Relaties
alle pijlers
Grenzen stellen mbt moeder
woensdag 28 november 2018 21:55
Hallo allemaal,
Ten eerste aan een ieder die mijn verhaal wil lezen en me wil voorzien dank je wel.
Zo kort mogelijk samengevat:
Ik kamp zelf een half jaar met een burn-out. Meerdere redenen liggen hieraan ten grondslag: naast de burn out een diagnose voor een auto immuunziekte: een dochter die dezelfde ziekte heeft maar alles is nu stabiel. Twee kleine kinderen, een drukke baan, slaapgebrek en een perfectionistisch karakter, een langdurig ernstige ziekte van mijn vader en de zorg ervoor: volgens de psych waren mijn bevallingen traumatisch: 2 x totaalrupruur en recent een diagnose ernstig slaapapneu.
Allemaal geen leuke dingen maar ik hield mij wel staande. Het grootste issue ligt en de grootste energie vreter is mijn moeder.
Mijn moeder kampt al 40 jaar met depressies, alcohol misbruik, psyschoses en suïcide pogingen waar ik als kind getuige van ben geweest en wat ik als vrij normaal heb beschouwd. Ik heb hier nooit een dag om verzuimd van school, mijn werk of mbt de zorg voor de kinderen. Ik ben nooit trots geweest op wat ik onder deze omstandigheden heb bereikt maar inmiddels bezoek ik wekelijks een hele goede therapeut en ben ik toch wel trots dat het mij is gelukt te studeren, een goede baan te krijgen, een lieve moeder te zijn en financieel alles voor elkaar. Helaas ben ik momenteel gevloerd maar ik heb nog veel te leren en ik heb vertrouwen dat het goed zal komen. Ik ben me ervan bewust dat het tijd zal kosten.
Anyhow de echte reden voor dit topic. Mijn moeder is weer in haar zoveelste depressie beland en ik heb besloten om niet meer de rol van hulpverlener te zijn.
Ondanks mijn extreme vermoeidheid heb ik geregeld dat ze op korte termijn kan worden gezien bij de psychiater.
Over 3 weken kan ze terecht...medicatie zal wel worden verhoogd cq aangepast en tot die tijd....tja ik wil haar steunen maar kan het niet.
Ze stuurt me ongeveer 35 apps per dag hoe slecht het met haar gaat, dat ze pillen wil nemen om het te beëindigen, dat ze niet meer kan eten, dat mijn vader haar niet steunt, ze stuurt zich zelf beterschapskaarten, maar op de een of andere manier manipuleert ze ook en wekt ze veel irritatie op. Alles wat ik zeg komt niet aan en ik praat tegen een betonnen muur.
Ik krijg het mezelf niet afgeleerd om tegen een betonnen muur te praten...
Mijn vader steunt haar niet...hij vindt haar een aansteller. Mijn beredenering is altijd geweest als iemand kanker heeft laat je die dan ook in de steek?
Ze belt me 4 keer per dag met alleen maar klaagzang en ik praat haar moed in. Echter ik kan niet meer....ik ben al blij als ik de was heb gedaan en eten kan koken.
Ik heb nu besloten om 1 keer per dag terug te bellen en haar iedere keer te verwijzen dat ze dit moet bespreken met haar psychiater...
Ik reageer nauwelijks op haar apps maar als ik een paar uur niet reageer worden deze dreigend van aard...mijn beredenering is nu wel dat als ze de eeuwige rust is dat het haar keuze is en dat ik er alles aan heb gedaan mijn hele leven lang vanaf kind af aan...maar mocht dit echt gebeuren...ik weet niet of ik er dan nog zo over kan denken.
Het is mijn moeder, ze is ziek, ergens houd ik van haar, ergens neem ik het haar kwalijk dat ze mijn jeugd heeft verpest, dat ze keer op keer abrupt stopte met haar medicatie, dat ik haar een aantal keren heb gevonden tijdens een suïcide poging, dat ze nooit excuses heeft gemaakt, dat ze nooit een moeder is geweest, dat ze ook geen oma is zoals het hoort, dat ze zich altijd voorop stelt en alle aandacht vraagt...
Het ergste vind ik: ik laat het toe...conflict vermijdend, schuldgevoel, angst voor haar keuzes...
Ermee breken wil ik absoluut niet om de simpele reden dat ik er zelf teveel stress van zou ervaren.
Iemand tips om hiermee om te gaan?
Ten eerste aan een ieder die mijn verhaal wil lezen en me wil voorzien dank je wel.
Zo kort mogelijk samengevat:
Ik kamp zelf een half jaar met een burn-out. Meerdere redenen liggen hieraan ten grondslag: naast de burn out een diagnose voor een auto immuunziekte: een dochter die dezelfde ziekte heeft maar alles is nu stabiel. Twee kleine kinderen, een drukke baan, slaapgebrek en een perfectionistisch karakter, een langdurig ernstige ziekte van mijn vader en de zorg ervoor: volgens de psych waren mijn bevallingen traumatisch: 2 x totaalrupruur en recent een diagnose ernstig slaapapneu.
Allemaal geen leuke dingen maar ik hield mij wel staande. Het grootste issue ligt en de grootste energie vreter is mijn moeder.
Mijn moeder kampt al 40 jaar met depressies, alcohol misbruik, psyschoses en suïcide pogingen waar ik als kind getuige van ben geweest en wat ik als vrij normaal heb beschouwd. Ik heb hier nooit een dag om verzuimd van school, mijn werk of mbt de zorg voor de kinderen. Ik ben nooit trots geweest op wat ik onder deze omstandigheden heb bereikt maar inmiddels bezoek ik wekelijks een hele goede therapeut en ben ik toch wel trots dat het mij is gelukt te studeren, een goede baan te krijgen, een lieve moeder te zijn en financieel alles voor elkaar. Helaas ben ik momenteel gevloerd maar ik heb nog veel te leren en ik heb vertrouwen dat het goed zal komen. Ik ben me ervan bewust dat het tijd zal kosten.
Anyhow de echte reden voor dit topic. Mijn moeder is weer in haar zoveelste depressie beland en ik heb besloten om niet meer de rol van hulpverlener te zijn.
Ondanks mijn extreme vermoeidheid heb ik geregeld dat ze op korte termijn kan worden gezien bij de psychiater.
Over 3 weken kan ze terecht...medicatie zal wel worden verhoogd cq aangepast en tot die tijd....tja ik wil haar steunen maar kan het niet.
Ze stuurt me ongeveer 35 apps per dag hoe slecht het met haar gaat, dat ze pillen wil nemen om het te beëindigen, dat ze niet meer kan eten, dat mijn vader haar niet steunt, ze stuurt zich zelf beterschapskaarten, maar op de een of andere manier manipuleert ze ook en wekt ze veel irritatie op. Alles wat ik zeg komt niet aan en ik praat tegen een betonnen muur.
Ik krijg het mezelf niet afgeleerd om tegen een betonnen muur te praten...
Mijn vader steunt haar niet...hij vindt haar een aansteller. Mijn beredenering is altijd geweest als iemand kanker heeft laat je die dan ook in de steek?
Ze belt me 4 keer per dag met alleen maar klaagzang en ik praat haar moed in. Echter ik kan niet meer....ik ben al blij als ik de was heb gedaan en eten kan koken.
Ik heb nu besloten om 1 keer per dag terug te bellen en haar iedere keer te verwijzen dat ze dit moet bespreken met haar psychiater...
Ik reageer nauwelijks op haar apps maar als ik een paar uur niet reageer worden deze dreigend van aard...mijn beredenering is nu wel dat als ze de eeuwige rust is dat het haar keuze is en dat ik er alles aan heb gedaan mijn hele leven lang vanaf kind af aan...maar mocht dit echt gebeuren...ik weet niet of ik er dan nog zo over kan denken.
