Gezondheid alle pijlers

Helemaal alleen?

22-05-2018 01:16 28 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hallo,

Ik heb een probleem waar ikzelf niet uit kom. Sinds een tijd voel ik me somber en alleen. Het begon afgelopen zomer toen mijn middelbare schooltijd eindelijk was afgelopen. Dit zorgde ervoor dat ik helaas bepaalde vriendinnen niet mee rkon zien omdat ze naar andere plaatsen verhuisten. Eén van mijn beste vriendinnen heeft toen ook echt de vriendschap beeindigd wat best zwaar was.

Toen ik naar de nieuwe school ging voor mijn opleiding had ik er zoveel zin in. Ik dacht dat studeren de beste tijd van mijn leven zou zijn. Dit is helaas niet zo, veel meiden waren er niet in mijn klas en degene met wie ik een band soort van had opgebouwd gingen weg. Ook de enigste vriendin die ik had in mijn dorp ging het mis mee. Zij was al meer dan 12 jaar een goede vriendin. Het probleem was alleen dat zij heel erg was veranderd en mij heel slecht behandelde. Mijn ouders en omgevingen zagen dat ook en zeiden dat ik t beter kon beeindigen. Ik heb haar geconfronteeerd en helaas hebben we er niet samen over uit kunnen komen.

Dit betekend dat ik dus grotendeels mijn oude paar vriendinnen kwijt ben door afstand en beeindiging. De enige vriendin ben ik ook kwijt en op school zijn er maar 2 meisjes waarmee ik om kan gaan.

Even wat meer achtergondinformatie over de 2 meisjes op school.. de eerste is wel aardig maar helaas is ze er niet vaak en ook is ze erg gesloten over haar leven. Ik vind dit jammer omdat ik echt meer mensen om mij heen wil hebben want ik voel me zo alleen. Het tweede meisje waarmee ik omga met school heb ik heel vaak problemen mee. Ze is zeker weten een probleem kind en niemand wil met haar omgaan. Ik vind dat ze soms heel leuk kan zijn maar ze heeft heel erg stemmingswisselingen. Dit zorgt ervoor dat xe met iedereen ruzie maakt en ook met mij. Ik ben al niet erg stabiel mentaal en deze ruzie”s doen mij veel pijn. Het zorgt ervoor dat ik nog minder over mezelf denk en ook dat ik me begin af te vragen waarom ik geen normale relaties kan hebben met meisjes van mijn leeftijd.(17).

Ik ben hele dagen alleen op bed en ik vermijd soms graag de buitenwereld. Ik merk dat ik niet veel vriendinnen heb en dat degene met wie ik omga eigenlijk dus al goed zitten met vriendengroepen. Zij gaan dus in het weekend vaak wat doen met anderen. Dit heb ik niet, ik zit elk weekend thuis niks te doen en moet soms liegen om over te komen dat ik iets heb gedaan.

Nou gebeuren er veel dingen op school en is mijn opleiding erg moeilijk. Ik merk dat ik graag met anderen over mijn problemen wil praten alleen ik heb niemand om het aan te vertellen. Ik heb geen oude vriendinnen van school of die in de buurt wonen. De vriendinnen op school zijn eigenlijk geen vriendinnen. Mijn ouders zijn niet zo van het praten over hoe het gaat. Dit is al heel mijn leven zo waardoor ik vaak dingen ophoopte en nog steeds doe ik dat. Doordat ik alles ophoop en ik eigenlijk dit hele jaar al somber ben had ik een brief geschreven naar mijn ouders.

In deze brief stond hoe ik me voelde en dat ik eigenlijk met eensoort van depressie kanpte. Ik beschreef dat ik vaak alleen was, hele dagen lang. Dat ik geen vriendinnen had om mee te praten. En nog wat meer zaken over hoe ik moeite had met alles in mn leven. Het kwam er eigenlijk uit dat ik depressief was en dat ik hulp nodig ahd van hun. (Ik schreef de brief naar mijn moeder maar ze heeft hem zeker weten aan mijn vader laten lezen.) Toen ze dit zagne wouden ze er graag over praten. Dit is helaas nooit gebeurd doordat ze druk zijn. In de eerste paar weken checkte ze soms nog wel of ik me goed voelden en ik heb een keer iets kunnen vertellen aan mijn moeder. Dit was zeker weten heel lastog omdat ik nog nooit aan iemand iets had verteld over hoe ik me voelde. Helaas was deze brief gestuurd in begin Oktober. Het moment waar ik geen oude vriendinnen meer had voor een hele zomer, mijn dorpsvriendin mij elke dag slecht behandelde en toen ik nog dacht dat ik geen connectie had met niemand in de klas. Ik had toen ik die brief had geschrevn inderdaad zwaar maar nu is het mei en er is zoveeel gebeurd wat erger is. Ik ben nu oprecht alleen, de situatie van oktober ziet er nu geweldig uit vergeleken met nu.

Mijn ouders zijn na een maand checken weer door gegaan met hun negeren. Ik probeer vaak een gesprek te beginnen met mijn moeder over problemen die ik heb op bijv school. Ze kapt dat meestal al heel snel af door te zeggen “ben je al klaar?” Of “is t er nu uit” waarbij ze gelijk overschakelt op een ander onderwerp. Momenteel is ze druk bezig met de bruiloft van mijn zus en toen ik iets probeerde te vertellen onderbrak ze me telkens door fotos van bruiloften te laten zien. Ze is erg duidelijk niet geinteresseerd met wat er gebeurd in mijn leven. Ik begrijp dat niet zo goed aangezien ik eerder in het jaar al had laten zien hoe depressief ik me voelde.

Ik voel me elke dag slecht over mijn leven. Ik beschuldig mijzelf van alle slechte vriendschappen. Ik ben alleen en ik kan tegen niemand iets vertellen.

Ik wil niet nog een keer een brief schrijven om aandacht te vragen aan mijn ouders. Dit werkte blijkbaar de eerste keer ook niet. Ik begrijp gewoon niet waarom ze niet geinteresseerd is. Of waarom ze niet door hebt hoe verdrietig ik ben, of hoe weinig ik wel niet slaap...
Kan niet zoveel voor je betekenen maar wil je wel laten weten dat ik je heb gelezen. :hug:
Waarom ga je trouwens niet op een sport, of zoek je een hobby waar je mensen ontmoet? Of vrijwilligerswerk?
Alle reacties Link kopieren
Hallo,

Ik heb een probleem waar ikzelf niet uit kom. Sinds een tijd voel ik me somber en alleen. Het begon afgelopen zomer toen mijn middelbare schooltijd eindelijk was afgelopen. Dit zorgde ervoor dat ik helaas bepaalde vriendinnen niet mee rkon zien omdat ze naar andere plaatsen verhuisten. Eén van mijn beste vriendinnen heeft toen ook echt de vriendschap beeindigd wat best zwaar was.

Toen ik naar de nieuwe school ging voor mijn opleiding had ik er zoveel zin in. Ik dacht dat studeren de beste tijd van mijn leven zou zijn. Dit is helaas niet zo, veel meiden waren er niet in mijn klas en degene met wie ik een band soort van had opgebouwd gingen weg. Ook de enigste vriendin die ik had in mijn dorp ging het mis mee. Zij was al meer dan 12 jaar een goede vriendin. Het probleem was alleen dat zij heel erg was veranderd en mij heel slecht behandelde. Mijn ouders en omgevingen zagen dat ook en zeiden dat ik t beter kon beeindigen. Ik heb haar geconfronteeerd en helaas hebben we er niet samen over uit kunnen komen.

Dit betekend dat ik dus grotendeels mijn oude paar vriendinnen kwijt ben door afstand en beeindiging. De enige vriendin ben ik ook kwijt en op school zijn er maar 2 meisjes waarmee ik om kan gaan.

Even wat meer achtergondinformatie over de 2 meisjes op school.. de eerste is wel aardig maar helaas is ze er niet vaak en ook is ze erg gesloten over haar leven. Ik vind dit jammer omdat ik echt meer mensen om mij heen wil hebben want ik voel me zo alleen. Het tweede meisje waarmee ik omga met school heb ik heel vaak problemen mee. Ze is zeker weten een probleem kind en niemand wil met haar omgaan. Ik vind dat ze soms heel leuk kan zijn maar ze heeft heel erg stemmingswisselingen. Dit zorgt ervoor dat xe met iedereen ruzie maakt en ook met mij. Ik ben al niet erg stabiel mentaal en deze ruzie”s doen mij veel pijn. Het zorgt ervoor dat ik nog minder over mezelf denk en ook dat ik me begin af te vragen waarom ik geen normale relaties kan hebben met meisjes van mijn leeftijd.(17).

Ik ben hele dagen alleen op bed en ik vermijd soms graag de buitenwereld. Ik merk dat ik niet veel vriendinnen heb en dat degene met wie ik omga eigenlijk dus al goed zitten met vriendengroepen. Zij gaan dus in het weekend vaak wat doen met anderen. Dit heb ik niet, ik zit elk weekend thuis niks te doen en moet soms liegen om over te komen dat ik iets heb gedaan.

Nou gebeuren er veel dingen op school en is mijn opleiding erg moeilijk. Ik merk dat ik graag met anderen over mijn problemen wil praten alleen ik heb niemand om het aan te vertellen. Ik heb geen oude vriendinnen van school of die in de buurt wonen. De vriendinnen op school zijn eigenlijk geen vriendinnen. Mijn ouders zijn niet zo van het praten over hoe het gaat. Dit is al heel mijn leven zo waardoor ik vaak dingen ophoopte en nog steeds doe ik dat. Doordat ik alles ophoop en ik eigenlijk dit hele jaar al somber ben had ik een brief geschreven naar mijn ouders.

In deze brief stond hoe ik me voelde en dat ik eigenlijk met eensoort van depressie kanpte. Ik beschreef dat ik vaak alleen was, hele dagen lang. Dat ik geen vriendinnen had om mee te praten. En nog wat meer zaken over hoe ik moeite had met alles in mn leven. Het kwam er eigenlijk uit dat ik depressief was en dat ik hulp nodig ahd van hun. (Ik schreef de brief naar mijn moeder maar ze heeft hem zeker weten aan mijn vader laten lezen.) Toen ze dit zagne wouden ze er graag over praten. Dit is helaas nooit gebeurd doordat ze druk zijn. In de eerste paar weken checkte ze soms nog wel of ik me goed voelden en ik heb een keer iets kunnen vertellen aan mijn moeder. Dit was zeker weten heel lastog omdat ik nog nooit aan iemand iets had verteld over hoe ik me voelde. Helaas was deze brief gestuurd in begin Oktober. Het moment waar ik geen oude vriendinnen meer had voor een hele zomer, mijn dorpsvriendin mij elke dag slecht behandelde en toen ik nog dacht dat ik geen connectie had met niemand in de klas. Ik had toen ik die brief had geschrevn inderdaad zwaar maar nu is het mei en er is zoveeel gebeurd wat erger is. Ik ben nu oprecht alleen, de situatie van oktober ziet er nu geweldig uit vergeleken met nu.

Mijn ouders zijn na een maand checken weer door gegaan met hun negeren. Ik probeer vaak een gesprek te beginnen met mijn moeder over problemen die ik heb op bijv school. Ze kapt dat meestal al heel snel af door te zeggen “ben je al klaar?” Of “is t er nu uit” waarbij ze gelijk overschakelt op een ander onderwerp. Momenteel is ze druk bezig met de bruiloft van mijn zus en toen ik iets probeerde te vertellen onderbrak ze me telkens door fotos van bruiloften te laten zien. Ze is erg duidelijk niet geinteresseerd met wat er gebeurd in mijn leven. Ik begrijp dat niet zo goed aangezien ik eerder in het jaar al had laten zien hoe depressief ik me voelde.

Ik voel me elke dag slecht over mijn leven. Ik beschuldig mijzelf van alle slechte vriendschappen. Ik ben alleen en ik kan tegen niemand iets vertellen.

Ik wil niet nog een keer een brief schrijven om aandacht te vragen aan mijn ouders. Dit werkte blijkbaar de eerste keer ook niet. Ik begrijp gewoon niet waarom ze niet geinteresseerd is. Of waarom ze niet door hebt hoe verdrietig ik ben, of hoe weinig ik wel niet slaap...
Alle reacties Link kopieren
Courage-- schreef:
22-05-2018 01:31
Kan niet zoveel voor je betekenen maar wil je wel laten weten dat ik je heb gelezen. :hug:
Waarom ga je trouwens niet op een sport, of zoek je een hobby waar je mensen ontmoet? Of vrijwilligerswerk?
Ik ging voorheen met mijn dorpsvriendin altijd sporten in de sportschool. Doordat die vriendschap mis ging durfde ik een tijd niet te gaan. Dit kwam omdat ik haar niet tegen wou komen. Nu ben ik h sinds kort weer gegaan. Ik ben persoonlijk gezien niet de meeste extraverte persoon en heb dus vaak inderdaad iemand nodig die samen met mij iets oppakt. Zoals een hobby of sport. Ik probeer nu ik alleen naar de sportschool durf te gaan steeds meer dingen alleen te doen. Dit is zeker weten voor mij wel moeilijk omdat ik het niks zie zitten. Het gaat dus zeker wel een tijdje durven voordat ik andere dingen wil proberen🤦🏽‍♀️. Dankjewel voor je reactie! :heart:
Lola2006 schreef:
22-05-2018 01:38
Ik ging voorheen met mijn dorpsvriendin altijd sporten in de sportschool. Doordat die vriendschap mis ging durfde ik een tijd niet te gaan. Dit kwam omdat ik haar niet tegen wou komen. Nu ben ik h sinds kort weer gegaan. Ik ben persoonlijk gezien niet de meeste extraverte persoon en heb dus vaak inderdaad iemand nodig die samen met mij iets oppakt. Zoals een hobby of sport. Ik probeer nu ik alleen naar de sportschool durf te gaan steeds meer dingen alleen te doen. Dit is zeker weten voor mij wel moeilijk omdat ik het niks zie zitten. Het gaat dus zeker wel een tijdje durven voordat ik andere dingen wil proberen🤦🏽‍♀️. Dankjewel voor je reactie! :heart:
.
Heel goed dat je weer naar de sportschool gaat!
Het is de énige manier om uit je isolement te komen: je zal zelf naar buiten moeten gaan en dingen gaan doen.
Sportschool is helaas niet de meest sociale sport maar het helpt wel bij het bouwen van je zelfvertrouwen en is beter dan op bed blijven hangen. Heb je nog andere hobby's die je leuk vindt om te doen? Buitenhuis? En iets van vrijwilligerswerk doen?
Alle reacties Link kopieren
Courage-- schreef:
22-05-2018 01:43
.
Heel goed dat je weer naar de sportschool gaat!
Het is de énige manier om uit je isolement te komen: je zal zelf naar buiten moeten gaan en dingen gaan doen.
Sportschool is helaas niet de meest sociale sport maar het helpt wel bij het bouwen van je zelfvertrouwen en is beter dan op bed blijven hangen. Heb je nog andere hobby's die je leuk vindt om te doen? Buitenhuis? En iets van vrijwilligerswerk doen?
Nee ik heb niet echt hobbys buitenhuis. Het enige wat ik eigenlijk echt leuk vindt zijn series en films kijken. Niet echt sociaal dus :P maar ik zou in de toekomst misschien wel kijken of er iets is wat ik kan doen buitenhuis
Lola2006 schreef:
22-05-2018 02:01
Nee ik heb niet echt hobbys buitenhuis. Het enige wat ik eigenlijk echt leuk vindt zijn series en films kijken. Niet echt sociaal dus :P maar ik zou in de toekomst misschien wel kijken of er iets is wat ik kan doen buitenhuis
.
Die toekomst begint morgen. Niet uitstellen! :)
Tja... een verhaal van afgebroken vriendschappen ed na middelbaar komt redelijk vaak voor. Enige dat toch echt helpt is een leven opbouwen.

Maar maak je geen zorgen, je bent nog hartstikke jong. Dat lukt vanzelf.
Hallo Lola,

Goed dat je het allemaal van je af hebt geschreven.

