Psyche
alle pijlers
Angststoornissen...
dinsdag 16 april 2019 13:16
Hallo,
Ik ben ondertussen bijna 34 jaar en heb al sinds mijn 19de last van angsstoornissen. Dat is begonnen na een verdoving waaruit ik verkeerd wakker werd...Ik hoorde wel alles maar kon niet reageren. Viel toen opnieuw in slaap maar enkele dagen later werd er een onnozel mopje gemaakt over begraven en daar was het...zomaar uit het nieuws...Ik zat in een bubbel...Leefde niet meer, had angst om te slapen. Ervoor had ik ook al een zware jeugd en kindertijd achter de rug. Om een lang verhaal kort te maken heeft het mij jaren geduurd om weer te leren slapen, genieten van mijn leven. Ondertussen was er ook onze dochter bijgekomen en dat hielp me wel goed. Al was ik ook wel zeer overbezorgd om haar. Het is enkele jaren goed gegaan. Ik heb vier jaar terug mijn poetswerk opgegeven om in de meer sociale sector te werken. Er werd een nieuwe winkel geopend en iedereen was nieuw, het was een job die ik supergraag deed ook al had mijn gezin het moeilijk dat ik elk weekend moest werken. Door omstandigheden (gerant was niet wie hij leek te zijn...heeft daarna ook in kranten gestaan...en hij had me aangevallen in zijn boosheid op een bepaald moment) en ik ben vertrokken. Er weer psychisch onderdoor, ik deed niks meer, ik bekwam ook mijn medisch ontslag omdat het psychisch niet haalbaar was om nog met hem samen te werken. Mijn collega's heb ik niet meer gehoord toen. Ik nam paroxetine en alprozolam ter ondersteuning maar ik kwam nog angstiger door de bij werkingen. Ik at niks meer, deed niks meer...Enkele maanden later kwam eindelijk de waarheid boven en stond het in de kranten. Ook de andere collega's hebben zich geexcuseerd naar mij toe dan en het was afgesloten. Ik was die maanden nog thuis geweest om dat het niet ging, langzaam ging ik vooruit. Ik schreef me in voor de opleiding verpleegkundige en startte met volle moed. De theorie lag me enorm en lukte echt wel goed. Maar toen kwam de stage...En na 1 week gaf ik over, kreeg opnieuw angstaanvallen. Dus moest ik wel inzien dat ik in die sector beter niet doordoe aangezien ik beter niet bij leed en pijn ben. Het maakt me weer bang en nu zit ik er weer middenin...Angstaanvallen, hyperventilatie...Ik liep zelfs buiten toen mijn dochter bij de kapper zat...Mijn schoonzus is met mijn dochter naar de tandarts moeten gaan. Mijn man zei dat ik naar de dokter moest (hij vind het erg moeilijk te begrijpen en vind dat ik me gewoon moet vermannen). Ik kreeg een voorschrift voor kine voor ademhalingsoefeningen en relaxatietherapie. Ook werd mij escitalopram voorgeschreven (nu 5 dagen 1/2, daarna 1--10mg) Ik werd gezegd dat ik moest doorbijten door de bijwerkingen en het pas na minstens een maand zal werken. Ik ben bang van de medicijnen, zeker om dat ze het in het begin erger zouden maken. Ik las ook al over iemand die zich op rails had gelegd. Ik weet niet wat ik nu het beste doe, stoppen of doorgaan. Ga ik hier door geraken? Het is zo lastig voor mijn gezin maar zeker voor mij. Het proberen weg te steken maakt ook weer angst en dan zijn we weer vertrokken...Ik weet ook dat ik nu zo vlug mogelijk werk moet vinden maar voel me zo angstig nog. Maar anderen denken dan vaak, ze wil niet werken...Terwijl alles wat ik nu wil, is weer normaal functioneren, leven, gelukkig zijn. Genieten...Iemand ervaring? Alvast bedankt!
Ik ben ondertussen bijna 34 jaar en heb al sinds mijn 19de last van angsstoornissen. Dat is begonnen na een verdoving waaruit ik verkeerd wakker werd...Ik hoorde wel alles maar kon niet reageren. Viel toen opnieuw in slaap maar enkele dagen later werd er een onnozel mopje gemaakt over begraven en daar was het...zomaar uit het nieuws...Ik zat in een bubbel...Leefde niet meer, had angst om te slapen. Ervoor had ik ook al een zware jeugd en kindertijd achter de rug. Om een lang verhaal kort te maken heeft het mij jaren geduurd om weer te leren slapen, genieten van mijn leven. Ondertussen was er ook onze dochter bijgekomen en dat hielp me wel goed. Al was ik ook wel zeer overbezorgd om haar. Het is enkele jaren goed gegaan. Ik heb vier jaar terug mijn poetswerk opgegeven om in de meer sociale sector te werken. Er werd een nieuwe winkel geopend en iedereen was nieuw, het was een job die ik supergraag deed ook al had mijn gezin het moeilijk dat ik elk weekend moest werken. Door omstandigheden (gerant was niet wie hij leek te zijn...heeft daarna ook in kranten gestaan...en hij had me aangevallen in zijn boosheid op een bepaald moment) en ik ben vertrokken. Er weer psychisch onderdoor, ik deed niks meer, ik bekwam ook mijn medisch ontslag omdat het psychisch niet haalbaar was om nog met hem samen te werken. Mijn collega's heb ik niet meer gehoord toen. Ik nam paroxetine en alprozolam ter ondersteuning maar ik kwam nog angstiger door de bij werkingen. Ik at niks meer, deed niks meer...Enkele maanden later kwam eindelijk de waarheid boven en stond het in de kranten. Ook de andere collega's hebben zich geexcuseerd naar mij toe dan en het was afgesloten. Ik was die maanden nog thuis geweest om dat het niet ging, langzaam ging ik vooruit. Ik schreef me in voor de opleiding verpleegkundige en startte met volle moed. De theorie lag me enorm en lukte echt wel goed. Maar toen kwam de stage...En na 1 week gaf ik over, kreeg opnieuw angstaanvallen. Dus moest ik wel inzien dat ik in die sector beter niet doordoe aangezien ik beter niet bij leed en pijn ben. Het maakt me weer bang en nu zit ik er weer middenin...Angstaanvallen, hyperventilatie...Ik liep zelfs buiten toen mijn dochter bij de kapper zat...Mijn schoonzus is met mijn dochter naar de tandarts moeten gaan. Mijn man zei dat ik naar de dokter moest (hij vind het erg moeilijk te begrijpen en vind dat ik me gewoon moet vermannen). Ik kreeg een voorschrift voor kine voor ademhalingsoefeningen en relaxatietherapie. Ook werd mij escitalopram voorgeschreven (nu 5 dagen 1/2, daarna 1--10mg) Ik werd gezegd dat ik moest doorbijten door de bijwerkingen en het pas na minstens een maand zal werken. Ik ben bang van de medicijnen, zeker om dat ze het in het begin erger zouden maken. Ik las ook al over iemand die zich op rails had gelegd. Ik weet niet wat ik nu het beste doe, stoppen of doorgaan. Ga ik hier door geraken? Het is zo lastig voor mijn gezin maar zeker voor mij. Het proberen weg te steken maakt ook weer angst en dan zijn we weer vertrokken...Ik weet ook dat ik nu zo vlug mogelijk werk moet vinden maar voel me zo angstig nog. Maar anderen denken dan vaak, ze wil niet werken...Terwijl alles wat ik nu wil, is weer normaal functioneren, leven, gelukkig zijn. Genieten...Iemand ervaring? Alvast bedankt!
dinsdag 16 april 2019 13:42
Houdt de dokter of psychiater vinger aan de pols wat betreft de medicatie? Het klopt dat de bijwerkingen het eerst erger kunnen maken, maar het moet wel te dragen zijn. De werking kan al eerder starten, maar is maximaal na 4-6 weken inderdaad. Mijn ervaring is dat de eerste week vaak het ergste is qua bijwerkingen en het daarna afneemt.
Maar geef dit aub aan bij huisarts of psychiater! Die kan kijken naar evt andere antidepressiva, tijdelijk iets kalmerends erbij, of een andere oplosssing. Sterkte!
Maar geef dit aub aan bij huisarts of psychiater! Die kan kijken naar evt andere antidepressiva, tijdelijk iets kalmerends erbij, of een andere oplosssing. Sterkte!
dinsdag 16 april 2019 14:27
Mijn ervaring is ook dat het de eerste weken wat heftiger is. Ik kreeg toen van mijn huisarts oxazepam erbij om de ergste pieken van mijn paniek en angstaanvallen door te komen. Dus stoppen zou ik zeker niet doen. Ik weet dat het nu allemaal uitzichtloos lijkt, maar het word beter en je moet er echt even doorheen. Niet opgeven en gewoon je huisarts om wat kalmerends vragen. Heel veel succes!
dinsdag 16 april 2019 15:04
Bij mij ook! Heb ook escilatopram, de eerste week/2 weken was het ergst bij mij , daarna zakte het echt!
Ik was ook zó bang voor de bijwerkingen dat ik het nemen van medicatie een jaar lang uitgesteld heb, maar slik het nu 3 maanden en voel me écht beter. Niet top en therapie moet nog een hoop écht beter maken, maar het helpt me.
Probeer vol te houden hoor, maar ik weet hoe moeilijk dat is!
Bij mij was het trouwens na een ophoging van de dosis ook steeds weer even lastiger, dus schrik daar niet van als dat bij jou ook is.
En ook ik had de eerste 2 maanden lorazepam erbij, misschien kan je het vragen?
Ik was ook zó bang voor de bijwerkingen dat ik het nemen van medicatie een jaar lang uitgesteld heb, maar slik het nu 3 maanden en voel me écht beter. Niet top en therapie moet nog een hoop écht beter maken, maar het helpt me.
Probeer vol te houden hoor, maar ik weet hoe moeilijk dat is!
Bij mij was het trouwens na een ophoging van de dosis ook steeds weer even lastiger, dus schrik daar niet van als dat bij jou ook is.
En ook ik had de eerste 2 maanden lorazepam erbij, misschien kan je het vragen?
dinsdag 16 april 2019 16:40
Dank je iedereen,
Ik neem inderdaad ook lorazepam erbij op de moeilijkste momenten...
Om door te slapen krijg ik quetiapine…
Ik kom geregeld wakker met hartkloppingen en heb enge dromen dat ik iets krijg en hulp roep. Dat zullen de bijwerkingen van alles samen wel wat zijn.
Ik moet donderdag verhogen naar de 10mg, ben benieuwd...
S'avonds drink ik graag een glas wijn om tot rust te komen en dat helpt ook, dan neem ik geen lorazepam…
Ik hoop op vlugge beterschap, ben zo bang dat alles wordt zoals vroeger en ook voor na de medicatie...Maar liever dat dan me nog zo te voelen denk ik...
Vandaag met mijn dochter tot aan de boer gewandeld...Het was een opgave, maar het is gelukt. Ook ben ik dan nog naar de supermarkt gereden. Het is ook goed gegaan, maar waarom stopt mijn hoofd toch niet met denken denken denken...
Ik neem inderdaad ook lorazepam erbij op de moeilijkste momenten...
Om door te slapen krijg ik quetiapine…
Ik kom geregeld wakker met hartkloppingen en heb enge dromen dat ik iets krijg en hulp roep. Dat zullen de bijwerkingen van alles samen wel wat zijn.
Ik moet donderdag verhogen naar de 10mg, ben benieuwd...
S'avonds drink ik graag een glas wijn om tot rust te komen en dat helpt ook, dan neem ik geen lorazepam…
Ik hoop op vlugge beterschap, ben zo bang dat alles wordt zoals vroeger en ook voor na de medicatie...Maar liever dat dan me nog zo te voelen denk ik...
Vandaag met mijn dochter tot aan de boer gewandeld...Het was een opgave, maar het is gelukt. Ook ben ik dan nog naar de supermarkt gereden. Het is ook goed gegaan, maar waarom stopt mijn hoofd toch niet met denken denken denken...