Het is mijn moeder, ze is ziek, ergens houd ik van haar, ergens neem ik het haar kwalijk dat ze mijn jeugd heeft verpest, dat ze keer op keer abrupt stopte met haar medicatie, dat ik haar een aantal keren heb gevonden tijdens een suïcide poging, dat ze nooit excuses heeft gemaakt, dat ze nooit een moeder is geweest, dat ze ook geen oma is zoals het hoort, dat ze zich altijd voorop stelt en alle aandacht vraagt...
Het ergste vind ik: ik laat het toe...conflict vermijdend, schuldgevoel, angst voor haar keuzes...
Ermee breken wil ik absoluut niet om de simpele reden dat ik er zelf teveel stress van zou ervaren.
Iemand tips om hiermee om te gaan?
woensdag 28 november 2018 22:09
Alles meteen doorsturen naar je vader. Vragen of hij dit verder afhandeld. Verder niet reageren op haar manipulatieberichtjes.
Haar naar je vader en psych verwijzen. Elke dag een beetje minder reageren en dat afbouwen tot 1x per week.
Ze neemt de ruimte die je haar geeft. Het is haar probleem en die van je vader.
Haar naar je vader en psych verwijzen. Elke dag een beetje minder reageren en dat afbouwen tot 1x per week.
Ze neemt de ruimte die je haar geeft. Het is haar probleem en die van je vader.
woensdag 28 november 2018 22:12
Damn wat heftig. Eerst een 
Goed dat je een grens trekt. Kan je haar apps niet blokkeren en afspreken dat je 2x per week belt?
Heb je zelf hulp? Jij moet er nu voor jezelf zijn en daarmee ook voor je kinderen. Je moeder komt op de laatste plaats, hoe moeilijk ook vol te houden en het patroon te doorbreken. Heftig hoor deze emotionele chantage.
Goed dat je een grens trekt. Kan je haar apps niet blokkeren en afspreken dat je 2x per week belt?
Heb je zelf hulp? Jij moet er nu voor jezelf zijn en daarmee ook voor je kinderen. Je moeder komt op de laatste plaats, hoe moeilijk ook vol te houden en het patroon te doorbreken. Heftig hoor deze emotionele chantage.
woensdag 28 november 2018 22:13
Dank je wel voor je advies. Dit heb ik vorige week ook gedaan.
Met mijn vader gebeld die als volgt reageert: ze is geestelijk onstabiel, dit komt nooit meer goed, geen vertrouwen in therapie, hulpverlening en hij trekt zijn eigen plan en leeft zijn eigen leven en wacht tot ze weer een iets stabielere periode heeft. Hij negeert haar grillen, aandacht trekkerij en wordt gewoon woest wanneer ze rare dingen doet en zegt.
Met mijn vader gebeld die als volgt reageert: ze is geestelijk onstabiel, dit komt nooit meer goed, geen vertrouwen in therapie, hulpverlening en hij trekt zijn eigen plan en leeft zijn eigen leven en wacht tot ze weer een iets stabielere periode heeft. Hij negeert haar grillen, aandacht trekkerij en wordt gewoon woest wanneer ze rare dingen doet en zegt.
woensdag 28 november 2018 22:16
Nog korter samengevat
Appen met zelfmoord-dreigementen, ik ken ook zo iemand.
Jij hebt je energie nodig voor jezelf en voor je gezin.
Eén keer per dag bellen, dat is jouw grens.Hailey38 schreef: ↑28-11-2018 21:55Ik kamp zelf een half jaar met een burn-out.
(Mijn moeder) stuurt me ongeveer 35 apps per dag hoe slecht het met haar gaat, dat ze pillen wil nemen om het te beëindigen, dat ze niet meer kan eten, dat mijn vader haar niet steunt, ze stuurt zich zelf beterschapskaarten, maar op de een of andere manier manipuleert ze ook en wekt ze veel irritatie op. Alles wat ik zeg komt niet aan en ik praat tegen een betonnen muur.
