Psyche
alle pijlers
De weg kwijt ...
vrijdag 22 februari 2019 01:04
Hallo allemaal.
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen.
Ik heb nog nooit op een forum gepraat en praat sowieso slecht over mijn gevoelens.
Ik ben een moeder van 3 kinderen (meisje van 7, jongen van bijna 9 en meisje van 10) en ben zelf 35 jaar.
In de zwangerschap van mijn laatste kind, liep mijn relatie met hun vader stuk. Het was een moeizame relatie en ik ben niet iemand die sterk in de schoenen staat, alhoewel ik voor anderen wel vaak zo over kom. Ik ben zelf heel onzeker, heb een negatief zelfbeeld, mis de vertrouwen in andere mensen en trek me kritiek heel erg aan. Maar bij andere mensen kan/wil/durf ik dat niet te laten zien. Ik kan heel vrolijk over alles meepraten met iedereen, maar zodra het onderwerp serieus en/of gevoelig word, dan verander ik van onderwerp, klap ik dicht of reageer ik juist heel agressief, afhankelijk van wie er voor me staat en in welke situatie. Ook kan ik er letterlijk weken lang van wakker liggen of over dromen, zelfs al gaat het over het kleinste onbenullige detailtje wat je kan bedenken.
Ik heb ook last van terugkerende depressieve gevoelens, omdat ik elke x het gevoel heb dat ik faal. Ik vind zelf dat ik bij alles maar half werk lever omdat ik vaak zo in de knoei zit met alle dingen die ik moet en de stress die het meebrengt. Het is gewoon teveel. Ik ben in de week zo'n 36 uur bezig met mijn werk en daarbuiten om zorg ik voor mijn kinderen. Ik werk de ochtenden en de avonden om zo zelf overdag voor de kinderen er te zijn en geen gebruik hoef te maken van kinderopvang of oppas. Mijn vriend (nu 6 jaar bij elkaar en 5 jaar samenwonend) past in de avonden dan op de kinderen en in de ochtend zijn ze op school. Nu is het zo dat mijn zoontje hoogbegaafd is en daarbij ook zijn beperkingen heeft daardoor. Dit maakt dat ik al vanaf groep 3 bezig ben met hem om hem bij zijn beperkingen te helpen ( hij zit nu in groep 6). Ik heb diverse gesprekken gehad, op school en bij diverse instanties. Soms is mijn vriend bij die gesprekken aanwezig om me bij te staan, maar door zijn werk sta ik er ook vaak alleen voor. Mijn ex staat er zo goed als nooit. Mijn kinderen zien hem 1 x in de 2 weken een weekend en eigenlijk hoort hij ze de helft van alle schoolvakanties te nemen, maar dat gebeurt vaak niet, dus dan zorg ik ook voor ze. Mijn ex helpt ook niet mee in de kosten. Hij heeft al ruim 10 jaar schulden, waardoor hij in bewind zit en hoeft voor zijn kinderen maar 13 euro per kind per maand te betalen. Ik krijg dus elke maand het vette bedrag van 39 euro om voor de kids te zorgen van hem. Gelukkig werken mijn vriend en ik allebei hard om het financieel toch allemaal te redden en de kinderen te kunnen geven wat ze nodig hebben, maar dit is heel zwaar en ik kan ze niet altijd geven wat ik zou willen en dat doet pijn. Mijn ex beschuldigd me er van dat ik niet goed voor de kinderen zorg, terwijl ik juist degene ben die er altijd voor ze staat en toch begin ik dan meteen weer te twijfelen aan mezelf. Door alle gesprekken met school en instanties, waar tot nu toe nog steeds niks duidelijks uit is gekomen, en alle beschuldigingen van me ex en me eigen nare zelfbeeld en de angst over wat anderen van me vinden, ben ik het nu ff helemaal kwijt. Ik vraag me af of ik wel een goede moeder ben, of wel een goede partner ben en of ik wel een goed mens ben. Want hoe harder ik vecht, hoe meer ik over me heen krijg lijkt wel. En me energie is op. Ik zou eigenlijk hulp moeten zoeken, dat weet ik, maar er is tegelijk heel veel wat me tegen houd. Geen vertrouwen in therapie, geen vertrouwen in de mens op zich, tijdgebrek, schaamte, faalangst, angst om face 2 face te praten, noem maar op, ik voel het allemaal. Ik weet ook niet wat ik verwacht nu ik dit allemaal opbiecht, misschien is het meer dat ik gewoon een x me verhaal wil vertellen zonder bang te zijn dat ik de mensen om me heen pijn doe of beledig of het op een andere manier weer fout doe. Ik weet niet of ik duidelijk overkom, ik heb het gevoel van niet, maar ik weet het niet anders uit te leggen. Ik vraag me af of iemand me een beetje kan begrijpen?
Soms voel ik me echt alleen op de wereld
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen.
Ik heb nog nooit op een forum gepraat en praat sowieso slecht over mijn gevoelens.
Ik ben een moeder van 3 kinderen (meisje van 7, jongen van bijna 9 en meisje van 10) en ben zelf 35 jaar.
In de zwangerschap van mijn laatste kind, liep mijn relatie met hun vader stuk. Het was een moeizame relatie en ik ben niet iemand die sterk in de schoenen staat, alhoewel ik voor anderen wel vaak zo over kom. Ik ben zelf heel onzeker, heb een negatief zelfbeeld, mis de vertrouwen in andere mensen en trek me kritiek heel erg aan. Maar bij andere mensen kan/wil/durf ik dat niet te laten zien. Ik kan heel vrolijk over alles meepraten met iedereen, maar zodra het onderwerp serieus en/of gevoelig word, dan verander ik van onderwerp, klap ik dicht of reageer ik juist heel agressief, afhankelijk van wie er voor me staat en in welke situatie. Ook kan ik er letterlijk weken lang van wakker liggen of over dromen, zelfs al gaat het over het kleinste onbenullige detailtje wat je kan bedenken.
Ik heb ook last van terugkerende depressieve gevoelens, omdat ik elke x het gevoel heb dat ik faal. Ik vind zelf dat ik bij alles maar half werk lever omdat ik vaak zo in de knoei zit met alle dingen die ik moet en de stress die het meebrengt. Het is gewoon teveel. Ik ben in de week zo'n 36 uur bezig met mijn werk en daarbuiten om zorg ik voor mijn kinderen. Ik werk de ochtenden en de avonden om zo zelf overdag voor de kinderen er te zijn en geen gebruik hoef te maken van kinderopvang of oppas. Mijn vriend (nu 6 jaar bij elkaar en 5 jaar samenwonend) past in de avonden dan op de kinderen en in de ochtend zijn ze op school. Nu is het zo dat mijn zoontje hoogbegaafd is en daarbij ook zijn beperkingen heeft daardoor. Dit maakt dat ik al vanaf groep 3 bezig ben met hem om hem bij zijn beperkingen te helpen ( hij zit nu in groep 6). Ik heb diverse gesprekken gehad, op school en bij diverse instanties. Soms is mijn vriend bij die gesprekken aanwezig om me bij te staan, maar door zijn werk sta ik er ook vaak alleen voor. Mijn ex staat er zo goed als nooit. Mijn kinderen zien hem 1 x in de 2 weken een weekend en eigenlijk hoort hij ze de helft van alle schoolvakanties te nemen, maar dat gebeurt vaak niet, dus dan zorg ik ook voor ze. Mijn ex helpt ook niet mee in de kosten. Hij heeft al ruim 10 jaar schulden, waardoor hij in bewind zit en hoeft voor zijn kinderen maar 13 euro per kind per maand te betalen. Ik krijg dus elke maand het vette bedrag van 39 euro om voor de kids te zorgen van hem. Gelukkig werken mijn vriend en ik allebei hard om het financieel toch allemaal te redden en de kinderen te kunnen geven wat ze nodig hebben, maar dit is heel zwaar en ik kan ze niet altijd geven wat ik zou willen en dat doet pijn. Mijn ex beschuldigd me er van dat ik niet goed voor de kinderen zorg, terwijl ik juist degene ben die er altijd voor ze staat en toch begin ik dan meteen weer te twijfelen aan mezelf. Door alle gesprekken met school en instanties, waar tot nu toe nog steeds niks duidelijks uit is gekomen, en alle beschuldigingen van me ex en me eigen nare zelfbeeld en de angst over wat anderen van me vinden, ben ik het nu ff helemaal kwijt. Ik vraag me af of ik wel een goede moeder ben, of wel een goede partner ben en of ik wel een goed mens ben. Want hoe harder ik vecht, hoe meer ik over me heen krijg lijkt wel. En me energie is op. Ik zou eigenlijk hulp moeten zoeken, dat weet ik, maar er is tegelijk heel veel wat me tegen houd. Geen vertrouwen in therapie, geen vertrouwen in de mens op zich, tijdgebrek, schaamte, faalangst, angst om face 2 face te praten, noem maar op, ik voel het allemaal. Ik weet ook niet wat ik verwacht nu ik dit allemaal opbiecht, misschien is het meer dat ik gewoon een x me verhaal wil vertellen zonder bang te zijn dat ik de mensen om me heen pijn doe of beledig of het op een andere manier weer fout doe. Ik weet niet of ik duidelijk overkom, ik heb het gevoel van niet, maar ik weet het niet anders uit te leggen. Ik vraag me af of iemand me een beetje kan begrijpen?
Soms voel ik me echt alleen op de wereld
vrijdag 22 februari 2019 08:16
Wat naar dat je je zo ellendig voelt. Je klinkt als een geweldige moeder die zichzelf opoffert om haar kinderen het beste te geven wat mogelijk is in de situatie.
Ik denk echt dat je je over je schaamte heen moet zetten en toch echt face to face met iemand moet gaan praten. Het is namelijk helemaal nergens voor nodig dat je je zo voelt, dit zit allemaal in je eigen hoofd. Therapie kan je helpen om hieruit te komen. Zet alsjeblieft de stap naar de huisarts, je kinderen zien ook graag een vrolijke moeder.
Ik denk echt dat je je over je schaamte heen moet zetten en toch echt face to face met iemand moet gaan praten. Het is namelijk helemaal nergens voor nodig dat je je zo voelt, dit zit allemaal in je eigen hoofd. Therapie kan je helpen om hieruit te komen. Zet alsjeblieft de stap naar de huisarts, je kinderen zien ook graag een vrolijke moeder.
vrijdag 22 februari 2019 08:33
Een heftig verhaal zeg! Waarom twijfel je zo aan jezelf of jij het wel goed doet?
Als ik je verhaal zo lees is er maar één persoon die het echt fout doet: jou ex.
Onbegrijpelijk gedrag en bijzonder onvolwassen.
Ik zou met iemand hierover praten als ik jou was. Dat je het constateert van jezelf is al stap nummer één, nu de lijn doortrekken voordat je er straks aan onderdoor gaat.
Waarom twijfel je zo aan jezelf? Je komt over als een hele goede, zorgzame moeder. Heb je weleens momentjes voor jouzelf, quality time? Om even te ontspannen of om de uitlaatklep even open te zetten? Bijvoorbeeld sport, buitenactiviteiten of misschien een avondje uit?
Dan kan je misschien wat meer relativeren en je stress loslaten.
In ieder geval :heel veel sterkte! Probeer niet om in je eentje de wereld te veranderen, zoek wat professionele hulp.
Als ik je verhaal zo lees is er maar één persoon die het echt fout doet: jou ex.
Onbegrijpelijk gedrag en bijzonder onvolwassen.
Ik zou met iemand hierover praten als ik jou was. Dat je het constateert van jezelf is al stap nummer één, nu de lijn doortrekken voordat je er straks aan onderdoor gaat.
Waarom twijfel je zo aan jezelf? Je komt over als een hele goede, zorgzame moeder. Heb je weleens momentjes voor jouzelf, quality time? Om even te ontspannen of om de uitlaatklep even open te zetten? Bijvoorbeeld sport, buitenactiviteiten of misschien een avondje uit?
Dan kan je misschien wat meer relativeren en je stress loslaten.
In ieder geval :heel veel sterkte! Probeer niet om in je eentje de wereld te veranderen, zoek wat professionele hulp.
vrijdag 22 februari 2019 10:07
Met een baan van 36 uur en drie kinderen mag je best af en toe een steekje laten vallen hoor. Je kinderen verwachten heus niet dat je alles perfect doet.
En die ex, die weet heus wel dat hij heel erg faalt, en om de aandacht van zichzelf af te leiden gaat hij jou vertellen dat juist jij faalt, zodat het niet zo'n zeer meer doet. Dat klopt toch niet? Je moet je niet laten intimideren maar hem gewoon af en toe een sneer geven als hij niet dimt.
Op zich ontzettend lief van je huidige man dat hij zo zijn best doet voor kinderen die nieteens van hemzelf zijn. Ik zou zuinig op hem zijn want hij moet wel veel om je geven.
Probeer te genieten van alles wat je nu hebt want ook dit gaat allemaal voorbij. Dat je mensen beledigt lijkt mij wel mee te vallen anders hadden ze je allang laten stikken. Niemand voelt zich zo verplicht als je denkt hoor. Echt agressieve, gemene, wrede uitvallen zou ik proberen tegen te houden want die vergeet je niet zo snel.
Ik zou proberen alle ballen in de lucht te houden maar niet meer ballen dan strikt verplicht. Delegeer wat zaken en gun jezelf eens wat leuks. Sterkte!
En die ex, die weet heus wel dat hij heel erg faalt, en om de aandacht van zichzelf af te leiden gaat hij jou vertellen dat juist jij faalt, zodat het niet zo'n zeer meer doet. Dat klopt toch niet? Je moet je niet laten intimideren maar hem gewoon af en toe een sneer geven als hij niet dimt.
Op zich ontzettend lief van je huidige man dat hij zo zijn best doet voor kinderen die nieteens van hemzelf zijn. Ik zou zuinig op hem zijn want hij moet wel veel om je geven.
Probeer te genieten van alles wat je nu hebt want ook dit gaat allemaal voorbij. Dat je mensen beledigt lijkt mij wel mee te vallen anders hadden ze je allang laten stikken. Niemand voelt zich zo verplicht als je denkt hoor. Echt agressieve, gemene, wrede uitvallen zou ik proberen tegen te houden want die vergeet je niet zo snel.
Ik zou proberen alle ballen in de lucht te houden maar niet meer ballen dan strikt verplicht. Delegeer wat zaken en gun jezelf eens wat leuks. Sterkte!
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
vrijdag 22 februari 2019 12:56
Bedankt voor de lieve reacties. Ik denk dat ik inderdaad toch eens voor hulp moet gaan kijken, alleen vind dat echt heel moeilijk. Buiten mijn werk en de kinderen om heb ik ook niet echt iets voor mezelf. Ik sport niet, heb geen hobbys en heb ook bijna geen vrienden. De vrienden die ik wel, zie ik misschien 1x inde maand of 2 maanden. Ik vecht al heel lang tegen me ex, maar er komt niks uit, behalve dat ik me klote voel en hij vrolijk doorgaat. Ik heb er gewoon geen kracht meer voor om steeds te blijven vechten zonder er iets mee op te schieten. En het lullige is, is dat hij me ook niet met rust laat, want hij heeft wel gedeelde voogdij. Alleen gebruikt hij dat niet om voor de kinderen te zorgen maar puur om mij stuk te maken en momenteel lukt hem dat aardig, omdat ik gewoon op ben.
vrijdag 22 februari 2019 13:13
Kun je je ex niet negeren en aan de kinderen uitleggen waarom en dat ie ze niet hoort te betrekken bij volwassen zaken want ze voelen natuurlijk de stress daarover bij jou.
En mail hem dat je vanaf nu alleen mailt over de kinderen en of hij op volwassen kan communiceren omdat je anders naar een advocaat stapt.
Je hoeft niet naar hem te luisteren dus blokkeer hem op je telefoon en zeg dat je klaar bent met zijn beledigingen en dat je de mails bewaart.
En mail hem dat je vanaf nu alleen mailt over de kinderen en of hij op volwassen kan communiceren omdat je anders naar een advocaat stapt.
Je hoeft niet naar hem te luisteren dus blokkeer hem op je telefoon en zeg dat je klaar bent met zijn beledigingen en dat je de mails bewaart.
vrijdag 22 februari 2019 13:26
Mijn ex kan ontzettend goed alles verdraaien en naar zijn hand zetten. De vorige x dat ik het met een advocaat probeerde heb ik meer verloren dan gewonnen, dus dat durf ik ook niet zo goed meer. Mijn contakt met hem is al minimaal, maar nu stuurt hij de jeugdzorg op me af als reactie daarop. En ik weet heus wel dat de jeugdzorg niks zal doen, omdat de klachten die hij gegeven heeft niet waar zijn, maar er komt wel weer een onderzoek waar ik eigenlijk helemaal geen tijd en energie meer voor hebt. En zo gaat het al jaren door. En de kinderen hebben er inderdaad ook last van. Ik weet gewoon niet meer wat ik kan doen. Mede daarom voel ik me ook gewoon een slechte moeder, want die kinderen worden gepakt omdat hij mij stuk wilt maken. En me huidige vriend trouwens ook, waar daar loopt mijn ex ook leugens over te vertellen. Ik moet me steeds verantwoorden heb ik het gevoel en het lukt me gewoon niet meer. De koek is op bij me en ben bang dat dat straks ook weer tegen me gebruikt word.
vrijdag 22 februari 2019 13:42
Ik zou een melding maken bij de politie en jeugdzorg vriendelijk te woord staan evt. Het huis laten zien en vertellen dat ie gewoon aan het pesten is.
Heb je geen steun van je vriend? Laat ie jou zo behandelen? Vind ik wel een beetje slap, hij kan je ex toch ook opbellen en zeggen dat ie moet stoppen met dat rare gedrag en dat ie jou met rust moet laten.
Ik zou ook een goede vriendin vaker vertellen waar je mee zit, dan voel je je ook gesteund, als jij op die nare momenten even je hart kunt luchten en zij zegt wat een eikel! dan ben je het tenminste even aan iemand kwijt dat scheelt hoor.
Heb je geen steun van je vriend? Laat ie jou zo behandelen? Vind ik wel een beetje slap, hij kan je ex toch ook opbellen en zeggen dat ie moet stoppen met dat rare gedrag en dat ie jou met rust moet laten.
Ik zou ook een goede vriendin vaker vertellen waar je mee zit, dan voel je je ook gesteund, als jij op die nare momenten even je hart kunt luchten en zij zegt wat een eikel! dan ben je het tenminste even aan iemand kwijt dat scheelt hoor.
vrijdag 22 februari 2019 14:01
Mijn vriend steunt me gelukkig aan alle kanten, maar hij heeft zoiets van laat hem je niet zo opjagen, dat is precies wat hij wil. En daar heeft me vriend ook wel gelijk in. Ik kan het alleen zo moeilijk loslaten omdat het elke x weer wat nieuws is en het raakt me omdat het vaak over de rug van mijn kinderen gaat. Uiteraard ga ik de jeugdzorg gewoon te woord staan en mogen ze bij mij thuis alles zien. Alleen alles bij elkaar maakt dat ik twijfel aan mezelf en ik merk gewoon dat ik op ben door het steeds te moeten vechten. Ik ben gewoon me geloof in rechtvaardigheid aan het verliezen en de zin in het leven. Vraag me af waar ik het allemaal voor doe. En enige wat me door laat gaan zijn me kinderen. Voor hen moet ik er staan!
vrijdag 22 februari 2019 14:23
Daar heeft je vriend ook weer gelijk in, het probleem is ook een beetje dat jij het je enorm aantrekt allemaal, je kunt je gekke ex niet veranderen maar wel jezelf als jij sterker wordt en je minder druk maakt kan hij je niet emotioneel raken, ik zou daar aan werken met een psycholoog,
En alleen nog met ex de belangrijkste dingen mailen en je niet uit de tent laten lokken, negeer beledigingen net als bij een klein kind.
En alleen nog met ex de belangrijkste dingen mailen en je niet uit de tent laten lokken, negeer beledigingen net als bij een klein kind.