Weet, je bent niet alleen. Bijna alle mensen maken kort of lang periodes van eenzaamheid mee in hun leven. Daar is vaak wel wat aan te doen. Helemaal als je nog zo jong bent. Grote kans dat er meer eenzame studenten zijn waar je nu alleen nog geen oog voor hebt omdat je erg op je eigen situatie bent gericht (wat logisch is, maar dat helpt je niet). Ga uit je piekerhoofd en ga in de ‘verwonder-mode’, kijk om je heen, creeer nieuwe kansen.


Ontzettend vervelend (en schandalig) dat je ouders geen tijd aan je besteden en niet naar je luisteren. Maak een afspraak met de huisarts, zodat je daar je verhaal kan vertellen en als het nodig is je een (doorverwijzing) gesprek met een therapeut krijgt. Je huisarts kan dan ook je ouders duidelijk maken dat je steun nodig hebt van hun. Kan je jouw verhaal ook bij je zus, oma/opa, tante/oom kwijt? Ze mogen er verdorie wel voor je zijn als je zo vast loopt.

Nogmaals je bent echt niet alleen, je bent hardstikke jong en onder leeftijdgenoten, komt vast goed. Over een paar weken/maanden kan je alweer wat meer nieuwe meiden tegenkomen waar het goed mee klikt. Meld je aan bij de studentensportvereniging voor een teamsport dan gaat het ook hard met nieuwe contacten. En richt je ook op je studie, zodat je niet meer problemen krijgt.

Echt je huisarts bellen hoor.
:hug:
O ja, zet de functie om hier berichten te ontvangen maar uit. Echt geen privegesprekken hier beginnen. Echt niet doen, je weet gewoon nooit met wie je mailt en wat de persoon echt van je wilt.
Ik zie dat je je topic 2 keer hebt geopend. Is niet zo handig. :)
Vraag even op dit topic om ze samen te laten voegen:
overig/centraal-moderatortopic/list_messages/398434
Alle reacties Link kopieren
Tegenwoordig zijn veel 'vriendschappen' tijdelijk en hebben de meeste mensen vaak alleen interesse in je als ze wat aan je hebben dus niet om wie je bent.

Het schijnt veelvuldig voor te komen dat mensen nauwelijks tot geen vrienden hebben, het is alleen taboe want niemand geeft dat graag toe.

Wat ik in elk geval heb geleerd is dat je beter alleen kan zijn dan met mensen omgaan waarover je toch al twijfels hebt.

Je bent nog jong en hebt nog veek te ontdekken en te zien waardoor je weer nieuwe mensen kan ontmoeten.
Alle reacties Link kopieren
:hug: klinkt niet fijn, je hebt ook wel pech gehad met vriendinnen die aan alle kanten uit je leven vertrokken.

En van je ouders begrijp ik geen snars, je hebt duidelijk steun gevraagd en ze laten je zo zitten, ze moeten zich schamen.

Ik zou dit topic uitprinten en aan je ouders en de huisarts laten lezen en een beetje hulp van een psycholoog kan je net een zetje erbovenop geven.sterkte
Meid, wat verdrietig allemaal, en wat naar dat je ouders er niet echt voor je zijn. Helaas zijn niet alle ouders zo dat ze steun kunnen geven. Kan je met je zus praten?
Verder heb ik weinig advies voor je. Als het te erg wordt ga dan eens naar je huisarts. Die heeft een praktijkondersteuner, waarmee je kunt praten. Als je 18 jaar wordt betaal je hiervoor geen eigen risico. En je huisarts heeft echt gekkere dingen gehoord dus schaam je niet ervoor. :hug:
Ik sluit me helemaal aan bij Tampaxropeje.

Verder zou je ook kunnen praten met je mentor op school of je decaan. Ik denk dat je baat kunt hebben bij therapie. Hiervoor kun je een verwijzing krijgen via je huisarts, maar je zou wel eens sneller hulp kunnen krijgen via je school. De meeste hogescholen en universiteiten hebben een deal met een psycholoog. Daar kunnen de studenten dan gratis of tegen een lage vergoeding terecht.
Misschien is praten met je mentor ook voldoende voor je. Dat kan natuurlijk ook.

De huisarts bellen maar ook op school met iemand praten kan trouwens zonder dat je ouders daarvan op de hoogte worden gesteld.

:hug:

Je ouders zijn aan het struisvogelen. Heel kwalijk. Ik weet niet of het mogelijk is voor jou om (op termijn) op jezelf te gaan wonen? Dat zou wel eens heel gezond kunnen zijn.
Alle reacties Link kopieren
Helemaal eens met de reageerders boven me.

Wat ik me wel afvraag: als er maar 2 meisjes in jouw klas/op jouw school zitten, is het dan een idee om vriendschappen aan te gaan met de jongens in jouw klas? De meeste jongens bijten niet en hebben ook gevoel in hun donder.

En neem idd echt contact op met jouw huisarts!
Adem in, adem uit, en herhaal indien nodig ;)
Alle reacties Link kopieren
Als ik dit zo lees lijkt het er op dat het toch voor een groot deel aan jou ligt. Als je moeder op een gegeven moment vraagt of je klaar bent dan ben je gewoon te veel aan het zeiken.
En dat meisje gesloten over haar leven? Waarom niet, wat gaat het jou aan. Vriendschap moet groeien, en wel in zijn eigen tempo. Kan me zo voorstellen dat als je net aan je opleiding bent begonnen maar het al over vriendschappen hebt en over gesloten zijn dat jij veel te veel wil.
Plakkers zijn energie vreters en je krijgt er eigenlijk nooit wat voor terug. Ook omdat je oudere vriendinnen het afgekapt hebben krijg ik zomaar het idee dat je een zuigert bent. Ga eens praten met een psycholoog. Kan heel goed helpen.
nina1966 schreef:
22-05-2018 08:50
Als ik dit zo lees lijkt het er op dat het toch voor een groot deel aan jou ligt. Als je moeder op een gegeven moment vraagt of je klaar bent dan ben je gewoon te veel aan het zeiken.
En dat meisje gesloten over haar leven? Waarom niet, wat gaat het jou aan. Vriendschap moet groeien, en wel in zijn eigen tempo. Kan me zo voorstellen dat als je net aan je opleiding bent begonnen maar het al over vriendschappen hebt en over gesloten zijn dat jij veel te veel wil.
Plakkers zijn energie vreters en je krijgt er eigenlijk nooit wat voor terug. Ook omdat je oudere vriendinnen het afgekapt hebben krijg ik zomaar het idee dat je een zuigert bent. Ga eens praten met een psycholoog. Kan heel goed helpen.
Zeg 52-jarige Nina, neem vooral je eigen advies ter harte, ga praten met een psycholoog.
Alle reacties Link kopieren
@nina1966, wat kom jij hatelijk en gemeen over. Vreemde manier van reageren tegen zo een jong meisje dat haar weg probeert te vinden in het leven.

Abjecte houding heb je doorspekt met negativiteit, bah.
Alle reacties Link kopieren
Beste forummers,

Dit topic was in twee verschillende pijlers geopend. We hebben de topics daarom samengevoegd, waardoor er wellicht wat onduidelijkheid kan ontstaan in de reacties.

Excuses voor het ongemak, maar we wilden alle reacties graag behouden.

Vriendelijke groet,
Moderator Viva Forum
Dit is mijn uitspraak en daarmee zult u het moeten doen. (Mr. Visser) (Blijfgewoonbianca)

Bij vragen over beleidskeuzes kun je terecht op het 'vraag het de mods' topic.
Alle reacties Link kopieren
Dank jullie wel voor jullie berichten! Ik zal inderdaad maar even kijken of ik misschien iets kan oppakken wat wat socialer is. Mijn ouders zijn heel lief en ik verwijt ze niks verder. Ze zijn alleen een beetje slecht als het gaat om gevoelens en weten waarschijnlijk niet hoe ze ermee om moeten gaan. Ik begrijp dat heus wel van hen. Qua spreken met een psycholoog ben ik nog een beetje onzeker over. Vroeger had mijn zus ook al een ziekte waarvoor ze moest worden opgenomen en moest praten met psychologen. Ik wil denk ik daarom mijn ouders dat niet weer aan doen. Ik wil liever niet echt een probleem voor ze zijn en daarom heb ik er vooral veel moeite met dit alles..
Lieverd, ik heb ook een kind dat het vervelend vindt om de psycholoog op te zoeken omdat hij mij daar niet mee lastig wil vallen. Ik kan je zeggen dat ik als moeder het alleen maar supertof zou vinden als je aan jezelf zou willen werken om te groeien en sterker te worden. Je belast je ouders er niet mee, je bewijst jezelf een gunst.
Je ouders hoeven niet te weten dat je met een psycholoog praat.

Ik herken veel in je verhaal. Mijn ouders deden ook of mijn eenzaamheid en sombere gevoelens niet bestonden, want ze hadden al genoeg om mee te dealen, ook met andere kinderen. Met mij ging alles goed, ik haalde immers goede cijfers. Ze zijn ook lief, op hun manier. Maar het was toch schadelijk voor me om geen gehoor bij ze te vinden over hoe het met mij ging, over dat ik hulp nodig had, echt hulp. Uiteindelijk heb ik wel professionele hulp gekregen (o.a. via school). Ik wilde ook geen probleem opleveren. Iedereen pleasen klinkt heel lief, maar in feite zorg je daarmee gewoon heel slecht voor jezelf. Je ouders kunnen lief zijn, maar je tegelijkertijd toch verkeerd bejegenen. Lieve ouders willen uiteindelijk vooral dat hun kinderen gelukkig zijn.

Ik wil je echt op je hart drukken dat hulp zoeken voor jezelf de juiste actie is nu.
Lola2006 schreef:
22-05-2018 09:19
Dank jullie wel voor jullie berichten! Ik zal inderdaad maar even kijken of ik misschien iets kan oppakken wat wat socialer is. Mijn ouders zijn heel lief en ik verwijt ze niks verder. Ze zijn alleen een beetje slecht als het gaat om gevoelens en weten waarschijnlijk niet hoe ze ermee om moeten gaan. Ik begrijp dat heus wel van hen. Qua spreken met een psycholoog ben ik nog een beetje onzeker over. Vroeger had mijn zus ook al een ziekte waarvoor ze moest worden opgenomen en moest praten met psychologen. Ik wil denk ik daarom mijn ouders dat niet weer aan doen. Ik wil liever niet echt een probleem voor ze zijn en daarom heb ik er vooral veel moeite met dit alles..
Je ouders kunnen heel lief zijn, maar dat alleen is niet genoeg. Ze moeten in jouw zorgbehoeften kunnen voorzien. Als ze dat zelf niet kunnen, dan kunnen ze jou in ieder geval in contact brengen met de huisarts, of met je meegaan naar de huisarts, zodat je de hulp krijgt die je nodig hebt. Als ik je reactie lees, loop je op je tenen omdat je ouders zo lief zijn dat je ze niet tot last wilt zijn. Dat is geen gezonde situatie en helaas niet goed voor je ontwikkeling. Natuurlijk kan je als ouders niet alles alleen, maar ze hebben elkaar. Dan zouden ze samen kunnen bespreken wat ze zelf voor je kunnen betekenen en waar ze hulp bij moeten inschakelen omdat ze ook niet weten wat te doen. Jouw behoefte negeren is geen optie.
Wat betreft het hebben van een gesprek met een pyscholoog, je kan altijd eerst een kennismakingsgesprek hebben zodat je het kan aftasten. Ze zijn echt wel wat gewend, en je bent het echt waard om hulp te krijgen om je weer goed te voelen. Kan je goed met je zus opschieten? Anders zou je ook eens met haar kunnen praten, naast de andere stappen die je zet richting professionele hulp.
Roggenbrood schreef:
22-05-2018 09:24
Lieverd, ik heb ook een kind dat het vervelend vindt om de psycholoog op te zoeken omdat hij mij daar niet mee lastig wil vallen. Ik kan je zeggen dat ik als moeder het alleen maar supertof zou vinden als je aan jezelf zou willen werken om te groeien en sterker te worden. Je belast je ouders er niet mee, je bewijst jezelf een gunst.
Eens.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven