemand 18 IVF pogingen doet?" dan zeggen zij echt niet "nou, ik zou misschien wel 3 pogingen doen" of wat dan ook. Want zij willen geen kinderen. Dan zeggen ze eerder : goh, hierdoor weet ik weer waarom ik geen kinderen wil, of: ik ben zo blij dat ik geen kinderen wil.
Die kinderwens komt dus helemaal niet uit de lucht vallen, als iemand het - al was het dan hypothetisch - al eens over "wat, als?" situaties heeft gehad. Dat zegt namelijk dat iemand er misschien nu geen zin in heeft, maar er wél voor openstaat.
Am Yisrael Chai!
woensdag 3 februari 2010 om 13:24
woensdag 3 februari 2010 om 13:35
quote:fashionvictim schreef op 03 februari 2010 @ 13:16:
[...]
Nou, dat bedoel ik dus precies. Als je nooit kinderen wil, ga je ook niet hypothetisch praten over "wat als ik onvruchtbaar ben". Ik heb verschillende vriendinnen die geen kinderen willen, heel bewust, en als er - naar aanleiding van bijvoorbeeld een situatie in onze omgeving - al eens een gesprek ontstaat in de trant van "snap jij dat nou, dat iemand 18 IVF pogingen doet?" dan zeggen zij echt niet "nou, ik zou misschien wel 3 pogingen doen" of wat dan ook. Want zij willen geen kinderen. Dan zeggen ze eerder : goh, hierdoor weet ik weer waarom ik geen kinderen wil, of: ik ben zo blij dat ik geen kinderen wil.
Die kinderwens komt dus helemaal niet uit de lucht vallen, als iemand het - al was het dan hypothetisch - al eens over "wat, als?" situaties heeft gehad. Dat zegt namelijk dat iemand er misschien nu geen zin in heeft, maar er wél voor openstaat.
Ik heb hieronder even de OP gequote:
quote:ikbenik94 schreef op 02 februari 2010 @ 22:56:
Nu wil hij kinderen. Ik eigenlijk niet. Ik heb niets met kinderen, ik vind ze eng, vies (snotneuzen bah) en weet ook totaal niet hoe ik me moet gedragen in de buurt van kinderen.
In het begin van haar post zegt ze niet dat ze helemaal geen kinderen wil, ze zegt dat ze ze eigenlijk niet wil. Dan kan het ook wel dat er vrijblijvend over gepraat is, meer in de zin van "Stel dat we toch van mening zouden veranderen en het lukt niet, zouden we dan de medische molen ingaan?" "Nee, de medische molen is niks voor ons, maar waar maken we ons druk om: we willen toch geen kinderen".
Zoals ik het lees heeft hij out of the blue én een ultimatum gesteld van "kinderen of einde relatie" én er was geen bedenktijd, maar er moest meteen aan de slag gegaan worden. Vind ik zelf wel enigszins kort door de bocht.
Sowieso als het een onaangekondigde mededeling was, maar zelfs nog (het tweede gedeelte dan) als het wel al een langer lopend traject was.
Ik stel het me een beetje als volgt voor:
TO en Vriend zitten gezellig op een strandje aan de kust van Frankrijk. Vriend zegt tegen TO: "TO, ik weet dat we altijd hebben gezegd dat we geen kinderen wilden. Ik ben van mening veranderd. Ik wil kinderen. Wil jij ze ook?" TO zegt: "Euh, je overrompelt me nogal. Ik dacht dat je ze niet wilde". Vriend van TO: "TO, het is heel simpel. Ik wil kinderen en als jij dat niet wil dan zal ik de relatie moeten verbreken". TO: "Oh, euh, ja, euh, ja... natuurlijk wil ik wel kinderen". Vriend van TO: "Mooi, dan kun je de pil direct weggooien want dan gaan we er ook meteen voor".
Dit is natuurlijk een beetje overdreven weergegeven... maar zo komt het verhaal, zoals TO het vertelt, een beetje op mij over...
[...]
Nou, dat bedoel ik dus precies. Als je nooit kinderen wil, ga je ook niet hypothetisch praten over "wat als ik onvruchtbaar ben". Ik heb verschillende vriendinnen die geen kinderen willen, heel bewust, en als er - naar aanleiding van bijvoorbeeld een situatie in onze omgeving - al eens een gesprek ontstaat in de trant van "snap jij dat nou, dat iemand 18 IVF pogingen doet?" dan zeggen zij echt niet "nou, ik zou misschien wel 3 pogingen doen" of wat dan ook. Want zij willen geen kinderen. Dan zeggen ze eerder : goh, hierdoor weet ik weer waarom ik geen kinderen wil, of: ik ben zo blij dat ik geen kinderen wil.
Die kinderwens komt dus helemaal niet uit de lucht vallen, als iemand het - al was het dan hypothetisch - al eens over "wat, als?" situaties heeft gehad. Dat zegt namelijk dat iemand er misschien nu geen zin in heeft, maar er wél voor openstaat.
Ik heb hieronder even de OP gequote:
quote:ikbenik94 schreef op 02 februari 2010 @ 22:56:
Nu wil hij kinderen. Ik eigenlijk niet. Ik heb niets met kinderen, ik vind ze eng, vies (snotneuzen bah) en weet ook totaal niet hoe ik me moet gedragen in de buurt van kinderen.
In het begin van haar post zegt ze niet dat ze helemaal geen kinderen wil, ze zegt dat ze ze eigenlijk niet wil. Dan kan het ook wel dat er vrijblijvend over gepraat is, meer in de zin van "Stel dat we toch van mening zouden veranderen en het lukt niet, zouden we dan de medische molen ingaan?" "Nee, de medische molen is niks voor ons, maar waar maken we ons druk om: we willen toch geen kinderen".
Zoals ik het lees heeft hij out of the blue én een ultimatum gesteld van "kinderen of einde relatie" én er was geen bedenktijd, maar er moest meteen aan de slag gegaan worden. Vind ik zelf wel enigszins kort door de bocht.
Sowieso als het een onaangekondigde mededeling was, maar zelfs nog (het tweede gedeelte dan) als het wel al een langer lopend traject was.
Ik stel het me een beetje als volgt voor:
TO en Vriend zitten gezellig op een strandje aan de kust van Frankrijk. Vriend zegt tegen TO: "TO, ik weet dat we altijd hebben gezegd dat we geen kinderen wilden. Ik ben van mening veranderd. Ik wil kinderen. Wil jij ze ook?" TO zegt: "Euh, je overrompelt me nogal. Ik dacht dat je ze niet wilde". Vriend van TO: "TO, het is heel simpel. Ik wil kinderen en als jij dat niet wil dan zal ik de relatie moeten verbreken". TO: "Oh, euh, ja, euh, ja... natuurlijk wil ik wel kinderen". Vriend van TO: "Mooi, dan kun je de pil direct weggooien want dan gaan we er ook meteen voor".
Dit is natuurlijk een beetje overdreven weergegeven... maar zo komt het verhaal, zoals TO het vertelt, een beetje op mij over...
anoniem_38662 wijzigde dit bericht op 03-02-2010 17:08
Reden: Onnodige quote OP
Reden: Onnodige quote OP
% gewijzigd
woensdag 3 februari 2010 om 13:39
quote:PrinsesOpDeErwt schreef op 03 februari 2010 @ 13:37:
Yraatje
*heeft wel meteen weer zin in vakantie in Frankrijk *
Ja, visualiseren die hap he? Dan krijg je er een beeld bij...
Ik heb ook wel zin in vakantie, maar dat wordt een strandje aan de Portugese kust dan... (Hmm... laat me verrassen door vriendlief..... <-- flauw.. )
Yraatje
*heeft wel meteen weer zin in vakantie in Frankrijk *
Ja, visualiseren die hap he? Dan krijg je er een beeld bij...
Ik heb ook wel zin in vakantie, maar dat wordt een strandje aan de Portugese kust dan... (Hmm... laat me verrassen door vriendlief..... <-- flauw.. )
woensdag 3 februari 2010 om 13:42
quote:Bagheera schreef op 03 februari 2010 @ 12:18:
[...]
Ik denk dat vriend van TO een ander gezinsleven voor ogen heeft dan bezoekrecht van een paar uurtjes per maand.
Je weet het niet zeker ?
Dan zou TO aan haar vriend kunnen vragen hoe hij dat gezinsleven ziet.
[...]
Ik denk dat vriend van TO een ander gezinsleven voor ogen heeft dan bezoekrecht van een paar uurtjes per maand.
Je weet het niet zeker ?
Dan zou TO aan haar vriend kunnen vragen hoe hij dat gezinsleven ziet.
Johnny is De Mol ( en Linda ook trouwens ).
woensdag 3 februari 2010 om 13:43
Allereerst bedankt voor de reacties. Dit aan degenen die mijn topic serieus door hebben genomen en daarop gereageerd hebben. Met scheldwoorden als kutwijf kan ik niet zoveel. Maar ik ben zeker geschrokken van alle reacties. En ik kan niet anders zeggen dat jullie gelijk hebben. Wat ik gedaan heb is niet goed te praten en ik moet praten met mijn vriend. Daar ben ik het absoluut mee eens. Dit moet stoppen.
Dit topic is echt. Helaas. Mijn vriendin post hier ook en altijd met veel plezier. Ik heb haar eergisteren alles opgebiecht en ze reageerde heel heftig. Maar ze raadde me ook aan een topic te openen hier omdat ze altijd goede adviezen las en ook heeft gekregen. Zelf kon ze me geen objectief antwoord geven wat te doen omdat ze zich niet kon voorstellen dat iemand zoiets kon doen.
Ik ga proberen zo goed mogelijk antwoord te geven op jullie vragen. Vergeef me als ik mensen vergeet maar er zijn zoveel reacties bij gekomen dat ik ze misschien niet allemaal kan beantwoorden.
Mijn vriend heeft tot onze vakantie nooit echt duidelijk gezegd dat hij veranderd was van mening. Achteraf waren er misschien wel signalen bijv ''Och wat schattig'' of ''Och wat een leuk kind'' maar dat kan ik ook wel zeggen hoor. Ik haat kinderen niet of zo.
