Thuis
alle pijlers
Klaar met huisgenoten
donderdag 13 december 2018 22:46
Beste allen,
Ik woon nu bijna drie jaar in een gezinsappartement in een groot flatgebouw, wat ik deel met twee andere jongens. Een van hen is de zoon van de huiseigenaar, die er niet zelf woont. Wij zijn studenten, de buren zijn allemaal ouderen en alleenstaande moeders.
De eerste twee jaar was het er leuk wonen. We waren drie 'onafhankelijke' bewoners en waren er allemaal komen wonen zonder dat we elkaar kenden. Ik heb toen ook een goede band opgebouwd met de buren.
Na twee jaar is één van de huisgenoten weggegaan uit het huis. Er is toen een andere voor in de plaats gekomen. Ik had daar geen inspraak in, dat ging allemaal via de eigenaar. Zo kwam er een studiegenoot van de andere huisgenoot bij.
Op zich zijn het allebei prima jongens. Maar zij zijn nu echt met z'n tweeën en ik hoor er niet meer bij. Zij bespreken hun studie en hun vrienden, welke niet de mijne zijn, omdat ik mijn eigen heb. Daardoor is er geen eensgezindheid meer in het huis.
Daar kon ik nog prima mee leven. Dan zou ik er maar gewoon wonen en het sociale leven vind ik buitenshuis wel. Ik kookte voor mezelf en doe mijn eigen ding.
Nu krijgt het echter een gehele andere wending. Ze zijn enorm vies en rommelig geworden. Hun afwas blijft altijd staan, maar als mijn afwas niet direct afgewassen wordt krijg ik daar een opmerking over. Een paar keer per jaar, als ik op de studie of aan het werk ben bedenken ze wel eens een grote schoonmaak te doen, en dan worden ze boos dat ik niet meehielp, terwijl ik juist de rest van het jaar de boel op orde houd. Zij brengen nooit het afval weg, waardoor er soms een afgrijselijke lucht in huis hangt en ik wel genoodzaakt ben het te doen. Na drie weken vakantie kom ik terug met de verwachting dat ze zich huishoudelijk gezien wel zouden redden: nee hoor, drie vuilniszakken gewoon op het balkon, koffieapparaat vol schimmel, koelkast vol bedorven zooi en vrieskast niet dicht waardoor alles ontdooit was. Lekker zorgeloos thuiskomen.
Daarnaast zijn ze ook enorm luidruchtig.
De rapmuziek wordt op buitensporig volume opgezet, ze stampen en schuiven al het zware meubilair om 23:00 over de vloer. De arme 80-jarige onderbuurvrouw is al verschillende keren komen klagen. Dat is ook het punt. Zelf heb ik niet zo'n last van het lawaai, maar meerdere buren hebben last van ons. De andere twee hadden sowieso geen contact met de buren en geven er geen bal om, zeggen ze. Maar ik maakte altijd een praatje met de buren, die dat nu niet meer willen omdat ze mij zien als het gezicht van dat asociale adres.
Nu ben ik echt niet op mijn mond gevallen en kom ik tegen mijn huisgenoten echt wel voor mezelf op, maar het is gewoon enorm vermoeiend dat dagelijks te moeten doen op een plek waar je juist tot rust hoort te komen na een lange dag. Daarom ben ik er nu wel klaar mee. Zij zullen niet weggaan, samen zijn ze in de meerderheid en hij is het zoontje van de eigenaar. Steeds vaker overweeg ik te verhuizen, maar ik heb nog niet direct iets anders kunnen vinden in de omgeving. Ik ben er benieuwd wat anderen in zo'n situatie zouden doen.
Ik woon nu bijna drie jaar in een gezinsappartement in een groot flatgebouw, wat ik deel met twee andere jongens. Een van hen is de zoon van de huiseigenaar, die er niet zelf woont. Wij zijn studenten, de buren zijn allemaal ouderen en alleenstaande moeders.
De eerste twee jaar was het er leuk wonen. We waren drie 'onafhankelijke' bewoners en waren er allemaal komen wonen zonder dat we elkaar kenden. Ik heb toen ook een goede band opgebouwd met de buren.
Na twee jaar is één van de huisgenoten weggegaan uit het huis. Er is toen een andere voor in de plaats gekomen. Ik had daar geen inspraak in, dat ging allemaal via de eigenaar. Zo kwam er een studiegenoot van de andere huisgenoot bij.
Op zich zijn het allebei prima jongens. Maar zij zijn nu echt met z'n tweeën en ik hoor er niet meer bij. Zij bespreken hun studie en hun vrienden, welke niet de mijne zijn, omdat ik mijn eigen heb. Daardoor is er geen eensgezindheid meer in het huis.
Daar kon ik nog prima mee leven. Dan zou ik er maar gewoon wonen en het sociale leven vind ik buitenshuis wel. Ik kookte voor mezelf en doe mijn eigen ding.
Nu krijgt het echter een gehele andere wending. Ze zijn enorm vies en rommelig geworden. Hun afwas blijft altijd staan, maar als mijn afwas niet direct afgewassen wordt krijg ik daar een opmerking over. Een paar keer per jaar, als ik op de studie of aan het werk ben bedenken ze wel eens een grote schoonmaak te doen, en dan worden ze boos dat ik niet meehielp, terwijl ik juist de rest van het jaar de boel op orde houd. Zij brengen nooit het afval weg, waardoor er soms een afgrijselijke lucht in huis hangt en ik wel genoodzaakt ben het te doen. Na drie weken vakantie kom ik terug met de verwachting dat ze zich huishoudelijk gezien wel zouden redden: nee hoor, drie vuilniszakken gewoon op het balkon, koffieapparaat vol schimmel, koelkast vol bedorven zooi en vrieskast niet dicht waardoor alles ontdooit was. Lekker zorgeloos thuiskomen.
Daarnaast zijn ze ook enorm luidruchtig.
De rapmuziek wordt op buitensporig volume opgezet, ze stampen en schuiven al het zware meubilair om 23:00 over de vloer. De arme 80-jarige onderbuurvrouw is al verschillende keren komen klagen. Dat is ook het punt. Zelf heb ik niet zo'n last van het lawaai, maar meerdere buren hebben last van ons. De andere twee hadden sowieso geen contact met de buren en geven er geen bal om, zeggen ze. Maar ik maakte altijd een praatje met de buren, die dat nu niet meer willen omdat ze mij zien als het gezicht van dat asociale adres.
Nu ben ik echt niet op mijn mond gevallen en kom ik tegen mijn huisgenoten echt wel voor mezelf op, maar het is gewoon enorm vermoeiend dat dagelijks te moeten doen op een plek waar je juist tot rust hoort te komen na een lange dag. Daarom ben ik er nu wel klaar mee. Zij zullen niet weggaan, samen zijn ze in de meerderheid en hij is het zoontje van de eigenaar. Steeds vaker overweeg ik te verhuizen, maar ik heb nog niet direct iets anders kunnen vinden in de omgeving. Ik ben er benieuwd wat anderen in zo'n situatie zouden doen.
donderdag 13 december 2018 23:06
Bedankt voor jullie snelle reacties al!
Jullie bevestigen wel wat ook mijn onderbuikgevoel is. Wel jammer, ik heb leuke contacten in de mooie buurt waar ik woon (halfuurtje met trein en bus naar studie, 20 minuten de andere kant op naar het werk) en als de huisgenoten er een paar weken niet zijn is het echt een heerlijk appartement met een prachtig uitzicht. Maar wat moet, dat moet gebeuren... Ik denk wel dat ik, als ik iets nieuws zoek, het liefst op mezelf zou wonen, zonder huisgenoten. Een eigen plekje lijkt me erg fijn. Al is dat natuurlijk nog moeilijker te vinden.
Jullie bevestigen wel wat ook mijn onderbuikgevoel is. Wel jammer, ik heb leuke contacten in de mooie buurt waar ik woon (halfuurtje met trein en bus naar studie, 20 minuten de andere kant op naar het werk) en als de huisgenoten er een paar weken niet zijn is het echt een heerlijk appartement met een prachtig uitzicht. Maar wat moet, dat moet gebeuren... Ik denk wel dat ik, als ik iets nieuws zoek, het liefst op mezelf zou wonen, zonder huisgenoten. Een eigen plekje lijkt me erg fijn. Al is dat natuurlijk nog moeilijker te vinden.
vrijdag 14 december 2018 08:28
vrijdag 14 december 2018 09:39
Is 1 van beide niet bijna klaar met de studie? In dat geval is het misschien een kwestie van even uitzingen. Aan de andere kant heb je ook kans dat de eigenaar het wil verkopen als zijn zoon klaar is. Ik denk echt dat iets anders zoeken fijner is. Hebben de buren het telefoonnummer van de eigenaar niet? Misschien helpt het als ze daar klagen.
Als je in zo'n situatie woont als jij is het prettiger als je allemaal een beetje dezelfde normen en waarden hebt. Maar vaak weet je dat bij voorbaat niet. Hier is onze zoon het zoontje van de eigenaar. Zijn huisgenoten zijn allemaal oude vrienden van elkaar, dus dat gaat prima. Als er eentje uit gaat, komt er iemand in uit dezelfde vriendenclub (die wij dus ook kennen) of we laten de kamer even leeg.
Als je in zo'n situatie woont als jij is het prettiger als je allemaal een beetje dezelfde normen en waarden hebt. Maar vaak weet je dat bij voorbaat niet. Hier is onze zoon het zoontje van de eigenaar. Zijn huisgenoten zijn allemaal oude vrienden van elkaar, dus dat gaat prima. Als er eentje uit gaat, komt er iemand in uit dezelfde vriendenclub (die wij dus ook kennen) of we laten de kamer even leeg.