Paranoïde en nog wat etiketjes.

21-04-2018 00:58 16 berichten
Alle reacties Link kopieren
Ik ben sinds 3 jaar in behandeling wegens psychische klachten. Eerst was er de diagnose ADHD. Dat was niet echt een verrassing aangezien ik zelf dat vermoeden al had. Omdat er nog andere klachten waren kwam er nog een onderzoek. De uitslag hiervan was: Ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, depressieve stoornis en een paranoide persoonlijkheidsstoornis. Vooral dat laatste vond ik erg heftig en ik merk dat mijn zelfvertrouwen (dat al zeer slecht was) hierdoor is beschadigd. Als ik artikelen lees over mensen met een paranoide persoonlijkheidsstoornis dan worden deze mensen afgedaan als moeilijk, vervelend, agressief, en dat er niet mee valt te communiceren. Als ik dergelijke dingen lees, dan denk ik "dus dat ben ik". Op zo'n moment voel ik me heel slecht en somber.

Het is iedere dag weer een opgave om niet te leven en te handelen naar mijn paranoide (dwang-) gedachten. Ook vind ik medicatie eng omdat ik hele slechte ervaringen heb met ADHD medicijnen (eerst concerta, daarna dex). Daarom gebruik ik nu al een tijdje geen medicijnen tegen mijn klachten en krijg ik 1 x per week groepstherapie. Zoals in de meeste groepen gaat dat uiteindelijk mis bij mij waardoor ik het regelmatig als een onveilige omgeving ervaar. Ik leer er wel veel van, maar ik zie er steeds vaker tegenop. Ik vraag me steeds af hoe het nu verder moet.

Zijn er hier mensen die zich enigzins herkennen in mijn verhaal? Tips om het dragelijker te maken?
Weet je behandelaar dat je gestopt bent met je medicijnen? Krijg je alleen groepstherapie of ook één op één?

Als ik lees over paranoïde persoonlijkheidsstoornis, lijkt het me vooral heel eenzaam. Dat gun ik niemand, ook jou niet. :hug:
Als je iets leest over een stoornis dan gaat dat niet over jou; neem het dus niet zo letterlijk.

Wat wordt beschreven gaat enkel over de stoornis en is in die zin erg eenzijdig en negatief.
Bovendien heb je juist dóór je stoornissen de neiging om alles extra negatief op jezelf te betrekken.

Wat ík las over mensen met die stoornissen nav jouw verhaal was juist dat het erg eenzaam was voor die mensen zélf.

Probeer mild te zijn voor jezelf.
Vergeef jezelf.
Wees lief voor jezelf.
:rose:
Moeilijke fase in je therapie. Bespreek je weerstand in de groep en ook je 'dus dat ben ik' gevoel. Je bent niet het lijstje criteria dat je leest. En het is ook niet jouw schuld dat je deze problemen hebt ontwikkeld. Je bent hartstikke goed bezig iets aan je problemen te doen. Bespreek je gevoelens in de groep, ga hier doorheen. Het is pijnlijk, maar als je er doorheen gaat (in plaats van terug te keren of er omheen proberen te gaan) heb je de meeste kans van je problemen af te komen en je dan dus ook beter te voelen.

Sterkte, durf kwetsbaar te zijn in de groep, neem verantwoordelijkheid voor wat je doet :hug:
Alle reacties Link kopieren
Ik ben destijds in overleg met mijn behandelaar gestopt met medicijnen omdat ik er klachten van kreeg die richting een psychose gingen. Ik voel dus een enorme weerstand om weer met medicijnen te beginnen. Er is nooit meer op terug gekomen om weer te beginnen en ik begin er zelf ook niet over omdat ik geen slapende honden wakker wil maken.

Ik heb nu alleen groepstherapie en geen 1 op 1. In de groep val ik er een beetje buiten en er is ook een incident geweest met 1 van de groepsleden. Door een dip in mijn relatie met mijn vriend kreeg ik namelijk gevoelens voor 1 van de groepsleden. In een impulsieve bui had ik dit in de groep opgebiecht, want ik wilde van die gevoelens af. Helaas is dit geëscaleerd want het groepslid in kwestie voelde zich door mij misbruikt. Hierdoor is de groepsdynamiek verstoord en voelt het voor mij alsof ik het voorgoed heb verpest. Dit gevoel krijg ik uiteindelijk bij bijna alle groepen mensen. Steeds als ik niet naar de groep hoef voel ik me opgelucht (n.b: ik blijf nooit zomaar weg).

Ik heb deze dingen geprobeerd te bespreken in de groep, maar dat heeft dus niet echt geholpen. Ik durf er niet weer over te beginnen omdat het al besproken is en ik wil niet in herhaling vallen. Toch knaagt dit aan me.

Ook ben ik bang voor de toekomst. Moet ik mijn leven lang therapie? Mijn stoornissen zijn niet te genezen, dus ik zal er nooit vanaf komen. Ook ben ik bang voor een gedwongen opname en dat ik zelf niet meer over mijn leven mag beslissen.

Het rare van deze angsten is dat ik dan wel weer heel bewust kan genieten van hele kleine dingen, zoals in de tuin zitten of winkelen. Want nu kan dat nog, nu heb ik die vrijheid nog. Alsof ik ieder moment opgehaald kan worden door de GGZ. Heel paranoïde dus...
Wat groepstherapie betreft, je zou toch nogmaals kunnen vertellen hoe het voelt voor jou. Ergens heb je niets te verliezen, maar wel heel veel te winnen.

Ik kan me voorstellen dat het aan je knaagt. Verliefdheden binnen een gespreksgroep zijn ook niet handig, maar zoiets doe je ook niet met opzet. De reactie van diegene dat die zich misbruikt voelde, gaat me wel erg ver.

Zelf heb ik een persoonlijkheidsstoornis, maar doordat ik heb geleerd hoe ik ermee om moet gaan, heb ik er alleen nog last van in tijden van veel stress. Ik heb niet mijn leven lang therapie, maar wel geaccepteerd dat het bij veel stress een heel goed idee is en een vorm van goed voor mezelf zorgen om dan weer een paar therapiesessies te boeken. Misschien is zoiets voor jou ook mogelijk?

Fijn te lezen dat je wel van kleine dingen kan genieten. Echter met die gedachte op de achtergrond weet ik niet of genieten het juiste woord is.

Hoelang zit je nu in die groep?
Alle reacties Link kopieren
Ik zit nu ruim anderhalf jaar in de groep.

Wat betreft die reactie over het misbruik; ik vond dat ook nogal ver gaan, maarja iedereen in die groep mankeert natuurlijk wat. Het heeft me wel veel pijn gedaan en het is nog steeds ongemakkelijk in de groep.

Snowkitty, het doet me goed om te lezen dat je geen levenslange therapie nodig hebt. Dat geeft toch weer wat hoop. Ik heb in stressvolle periodes veel rust en alleen-zijn nodig. Ik heb ondertussen geleerd om dat op tijd aan te geven. Aan de andere kant is het ook lastig, want mezelf compleet terug trekken voor de buitenwereld levert me weer problemen op. Ik moet balanceren op een fragiel lijntje. Ik zou daarom graag wat stressbestendiger willen worden.
anoniem_364051 wijzigde dit bericht op 21-04-2018 16:31
Reden: Tiebvaud
0.14% gewijzigd
Degene die zich 'misbruikt' voelde zit natuurlijk ook niet voor niks in de groep. Ik kan me voorstellen dat diegene misschien ook nogal dramatisch of overtrokken reageerde. Jullie triggeren elkaar in de groep en juist omdat je zegt dat je dit gevoel altijd op een gegeven moment hebt lijkt het me heel goed om door te zetten en wél echt blijven bespreken hoe je je voelt. Met dit soort dingen moet je je toch wel duizend keer aan dezelfde steen stoten voordat je verandering gaat merken. Soms gaat het wat sneller en soms wat langzamer. Je moet ook dingen anders durven doen dan je voorheen deed en vaak dan je gevoel je nu aangeeft. Je gevoel wil naar het bekende, naar het veilige, en dat is toch vaak ook het probleemgevende, het beschadigende. De gevoelens die je hebt, de dingen die je triggeren, die zullen heel lang of zelfs misschien altijd blijven. Hoe je ermee omgaat kan je in de loop van de tijd veranderen, maar ook dat kost juist veel tijd bij persoonlijkheidsstoornissen.

Sterkte :hug: het is gewoon niet leuk wat je voelt, maar dat hoort ook wel bij het therapieproces.
Alle reacties Link kopieren
Dank voor jullie hoopgevende reacties :)

Kan er iemand mij wat meer vertellen over medicatie die in mijn geval misschien geschikt zou zijn? Van concerta en dex werd ik echt compleet gestoord en zwaar opgefokt. Zo erg dat er op mijn werk al over een ontslag traject werd gesproken. Het duurde nog maanden na het stoppen voordat ik een klein beetje kalmeerde. Het was echt de hel. Sindsdien ben ik dus bang voor pilletjes. Ik gebruik nu af en toe cbd olie om beter te kunnen slapen. Ik merk dat ik van genoeg slaap ook beter functioneer als mens. Slaappillen en kalmeringsmiddelen heb ik nooit geprobeerd en vind ik eigenlijk ook "eng".
Voor advies over medicatie kun je echt het best met een psychiater praten. Die weet er als het goed is het meest van. Bovendien mag je geen medisch advies geven op het forum.
Hoe is het verder?
Alle reacties Link kopieren
Op zich gaat het wel. Ik heb een baan, een dak boven mijn hoofd, een relatie en vrienden waarmee ik af en toe afspreek. Het is alleen zo druk in mijn hoofd, er zit veel angst. Angst om kwijt te raken wat ik heb door bijvoorbeeld een gedwongen opname. Ik heb onlangs enge verhalen gelezen over het dat er aan toe gaat en dat mensen zonder reden maandenlang in de separeer moeten, en dat ze zich moeten uitkleden waar het personeel bij toekijkt. Zulke verhalen gaan woekeren in mijn hoofd en dan word ik bang dat zoiets mij zal overkomen. Daarom durf ik tijdens therapie niet ècht alles te vertellen. Bang dat de psychologen het te gestoord vinden en dat ik gedwongen opgenomen word. Ik heb nl best veel dwanggedachten (bijvoorbeeld dat ik iemand fysiek pijn doe, of spullen stuk maak). Deze gedachten voer ik niet uit, maar misschien is het een risico en ben ik daardoor een gevaar voor de omgeving?
Door niet uit te spreken wat er echt in je omgaat belemmer je je therapie. Het maakt dat je minder goed begrepen wordt en anderen (vooral therapeuten) minder goed bij je aan kunnen sluiten. Ook jij gaat voelen dat de therapie dan niet helpend is of niet raakt aan de dingen die groot voor jou zijn. Je kan toegeven aan je angst en jezelf blijven beperken in de therapie of een ‘risico’ nemen en mogelijke een nieuwe, opbouwende ervaring opdoen.
Alle reacties Link kopieren
Zijn er dingen waar ik rekening mee kan houden als er besloten wordt dat ik opgenomen moet worden? Krijg ik tijd om oppas voor de huisdieren te regelen, mijn baas in te lichten etc? Of moet ik meteen mee (zonder spullen)? En kom ik dan in de ziektewet of is dat anders geregeld? Ik ben echt heel huiverig om mijn angsten en dwanggedachten in de groep te bespreken omdat het "te gestoord" is.
Alle reacties Link kopieren
[.quote

Je mag alleen gedwongen opgenomen worden als je een gevaar bent voor jezelf of een ander. Dan moet je het wel erg bond maken.

Misschien is het goed om met een ervaringsdeskundige te praten (iemand die zelf heeft geleden onder soortgelijke omstandigheden als jij nu, maar hier mee heeft leren omgaan). Al is het alleen maar zodat je met eigen ogen kunt zien dat het wel beter kan worden.

Je zegt dat je stoornis niet is te genezen ik denk dat je dat ergens iets te letterlijk hebt genomen. Een spycholoog zou ook nooit zeggen dat een bepaalde stoornis is te genezen. Aangezien je iets dat psychische ligt niet kan vastleggen als genezen. Wel kun je er zo mee leren omgaan dat het geen probleem meer vormd in je dagelijks leven.

Om antwoord te geven op wat vragen:

Nee, dwanggedachten zijn bekend in de psychiatrie en ook dat de cliënt daar niet naar handeld. Dus je wordt niet gezien als gevaar.

Zoals ik al zei, je moet heel ver gaan wil je gedwongen opgenomen worden. Het gaat niet alleen om dreigen, naaste moeten aantonen dat je ook daarnaar handeld.

Mocht je toch gedwongen opgenomen worden, dan wordt er een afspraak gemaakt met je partner of familie. Aan hen wordt dan gevraagd om alles voor je te regelen.

Een psychiatrische ziekenhuis is nu heel humaan en vrij. Ik weet dit alles omdat mijn zusje opgenomen is geweest. Je kan bijvoorbeeld altijd bellen of afspreken met familie en vrienden. Je bent patiënt en niet een crimineel
oliebolmetkrenten wijzigde dit bericht op 01-05-2018 00:23
53.35% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Als je gedwongen wordt opgenomen, moet je eerst een gevaar zijn voor jezelf en/of je omgeving, en een opname moet het enige middel zijn wat dat gevaar kan beëindigen.

Een opname wil niet meteen zeggen dat je ook de separeer in moet. Soms is rust en ritme ook genoeg. In alle gevallen helpt het als jij coöperatief bent, dus als jij meewerkt.

Ik zou deze angsten juist in de groep bespreken. Waarom? Omdat er ten eerste misschien wel mensen zitten die een opname, vrijwillig of gedwongen, hebben meegemaakt. Daarnaast ben je misschien niet de enige met deze angsten. Zou dat niet opluchten?

Verder zou ik een consult bij de psychiater aanvragen voor medicijnen. Er bestaan ook medicijnen die je niet permanent hoeft te slikken. Of medicijnen met minder bijwerkingen.
De meeste mensen schamen zich voor dwanggedachten.
Toch schijnt het juist beter te zijn om er open over te praten met bijvoorbeeld een therapeut.


https://www.depsycholoog.nl/dwanggedachten/

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven