Kinderen
alle pijlers
Angsten voor onheil
donderdag 20 september 2018 10:47
Ik weet niet waar ik dit moest plaatsen bij psyche of bij kinderen.
Het heeft alleen te maken met de kinderen dus daarom hiervoor gekozen.
Ik heb twee kinderen van 2,5 en 10 maanden. Sinds een paar weken heb ik in toenemende mate last van angsten dat hen iets overkomt of ons en dat zij alleen achterblijven.
Zo heb ik last van nachtmerries maar ook overdag als ik wakker ben heb ik een soort van dagdromen waarin ik heel levendig en gedetailleerd scenarios zie waarin mijn kinderen wat overkomt. Bijvoorbeeld als we in de auto zitten zie ik ons verongelukken en zie ik als in een film voor me dat ze bebloed achterin liggen en dan zie ik mezelf gewond en in paniek met mn zoontje in mn armen, dat soort dingen. Ik voel de paniek dan ook in mijn lijf. Het ebt wel weer weg en we kunnen ook ‘ gewoon’ functioneren en de dagelijkse dingen doen maar ik merk dat het steeds vaker is en ik heb steeds een zenuwachtig gevoel in mn buik wat energie vreet.
Het liefst zou ik me opsluiten in mn huis. Dat kan natuurlijk niet dus ik verzet me daartegen. We zijn op vakantie geweest en daar had ik het ook. We zijn eerder naar huis gekomen omdat ik er zoveel last van had. Ik vertrouw mezelf en man nog amper bij de kinderen, overal zie ik gevaar. Maar vind ze achterlaten bij anderen vreselijk omdat ik de controle dan niet heb.
Nu lees ik het bericht over de kindjes in de bakfiets. Mijn hart breekt, het laat me niet los en nu denk ik zie je wel! Ze zijn nergens veilig.
Zo kun je niet leven natuurlijk en ik
Wil dit zeker niet op hen overbrengen. Is dit herkenbaar? Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?
Waarom komt dit nu opzetten, ik bedoel het is niet meteen na de geboorte van de eerste gekomen.
Het heeft alleen te maken met de kinderen dus daarom hiervoor gekozen.
Ik heb twee kinderen van 2,5 en 10 maanden. Sinds een paar weken heb ik in toenemende mate last van angsten dat hen iets overkomt of ons en dat zij alleen achterblijven.
Zo heb ik last van nachtmerries maar ook overdag als ik wakker ben heb ik een soort van dagdromen waarin ik heel levendig en gedetailleerd scenarios zie waarin mijn kinderen wat overkomt. Bijvoorbeeld als we in de auto zitten zie ik ons verongelukken en zie ik als in een film voor me dat ze bebloed achterin liggen en dan zie ik mezelf gewond en in paniek met mn zoontje in mn armen, dat soort dingen. Ik voel de paniek dan ook in mijn lijf. Het ebt wel weer weg en we kunnen ook ‘ gewoon’ functioneren en de dagelijkse dingen doen maar ik merk dat het steeds vaker is en ik heb steeds een zenuwachtig gevoel in mn buik wat energie vreet.
Het liefst zou ik me opsluiten in mn huis. Dat kan natuurlijk niet dus ik verzet me daartegen. We zijn op vakantie geweest en daar had ik het ook. We zijn eerder naar huis gekomen omdat ik er zoveel last van had. Ik vertrouw mezelf en man nog amper bij de kinderen, overal zie ik gevaar. Maar vind ze achterlaten bij anderen vreselijk omdat ik de controle dan niet heb.
Nu lees ik het bericht over de kindjes in de bakfiets. Mijn hart breekt, het laat me niet los en nu denk ik zie je wel! Ze zijn nergens veilig.
Zo kun je niet leven natuurlijk en ik
Wil dit zeker niet op hen overbrengen. Is dit herkenbaar? Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?
Waarom komt dit nu opzetten, ik bedoel het is niet meteen na de geboorte van de eerste gekomen.
donderdag 20 september 2018 10:58
Ik denk dat je met iemand over moet gaan praten, want mij klinkt het niet heel gezond in de oren. Ik heb er wel ervaring mee dat ik langzamerhand meer gevaar zag, maar nooit in de mate die jij beschrijft. Zeker niet dat je eerder terug moet van vakantie. Dat lijkt me voor je man ook heel vervelend.
Misschien eens naar de huisarts?
Misschien eens naar de huisarts?
Later is nu
donderdag 20 september 2018 11:00
Zodra het dusdanig je leven beinvloed dat je ernaar gaat leven of handelen, zoals eerder naar huis vanwege dit van vakantie, is het tijd voor de huisarts en een verwijzing.
Ik ken het wel in enige mate, ook ik lees als moeder het bericht van de bakfiets met een knoop in mijn maag en dank de hemel dat het mijn kinderen niet zijn. Je beschermd je kinderen tot zover je kunt. Meer kun je niet doen. En over het algemeen hoeft dat ook niet. Ik zou je echt aanraden hulp te zoeken.
Ik ken het wel in enige mate, ook ik lees als moeder het bericht van de bakfiets met een knoop in mijn maag en dank de hemel dat het mijn kinderen niet zijn. Je beschermd je kinderen tot zover je kunt. Meer kun je niet doen. En over het algemeen hoeft dat ook niet. Ik zou je echt aanraden hulp te zoeken.
donderdag 20 september 2018 11:05
Op zich is het logisch en zelfs functioneel dat je bang bent dat er iets naars kan gebeuren. Het houdt je scherp en het is iets waar iedereen wel eens aan denkt. De vraag is alleen hoe reëel zijn je denkbeelden? Hoe meer waarde je hecht aan deze (normale) gedachtes hoe angstiger je gast voelen. Probeer het dan ook te zien als een soort beschermende gedachte, vanuit een goed moederschap, meer niet. Als dat niet lukt en je het kan het niet sturen kun je daar altijd hulp bij krijgen. Het zijn geen gekke gedachtes!
pinkpantert wijzigde dit bericht op 20-09-2018 11:06
Reden: Woord vergeten
Reden: Woord vergeten
0.88% gewijzigd
donderdag 20 september 2018 11:06
Dit klinkt niet als iets wat zomaar weer overgaat.
Ja, zoek hulp, ga naar je huisarts, vertel erover en laat je doorverwijzen.
Mijn moeder heeft nooit hulp gezocht (andere tijd, ook) en haar stemmingen hebben een zwaar stempel gedrukt op mijn jeugd.
Kinderen voelen alles aan van hun moeder, ook, of juist, als ze zo klein zijn.
Schaam je niet en vraag hulp !
Ja, zoek hulp, ga naar je huisarts, vertel erover en laat je doorverwijzen.
Mijn moeder heeft nooit hulp gezocht (andere tijd, ook) en haar stemmingen hebben een zwaar stempel gedrukt op mijn jeugd.
Kinderen voelen alles aan van hun moeder, ook, of juist, als ze zo klein zijn.
Schaam je niet en vraag hulp !
nounou
donderdag 20 september 2018 11:30
Precies dit, wel herkenbaar alleen niet in deze mate.Dreamer schreef: ↑20-09-2018 10:58Ik denk dat je met iemand over moet gaan praten, want mij klinkt het niet heel gezond in de oren. Ik heb er wel ervaring mee dat ik langzamerhand meer gevaar zag, maar nooit in de mate die jij beschrijft. Zeker niet dat je eerder terug moet van vakantie. Dat lijkt me voor je man ook heel vervelend.
Misschien eens naar de huisarts?
donderdag 20 september 2018 12:15
donderdag 20 september 2018 12:16
Kun je ook een pnd krijgen na 10 maanden?lalalief schreef: ↑20-09-2018 12:15In mijn geval was het een pnd. Begon eigenlijk gelijk na de geboorte maar verergerde toen ik stopte met bv.
Die gruwelijke “films” constant waren vreselijk. Ik heb het nu nog heeeel enkel eens.
Ik ben overigens weer functioneel en blij hoor! Moed houden en hulp zoeken.
donderdag 20 september 2018 12:19
Wat naar TO. Ik herken het wel een beetje maar heb het niet zo erg gehad als jij nu. In de loop van de tijd is het wel minder geworden. Ze worden groter en ik heb steeds meer vertrouwen in hen. Neemt niet weg dat er nog steeds gevaar is, maar dat is een gegeven dat je niet kunt veranderen. Het enige dat je kunt doen is je kinderen beschermen en ze zelfstandig en weerbaar opvoeden.
Ik denk dat je angsten er een uiting van zijn dat het moederschap, verantwoordelijkheid, vermoeidheid en de wetenschap dat je je kinderen in deze onveilige wereld moet grootbrengen, je behoorlijk zwaar vallen; klopt dat? Dat het allemaal net wat te veel is voor je. Ik krijg zelf ook last van allerlei angsten als ik teveel druk, stress en vermoeidheid ervaar. Het gaat dan niet per se om die angst, want ik weet dat die angsten niet realistisch zijn. Maar meer omdat je brein blijkbaar hyperalert is vanwege alle stressfactoren in je leven, en op een gegeven moment slaat dat om in angst.
Ben het er verder wel mee eens dat het goed is om hierbij professionele hulp te zoeken. Een goede psycholoog die gespecialiseerd is in angst. Wat mij zelf ook heeft geholpen, is rust, regelmaat, sporten, mindfulness en yoga. En afleiding zoeken, want op die momenten is het moeilijker piekeren en zorgen maken. Ik hoop dat je eruit komt, zorg goed voor jezelf!!
Ik denk dat je angsten er een uiting van zijn dat het moederschap, verantwoordelijkheid, vermoeidheid en de wetenschap dat je je kinderen in deze onveilige wereld moet grootbrengen, je behoorlijk zwaar vallen; klopt dat? Dat het allemaal net wat te veel is voor je. Ik krijg zelf ook last van allerlei angsten als ik teveel druk, stress en vermoeidheid ervaar. Het gaat dan niet per se om die angst, want ik weet dat die angsten niet realistisch zijn. Maar meer omdat je brein blijkbaar hyperalert is vanwege alle stressfactoren in je leven, en op een gegeven moment slaat dat om in angst.
Ben het er verder wel mee eens dat het goed is om hierbij professionele hulp te zoeken. Een goede psycholoog die gespecialiseerd is in angst. Wat mij zelf ook heeft geholpen, is rust, regelmaat, sporten, mindfulness en yoga. En afleiding zoeken, want op die momenten is het moeilijker piekeren en zorgen maken. Ik hoop dat je eruit komt, zorg goed voor jezelf!!
donderdag 20 september 2018 12:45
Ik herken je gevoelens ook. Ik heb zelf niet eens kinderen, maar mijn tweelingzus wel. Regelmatig heb ik last van angsten, dat hun iets overkomt. Of dat mijn tweelingzus iets overkomt.
Voorbeeld: als ze in een spannende kermis attractie gaan, bijvoorbeeld een achtbaantje met karretjes die vrij hard ronddraaien, moet ik echt gaan zitten omdat ik dan zowat misselijk word van angst als ik ernaar kijk. Dan ben ik heel bang dat mijn neefje uit het karretje geslingerd wordt bijvoorbeeld. Terwijl mijn tweelingzus er dan gewoon naast zit.
Mijn nichtje is al wat groter, dus zij wil graag in nóg spannendere attracties zoals de octopus. Dan ga ik bewust met haar mee, omdat ik haar dan stiekem kan vasthouden. Dan ben ik de hele tijd angstig, maar dat laat ik niet merken aan mijn nichtje. Zij vindt het juist super leuk. Natuurlijk móet ik niet mee, maar laten we nou net heel hecht zijn, ik word altijd meegevraagd naar de kermis en de Efteling enzo. En natuurlijk is het ook leuk. Maar ik heb liever alleen de niet- spannende attracties met de kinderen.
Ik heb mijn nichtje en neefje meegenomen naar Disney, gelukkig zijn daar super veel leuke attracties die niet eng zijn. Maar omdat ik alleen was, was ik extra alert om ze niet kwijt te raken. Zo nam ik mijn neefje van 3 altijd mee naar het toilet, mijn nichtje van 8 moest dan in het hokje naast mij en mocht pas de deur van het slot halen als ik ook klaar was. En we hielden vrijwel de hele dag elkaars handjes vast. Ze vonden het gelukkig helemaal geweldig en alles is goed gegaan. Ik val mijn nichtje en neefje natuurlijk niet lastig met mijn angsten en zorg dat de sfeer positief en ontspannen is. De angsten zitten meestal in mijn achterhoofd.
Overigens ben ik ook vaak bang dat ze een ongeluk krijgen op de fiets. Of in de auto, mijn vader draait vaak herhaaldelijk zijn hoofd om -om naar de kinderen te kijken op de achterbank- terwijl hij aan het rijden is. Ook op de snelweg. Daar krijg ik letterlijk moordneigingen van. Dus ik rij zo niet met hem mee en zou mijn eigen kinderen nooit aan mijn vader meegeven.
Ik ben benieuwd hoe ik zal zijn als ik zelf kinderen krijg. Ik zou zeer zeker hulp zoeken als ik er teveel last van zou hebben. Het lijkt me niet fijn als die angstige gedachten naar de voorgrond treden en leuke momenten verpesten.
Voorbeeld: als ze in een spannende kermis attractie gaan, bijvoorbeeld een achtbaantje met karretjes die vrij hard ronddraaien, moet ik echt gaan zitten omdat ik dan zowat misselijk word van angst als ik ernaar kijk. Dan ben ik heel bang dat mijn neefje uit het karretje geslingerd wordt bijvoorbeeld. Terwijl mijn tweelingzus er dan gewoon naast zit.
Mijn nichtje is al wat groter, dus zij wil graag in nóg spannendere attracties zoals de octopus. Dan ga ik bewust met haar mee, omdat ik haar dan stiekem kan vasthouden. Dan ben ik de hele tijd angstig, maar dat laat ik niet merken aan mijn nichtje. Zij vindt het juist super leuk. Natuurlijk móet ik niet mee, maar laten we nou net heel hecht zijn, ik word altijd meegevraagd naar de kermis en de Efteling enzo. En natuurlijk is het ook leuk. Maar ik heb liever alleen de niet- spannende attracties met de kinderen.
Ik heb mijn nichtje en neefje meegenomen naar Disney, gelukkig zijn daar super veel leuke attracties die niet eng zijn. Maar omdat ik alleen was, was ik extra alert om ze niet kwijt te raken. Zo nam ik mijn neefje van 3 altijd mee naar het toilet, mijn nichtje van 8 moest dan in het hokje naast mij en mocht pas de deur van het slot halen als ik ook klaar was. En we hielden vrijwel de hele dag elkaars handjes vast. Ze vonden het gelukkig helemaal geweldig en alles is goed gegaan. Ik val mijn nichtje en neefje natuurlijk niet lastig met mijn angsten en zorg dat de sfeer positief en ontspannen is. De angsten zitten meestal in mijn achterhoofd.
Overigens ben ik ook vaak bang dat ze een ongeluk krijgen op de fiets. Of in de auto, mijn vader draait vaak herhaaldelijk zijn hoofd om -om naar de kinderen te kijken op de achterbank- terwijl hij aan het rijden is. Ook op de snelweg. Daar krijg ik letterlijk moordneigingen van. Dus ik rij zo niet met hem mee en zou mijn eigen kinderen nooit aan mijn vader meegeven.
Ik ben benieuwd hoe ik zal zijn als ik zelf kinderen krijg. Ik zou zeer zeker hulp zoeken als ik er teveel last van zou hebben. Het lijkt me niet fijn als die angstige gedachten naar de voorgrond treden en leuke momenten verpesten.
donderdag 20 september 2018 12:50
Weet ik niet. Is het erin geslopen? Wanneer begon het? Ben je altijd al iets angstig geweest?
vrijdag 21 september 2018 08:13
Hoi Bloemetjefresia,
Pfff dit is heel herkenbaar. Ik heb dit ook erg (gehad) en op vakantie wordt het inderdaad ook nog erger. (Water om het huisje heen, grote tuin waar ik mijn dochter niet continue in het oog had).
Mijn dochter is bijna vijf en doet op zich geen rare dingen, en ik wil haar ook het gevoel van vrijheid laten ervaren. Maar als ik haar even een minuut niet in het oog had, liep/rende ik rond, in m’n hoofd totale paniek, met de gedachte: nu is het te laat. Nu is ze dood. Ik heb haar niet goed genoeg beschermd.
En dan zag ik haar weer, en dan kon ik wel op m’n knieën vallen van dankbaarheid dat ze nog leefde. De tranen in m’n ogen. Maar dat probeerde ik natuurlijk niet te laten zien. Dat lukt ook wel.
Maar voor mezelf was het slopend. Gelukkig is het nu na de vakantie in het normale ritme ook weer een stuk minder. Pfff... maar ik leef met je mee! Ik denk ook vaak na over hoe dit nou komt, kan die angst nog weg, en hoe je je leven moet doorkomen wetende dat je zo kwetsbaar bent door je kind(eren). Sterkte!
Pfff dit is heel herkenbaar. Ik heb dit ook erg (gehad) en op vakantie wordt het inderdaad ook nog erger. (Water om het huisje heen, grote tuin waar ik mijn dochter niet continue in het oog had).
Mijn dochter is bijna vijf en doet op zich geen rare dingen, en ik wil haar ook het gevoel van vrijheid laten ervaren. Maar als ik haar even een minuut niet in het oog had, liep/rende ik rond, in m’n hoofd totale paniek, met de gedachte: nu is het te laat. Nu is ze dood. Ik heb haar niet goed genoeg beschermd.
En dan zag ik haar weer, en dan kon ik wel op m’n knieën vallen van dankbaarheid dat ze nog leefde. De tranen in m’n ogen. Maar dat probeerde ik natuurlijk niet te laten zien. Dat lukt ook wel.
Maar voor mezelf was het slopend. Gelukkig is het nu na de vakantie in het normale ritme ook weer een stuk minder. Pfff... maar ik leef met je mee! Ik denk ook vaak na over hoe dit nou komt, kan die angst nog weg, en hoe je je leven moet doorkomen wetende dat je zo kwetsbaar bent door je kind(eren). Sterkte!
vrijdag 21 september 2018 09:38
Het is erin geslopen ja. Ik herinner het me na de geboorte van de eerste maar dat was vrij snel over en wat milder. Na geboorte tweede was het er eigenlijk niet. Het is erin geslopen denk ik vanaf 7 maanden de jongste. Toen ging ik weer werken. Het is steeds erger geworden. Ik word met de jaren wel angstiger merk ik, voorzichtiger met name en ik merk dat ik meer van slag ben door de aanslagen enz. Als ik dan naar drukke steden ga voel ik me meer op mijn hoede en minder prettig, hoewel ik het niet uitbde weg ga. Vroeger was ik vrij zorgeloos, heb ook veel in mijn eentje gereisd dus denk niet dat het in mijn aard zit.
vrijdag 21 september 2018 09:44
Ja precies dat! Gelukkig is het bij jou weer wat minder in het dagelijks leven. Maar inderdaad je voelt je zo kwetsbaar, je kind is zo kwetsbaar, het leven is zo kwetsbaar. Ik stond daar eerder nooit zo bij stil. Alleen op bepaalde momenten. Nu is dat gevoel er de hele dag, zo groot en zwaar. Ik ben dol op mijn kinderen en geniet er zoveel van maar dat gaat echt samen met ohnee wat als dit weggaat?!!kniesoor schreef: ↑21-09-2018 08:13Hoi Bloemetjefresia,
Pfff dit is heel herkenbaar. Ik heb dit ook erg (gehad) en op vakantie wordt het inderdaad ook nog erger. (Water om het huisje heen, grote tuin waar ik mijn dochter niet continue in het oog had).
Mijn dochter is bijna vijf en doet op zich geen rare dingen, en ik wil haar ook het gevoel van vrijheid laten ervaren. Maar als ik haar even een minuut niet in het oog had, liep/rende ik rond, in m’n hoofd totale paniek, met de gedachte: nu is het te laat. Nu is ze dood. Ik heb haar niet goed genoeg beschermd.
En dan zag ik haar weer, en dan kon ik wel op m’n knieën vallen van dankbaarheid dat ze nog leefde. De tranen in m’n ogen. Maar dat probeerde ik natuurlijk niet te laten zien. Dat lukt ook wel.
Maar voor mezelf was het slopend. Gelukkig is het nu na de vakantie in het normale ritme ook weer een stuk minder. Pfff... maar ik leef met je mee! Ik denk ook vaak na over hoe dit nou komt, kan die angst nog weg, en hoe je je leven moet doorkomen wetende dat je zo kwetsbaar bent door je kind(eren). Sterkte!
vrijdag 21 september 2018 09:48
Herkenbaar hier. Ik heb er vooral (meer) last van als ik ernstig slaapgebrek heb. Misschien is dat bij jou ook zo? ‘S avonds in bed voor het slapen zie ik dan allemaal vreselijke beelden door mijn hoofd flitsen, en het slaat natuurlijk nergens op want het is gewoon een soort droom. Daar probeer ik me dan ook maar heel bewust van te zijn. Het is niet echt.
Na de geboorte van ons eerste kind heb ik extreme vliegangst gekregen. Zo erg dat er niet meer gevlogen wordt. Ik vrees dat ik hier niet meer vanaf kom.
Ik ben sowieso angstig wat betreft de kinderen maar als ik goed uitgerust ben is het vele malen minder erg.
Na de geboorte van ons eerste kind heb ik extreme vliegangst gekregen. Zo erg dat er niet meer gevlogen wordt. Ik vrees dat ik hier niet meer vanaf kom.
Ik ben sowieso angstig wat betreft de kinderen maar als ik goed uitgerust ben is het vele malen minder erg.
vrijdag 21 september 2018 10:17
Met een kind wordt de angst geboren.
Wat meer zorgen dan vroeger en meer beren op de weg zien, dat is normaal. Zolang je het kunt rationaliseren en verder prima kunt functioneren en genieten.
De angst moet echter niet de overhand krijgen. Klinkt een beetje alsof dat bij jou het geval is. Ik zou er inderdaad ook even mee naar je huisarts gaan. Het zou ook zo erg kunnen zijn door hormonen.
Succes!
Wat meer zorgen dan vroeger en meer beren op de weg zien, dat is normaal. Zolang je het kunt rationaliseren en verder prima kunt functioneren en genieten.
De angst moet echter niet de overhand krijgen. Klinkt een beetje alsof dat bij jou het geval is. Ik zou er inderdaad ook even mee naar je huisarts gaan. Het zou ook zo erg kunnen zijn door hormonen.
Succes!
vrijdag 21 september 2018 10:18
Je kunt echt heel gericht en goed van vliegangst afkomen. 100% effectieve therapie.Chickeletta schreef: ↑21-09-2018 09:48Herkenbaar hier. Ik heb er vooral (meer) last van als ik ernstig slaapgebrek heb. Misschien is dat bij jou ook zo? ‘S avonds in bed voor het slapen zie ik dan allemaal vreselijke beelden door mijn hoofd flitsen, en het slaat natuurlijk nergens op want het is gewoon een soort droom. Daar probeer ik me dan ook maar heel bewust van te zijn. Het is niet echt.
Na de geboorte van ons eerste kind heb ik extreme vliegangst gekregen. Zo erg dat er niet meer gevlogen wordt. Ik vrees dat ik hier niet meer vanaf kom.
Ik ben sowieso angstig wat betreft de kinderen maar als ik goed uitgerust ben is het vele malen minder erg.
Is het wel waard misschien, zonde om voor de rest van je leven de wereld af te sluiten om irrationele angst?
vrijdag 21 september 2018 11:57
Wat betreft hormonen, ja ik ben een tijd terug (toen ik het nog veeeeel erger had) gestopt met de pil, en heb een koperspiraaltje ervoor in de plaats genomen. Het is wel verminderd, mijn angst, sindsdien, maar dat kan ook komen doordat ik weer meer verwerkt heb.
Ik ben m’n dochter namelijk driekwartier lang kwijt geweest toen ze bijna vier jaar oud was. Ze was weggefietst, mijn man niet snel genoeg erachter aan gegaan. Ik was zelf aan het werk. Sinds die dag werd mijn leven echt beheerst door angst, als ik niet bij haar was. Dat is nu een jaar geleden. Maanden was de angst heel heel erg. Toen ben ik dus gestopt met de pil en in de tussentijd is het een stuk minder, met dan wel een ‘opleving’ op vakantie erbij.
Pfff.. zwaar hè die angst.
Ik ben m’n dochter namelijk driekwartier lang kwijt geweest toen ze bijna vier jaar oud was. Ze was weggefietst, mijn man niet snel genoeg erachter aan gegaan. Ik was zelf aan het werk. Sinds die dag werd mijn leven echt beheerst door angst, als ik niet bij haar was. Dat is nu een jaar geleden. Maanden was de angst heel heel erg. Toen ben ik dus gestopt met de pil en in de tussentijd is het een stuk minder, met dan wel een ‘opleving’ op vakantie erbij.
Pfff.. zwaar hè die angst.
vrijdag 21 september 2018 16:06
Als je ook overdag levendige ‘voorstellingen’ krijgt dan kan dat een psychose worden. Daar wil je zsm bij zijn.Bloemetjefresia schreef: ↑20-09-2018 12:12Nee, ik geef nog borstvoeding. Zou het iets hormonaals zijn dan?
Ik vind het daarom vreemd dat jij pas volgende week een afspraak hebt bij de huisarts.
vrijdag 21 september 2018 21:15
Bij mij juist andersom. Ik had vliegangst en dat is weg sinds de kinderen. Ik moet mij nu op andere dingen concentreren ofzo.Chickeletta schreef: ↑21-09-2018 09:48
Na de geboorte van ons eerste kind heb ik extreme vliegangst gekregen. Zo erg dat er niet meer gevlogen wordt. Ik vrees dat ik hier niet meer vanaf kom.
