Kinderen
alle pijlers
Als je worstelt met je eigen jeugd: zo moet het wel...
woensdag 17 april 2019 09:39
VERTEL HET ZAADJE NIET
Dat het een bloem moet worden
Dat het hard moet werken
Goed moet luisteren
En zich voorbeeldig moet gedragen
Zich moet haasten voordat
De andere bloemen te hoog zijn en,
Boven hem uittorende,
Hem de zon ontnemen
Maak het zaadje niet klein
Door te zeggen dat het maar een zaadje is
Terwijl er een wereld aan bloemen in hem leeft
Vertel het zaadje niet hoeveel het moet drinken
Hoeveel het moet zonnen
Hoeveel het moet groeien
Wat het moet worden
Vertel niet
Dat breken niet de bedoeling is
Dat hij heelhuids aan moet komen
En vraag je dan niet af
Of hij wel de goede kant op gaat
En hoe hij dat zo zeker weet dan
Vraag het zaadje niet
Wat zijn plan is
Welke kleur zijn bloem word
En hoe hij daar gaat komen
Zo hoog
En waar hij denkt
die kleur vandaan te halen
Uit die gele zon? Of de bruine grond?
Vertel het zaadje niet dat hij pech heeft
Verkeerde ouders of
Verkeerde grond
Te weinig regen
Of te veel zon
Vertel het plantje niet dat het niet goed groeit
Te krom te langzaam te raar
Dat de blaadjes er gek uitzien
Of te veel aan een kant staan
Dat hij gek danst
Of geen kans heeft
Slechts om vertrapt te worden
Opgegeten
Opgegeven
En vertel hem uiteindelijk niet
Dat de bloem de verkeerde kleur heeft
Omdat de bloemen om hem heen anders kleuren
Of dat hij verkeerd ruikt
Niet zoet genoeg is of te veel op een ander lijkt
Dat geen vlinder of bij naar hem omkijkt
Vertel het zaadje slechts
Hoe mooi het is
Hoe eigen
Hoe echt
Vertel het zaadje
Dat hij uniek is
Er nooit eentje was zoals hij
En dat dat nou juist zo prachtig is
Dat we zo benieuwd zijn naar
Hoe je groeien zal
En wat je brengen zal en
Dat de aarde je draagt
De zon naar je lacht
En het water je voedt
Dat we blij zijn dat je er bent
Op precies de goede plek
Met precies de goede manier van zijn
Dat de wei nog net wat mooier is
En dat je daar samen zal staan
Met al die anderen
Die net zo prachtig uniek zijn als jij
En precies dat maakt het
Goed
Zachtjes regent het
Op de grond
En er is geen haast
Je voelt vanzelf
Wanneer je breekt en open gaat en
Onthoud
Dat wat je bent nooit vergaat
Hoe je ook groeit of breekt of bloeit
Wees Welkom
tekst: Esther van Nieukerken
Dat het een bloem moet worden
Dat het hard moet werken
Goed moet luisteren
En zich voorbeeldig moet gedragen
Zich moet haasten voordat
De andere bloemen te hoog zijn en,
Boven hem uittorende,
Hem de zon ontnemen
Maak het zaadje niet klein
Door te zeggen dat het maar een zaadje is
Terwijl er een wereld aan bloemen in hem leeft
Vertel het zaadje niet hoeveel het moet drinken
Hoeveel het moet zonnen
Hoeveel het moet groeien
Wat het moet worden
Vertel niet
Dat breken niet de bedoeling is
Dat hij heelhuids aan moet komen
En vraag je dan niet af
Of hij wel de goede kant op gaat
En hoe hij dat zo zeker weet dan
Vraag het zaadje niet
Wat zijn plan is
Welke kleur zijn bloem word
En hoe hij daar gaat komen
Zo hoog
En waar hij denkt
die kleur vandaan te halen
Uit die gele zon? Of de bruine grond?
Vertel het zaadje niet dat hij pech heeft
Verkeerde ouders of
Verkeerde grond
Te weinig regen
Of te veel zon
Vertel het plantje niet dat het niet goed groeit
Te krom te langzaam te raar
Dat de blaadjes er gek uitzien
Of te veel aan een kant staan
Dat hij gek danst
Of geen kans heeft
Slechts om vertrapt te worden
Opgegeten
Opgegeven
En vertel hem uiteindelijk niet
Dat de bloem de verkeerde kleur heeft
Omdat de bloemen om hem heen anders kleuren
Of dat hij verkeerd ruikt
Niet zoet genoeg is of te veel op een ander lijkt
Dat geen vlinder of bij naar hem omkijkt
Vertel het zaadje slechts
Hoe mooi het is
Hoe eigen
Hoe echt
Vertel het zaadje
Dat hij uniek is
Er nooit eentje was zoals hij
En dat dat nou juist zo prachtig is
Dat we zo benieuwd zijn naar
Hoe je groeien zal
En wat je brengen zal en
Dat de aarde je draagt
De zon naar je lacht
En het water je voedt
Dat we blij zijn dat je er bent
Op precies de goede plek
Met precies de goede manier van zijn
Dat de wei nog net wat mooier is
En dat je daar samen zal staan
Met al die anderen
Die net zo prachtig uniek zijn als jij
En precies dat maakt het
Goed
Zachtjes regent het
Op de grond
En er is geen haast
Je voelt vanzelf
Wanneer je breekt en open gaat en
Onthoud
Dat wat je bent nooit vergaat
Hoe je ook groeit of breekt of bloeit
Wees Welkom
tekst: Esther van Nieukerken
anoniem_327275 wijzigde dit bericht op 17-04-2019 10:15
Reden: bron toegevoegd
Reden: bron toegevoegd
0.70% gewijzigd
woensdag 17 april 2019 09:44
Ik heb dit gepost omdat ik door dit relatief zoete gedicht geraakt wordt. Het bevat namelijk alle bagage die ik helaas zelf ook wel had willen missen in mijn jeugd.
En dan ben je volwassen, en verantwoordelijk voor een kind. Dan wordt je geconfronteerd met dingen die je zelf eigenlijk niet ervaren hebt, die je wel moet "doorgeven". Mijn zoon had het laatst over vertrouwen; hoe belangrijk het is om dat te krijgen en te hebben. Dat was voor mij precies de vinger op de zere plek; ik vind het ontzettend moeilijk om bij zijn opgroeien vertrouwen uit te stralen. Want mijn wereld is wel 1000 x vergaan (vaak door toedoen of afstraffing van mijn ouders en hun vooroordelen), en er zijn nog zoveel zorgen voor de toekomst... Ik heb het vertrouwen nooit ervaren, en ik weet niet hoe ik het door moet geven. Ik knok er wel hard voor.
Ik vind deze tekst een mooie opsomming die houvast geeft bij het opvoeden van mijn eigen kind.
En dan ben je volwassen, en verantwoordelijk voor een kind. Dan wordt je geconfronteerd met dingen die je zelf eigenlijk niet ervaren hebt, die je wel moet "doorgeven". Mijn zoon had het laatst over vertrouwen; hoe belangrijk het is om dat te krijgen en te hebben. Dat was voor mij precies de vinger op de zere plek; ik vind het ontzettend moeilijk om bij zijn opgroeien vertrouwen uit te stralen. Want mijn wereld is wel 1000 x vergaan (vaak door toedoen of afstraffing van mijn ouders en hun vooroordelen), en er zijn nog zoveel zorgen voor de toekomst... Ik heb het vertrouwen nooit ervaren, en ik weet niet hoe ik het door moet geven. Ik knok er wel hard voor.
Ik vind deze tekst een mooie opsomming die houvast geeft bij het opvoeden van mijn eigen kind.
anoniem_327275 wijzigde dit bericht op 17-04-2019 09:54
4.09% gewijzigd
woensdag 17 april 2019 09:49
Zo ben ik enorm geraakt door de tekst van juf Ank in de laatste Luizenmoeder: Basisvertrouwen. Dat is wat hier ontbreekt. Vertrouwen in een goede afloop. In elkaar. In dat het goed is zoals het is. Ik moet hier enkel nog dealen met ouders die hun kinderen inzetten om hun bodemloze bestaan te rechtvaardigen. Allemaal wonderkindertjes die vooral niet mogen falen, omdat er geen enkel besef meer is dat we deel uitmaken van een groter geheel. Dat we gedragen wordt door elkaar. Zodat iedereen zich geborgen en gesteund kan voelen. Ook als je faalt of mislukt, of niet de grootste waffel hebt. We zijn allemaal mensen, Pjotr Jan (directeur van de koepel), en er is één hardnekkige overeenkomst: we hebben allemaal de onweerstaanbare drang om elkaar op een goed moment de hersens in te slaan. Dus als jij dan met je dikke portemonnee en je Audi A6 in het sprookje gaat geloven dat je werkelijk wat voorstelt, dan richt ik mij op het sprookje van geloof, hoop en liefde.
Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)
woensdag 17 april 2019 09:52
Mijn eigen moeder probeer ik zoveel mogelijk buiten de deur te houden omdat ze ontzettend overheersend is, en het tegenovergestelde van dit gedicht. Laatst heeft ze me weer heel erg gekwetst toen ik haar ruimte wilde geven om een financiële bijdrage te geven aan mijn zoons verjaardagskado; mijn schoonfamilie is dan gewoon blij voor mijn zoon en doet graag een duit in het zakje... Voor haar was het een manier om even op een leuke manier bij zoon onder de aandacht te komen want ze ziet hem dus amper.
Mijn moeder kwam eerst over de brug (met wat kritiek over de kadokeuze waar het geld naar toe moest gaan), maar begon later weer te steigeren, en kwam tenslotte met: "als we xxx nu 50 euro geven (dat was het bedrag dat ze eerder per se had willen geven terwijl ik zei dat het ook gewoon een kleine bijdrage mocht zijn), dan wil hij op zijn 18e een auto van ons.
Ik heb haar daarop gemaild dat ze met die opmerking de glans van het warme gebaar afhaalde en dat haar wantrouwen zoveel pijn deed; het deed geen recht aan onze opvoeding en niet aan het vermeende karakter van mijn (zonnige, totaal niet materialistische) zoon. Haar reactie zei alles: "ik ben niet wantrouwig (...) ik heb alleen niet zoveel vertrouwen in sommige keuzes van jullie... Nou ja; je moet het zelf maar weten."
En als ik dan dit gedicht lees, dan komt het binnen dat andere mensen gewoon zulke mooie keuzes kunnen maken om iemand anders op zijn eigen weg te laten opbloeien.
Mijn moeder kwam eerst over de brug (met wat kritiek over de kadokeuze waar het geld naar toe moest gaan), maar begon later weer te steigeren, en kwam tenslotte met: "als we xxx nu 50 euro geven (dat was het bedrag dat ze eerder per se had willen geven terwijl ik zei dat het ook gewoon een kleine bijdrage mocht zijn), dan wil hij op zijn 18e een auto van ons.
Ik heb haar daarop gemaild dat ze met die opmerking de glans van het warme gebaar afhaalde en dat haar wantrouwen zoveel pijn deed; het deed geen recht aan onze opvoeding en niet aan het vermeende karakter van mijn (zonnige, totaal niet materialistische) zoon. Haar reactie zei alles: "ik ben niet wantrouwig (...) ik heb alleen niet zoveel vertrouwen in sommige keuzes van jullie... Nou ja; je moet het zelf maar weten."
En als ik dan dit gedicht lees, dan komt het binnen dat andere mensen gewoon zulke mooie keuzes kunnen maken om iemand anders op zijn eigen weg te laten opbloeien.
woensdag 17 april 2019 10:06
Ik denk dat er veel meer mensen dit soort dingen herkennen (zie regelmatig topics voorbij komen van mensen die met hun ouders worstelen), en ik hoop dat we elkaar hier een beetje kunnen steunen. En ook dingen plaatsen die gewoon WEL goed gaan, of die inspireren.
Ik twijfelde of ik het bij kinderen of bij de relatiepijler zou zetten, want ik vind dat het ook wel in bredere zin mag gelden (waar Ninaoname ook naar verwijst); we zijn een maatschappij, en mensen zijn tegenwoordig zo snel bezig met de angst dan een ander ze gaat benadelen.
Maar als ik kijk naar opvoeden, dan vind ik dat het allermoeilijkst; mijn zoon lijkt erg op mij. We blijken allebei ASS te hebben. Bij hem merk je er nog zo ontzettend weinig van... Hij heeft vrienden, is slim, heeft leuke humor, kent zijn grenzen...
Ik vind het moeilijk om na te denken over wat "zijn pad" moet worden. Ik gun het hem dat "wij" dat niet voor hem bepalen, maar dat hij zichzelf mag ontwikkelen. Maar ja; dan zit je ook wel eens met een dwarse 9-jarige die alle lesstof stom vindt, en die trots verteld dat hij bij het dictee op 1 na alle woorden fout had... Moet ik dan tegengas geven en hem meer het carrièrepad op forceren, of moet ik ook dan het vertrouwen uitspreken dat hij er wel komt? Altijd twijfel... Ik heb gelukkig een superman die oprecht trots is op onze zoon en die hem veel helpt door voor te leven en samen te doen. Bij mij zijn er altijd alarmbellen dat IK iets aan mijn zoon moet veranderen. Maar als ik kijk hoe mijn man succes oogst, dan kan ik daar gelukkig wel van leren.
Ik twijfelde of ik het bij kinderen of bij de relatiepijler zou zetten, want ik vind dat het ook wel in bredere zin mag gelden (waar Ninaoname ook naar verwijst); we zijn een maatschappij, en mensen zijn tegenwoordig zo snel bezig met de angst dan een ander ze gaat benadelen.
Maar als ik kijk naar opvoeden, dan vind ik dat het allermoeilijkst; mijn zoon lijkt erg op mij. We blijken allebei ASS te hebben. Bij hem merk je er nog zo ontzettend weinig van... Hij heeft vrienden, is slim, heeft leuke humor, kent zijn grenzen...
Ik vind het moeilijk om na te denken over wat "zijn pad" moet worden. Ik gun het hem dat "wij" dat niet voor hem bepalen, maar dat hij zichzelf mag ontwikkelen. Maar ja; dan zit je ook wel eens met een dwarse 9-jarige die alle lesstof stom vindt, en die trots verteld dat hij bij het dictee op 1 na alle woorden fout had... Moet ik dan tegengas geven en hem meer het carrièrepad op forceren, of moet ik ook dan het vertrouwen uitspreken dat hij er wel komt? Altijd twijfel... Ik heb gelukkig een superman die oprecht trots is op onze zoon en die hem veel helpt door voor te leven en samen te doen. Bij mij zijn er altijd alarmbellen dat IK iets aan mijn zoon moet veranderen. Maar als ik kijk hoe mijn man succes oogst, dan kan ik daar gelukkig wel van leren.
woensdag 17 april 2019 10:11
Ik heb even gegoogled, het is geschreven door Esther van Nieukerken
Ik weet niet precies wat de bedoeling is van dit topic, maar ik schrijf graag mee. Opvoeden is best lastig, mijn ouders zijn altijd erg veeleisend geweest en ik wil het zelf graag anders doen.
Gister had mijn zoon bijvoorbeeld een stift gepakt en mij "geholpen' met het inkleuren van een kleurplaat waar ik mee bezig was. Toen ik dit vertelde (vertederd en gefrustreerd tegelijk) was de reactie: je had hem wel mogen straffen, hij mag best weten dat het niet mag!
Mijn reactie was: natuurlijk mag hij weten dat dit niet de bedoeling is,maar iemand straffen die uit spontaniteit en willen helpen iets doet, vind ik niet ok. Ik heb hem wel uitgelegd dat bepaalde kleurplaten van mij zijn en bepaalde voor hem of voor ons samen, maar dat hij altijd even moet vragen of hij mij mag "helpen". Dat vind ik afdoende. Ik ga graag uit van goede bedoelingen, zeker als iets voor het eerst misgaat.
Ik weet niet precies wat de bedoeling is van dit topic, maar ik schrijf graag mee. Opvoeden is best lastig, mijn ouders zijn altijd erg veeleisend geweest en ik wil het zelf graag anders doen.
Gister had mijn zoon bijvoorbeeld een stift gepakt en mij "geholpen' met het inkleuren van een kleurplaat waar ik mee bezig was. Toen ik dit vertelde (vertederd en gefrustreerd tegelijk) was de reactie: je had hem wel mogen straffen, hij mag best weten dat het niet mag!
Mijn reactie was: natuurlijk mag hij weten dat dit niet de bedoeling is,maar iemand straffen die uit spontaniteit en willen helpen iets doet, vind ik niet ok. Ik heb hem wel uitgelegd dat bepaalde kleurplaten van mij zijn en bepaalde voor hem of voor ons samen, maar dat hij altijd even moet vragen of hij mij mag "helpen". Dat vind ik afdoende. Ik ga graag uit van goede bedoelingen, zeker als iets voor het eerst misgaat.
woensdag 17 april 2019 10:12
volgens mij, is dit de bron: http://www.dezonnewende.com/leeshoek/ Esther van Nieukerkeblijmetmij schreef: ↑17-04-2019 10:07Is wist niet dat daar regels voor zijn op het forum. Ik kwam het gedicht op FB tegen bij een vriendin, en wilde het delen, maar bij haar was het geen link maar een copy-paste. Ik heb toen aan haar gevraagd of ze en bron heeft zodat ik credits kan vermelden maar daar heb ik nog geen antwoord op. Ik heb dit in ieder geval niet zelf geschreven; dat lijkt me duidelijk... En als ik weet waar het vandaan komt, zal ik dat zeker vermelden. Ere wie ere toekomt...
woensdag 17 april 2019 10:14
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
woensdag 17 april 2019 10:18
Dit valt me op: je moeder hou je buiten de deur, omdat ze niet is zoals jij zou willen. Mijn moeder is ook niet zoals ik zou willen, maar ik zal haar nooit de deur wijzen. Welk signaal geef je dan aan je kind? Oma is niet oké, dus die laten we buiten.blijmetmij schreef: ↑17-04-2019 09:52Mijn eigen moeder probeer ik zoveel mogelijk buiten de deur te houden omdat ze ontzettend overheersend is, en het tegenovergestelde van dit gedicht.
Mijn kinderen zijn inmiddels ouder dan de jouwe en hebben geleerd de mensen te nemen zoals ze zijn en hun eigenwaarde niet af te laten hangen van wat oma zegt.
Heb een beetje vertrouwen in je kind, hij krijgt heus wel door dat niet iedereen die hij op zijn pad tegenkomt hem de hemel in zal prijzen, maar dat dat ook niet hoeft.
Alleen kalmte kan ons redden.
woensdag 17 april 2019 10:22
doemediema schreef: ↑17-04-2019 10:18Dit valt me op: je moeder hou je buiten de deur, omdat ze niet is zoals jij zou willen. Mijn moeder is ook niet zoals ik zou willen, maar ik zal haar nooit de deur wijzen. Welk signaal geef je dan aan je kind? Oma is niet oké, dus die laten we buiten.
Mijn kinderen zijn inmiddels ouder dan de jouwe en hebben geleerd de mensen te nemen zoals ze zijn en hun eigenwaarde niet af te laten hangen van wat oma zegt.
Heb een beetje vertrouwen in je kind, hij krijgt heus wel door dat niet iedereen die hij op zijn pad tegenkomt hem de hemel in zal prijzen, maar dat dat ook niet hoeft.
Ik snap de worsteling van TO wel.Ik heb zelf bij therapie moeten leren dat het niet ok is hoe ik ben opgevoed, dat het best een stapje lager mag.Maar tegelijk ook dat mijn moeder dingen met de beste bedoelingen zei en deed zoals ze dat deed. Toch zou ik mijn zoon niet té veel bij haar laten, want ik ben dan toch bang dat hij dezelfde denkbeelden overneemt als die ik als kind heb geleerd. Dat heeft niks te maken met dat hij door iedereen de hemel in moet worden geprezen.
woensdag 17 april 2019 10:24
Welkom! (en bedankt voor het googelen).snorriemorrie schreef: ↑17-04-2019 10:11Ik heb even gegoogled, het is geschreven door Esther van Nieukerken
Ik weet niet precies wat de bedoeling is van dit topic, maar ik schrijf graag mee. Opvoeden is best lastig, mijn ouders zijn altijd erg veeleisend geweest en ik wil het zelf graag anders doen.
Ik heb het topic gestart omdat het onderwerp me bezighoudt en ik niet andere topics wil kapen met mijn verhaal, terwijl ik merk dat het delen met anderen ook wel oplucht. In mijn omgeving ken ik niemand die ik daarvoor kan gebruiken. Ik vind dat anderen het topic net zo goed mogen gebruiken om wat te delen; je kan het hier niet snel fout doen
. Ik herken wel dat een ouder verwacht dat je je kind onaangenaam hard corrigeert. In mijn geval zelfs vrij treurig omdat mijn moeder op latere leeftijd ooit pedagogiek is gaan studeren. Ze zou dus echt beter moeten weten! Maar haar eigen referentiekader is alleen maar harder geworden in de loop der jaren. Zij en mijn vader bevestigen elkaar daar ook heel erg in.
Jouw zoon is een schatje dat hij je helpt. Een leuke manier om in te spelen op zijn gebaar, is door hem een lijntekening te laten maken (mag gewoon ook uit krassen en cirkels bestaan) die jij als kleurplaat met aandacht inkleurt. Het is echt "zijn" ding, maar hij krijgt ook erkenning, er is samenwerking, en de tekening wordt er vaak prachtig van, zelfs als de basis "kinderlijnen" zijn. Er zijn hele coole illustrators die dit doen! En jouw eigen kleurplaten blijven makkelijker buiten schot...
)
woensdag 17 april 2019 10:29
doemediema schreef: ↑17-04-2019 10:18Dit valt me op: je moeder hou je buiten de deur, omdat ze niet is zoals jij zou willen. Mijn moeder is ook niet zoals ik zou willen, maar ik zal haar nooit de deur wijzen. Welk signaal geef je dan aan je kind? Oma is niet oké, dus die laten we buiten.
Mijn kinderen zijn inmiddels ouder dan de jouwe en hebben geleerd de mensen te nemen zoals ze zijn en hun eigenwaarde niet af te laten hangen van wat oma zegt.
Heb een beetje vertrouwen in je kind, hij krijgt heus wel door dat niet iedereen die hij op zijn pad tegenkomt hem de hemel in zal prijzen, maar dat dat ook niet hoeft.
Soms moet je uit zelfbescherming mensen buiten de deur houden.
woensdag 17 april 2019 10:30
Ik had me nooit gerealiseerd hoe je jeugd terug zou komen, op het moment, dat je zelf moeder wordt.
Moet zeggen, dat de echte klap bij mij kwam, toen mijn kinderen de pubertijd ingingen. Omdat je daar zelf nog de meest levende herinneringen aan hebt. Zeer pittig en confronterend.
Maar waar ik een paar jaar terug over mijn ouders riep: "die hadden nooit kinderen moeten krijgen", ben ik nu milder
Moet zeggen, dat de echte klap bij mij kwam, toen mijn kinderen de pubertijd ingingen. Omdat je daar zelf nog de meest levende herinneringen aan hebt. Zeer pittig en confronterend.
Maar waar ik een paar jaar terug over mijn ouders riep: "die hadden nooit kinderen moeten krijgen", ben ik nu milder
woensdag 17 april 2019 10:33
Heel herkenbaar Lilalinda. Al is mijn zoon nog lang niet door de puberteit, dus daar ben ik wel benieuwd naar hoe dat me weer gaat confronteren.
Dankzij therapie ben ik wel een stuk milder al geworden naar mijn ouders; zij hebben ook hun eigen valkuilen en die herken ik nu veel beter en ga dan niet meer mee in hun "toneelstukjes" zoals ik het dan maar even noem. Ik heb al een jaar geen échte ruzie meer gehad met mijn moeder....
Dankzij therapie ben ik wel een stuk milder al geworden naar mijn ouders; zij hebben ook hun eigen valkuilen en die herken ik nu veel beter en ga dan niet meer mee in hun "toneelstukjes" zoals ik het dan maar even noem. Ik heb al een jaar geen échte ruzie meer gehad met mijn moeder....
woensdag 17 april 2019 10:33
woensdag 17 april 2019 10:33
En daarom is het belangrijk om je 'slechte' jeugdervaringen te verwerken voordat je kinderen krijgt.
Want hoe moeilijk het ook was, als je vanuit die bagage het met je eigen kind precies tegenovergesteld gaat doen loop je het risico dat je dezelfde fouten gaat maken.
Pas als je kunt inzien dat jouw ouders ook hun best deden en daarbij dus zeker ook goede dingen hebben gedaan, kun je je echt richten op wat jouw kind nodig heeft. Ook als dat exact is wat jij niet nodig had.
Want hoe moeilijk het ook was, als je vanuit die bagage het met je eigen kind precies tegenovergesteld gaat doen loop je het risico dat je dezelfde fouten gaat maken.
Pas als je kunt inzien dat jouw ouders ook hun best deden en daarbij dus zeker ook goede dingen hebben gedaan, kun je je echt richten op wat jouw kind nodig heeft. Ook als dat exact is wat jij niet nodig had.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