Ik heb nu besloten om 1 keer per dag terug te bellen en haar iedere keer te verwijzen dat ze dit moet bespreken met haar psychiater...
Heel goed.
Het ergste vind ik: ik laat het toe...conflict vermijdend, schuldgevoel, angst voor haar keuzes...
Ermee breken wil ik absoluut niet om de simpele reden dat ik er zelf teveel stress van zou ervaren.
Iemand tips om hiermee om te gaan?
Appen met zelfmoord-dreigementen, ik ken ook zo iemand.
Jij hebt je energie nodig voor jezelf en voor je gezin.
woensdag 28 november 2018 22:16
Dit gaan we volgende week behandelen. Ik heb nu de opdracht hoe wil jij voortaan het contact met je moeder voortzetten?Lucifer2018 schreef: ↑28-11-2018 22:13Ik vind dit ook echt iets om met je therapeut/behandelaar/psych te bespreken. Hoe ga je de grens bepalen en hoe pak je dat duidelijk en consequent aan.
En om eerlijk te zijn ik pieker me suf en ik weet het niet. Ik denk dat het doel is om mezelf voorop te stellen.
woensdag 28 november 2018 22:17
Vind het trouwens meer op een persoonlijkheidsstoornis lijken dan depressies.
Van die laatste weet ik alles en ik heb nog nooit zo gedragen. En de meeste mensen andere mensen die ik met alleen depressies ook niet.
Wel als er nog andere stoornissen meespeelde.
Van die laatste weet ik alles en ik heb nog nooit zo gedragen. En de meeste mensen andere mensen die ik met alleen depressies ook niet.
Wel als er nog andere stoornissen meespeelde.
anoniem_370013 wijzigde dit bericht op 28-11-2018 22:18
4.16% gewijzigd
woensdag 28 november 2018 22:17
Als je er helemaal geen zin meer in hebt mag dat ook he? Of maar 1x per week/maand ect.
woensdag 28 november 2018 22:20
woensdag 28 november 2018 22:21
Het probleem met de suïcide is dat ze soms vooraf het aangeeft...ik heb haar als 16 jarige van het spoor weten af te halen. Ze lag er gewoon al...
Maar ze heeft ook 2 keer een poging gedaan met pillen en toen heb ik haar tijdig gevonden en mocht ze door voor een gedwongen opname en haar maag laten leeg pompen![😢]()
Het erge is dat ik altijd de enige ben in de familie die het aanvoelt als het menens is.
En soms besluipt me de gedachte..doe dan ook maar: dan heb je je eeuwige rust en ik ook. En daarna voel ik me schuldig dat ik deze gedachte heb.
Maar ze heeft ook 2 keer een poging gedaan met pillen en toen heb ik haar tijdig gevonden en mocht ze door voor een gedwongen opname en haar maag laten leeg pompen
Het erge is dat ik altijd de enige ben in de familie die het aanvoelt als het menens is.
En soms besluipt me de gedachte..doe dan ook maar: dan heb je je eeuwige rust en ik ook. En daarna voel ik me schuldig dat ik deze gedachte heb.
woensdag 28 november 2018 22:23
Wat verschrikkelijk voor je dat jehebt moeten meemaken op zo'n jonge leeftijd.Hailey38 schreef: ↑28-11-2018 22:21Het probleem met de suïcide is dat ze soms vooraf het aangeeft...ik heb haar als 16 jarige van het spoor weten af te halen. Ze lag er gewoon al...
Maar ze heeft ook 2 keer een poging gedaan met pillen en toen heb ik haar tijdig gevonden en mocht ze door voor een gedwongen opname en haar maag laten leeg pompen
Het erge is dat ik altijd de enige ben in de familie die het aanvoelt als het menens is.
En soms besluipt me de gedachte..doe dan ook maar: dan heb je je eeuwige rust en ik ook. En daarna voel ik me schuldig dat ik deze gedachte heb.
woensdag 28 november 2018 22:32
Bedenk een boodschap die je grenzen aangeeft en waar je je prettig bij voelt. Iets als “mam, ik hoor je en leef met je mee. Op dit moment heb ik het zelf erg moeilijk en kan ik er helaas niets bijhebben. Neem ajb contact op met je zorgverlener. Ik bel je 1x per week op woensdagmiddag. Tot dan”.
Nou ja zoiets, je weet vast wel wat ik bedoel. Belangrijk: herhaal dit als een plaat die blijft hangen. Keer op keer.
Nou ja zoiets, je weet vast wel wat ik bedoel. Belangrijk: herhaal dit als een plaat die blijft hangen. Keer op keer.
woensdag 28 november 2018 22:36
Bedankt voor de reacties. Ik zal morgen verder lezen.
Ik denk vooral dat ik op zoek ben naar bevestiging om mijn grens aan te geven en te bewaken zonder dat ik mij er schuldig over voel. Wat er achterblijft is wel veel verdriet en ergens ook een soort van boosheid en vooral mijn gemis naar een echte moeder.
Dit gemis probeer ik te compenseren door mijn gelukkig te prijzen met mijn eigen gezin en daar mijn prioriteit te stellen.
Echter het blijft een enorme valkuil...inmiddels 38 jaar en nu pas het besef en lerende om hiermee te dealen zonder dat het ten koste gaat van mezelf.
Alle tips op ieder front zijn welkom. Alle inzichten op ieder front die me kunnen helpen ook.
Alvast heel erg bedankt om hier de moeite voor te nemen. Welterusten
Ik denk vooral dat ik op zoek ben naar bevestiging om mijn grens aan te geven en te bewaken zonder dat ik mij er schuldig over voel. Wat er achterblijft is wel veel verdriet en ergens ook een soort van boosheid en vooral mijn gemis naar een echte moeder.
Dit gemis probeer ik te compenseren door mijn gelukkig te prijzen met mijn eigen gezin en daar mijn prioriteit te stellen.
Echter het blijft een enorme valkuil...inmiddels 38 jaar en nu pas het besef en lerende om hiermee te dealen zonder dat het ten koste gaat van mezelf.
Alle tips op ieder front zijn welkom. Alle inzichten op ieder front die me kunnen helpen ook.
Alvast heel erg bedankt om hier de moeite voor te nemen. Welterusten
woensdag 28 november 2018 22:40
Wat vreselijk.
Zet je telefoon uit, zodat haar berichten niet meer aankomen.
Wat zegt je partner hiervan?
Ik zou voorlopig helemaal breken, zeggen dat het niet goed met je gaat en dat zij zich vanaf nu tot de hulpverleners moet wenden.
Ik vind dat je dat verplicht bent naar jezelf maar ook naar je kinderen. Anders gaat dit door en wat denk je dat er gebeurt als je kinderen de apps lezen als ze wat ouder zijn? Dit hou je niet vol.
Zet je telefoon uit, zodat haar berichten niet meer aankomen.
Wat zegt je partner hiervan?
Ik zou voorlopig helemaal breken, zeggen dat het niet goed met je gaat en dat zij zich vanaf nu tot de hulpverleners moet wenden.
Ik vind dat je dat verplicht bent naar jezelf maar ook naar je kinderen. Anders gaat dit door en wat denk je dat er gebeurt als je kinderen de apps lezen als ze wat ouder zijn? Dit hou je niet vol.
woensdag 28 november 2018 22:45
Hard en niet leuk om te horen (sorry!): de moeder die je graag had willen hebben heb je niet gekregen en gaat er ook niet meer komen. Het idee dat als jij maar hard genoeg je best doet en dat het dan wel goed komt, is een illusie en is destructief voor jouw eigen bestaan. Tijd om de navelstreng door te knippen.
woensdag 28 november 2018 22:55
Je vader klinkt als een zak hooi. Hij kan zijn vrouw dan wel een aansteller vinden (wat mij na meerdere zelfmoordpogingen nogal een understatement lijkt!!), maar hij ziet toch dat z'n dochter er op deze manier ook onderdoor gaat. En wat doet hij... niks.
