Psyche
alle pijlers
Dysthyme stoornis en reacties / omgaan met omgeving
zondag 13 mei 2018 00:05
Hoi allemaal,
Vorig jaar ben ik, na 8 jaar tobben met mezelf, gediagnostiseerd met een dysthyme stoornis. Na een paar maanden therapie was uiteindelijk dit de conclusie. Voor mij een last van mijn schouders, ik werd er bijna blij van. Ik voelde me vaak zo'n aansteller als ik weer eens in een dal zat. Ik ben met medicatie gestart, een keer geswitcht vanwege de bijwerkingen. Heb met de nieuwe medicatie nog een tijdje slecht geslapen maar dat gaat nu ook goed.
Waar ik nu het meeste moeite mee heb is dat mijn omgeving het vaak niet snapt. Ik ben er naar vrienden open over geweest, de diagnose doorgestuurd etc.
Het begon toen ik een maand of 5 medicatie gebruikte. Toen kreeg ik al de reactie: 'Je bent nu wel meer met jezelf bezig dan voorheen'. Waarop ik dacht: goh, vind je het gek?
Als ik in een dip zit, negatief ben (alles is dan gewoon K....), ongelukkig, eenzaam, verdrietig etc merk ik dat vrienden afstand nemen. Ik heb de reactie gehad dat ik het allemaal maar positiever moet zien, genieten van het leven, de dingen omarmen, bla bla bla... Ik snap de reactie heel goed, maar zo werkt een psychische stoornis niet! Ik heb dus ook gezegd dat ik het maar dus beter 'alleen' kan doen. Ik heb het al zo vaak geprobeerd uit te leggen.
Om maar een gebaar te maken heb ik dit jaar toch mijn verjaardag maar gevierd met een reactie: je distantieerde je toch van iedereen? Had niet verwacht dat je je verjaardag zou vieren? Waarom wordt er dan niet gezegd: wat goed dat je dit doet ondanks dat je niet goed in je vel zit! Heb daarbij ook geantwoord dat diegene niet hoefde te komen als ze dat niet wilde.
Mensen met wie ik veel contact had spreek ik nu nauwelijks. Soms zwengel ik het aan met een appje maar bloedt het snel dood.
Ik merk dat ik hier last van heb, ik droom er regelmatig over.
Als ik nu weer eens iemand zie met een clubje krijg ik regelmatig de vraag: Heb je al rust gevonden? Dan gaat mijn bloed al koken!!! Ik voel me prima, ik heb gewoon af en toe een zwaar moment! Het leven is niet makkelijk als je depressieve klachten hebt!
Iemand ervaringen hiermee en hoe ga je ermee om?
Vorig jaar ben ik, na 8 jaar tobben met mezelf, gediagnostiseerd met een dysthyme stoornis. Na een paar maanden therapie was uiteindelijk dit de conclusie. Voor mij een last van mijn schouders, ik werd er bijna blij van. Ik voelde me vaak zo'n aansteller als ik weer eens in een dal zat. Ik ben met medicatie gestart, een keer geswitcht vanwege de bijwerkingen. Heb met de nieuwe medicatie nog een tijdje slecht geslapen maar dat gaat nu ook goed.
Waar ik nu het meeste moeite mee heb is dat mijn omgeving het vaak niet snapt. Ik ben er naar vrienden open over geweest, de diagnose doorgestuurd etc.
Het begon toen ik een maand of 5 medicatie gebruikte. Toen kreeg ik al de reactie: 'Je bent nu wel meer met jezelf bezig dan voorheen'. Waarop ik dacht: goh, vind je het gek?
Als ik in een dip zit, negatief ben (alles is dan gewoon K....), ongelukkig, eenzaam, verdrietig etc merk ik dat vrienden afstand nemen. Ik heb de reactie gehad dat ik het allemaal maar positiever moet zien, genieten van het leven, de dingen omarmen, bla bla bla... Ik snap de reactie heel goed, maar zo werkt een psychische stoornis niet! Ik heb dus ook gezegd dat ik het maar dus beter 'alleen' kan doen. Ik heb het al zo vaak geprobeerd uit te leggen.
Om maar een gebaar te maken heb ik dit jaar toch mijn verjaardag maar gevierd met een reactie: je distantieerde je toch van iedereen? Had niet verwacht dat je je verjaardag zou vieren? Waarom wordt er dan niet gezegd: wat goed dat je dit doet ondanks dat je niet goed in je vel zit! Heb daarbij ook geantwoord dat diegene niet hoefde te komen als ze dat niet wilde.
Mensen met wie ik veel contact had spreek ik nu nauwelijks. Soms zwengel ik het aan met een appje maar bloedt het snel dood.
Ik merk dat ik hier last van heb, ik droom er regelmatig over.
Als ik nu weer eens iemand zie met een clubje krijg ik regelmatig de vraag: Heb je al rust gevonden? Dan gaat mijn bloed al koken!!! Ik voel me prima, ik heb gewoon af en toe een zwaar moment! Het leven is niet makkelijk als je depressieve klachten hebt!
Iemand ervaringen hiermee en hoe ga je ermee om?
zondag 13 mei 2018 00:16
Vervelend voor je zulke reacties. Ik herken het gelukkig niet. Nu heb ik zelf bijna geen behoefte aan sociale contacten maar de paar die ik heb accepteren mij en mijn buien voor 100%.
Reageert iedereen in je omgeving zo? Kan het dan zijn dat zij vinden dat je jezelf er teveel in verliest? Ook gezien de opmerking dat je wel veel met jezelf bezig bent, en jou gedachte (vind je het gek) erbij?
Een diagnose/ stoornis kan voor jou best heftig zijn, maar voor anderen draait de wereld gewoon door. Vrienden willen mogelijk gewoon op de oude voet verder, voor jou draait het even om de diagnose. Heb je nog therapie? Daar zou je dit goed kunnen bespreken.
Reageert iedereen in je omgeving zo? Kan het dan zijn dat zij vinden dat je jezelf er teveel in verliest? Ook gezien de opmerking dat je wel veel met jezelf bezig bent, en jou gedachte (vind je het gek) erbij?
Een diagnose/ stoornis kan voor jou best heftig zijn, maar voor anderen draait de wereld gewoon door. Vrienden willen mogelijk gewoon op de oude voet verder, voor jou draait het even om de diagnose. Heb je nog therapie? Daar zou je dit goed kunnen bespreken.
zondag 13 mei 2018 00:35
Ik heb zelf ook een dysthyme stoornis en ook een depressie. Ik heb ook wel meegemaakt wat jij meemaakt nu. Dat mensen dan zeggen kom op, beetje wat positiviteit of zonlicht doet je goed, alles al een keer gehoord. Maar de beste manier voor mij om het uit te leggen is jip en janneke taal gebruiken. Ik zeg altijd, nu gaat het vandaag goed, maar dat betekent niet dat het morgen goed gaat. En een dysthyme stoornis houd in dat je chronisch negatief bent. Is niet per se zo, maar bij mij is het glas altijd half leef, ipv mij te verheugen ben ik altijd bang voor teleurstellingen bijvoorbeeld. Maar heb ook gewoon gezegd dat ik geen goed bedoelde adviezen hoef. Als iemand zegt kom op, gewoon je bed uit en gaan werken dan voel je je gauw beter, dan maak ik ze wel even duidelijk dat het zo niet werkt.
Verder ga ik ook nog naar therapie, bij een spv'er en een pyschiater en slik antidepressiva en neem waar nodig een valdispert in.
Oh ja, ik kan mijn verhaal wel kwijt bij vrienden maar die weten ondertussen dat ik dan gewoon even mijn verhaal kwijt moet en verder ook niet van hun verwacht dat ze mij helpen of adviezen wil krijgen van mijn vrienden. Maar ben wel veel vrienden kwijt geraakt door mijn depressie en stoornis. Maar goed, denk dan gewoon dan maar een minder negatief punt in mijn leven.
En ik doe ook inderdaad wanneer het goed gaat leuke dingen, en als het niet goed gaat dan kijk ik van dag tot dag wat ik ga doen.
Verder ga ik ook nog naar therapie, bij een spv'er en een pyschiater en slik antidepressiva en neem waar nodig een valdispert in.
Oh ja, ik kan mijn verhaal wel kwijt bij vrienden maar die weten ondertussen dat ik dan gewoon even mijn verhaal kwijt moet en verder ook niet van hun verwacht dat ze mij helpen of adviezen wil krijgen van mijn vrienden. Maar ben wel veel vrienden kwijt geraakt door mijn depressie en stoornis. Maar goed, denk dan gewoon dan maar een minder negatief punt in mijn leven.
En ik doe ook inderdaad wanneer het goed gaat leuke dingen, en als het niet goed gaat dan kijk ik van dag tot dag wat ik ga doen.
zondag 13 mei 2018 07:35
Je hebt deze diagnose gekregen, wat voor jezelf wellicht fijn is.
Voor je omgeving verandert er toch niets? Jij was toch al de persoon met deze klachten?
Het klinkt alsof je nu je diagnose als eeuwig excuus gebruikt. Alles is de schuld van de aandoening vind jij. Jij lijkt te verwachten dat de wereld nu om jou en je aandoening draait.
Je viert je verjaardag als gebaar en bent verbaasd door de reacties. De meeste mensen vieren iets voor de gezelligheid. Jij dus als gebaar en verwacht daar een compliment voor. Je hele verjaardag klinkt zo wel heel zwaar.
Deze mensen werden met je bevriend om de persoon wie je bent. Nu gedraag je je als patiënt die wil worden betutteld.
Daar hebben de mensen helemaal geen zin in. Die willen jou helemaal geen extra aandacht geven. Die willen gewoon je vriendschap. Die gelijkwaardig moet zijn.
Voor je omgeving verandert er toch niets? Jij was toch al de persoon met deze klachten?
Het klinkt alsof je nu je diagnose als eeuwig excuus gebruikt. Alles is de schuld van de aandoening vind jij. Jij lijkt te verwachten dat de wereld nu om jou en je aandoening draait.
Je viert je verjaardag als gebaar en bent verbaasd door de reacties. De meeste mensen vieren iets voor de gezelligheid. Jij dus als gebaar en verwacht daar een compliment voor. Je hele verjaardag klinkt zo wel heel zwaar.
Deze mensen werden met je bevriend om de persoon wie je bent. Nu gedraag je je als patiënt die wil worden betutteld.
Daar hebben de mensen helemaal geen zin in. Die willen jou helemaal geen extra aandacht geven. Die willen gewoon je vriendschap. Die gelijkwaardig moet zijn.
zondag 13 mei 2018 08:16
Mijn broer heeft een dysthyme stoornis.
En als naaste familie is het soms erg lastig om om te gaan met zijn buien.
Tuurlijk snap ik dat het voor hem nog het meest erge is.
Maar het is erg vermoeiend als ik na een lange dag ook nog alle negatieve shit van mijn broer te horen krijg als hij mij belt.
Het leven valt mij zo zwaar, waarom overkomt mij dit, niks gaat goed in mijn leven.
Elke keer probeer ik hem op te peppen en hem de postieve dingen van het leven te laten zien als hij mij belt met deze woorden.
Maar tis soms verdomde moeilijk en vermoeiend.
En ja hij is mijn broer dus tuurlijk steun ik hem.
Maar ik baal wel dat ie er als een zoutzak bij zit op de verjaardag van mijn kinderen en alleen maar negatieve energie uitstraalt.
Nogmaals voor iemand met de stoornis is het al moeilijk genoeg, maar ook voor de omgeving is het echt niet makkelijk.
En als naaste familie is het soms erg lastig om om te gaan met zijn buien.
Tuurlijk snap ik dat het voor hem nog het meest erge is.
Maar het is erg vermoeiend als ik na een lange dag ook nog alle negatieve shit van mijn broer te horen krijg als hij mij belt.
Het leven valt mij zo zwaar, waarom overkomt mij dit, niks gaat goed in mijn leven.
Elke keer probeer ik hem op te peppen en hem de postieve dingen van het leven te laten zien als hij mij belt met deze woorden.
