Psyche
alle pijlers
Mijn moeder vergeven
donderdag 21 februari 2019 00:57
Beste lezers,
Ik val maar gelijk met de deur in huis, van mijn elfde tot mijn twintigste heb ik structureel ruzies met mijn moeder gehad. Toen ik op mijn twintigste uit huis ging werd het uiteraard minder, maar nog als ik thuis kom - en ik ben nu inmiddels al 24 - krijgen we meestal weer ruzie.
Ik wil dit niet meer, het heeft mij een hoop ellende bezorgt (angsstoornis, paniekaanvallen, geen zelfvertrouwen) alleen telkens als ik het probeer uit te praten tussen ons loopt het wederom uit op ruzie. Ik zou zo graag sorry willen horen voor in feite de thuissituatie die ik heb gekend, maar zij ziet zelf niet in dat zij (ook) fout heeft gezeten. En gebaseerd op hoeveel pogingen ik heb gedaan om het goed te maken tussen ons zal ze dat ook nooit inzien.
Nu is mijn vraag aan jullie eigenlijk, hoe kan ik mijn moeder alsnog vergeven ondanks dat ze mij zelf nooit tegemoet zal komen?
Alvast bedankt voor jullie reactie.
Ik val maar gelijk met de deur in huis, van mijn elfde tot mijn twintigste heb ik structureel ruzies met mijn moeder gehad. Toen ik op mijn twintigste uit huis ging werd het uiteraard minder, maar nog als ik thuis kom - en ik ben nu inmiddels al 24 - krijgen we meestal weer ruzie.
Ik wil dit niet meer, het heeft mij een hoop ellende bezorgt (angsstoornis, paniekaanvallen, geen zelfvertrouwen) alleen telkens als ik het probeer uit te praten tussen ons loopt het wederom uit op ruzie. Ik zou zo graag sorry willen horen voor in feite de thuissituatie die ik heb gekend, maar zij ziet zelf niet in dat zij (ook) fout heeft gezeten. En gebaseerd op hoeveel pogingen ik heb gedaan om het goed te maken tussen ons zal ze dat ook nooit inzien.
Nu is mijn vraag aan jullie eigenlijk, hoe kan ik mijn moeder alsnog vergeven ondanks dat ze mij zelf nooit tegemoet zal komen?
Alvast bedankt voor jullie reactie.
anoniem_310397 wijzigde dit bericht op 21-02-2019 01:05
1.89% gewijzigd
donderdag 21 februari 2019 01:16
donderdag 21 februari 2019 01:20
Even cru gezegd, maar: who cares?
De enige manier om te kunnen vergeven, lijkt me door voor jezelf te bedenken: zij is nou eenmaal zo, ze zal altijd slecht over mij denken/spreken en mij overal de schuld van geven, dat gaat nooit veranderen, maar zolang ik zelf weet hoe het echt is gegaan en ik mezelf recht in de spiegel kan aankijken, is het goed en laat ik haar maar kletsen. Ene oor in, andere weer uit. Ja en amen - en het zal verder allemaal wel.
Dat is misschien eigenlijk niet zozeer vergeven, als wel loslaten.
Van vergeven is misschien sprake als je kunt bedenken dat zij er ook niet om heeft gevraagd om zo'n onmogelijk mens te worden, maar dat ze nou eenmaal zo is en nooit zal veranderen, en dat eigenlijk voor haarzelf ook best triest is - maar dat je ook daar niets aan kunt veranderen. Het is zoals het is.
Kun je daar iets mee?
Ik klets ook maar wat, hoor. Aangezien je stelt dat je een angststoornis hebt, neem ik aan dat je in therapie bent? Misschien kun je het daar eens aankaarten?
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
donderdag 21 februari 2019 01:50
Eens met Dana: who cares?
Met schuld bekennen geef je aan dat je in een strijd zit.
De eerste stap is die strijd loslaten.
Niet langer strijden voor erkenning door middel van een excuus, maar maak er werk van om te leren autonoom te zijn.
Erken jezelf, los van je moeder. Je hebt haar niet nodig om jezelf en je eigenheid te accepteren.
Ga op eigen benen staan en vlieg je eigen vlucht.
Werk aan je angsten en zoek uit hoe je jezelf het vertrouwen kan geven dat je moeder nalaat.
Goed mogelijk dat je, verderop in dit proces, niet eens meer hoeft te vergeven.
Maar dat het gewoon 'goed' is, omdat jij goed genoeg bent.
donderdag 21 februari 2019 02:40
Waar 2 vechten hebben 2 schuld, maar staak de strijd en zand erover.
Graven in het verleden op zoek naar manieren om in het nu verder te komen werkt niet altijd.
Het kan best zo zijn dat jouw moeder haar best heeft gedaan met wat ze toen wist: daarvoor excuses maken zou dan betekenen dat ze excuses zou moeten maken voor wie ze was terwijl ze haar best deed.
Als je je best doet dan betekent dat dat je niet beter kunt en het heeft dan ook weinig zin om daarvoor sorry te zeggen.
Bovendien zal het niets uitmaken als ze dat wél doet, want dat verandert het verleden niet en die angststoornis is toen ontstaan; een excuus lost dat niet op.
Het gaat niet om goed of fout, niet om schuld, niet om wie gelijk heeft en niet om vroeger, het gaat om nu.
Hoe gaan jullie nu met elkaar om.
Haal de angel eruit door geduldig te zijn met haar en met jezelf.
Dikke streep eronder.
Vergeven betekent zand erover, geen ouwe koeien, verdergaan in het nu.
Graven in het verleden op zoek naar manieren om in het nu verder te komen werkt niet altijd.
Het kan best zo zijn dat jouw moeder haar best heeft gedaan met wat ze toen wist: daarvoor excuses maken zou dan betekenen dat ze excuses zou moeten maken voor wie ze was terwijl ze haar best deed.
Als je je best doet dan betekent dat dat je niet beter kunt en het heeft dan ook weinig zin om daarvoor sorry te zeggen.
Bovendien zal het niets uitmaken als ze dat wél doet, want dat verandert het verleden niet en die angststoornis is toen ontstaan; een excuus lost dat niet op.
Het gaat niet om goed of fout, niet om schuld, niet om wie gelijk heeft en niet om vroeger, het gaat om nu.
Hoe gaan jullie nu met elkaar om.
Haal de angel eruit door geduldig te zijn met haar en met jezelf.
Dikke streep eronder.
Vergeven betekent zand erover, geen ouwe koeien, verdergaan in het nu.
donderdag 21 februari 2019 03:06
Wat schiet je op met vergeven als jullie elkaar nog steeds in de haren vliegen? Je vraagt het onmogelijke.
Het enige dat kan helpen om minder gefrustreerd te raken, is als je inziet hoe en waarom je moeder zo raar in elkaar zit. Waarschijnlijk kan ze er ook niks aan doen. Net zoals jij aangeeft bepaalde problemen te hebben door je opvoeding.
Het heeft dus geen enkele zin om haar dingen te verwijten. Da's een dood spoor.
Probeer duidelijk te krijgen hoe die ruzies ontstaan. Vervolgens kan je jullie gedrag proberen te doorbreken door je anders op te stellen. Ga er niet meer in mee, vermijd gevaarlijke onderwerpen, negeer gedrag waar je niet tegen kan.
Accepteer dat ze niet de moeder is waarop je hoopt.
Sterkte!
Het enige dat kan helpen om minder gefrustreerd te raken, is als je inziet hoe en waarom je moeder zo raar in elkaar zit. Waarschijnlijk kan ze er ook niks aan doen. Net zoals jij aangeeft bepaalde problemen te hebben door je opvoeding.
Het heeft dus geen enkele zin om haar dingen te verwijten. Da's een dood spoor.
Probeer duidelijk te krijgen hoe die ruzies ontstaan. Vervolgens kan je jullie gedrag proberen te doorbreken door je anders op te stellen. Ga er niet meer in mee, vermijd gevaarlijke onderwerpen, negeer gedrag waar je niet tegen kan.
Accepteer dat ze niet de moeder is waarop je hoopt.
Sterkte!
donderdag 21 februari 2019 07:03
Waar gaan die ruzies over dan?
Heb het gehad met m'n vader. Het was nooit goed genoeg, hij riep wat, ik ging er vol tegenin en dan werd het ruzie. Toen mijn ouders gescheiden zijn heb ik hem twee jaar niet gezien, tot m'n 20ste.
