Sociale angst lotgenoten.

Ik zit vandaag voor het eerst op deze site en heb ondertussen al

veel herkenbare dingen gelezen. Ik ben een vrouw van 29 en ik heb al bijna 4 jaar lang last van sociale fobie. Op dit moment ben ik nog bezig met

cognitieve therapie.



Wat ik me eigenlijk afvroeg is of er mensen zijn hier die ook last hebben van sociale fobie en zin hebben om een keer af te spreken om ervaringen uit te wisselen?



Ik heb zelf al lang rondgelopen met problemen en ben eigenlijk benieuwd hoe lotgenoten om zijn gegaan met hun problematiek.



Ik vind het niet erg om hiervoor een eindje te moeten reizen, maar doordeweeks zit ik in Nijmegen en in het weekend kom ik vaak naar Arnhem. Lijkt je dit wat dan kunnen we misschien eens kijken waar we kunnen afspreken.



Mocht je dit ook wat lijken maar is het vanwege je sociale fobie een te grote stap doe het dan juist want voor mij hoef je je niet vreemd te voelen ik weet nl. hoe het kan voelen.



Groetjes,



N.

Ook ik heb n sociale fobie!

Ik werk wel heb n gezin en fijne vriendinnen maar t is vaak n gevecht.

Nieuwe vriendinnen maken komt niet voor.

Met het openbaar vervoer reizen doe ik niet.

In attractie parken in n attractie doe ik niet en zo kan ik nog wel 1000 dingen opnoemen.

Mijn angst is eigenlijk dat ik voor schut sta tegenover andere mensen bang dat ik flauwval diarree krijg of moet overgeven en dat iedereen dat ziet. Gesprek met n leidinggevende in n hokje en ik sla dicht. Op al dat soort dingen krijg ik hartkloppingen zweten en n paniekerig gevoel en dan wil ik weg. Ik ben ook altijd bezig met wat andere van me vinden enz.

Ik ben al vaker in therapie geweest maar heeft nog nooit geholpen. Ik heb m'n leven er dus n beetje op aangepast . Ik zou t wel heel leuk en fijn vinden om elkaar n x te ontmoeten. Ben heel benieuwd hoe andere hier mee omgaan.

Ik ben overigens gewoon n leuke knappe meid van 31 maar zie t zelf zo meestal niet tot ieders verbazing. T is wel fijn om te lezen dat je zeker niet de enige bent he .

Ik heb sociale angst vooral op een bepaald gebied. Namelijk eten in bijzijn van anderen. Heb dit probleem al 20 jaar. Het begon toen ik een te grote hap nam en in paniek raakte en moest kokhalzen. Kreeg het gevoel dat ik stikte. Kan gebeuren, dacht ik. Mijn ouders kalmeerden me. Maar sinds die keer kreeg ik het vaker. Ook met andere mensen. Bang dat het weer zou gebeuren. Dus ik halveerde mijn happen en soms nam ik maar muizenhapjes. Andere mensen hadden daar kritiek op en zeiden dat ik niet zo vies moest doen. En normale happen moest nemen. Dat moet je juist niet zeggen tegen mij. Of op me letten. Want dan blokkeert mij keel gewoon. Sinds dat jaar ben ik altijd bang om kritiek te krijgen. Op school en stages kreeg ik vaak mijn brood niet weg en at dan kwark, tomaat, komkommer en soep. Dingen die makkelijk weg slikten. Maar eigenlijk was ik dan niet genoeg gevuld. Mijn maag had wel honger, maar mijn keel zei nee. Nu werk ik halve dagen, om een andere reden hoor (ben gauw overprikkeld). Maar ben toch blij dat ik thuis kan eten. Als ik mijn ouders of familie een etentje hebben, gaat het altijd goed. Zij accepteren mijn probleem. En dan is de druk eraf. Als ik met mijn ouders een dagje weg ben, gaat het ook goed.

Tegen verjaardagen zie ik op. Vorig jaar had een vriendin een taart gebakken die erg droog was. En die kreeg ik echt niet weg. Heb de helft laten staan. Mijn mond werd droog. Dit jaar had ze gelukkig een andere gemaakt waar ik geen moeite mee had. Maar daar zag ik vooraf ook tegenop.

Etentjes van het werk sla ik standaard over. Moet er niet aan denken dat collega's ineens vies over me gaan denken. Wil niet meer die kritiek van vroeger krijgen.

Eten wordt door anderen zo gezellig gevonden. Maar voor mij is het een grote bron van stress. Soms kun je er echt niet van buiten en ga dan maar. En het is ook best vaak goed gegaan (zonder kokhalzen). Maar er zit nog wel eens een keer tussen dat ik een droge mond krijg en misselijk wordt. Dan moet ik echt stoppen met eten. Ik heb het inmiddels geaccepteerd dat dit bij mij is gaan horen. En vaak doen werkt niet voor mij. Dan kan ik het mezelf beter zo veel mogelijk besparen.

Hoi,



Leuk om een reactie te ontvangen!



Stuur mij een mailtje op mailerop2014@gmail.com als je wilt en wij kunnen afspraken.



Groetjes

Gek he je hebt dus allerlei verschillende vormen maar t komt allen op t zelfde neer.

Bij mij is t ook begonnen op m'n 16 toen ik een keer moest overgeven in n volle Bus sindsdien is t aangewakkerd en door de jaren heen erger geworden.

Ik moet zo naar de audioloog en zie er verschrikkelijk tegenop ! Samen in zo'n klein kamertje en ik kan niet zomaar weglopen als ik n paniekaanval krijg maar ja ik moet toch gaan.