Relaties
alle pijlers
Onzekerheid of mijn vriend echt verder wilt met mij
vrijdag 22 februari 2019 07:23
Hallo,
Anderhalf jaar geleden leerde ik mijn vriend kennen. Hij was toen nog maar net weg bij de moeder van zijn kinderen. Zij kan nog steeds niet verkroppen dat hij weggegaan is bij haar en gooit de kinderen in de strijd. Toen we 6 maanden samen waren heb ik de eerste keer zijn kinderen (6 en 10 jaar) gezien (we hebben toen gezegd dat we gewoon vrienden zijn), nog eens 8 maanden later zag ik hen de tweede keer en nu 'als vriendin van hun papa'. Het was even moeilijk in het begin omdat zijn ex de kinderen opstookt (de kleinste riep dat ik stom ben en dat ze niet mag omgaan met mij van haar mama maar na 5 minuten wou ze op mijn rug zitten en nam ze mijn hand vast).
Ondertussen zitten ze in rechtzaken verwikkeld omdat zijn ex de kinderen wilt weghouden van hem, zij houdt zich niet aan de voorlopige regeling enzovoort).
Ik vroeg hem al meermaals om eens naar mij thuis te komen met de kinderen (ze kunnen dan spelletjes spelen met mijn kinderen, samen cupcakes versieren, gewoon een leuke namiddag), maar hij blijft dit weigeren en uitstellen (eerst wou hij de eerste rechtzaak afwachten, dan het gesprek met de crisisbegeleiding waar zijn ex de kinderen naartoe sleurde, dan de volgende rechtzaak, dan de thuisbegeleidster van de kinderen, enzovoort: hij wilt op neutraal terrein afspreken, hij is bang dat ze zich niet op hun gemak gaan voelen bij mij thuis, ik heb een hond en ze zijn bang van honden...
Ik heb hem altijd gesteund, mee naar de advocaat gegaan, hem opgevangen als zijn ex weer eens de kinderen niet liet komen, ...
We zitten nog steeds op hetzelfde niveau als een jaar geleden en heb hem heel duidelijk gemaakt dat ik dit niet meer aankan en geen energie heb voor een relatie waarin ik moeite doe en hij geen rekening houdt met de dingen die ik vraag, nl zijn kinderen op een normale manier leren kennen.
Overdrijf ik als ik hiervoor onze relatie zou verbreken? Ik zie hem graag maar loop constant frustraties op en heb echt geen zin om voor iets te moeten vechten dat normaal zou moeten verlopen, namelijk zijn kinderen leren kennen en leuke dingen samen doen.
Afgelopen woensdag was er weer een rechtzaak en ik ben meegegaan om hem te steunen. Toen we thuiskwamen vroeg ik of hij nu van plan is om eens naar mij te komen met hen en weer was het dat hij op neutraal terrein wilt afspreken. Volgend weekend zijn ze bij hem. Als er dan van hem geen initiatief komt om naar ons te komen, denk ik dat ik het opgeef.
Is dit een overdreven reactie? Vraag ik echt teveel van hem?
Alvast bedankt voor jullie reacties
Anderhalf jaar geleden leerde ik mijn vriend kennen. Hij was toen nog maar net weg bij de moeder van zijn kinderen. Zij kan nog steeds niet verkroppen dat hij weggegaan is bij haar en gooit de kinderen in de strijd. Toen we 6 maanden samen waren heb ik de eerste keer zijn kinderen (6 en 10 jaar) gezien (we hebben toen gezegd dat we gewoon vrienden zijn), nog eens 8 maanden later zag ik hen de tweede keer en nu 'als vriendin van hun papa'. Het was even moeilijk in het begin omdat zijn ex de kinderen opstookt (de kleinste riep dat ik stom ben en dat ze niet mag omgaan met mij van haar mama maar na 5 minuten wou ze op mijn rug zitten en nam ze mijn hand vast).
Ondertussen zitten ze in rechtzaken verwikkeld omdat zijn ex de kinderen wilt weghouden van hem, zij houdt zich niet aan de voorlopige regeling enzovoort).
Ik vroeg hem al meermaals om eens naar mij thuis te komen met de kinderen (ze kunnen dan spelletjes spelen met mijn kinderen, samen cupcakes versieren, gewoon een leuke namiddag), maar hij blijft dit weigeren en uitstellen (eerst wou hij de eerste rechtzaak afwachten, dan het gesprek met de crisisbegeleiding waar zijn ex de kinderen naartoe sleurde, dan de volgende rechtzaak, dan de thuisbegeleidster van de kinderen, enzovoort: hij wilt op neutraal terrein afspreken, hij is bang dat ze zich niet op hun gemak gaan voelen bij mij thuis, ik heb een hond en ze zijn bang van honden...
Ik heb hem altijd gesteund, mee naar de advocaat gegaan, hem opgevangen als zijn ex weer eens de kinderen niet liet komen, ...
We zitten nog steeds op hetzelfde niveau als een jaar geleden en heb hem heel duidelijk gemaakt dat ik dit niet meer aankan en geen energie heb voor een relatie waarin ik moeite doe en hij geen rekening houdt met de dingen die ik vraag, nl zijn kinderen op een normale manier leren kennen.
Overdrijf ik als ik hiervoor onze relatie zou verbreken? Ik zie hem graag maar loop constant frustraties op en heb echt geen zin om voor iets te moeten vechten dat normaal zou moeten verlopen, namelijk zijn kinderen leren kennen en leuke dingen samen doen.
Afgelopen woensdag was er weer een rechtzaak en ik ben meegegaan om hem te steunen. Toen we thuiskwamen vroeg ik of hij nu van plan is om eens naar mij te komen met hen en weer was het dat hij op neutraal terrein wilt afspreken. Volgend weekend zijn ze bij hem. Als er dan van hem geen initiatief komt om naar ons te komen, denk ik dat ik het opgeef.
Is dit een overdreven reactie? Vraag ik echt teveel van hem?
Alvast bedankt voor jullie reacties
vrijdag 22 februari 2019 08:06
In het kort: mijn vriend en ik zijn anderhalf jaar samen. Hij was nog maar net weg bij de moeder van zijn kinderen toen we elkaar leerden kennen. Hij heeft 2 dochters (6 en 10 jaar), ik heb er 3 (16, 14 en 12 jaar).
Zijn ex kan niet verkroppen dat hij gelukkig is met mij en gooit de kinderen in de strijd (vonnis niet respecteren, mij zwartmaken, de kinderen opzetten tegen hem).
Ik zag de kinderen de eerst keer na 6 maanden en nog eens 8 maanden later de tweede keer (toen hebben we gezegd dat ik zijn vriendin ben).
Ik zag ze nog maar 2 keer omdat hij altijd bang is voor de reactie van zijn ex (na de eerste keer zei ze: de gevolgen zullen voor jou zijn, na de tweede keer hield ze de kinderen de keer erna thuis).
Na vele rechtzaken, gesprekken bij kinderpsycholoog enzovoort zijn de kinderen volledig gemanipuleerd door haar.
Afgelopen woensdag was er weer een rechtzaak en daarna vroeg ik voor de zoveelste keer of hij nu eindelijk met zijn kinderen naar ons gaat komen maar weer kreeg ik als antwoord dat hij eerst nog op neutraal terrein wilt afspreken: hij weet niet of zijn kinderen zich op hun gemak gaan voelen bij mij thuis, ik heb een hond en ze zijn bang van honden enzovoort.
Ik steun hem altijd, denk mee na over hoe hij best kan reageren, hoe hij kan bewijzen dat zij aan ouderverstoting doet enzovoort. Meestal doet hij gewoon niets. Ik steek hier zoveel energie in en een simpel ding, nl met de kinderen naar ons komen wordt opgeblazen tot iets angstaanjagend.
We zitten nog steeds op het niveau van een jaar geleden en ik heb het gevoel dat het zo gaat blijven.
Volgend weekend zijn de kinderen bij hem. Heb me voorgenomen om niet te vragen of ze naar ons komen maar als er deze keer geen initiatief van hem komt, overweeg ik om te stoppen met onze relatie.
Ik zie hem graag maar ik kan niet verder met een man die zich laat doen door zijn ex en daardoor de dingen negeert die ik belangrijk vind.
Overdrijf ik? Vraag ik teveel na anderhalf jaar? Ik hoop hier goede raad te krijgen want ik geraak er zelf niet uit
Zijn ex kan niet verkroppen dat hij gelukkig is met mij en gooit de kinderen in de strijd (vonnis niet respecteren, mij zwartmaken, de kinderen opzetten tegen hem).
Ik zag de kinderen de eerst keer na 6 maanden en nog eens 8 maanden later de tweede keer (toen hebben we gezegd dat ik zijn vriendin ben).
Ik zag ze nog maar 2 keer omdat hij altijd bang is voor de reactie van zijn ex (na de eerste keer zei ze: de gevolgen zullen voor jou zijn, na de tweede keer hield ze de kinderen de keer erna thuis).
Na vele rechtzaken, gesprekken bij kinderpsycholoog enzovoort zijn de kinderen volledig gemanipuleerd door haar.
Afgelopen woensdag was er weer een rechtzaak en daarna vroeg ik voor de zoveelste keer of hij nu eindelijk met zijn kinderen naar ons gaat komen maar weer kreeg ik als antwoord dat hij eerst nog op neutraal terrein wilt afspreken: hij weet niet of zijn kinderen zich op hun gemak gaan voelen bij mij thuis, ik heb een hond en ze zijn bang van honden enzovoort.
Ik steun hem altijd, denk mee na over hoe hij best kan reageren, hoe hij kan bewijzen dat zij aan ouderverstoting doet enzovoort. Meestal doet hij gewoon niets. Ik steek hier zoveel energie in en een simpel ding, nl met de kinderen naar ons komen wordt opgeblazen tot iets angstaanjagend.
We zitten nog steeds op het niveau van een jaar geleden en ik heb het gevoel dat het zo gaat blijven.
Volgend weekend zijn de kinderen bij hem. Heb me voorgenomen om niet te vragen of ze naar ons komen maar als er deze keer geen initiatief van hem komt, overweeg ik om te stoppen met onze relatie.
Ik zie hem graag maar ik kan niet verder met een man die zich laat doen door zijn ex en daardoor de dingen negeert die ik belangrijk vind.
Overdrijf ik? Vraag ik teveel na anderhalf jaar? Ik hoop hier goede raad te krijgen want ik geraak er zelf niet uit
vrijdag 22 februari 2019 08:26
Ik kan me voorstellen dat hij eerst zelf hieruit wil komen met zijn ex en een goede omgangsregeling wil met zijn kinderen en dat hij dan pas toe is aan de volgende stap. Ik snap ook niet waarom jij op dit moment zo per se wil dat ze bij jou over de vloer komen en ik vind dat je erg aan hem aan het trekken bent in een toch al zware periode.
De relatie verbreken omdat hij het op dit moment niet handig vindt om met de kinderen bij jou thuis af te spreken zou ik raar vinden. Persoonlijk zou ik denken: zet jezelf even opzij en ga mee in het ritme dat hij voorstelt - en eis even niet zoveel. Die man heeft het al zwaar genoeg met de situatie.
De relatie verbreken omdat hij het op dit moment niet handig vindt om met de kinderen bij jou thuis af te spreken zou ik raar vinden. Persoonlijk zou ik denken: zet jezelf even opzij en ga mee in het ritme dat hij voorstelt - en eis even niet zoveel. Die man heeft het al zwaar genoeg met de situatie.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
vrijdag 22 februari 2019 08:33
Je bent gewoon vrij snel in zijn leven gekomen en hij moet nog een deel van zijn oude leven verder goed "afsluiten" en regelen. Zijn ex laat hem al veel minder zijn kinderen zien dan waar hij recht op heeft, dus ik denk dat hij daar vooral geen olie op het vuur wil gooien op dit moment.
Als je van hem houdt, gun je hem de tijd en doe je het rustig aan.
De rest komt later wel als het rechtszaak gedoe hopelijk voorbij is en alles weer wat tot bedaren komt.
Als je van hem houdt, gun je hem de tijd en doe je het rustig aan.
De rest komt later wel als het rechtszaak gedoe hopelijk voorbij is en alles weer wat tot bedaren komt.
vrijdag 22 februari 2019 08:38
Jij wil zsm nieuw gezinnetje spelen terwijl hij nog middenin de ellende van zijn scheiding zit en vecht met zijn ex om zijn kinderen te kunnen zien. Hij had ruimte voor afleiding en je steun is ook erg fijn, maar een serieuze nieuwe relatie is te vroeg. Als zijn kinderen jouw kinderen leren kennen zijn jullie een stap verder en dat wil hij nog niet.
vrijdag 22 februari 2019 08:39
Ik zou geen relatie willen met iemand die nog in zo bak ellende zit met ex en rechtszaken daarom zou ik de relatie verbreken. Kost een bak energie zo en je kunt totaal niets opbouwen.
Niet omdat hij niet bij jou thuis komt met de kinderen dat is iets wat jij blijkbaar heel belangrijk vind maar hij pas aan toe is op zijn eigen moment. Dat kun je niet afdwingen.
Niet omdat hij niet bij jou thuis komt met de kinderen dat is iets wat jij blijkbaar heel belangrijk vind maar hij pas aan toe is op zijn eigen moment. Dat kun je niet afdwingen.
where ever you go, go with your heart
vrijdag 22 februari 2019 08:44
Als ik je verhaal zo lees dan lijkt het erop dat jij misschien andere verwachtingen hebt van een relatie dan hij. Hebben jullie dat weleens met elkaar besproken?
Daarnaast zou ik stoppen met je bemoeien/bezighouden met zijn relatie met ex. En geloof me, ik weet waar ik over praat. Ik heb op een gegeven moment tegen mijn man gezegd dat ik er niets meer over wilde horen over strubbelingen met zijn ex. Dat hij dat met zijn vrienden, moeder of wie dan ook mag bespreken. Want het koste mij veel energie en onder aan de streep veranderde weinig.. Bij ons is de relatie met elkaar daardoor verbeterd.
Vraag jezelf af wat jij belangrijk vind in een relatie en of deze relatie jou dat gaat brengen.
Daarnaast zou ik stoppen met je bemoeien/bezighouden met zijn relatie met ex. En geloof me, ik weet waar ik over praat. Ik heb op een gegeven moment tegen mijn man gezegd dat ik er niets meer over wilde horen over strubbelingen met zijn ex. Dat hij dat met zijn vrienden, moeder of wie dan ook mag bespreken. Want het koste mij veel energie en onder aan de streep veranderde weinig.. Bij ons is de relatie met elkaar daardoor verbeterd.
Vraag jezelf af wat jij belangrijk vind in een relatie en of deze relatie jou dat gaat brengen.
Your ego is not your amigo!
vrijdag 22 februari 2019 08:48
vrijdag 22 februari 2019 08:53
Hij heeft dus veel gedoe over het zien van zijn kinderen. dan wil jij ook nog dat als ze bij hem zijn ze naar jou moeten komen? Of begrijp ik dit verkeerd?
Ik vind slepen met kinderen die al 2 huizen hebben een slecht plan. Als je ze wil zien kun je naar hem komen.
Als jij geen gedoe wil, uitmaken. Dit klinkt niet als iets wat met 'even doorzetten' voorbij gaat.
Ik vind slepen met kinderen die al 2 huizen hebben een slecht plan. Als je ze wil zien kun je naar hem komen.
Als jij geen gedoe wil, uitmaken. Dit klinkt niet als iets wat met 'even doorzetten' voorbij gaat.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
vrijdag 22 februari 2019 09:13
