Borderline

09-02-2016 22:31 250 berichten
Hallo lieve iedereen,



Ik weet dat hier al heel veel topics over zijn, de meeste heb ik al doorgespit. Maar geen topic die actief is en ik heb veel behoefte om een beetje gedachten uit te wisselen met lotgenoten, volgens mij hangen er hier best wel wat rond.



Ik ben heel recent gediagnosticeerd met een borderline persoonlijkheidsstoornis. Toen de stoornis ter sprake begon te komen in mijn behandeling, schrok ik heel erg.

Borderliners, dat zijn toch mensen die zichzelf overschreeuwen, aandacht trekken, manipuleren, gewoonweg onmogelijk zijn? Ik had - zoals vele mensen hebben - een nogal extreem van deze stoornis.



Inmiddels heb ik wel geleerd dat er ook binnen borderline een heel groot grijs gebied bestaat (nogal moeilijk voor een borderliner om zo’n grijs gebied te aanvaarden, als rasechte zwart-wit denker ), en dat je naast de klassieke variant ook een ‘stille’ variant hebt waarbij de emoties zich meer naar binnen keren. Ik lijk symptomen van beide varianten te hebben, afhankelijk van de situatie (in liefdesrelaties heb ik bijvoorbeeld last van acting-out gedrag, terwijl ik bij problemen in vriendschappen me heel erg in mezelf keer, niks aan de ander laat merken en mezelf wegcijfer zodat die ander me niet in de steek laat).



Ik wil graag mijn hele verhaal vertellen, maar dat doe ik in een volgende post, want ik zou graag willen dat dit een topic wordt voor mensen met borderline of mensen die om een andere reden hierover hun gedachten willen delen. En dan hoeven jullie niet elke keer mijn hele verhaal langs te scrollen boven aan elke pagina.



O, en in eerdere topics heb ik gezien dat er ook vaak veel mensen op zulke topics afkomen die een relatie met een borderliner hebben (gehad), en dat dit vaak heel veel verdriet met zich mee brengt. Dat snap ik, en ook hier zijn zulke ervaringen natuurlijk meer dan welkom.
In september 2015 ben ik naar de huisarts gegaan om een doorverwijzing te vragen voor een psycholoog. Ik liep tegen dingen aan, in de knoop met mezelf.



Dit was overigens niet de eerste keer dat ik in therapie ging. In mijn tienerjaren ben ik al eens onder druk van mijn ouders in therapie geweest omdat ik nogal losgeslagen was. Daar had ik toen (14 jaar) natuurlijk helemaal geen zin in; ik manipuleerde de boel en hoefde eigenlijk vrij snel niet meer te komen.

Drie jaar later ‘moest’ ik weer in therapie; ditmaal voor een eetstoornis, die volgens mij al een poosje in opbouw was, maar extreme vormen aannam rond mijn 16e/. Hoewel ik toen best goed geholpen ben en grotendeels van mijn eetstoornis af ben geholpen (niet helemaal, helaas), bleef ik het gevoel hebben dat er iets mis was met mij.



Ik ben meteen na de behandeling, op mijn 17e, op mezelf gaan wonen (ging ook al jong studeren). Ik begon toen in de buurt van andere mensen ‘overaangepast’ gedrag te vertonen (zo heeft mijn therapeut het genoemd); ik had de jaren daarvoor namelijk wel geleerd dat mijn ‘anders zijn’ niet gewaardeerd werd en probeerde het met man en macht te verbergen, en dat lukte. Vanbinnen lag ik continu overhoop met mezelf, mezelf aan het bevechten, echt het gevoel van oorlog in mijn hoofd. Nu - halverwege de twintig - lijkt het aan de buitenkant alsof ik alles voor elkaar heb: ik heb een eigen bedrijf, ik heb een leuk huurhuis en een mooi kantoor, ik heb een lieve vriend, ik heb veel vriendinnen, ik heb leuke hobby’s.

Maar vanbinnen ben ik zó ontzettend onzeker, zo in gevecht met mezelf en eigenlijk ook met de buitenwereld, en eerlijk is eerlijk; in mijn liefdesrelaties ben ik nou niet bepaald de makkelijkste… ahum… En dat is nogal een understatement.



