Psyche
alle pijlers
Advies gevraagd, starten met Fluoxetine / prozac ?
woensdag 22 mei 2019 21:19
Al jaren aan het meelezen en dan nu iets waar ik alleen niet uitkom. Thuis snappen ze het niet zo heel goed. Dus wellicht dat een outsider of iemand met ervaring mij wat inzicht kan geven?
Korte voorgeschiedenis
Moeilijke opvoeding, gescheiden ouders, vader in buitenland en weinig contact en een moeder die behoorlijk in de knoei zat en heel veel slechte keuzes heeft gemaakt waardoor wij veel hebben gezien en meegemaakt. Dingen die kinderen niet mee mogen zien/meemaken.
Daarnaast ben ik veel gepest en heb ik in mijn jongere jaren zelf ook een aantal keuzes gemaakt die niet verstandig waren omdat ik opzoek naar liefde en geborgenheid bij de verkeerde personen omdat ik die in mijn jeugd zo heb gemist. Resultaat; op 19 jarige leeftijd een alleenstaande moeder met behoorlijke schulden.
Maar.. na jaren keihard knokken nu al jaren een stabiel leven, (ben inmiddels 35) al 10 jaar een lieve partner, fijne kinderen, prima koop huisje & financiële zekerheid. Niets te klagen zou je denken?
Maar nu is de sterkte vrouw in me ineens verdwenen. De vrolijke persoon die ik altijd ben geweest is de afgelopen 1,5 jaar langzaam verdwenen. Ik sleep me elke dag door al mijn dagelijkse verantwoordelijkheden heen en zie de mooie momenten niet meer.
Dit heeft me in oktober doen besluiten om hulp te zoeken.
Ik ben begonnen bij een gerenommeerde praktijk met eerst een periode mindfullness, rust in mijn hoofd krijgen, in kaart brengen van mijn levensstijl en hoe ik de ontspanning en spanning in balans kan brengen. Daarna heb ik een aantal EMDR sessies gehad en ga nu een traject in voor PMT gecombineerd met schema therapie. Op dit vlak wordt ik dus goed begeleid alleen gaat het alleen niet zo heel snel.
Alleen ervaar ik de laatste weken een heel onrustig gevoel. Een soort zenuwachtig gevoel in mijn maag, mijn hoofd draait overuren, dit is zodra ik wakker wordt aanwezig en verergerd op mijn werk, in groepen en bij activiteiten. Alleen thuis wanneer ik alleen ben voel ik me een beetje rustig. Ik slaap heel slecht. Ik wordt midden in de nacht wakker. Klaar wakker. Omdat ik dan ga bedenken wat ik allemaal nog moet doen.
Ik heb moeite met het benoemen van wat er nu aan de hand is, aangezien ik sowieso moeite heb met benoemen wat ik voel, maar mijn psycholoog en de hoofd psychiater geven aan dat ze vermoeden dat ik op het randje van een burn out zit. Dat mijn lichaam aan het aangeven dat het genoeg is. Ze hebben mij nu slaapmiddelen en een antidepressiva voorgeschreven. Prozac.
Mijn partner steigerde wel even toen hij dit hoorde, maar geeft aan dat hij mijn steunt wanneer ik kies dit in te gaan nemen. Ik zelf twijfel enorm. Ergens knaagt er iets die zegt, joh stel je niet aan, dit heb je helemaal niet nodig. Gewoon doorgaan.
Ook is er een angst. Aangezien mijn moeder jaren verslaafd is geweest aan de Seroxat. ( al is me verzekerd dat dit middel niet te vergelijken ) is.
Wie heeft hier ervaring in? Kan dit middel me echt helpen? Ik ben ook erg bang voor de bijwerkingen aangezien ik lees dat de eerste weken het erger is en dat mensen echt depressief worden.
Excuus voor het lange verhaal, kort en bondig is me niet echt gelukt.
Korte voorgeschiedenis
Moeilijke opvoeding, gescheiden ouders, vader in buitenland en weinig contact en een moeder die behoorlijk in de knoei zat en heel veel slechte keuzes heeft gemaakt waardoor wij veel hebben gezien en meegemaakt. Dingen die kinderen niet mee mogen zien/meemaken.
Daarnaast ben ik veel gepest en heb ik in mijn jongere jaren zelf ook een aantal keuzes gemaakt die niet verstandig waren omdat ik opzoek naar liefde en geborgenheid bij de verkeerde personen omdat ik die in mijn jeugd zo heb gemist. Resultaat; op 19 jarige leeftijd een alleenstaande moeder met behoorlijke schulden.
Maar.. na jaren keihard knokken nu al jaren een stabiel leven, (ben inmiddels 35) al 10 jaar een lieve partner, fijne kinderen, prima koop huisje & financiële zekerheid. Niets te klagen zou je denken?
Maar nu is de sterkte vrouw in me ineens verdwenen. De vrolijke persoon die ik altijd ben geweest is de afgelopen 1,5 jaar langzaam verdwenen. Ik sleep me elke dag door al mijn dagelijkse verantwoordelijkheden heen en zie de mooie momenten niet meer.
Dit heeft me in oktober doen besluiten om hulp te zoeken.
Ik ben begonnen bij een gerenommeerde praktijk met eerst een periode mindfullness, rust in mijn hoofd krijgen, in kaart brengen van mijn levensstijl en hoe ik de ontspanning en spanning in balans kan brengen. Daarna heb ik een aantal EMDR sessies gehad en ga nu een traject in voor PMT gecombineerd met schema therapie. Op dit vlak wordt ik dus goed begeleid alleen gaat het alleen niet zo heel snel.
Alleen ervaar ik de laatste weken een heel onrustig gevoel. Een soort zenuwachtig gevoel in mijn maag, mijn hoofd draait overuren, dit is zodra ik wakker wordt aanwezig en verergerd op mijn werk, in groepen en bij activiteiten. Alleen thuis wanneer ik alleen ben voel ik me een beetje rustig. Ik slaap heel slecht. Ik wordt midden in de nacht wakker. Klaar wakker. Omdat ik dan ga bedenken wat ik allemaal nog moet doen.
Ik heb moeite met het benoemen van wat er nu aan de hand is, aangezien ik sowieso moeite heb met benoemen wat ik voel, maar mijn psycholoog en de hoofd psychiater geven aan dat ze vermoeden dat ik op het randje van een burn out zit. Dat mijn lichaam aan het aangeven dat het genoeg is. Ze hebben mij nu slaapmiddelen en een antidepressiva voorgeschreven. Prozac.
Mijn partner steigerde wel even toen hij dit hoorde, maar geeft aan dat hij mijn steunt wanneer ik kies dit in te gaan nemen. Ik zelf twijfel enorm. Ergens knaagt er iets die zegt, joh stel je niet aan, dit heb je helemaal niet nodig. Gewoon doorgaan.
Ook is er een angst. Aangezien mijn moeder jaren verslaafd is geweest aan de Seroxat. ( al is me verzekerd dat dit middel niet te vergelijken ) is.
Wie heeft hier ervaring in? Kan dit middel me echt helpen? Ik ben ook erg bang voor de bijwerkingen aangezien ik lees dat de eerste weken het erger is en dat mensen echt depressief worden.
Excuus voor het lange verhaal, kort en bondig is me niet echt gelukt.
benc wijzigde dit bericht op 22-05-2019 21:20
Reden: spelfout
Reden: spelfout
0.08% gewijzigd
"You don't have to see the whole staircase, just take the first step."
woensdag 22 mei 2019 21:46
Tja, uiteindelijk moet je zelf de knoop doorhakken. Het kan inderdaad weken duren voor je verbetering merkt. Door die zure appel moet je heen bijten.
Persoonlijk heeft een lage dosering antipsychotica me het meest geholpen voor rust in mijn hoofd en slapen. De AD helpen dan weer meer voor mijn stemming. Maar heel persoonlijk en iedereen zal zijn eigen verhaal hierin hebben. Dus uiteindelijk heb je niks aan mijn ervaring. Ik heb ook jaren gezocht naar de juiste combi van middelen en juiste dosering.
Als je denkt dat je op eigen kracht en therapie niet beter kunt worden, schroom dan niet en probeer het. Het kan heel veel verschil maken.
Persoonlijk heeft een lage dosering antipsychotica me het meest geholpen voor rust in mijn hoofd en slapen. De AD helpen dan weer meer voor mijn stemming. Maar heel persoonlijk en iedereen zal zijn eigen verhaal hierin hebben. Dus uiteindelijk heb je niks aan mijn ervaring. Ik heb ook jaren gezocht naar de juiste combi van middelen en juiste dosering.
Als je denkt dat je op eigen kracht en therapie niet beter kunt worden, schroom dan niet en probeer het. Het kan heel veel verschil maken.
woensdag 22 mei 2019 22:21
jouw jeugd klinkt bijna gelijk aan mijn jeugd. Vervelend dat je dit hebt meegemaakt. En geloof me het hakt er flink in, zeker als je steeds maar door bent gegaan ipv verwerken.
Je mag natuurlijk zelf kiezen of je het slikt maar je hulpverleners proberen je te helpen en hebben vast het beste met je voor.
anoniem_385323 wijzigde dit bericht op 23-05-2019 17:27
10.44% gewijzigd
woensdag 22 mei 2019 23:10
Ik heb geen ervaring met die medicatie en weet ook niet of je die moet innemen, maar 1 ding weet ik wel en dat is dat "stel je niet aan, gewoon doorgaan" een heel slecht idee is.
Je zal rust moeten gaan inbouwen voor jezelf, op wat voor manier dan ook, want het gaat blijkbaar niet goed met je.
Oja enne complimenten dat je zo hard hebt gewerkt en alles zo mooi op de rit hebt gekregen, erg knap van je!
Je zal rust moeten gaan inbouwen voor jezelf, op wat voor manier dan ook, want het gaat blijkbaar niet goed met je.
Oja enne complimenten dat je zo hard hebt gewerkt en alles zo mooi op de rit hebt gekregen, erg knap van je!
woensdag 22 mei 2019 23:16
donderdag 23 mei 2019 06:54
Bedankt voor jullie reacties
Doorgaan is alles wat ik ken. Niet stilstaan bij wat er gebeurd maar doorgaan is alrijd mijn manier geweest om te kunnen overleven.
Dus om dat nu wel te moeten gaan doen is heel onnatuurlijk voor mij.
Daarnaast ben ik helemaal niet in contact met mijn gevoel dus de benoeming van een burn out of iets anders trek ik soms in twijfel. Terwijl ik echt wel weet dat het het niet goed met me gaat denk ik soms ook wel dat zolang ik nog functioneer het misschien allemaal wel meevalt.
Mijn angst voor de medicatie is dat ik een afgevlakt persoon ga worden. Zoals mijn moeder mijn hele jeugd was. Al geven ze aan dat dit met 20 mg fluixetine niet het geval ze zijn toch vind ik het heel eng. Ook de angst dat ik er nooit meer vanaf kom. Bedoeling is het max half jaar tot een jaar te gebruiken.
Doorgaan is alles wat ik ken. Niet stilstaan bij wat er gebeurd maar doorgaan is alrijd mijn manier geweest om te kunnen overleven.
Dus om dat nu wel te moeten gaan doen is heel onnatuurlijk voor mij.
Daarnaast ben ik helemaal niet in contact met mijn gevoel dus de benoeming van een burn out of iets anders trek ik soms in twijfel. Terwijl ik echt wel weet dat het het niet goed met me gaat denk ik soms ook wel dat zolang ik nog functioneer het misschien allemaal wel meevalt.