TO ik begrijp dat je er voor je moeder wilt zijn, maar je kunt nou eenmaal niet ieders leed dragen. Ik zou zeggen richt je, nu je een burn out hebt, vooral even op jezelf en je eigen gezin. Jij hebt namelijk niet alleen jezelf om voor te zorgen, maar ook nog je twee kinderen. Dus in deze situatie kun je gewoon niet teveel extra hooi op je vork nemen.
TO ik begrijp dat je er voor je moeder wilt zijn, maar je kunt nou eenmaal niet ieders leed dragen. Ik zou zeggen richt je, nu je een burn out hebt, vooral even op jezelf en je eigen gezin. Jij hebt namelijk niet alleen jezelf om voor te zorgen, maar ook nog je twee kinderen. Dus in deze situatie kun je gewoon niet teveel extra hooi op je vork nemen.
donderdag 29 november 2018 00:51
Afstand nemen. Ook niet meer bellen.
Aangeven waarom je afstand neemt.
Kijken of dit je rust geeft?
Ja het is je moeder. Een moeder die niet beseft wat ze aan het doen is. Je kunt bijna lezen dat er iets is met haar. Dus wellicht een stoornis. En misschien ook karakter. Maar jou mentale gezondheid gaat voorop. Kies voor jezelf. Zet grenzen en waak ze.
Dat je schuldgevoel krijgt is precies wat ze wil. Daardoor kom je ook terug. En je vader schuift het af.
Wat heb jij het pittig als kind. En wat zul je stabiele ouders missen nu. Dit is ook rot, je ouders zijn hoe ze zijn nu. Helaas! Dit is niet jou schuld. Ik hoop dat je met alle emoties om kunt gaan. Want het is allemaal heftig !
Sterkte, wens je veel moed...
Aangeven waarom je afstand neemt.
Kijken of dit je rust geeft?
Ja het is je moeder. Een moeder die niet beseft wat ze aan het doen is. Je kunt bijna lezen dat er iets is met haar. Dus wellicht een stoornis. En misschien ook karakter. Maar jou mentale gezondheid gaat voorop. Kies voor jezelf. Zet grenzen en waak ze.
Dat je schuldgevoel krijgt is precies wat ze wil. Daardoor kom je ook terug. En je vader schuift het af.
Wat heb jij het pittig als kind. En wat zul je stabiele ouders missen nu. Dit is ook rot, je ouders zijn hoe ze zijn nu. Helaas! Dit is niet jou schuld. Ik hoop dat je met alle emoties om kunt gaan. Want het is allemaal heftig !
Sterkte, wens je veel moed...
donderdag 29 november 2018 09:48
donderdag 29 november 2018 10:15
Jeetje, wat krijg jij het te verduren! En dat al je hele leven. Wat heb je je er goed doorheen geslagen!
Het is heel goed dat je je grenzen bepaalt t.a.v. je moeder. Die grenzen mogen álles zijn: helemaal geen contact meer maar in ieder geval alleen contact op jóuw voorwaarden. Daar zijn geen regels voor, want die regels mag jij zelf bepalen. Het gaat er namelijk om dat jíj je er goed bij kunt voelen en dat jij het aankunt.
Je moeder is manipulatief met haar dreiging om suïcide te plegen. Ze heeft tot nu toe daar steeds mee bereikt dat jij dan voor haar gaat zorgen. Ze neemt geen verantwoordelijkheid voor zichzelf, maar legt die verantwoordelijkheid bij anderen. Je vader gaat hier niet op in en daarom wil zij dat jij die verantwoordelijkheid neemt. Dat heb je ook steeds gedaan. Echter... je helpt haar eigenlijk niet door die verantwoordelijkheid voor haar leven op je te nemen. Ze leert op die manier niet om het zélf te doen. Je hebt het natuurlijk steeds gedaan met de beste bedoelingen, want je bent van kleins af aan gemanipuleerd door een vrouw die in feite ziek is. Kinderen zijn zo loyaal naar hun ouders, zéker wanneer de ouders een beroep op hen doen.
Het is niet makkelijk om dit patroon te doorbreken en het is hartstikke goed dat je hulp hebt van iemand die je helpt alles op een rijtje te zetten en uit te zoeken wat jij wilt, wat goed voor jezelf zorgen is en wat jij nodig hebt. Daar hoort grenzen bepalen allereerst bij.
Je zegt dat je bang bent dat je moeder zichzelf iets aandoet en dat je je dan schuldig kunt gaan voelen. Een logische angst, zeker wanneer je denkt dat je verantwoordelijk bent voor je moeder. Maar bén je dat ook? En waarom zou jij dat zijn? Je kinderen, daar ben je verantwoordelijk voor. Maar zelfs voor hen maar tot op zekere hoogte. Wanneer zij volwassen worden, groeien ook zij naar het nemen van hun verantwoordelijkheid voor zichzelf. Je moeder is dat ook.
Ze heeft de mogelijkheden om hulp te krijgen. Maar het is makkelijker voor haar om die bij jou te leggen, want dan hoeft zij zelf niets te doen. En door (mogelijk onbewust) op je schuldgevoel te spelen, weet zij zich ervan verzekerd dat jij je stinkende best gaat doen om 'alles beter voor haar te maken'. Maar dat hoef je helemaal niet! Zij is volwassen. Ze moet het zelf doen. Jij bent haar dochter en ze had je hier nooit mee mogen belasten van kleins af aan! Ze heeft je daarmee beschadigd en tekort gedaan. Ze had haar verantwoordelijkheid moeten nemen en jou beter moeten gunnen. Nu zij dat niet kan, is het belangrijk dat jij dat voor jezelf leert doen.
Bij suïcide spelen schuldgevoelens van de omstanders hoe dan ook makkelijk op. Maar uiteindelijk is toch de conclusie dat omstanders hier niets aan hadden kunnen doen: degene die suïcide pleegt, is zélf verantwoordelijk. En soms is het ook beter voor die persoon, omdat het rust heeft gebracht. Over die gedachte hoef je je niet schuldig te voelen.
Ik wens je heel veel sterkte en alle goeds.
Het is heel goed dat je je grenzen bepaalt t.a.v. je moeder. Die grenzen mogen álles zijn: helemaal geen contact meer maar in ieder geval alleen contact op jóuw voorwaarden. Daar zijn geen regels voor, want die regels mag jij zelf bepalen. Het gaat er namelijk om dat jíj je er goed bij kunt voelen en dat jij het aankunt.
Je moeder is manipulatief met haar dreiging om suïcide te plegen. Ze heeft tot nu toe daar steeds mee bereikt dat jij dan voor haar gaat zorgen. Ze neemt geen verantwoordelijkheid voor zichzelf, maar legt die verantwoordelijkheid bij anderen. Je vader gaat hier niet op in en daarom wil zij dat jij die verantwoordelijkheid neemt. Dat heb je ook steeds gedaan. Echter... je helpt haar eigenlijk niet door die verantwoordelijkheid voor haar leven op je te nemen. Ze leert op die manier niet om het zélf te doen. Je hebt het natuurlijk steeds gedaan met de beste bedoelingen, want je bent van kleins af aan gemanipuleerd door een vrouw die in feite ziek is. Kinderen zijn zo loyaal naar hun ouders, zéker wanneer de ouders een beroep op hen doen.
Het is niet makkelijk om dit patroon te doorbreken en het is hartstikke goed dat je hulp hebt van iemand die je helpt alles op een rijtje te zetten en uit te zoeken wat jij wilt, wat goed voor jezelf zorgen is en wat jij nodig hebt. Daar hoort grenzen bepalen allereerst bij.
Je zegt dat je bang bent dat je moeder zichzelf iets aandoet en dat je je dan schuldig kunt gaan voelen. Een logische angst, zeker wanneer je denkt dat je verantwoordelijk bent voor je moeder. Maar bén je dat ook? En waarom zou jij dat zijn? Je kinderen, daar ben je verantwoordelijk voor. Maar zelfs voor hen maar tot op zekere hoogte. Wanneer zij volwassen worden, groeien ook zij naar het nemen van hun verantwoordelijkheid voor zichzelf. Je moeder is dat ook.
Ze heeft de mogelijkheden om hulp te krijgen. Maar het is makkelijker voor haar om die bij jou te leggen, want dan hoeft zij zelf niets te doen. En door (mogelijk onbewust) op je schuldgevoel te spelen, weet zij zich ervan verzekerd dat jij je stinkende best gaat doen om 'alles beter voor haar te maken'. Maar dat hoef je helemaal niet! Zij is volwassen. Ze moet het zelf doen. Jij bent haar dochter en ze had je hier nooit mee mogen belasten van kleins af aan! Ze heeft je daarmee beschadigd en tekort gedaan. Ze had haar verantwoordelijkheid moeten nemen en jou beter moeten gunnen. Nu zij dat niet kan, is het belangrijk dat jij dat voor jezelf leert doen.
Bij suïcide spelen schuldgevoelens van de omstanders hoe dan ook makkelijk op. Maar uiteindelijk is toch de conclusie dat omstanders hier niets aan hadden kunnen doen: degene die suïcide pleegt, is zélf verantwoordelijk. En soms is het ook beter voor die persoon, omdat het rust heeft gebracht. Over die gedachte hoef je je niet schuldig te voelen.
Ik wens je heel veel sterkte en alle goeds.
donderdag 29 november 2018 16:10
To, allereerst wat een vreselijk verdrietige jeugd heb je gehad. Een dikke knuffel van mij voor jou.Hailey38 schreef: ↑28-11-2018 22:36Bedankt voor de reacties. Ik zal morgen verder lezen.
Ik denk vooral dat ik op zoek ben naar bevestiging om mijn grens aan te geven en te bewaken zonder dat ik mij er schuldig over voel. Wat er achterblijft is wel veel verdriet en ergens ook een soort van boosheid en vooral mijn gemis naar een echte moeder.
Dit is absoluut niet vervelend bedoeld, maar hoezeer je hier ook bevestiging zoekt, jíj bent degene die je oké moet voelen met jouw grenzen. Succes met die zoektocht
donderdag 29 november 2018 16:36
Sorry, maar ik kan in deze ook alleen maar kwaad zijn op je vader. Hij is degene die op zoek moet gaan naar hulp of wat dan ook.
En nogmaals sorry, maar opmerkingen over zelfmoord kan ik helemaal niets mee, zelf thuis een zoon waar ik het nodige mee te stellen heb gehad, hij kon in discussies ook de zelfmoordkaart trekken, dan ben ik er gelijk klaar mee, mij een beetje schuldgevoel aan praten over iets waar ik niets aan kan doen, ga nou gauw.
Ik kan je alleen maar sterkte wensen, maar ik zou met je therapeut een modus bedenken waar jij je goed bij voelt, sterkte.
En nogmaals sorry, maar opmerkingen over zelfmoord kan ik helemaal niets mee, zelf thuis een zoon waar ik het nodige mee te stellen heb gehad, hij kon in discussies ook de zelfmoordkaart trekken, dan ben ik er gelijk klaar mee, mij een beetje schuldgevoel aan praten over iets waar ik niets aan kan doen, ga nou gauw.
Ik kan je alleen maar sterkte wensen, maar ik zou met je therapeut een modus bedenken waar jij je goed bij voelt, sterkte.
die ik wilde bestaat al...