Maar het kwam voor mij zo ineens. En ik kreeg ook geen bedenktijd. Hij zei dat je dat gevoel gewoon had: ik wil ze wel of ik wil ze niet.
En op dit moment heb ik dat gevoel gewoon nog niet. Ik sluit niet uit dat het nog kan komen maar ik ben bang dat het nooit komt.
Maar mijn vriendin bijvoorbeeld die heeft dat oergevoel wel. Ze is nog maar 1,5jaar samen met haar vriend en ze zijn er samen wel over uit dat ze kinderen willen. En dat heb ik dus helemaal niet. Dat gevoel.
Wel hebben wij ooit gesproken over: Wat als het per ongeluk gebeurd? We waren er dan in ieder geval over uit dat er nooit abortus zou plaatsvinden. Dit omdat (ondanks dat ik geen kinderen wil) ik wel het gevoel heb dat je een kindje vermoord.
Wij hebben toen afgesproken dat we dan tijdens de zwangerschap zouden beslissen of we het zouden houden of zouden afstaan ter adoptie.
Maar ik ben altijd voorzichtig met de pil geweest en als ik een keer ziek was of zo gebruikten we altijd condoom dus ik ben nooit in deze situatie terecht gekomen. Misschien had ik dan het oergevoel wel gehad? Ik weet het niet.
Mijn vriend had het 2 jaar terug nog over sterilisatie. Hij wilde zich laten helpen zodat we eindelijk zonder pil konden vrijen. Hij had een afspraak bij de huisarts maar die raadde het hem af. Hij vond hem nog te jong.
En dan opeens dit.
Mijn vriend is trouwens 30 jaar.
Verder vind ik kinderen niet perse eng. Misschien heb ik me een beetje verkeerd uitgedrukt. Ik vind ze vooral lastig en ik weet totaal niet wat ik er mee aan moet.
Ik heb geen hekel aan ze. Een andere vriendin (alleenstaande moeder in de bijstand) heeft ook een zoontje. En omdat ze weinig geld heeft krijgt ze van ons elk jaar een weekendje weg voor haar verjaardag. Dan passen wij ook vaak op haar zoontje.
Met haar zoontje gaat het allemaal wel goed, maar ik ben altijd zo blij als hij weer weg is. Lekker mijn eigen leven weer terug. En als ik er dan aan denk dat dit mij de komende 18 jaar te wachten staat word ik bang.
Ik hoop dat ik op zoveel mogelijk vragen antwoord heb gegeven. Maar vergeef me het zijn er zoveel...
Dit topic is echt. Helaas. Mijn vriendin post hier ook en altijd met veel plezier. Ik heb haar eergisteren alles opgebiecht en ze reageerde heel heftig. Maar ze raadde me ook aan een topic te openen hier omdat ze altijd goede adviezen las en ook heeft gekregen. Zelf kon ze me geen objectief antwoord geven wat te doen omdat ze zich niet kon voorstellen dat iemand zoiets kon doen.
Ik ga proberen zo goed mogelijk antwoord te geven op jullie vragen. Vergeef me als ik mensen vergeet maar er zijn zoveel reacties bij gekomen dat ik ze misschien niet allemaal kan beantwoorden.
Mijn vriend heeft tot onze vakantie nooit echt duidelijk gezegd dat hij veranderd was van mening. Achteraf waren er misschien wel signalen bijv ''Och wat schattig'' of ''Och wat een leuk kind'' maar dat kan ik ook wel zeggen hoor. Ik haat kinderen niet of zo.
Maar het kwam voor mij zo ineens. En ik kreeg ook geen bedenktijd. Hij zei dat je dat gevoel gewoon had: ik wil ze wel of ik wil ze niet.
En op dit moment heb ik dat gevoel gewoon nog niet. Ik sluit niet uit dat het nog kan komen maar ik ben bang dat het nooit komt.
Maar mijn vriendin bijvoorbeeld die heeft dat oergevoel wel. Ze is nog maar 1,5jaar samen met haar vriend en ze zijn er samen wel over uit dat ze kinderen willen. En dat heb ik dus helemaal niet. Dat gevoel.
Wel hebben wij ooit gesproken over: Wat als het per ongeluk gebeurd? We waren er dan in ieder geval over uit dat er nooit abortus zou plaatsvinden. Dit omdat (ondanks dat ik geen kinderen wil) ik wel het gevoel heb dat je een kindje vermoord.
Wij hebben toen afgesproken dat we dan tijdens de zwangerschap zouden beslissen of we het zouden houden of zouden afstaan ter adoptie.
Maar ik ben altijd voorzichtig met de pil geweest en als ik een keer ziek was of zo gebruikten we altijd condoom dus ik ben nooit in deze situatie terecht gekomen. Misschien had ik dan het oergevoel wel gehad? Ik weet het niet.
Mijn vriend had het 2 jaar terug nog over sterilisatie. Hij wilde zich laten helpen zodat we eindelijk zonder pil konden vrijen. Hij had een afspraak bij de huisarts maar die raadde het hem af. Hij vond hem nog te jong.
En dan opeens dit.
Mijn vriend is trouwens 30 jaar.
Verder vind ik kinderen niet perse eng. Misschien heb ik me een beetje verkeerd uitgedrukt. Ik vind ze vooral lastig en ik weet totaal niet wat ik er mee aan moet.
Ik heb geen hekel aan ze. Een andere vriendin (alleenstaande moeder in de bijstand) heeft ook een zoontje. En omdat ze weinig geld heeft krijgt ze van ons elk jaar een weekendje weg voor haar verjaardag. Dan passen wij ook vaak op haar zoontje.
Met haar zoontje gaat het allemaal wel goed, maar ik ben altijd zo blij als hij weer weg is. Lekker mijn eigen leven weer terug. En als ik er dan aan denk dat dit mij de komende 18 jaar te wachten staat word ik bang.
Ik hoop dat ik op zoveel mogelijk vragen antwoord heb gegeven. Maar vergeef me het zijn er zoveel...
woensdag 3 februari 2010 om 13:54
@ikbenik94: ik heb bewondering voor je. Bewondering dat je je probleem hier neer hebt gezet, bewondering dat je niet vlucht voor de reacties maar de moeite neemt om antwoord te geven en bewondering dat je teruggekomen bent vandaag. Petje af!
Ik ben heel blij dat je inziet dat dit zo niet verder kan, dat je moet praten met je vriend. Ik wens je veel kracht en wijsheid, want wat de uitkomst ook is: makkelijk zal het niet zijn, dat geloof ik meteen. Maar hou vol en bedenk dat, zeker in dit soort situaties, eerlijkheid toch echt nog altijd het langste duurt.
Ik ben heel blij dat je inziet dat dit zo niet verder kan, dat je moet praten met je vriend. Ik wens je veel kracht en wijsheid, want wat de uitkomst ook is: makkelijk zal het niet zijn, dat geloof ik meteen. Maar hou vol en bedenk dat, zeker in dit soort situaties, eerlijkheid toch echt nog altijd het langste duurt.
Iets anders
woensdag 3 februari 2010 om 13:57
TO, heb je uit alle reacties ook een beeld gekregen hoe je deze situatie gaat oplossen? Heb je een idee wat te doen?
Het lijkt me wel ontzettend moeilijk. Uit jouw woorden proef ik dat jij op dit moment eerder neigt naar 'geen kinderen' dan naar 'ooit wel kinderen'.
Met jouw laatste verduidelijking vind ik dat je vriend trouwens ook niet vrijuit gaat. Hoe echt was zijn wens tot kindvrijheid of heeft hij hierover tegen jou gelogen? Dat laatste lijkt er erg op, want een echt kindvrije is niet zomaar van gedachten verandert.
Hoe "echt" is jullie relatie als hij liegt over het hebben van geen kinderwens en jij over het zogenaamd willen van een kind?
Het lijkt me wel ontzettend moeilijk. Uit jouw woorden proef ik dat jij op dit moment eerder neigt naar 'geen kinderen' dan naar 'ooit wel kinderen'.
Met jouw laatste verduidelijking vind ik dat je vriend trouwens ook niet vrijuit gaat. Hoe echt was zijn wens tot kindvrijheid of heeft hij hierover tegen jou gelogen? Dat laatste lijkt er erg op, want een echt kindvrije is niet zomaar van gedachten verandert.
Hoe "echt" is jullie relatie als hij liegt over het hebben van geen kinderwens en jij over het zogenaamd willen van een kind?
woensdag 3 februari 2010 om 14:00
Eens met Babsjuh: veel bewondering dat je terug komt en hier zo eerlijk bent. Zoals je het nu vertelt komt het allemaal ook wat menselijker over.
Ik hoop echt dat je met je vriend gaat praten, al zal dat heel moeilijk zijn. En als je echt geen kind wilt, begin er dan niet aan. Ik heb er wel een en ik wilde hem graag en ben gek op hem, maar ik vind het ook wel zwaar. Helemaal niet gek dus als je dat niet wilt, maar je moet er wel duidelijk over zijn.
Veel succes!
Ik hoop echt dat je met je vriend gaat praten, al zal dat heel moeilijk zijn. En als je echt geen kind wilt, begin er dan niet aan. Ik heb er wel een en ik wilde hem graag en ben gek op hem, maar ik vind het ook wel zwaar. Helemaal niet gek dus als je dat niet wilt, maar je moet er wel duidelijk over zijn.
Veel succes!
Het is zoals het is
woensdag 3 februari 2010 om 14:01
quote:Ikbenanoniem schreef op 03 februari 2010 @ 13:57:
TO, heb je uit alle reacties ook een beeld gekregen hoe je jezelf uit deze moeilijke situatie gaat krijgen? Heb je een idee hoe jij nu tegen dingen aankijkt?
Het lijkt me wel ontzettend moeilijk. Uit jouw woorden proef ik dat jij op dit moment eerder neigt naar 'geen kinderen' dan naar 'ooit wel kinderen'.
Ik denk dat ik niet ga vertellen dat ik de pil ben blijven slikken. Misschien heel fout in de ogen van vele van jullie maar dat vergeeft hij me niet. En terecht!
Maar misschien zeg ik hem gewoon dat ik me niet fijn voel bij het idee van kinderen krijgen, dat ik mezelf te jong vind en er niet aan toe ben. Maar dat ik ook niet kan BELOVEN ze ooit wel te willen want ik kan niet in de toekomst kijken.
En zo denk ik ook. Na reacties van jullie denk ik. Meid ga eerst lekker reizen en stappen en kijk over 5 jaar nog eens hoe je je voelt.
Maar ik heb gewoon niet zoveel met kinderen. Misschien omdat ik jong ben, misschien omdat ik ze nooit wil. En hoe kom ik daarachter? En kan ik het mijn vriend vragen bij me te blijven en er dan over 5 jaar achter komen dat ik ze toch niet wil?
TO, heb je uit alle reacties ook een beeld gekregen hoe je jezelf uit deze moeilijke situatie gaat krijgen? Heb je een idee hoe jij nu tegen dingen aankijkt?
Het lijkt me wel ontzettend moeilijk. Uit jouw woorden proef ik dat jij op dit moment eerder neigt naar 'geen kinderen' dan naar 'ooit wel kinderen'.
Ik denk dat ik niet ga vertellen dat ik de pil ben blijven slikken. Misschien heel fout in de ogen van vele van jullie maar dat vergeeft hij me niet. En terecht!
Maar misschien zeg ik hem gewoon dat ik me niet fijn voel bij het idee van kinderen krijgen, dat ik mezelf te jong vind en er niet aan toe ben. Maar dat ik ook niet kan BELOVEN ze ooit wel te willen want ik kan niet in de toekomst kijken.
En zo denk ik ook. Na reacties van jullie denk ik. Meid ga eerst lekker reizen en stappen en kijk over 5 jaar nog eens hoe je je voelt.
Maar ik heb gewoon niet zoveel met kinderen. Misschien omdat ik jong ben, misschien omdat ik ze nooit wil. En hoe kom ik daarachter? En kan ik het mijn vriend vragen bij me te blijven en er dan over 5 jaar achter komen dat ik ze toch niet wil?
woensdag 3 februari 2010 om 14:04
ikbenik: dat is een groot dilemma, hoe je moet omgaan met verschillen qua kinderwens in een relatie. Het zal zeker niet makkelijk zijn voor jullie. Als je vaker op dit forum leest zul je zien dat je zeker niet de enige bent met dit soort vragen. Ik kan je geen tips geven, alleen succes wensen.
Het is zoals het is
woensdag 3 februari 2010 om 14:07
quote:ikbenik94 schreef op 03 februari 2010 @ 13:43:
Allereerst bedankt voor de reacties. Dit aan degenen die mijn topic serieus door hebben genomen en daarop gereageerd hebben. Met scheldwoorden als kutwijf kan ik niet zoveel. Maar ik ben zeker geschrokken van alle reacties. En ik kan niet anders zeggen dat jullie gelijk hebben. Wat ik gedaan heb is niet goed te praten en ik moet praten met mijn vriend. Daar ben ik het absoluut mee eens. Dit moet stoppen.
Stoppen moet je inderdaad, want je houdt niet alleen je vriend, maar ook jezelf voor de gek. Maar goed... daar was je zelf ook al achter. Ik zou het alleen voor mezelf (maar da's mijn mening) overwegen of ik hem wel of niet zou vertellen over het doorslikken van de pil. Zelf zou ik dat niet doen, maar goed... dat ben ik.
Dit topic is echt. Helaas. Mijn vriendin post hier ook en altijd met veel plezier. Ik heb haar eergisteren alles opgebiecht en ze reageerde heel heftig. Maar ze raadde me ook aan een topic te openen hier omdat ze altijd goede adviezen las en ook heeft gekregen. Zelf kon ze me geen objectief antwoord geven wat te doen omdat ze zich niet kon voorstellen dat iemand zoiets kon doen.
Wel goed van je dat je toch iemand in vertrouwen hebt genomen en dat je er iets mee gaat doen. Dat is positief toch? Ik kan me (dus) wel voorstellen dat iemand zoiets kan doen, ook al zou ik het zelf niet doen... maar dat heb je ongetwijfeld al gelezen...
Ik ga proberen zo goed mogelijk antwoord te geven op jullie vragen. Vergeef me als ik mensen vergeet maar er zijn zoveel reacties bij gekomen dat ik ze misschien niet allemaal kan beantwoorden.
Geeft toch ook niet? Het is ook wel een onderwerp waar we het over hebben natuurlijk...
Mijn vriend heeft tot onze vakantie nooit echt duidelijk gezegd dat hij veranderd was van mening. Achteraf waren er misschien wel signalen bijv ''Och wat schattig'' of ''Och wat een leuk kind'' maar dat kan ik ook wel zeggen hoor. Ik haat kinderen niet of zo.
Maar het kwam voor mij zo ineens. En ik kreeg ook geen bedenktijd. Hij zei dat je dat gevoel gewoon had: ik wil ze wel of ik wil ze niet.
Dat gevoel kreeg ik wel bij je openingspost, maar ik wist het natuurlijk niet zeker. En die signalen... nee... als hij zegt dat je het daaraan had moeten merken... dan heeft hij ongelijk. Mijn vriend zegt dat ook met regelmaat en die wil momenteel (nog) geen kinderen. Waarom kreeg je geen bedenktijd? Dat was toch wel eerlijk geweest van hem uit. Het was voor hem dus "of nu of nooit" als ik jou zo begrijp? Dan kan ik me ook wel voorstellen dat je deze uitvlucht hebt gezocht en dat je daar in bent blijven hangen.
En op dit moment heb ik dat gevoel gewoon nog niet. Ik sluit niet uit dat het nog kan komen maar ik ben bang dat het nooit komt.
Maar mijn vriendin bijvoorbeeld die heeft dat oergevoel wel. Ze is nog maar 1,5jaar samen met haar vriend en ze zijn er samen wel over uit dat ze kinderen willen. En dat heb ik dus helemaal niet. Dat gevoel.
En daar moet je wel eerlijk in zijn. Het kan gewoon dat je dat gevoel nog gaat krijgen, het kan ook van niet. Ik heb ook geen oergevoel op dit moment, maar als het me overkomt lijkt het me wel erg mooi.....
Wel hebben wij ooit gesproken over: Wat als het per ongeluk gebeurd? We waren er dan in ieder geval over uit dat er nooit abortus zou plaatsvinden. Dit omdat (ondanks dat ik geen kinderen wil) ik wel het gevoel heb dat je een kindje vermoord.
Wij hebben toen afgesproken dat we dan tijdens de zwangerschap zouden beslissen of we het zouden houden of zouden afstaan ter adoptie.
Maar ik ben altijd voorzichtig met de pil geweest en als ik een keer ziek was of zo gebruikten we altijd condoom dus ik ben nooit in deze situatie terecht gekomen. Misschien had ik dan het oergevoel wel gehad? Ik weet het niet.
Sommige vrouwen hebben dat oergevoel niet. Ik niet tenminste. Als ik mijn neefje en nichtje zie dan vind ik ze prachtig en dan denk ik dat ik een kindje van mijn vriend en mij hartstikke leuk zou vinden. Aan de andere kant: mijn huidige leven bevalt me ook prima, dus als het voor mij niet weggelegd is, is het ook goed. Maar als ik dan weer bedenk of ik mezelf ooit zonder kinderen zag: nee... dat niet. Vroeger zag ik mezelf altijd met kinderen... maar tegenwoordig twijfel ik...
Overigens toen ik jouw leeftijd had (Pff.. klinkt wel oud.. maar ben nu 32) was ik ook absoluut niet bezig met kinderen krijgen...
Mijn vriend had het 2 jaar terug nog over sterilisatie. Hij wilde zich laten helpen zodat we eindelijk zonder pil konden vrijen. Hij had een afspraak bij de huisarts maar die raadde het hem af. Hij vond hem nog te jong.
En dan opeens dit.
Mijn vriend is trouwens 30 jaar.
Dan komt het voor jou wel "hard" aan. De huisarts had wel gelijk overigens, blijkt maar weer. Maar waarom mocht je niet even aan het idee wennen? Waarom moest er dan ook met stoom en kokend water aan kinderen begonnen worden??? Dát vind ik niet helemaal eerlijk van je vriend...
Verder vind ik kinderen niet perse eng. Misschien heb ik me een beetje verkeerd uitgedrukt. Ik vind ze vooral lastig en ik weet totaal niet wat ik er mee aan moet.
Ik heb geen hekel aan ze. Een andere vriendin (alleenstaande moeder in de bijstand) heeft ook een zoontje. En omdat ze weinig geld heeft krijgt ze van ons elk jaar een weekendje weg voor haar verjaardag. Dan passen wij ook vaak op haar zoontje.
Met haar zoontje gaat het allemaal wel goed, maar ik ben altijd zo blij als hij weer weg is. Lekker mijn eigen leven weer terug. En als ik er dan aan denk dat dit mij de komende 18 jaar te wachten staat word ik bang.
Maar dat heb ik ook met mijn neefje en nichtje. Het zijn schatten van kinderen, maar o zo vermoeiend... Je schijnt er wel in te groeien zeggen ze....
Ik hoop dat ik op zoveel mogelijk vragen antwoord heb gegeven. Maar vergeef me het zijn er zoveel...
Allereerst bedankt voor de reacties. Dit aan degenen die mijn topic serieus door hebben genomen en daarop gereageerd hebben. Met scheldwoorden als kutwijf kan ik niet zoveel. Maar ik ben zeker geschrokken van alle reacties. En ik kan niet anders zeggen dat jullie gelijk hebben. Wat ik gedaan heb is niet goed te praten en ik moet praten met mijn vriend. Daar ben ik het absoluut mee eens. Dit moet stoppen.
Stoppen moet je inderdaad, want je houdt niet alleen je vriend, maar ook jezelf voor de gek. Maar goed... daar was je zelf ook al achter. Ik zou het alleen voor mezelf (maar da's mijn mening) overwegen of ik hem wel of niet zou vertellen over het doorslikken van de pil. Zelf zou ik dat niet doen, maar goed... dat ben ik.
Dit topic is echt. Helaas. Mijn vriendin post hier ook en altijd met veel plezier. Ik heb haar eergisteren alles opgebiecht en ze reageerde heel heftig. Maar ze raadde me ook aan een topic te openen hier omdat ze altijd goede adviezen las en ook heeft gekregen. Zelf kon ze me geen objectief antwoord geven wat te doen omdat ze zich niet kon voorstellen dat iemand zoiets kon doen.
Wel goed van je dat je toch iemand in vertrouwen hebt genomen en dat je er iets mee gaat doen. Dat is positief toch? Ik kan me (dus) wel voorstellen dat iemand zoiets kan doen, ook al zou ik het zelf niet doen... maar dat heb je ongetwijfeld al gelezen...
Ik ga proberen zo goed mogelijk antwoord te geven op jullie vragen. Vergeef me als ik mensen vergeet maar er zijn zoveel reacties bij gekomen dat ik ze misschien niet allemaal kan beantwoorden.
Geeft toch ook niet? Het is ook wel een onderwerp waar we het over hebben natuurlijk...
Mijn vriend heeft tot onze vakantie nooit echt duidelijk gezegd dat hij veranderd was van mening. Achteraf waren er misschien wel signalen bijv ''Och wat schattig'' of ''Och wat een leuk kind'' maar dat kan ik ook wel zeggen hoor. Ik haat kinderen niet of zo.
Maar het kwam voor mij zo ineens. En ik kreeg ook geen bedenktijd. Hij zei dat je dat gevoel gewoon had: ik wil ze wel of ik wil ze niet.
Dat gevoel kreeg ik wel bij je openingspost, maar ik wist het natuurlijk niet zeker. En die signalen... nee... als hij zegt dat je het daaraan had moeten merken... dan heeft hij ongelijk. Mijn vriend zegt dat ook met regelmaat en die wil momenteel (nog) geen kinderen. Waarom kreeg je geen bedenktijd? Dat was toch wel eerlijk geweest van hem uit. Het was voor hem dus "of nu of nooit" als ik jou zo begrijp? Dan kan ik me ook wel voorstellen dat je deze uitvlucht hebt gezocht en dat je daar in bent blijven hangen.
En op dit moment heb ik dat gevoel gewoon nog niet. Ik sluit niet uit dat het nog kan komen maar ik ben bang dat het nooit komt.
Maar mijn vriendin bijvoorbeeld die heeft dat oergevoel wel. Ze is nog maar 1,5jaar samen met haar vriend en ze zijn er samen wel over uit dat ze kinderen willen. En dat heb ik dus helemaal niet. Dat gevoel.
En daar moet je wel eerlijk in zijn. Het kan gewoon dat je dat gevoel nog gaat krijgen, het kan ook van niet. Ik heb ook geen oergevoel op dit moment, maar als het me overkomt lijkt het me wel erg mooi.....
Wel hebben wij ooit gesproken over: Wat als het per ongeluk gebeurd? We waren er dan in ieder geval over uit dat er nooit abortus zou plaatsvinden. Dit omdat (ondanks dat ik geen kinderen wil) ik wel het gevoel heb dat je een kindje vermoord.
Wij hebben toen afgesproken dat we dan tijdens de zwangerschap zouden beslissen of we het zouden houden of zouden afstaan ter adoptie.
Maar ik ben altijd voorzichtig met de pil geweest en als ik een keer ziek was of zo gebruikten we altijd condoom dus ik ben nooit in deze situatie terecht gekomen. Misschien had ik dan het oergevoel wel gehad? Ik weet het niet.
Sommige vrouwen hebben dat oergevoel niet. Ik niet tenminste. Als ik mijn neefje en nichtje zie dan vind ik ze prachtig en dan denk ik dat ik een kindje van mijn vriend en mij hartstikke leuk zou vinden. Aan de andere kant: mijn huidige leven bevalt me ook prima, dus als het voor mij niet weggelegd is, is het ook goed. Maar als ik dan weer bedenk of ik mezelf ooit zonder kinderen zag: nee... dat niet. Vroeger zag ik mezelf altijd met kinderen... maar tegenwoordig twijfel ik...
Overigens toen ik jouw leeftijd had (Pff.. klinkt wel oud.. maar ben nu 32) was ik ook absoluut niet bezig met kinderen krijgen...
Mijn vriend had het 2 jaar terug nog over sterilisatie. Hij wilde zich laten helpen zodat we eindelijk zonder pil konden vrijen. Hij had een afspraak bij de huisarts maar die raadde het hem af. Hij vond hem nog te jong.
En dan opeens dit.
Mijn vriend is trouwens 30 jaar.
Dan komt het voor jou wel "hard" aan. De huisarts had wel gelijk overigens, blijkt maar weer. Maar waarom mocht je niet even aan het idee wennen? Waarom moest er dan ook met stoom en kokend water aan kinderen begonnen worden??? Dát vind ik niet helemaal eerlijk van je vriend...
Verder vind ik kinderen niet perse eng. Misschien heb ik me een beetje verkeerd uitgedrukt. Ik vind ze vooral lastig en ik weet totaal niet wat ik er mee aan moet.
Ik heb geen hekel aan ze. Een andere vriendin (alleenstaande moeder in de bijstand) heeft ook een zoontje. En omdat ze weinig geld heeft krijgt ze van ons elk jaar een weekendje weg voor haar verjaardag. Dan passen wij ook vaak op haar zoontje.
Met haar zoontje gaat het allemaal wel goed, maar ik ben altijd zo blij als hij weer weg is. Lekker mijn eigen leven weer terug. En als ik er dan aan denk dat dit mij de komende 18 jaar te wachten staat word ik bang.
Maar dat heb ik ook met mijn neefje en nichtje. Het zijn schatten van kinderen, maar o zo vermoeiend... Je schijnt er wel in te groeien zeggen ze....
Ik hoop dat ik op zoveel mogelijk vragen antwoord heb gegeven. Maar vergeef me het zijn er zoveel...
woensdag 3 februari 2010 om 14:07
quote:ikbenik94 schreef op 03 februari 2010 @ 14:01:
[...]
En kan ik het mijn vriend vragen bij me te blijven en er dan over 5 jaar achter komen dat ik ze toch niet wil?Ja hoor, zonder enig bezwaar! Hordes mannen die dat ook van 'n vrouw met kinderwens verlangen, ze de tijd te geven. En 'n vrouw heeft 'n deadline, een man kan nog veel langer bevruchten.
[...]
En kan ik het mijn vriend vragen bij me te blijven en er dan over 5 jaar achter komen dat ik ze toch niet wil?Ja hoor, zonder enig bezwaar! Hordes mannen die dat ook van 'n vrouw met kinderwens verlangen, ze de tijd te geven. En 'n vrouw heeft 'n deadline, een man kan nog veel langer bevruchten.
woensdag 3 februari 2010 om 14:09
quote:ikbenik94 schreef op 03 februari 2010 @ 14:01:
En kan ik het mijn vriend vragen bij me te blijven en er dan over 5 jaar achter komen dat ik ze toch niet wil?Eigenlijk is het veel 'simpeler': het is aan hém om te bepalen of hij dat wil. Hij is de enige die daarin een besluit kan nemen.
En kan ik het mijn vriend vragen bij me te blijven en er dan over 5 jaar achter komen dat ik ze toch niet wil?Eigenlijk is het veel 'simpeler': het is aan hém om te bepalen of hij dat wil. Hij is de enige die daarin een besluit kan nemen.
Peas on earth!
woensdag 3 februari 2010 om 14:11
quote:Star schreef op 03 februari 2010 @ 14:04:
[...]
Als hij niet naar de dokter had gewild, had je de pil toch gewoon blijven slikken?
Waarschijnlijk wel als ik heel eerlijk ben.
Want dan had ik het nooit aan mijn vriendin verteld. En het hier nooit op het forum gezet.
Ik praatte het voor mezelf goed omdat hij ook nooit kinderen wilde en zelfs al een keer een afspraak had gemaakt voor een doorverwijzing voor sterilisatie. Achteraf is het niet goed te praten. Want mijn vriendin en jullie hebben gelijk, ik had niet voor hem mogen beslissen.
Maar voor mijn gevoel kwam hij er ineens mee. Hij wilde kinderen en anders einde relatie. Dit was echt een wanhoopsdaad. En stiekem ben ik blij dat ik hiervoor heb gekozen en niet voor toch maar een kind. Want dat was helemaal erg geweest.
Dat ik hier misschien kil reageerde kwam doordat ik er al enorm van langs had gekregen van mijn vriendin. Ik somde gewoon de zelfde argumenten weer op.
Na jullie reacties +die van haar ben ik toch wel tot de conclusie gekomen dat dit gewoon heel erg fout is.
En verder (ik heb net het hele topic doorgelezen) hebben mijn vriend en ik echt geen problemen. We hebben gewoon een hele fijne relatie. Eigenlijk nooit ruzie, genoeg passie, gelijkwaardigheid en een goed seksleven.
Dit is het enige wat gewoon echt een probleem is.
[...]
Als hij niet naar de dokter had gewild, had je de pil toch gewoon blijven slikken?
Waarschijnlijk wel als ik heel eerlijk ben.
Want dan had ik het nooit aan mijn vriendin verteld. En het hier nooit op het forum gezet.
Ik praatte het voor mezelf goed omdat hij ook nooit kinderen wilde en zelfs al een keer een afspraak had gemaakt voor een doorverwijzing voor sterilisatie. Achteraf is het niet goed te praten. Want mijn vriendin en jullie hebben gelijk, ik had niet voor hem mogen beslissen.
Maar voor mijn gevoel kwam hij er ineens mee. Hij wilde kinderen en anders einde relatie. Dit was echt een wanhoopsdaad. En stiekem ben ik blij dat ik hiervoor heb gekozen en niet voor toch maar een kind. Want dat was helemaal erg geweest.
Dat ik hier misschien kil reageerde kwam doordat ik er al enorm van langs had gekregen van mijn vriendin. Ik somde gewoon de zelfde argumenten weer op.
Na jullie reacties +die van haar ben ik toch wel tot de conclusie gekomen dat dit gewoon heel erg fout is.
En verder (ik heb net het hele topic doorgelezen) hebben mijn vriend en ik echt geen problemen. We hebben gewoon een hele fijne relatie. Eigenlijk nooit ruzie, genoeg passie, gelijkwaardigheid en een goed seksleven.
Dit is het enige wat gewoon echt een probleem is.