Mijn angst voor de medicatie is dat ik een afgevlakt persoon ga worden. Zoals mijn moeder mijn hele jeugd was. Al geven ze aan dat dit met 20 mg fluixetine niet het geval ze zijn toch vind ik het heel eng. Ook de angst dat ik er nooit meer vanaf kom. Bedoeling is het max half jaar tot een jaar te gebruiken.
"You don't have to see the whole staircase, just take the first step."
donderdag 23 mei 2019 07:30
benc schreef: ↑23-05-2019 06:54Bedankt voor jullie reacties
Doorgaan is alles wat ik ken. Niet stilstaan bij wat er gebeurd maar doorgaan is alrijd mijn manier geweest om te kunnen overleven.
Dus om dat nu wel te moeten gaan doen is heel onnatuurlijk voor mij.
Daarnaast ben ik helemaal niet in contact met mijn gevoel dus de benoeming van een burn out of iets anders trek ik soms in twijfel. Terwijl ik echt wel weet dat het het niet goed met me gaat denk ik soms ook wel dat zolang ik nog functioneer het misschien allemaal wel meevalt.
Mijn angst voor de medicatie is dat ik een afgevlakt persoon ga worden. Zoals mijn moeder mijn hele jeugd was. Al geven ze aan dat dit met 20 mg fluixetine niet het geval ze zijn toch vind ik het heel eng. Ook de angst dat ik er nooit meer vanaf kom. Bedoeling is het max half jaar tot een jaar te gebruiken.
Met de juiste dosis medicatie hoef je totaal geen afgevlakt persoon te worden.
Het haalt voor mij scherpe kantjes er net af . Ben vrolijker en relaxter.
Niet meer weglopen en doen alsof er niks aan de hand is (heb ik ook altijd gedaan, totdat ik echt vast liep), toegeven dat er problemen zijn, accepteren en inzicht krijgen wat je dwars zit is stap 1 en dan gaan verwerken.
In mijn geval moet ik iedere week een uur naar therapie, gedurende 1,5 jaar.
Het is heel begrijpelijk dat als je een onstabiele thuissituatie hebt gehad, je daar nu nog erg last van hebt.
Je thuissituatie is de basis van heel veel en als het daar niet goed gaat kun je later tegen van alles aanlopen.
Accepteren hoe het is dus, niet bagetaliseren en aanpakken.
Geloof me, ik kan het weten, heb jaren doorgelopen en mijn hoofd in het zand gestoken.
Jouw verhaal is bijna identiek aan mijn verhaal.
anoniem_385323 wijzigde dit bericht op 23-05-2019 17:27
9.69% gewijzigd
donderdag 23 mei 2019 21:08
Dank je wel @Eva_83 , je hebt gelijk in heel veel wat je zegt. Ik ga dan nu binnenkort beginnen aan schema therapie en daar komt een hoop aan bod wat ik heb ontwikkeld door het missen van de veilige thuis basis.
Voornamelijk mijn eigenwaarde heeft een flinke knal gehad. Ik hoop dat ik hier veel uit kan gaan halen. EMDR zette voor mij niet zo veel zoden aan de dijk. Er is te veel om op te ruimen.
Frustrerend om te lezen dat er meer mensen zijn met een soort gelijk verleden. Omdat ik weet hoe rot het is.
Hoewel ik ergens in mijn achterhoofd wel weet dat mijn ouders gewoon de capaciteit niet bezitten om beter te kunnen, heeft het zoveel nawerking en invloed op mijn welzijn als volwassen mens en knaagt er ergens toch altijd dat gevoel waarom hebben ze niet beter hun best gedaan. Waarom was ik niet belangrijk genoeg om beter te willen. Toen ik mijn eerste kindje kreeg, veranderde al mijn prioriteiten, doelen en dromen in het belang van mijn kind en heb ik keihard gevochten voor een goed bestaan.
@Allesmag, bedankt... Ik begin nu toch wel wat meer vertrouwen in medicatie te krijgen. Rust in mijn hoofd klinkt als hemel op dit moment.
Dit weekend afsluiting van een groot project op mijn werk. Ik heb al aan de bel getrokken dat ik na het weekend om tafel wil. Ze hebben zelf ook al door dat het niet goed gaat en weten van mijn therapie. Ook hier zal ik een stapje terug moeten gaan doen. ppff ik blijf het lastig vinden om toe te moeten geven...
, je hebt gelijk in heel veel wat je zegt. Ik ga dan nu binnenkort beginnen aan schema therapie en daar komt een hoop aan bod wat ik heb ontwikkeld door het missen van de veilige thuis basis. Voornamelijk mijn eigenwaarde heeft een flinke knal gehad. Ik hoop dat ik hier veel uit kan gaan halen. EMDR zette voor mij niet zo veel zoden aan de dijk. Er is te veel om op te ruimen.
Frustrerend om te lezen dat er meer mensen zijn met een soort gelijk verleden. Omdat ik weet hoe rot het is.
Hoewel ik ergens in mijn achterhoofd wel weet dat mijn ouders gewoon de capaciteit niet bezitten om beter te kunnen, heeft het zoveel nawerking en invloed op mijn welzijn als volwassen mens en knaagt er ergens toch altijd dat gevoel waarom hebben ze niet beter hun best gedaan. Waarom was ik niet belangrijk genoeg om beter te willen. Toen ik mijn eerste kindje kreeg, veranderde al mijn prioriteiten, doelen en dromen in het belang van mijn kind en heb ik keihard gevochten voor een goed bestaan.
@Allesmag, bedankt... Ik begin nu toch wel wat meer vertrouwen in medicatie te krijgen. Rust in mijn hoofd klinkt als hemel op dit moment.
Dit weekend afsluiting van een groot project op mijn werk. Ik heb al aan de bel getrokken dat ik na het weekend om tafel wil. Ze hebben zelf ook al door dat het niet goed gaat en weten van mijn therapie. Ook hier zal ik een stapje terug moeten gaan doen. ppff ik blijf het lastig vinden om toe te moeten geven...
"You don't have to see the whole staircase, just take the first step."
donderdag 23 mei 2019 21:23
Wat een toevaligheden weer.benc schreef: ↑23-05-2019 21:08Dank je wel @Eva_83
Voornamelijk mijn eigenwaarde heeft een flinke knal gehad. Ik hoop dat ik hier veel uit kan gaan halen. EMDR zette voor mij niet zo veel zoden aan de dijk. Er is te veel om op te ruimen.
Frustrerend om te lezen dat er meer mensen zijn met een soort gelijk verleden. Omdat ik weet hoe rot het is.
Hoewel ik ergens in mijn achterhoofd wel weet dat mijn ouders gewoon de capaciteit niet bezitten om beter te kunnen, heeft het zoveel nawerking en invloed op mijn welzijn als volwassen mens en knaagt er ergens toch altijd dat gevoel waarom hebben ze niet beter hun best gedaan. Waarom was ik niet belangrijk genoeg om beter te willen. Toen ik mijn eerste kindje kreeg, veranderde al mijn prioriteiten, doelen en dromen in het belang van mijn kind en heb ik keihard gevochten voor een goed bestaan.
@Allesmag, bedankt... Ik begin nu toch wel wat meer vertrouwen in medicatie te krijgen. Rust in mijn hoofd klinkt als hemel op dit moment.
Dit weekend afsluiting van een groot project op mijn werk. Ik heb al aan de bel getrokken dat ik na het weekend om tafel wil. Ze hebben zelf ook al door dat het niet goed gaat en weten van mijn therapie. Ook hier zal ik een stapje terug moeten gaan doen. ppff ik blijf het lastig vinden om toe te moeten geven...
Ik doe ook schema therapie.
Heel erg interessant en verhelderend om erachter te komen welke schema's je ontwikkelt hebt door de trauma's uit je jeugd.
Echt een hele goede therapie !
Ik begrijp precies wat je zegt wbt je kinderen.
Heb zelf ook kinderen van 7 en 3 jaar en begrijp niet dat ik zelf met zo weinig liefde ben opgegroeid.
Ik probeer mijn kinderen echt veel liefde te geven en te zeggen dat ik van de hou etc.
Maar je krijgt echt besef wat er bij jezelf thuis fout is gegaan, als je zelf kinderen hebt. Soms niet te begrijpen.
In schematherapie leer je dat je mensen (je ouders) niet kan veranderen maar wel kan veranderen hoe je er zelf mee omgaat.
Alsnog is het een soort zwaar rouwproces om te accepteren dat je eigenlijk niet de liefdevolle ouders hebt die je graag had willen hebben.
Ik ben trouwens ongeveer even oud als jou, 36 jaar.
Ik herken echt zoveel van wat je schrijft.
Ook de verkeerde keuzes met vriendjes op mijn 19e .
zaterdag 25 mei 2019 22:02
We komen uit het zelfde geboortejaar. scheelt inderdaad weinig.
Ik ga schema therapie in combinatie met PMT doen. Geen idee nog hoe dit werkt en wat dit met me gaat doen. Het is individueel. De schema's zijn al wel vastgesteld volgens mij, maar moeten nog besproken worden. Moest een vragenlijst van honderden vragen invullen en hier kwamen de 4 hoogste uit.
Ik denk en hoop dat ik hier al heel ver in ben.Ik heb alle contacten verbroken, maar ben niet boos meer. Heb nog wel een stukje onbegrip. Maar snap hun onkunde en beperkingen en dat ze zijn wie ze zijn. Ik kom er alleen nu na al die jaren achter dat ik er zoveel aan over heb gehouden. Nog steeds doe ik heel erg veel om maar een stukje bevestiging te krijgen, ik heb zoveel bewijzingsdrang, en maak me zelf kapot met er voor te zorgen dat alles altijd beter is dan vroeger. Dat mijn kinderen het beter hebben. Maar in mijn hoofd is het nooit goed genoeg. hoe goed ik het ook voor elkaar heb het moet beter. Maar ik ben te moe om het beter te doen, dus voel ik me schuldig. Schema Mislukking.
Ben jij al klaar met je therapie? En helpt het? Blijft het een strijd en geeft het je rust?
Ik doe ook schema therapie.
Heel erg interessant en verhelderend om erachter te komen welke schema's je ontwikkelt hebt door de trauma's uit je jeugd.
Echt een hele goede therapie !
Ik ga schema therapie in combinatie met PMT doen. Geen idee nog hoe dit werkt en wat dit met me gaat doen. Het is individueel. De schema's zijn al wel vastgesteld volgens mij, maar moeten nog besproken worden. Moest een vragenlijst van honderden vragen invullen en hier kwamen de 4 hoogste uit.
Maar je krijgt echt besef wat er bij jezelf thuis fout is gegaan, als je zelf kinderen hebt. Soms niet te begrijpen.
In schematherapie leer je dat je mensen (je ouders) niet kan veranderen maar wel kan veranderen hoe je er zelf mee omgaat.
Ik denk en hoop dat ik hier al heel ver in ben.Ik heb alle contacten verbroken, maar ben niet boos meer. Heb nog wel een stukje onbegrip. Maar snap hun onkunde en beperkingen en dat ze zijn wie ze zijn. Ik kom er alleen nu na al die jaren achter dat ik er zoveel aan over heb gehouden. Nog steeds doe ik heel erg veel om maar een stukje bevestiging te krijgen, ik heb zoveel bewijzingsdrang, en maak me zelf kapot met er voor te zorgen dat alles altijd beter is dan vroeger. Dat mijn kinderen het beter hebben. Maar in mijn hoofd is het nooit goed genoeg. hoe goed ik het ook voor elkaar heb het moet beter. Maar ik ben te moe om het beter te doen, dus voel ik me schuldig. Schema Mislukking.
Ben jij al klaar met je therapie? En helpt het? Blijft het een strijd en geeft het je rust?
"You don't have to see the whole staircase, just take the first step."
zondag 26 mei 2019 18:32
Die bevestiging zoek ik ook steeds.
Ik weet dat ik het niet moet doen maar doe het toch steeds.
En heb moeite om zelfstandig keuzes te maken omdat mijn moeder zeer dominant was en een erg uitgesproken zwart- wit mening over zaken heeft.
Ik vind het wel heel knap dat je het contact verbroken hebt.
Dat is een heel proces voordat je dat kunt.
Heb het zelf ook een poosje gedaan en eigenlijk ging het toen veel beter met me , maar toen kwam het schuldgevoel weer boven drijven..
Nee ik heb nu een sessie of 7 gehad en dat was vooral het in kaart brengen van alles.
Ze verwacht dat ik 1,5 jaar therapie ga krijgen, 1x per week
Het helpt wel, maar soms heb ik ook geen zin om te gaan.
Ik weet dat ik het niet moet doen maar doe het toch steeds.
En heb moeite om zelfstandig keuzes te maken omdat mijn moeder zeer dominant was en een erg uitgesproken zwart- wit mening over zaken heeft.
Ik vind het wel heel knap dat je het contact verbroken hebt.
Dat is een heel proces voordat je dat kunt.
Heb het zelf ook een poosje gedaan en eigenlijk ging het toen veel beter met me , maar toen kwam het schuldgevoel weer boven drijven..
Nee ik heb nu een sessie of 7 gehad en dat was vooral het in kaart brengen van alles.
Ze verwacht dat ik 1,5 jaar therapie ga krijgen, 1x per week
Het helpt wel, maar soms heb ik ook geen zin om te gaan.
zondag 26 mei 2019 18:50
Wat naar zo'n jeugd.
Waarom steigert je partner als jou voorgesteld wordt Prozac te gaan slikken?
Ik vind het je verhaal lezend, geen vreemde suggestie (tijdelijk Prozac). Het zou mooi zijn als het gebruik je wat op zou leveren.
Ik zou in elk geval proberen niet zo hard voor jezelf te zijn en het niet als falen en aanstellerij te zien. Geen mens die uiteindelijk het altijd maar doorgaan, volhoudt. Sterkte met de verdere therapie.
Waarom steigert je partner als jou voorgesteld wordt Prozac te gaan slikken?
Ik vind het je verhaal lezend, geen vreemde suggestie (tijdelijk Prozac). Het zou mooi zijn als het gebruik je wat op zou leveren.
Ik zou in elk geval proberen niet zo hard voor jezelf te zijn en het niet als falen en aanstellerij te zien. Geen mens die uiteindelijk het altijd maar doorgaan, volhoudt. Sterkte met de verdere therapie.
zondag 26 mei 2019 19:51
zondag 26 mei 2019 20:03
@Eva_83, dat het contact verbroken is, is nooit echt een keuze geweest maar in de loop der jaren zo gelopen. Heb het in ieder geval nooit uitgesproken. Ben niet zo van de confrontaties. Maar ik zocht ze steeds minder op. De enige keren dat ik ze zag was ook uit schuld gevoel en na een laatste gebeurtenis denk ik dat ze wel doorhadden dat er vanuit mij niets meer zou komen. Ze snappen niets van mij, en mijn moeder heeft zelfs wel eens gezegd.. Wat heb jij nu meegemaakt.. Dat zegt wel iets over hoever zij van de realiteit af staat en bezig is met haar eigen leed. Het geeft me inderdaad een heel stuk rust, omdat zolang het contact er nog was de onrust nog veel groter was. Zij hebben een manier van leven, zich omringen met ellende ( wat voor hun juist veilig is) wat mij juist de verkeerde kant op triggerd.
Lastig is dat he, dat je bewust bent van iets ( bevestiging zoeken) maar het onbewust toch blijft doen. het zit zo in je gedrag verweven dat het inmiddels deel van je is. lijkt me ook niet dat het na een paar sessies zomaar weg kan zijn.
@Tijdschriftenverslindster Dank je wel. Het is niet slecht bedoeld van mijn vriend. Maar gelukkig voor hem, snapt hij niets van wat er nu allemaal gebeurd. Hij heeft een gezegend leven gehad met weinig/geen traumatische gebeurtenissen. Hij is dan ook vrij snel tevreden, Hij werkt, heeft zijn gezin, zijn hobby's en verder niet al te veel gedoe. Heeft mij leren kennen als een bere sterke vrolijke meid en ziet me in een redelijk korte tijd veranderen. Hij respecteert mijn keuze en zal me altijd steunen. Maar vind het niet makkelijk.
Mijn keuze is wel gemaakt. Ik haal morgen de medicatie op bij de apotheek,
Lastig is dat he, dat je bewust bent van iets ( bevestiging zoeken) maar het onbewust toch blijft doen. het zit zo in je gedrag verweven dat het inmiddels deel van je is. lijkt me ook niet dat het na een paar sessies zomaar weg kan zijn.
@Tijdschriftenverslindster Dank je wel. Het is niet slecht bedoeld van mijn vriend. Maar gelukkig voor hem, snapt hij niets van wat er nu allemaal gebeurd. Hij heeft een gezegend leven gehad met weinig/geen traumatische gebeurtenissen. Hij is dan ook vrij snel tevreden, Hij werkt, heeft zijn gezin, zijn hobby's en verder niet al te veel gedoe. Heeft mij leren kennen als een bere sterke vrolijke meid en ziet me in een redelijk korte tijd veranderen. Hij respecteert mijn keuze en zal me altijd steunen. Maar vind het niet makkelijk.
Mijn keuze is wel gemaakt. Ik haal morgen de medicatie op bij de apotheek,
"You don't have to see the whole staircase, just take the first step."
zondag 26 mei 2019 20:05
Dank je wel voor je reactie Martinimeisje, ik ga ze morgen ophalen. Zal even door de beginfase heen moeten ben ik bang. Maar sta er nu wel achter.Martinimeisje schreef: ↑26-05-2019 19:51Ik slik een ander AD, maar wil toch even zeggen dat het beginnen een van de beste keuzes in mijn leven is geweest!
Totaal niet afgevlakt, eerder het tegendeel, en veel meer rust in mijn hoofd. Voor ik begon was ik non-stop aan het piekeren.
Fijn dat het jou zo goed heeft geholpen!
"You don't have to see the whole staircase, just take the first step."
zondag 26 mei 2019 20:10
Ik heb zowel Prozac als een slaapmiddel gebruikt. Ik was zwaar overspannen en slapen ging helemaal niet meer. Ik heb zelfs 60mg Prozac gehad icm hoge dosis slaapmedicatie en intensieve therapie. Het is mijn redding geweest. Ik gebruik geen slaapmedicatie meer en 'slechts' 20mg Prozac en ik ben nu de beste variant van mezelf. Heel blij dat ik hulp heb gezocht en medicatie heb aanvaard (want aan medicatie wilde ik helemaal niet. Ik ben toch niet gek?)
Sterkte! De kriebel in de maag ken ik. Het moment dat je kunt benoemen wat de kriebel is, is het moment dat het beter mag gaan. Althans, zo was het bij mij.
Sterkte! De kriebel in de maag ken ik. Het moment dat je kunt benoemen wat de kriebel is, is het moment dat het beter mag gaan. Althans, zo was het bij mij.