Maar tis soms verdomde moeilijk en vermoeiend.
En ja hij is mijn broer dus tuurlijk steun ik hem.
Maar ik baal wel dat ie er als een zoutzak bij zit op de verjaardag van mijn kinderen en alleen maar negatieve energie uitstraalt.
Nogmaals voor iemand met de stoornis is het al moeilijk genoeg, maar ook voor de omgeving is het echt niet makkelijk.
zondag 13 mei 2018 08:36
Je vrienden merken op dat er iets veranderd is en geven daar feedback op. Dat betekent meestal dat ze het lastig vinden. Ik kan hier niet beoordelen of je voor de diagnose extreem weinig met jezelf bezig was en nu op een gezonde manier en dat je vrienden de grote hoeveelheid aandacht van je missen, of dat je nu te veel met jezelf bezig bent en geen aandacht meer hebt voor de normale zaken in het leven van je vrienden. Deze diagnose zorgt er natuurlijk niet voor dat je geen aandacht meer voor je vrienden hoeft te hebben. Dus je moet voor jezelf even uitzoeken of je nog genoeg aandacht voor je vrienden hebt.
Als je verjaardag vieren voor jou als een opoffering voelt, dan moet je het niet zo doen. Wellicht dat je beter 1 op 1 mensen uit kunt nodigen in een bepaalde periode om je verjaardag te vieren of met een grotere groep een bepaalde activiteit te doen. Doe dingen die bij jou passen. Dat is uiteindelijk de meerwaarde van de diagnose, dat je leert omgaan met jouw beperkingen.
Als je verjaardag vieren voor jou als een opoffering voelt, dan moet je het niet zo doen. Wellicht dat je beter 1 op 1 mensen uit kunt nodigen in een bepaalde periode om je verjaardag te vieren of met een grotere groep een bepaalde activiteit te doen. Doe dingen die bij jou passen. Dat is uiteindelijk de meerwaarde van de diagnose, dat je leert omgaan met jouw beperkingen.
zondag 13 mei 2018 09:15
Het gevoel van onbegrip en isolatie is wel iets wat je depressieve gevoelens kan aanzwengelen.
Ik kan op basis van je OP niet zeggen waar of aan wie het ligt. Mooi verwoordt door Aikidoka hierboven. (Scheelt mij ook typen Haha!)
Maar ik heb ook soortgelijke reacties gehad. En ik zit niet als een zoutzak op verjaardagen, bijv. (Soms zit ik wel “stiekem” in huis met de gordijnen dicht en zeg ik dat het goed gaat.)
Ik heb een aantal vriendinnen die mij en mijn buien snappen. Daar uit ik me bij en dan voel ik me beter. Andersom is die ruimte er ook!
Ik kan op basis van je OP niet zeggen waar of aan wie het ligt. Mooi verwoordt door Aikidoka hierboven. (Scheelt mij ook typen Haha!)
Maar ik heb ook soortgelijke reacties gehad. En ik zit niet als een zoutzak op verjaardagen, bijv. (Soms zit ik wel “stiekem” in huis met de gordijnen dicht en zeg ik dat het goed gaat.)
Ik heb een aantal vriendinnen die mij en mijn buien snappen. Daar uit ik me bij en dan voel ik me beter. Andersom is die ruimte er ook!
zondag 13 mei 2018 10:03
Bij een vriendschap (of gewoon sympathie in het algemeen) draait het er voornamelijk om wat jij krijgt van de ander. Dat moet meer zijn, of tenminste gelijk staan, aan wat jij zelf investeert in je omgeving.Toen kreeg ik al de reactie: 'Je bent nu wel meer met jezelf bezig dan voorheen'. Waarop ik dacht: goh, vind je het gek?
Als dat verstoord wordt, bijvoorbeeld je moet in de overlevingsmodus en hebt daardoor de ander niet veel te bieden, dan zit je echt in de problemen. De ander gaat zich van je verwijderen (op heel begrijpelijke gronden) en wantrouwen komt daarvoor in de plaats: kan het haar nog wel schelen hoe het gaat met mijn leven?
Dus probeer er alles aan te doen om mensen te ontmoeten (hoeven niet je oude vrienden te zijn) waar je zelf belangstelling voor hebt en die maken dat je je ontspant en waarbij je niet aan je eigen problemen denkt.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zondag 13 mei 2018 23:10
Ik snap dat ik met mezelf ben bezig geweest een paar maanden. Met fulltime werken, therapie, wennen aan medicatie vind ik dat je jezelf die tijd even mag gunnen. Het is niet zo dat ik mijn vrienden links heb laten liggen, ik had gewoon minder tijd en energie. Daarnaast werk ik ook onregelmatig dus dat maakt het afspreken ook moeilijker. Ik heb gewoon af en toe een appje gestuurd, interesse getoond, af en toe wat afspreken, keer een festival.
Ik wilde mijn verjaardag niet vieren omdat ik dus niet lekker in mijn vel zat en er wat vriendschappen wat stroef verliepen. Ik dacht; ik vier toch mijn verjaardag, leuke avond, vrienden weer bij elkaar; dat doet iedereen vast goed. Ik had er zelf echt zin in! En dan krijg je best een negatieve reactie? Ik ben al van nature wat negatiever; ik moest juist het positieve omarmen. Dan doe ik, in mijn ogen, wat positiefs; ook niet goed? Dat stoort me dan heel erg. Ik doe ook gewoon mijn best om er ook wat leuks van te maken.
Reageert iemand ooit negatief op een uitnodiging voor wat leuks of een feestje? Ik kan het me bijna niet voorstellen.
Als ik met mensen op stap ga, of wat ga doen, zal niemand snel merken dat het niet goed met me gaat. Dat bewaar ik voor thuis en vind dan mijn sociale contacten erg belangrijk. Als ik er echt even geen behoefte aan heb, dan kies ik ervoor om niet mee te gaan ipv mezelf ongelukkig te voelen.
Ik heb voor de diagnose mijn klachten nooit gedeeld omdat ik mezelf een aansteller vond, dus ze kennen me, naar mijn idee niet anders. Ik ben er iets opener over geworden maar bel ze niet plat als ik me niet goed voel. Alles behalve juist... ik wil vooral niet teveel zijn.
Ik wil vooral niet als een patient gezien worden maar ik had gehoopt dat een beetje openheid naar mijn naaste vrienden wat awareness zou creëren. Zoals iemand met een gebroken been af en toe hulp nodig heeft met een rolstoel of krukken, heb ik af en toe iemand die een keertje luistert. En dat gaat echt niet over elke week hoor. Door de medicatie vallen de dipjes mee en zijn ze ook minder diep. Door de reacties die ik al heb gekregen durf ik het ook niet meer te delen en zeg ik gewoon dat alles goed gaat. Zo hoort het toch ook niet te zijn? Ik deal er dus nu eigenlijk alleen mee. Ook dat is gelukkig niet vaak. Ik hoef geen mee lul verhaal van mijn vrienden, geen oplossingen, geen positieve praat. Gewoon een ' soms voel je je k.., dat weten we. We zijn er voor je'. Maar ze laten je gewoon vallen, en naar mijn idee omdat ze het niet snappen. Erg moeilijk vind ik dat..
Ik wilde mijn verjaardag niet vieren omdat ik dus niet lekker in mijn vel zat en er wat vriendschappen wat stroef verliepen. Ik dacht; ik vier toch mijn verjaardag, leuke avond, vrienden weer bij elkaar; dat doet iedereen vast goed. Ik had er zelf echt zin in! En dan krijg je best een negatieve reactie? Ik ben al van nature wat negatiever; ik moest juist het positieve omarmen. Dan doe ik, in mijn ogen, wat positiefs; ook niet goed? Dat stoort me dan heel erg. Ik doe ook gewoon mijn best om er ook wat leuks van te maken.
Reageert iemand ooit negatief op een uitnodiging voor wat leuks of een feestje? Ik kan het me bijna niet voorstellen.
Als ik met mensen op stap ga, of wat ga doen, zal niemand snel merken dat het niet goed met me gaat. Dat bewaar ik voor thuis en vind dan mijn sociale contacten erg belangrijk. Als ik er echt even geen behoefte aan heb, dan kies ik ervoor om niet mee te gaan ipv mezelf ongelukkig te voelen.
Ik heb voor de diagnose mijn klachten nooit gedeeld omdat ik mezelf een aansteller vond, dus ze kennen me, naar mijn idee niet anders. Ik ben er iets opener over geworden maar bel ze niet plat als ik me niet goed voel. Alles behalve juist... ik wil vooral niet teveel zijn.
Ik wil vooral niet als een patient gezien worden maar ik had gehoopt dat een beetje openheid naar mijn naaste vrienden wat awareness zou creëren. Zoals iemand met een gebroken been af en toe hulp nodig heeft met een rolstoel of krukken, heb ik af en toe iemand die een keertje luistert. En dat gaat echt niet over elke week hoor. Door de medicatie vallen de dipjes mee en zijn ze ook minder diep. Door de reacties die ik al heb gekregen durf ik het ook niet meer te delen en zeg ik gewoon dat alles goed gaat. Zo hoort het toch ook niet te zijn? Ik deal er dus nu eigenlijk alleen mee. Ook dat is gelukkig niet vaak. Ik hoef geen mee lul verhaal van mijn vrienden, geen oplossingen, geen positieve praat. Gewoon een ' soms voel je je k.., dat weten we. We zijn er voor je'. Maar ze laten je gewoon vallen, en naar mijn idee omdat ze het niet snappen. Erg moeilijk vind ik dat..
maandag 14 mei 2018 06:28
Als ik je OP lees, bekruipt mij het gevoel dat je opmerkingen of adviezen snel als een aanval oppakt. Soms bedoelen mensen het echt heel goed en zeggen ze -vanuit onbegrip- iets wat voor jou heel pijnlijk kan zijn, en dat is logisch want je voelt je toch al klote en dan heb je ook nog met onbegrip te maken. Dat maakt het allemaal nog zwaarder.
Mijn advies zou zijn; probeer de komende periode jezelf te geven wat je nodig hebt. Ga in de therapie de aandacht leggen op begrip voor jezelf, mildheid voor jezelf, accepteren van de diagnose enz. Als je dit onder de knie hebt kun je voorzichtig de aandacht naar buiten gaan verleggen. Het zal dan ook makkelijker gaan, je zult je dan waarschijnlijk minder snel aangevallen voelen.
Je hebt het nu echt even nodig om meer met jezelf bezig te zijn. Echte vrienden zullen daar begrip voor hebben en er nog steeds voor je zijn als jij weer wat beter in je vel zit. Die zullen ook begrijpen dat je een strijd aan het leveren bent, en dat jouw aandacht daar naartoe gaat (en ook moét gaan).
Jezelf blijven afstraffen voor je depressies helpt je niet. Daar zit de weg naar herstel voor jou, wellicht.
Boosheid richting jezelf en je depressies houdt de klachten in stand.
Ik wil je verder ontzettend veel sterkte wensen. Dit is een heftige diagnose maar je kunt je met behulp van therapie en medicatie echt veel beter gaan voelen. Voor mij was mildheid voor mezelf echt de sleutel naar herstel, ik herken veel in jouw woorden en ik hoop dat je wat met mijn advies kunt.
Mijn advies zou zijn; probeer de komende periode jezelf te geven wat je nodig hebt. Ga in de therapie de aandacht leggen op begrip voor jezelf, mildheid voor jezelf, accepteren van de diagnose enz. Als je dit onder de knie hebt kun je voorzichtig de aandacht naar buiten gaan verleggen. Het zal dan ook makkelijker gaan, je zult je dan waarschijnlijk minder snel aangevallen voelen.
Je hebt het nu echt even nodig om meer met jezelf bezig te zijn. Echte vrienden zullen daar begrip voor hebben en er nog steeds voor je zijn als jij weer wat beter in je vel zit. Die zullen ook begrijpen dat je een strijd aan het leveren bent, en dat jouw aandacht daar naartoe gaat (en ook moét gaan).
Jezelf blijven afstraffen voor je depressies helpt je niet. Daar zit de weg naar herstel voor jou, wellicht.
Boosheid richting jezelf en je depressies houdt de klachten in stand.
Ik wil je verder ontzettend veel sterkte wensen. Dit is een heftige diagnose maar je kunt je met behulp van therapie en medicatie echt veel beter gaan voelen. Voor mij was mildheid voor mezelf echt de sleutel naar herstel, ik herken veel in jouw woorden en ik hoop dat je wat met mijn advies kunt.
maandag 14 mei 2018 07:40
Je spreekt jezelf een beetje tegen. Je wil niet als patiënt gezien worden, maar wil wel dat je vrienden rekening met je houden.everydaybananapancakes schreef: ↑13-05-2018 23:10Ik snap dat ik met mezelf ben bezig geweest een paar maanden. Met fulltime werken, therapie, wennen aan medicatie vind ik dat je jezelf die tijd even mag gunnen. Het is niet zo dat ik mijn vrienden links heb laten liggen, ik had gewoon minder tijd en energie. Daarnaast werk ik ook onregelmatig dus dat maakt het afspreken ook moeilijker. Ik heb gewoon af en toe een appje gestuurd, interesse getoond, af en toe wat afspreken, keer een festival.
Ik wilde mijn verjaardag niet vieren omdat ik dus niet lekker in mijn vel zat en er wat vriendschappen wat stroef verliepen. Ik dacht; ik vier toch mijn verjaardag, leuke avond, vrienden weer bij elkaar; dat doet iedereen vast goed. Ik had er zelf echt zin in! En dan krijg je best een negatieve reactie? Ik ben al van nature wat negatiever; ik moest juist het positieve omarmen. Dan doe ik, in mijn ogen, wat positiefs; ook niet goed? Dat stoort me dan heel erg. Ik doe ook gewoon mijn best om er ook wat leuks van te maken.
Reageert iemand ooit negatief op een uitnodiging voor wat leuks of een feestje? Ik kan het me bijna niet voorstellen.
Als ik met mensen op stap ga, of wat ga doen, zal niemand snel merken dat het niet goed met me gaat. Dat bewaar ik voor thuis en vind dan mijn sociale contacten erg belangrijk. Als ik er echt even geen behoefte aan heb, dan kies ik ervoor om niet mee te gaan ipv mezelf ongelukkig te voelen.
Ik heb voor de diagnose mijn klachten nooit gedeeld omdat ik mezelf een aansteller vond, dus ze kennen me, naar mijn idee niet anders. Ik ben er iets opener over geworden maar bel ze niet plat als ik me niet goed voel. Alles behalve juist... ik wil vooral niet teveel zijn.
Ik wil vooral niet als een patient gezien worden maar ik had gehoopt dat een beetje openheid naar mijn naaste vrienden wat awareness zou creëren. Zoals iemand met een gebroken been af en toe hulp nodig heeft met een rolstoel of krukken, heb ik af en toe iemand die een keertje luistert. En dat gaat echt niet over elke week hoor. Door de medicatie vallen de dipjes mee en zijn ze ook minder diep. Door de reacties die ik al heb gekregen durf ik het ook niet meer te delen en zeg ik gewoon dat alles goed gaat. Zo hoort het toch ook niet te zijn? Ik deal er dus nu eigenlijk alleen mee. Ook dat is gelukkig niet vaak. Ik hoef geen mee lul verhaal van mijn vrienden, geen oplossingen, geen positieve praat. Gewoon een ' soms voel je je k.., dat weten we. We zijn er voor je'. Maar ze laten je gewoon vallen, en naar mijn idee omdat ze het niet snappen. Erg moeilijk vind ik dat..
En ja, mensen reageren wel eens negatief op iets leuks. Soms kunnen ze niet, of hebben ze geen zin of geen tijd.
Nog iets: jij zegt dat je dipjes minder vaak en minder diep zijn door de medicatie. Maar zien anderen dat ook zo? Jouw gevoel en wat een ander ziet kunnen verschillen.
Jij vind het logisch dat je veel met jezelf bezig bent. Maar weten je vrienden waar jij mee bezig bent? Heb je ze verteld van het traject waar je in zit? Als ik namelijk niet weet waar vriendinnen mee bezig zijn, kan ik ook niet positief reageren.
maandag 14 mei 2018 12:23
Niemand wil toch als een patiënt gezien worden door zijn vrienden? Rekening houden met is wel wat anders hoor.Celaena_Aelin schreef: ↑14-05-2018 07:40Je spreekt jezelf een beetje tegen. Je wil niet als patiënt gezien worden, maar wil wel dat je vrienden rekening met je houden.
En ja, mensen reageren wel eens negatief op iets leuks. Soms kunnen ze niet, of hebben ze geen zin of geen tijd.
Nog iets: jij zegt dat je dipjes minder vaak en minder diep zijn door de medicatie. Maar zien anderen dat ook zo? Jouw gevoel en wat een ander ziet kunnen verschillen.
Jij vind het logisch dat je veel met jezelf bezig bent. Maar weten je vrienden waar jij mee bezig bent? Heb je ze verteld van het traject waar je in zit? Als ik namelijk niet weet waar vriendinnen mee bezig zijn, kan ik ook niet positief reageren.
Ik kijk er heel anders tegen aan dan jou. TO heeft de diagnose doorgestuurd aan haar vrienden. De meeste mensen hebben wel een beetje kennis van depressie, en als het je boeit Kun je er ook meer info over opzoeken.
Als TO vind dat haar dipjes minder zijn dan is dat toch goed? Wat de rest daar dan van vind lijkt me in dit geval niet zo relevant.
Beetje interesse en sympathie van vrienden lijken me juist op zijn plaatst voor TO. Beetje extra aandacht en liefde, en wat hulp indien nodig! Idd, net als met een gebroken been.
