Werk & Studie
alle pijlers
Hoelang wennen aan nieuwe baan?
maandag 16 april 2018 19:52
Hi ladies,
Vraagje;
Hoelang duurt het ongeveer om te wennen aan een nieuwe baan?
Ik heb eigenlijk altijd bij hetzelfde bedrijf gewerkt en heb sinds 3 weken nu iets anders. Wat ontzettend wennen is.
sommige avonden kom ik echt huilend en overstuur thuis omdat ik niet kan wennen aan vooral de nieuwe collega’s!
Vooral 3 collega’s zijn ontzettend aan het klieken met zn 3e en heb het gevoel dat zij mij erg in de zeik nemen en niet openstaan voor mij.
Wat moet ik hier nu mee?
Voel me echt nu unhappy maar wil nu ook niet al de handdoek in de ring gooien zo snel.
Ik hoor graag jullie ervaringen/adviezen!
Xx Lisa
Vraagje;
Hoelang duurt het ongeveer om te wennen aan een nieuwe baan?
Ik heb eigenlijk altijd bij hetzelfde bedrijf gewerkt en heb sinds 3 weken nu iets anders. Wat ontzettend wennen is.
sommige avonden kom ik echt huilend en overstuur thuis omdat ik niet kan wennen aan vooral de nieuwe collega’s!
Vooral 3 collega’s zijn ontzettend aan het klieken met zn 3e en heb het gevoel dat zij mij erg in de zeik nemen en niet openstaan voor mij.
Wat moet ik hier nu mee?
Voel me echt nu unhappy maar wil nu ook niet al de handdoek in de ring gooien zo snel.
Ik hoor graag jullie ervaringen/adviezen!
Xx Lisa
maandag 16 april 2018 20:05
Is het een klein bedrijf? Hoe groot is je team?
Toen ik met m’n huidige baan begon was het een klein bedrijf (we zijn sindsdien overgenomen door een groot bedrijf) maar ik merkte dat sommige collega’s moeite wanneer er iemand nieuw bij kwam. Denk dat ze bang waren dat ze opeens minder belangrijk waren of omdat hun mening minder waard was.
Toen ik met m’n huidige baan begon was het een klein bedrijf (we zijn sindsdien overgenomen door een groot bedrijf) maar ik merkte dat sommige collega’s moeite wanneer er iemand nieuw bij kwam. Denk dat ze bang waren dat ze opeens minder belangrijk waren of omdat hun mening minder waard was.
anoniem_649444a6aa005 wijzigde dit bericht op 16-04-2018 20:08
Reden: Drukte te vroeg op “bericht plaatsen”
Reden: Drukte te vroeg op “bericht plaatsen”
94.37% gewijzigd
maandag 16 april 2018 20:06
Ik weet ondertussen van mezelf dat het ongeveer een half jaar duurt voordat het ‘eigen’ voelt. Is het korter, dan valt het mee, is het langer, dan hangt het er van af hoe erg het is of ik switch of niet.
Geef jezelf de tijd om te wennen. En geef jezelf ook een klein schopje onder je kont, overstuur en huilen... Als het nog steeds zo erg is over een x aantal maanden kun je toch gewoon weer solliciteren?
Geef jezelf de tijd om te wennen. En geef jezelf ook een klein schopje onder je kont, overstuur en huilen... Als het nog steeds zo erg is over een x aantal maanden kun je toch gewoon weer solliciteren?
maandag 16 april 2018 20:12
Heb wel met een aantal iets meer aansluiting maar daar heb ik minder mee te maken. Ze zitten te smoezen met z’n 2e en continu van die stomme grappen te maken ook ten koste van mij. Dat voelt echt niet goed. Ook nooit wat aan mij vragen of mij ergens bij betrekken. Dat soort dingen .. kan dit nog komen?Gate_Keeper schreef: ↑16-04-2018 20:04Vervelend zeg. Wat doen ze zoal dan? Heb je met geen enkele collega een aansluiting? Ik zou voor nu nog niet de handdoek in de ring gooien.
maandag 16 april 2018 20:14
Het is vrij groot bedrijf geworden! Denk ongeveer 10 man in mijn team.. en ik denk dat ik het misschien ook had bij mn oude baan hoor dat er iemand nieuws kwam. Maar ik gaf diegene toch wel altijd een kans en probeerde echt aardig te doen etc.. nu lijkt het alsof zij mij niet mogen of erbij willenamerican_girl schreef: ↑16-04-2018 20:05Is het een klein bedrijf? Hoe groot is je team?
Toen ik met m’n huidige baan begon was het een klein bedrijf (we zijn sindsdien overgenomen door een groot bedrijf) maar ik merkte dat sommige collega’s moeite wanneer er iemand nieuw bij kwam. Denk dat ze bang waren dat ze opeens minder belangrijk waren of omdat hun mening minder waard was.
maandag 16 april 2018 20:15
Een half jaar wennen aan het nieuwe werk of ook aan de collega’s? Had jij op t begin ook moeite om te fitten in de groep? Of waren ze meteen allemaal super leuk en aardig?Airecolette1 schreef: ↑16-04-2018 20:06Ik weet ondertussen van mezelf dat het ongeveer een half jaar duurt voordat het ‘eigen’ voelt. Is het korter, dan valt het mee, is het langer, dan hangt het er van af hoe erg het is of ik switch of niet.
Geef jezelf de tijd om te wennen. En geef jezelf ook een klein schopje onder je kont, overstuur en huilen... Als het nog steeds zo erg is over een x aantal maanden kun je toch gewoon weer solliciteren?
maandag 16 april 2018 21:16
Bedoelde je net of niet?;-) en wat maakt t dat jij nog niet helemaal gewend bent? Collega’s of t werk?
maandag 16 april 2018 21:20
maandag 16 april 2018 21:27
Super fijn dat t bij jou goed is gekomen en dat je het naar je zin hebt!!dame30 schreef: ↑16-04-2018 21:20Ik heb ook erg moeten wennen, ging van klein (6 man) naar groot (5000 man). Eerst 2 in mijn team, toen 20.
En ik ben niet zo van verandering, en ben een introvert persoon, die eerst de kat uit de boom kijkt.
Maar kwam goed, heb het nu super naar mn zin. Duurde toch wel bijna een jaar hoor...
Maar had jij ook het idee dat collega’s je niet leuk vonden of niet leuk deden en dat het later beter werd ?
maandag 16 april 2018 21:37
Nee dat idee had ik niet, maar iedereen werkte er 10+ jaar dus iedereen kende elkaar heel weg goed. Ik moest echt mijn best doen om er tussen te komen.
Daarbij was het werk nieuw voor mij dus voelde me echt dom omdat ik alles moest vragen in het begin.
Ik begon te settelen nadat ik een vast contract kreeg, misschien omdat ik toen wist dat ik er bleef.
Daarbij was het werk nieuw voor mij dus voelde me echt dom omdat ik alles moest vragen in het begin.
Ik begon te settelen nadat ik een vast contract kreeg, misschien omdat ik toen wist dat ik er bleef.
maandag 16 april 2018 21:43
Ja precies dat idee heb ik ook inderdaad! Dat het me moeite kost er tussen te komen! Maar dat is misschien ook mijn onzekerheid omdat ik nu denk dat ik er niet tussen pas of omdat ik denk dat ze niet aardig zijn..dame30 schreef: ↑16-04-2018 21:37Nee dat idee had ik niet, maar iedereen werkte er 10+ jaar dus iedereen kende elkaar heel weg goed. Ik moest echt mijn best doen om er tussen te komen.
Daarbij was het werk nieuw voor mij dus voelde me echt dom omdat ik alles moest vragen in het begin.
Ik begon te settelen nadat ik een vast contract kreeg, misschien omdat ik toen wist dat ik er bleef.
Ze nemen me nog niet echt op snapje?
Moet ik dit nog een kans geven denk je ?
maandag 16 april 2018 21:53
Wat Dame30 schrijft is voor mij heel herkenbaar. Collega´s werken al vijf jaar samen, sommigen zijn zelfs met elkaar op vakantie geweest, ze kennen elkaars huis, partner, exen, problemen en werken ook nog eens allemaal fulltime. Kom je daar als niks-weter parttime ertussen. Heeft meer dan een half jaar gekost om een team te worden.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
maandag 16 april 2018 23:42
Herkenbaar. Ook ik kwam op een nieuwe werkplek en voelde me er helemaal niet welkom bij het merendeel van de collega's. Gelukkig klikte het wel met drie collega's, dat sleepte me er doorheen. Maar ik werkte lang niet altijd de diensten met hen.
Er was zo een kliek van de andere collega's en jup, het compleet genegeerd worden, niet meegevraagd worden voor koffie, als zij gingen pauzeren moest ik aflossen zodat zij samen konden en ik later alleen mn pauze had.
Niet reageren op wat ik zei, niks tegen mij zeggen behalve kritiek. Ik werd amper aangekeken. Proberen dit te doorbreken, bv als we met allen op kantoor waren deelnemen aan de gesprekken, het hielp niet. Ik kwam er gewoon niet tussen.
Dan gingen ze bijv. elkaars foto's bekijken van vakantie, kinderen e.d. maar lieten dat niet aan mij zien en reageerden niet op als ik interesse toonde of iets vroeg over hun vakantie e.d.
De 'populairsten' bekten me af. Onder het mom van grapje zeggen wat ik niet goed deed . Als ik weerwoord had werden ze nog kwaad ook. Waar anderen bij waren. Die lieten me links liggen, alleen functioneel contact. Er kon werkelijk geen vriendelijk woord vanaf. De kritiek onder het mom van 'feedback' werd gekker en gekker. Het ging al om de kleinste dingen, het ging steeds meer op pesten lijken. Breek me de bek niet open, waar moet ik beginnen, zoveel voorbeelden en ik wist het echt niet meer hoe ermee om te gaan.
Ook nooit van hoe vind je het? Kan je je draai al wat vinden hier? .
Niets om de nieuwe collega zich welkom te doen voelen. Nog geen glimlach of vriendelijk woord, gewoon niet eens dat!
Op die paar na. Maar ja, die waren verder ook dikke mik met 'het kliekje' en leken zich gedeisd te houden voor die ene collega die ik onderhand de tiran noemde. Hij was echt zuur en naar tegen me. Maar oh zo leuk en grappig met de rest...
Wat kan je je dan machteloos en eenzaam voelen. Je kan wel willen, maar als je je zo kut voelt op je werk, maakte dat, dat het me wat lam sloeg.
Je spontaniteit, je humor, je weerwoord, het verdwijnt...Je ondergaat het. Totdat...
Ook ik heb me er zo klote om gevoeld, zat wel huilend in de trein terug. Meerdere keren. Met een rotgevoel naar mn werk, hoe kom ik de dag weer door.
Nu was het zo dat ik binnen de organisatie was overgeplaatst (boventallig op mijn vorige afdeling) en mijn contract dus behield.
Ik heb serieus overwogen om ontslag te nemen na 3 maanden die rotsituatie.
Ik zag het maar niet verbeteren, bleef me er zo rot voelen. Ik heb zelfs gesprekken gehad met een vakbondconsulent en de manager over de situatie en dat ik het zo niet trok daar. Dat ik dan liever alsnog die boventalligheid weer inging (met kans op ander werk/opleiding etc maar dus wel mn baan kwijt).
De vakbondsconsulent gaf me zelfs te weten dat mijn redenen om evt te stoppen daar en alsnog gebruik te maken van het zgh sociaal plan bij boventalligheid, zeker gerechtvaardigd was! Omdat ik er doorheen zat. Bij dat gesprek barstte ik ook in huilen uit. De manager reageerde wat van 'ja er zitten wat vreemde figuren tussen maar trek het je niet aan. Jammer dat je misschien besluit weg te gaan'....slappe hap. Maar ja, wat had hij kunnen doen dan? P.s. ook hij was dikke maatjes met sommige teamleden......
Totdat bij mij dus de knop omging! Ja, ammehoela, ik ga me daar mn baan opgeven om zo'n stel etterbakken!? Vast contract al ruim 10 jaar en niet zeker van of ik dat nog ergens anders krijg. Mijn hele mentaliteit en houding veranderden, eigenlijk meteen. Als donderslag bij heldere hemel.
Mijn 'vecht'lust kwam terug. Ik kreeg schijt aan die kutcollega's!
Ik doe mijn werk goed, vind mijn werk op zich echt leuk. Ik zou me daar gek zijn om me weg te laten jagen! Kennelijk moest ik eerst diep door de ellende en het bijna opgeven, bijna er maar mee kappen.
Vervolgens ben ik er mee aan de slag gegaan. Dat schijt hebben aan, maakte dat ik de confrontatie met collega's aan durfde.
Dat klinkt tegenstrijdig maar het maakte dat ik er wat mee deed, het niet meer pikte en het kon 'omdraaien'. Ze konden me niet meer persoonlijk raken. Ik had niks te verliezen, kon alsnog weg als ik wilde en dat hielp. Ik ben 1 op 1 met een aantal collega's in gesprek gegaan. Niet allemaal maar wel met een paar van 'de ergsten'. Ik heb ze daarin gevraagd of ze inmiddels vertrouwen hebben in mij als nieuwe collega, hoe ze de samenwerking vinden, welke feedback ze hebben. Ook heb ik daarin aangegeven hoe ik mijn nieuwe werkplek ervaar. Zonder sentimentaliteit, maar wel aangegeven dat ik me nog niet thuis voel en overweeg om elders te gaan werken. Heb het bij mezelf gehouden, geen verwijten niks, maar ja, wel dat ik me er in mijn nieuwe werkplek niet helemaal oké voel. En hoop dat dat beter zal gaan. En mijn opties om ergens anders te gaan werken, dat dan weer wel, benoemd.
Et voilà: het hielp! En gelijk. Het scherpe randje was er vanaf, ieder op zich deed normaal daarna, eindelijk. We konden zelfs grapjes maken en lol hebben, op korte duur na die gesprekken. Ik vermoed dat ik ook ben gaan uitstralen dat ik 'schijt' aan ze was gaan hebben. Ik was meer ontspannen.
In die 1 op 1 gesprekken heb ik iets kwetsbaars van mezelf laten zien maar ook op vriendelijke manier laten zien dat ik hen niet nodig heb...Maar wel voor een goede samenwerking, dat ik daar voor wil gaan. Maar als dit niet mijn werkplek is dan is het wel ergens anders.
Ik heb het daarna zoveel beter en leuker gehad.Inmiddels werk ik er met plezier. Hoe het toen was ben ik niet vergeten. Ik hoef geen vrienden met ze te zijn, maar we zijn inmiddels gewoon goede collega's.
Ik werk er nu bijna twee jaar. Zelfs met 'de tiran' kan ik zoveel beter samenwerken. We blijven aan elkaar gewaagd maar hij heeft geen grote bek meer tegen me, we kunnen goed overleggen, discussies hebben en luistert naar me en gewoon geen gezeik meer.
Weet je, dit soort ellende en gedoe met collega's kom je overal tegen.
Er zijn overal wel de populaire types die ten koste van anderen willen floreren. Het buitensluiten, de meelopers, het geroddel...noem maar op.
Dat besef speelde ook mee in mijn beslissing toch te blijven: elders moet je hetzelfde misschien ook meemaken. En ergens anders ook weer...
Het gaat erom hoe IK er mee omga! En kan je eenmaal schijt hebben, is niet makkelijk maar als is het soort van, aan dergelijke collega's dan werkt het blijkbaar een stuk prettiger.......Schijt aan ze hebben met een glimlach...Voor jezelf opkomen gaat dan wel. 'het is maar werk'....Ook al is het die 8 uur per dag, je moet ze door zien te komen. De 'schijt aan mentaliteit' helpt, ook al komt die niet zomaar....Breek me de bek niet open...
Er was zo een kliek van de andere collega's en jup, het compleet genegeerd worden, niet meegevraagd worden voor koffie, als zij gingen pauzeren moest ik aflossen zodat zij samen konden en ik later alleen mn pauze had.
Niet reageren op wat ik zei, niks tegen mij zeggen behalve kritiek. Ik werd amper aangekeken. Proberen dit te doorbreken, bv als we met allen op kantoor waren deelnemen aan de gesprekken, het hielp niet. Ik kwam er gewoon niet tussen.
Dan gingen ze bijv. elkaars foto's bekijken van vakantie, kinderen e.d. maar lieten dat niet aan mij zien en reageerden niet op als ik interesse toonde of iets vroeg over hun vakantie e.d.
De 'populairsten' bekten me af. Onder het mom van grapje zeggen wat ik niet goed deed . Als ik weerwoord had werden ze nog kwaad ook. Waar anderen bij waren. Die lieten me links liggen, alleen functioneel contact. Er kon werkelijk geen vriendelijk woord vanaf. De kritiek onder het mom van 'feedback' werd gekker en gekker. Het ging al om de kleinste dingen, het ging steeds meer op pesten lijken. Breek me de bek niet open, waar moet ik beginnen, zoveel voorbeelden en ik wist het echt niet meer hoe ermee om te gaan.
Ook nooit van hoe vind je het? Kan je je draai al wat vinden hier? .
Niets om de nieuwe collega zich welkom te doen voelen. Nog geen glimlach of vriendelijk woord, gewoon niet eens dat!
Op die paar na. Maar ja, die waren verder ook dikke mik met 'het kliekje' en leken zich gedeisd te houden voor die ene collega die ik onderhand de tiran noemde. Hij was echt zuur en naar tegen me. Maar oh zo leuk en grappig met de rest...
Wat kan je je dan machteloos en eenzaam voelen. Je kan wel willen, maar als je je zo kut voelt op je werk, maakte dat, dat het me wat lam sloeg.
Je spontaniteit, je humor, je weerwoord, het verdwijnt...Je ondergaat het. Totdat...
Ook ik heb me er zo klote om gevoeld, zat wel huilend in de trein terug. Meerdere keren. Met een rotgevoel naar mn werk, hoe kom ik de dag weer door.
Nu was het zo dat ik binnen de organisatie was overgeplaatst (boventallig op mijn vorige afdeling) en mijn contract dus behield.
Ik heb serieus overwogen om ontslag te nemen na 3 maanden die rotsituatie.
Ik zag het maar niet verbeteren, bleef me er zo rot voelen. Ik heb zelfs gesprekken gehad met een vakbondconsulent en de manager over de situatie en dat ik het zo niet trok daar. Dat ik dan liever alsnog die boventalligheid weer inging (met kans op ander werk/opleiding etc maar dus wel mn baan kwijt).
De vakbondsconsulent gaf me zelfs te weten dat mijn redenen om evt te stoppen daar en alsnog gebruik te maken van het zgh sociaal plan bij boventalligheid, zeker gerechtvaardigd was! Omdat ik er doorheen zat. Bij dat gesprek barstte ik ook in huilen uit. De manager reageerde wat van 'ja er zitten wat vreemde figuren tussen maar trek het je niet aan. Jammer dat je misschien besluit weg te gaan'....slappe hap. Maar ja, wat had hij kunnen doen dan? P.s. ook hij was dikke maatjes met sommige teamleden......
Totdat bij mij dus de knop omging! Ja, ammehoela, ik ga me daar mn baan opgeven om zo'n stel etterbakken!? Vast contract al ruim 10 jaar en niet zeker van of ik dat nog ergens anders krijg. Mijn hele mentaliteit en houding veranderden, eigenlijk meteen. Als donderslag bij heldere hemel.
Mijn 'vecht'lust kwam terug. Ik kreeg schijt aan die kutcollega's!
Ik doe mijn werk goed, vind mijn werk op zich echt leuk. Ik zou me daar gek zijn om me weg te laten jagen! Kennelijk moest ik eerst diep door de ellende en het bijna opgeven, bijna er maar mee kappen.
Vervolgens ben ik er mee aan de slag gegaan. Dat schijt hebben aan, maakte dat ik de confrontatie met collega's aan durfde.
Dat klinkt tegenstrijdig maar het maakte dat ik er wat mee deed, het niet meer pikte en het kon 'omdraaien'. Ze konden me niet meer persoonlijk raken. Ik had niks te verliezen, kon alsnog weg als ik wilde en dat hielp. Ik ben 1 op 1 met een aantal collega's in gesprek gegaan. Niet allemaal maar wel met een paar van 'de ergsten'. Ik heb ze daarin gevraagd of ze inmiddels vertrouwen hebben in mij als nieuwe collega, hoe ze de samenwerking vinden, welke feedback ze hebben. Ook heb ik daarin aangegeven hoe ik mijn nieuwe werkplek ervaar. Zonder sentimentaliteit, maar wel aangegeven dat ik me nog niet thuis voel en overweeg om elders te gaan werken. Heb het bij mezelf gehouden, geen verwijten niks, maar ja, wel dat ik me er in mijn nieuwe werkplek niet helemaal oké voel. En hoop dat dat beter zal gaan. En mijn opties om ergens anders te gaan werken, dat dan weer wel, benoemd.
Et voilà: het hielp! En gelijk. Het scherpe randje was er vanaf, ieder op zich deed normaal daarna, eindelijk. We konden zelfs grapjes maken en lol hebben, op korte duur na die gesprekken. Ik vermoed dat ik ook ben gaan uitstralen dat ik 'schijt' aan ze was gaan hebben. Ik was meer ontspannen.
In die 1 op 1 gesprekken heb ik iets kwetsbaars van mezelf laten zien maar ook op vriendelijke manier laten zien dat ik hen niet nodig heb...Maar wel voor een goede samenwerking, dat ik daar voor wil gaan. Maar als dit niet mijn werkplek is dan is het wel ergens anders.
Ik heb het daarna zoveel beter en leuker gehad.Inmiddels werk ik er met plezier. Hoe het toen was ben ik niet vergeten. Ik hoef geen vrienden met ze te zijn, maar we zijn inmiddels gewoon goede collega's.
Ik werk er nu bijna twee jaar. Zelfs met 'de tiran' kan ik zoveel beter samenwerken. We blijven aan elkaar gewaagd maar hij heeft geen grote bek meer tegen me, we kunnen goed overleggen, discussies hebben en luistert naar me en gewoon geen gezeik meer.
Weet je, dit soort ellende en gedoe met collega's kom je overal tegen.
Er zijn overal wel de populaire types die ten koste van anderen willen floreren. Het buitensluiten, de meelopers, het geroddel...noem maar op.
Dat besef speelde ook mee in mijn beslissing toch te blijven: elders moet je hetzelfde misschien ook meemaken. En ergens anders ook weer...
Het gaat erom hoe IK er mee omga! En kan je eenmaal schijt hebben, is niet makkelijk maar als is het soort van, aan dergelijke collega's dan werkt het blijkbaar een stuk prettiger.......Schijt aan ze hebben met een glimlach...Voor jezelf opkomen gaat dan wel. 'het is maar werk'....Ook al is het die 8 uur per dag, je moet ze door zien te komen. De 'schijt aan mentaliteit' helpt, ook al komt die niet zomaar....Breek me de bek niet open...
She used to say, All those good people
Down on Jubilee Street
They ought to practice what they preach
Down on Jubilee Street
They ought to practice what they preach
dinsdag 17 april 2018 07:32
Oké dit doet me enigszins goed!! Dat ik weet dat ik echt geduld moet hebben! Nu wel weer met buikpijn naar mn werk.. vind t echt lastigCeylon schreef: ↑16-04-2018 21:53Wat Dame30 schrijft is voor mij heel herkenbaar. Collega´s werken al vijf jaar samen, sommigen zijn zelfs met elkaar op vakantie geweest, ze kennen elkaars huis, partner, exen, problemen en werken ook nog eens allemaal fulltime. Kom je daar als niks-weter parttime ertussen. Heeft meer dan een half jaar gekost om een team te worden.
dinsdag 17 april 2018 08:32
Draai het eens om. Je bent met een vast team, jarenlang. Je kent elkaar door en door, weet precies wie je kunt vragen om een dagje te ruilen, hoe de ander reageert op bepaalde situaties. Je kent elkaars karakter, meningen en mentaliteit.
En dan komt daar ineens een nieuwe bij.
Dan moet de hele groep schuiven. Welke werkzaamheden moet die nieuwe collega gaan doen? En dan moet het toch even nagekeken worden en eventueel van feedback voorzien. Wie gaat dat doen? Uitleggen is vaak meer gedoe dan het zelf doen, dus doe ik het liever zelf. Een nieuwe collega opleiden kost gewoon tijd. Tijd, die er vaak eigenlijk niet is. Ja, dat was nou net de reden dat er iemand bij moest.
En als je dan stomtoevallig de plaats inneemt van drie of vier mensen die voor jou die nieuwe collega waren en na een paar weken alweer weg waren omdat ze iets beters konden krijgen, dan is het al helemaal logisch dat het die eerste weken wat stroef verloopt. Dat was bij ons de reden, al hoorde ik dat pas veel later.
Maar wat Javier ook aangeeft; één op één gesprekken kunnen veel verschil maken. Op een gegeven moment was er een zieke én een vakantieganger én een verhuizende collega, dus toen bleef er een heel klein groepje over. Na die periode ging het echt een heel stuk beter.
En dan komt daar ineens een nieuwe bij.
Dan moet de hele groep schuiven. Welke werkzaamheden moet die nieuwe collega gaan doen? En dan moet het toch even nagekeken worden en eventueel van feedback voorzien. Wie gaat dat doen? Uitleggen is vaak meer gedoe dan het zelf doen, dus doe ik het liever zelf. Een nieuwe collega opleiden kost gewoon tijd. Tijd, die er vaak eigenlijk niet is. Ja, dat was nou net de reden dat er iemand bij moest.
En als je dan stomtoevallig de plaats inneemt van drie of vier mensen die voor jou die nieuwe collega waren en na een paar weken alweer weg waren omdat ze iets beters konden krijgen, dan is het al helemaal logisch dat het die eerste weken wat stroef verloopt. Dat was bij ons de reden, al hoorde ik dat pas veel later.
Maar wat Javier ook aangeeft; één op één gesprekken kunnen veel verschil maken. Op een gegeven moment was er een zieke én een vakantieganger én een verhuizende collega, dus toen bleef er een heel klein groepje over. Na die periode ging het echt een heel stuk beter.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
dinsdag 17 april 2018 09:05
Ik heb vorig jaar de vakantieperiode doorgewerkt op een nieuwe plek en dat onderbreekt idd de gebruikelijke dynamiek wel even en kom je er meer tussen.
dinsdag 17 april 2018 09:24
Oh wat vreselijk! Snap zo wat je voelt en bedoeld! Echt helemaal niet leuk. Gelukkig heb je je plekje nu gevonden en gaat het goed..Javier schreef: ↑16-04-2018 23:42Herkenbaar. Ook ik kwam op een nieuwe werkplek en voelde me er helemaal niet welkom bij het merendeel van de collega's. Gelukkig klikte het wel met drie collega's, dat sleepte me er doorheen. Maar ik werkte lang niet altijd de diensten met hen.
Er was zo een kliek van de andere collega's en jup, het compleet genegeerd worden, niet meegevraagd worden voor koffie, als zij gingen pauzeren moest ik aflossen zodat zij samen konden en ik later alleen mn pauze had.
Niet reageren op wat ik zei, niks tegen mij zeggen behalve kritiek. Ik werd amper aangekeken. Proberen dit te doorbreken, bv als we met allen op kantoor waren deelnemen aan de gesprekken, het hielp niet. Ik kwam er gewoon niet tussen.
Dan gingen ze bijv. elkaars foto's bekijken van vakantie, kinderen e.d. maar lieten dat niet aan mij zien en reageerden niet op als ik interesse toonde of iets vroeg over hun vakantie e.d.
De 'populairsten' bekten me af. Onder het mom van grapje zeggen wat ik niet goed deed . Als ik weerwoord had werden ze nog kwaad ook. Waar anderen bij waren. Die lieten me links liggen, alleen functioneel contact. Er kon werkelijk geen vriendelijk woord vanaf. De kritiek onder het mom van 'feedback' werd gekker en gekker. Het ging al om de kleinste dingen, het ging steeds meer op pesten lijken. Breek me de bek niet open, waar moet ik beginnen, zoveel voorbeelden en ik wist het echt niet meer hoe ermee om te gaan.
Ook nooit van hoe vind je het? Kan je je draai al wat vinden hier? .
Niets om de nieuwe collega zich welkom te doen voelen. Nog geen glimlach of vriendelijk woord, gewoon niet eens dat!
Op die paar na. Maar ja, die waren verder ook dikke mik met 'het kliekje' en leken zich gedeisd te houden voor die ene collega die ik onderhand de tiran noemde. Hij was echt zuur en naar tegen me. Maar oh zo leuk en grappig met de rest...
Wat kan je je dan machteloos en eenzaam voelen. Je kan wel willen, maar als je je zo kut voelt op je werk, maakte dat, dat het me wat lam sloeg.
Je spontaniteit, je humor, je weerwoord, het verdwijnt...Je ondergaat het. Totdat...
Ook ik heb me er zo klote om gevoeld, zat wel huilend in de trein terug. Meerdere keren. Met een rotgevoel naar mn werk, hoe kom ik de dag weer door.
Nu was het zo dat ik binnen de organisatie was overgeplaatst (boventallig op mijn vorige afdeling) en mijn contract dus behield.
Ik heb serieus overwogen om ontslag te nemen na 3 maanden die rotsituatie.
Ik zag het maar niet verbeteren, bleef me er zo rot voelen. Ik heb zelfs gesprekken gehad met een vakbondconsulent en de manager over de situatie en dat ik het zo niet trok daar. Dat ik dan liever alsnog die boventalligheid weer inging (met kans op ander werk/opleiding etc maar dus wel mn baan kwijt).
De vakbondsconsulent gaf me zelfs te weten dat mijn redenen om evt te stoppen daar en alsnog gebruik te maken van het zgh sociaal plan bij boventalligheid, zeker gerechtvaardigd was! Omdat ik er doorheen zat. Bij dat gesprek barstte ik ook in huilen uit. De manager reageerde wat van 'ja er zitten wat vreemde figuren tussen maar trek het je niet aan. Jammer dat je misschien besluit weg te gaan'....slappe hap. Maar ja, wat had hij kunnen doen dan? P.s. ook hij was dikke maatjes met sommige teamleden......
Totdat bij mij dus de knop omging! Ja, ammehoela, ik ga me daar mn baan opgeven om zo'n stel etterbakken!? Vast contract al ruim 10 jaar en niet zeker van of ik dat nog ergens anders krijg. Mijn hele mentaliteit en houding veranderden, eigenlijk meteen. Als donderslag bij heldere hemel.
Mijn 'vecht'lust kwam terug. Ik kreeg schijt aan die kutcollega's!
Ik doe mijn werk goed, vind mijn werk op zich echt leuk. Ik zou me daar gek zijn om me weg te laten jagen! Kennelijk moest ik eerst diep door de ellende en het bijna opgeven, bijna er maar mee kappen.
Vervolgens ben ik er mee aan de slag gegaan. Dat schijt hebben aan, maakte dat ik de confrontatie met collega's aan durfde.
Dat klinkt tegenstrijdig maar het maakte dat ik er wat mee deed, het niet meer pikte en het kon 'omdraaien'. Ze konden me niet meer persoonlijk raken. Ik had niks te verliezen, kon alsnog weg als ik wilde en dat hielp. Ik ben 1 op 1 met een aantal collega's in gesprek gegaan. Niet allemaal maar wel met een paar van 'de ergsten'. Ik heb ze daarin gevraagd of ze inmiddels vertrouwen hebben in mij als nieuwe collega, hoe ze de samenwerking vinden, welke feedback ze hebben. Ook heb ik daarin aangegeven hoe ik mijn nieuwe werkplek ervaar. Zonder sentimentaliteit, maar wel aangegeven dat ik me nog niet thuis voel en overweeg om elders te gaan werken. Heb het bij mezelf gehouden, geen verwijten niks, maar ja, wel dat ik me er in mijn nieuwe werkplek niet helemaal oké voel. En hoop dat dat beter zal gaan. En mijn opties om ergens anders te gaan werken, dat dan weer wel, benoemd.
Et voilà: het hielp! En gelijk. Het scherpe randje was er vanaf, ieder op zich deed normaal daarna, eindelijk. We konden zelfs grapjes maken en lol hebben, op korte duur na die gesprekken. Ik vermoed dat ik ook ben gaan uitstralen dat ik 'schijt' aan ze was gaan hebben. Ik was meer ontspannen.
In die 1 op 1 gesprekken heb ik iets kwetsbaars van mezelf laten zien maar ook op vriendelijke manier laten zien dat ik hen niet nodig heb...Maar wel voor een goede samenwerking, dat ik daar voor wil gaan. Maar als dit niet mijn werkplek is dan is het wel ergens anders.
Ik heb het daarna zoveel beter en leuker gehad.Inmiddels werk ik er met plezier. Hoe het toen was ben ik niet vergeten. Ik hoef geen vrienden met ze te zijn, maar we zijn inmiddels gewoon goede collega's.
Ik werk er nu bijna twee jaar. Zelfs met 'de tiran' kan ik zoveel beter samenwerken. We blijven aan elkaar gewaagd maar hij heeft geen grote bek meer tegen me, we kunnen goed overleggen, discussies hebben en luistert naar me en gewoon geen gezeik meer.
Weet je, dit soort ellende en gedoe met collega's kom je overal tegen.
Er zijn overal wel de populaire types die ten koste van anderen willen floreren. Het buitensluiten, de meelopers, het geroddel...noem maar op.
Dat besef speelde ook mee in mijn beslissing toch te blijven: elders moet je hetzelfde misschien ook meemaken. En ergens anders ook weer...
Het gaat erom hoe IK er mee omga! En kan je eenmaal schijt hebben, is niet makkelijk maar als is het soort van, aan dergelijke collega's dan werkt het blijkbaar een stuk prettiger.......Schijt aan ze hebben met een glimlach...Voor jezelf opkomen gaat dan wel. 'het is maar werk'....Ook al is het die 8 uur per dag, je moet ze door zien te komen. De 'schijt aan mentaliteit' helpt, ook al komt die niet zomaar....Breek me de bek niet open...
heeft dus nu Hoelang geduurd bij je?
Hoelang nu denk je??
dinsdag 17 april 2018 16:04
Ja dat herken ik wel. Ik was misschien ook niet de makkelijkste als er nieuwe mensen kwamen!!Ceylon schreef: ↑17-04-2018 08:32Draai het eens om. Je bent met een vast team, jarenlang. Je kent elkaar door en door, weet precies wie je kunt vragen om een dagje te ruilen, hoe de ander reageert op bepaalde situaties. Je kent elkaars karakter, meningen en mentaliteit.
En dan komt daar ineens een nieuwe bij.
Dan moet de hele groep schuiven. Welke werkzaamheden moet die nieuwe collega gaan doen? En dan moet het toch even nagekeken worden en eventueel van feedback voorzien. Wie gaat dat doen? Uitleggen is vaak meer gedoe dan het zelf doen, dus doe ik het liever zelf. Een nieuwe collega opleiden kost gewoon tijd. Tijd, die er vaak eigenlijk niet is. Ja, dat was nou net de reden dat er iemand bij moest.
En als je dan stomtoevallig de plaats inneemt van drie of vier mensen die voor jou die nieuwe collega waren en na een paar weken alweer weg waren omdat ze iets beters konden krijgen, dan is het al helemaal logisch dat het die eerste weken wat stroef verloopt. Dat was bij ons de reden, al hoorde ik dat pas veel later.
Maar wat Javier ook aangeeft; één op één gesprekken kunnen veel verschil maken. Op een gegeven moment was er een zieke én een vakantieganger én een verhuizende collega, dus toen bleef er een heel klein groepje over. Na die periode ging het echt een heel stuk beter.
Dus wat dat betreft ben ik zelf ook fout geweest miss hier!
Maar Hoelang denk jij dat ik t moet geven? En vind je dat ik evt nu al 1 op 1 gesprek moet gaan voeren of nog even wachten ?
woensdag 18 april 2018 09:48
Nou, niet te snel in ieder geval. Wacht even rustig af, er komt een moment dat er iets is/gebeurt waarop je kunt reageren. Voor mij kwam de echte omslag op een vrije middag toen ik een paniektelefoontje kreeg van een collega, zijn stiefzoon had een ernstig ongeluk gehad, of ik kon invallen. Dat was na een half jaar ofzo.lisaa26 schreef: ↑17-04-2018 16:04Ja dat herken ik wel. Ik was misschien ook niet de makkelijkste als er nieuwe mensen kwamen!!
Dus wat dat betreft ben ik zelf ook fout geweest miss hier!
Maar Hoelang denk jij dat ik t moet geven? En vind je dat ik evt nu al 1 op 1 gesprek moet gaan voeren of nog even wachten ?
Maar wat me opvalt in jouw tekst is het woordje moeten. Je bent er net drie weken. De groep moet aan jou wennen, jij moet aan de groep wennen. Over een paar weken beginnen de zomervakanties en dan wordt het team vanzelf een stuk kleiner. Dan komen die gesprekken vanzelf wel. En als dat niet gebeurt, dan kun je de aanpak van Javier nog overwegen. Maar realiseer je wel dat het ook verkeerd kan uitpakken. Dus doe dat alleen als je ook echt bereid bent om te vertrekken.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
donderdag 19 april 2018 20:09
Ik bedoelde inderdaad een half jaar wennen aan de collega’s. Voordat het echt helemaal gewoon voelt, als thuis. Ze waren zeker niet meteen allemaal leuk en aardig.
Het helpt als je oprechte interesse toont, vragen stelt, luistert. Geef jezelf daar echt tijd voor. En bedenk ook dat je op zoek mag, van jezelf, als je er echt je draai niet kunt vinden.
maandag 14 mei 2018 20:53
Airecolette1 schreef: ↑19-04-2018 20:09Ik bedoelde inderdaad een half jaar wennen aan de collega’s. Voordat het echt helemaal gewoon voelt, als thuis. Ze waren zeker niet meteen allemaal leuk en aardig.
Het helpt als je oprechte interesse toont, vragen stelt, luistert. Geef jezelf daar echt tijd voor. En bedenk ook dat je op zoek mag, van jezelf, als je er echt je draai niet kunt vinden.
Haha dan heb ik nog even! Moet nog steeds erg wennen. Heb opzich wel goede dagen gehad maar merk ook dat ik nog steeds niet 100% goed zit.. Maargoed half jaar duurt nog lang dus nog steeds even geduld hebben.
woensdag 16 mei 2018 14:21
Wat vervelend zeg:-(. Ik heb een beetje hetzelfde meegemaakt, alle collega's aan en tafelblok en ik werd 10m verderop in mijn eentje aan een tafelblok gezet. Hoorde iedereen telkens praten, maar kon nooit echt verstaan wat er werd besproken. Bleek na een maand oid dat iedereen super ontevreden was met de werkplek (ze deden het nog zo leuk overkomen tijden de sollicitatie). Nog geen jaar later waren ze allemaal weg en werk ik (mede door zelf betrokken te zijn bij de procedures) in een gezellig team. Wanneer er nu iemand nieuw komt zorg ik ervoor dat ze een warm welkom krijgen (een plek in het team, bloemetje, alles geregeld vóór de eerste dag).
Kleine kans dat dit in jou situatie ook speelt, ik hoop dat ze je snel wat meer betrekken in het team. Misschien kun je 1 op 1 wat beter de contacten leggen? Als je dan 'klikt' met een collega is het makkelijker een plekje te krijgen in de groep.
Ik vind een half jaar wennen trouwens heel lang, ik denk dat als je er over 3 maanden nog geen vertrouwen in hebt je dat in de daaropvolgende 3 maanden ook niet meer krijgt. En als ze je "in de zeik" blijven nemen, zou ik daar op een gegeven moment zeker wat van zeggen, en aangeven bij je manager.
Kleine kans dat dit in jou situatie ook speelt, ik hoop dat ze je snel wat meer betrekken in het team. Misschien kun je 1 op 1 wat beter de contacten leggen? Als je dan 'klikt' met een collega is het makkelijker een plekje te krijgen in de groep.
Ik vind een half jaar wennen trouwens heel lang, ik denk dat als je er over 3 maanden nog geen vertrouwen in hebt je dat in de daaropvolgende 3 maanden ook niet meer krijgt. En als ze je "in de zeik" blijven nemen, zou ik daar op een gegeven moment zeker wat van zeggen, en aangeven bij je manager.