Inmiddels 27 en spreek hem nu regelmatig. Hij zegt nog steeds domme dingen maar ik hap niet meer. En dat kan echt van alles zijn. Hij mag dingen best dom of suf vinden, als hij er maar niet over blijft praten nadat ik aangeef het niet te willen. Dan ga ik gewoon naar huis. Voorbeeld, we houden van veel van dezelfde muziek. Echter hou ik ook van lekkere herrie, bijv prodigy. Ga wel eens naar een concert. Hij roept meteen wat een onzin dat is geen muziek want het is allemaal op de computer geen muziek dus geen geld voor een concert waard dus je moet gewoon niet heen gaan. Tja. Ik zei oké pa, ik ga wel en je hoeft het niet leuk te vinden. Meestal stopt hij, soms niet. Dat ga ik gewoon weg.
Heb het gehad met m'n vader. Het was nooit goed genoeg, hij riep wat, ik ging er vol tegenin en dan werd het ruzie. Toen mijn ouders gescheiden zijn heb ik hem twee jaar niet gezien, tot m'n 20ste.
Inmiddels 27 en spreek hem nu regelmatig. Hij zegt nog steeds domme dingen maar ik hap niet meer. En dat kan echt van alles zijn. Hij mag dingen best dom of suf vinden, als hij er maar niet over blijft praten nadat ik aangeef het niet te willen. Dan ga ik gewoon naar huis. Voorbeeld, we houden van veel van dezelfde muziek. Echter hou ik ook van lekkere herrie, bijv prodigy. Ga wel eens naar een concert. Hij roept meteen wat een onzin dat is geen muziek want het is allemaal op de computer geen muziek dus geen geld voor een concert waard dus je moet gewoon niet heen gaan. Tja. Ik zei oké pa, ik ga wel en je hoeft het niet leuk te vinden. Meestal stopt hij, soms niet. Dat ga ik gewoon weg.
donderdag 21 februari 2019 07:04
Ana_Isabel** schreef: ↑21-02-2019 01:04Door haar te vergeven omwille van jezelf en niet omwille van haar. Zij gaat nooit sorry zeggen, zeg jij. Wees jij dan diegene die het wel zegt en accepteer dat zij nooit zal veranderen.
Soms moet je jezelf geven wat een ander niet kan.
Mooi!
I wanna live my life with the volume full!
donderdag 21 februari 2019 07:45
Dat bedoel ik, Koettie. Bij mijn moeder doe ik het nu ook zo. Ik word niet meer boos omdat het niet werkt, maar erken dat bepaalde dingen niet werken. En daar handel ik naar. Ik bespreek bepaalde dingen niet meer met haar, dingen die anderen gewoon wel kunnen delen. Dat geeft lucht en maakt het contact makkelijker. Ik was overigens wel wat ouder dan TO toen ik dat kon loslaten.
donderdag 21 februari 2019 07:52
Dat erkennen is key ja. Bij m'n vader werkt ook mee dat hij ongelukkig is, al jaren. Daardoor kan ik relativeren. En soms moet ik zelf ook tot tien tellen, die neiging om er vol tegen in te gaan is veel minder maar is er nog steeds met gevoelige punten. Hij blijft zeggen dat ik vroeger iets gedaan heb wat nooit gebeurd is maar hij is er echt van overtuigd dat ik het gedaan heb. Dat is echt het moment dat ik op mijn tanden moet bijten, tot tien moet tellen en de deur uit moet stappen.yette schreef: ↑21-02-2019 07:45Dat bedoel ik, Koettie. Bij mijn moeder doe ik het nu ook zo. Ik word niet meer boos omdat het niet werkt, maar erken dat bepaalde dingen niet werken. En daar handel ik naar. Ik bespreek bepaalde dingen niet meer met haar, dingen die anderen gewoon wel kunnen delen. Dat geeft lucht en maakt het contact makkelijker. Ik was overigens wel wat ouder dan TO toen ik dat kon loslaten.
Inmiddels is het zo verbetert dat ik hem meerdere keren per week zie, soort halve mantelzorg en het lukt ook gewoon. Boos worden kost energie en dat heb ik nodig voor andere dingen. En ook leren niet zoveel waarden te hechten aan zijn mening. Vaders/ouders zijn ook maar mensen.
donderdag 21 februari 2019 08:20
Stel er is iemand die echt niet kan dansen. Je kunt boos worden, verdrietig zijn, aanmoedigen, uitleggen totdat je een ons weegt, er ruzie over maken... maar die persoon heeft simpelweg niet het ritmegevoel en de motoriek die nodig zijn om te kunnen dansen. Blijf je dan doorgaan, of zeg je op een gegeven moment “laat dat dansen maar zitten”?
Jouw moeder kan haar rol en haar fouten in het geheel kennelijk niet zien. Wat heeft het dan voor zin om te blijven pushen in de hoop dat het wel ooit eens gebeurt?
Jouw moeder kan haar rol en haar fouten in het geheel kennelijk niet zien. Wat heeft het dan voor zin om te blijven pushen in de hoop dat het wel ooit eens gebeurt?
donderdag 21 februari 2019 08:33
Ik zou nog even wachten met vergeven, je slaat een paar stappen over.
Ik zou er eens over praten met een proffessional want vanaf je elfde tot nu geschreeuw en ruzies vind ik wel erg van je moeder, ze zou de wijste moeten zijn dus van jongs af aan moest je met die boosheid dealen en heb je zelf nooit geleerd dingen uit te praten en het weer goed te maken net als je moeder, en met dat vergeven bedoel je, ik wil dit niet meer die stress en ruzies.
Bedenk voor jezelf hoe jij ermee om wilt gaan, zelf rustig blijven? Je zou het kunnen uitspreken:mam ik wil niet steeds ruzie maken.
Maar dat zou ze kunnen zien als aanval als het altijd zo'n ruzie zoeker is..
Je kunt moeilijk een moeder vergeven eenzijdig terwijl ze gezellig blijft door tieren en ruzieen.
Dus praat met iemand, zet je gedachten daar op een rij, wie weet krijg je een fase waarin je boos wordt op je moeder of juist heel verdrietig, met hulp van buitenaf kom je daarachter en misschien wordt je moeder betrokken in die therapie zodat ze ook handvatten krijgt om ermee om te leren gaan.
Ik zou er eens over praten met een proffessional want vanaf je elfde tot nu geschreeuw en ruzies vind ik wel erg van je moeder, ze zou de wijste moeten zijn dus van jongs af aan moest je met die boosheid dealen en heb je zelf nooit geleerd dingen uit te praten en het weer goed te maken net als je moeder, en met dat vergeven bedoel je, ik wil dit niet meer die stress en ruzies.
Bedenk voor jezelf hoe jij ermee om wilt gaan, zelf rustig blijven? Je zou het kunnen uitspreken:mam ik wil niet steeds ruzie maken.
Maar dat zou ze kunnen zien als aanval als het altijd zo'n ruzie zoeker is..
Je kunt moeilijk een moeder vergeven eenzijdig terwijl ze gezellig blijft door tieren en ruzieen.
Dus praat met iemand, zet je gedachten daar op een rij, wie weet krijg je een fase waarin je boos wordt op je moeder of juist heel verdrietig, met hulp van buitenaf kom je daarachter en misschien wordt je moeder betrokken in die therapie zodat ze ook handvatten krijgt om ermee om te leren gaan.
donderdag 21 februari 2019 08:36
donderdag 21 februari 2019 08:37
Dat is de kant van je moeder. Het gaat om jou! Jij kan het dan beter afronden. Wat je moeder denkt kan jij niet beïnvloeden en veranderen.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
donderdag 21 februari 2019 08:38
Ik vrees dat TO nog wat aan de jonge kant is om zich erbij neer te leggen dat haar moeder 'niet kan dansen'. Zéker aangezien ze zelf ook kampt met psychische problemen. Die problemen maken misschien dat ze nog graag bevestiging zoekt bij haar moeder.
Zelf heb ik geen psychische schade opgelopen, alleen emotionele. Desalniettemin kan ik er ook nu nog (ik word dit jaar 50) wel flink van balen. Ook het idee dat ik wel aan mijn problemen heb gewerkt waardoor ik een gezonde relatie met mijn kinderen heb, maar mijn moeder dat inzicht blijkbaar niet had, blijft op de achtergrond sluimeren: waarom zag ze niet dat ze voor haar kinderen moest 'leren dansen'? Ik vrees dat ik daar nooit helemaal mee klaar kom. Die vraag blijft open.
Een oplossing is er niet, een coping-mechanisme wel.
Zelf heb ik geen psychische schade opgelopen, alleen emotionele. Desalniettemin kan ik er ook nu nog (ik word dit jaar 50) wel flink van balen. Ook het idee dat ik wel aan mijn problemen heb gewerkt waardoor ik een gezonde relatie met mijn kinderen heb, maar mijn moeder dat inzicht blijkbaar niet had, blijft op de achtergrond sluimeren: waarom zag ze niet dat ze voor haar kinderen moest 'leren dansen'? Ik vrees dat ik daar nooit helemaal mee klaar kom. Die vraag blijft open.
Een oplossing is er niet, een coping-mechanisme wel.
donderdag 21 februari 2019 08:59
Ik ga binnenkort weer in therapie en dan wil ik het vooral over dit stuk gaan hebben.
donderdag 21 februari 2019 09:01
donderdag 21 februari 2019 09:10
Ik vind het lastig om hoe het nou eigenlijk begon terug te halen, maar ik was een heel gevoelig kind en als ik niet lekker in mijn vel zat sloot ik me op in me kamer en keerde ik naar binnen. Mijn moeder zei dan op een boze toon dat ik niet zo chargrijnig moest doen of mij niet aan moest stellen, in plaats van dat ze vroeg of er iets was. Zij gooide alles op de pubertijd. Ik werd daar uiteindelijk ook boos van en toen kwam er tegengas van mijn kant. Later gingen de ruzies net als bij jou en je vader over van alles en nog wat. Dat konden mensen op tv zijn of het avondeten.
Wat vervelend voor je dat je dit ook hebt meegemaakt. Dat jullie elkaar nu weer regelmatig zien geeft me hoop!
donderdag 21 februari 2019 09:13
Het afsluiten betekent in mijn ogen niet dat zij dan maar sorry moet zeggen. Ik vind niet dat je sorry moet gaan zeggen als je daar zelf gevoelsmatig niet achter staat, of als er bij jezelf nog een heleboel boosheid zit of als dat voor jezelf heel onrechtvaardig voelt. Ik denk dat je voor jezelf moet uitvinden waarom die ruzies blijkbaar zo heftig waren dat je er nog steeds zo'n last van hebt en moet kijken waardoor er elke keer weer ruzie ontstaat. Maar misschien vind je die antwoorden en handvatten om het af te sluiten niet bij haar, maar bij iemand anders met wie je er wel goed over kunt praten.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
donderdag 21 februari 2019 09:15
Daar heb je een goed punt.. Bedankt!MissMaran schreef: ↑21-02-2019 08:33Ik zou nog even wachten met vergeven, je slaat een paar stappen over.
Ik zou er eens over praten met een proffessional want vanaf je elfde tot nu geschreeuw en ruzies vind ik wel erg van je moeder, ze zou de wijste moeten zijn dus van jongs af aan moest je met die boosheid dealen en heb je zelf nooit geleerd dingen uit te praten en het weer goed te maken net als je moeder, en met dat vergeven bedoel je, ik wil dit niet meer die stress en ruzies.
donderdag 21 februari 2019 09:17
Klinkt best vergelijkbaar inderdaad. M'n vader dacht dat ik autistisch was en me daarom afsloot. Ik was op vroege leeftijd depressief (met therapie en al) maar dat vond hij maar onzin. Moest gewoon even vrolijk doen. Pas vorig jaar gaf hij toe dat hij 'misschien een beetje star was'.mer1e schreef: ↑21-02-2019 09:10Ik vind het lastig om hoe het nou eigenlijk begon terug te halen, maar ik was een heel gevoelig kind en als ik niet lekker in mijn vel zat sloot ik me op in me kamer en keerde ik naar binnen. Mijn moeder zei dan op een boze toon dat ik niet zo chargrijnig moest doen of mij niet aan moest stellen, in plaats van dat ze vroeg of er iets was. Zij gooide alles op de pubertijd. Ik werd daar uiteindelijk ook boos van en toen kwam er tegengas van mijn kant. Later gingen de ruzies net als bij jou en je vader over van alles en nog wat. Dat konden mensen op tv zijn of het avondeten.
Wat vervelend voor je dat je dit ook hebt meegemaakt. Dat jullie elkaar nu weer regelmatig zien geeft me hoop!
In mijn pubertijd vond hij mij compleet losgeslagen en zei regelmatig dat ik niet zoveel drugs moest gebruiken. Naast een probeerjoint en alcohol heb ik nooit iets genomen maar dat gelooft hij niet tot de dag van vandaag. Eerst vond ik dat heel erg en kwetsend. Nu haal ik m'n schouders op, ik weet zelf wat ik wel en niet doe dus wat hij ervan vindt maakt ook niet echt uit natuurlijk.
donderdag 21 februari 2019 09:23