TO:
Heb ook gelezen wat jij schrijft, en ik ben het wel met je eens. Snap het wel. Denk dat jij behoefte hebt aan wat meer warmte.
maandag 14 mei 2018 22:55
Bedankt voor alle reacties. Ik zit al langer na te denken om therapie weer op te starten en ik denk dat dat ook nodig is. Ik heb m’n diagnose geaccepteerd, misschien omarmd zelf. Er is daarmee zo’n last van m’n schouders afgevallen. Maar omgaan met omgeving is weer een ander punt, daar zal ik aan moeten werken.
dinsdag 15 mei 2018 08:29
Mijn ervaring is dat als je aan jezelf gaat werken je weerstand krijgt van je omgeving. Je verandert, je omgeving vindt dat moeilijk of haalt er gewoon minder uit dan voorheen. En veel mensen begrijpen psychische diagnoses ook echt niet.
Na mijn burn out jaren terug, heb ik een deel van mijn vrienden verloren en de mensen die overbleven of nieuw erbij kwamen waren mensen die vaak zelf of van dichtbij een burnout hadden meegemaakt of van zichzelf sensitief waren. Dat is geen toeval natuurlijk, je begrijpt elkaar beter. De ‘niet janken, doorgaan!’-types verdwenen al snel uit mijn leven. Soms ben je geen match meer en dat is na een kleine rouwperiode ook helemaal niet erg. Het geeft ruimte voor nieuwe mensen in je leven.
Na mijn burn out jaren terug, heb ik een deel van mijn vrienden verloren en de mensen die overbleven of nieuw erbij kwamen waren mensen die vaak zelf of van dichtbij een burnout hadden meegemaakt of van zichzelf sensitief waren. Dat is geen toeval natuurlijk, je begrijpt elkaar beter. De ‘niet janken, doorgaan!’-types verdwenen al snel uit mijn leven. Soms ben je geen match meer en dat is na een kleine rouwperiode ook helemaal niet erg. Het geeft ruimte voor nieuwe mensen in je leven.
dinsdag 15 mei 2018 09:37
TO, het klinkt alsof je meer steun wil vragen en krijgen uit je omgeving. Dat lijkt me prima. Alleen als je dat nooit eerder gedaan hebt moet je omgeving daar aan wennen. En wellicht zijn deze mensen er ook niet zo goed in en moet je daar andere mensen voor zoeken. En hulp vragen bij dat proces lijkt me heel goed en verstandig. Ik denk dat je er heel goed en bewust mee bezig bent!
woensdag 16 mei 2018 00:26
Meerdere reacties raken me erg zoals:Hippiemeisje schreef: ↑15-05-2018 08:20TO, kun je mij vertellen wat de reacties hier met je doen?
Zit er 1 bij die je raakt?
- Hulp vragen bij een zorgverlener ipv omgeving
- Ik doe de gordijnen dicht en zeg dat het goed gaat (heel herkenbaar)!
- Glas is altijd halfleeg (ook erg herkenbaar)
- Ik kan me ergens erg op verheugen maar ben ook mega teleurgesteld als het niet doorgaat
- Vriendschappen: zet ik me 100% voor in, de deur staat altijd open en sta voor iedereen klaar. Soms moet je accepteren dat je uit elkaar groeit en dat er weer ruimte komt voor nieuwe mensen. Gelukkig heb ik nog lieve mensen naast me die mij accepteren en ook een paar die in hetzelfde schuitje zitten. Ook moet ik accepteren dat ik misschien andere normen en waarden heb als een ander. Ik kan niet verwachten dat zij hetzelfde voor mij doen als ik voor hen; ook een lastig puntje voor
- Meer uitleggen in Jip en Janneke taal: vandaag gaat het minder.
- Hoe het voor de omgeving is met iemand met chronische depressies. Ik kan het me echt voorstellen, ik ben niet altijd leuk.
Wat me ook raakt / een beetje pijn doet
- Dat ik mezelf als patient zou zien
- Dat ik mezelf verschuil achter de diagnose
Maar alle eerlijkheid waardeer ik zeker, of ik het er mee eens ben of niet, of ik er iets mee kan of niet.
Het blijft toch gewoon lastig. Voor mezelf en mijn omgeving. Daar zal ik een balans in moeten vinden. Ook zit ik misschien in een rouwproces van verloren vrienden die nu meer kennissen zijn die ik wel eens op een feestje zie. Misschien zijn dat niet meer degene die bij mij passen omdat ik veranderd ben (in mijn ogen positief), maar vaak wat meer naar mezelf kijk. Ik vraag mezelf ook vaak af: ' Wat voelt goed op dit moment? ' Ik kan nu veel beter plaatsen wanneer ik rust nodig heb (klinkt echt heel oubollig, ben pas 30), maar ik heb er baad bij om mezelf soms even op te laden. Lekker een dagje niks doen, dutjes doen, filmpje kijken en maar zien. Voor mijn diagnose raasde ik soms door totdat ik weer een mega dip had, waar ik dan echt wel een lange periode last van had.
woensdag 16 mei 2018 12:59
Gevoelens van somberheid en depressie kunnen versterkt worden door het gevoel niet begrepen te worden door anderen.
Als jij jezelf beter begrijpt heb je het op de lange duur steeds minder nodig om die emotionele steun bij anderen te zoeken.
Jouw diagnose helpt je om jezelf beter te leren kennen. Vanuit je omgeving krijg je signalen dat anderen niet goed weten hoe om te gaan met deze kant van jou, die eerder voor hen meer verborgen was. Voor jou vast een les om niet met iedereen te delen hoe het met je gaat. En dat hoeft ook niet.
Troost geven doet iemand gemakkelijker bij iets afgebakends, zoals een verlies.
Blijven zoeken bij anderen daarnaar frustreert jou. Je kunt je energie beter niet gebruiken om anderen duidelijk te maken hoe het met jou gaat. Dat kost namelijk veel energie en werkt vaak niet.
Je zult vanzelf merken bij wie je wel eens jouw verhaal kwijt kan als jou iets dwars zit, wie echt naar jou luistert en daarnaast wie de personen zijn met wie je een wat oppervlakkiger contact hebt. Aan jou of de dingen die jij met die personen onderneemt waardevol genoeg zijn voor jou. Dat kan ook prima, niet elk contact gaat even diep.
Het zal zoeken zijn naar een balans en blijf daarbij vooral eerlijk naar jezelf: wil ik deze verjaardag nu vieren op dit moment of niet? Anderen kunnen meer met duidelijkheid (zelf al is dat nee) dan met iets wat vaag is.
Bedenk voor jezelf een antwoord op een vraag in de trant “gaat het alweer beter?”. Voor jou een niet te beantwoorden vraag, maar als je een luchtig antwoord kunt geven, vergemakkelijkt dat de communicatie voor beide kanten. Calculeer gewoon in dat de meeste mensen het niet zullen begrijpen. En dat hoeft ook niet. Het is gewoon zo, jij bent wie jij bent en jij bent meer dan alleen iemand met last van neerslachtigheid en depressiviteit.
Als jij jezelf beter begrijpt heb je het op de lange duur steeds minder nodig om die emotionele steun bij anderen te zoeken.
Jouw diagnose helpt je om jezelf beter te leren kennen. Vanuit je omgeving krijg je signalen dat anderen niet goed weten hoe om te gaan met deze kant van jou, die eerder voor hen meer verborgen was. Voor jou vast een les om niet met iedereen te delen hoe het met je gaat. En dat hoeft ook niet.
Troost geven doet iemand gemakkelijker bij iets afgebakends, zoals een verlies.
Blijven zoeken bij anderen daarnaar frustreert jou. Je kunt je energie beter niet gebruiken om anderen duidelijk te maken hoe het met jou gaat. Dat kost namelijk veel energie en werkt vaak niet.
Je zult vanzelf merken bij wie je wel eens jouw verhaal kwijt kan als jou iets dwars zit, wie echt naar jou luistert en daarnaast wie de personen zijn met wie je een wat oppervlakkiger contact hebt. Aan jou of de dingen die jij met die personen onderneemt waardevol genoeg zijn voor jou. Dat kan ook prima, niet elk contact gaat even diep.
Het zal zoeken zijn naar een balans en blijf daarbij vooral eerlijk naar jezelf: wil ik deze verjaardag nu vieren op dit moment of niet? Anderen kunnen meer met duidelijkheid (zelf al is dat nee) dan met iets wat vaag is.
Bedenk voor jezelf een antwoord op een vraag in de trant “gaat het alweer beter?”. Voor jou een niet te beantwoorden vraag, maar als je een luchtig antwoord kunt geven, vergemakkelijkt dat de communicatie voor beide kanten. Calculeer gewoon in dat de meeste mensen het niet zullen begrijpen. En dat hoeft ook niet. Het is gewoon zo, jij bent wie jij bent en jij bent meer dan alleen iemand met last van neerslachtigheid en depressiviteit.
woensdag 16 mei 2018 13:18
Wat een mooi bericht. Zo is het helemaal. Ik heb inderdaad ook besloten om met sommige mensen niks te delen, ik zeg gewoon dat het goed gaat. Bij andere mensen, die het wel snappen en/of accepteren, kan ik beter mijn verhaal kwijt. Jammer dat het zo werkt in de wereld maar so be it.laverneb schreef: ↑16-05-2018 12:59Gevoelens van somberheid en depressie kunnen versterkt worden door het gevoel niet begrepen te worden door anderen.
Als jij jezelf beter begrijpt heb je het op de lange duur steeds minder nodig om die emotionele steun bij anderen te zoeken.
Jouw diagnose helpt je om jezelf beter te leren kennen. Vanuit je omgeving krijg je signalen dat anderen niet goed weten hoe om te gaan met deze kant van jou, die eerder voor hen meer verborgen was. Voor jou vast een les om niet met iedereen te delen hoe het met je gaat. En dat hoeft ook niet.
Troost geven doet iemand gemakkelijker bij iets afgebakends, zoals een verlies.
Blijven zoeken bij anderen daarnaar frustreert jou. Je kunt je energie beter niet gebruiken om anderen duidelijk te maken hoe het met jou gaat. Dat kost namelijk veel energie en werkt vaak niet.
Je zult vanzelf merken bij wie je wel eens jouw verhaal kwijt kan als jou iets dwars zit, wie echt naar jou luistert en daarnaast wie de personen zijn met wie je een wat oppervlakkiger contact hebt. Aan jou of de dingen die jij met die personen onderneemt waardevol genoeg zijn voor jou. Dat kan ook prima, niet elk contact gaat even diep.
Het zal zoeken zijn naar een balans en blijf daarbij vooral eerlijk naar jezelf: wil ik deze verjaardag nu vieren op dit moment of niet? Anderen kunnen meer met duidelijkheid (zelf al is dat nee) dan met iets wat vaag is.
Bedenk voor jezelf een antwoord op een vraag in de trant “gaat het alweer beter?”. Voor jou een niet te beantwoorden vraag, maar als je een luchtig antwoord kunt geven, vergemakkelijkt dat de communicatie voor beide kanten. Calculeer gewoon in dat de meeste mensen het niet zullen begrijpen. En dat hoeft ook niet. Het is gewoon zo, jij bent wie jij bent en jij bent meer dan alleen iemand met last van neerslachtigheid en depressiviteit.
Momenteel voel ik me best goed en heb genoeg lieve mensen om me heen. Daarbij zijn er werkgelateerde ontwikkelingen gaande wat me meer ritme geeft, meer rust en geen financiële zorgen meer (daar kon ik ook erg van in de put raken...).
Op naar een iets gelukkigere toekomst
woensdag 16 mei 2018 14:34
Fijn. Stabiliteit kan al veel goed doen, naast het accepteren van je eigen gevoeligheid om wat sneller uit balans te kunnen raken. Niet teveel verwachten van anderen ook, dat helpt echt.
Voor iedereen die iets meemaakt geldt natuurlijk dat het voor een ander niet goed voor te stellen is wat diegene voelt en nodig heeft en dan is dat ook nog per persoon verschillend. Dat is gewoon lastig.
Kleine genietmomenten zoeken helpt ook om wat beter in balans te blijven en kunnen lachen met iemand of iets leuks doen samen. Soms kunnen anderen ook teveel beslag leggen op jou door veel steun te vragen en niet de andere kant op te kunnen geven. Dat kan ook een reden zijn om zelf wat afstand te nemen, omdat het je mee kan trekken in somberheid. Niet om iemand niet meer te zien als het een vriendin is, maar wel om te zoeken naar contacten die ook positieve energie geven.
donderdag 17 mei 2018 21:42
Ik heb ook een dysthyme stoornis en zit nu alweer een paar weken in een depressie. Mijn omgeving weet het niet, dus ik krijg ook geen negatieve reacties. Ik ben heel goed in het opzetten van een masker, dat leer je wel in de loop der jaren. De enige die het echt weet is mijn vriend, maar helaas hij begrijpt het totaal niet, dus met hem kan ik er ook niet over praten.
Ik heb woensdag mijn 2e gesprek met de POH-GGZ, Aan de hand van die gesprekken wordt er gekeken wat ik verder moet gaan doen.
Ik probeer zoveel mogelijk leuke dingen te doen, ook al zou ik liever de hele dag op de bank hangen. Omdat ik rugpijn heb, ga ik tegenwoordig wandelen, een kwartiertje per avond en dat ga ik dan uitbreiden. Dat helpt wel een beetje, ik focus me echt op het wandelen zelf, niet op andere dingen. Ook probeer ik andere mensen te helpen. Die mensen zijn er blij mee en dat maakt mij ook weer blij.
Ik blijf het jammer vinden dat mensen die er geen ervaring mee hebben vaak denken dat het allemaal onzin is en dat het na een nachtje slapen wel over is. Zou dat maar werken, maar helaas.
Ik heb woensdag mijn 2e gesprek met de POH-GGZ, Aan de hand van die gesprekken wordt er gekeken wat ik verder moet gaan doen.
Ik probeer zoveel mogelijk leuke dingen te doen, ook al zou ik liever de hele dag op de bank hangen. Omdat ik rugpijn heb, ga ik tegenwoordig wandelen, een kwartiertje per avond en dat ga ik dan uitbreiden. Dat helpt wel een beetje, ik focus me echt op het wandelen zelf, niet op andere dingen. Ook probeer ik andere mensen te helpen. Die mensen zijn er blij mee en dat maakt mij ook weer blij.
Ik blijf het jammer vinden dat mensen die er geen ervaring mee hebben vaak denken dat het allemaal onzin is en dat het na een nachtje slapen wel over is. Zou dat maar werken, maar helaas.
donderdag 17 mei 2018 21:58
[quote=everydaybananapancakes post_id=28499891 time=1526162738 user_id=293311]
Ik heb de reactie gehad dat ik het allemaal maar positiever moet zien, genieten van het leven, de dingen omarmen, bla bla bla... Ik snap de reactie heel goed, maar zo werkt een psychische stoornis niet! Ik heb dus ook gezegd dat ik het maar dus beter 'alleen' kan doen. Ik heb het al zo vaak geprobeerd uit te leggen.
Dat blablabla klinkt als een erg onaardige respons, daarmee (met die houding, ik ga er vanuit dat je dat niet letterlijk zegt tegen hen) stoot je mensen van je af. Je geeft hen zo continu het gevoel het niet goed te doen, daar zit toch niemand op te wachten? Jij wil dat zij zich in jou verplaatsen (begrijpelijk), maar doe jij ook wel het omgekeerde?
Inhoudelijk voegt wat zij zeggen blijkbaar niets toe voor jou, maar zou het helpen om te denken 'zij proberen mij te helpen, wat aardig/lief? Want dáár gaat het toch om .
Om maar een gebaar te maken heb ik dit jaar toch mijn verjaardag maar gevierd met een reactie: je distantieerde je toch van iedereen? Had niet verwacht dat je je verjaardag zou vieren? Waarom wordt er dan niet gezegd: wat goed dat je dit doet ondanks dat je niet goed in je vel zit! Heb daarbij ook geantwoord dat diegene niet hoefde te komen als ze dat niet wilde.
Ook anderen kunnen zich afgewezen voelen door (re)acties van jou, dat klinkt hierin door. Ik lees helemaal niet dat zij niet wilde komen bijvoorbeeld. En daarbij, zij is jouw hulpverlener niet en hoeft toch niet op eieren te lopen? En concludeer je nu op basis van de reactie van één persoon dat niemand jouw verjaardag wilde vieren?
Ik heb de reactie gehad dat ik het allemaal maar positiever moet zien, genieten van het leven, de dingen omarmen, bla bla bla... Ik snap de reactie heel goed, maar zo werkt een psychische stoornis niet! Ik heb dus ook gezegd dat ik het maar dus beter 'alleen' kan doen. Ik heb het al zo vaak geprobeerd uit te leggen.
Dat blablabla klinkt als een erg onaardige respons, daarmee (met die houding, ik ga er vanuit dat je dat niet letterlijk zegt tegen hen) stoot je mensen van je af. Je geeft hen zo continu het gevoel het niet goed te doen, daar zit toch niemand op te wachten? Jij wil dat zij zich in jou verplaatsen (begrijpelijk), maar doe jij ook wel het omgekeerde?
Inhoudelijk voegt wat zij zeggen blijkbaar niets toe voor jou, maar zou het helpen om te denken 'zij proberen mij te helpen, wat aardig/lief? Want dáár gaat het toch om .
Om maar een gebaar te maken heb ik dit jaar toch mijn verjaardag maar gevierd met een reactie: je distantieerde je toch van iedereen? Had niet verwacht dat je je verjaardag zou vieren? Waarom wordt er dan niet gezegd: wat goed dat je dit doet ondanks dat je niet goed in je vel zit! Heb daarbij ook geantwoord dat diegene niet hoefde te komen als ze dat niet wilde.
Ook anderen kunnen zich afgewezen voelen door (re)acties van jou, dat klinkt hierin door. Ik lees helemaal niet dat zij niet wilde komen bijvoorbeeld. En daarbij, zij is jouw hulpverlener niet en hoeft toch niet op eieren te lopen? En concludeer je nu op basis van de reactie van één persoon dat niemand jouw verjaardag wilde vieren?