Ik heb mijn hele leven last gehad van stemmingswisselingen, extreme stemmingswisselingen, maar vanaf dus ongeveer mijn 17e ben ik de dalen voor mezelf gaan houden, en ik liet ik de buitenwereld alleen meegenieten van mijn ‘highs’. Die dalen zijn zo diep en eenzaam dat er vaak suïcidaal van word, maar gelukkig duren ze nooit zo lang, daar probeer ik me dan aan vast te houden. Heb wel een aantal iets langere depressies gehad, maar nooit echt maanden aan elkaar bijvoorbeeld (maximum was denk ik een week of 3).

In mijn pieken ben ik echt sky high, dan voelt het alsof ik drugs heb gebruik, ben ik superdruk en is niks me te gek. Dit is een kant van mij die mijn omgeving soms vermoeiend maar meestal leuk vindt, ik ben voor mijn vriendinnen vaak de ‘crazy fun friend’ met wie van alles te beleven valt.

Ook in het ondernemen hebben deze pieken me veel gebracht, ik durfde risico’s te nemen, ben op zo’n moment een kei in netwerken en heel toegankelijk voor mensen.



Maar goed, vanwege die dalen, en die onzekerheid, een doorverwijzing naar de psycholoog dus. Die stelde al snel vast dat ik last had van extreme verlatingsangst en een extreem laag zelfbeeld. Dat overaangepaste gedrag kwam voort uit de angst dat mensen mij niet zouden accepteren zoals ik ben (ergens op zich ook wel gegrond, aangezien ik als puber echt heel extreem was, en daar niet bepaald vrolijk op werd gereageerd door mijn omgeving). In de loop van de jaren ben ik echt vast komen te zitten in een soort zelfhaat. De kloof tussen mijn buitenkant en mijn binnenkant werd steeds groter, en niemand wist dat, behalve ikzelf. En ik nam het mezelf heel erg kwalijk.

Gelukkig trof ik een heel fijne psycholoog, die me erg op mijn gemak stelde. We gingen aan de slag en het ging mondjesmaat beter, maar er bleef iets ontzettend wringen, ik wist alleen niet wat!

Mijn psych had dat ook door, en wist uiteindelijk tot ‘de kern’ door te dringen. Wat bleek: ik wist dat ik een masker droeg naar de buitenwereld (wie doet dat niet), en dacht dat ik m’n ware zelf kende. Maar daaronder bleek nóg een laag te zitten, een laag die ik zelfs voor mezelf verborgen hield. Toen we eenmaal door die muur heen waren, was er geen houden meer aan. Ik kon toen echt niet meer terug, er werd een enorme beerput opengetrokken en de emotionele achtbaan waar ik toch al in zat werd nog veel extremer.

Duidelijk was wel dat er iets aan de hand was. Veel dingen van vroeger kwamen naar boven. Ik ben toen een onderzoekstraject ingegaan dat in totaal ongeveer een maand heeft geduurd, en heel recent heb ik dus de diagnose gekregen: borderline. De 9 trekken uit de DSM-5 waarvan je er minstens 5 moet hebben om de diagnose te krijgen; ik heb ze alle 9.



Zoals ik in de OP al schreef was het toen deze stoornis ter sprake begon te komen wel even heel heftig voor mij, omdat ik een heel gekleurd beeld had. Maar nu ik er een beetje meer over weet, kan er ook rust in vinden en is het voor mij wel duidelijk dat dit speelt. Het verklaart ook een hoop voor mij, en hoewel de diagnose er pas net is, geeft het me nu al een stukje rust.



En dan nog een opmerking die misschien een beetje maf is, maar: ik heb de dingen hier precies zo opgeschreven zoals ze gebeurd zijn. Een paar mensen in mijn directe omgeving kennen mijn verhaal, en als zij dit lezen schat ik de kans heel groot in dat ze mij herkennen… Als je dit leest en je herkent mij erin, hoop ik dus eigenlijk heel hard dat je het me vertelt zodat ik weet dat ik hier herkenbaar ben. Oké, dit is een heel vage disclaimer haha, excuses.
Alle reacties Link kopieren
Wauw, mooi om te zien dat je al zo'n groot zelfinzicht hebt, je denkt na, onderzoekt, en gaat door met behulp van anderen, ik denk dat je al hele mooie en goede stappen hebt gezet, ik hoop voor jou dat je hier meer lotgenoten kunt vinden. Er is inderdaad een cliche beeld over borderline, maar niemand weet hoe de strijd in deze mensen zelf zit en wat ze werkelijk ervaren, waardoor er veel onwetendheid is.



Heel veel succes verder in je ontdekkingstocht, en toekomst
dont be afraid to build youre own path
Ten eerste een

Goed dat je je verhaal verteld. Heftig je diepe dalen. En mooi dat ze nu weten wat het is. Dan kan je er gericht mee aan de slag.
Alle reacties Link kopieren
Hoi Haligh,



Dankjewel voor je verhaal. Stoer van je dat je dit zo hebt willen delen. Het is heel herkenbaar.

Ik ben zelf ongeveer een half jaar geleden gediagnosticeerd met borderline, een ontwijkende én een paranoide persoonlijkheidsstoornis. Dit was net als bij jou een enorme schok. En ondanks dat veel puzzelstukjes op hun plek vielen bracht dit erg veel schaamte met zich mee. (Zo veel dat ik een nieuw account aan heb gemaakt omdat ik bang ben herkent te worden (maar dat is natuurlijk ook een beetje paranoia))



Nu ben ik aan het wachten tot ik kan beginnen met MBT. Hier zit ik erg tegenop, maar ik weet dat het hard nodig is. Ik heb erg lang gedacht dat ik gewoon raar was, of uniek gestoord. Mede hierdoor, én alle losse steekjes en angsten voel ik me, en ben ik ook erg alleen.

Ook al zullen die stoornissen nooit weggaan hoop ik ermee om te kunnen gaan en in de toekomst een enigszins normale relatie met mezelf en anderen op te kunnen bouwen.
Jade en bonusbakkie, heel erg bedankt voor jullie lieve berichtjes.



Gemberthee, jeetje, wat heftig voor je. Jij ook heel erg bedankt voor je openheid, het is niet niks. De schaamte herken ik, in die hele onderzoeksperiode had ik het het allermoeilijkst met wat mijn omgeving er wel niet van zou denken... Komt ook wel weer voor die verlatingsangst natuurlijk.

En dat je je eenzaam voelt snap ik helemaal. Ook een hele dikke voor jou. Ik hoop dat je op een gegeven moment op een punt komt dat je jezelf inclusief stoornissen kunt accepteren. Je bent niet verkeerd, je bent gewoon anders.



Over het paranoia-stukje. Dat is natuurlijk ook een borderline-kenmerk, en ben er inmiddels achter dat ik daar ook last van heb. Ik vond dat eigenlijk supershockerend, omdat die gedachten die ik dan heb (ze worden bij mij getriggerd door stress), zijn op zo'n moment heel realistisch voor mij. Ik heb geen achtervolgingswaan (dat was ook een beetje waar ik altijd aan dacht bij paranoïde gedachten), maar het is meer dat als me al compleet kut voel bijvoorbeeld, en m'n vriend zegt dat hij even de stad ingaat, dat ik dan opeens gedachten krijg dat hij een prostituee gaat bezoeken of iets in die trant. Ik vind het eigenlijk al heel erg om dit zo op te schrijven, omdat ik me zo schaam... Maar dit komt dus voor als ik al in een heel diep dal zit. En op zo'n moment vind ik die gedachte van mij ook niet onterecht. Eigenlijk vind ik dat best wel eng. En ook confronterend nu ik mijn eigen gedrag inzie. Ik wist diep van binnen wel dat het niet klopte hoor, want ik deelde die gedachten met niemand (gelukkig ook niet met mijn vriend). En later was ik ook niet meer overtuigd van die gedachte. Maar op zo'n moment zelf voelt die gedachte heel plausibel, al weet een deel van mij wel dat het niet waar is. Heel vreemd hoe dat werkt.



Goed dat je hulp krijgt! Weet je al wanneer de MBT begint? Lijkt me wel naar dat je moet wachten.



Ik moet van mijn therapeut nu zelf ook gaan meedenken over hoe we nu verder gaan. Ik heb best goede dingen gelezen over Linehan-therapie. Maar ik vind het nog een beetje overweldigend allemaal. Aan de andere kant kan ik eigenlijk niet wachten op te beginnen met een gerichte behandeling...
Alle reacties Link kopieren
Natuurlijk helemaal niet grappig, maar ik moest echt een beetje lachen van dat verhaal over je vriend. Soms als ik ga plassen in een restaurant dan ben ik op de wc opeens bang dat mijn vriend nummers uit heeft gewisseld met de serveerster. Hoe onwaarschijnlijk dat ook is kan ik dan niet van me afzetten dat ze een bondje hebben gesloten. Achteraf kan ik vaak lachen om mijn gekke hoofd, maar dat soort dingen zijn ook wel om te janken.



Ik ben niet bekent met Linehan, zal er wat over lezen. MBT zal einde dit jaar pas zijn, al zit ik nu wel in een soort voortraject.

Wat je inschrijven voor een gerichte behandeling betreft zou ik dat zo snel mogelijk (laten) doen. Mijn ervaring is dat het allemaal erg lang gaat duren voor je ergens aan de slag kan.
Nou, gelukkig kunnen we er nog een beetje om lachen. Aan de ene kant is het inderdaad ook om te janken, maar als ik één ding zeker weet is het dat humor echt een hoop kan relativeren en de dingen lichter kan maken. Gek hoe we onszelf zulke dingen wijs kunnen maken, he?

Ik heb ook echt last van waanzinnige jaloezie. Het heeft ook te maken met dat zwart-wit denken, en dan vooral zwart-wit voelen... In mijn hoofd zit een heel vastgeroest beeld van wat een 'trouwe man' is en wat een 'ontrouwe man' is. Iets er tussenin bestaat niet. Maar een trouwe man verlangt nooit naar een andere vrouw. En als mijn vriend naar een andere vrouw kijkt, valt hij dus in het hokje ontrouwe, en vooral onbetrouwbare man. En dan komt ook meteen mijn verlatingsangst opspelen, en mijn emoties zijn heel zwart-wit - resultaat is dat ik wanneer vriend naar een andere vrouw kijkt precies dezelfde emotie ervaar als wanneer hij daadwerkelijk vreemd zou gaan. Ik weet rationeel dat dit allemaal niet klopt. Ik wéét het. Maar ik kan het niet voelen. En dat is heel frustrerend.



Wow, ik schrik er wel even van dat je nog zo lang moet wachten. Goed om te weten dat het allemaal zo lang kan duren... Tegen de tijd dat jij die therapie krijgt is het dus al 1,5 jaar naar je diagnose. Wel fijn dat je nu ook al hulp hebt. Heb je daar iets aan?
Alle reacties Link kopieren
Als ik je zo hoor lijkt en wel een borderline kant-en-klaar basispakket te zijn



Wat ik vooral merk dat de enkele sessies die ik nu heb gehad vooral heel veel stof doen opwaaien. Dat zal in de toekomst alleen nog maar erger worden, maar ik vind dat wel erg vervelend. Vooral buiten therapie ben ik er erg mee bezig, omdat ik al een beetje patronen ga herkennen. En ook de borderline sticker op zichzelf heb ik nog niet helemaal geaccepteerd.
25 jaar geleden werd mij verteld dat ik een borderline stoornis heb, toen je er nog niks over hoorde. Ik ging door een hel van ups and downs. Belandde meerdere keren in het ziekenhuis voor zelfmoordpogingen. Jaren in therapie geweest zelfs opgenomen geweest. Ik bleek de zwaarste vorm te hebben met nog een distyme en dissociatieve stoornis. Lange periodes gehad van overmatig drank en drugs misbruik en ook nog eens met elke man met een polsslag naar bed geweest. Nu na jarennn ben ik nog steeds doodongelukkig maar de ergste kanten er zijn van af. Maar mijn leven blijft een hel.
Maar in mijn familie zijn er veel "gestoord" en velen hebben er een eind aan gemaakt. Vaak ben ik er ook klaar mee maar moet nu verder voor mijn vader die zijn vrouw (mijn moeder) verloren heeft. Voor mij hoeft t niet meer, ben klaar met vechten voor een "normaal" leven. Maar moet nu wel voor mijn pa zorgen.

Sorry...het moest er ff uit.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb afgelopen zomer ook de stempel gekregen en ben in september gestart met de VERS training. Deze is speciaal gemaakt voor mensen met ERS (emotie regulatie stoornis, nieuwe naam voor Borderline) Volgende week is de laatste therapie en ik kan zeggen dat ik hier behoorlijk veel aan heb gehad. Misschien een idee voor jou?
We teach people how to treat us
Lieve Laava..ik heb alle therapieeen wel gehad in de afgelopen jaren..voor mij geen therapie meer. Alle gestichten van binnen wel gezien. Ik leef per dag en wacht tot ik ook mag "gaan".
Maar je bedoelt het lief. Ik wilde gewoon ff van me afschrijven en vertellen hoe zwaar het is om een Borderline stoornis te hebben.
Alle reacties Link kopieren
quote:emmetje2 schreef op 10 februari 2016 @ 01:33:

Maar je bedoelt het lief. Ik wilde gewoon ff van me afschrijven en vertellen hoe zwaar het is om een Borderline stoornis te hebben.Oke snap ik... :( Ik weet dat het zwaar is... en goed dat je hier van je af komt schrijven. Hier zijn mensen die het begrijpen. Mensen die hetzelfde meemaken. De eeuwige strijd met jezelf en de emoties die van hoog naar laag springen. Knuffel
We teach people how to treat us
Ik heb ook vers gehad en het is zeker aan te raden!
Alle reacties Link kopieren
quote:Gipsy25 schreef op 10 februari 2016 @ 01:42:

Ik heb ook vers gehad en het is zeker aan te raden!Er is ook een VERS 2, heb jij deze toevallig ook gedaan?
We teach people how to treat us
Ja een aangepaste versie in de kliniek waar ik toen zat. Ook erg goed. Een en al herkenning
quote:Laava schreef op 10 februari 2016 @ 01:41:

[...]





Oke snap ik... :( Ik weet dat het zwaar is... en goed dat je hier van je af komt schrijven. Hier zijn mensen die het begrijpen. Mensen die hetzelfde meemaken. De eeuwige strijd met jezelf en de emoties die van hoog naar laag springen. KnuffelDank je voor de knuffel.
Alle reacties Link kopieren
@emmetje2 jeetje wat een verhaal. Ik vind het erg heftig dat je zegt te wachten tot je mag gaan.



Is er niet nog hoop op een plot twist?

Hoe ziet je leven er nu uit? (Als je daar iets over zou willen vertellen)
Hallo allemaal, dank voor jullie reacties!



@gemberthee, dat herken ik, die sessies die veel losmaken… Ik heb daar ook vaak last van en ben daarna ook nog een tijd van slag.

Ik snap ook dat het moeilijk is om dat labeltje te accepteren. Maar dat komt waarschijnlijk ook omdat het zo gestigmatiseerd is… Ik heb het gevoel dat dat bij bijvoorbeeld een angststoornis veel minder het geval is.

Ergens snap ik dat ook wel, want bij borderliners treden er vaak problemen op in de intermenselijke relaties. Maar ik geloof niet dat het daarom altijd maar onleefbaar is ofzo.



@emmetje, wat een verdrietig verhaal. Hoe oud was je toen je die diagnose kreeg? Wat een zware jaren heb jij al achter de rug.



@Laava en @Gipsy, over VERS inderdaad ook goede dingen gelezen. Hoe ziet die training er globaal uit?

En hebben jullie erna nog wel begeleiding gekregen?

Dat is namelijk ook zoiets, hoewel ik nog niet eens begonnen ben met een specifieke behandeling (wel in therapie dus), ben ik nu al bang om daarna aan m’n lot overgelaten te worden… Hoe bedoel je op de zaken vooruit lopen? Maar dat is volgens mij toch ook weer dat stukje verlatingsangst.
Gemberthee, ik zag trouwens je topic, en ik zag dat Laava er ook in had gereageerd. Ik heb meegelezen maar reageer zelf maar even niet, ik weet precies hoe 99% van Viva tegen dit onderwerp aankijkt en dat wij dus vreemde eenden in de bijt zijn wat dat betreft. Maar het viel me dus ook op dat Laava jou kans koos, waardoor ik dus wel echt het gevoel krijg dat het een beetje een borderline-dingetje is. Want als ik die andere reacties lees, dan snappen al die mensen ons niet, haha. Die vinden het doodnormaal, kijken samen, vinden het kinderachtig achterlijk en benauwend. Maar in mijn hoofd werkt het toch wel heel anders...
Ik heb vers in een borderlinekliniek gevolg. Daar heb ik ongeveer een jaar gezeten. Daarna deeltijd in mijn woonplaats toen individuele therapie en nu word ik begeleid door het factteam.

Momenteel worstel ik vooral met een verslaving
Jeetje Gipsy, wat heftig. Hoe lang weet je al dat je borderline hebt? Krijg je goede hulp om van je verslaving af te komen?
Ik ben op mijn 14e voor het eerst opgenomen geweest en heb toen de uitgestelde diagnose gekregen (ze kunnen die diagnose niet onder de 18 vaststellen). Ben nu 32.

Ja krijg ook hulp bij verslaving maar tot nu toe helpt het nog niet genoeg

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven