partner overspannen/burnout: hij heeft super kort lontje

30-07-2008 10:34 27 berichten
Alle reacties Link kopieren
Dames,



Graag jullie ervaringen als het kan. Mijn partner werkt op dit moment 4 dagen per week 4 uur per dag sinds 7 weken.

Hij is overspannen/burnout. In het begin dat hij thuis was leek het allemaal wel mee te vallen maar de laatste tijd krijgt hij de klap volgens mij pas goed! Hij slaapt alleen maar en heeft geen energie voor andere dingen. Ik doe ontzettend mijn best om hem te helpen, hij krijgt alle tijd en ruimte om te herstellen!

Maar ik merk aan mezelf dat ik er ook meer moeite mee krijg. Hij heeft momenteel een (verklaarbaar) kort lontje! Hij valt overal over! Ik krijg vanalles naar mijn hoofd geslingerd, ik doe niks goed, het gaat om de meest onbelangrijke dingen zoals: te lang de kraan open, zand op de stoep, te lang lezen in bed, placemat die vies is na het eten...dat soort dingen! Hij wordt daar heel boos over, er deugt dan niks meer. Ik zeg op zulke momenten tegen mezelf van dat hoort bij de situatie waar hij in zit, ik mag hem dit niet kwalijk nemen, laat maar...Maar de laatste week kan ik dat niet meer en ontplof ik soms van woede! (waar ik me dan later weer schuldig over voel) Met ons zoontje van 2 (peuterpuber) heeft hij ook veel minder geduld en dat vind ik zielig voor het lieve mannetje. Jullie begrijpen het al, ik wil even mijn verhaal kwijt. Ik krijg steeds minder zin om na een dag werken weer naar huis te gaan..........

Hebben jullie dit misschien ook meegemaakt of wellicht tips om hier mee om te gaan?
Alle reacties Link kopieren
Is hij in therapie, behandeling, gesprek met huisarts? Kortom: is hijzelf actief met zijn herstel bezig? Of is hij gewoon aan het 'wegzakken' in zijn burnout?
Alle reacties Link kopieren
Petrokia,



Hij heeft inmiddels 2 gesprekken met de bedrijfsmaatschappelijk werker gehad. (sinds zijn terugslag nog niet omdat ze op vakantie is). Hij werkt er wel aan dus. Gelukkig maar. Bij het volgende gesprek zal hij moeten aangeven dat het minder goed gaat de gedacht. Eigenlijk moest hij vanaf deze week 5 uur per dag gaan werken,maar dat zag hij niet zitten en dat hij dus ook niet gedaan. Volgens mij leek het in het begin minder ernstig dan nu. Hij is ook iemand die sterk overkomt en een krachtige uitstraling heeft! Ik weet en hij zelf inmiddels ook dat hij op zijn werk absoluut niet assertief is! Daar ligt volgens ons de oorzaak. Hij werkt al 1, 5 jaar alleen op een afdeling waar eerder 3fte werkte dus het is wel een beetje verklaarbaar allemaal. Ik wil hem zo graag helpen maar weet niet zo goed hoe. Ik geef wel adviezen en luister als hij wat kwijt wil. Ik forceer niks en laat hem met rust als hij dat wil enzo. Meer kan ik niet doen denk ik. Maar dat afreageren op mij dat begint z'n tol te eisen, we komen op deze manier in een kringetje terecht van boos zijn op elkaar en daardoor (nog) minder van elkaar kunnen hebben.
Alle reacties Link kopieren
Zelf meegemaakt. Wat bij mij hielp was de dag plannen. Uurtje strijken en na een uur echt stoppen. Uur lanterfanten en na dat uur stoppen. Slapen buiten bedtijd wordt ten zeerste afgeraden door de peuten (behalve bij slaapproblemen) omdat dan je ritme helemaal naar de vaantjes gaat.

Bij de pakken neerzitten helpt helemaal niks, dus hij moet wel zélf aan de slag met zijn herstel.

Kan me overigens heel goed voorstellen dat alles teveel is, dus zit hem niet zo op zijn nek. Misschien goed om een kamer aan te wijzen waar hij niet gestoord mag worden en zijn eigen ding kan doen? Niet ideaal, maar je wordt al gek van je eigen gedachten, als je dan ook nog het gez*** van een ander aan moet horen... (niet lullig bedoelt, maar zo voelde het wel!).

Sterkte en veel geduld gewenst!
Alle reacties Link kopieren
Bedrijfsmaatschappelijk werk heeft mij na verloop van tijd doorverwezen naar een goede psycholoog die veel intensiever met mij aan de slag ging. De gesprekken met BMW bleven ook wel bestaan, maar meer om mijn hart te luchten en niet in therapeutische zin want daar ligt hun expertise ook niet.

Misschien dat je man ook aan iets 'zwaardere' therapie toe is?

Echt naar voor jou trouwens!
Alle reacties Link kopieren
Ik zou even stoppen met adviezen geven, jij kunt dit niet voor hem oplossen, en zo voel jij je verantwoordelijk voor iets waar je niks aan kunt doen. Ook voor jou is dit een stressvolle situatie.



Blijf voor jezelf onthouden dat dit niet de standaard gang van zaken is, en dat het probleem niet bij jou ligt. Als je je placemets op een andere manier schoonmaakt is er wel een ander dingetje... Als je dit niet meer kunt (begrijpelijk) is het denk ik tijd om jezelf (en je kindje) even uit de situatie te halen. Ga een weekje logeren ergens, of regel oppas en ga lekker met een vriendin een weekendje weg. Zorg dat jou batterij niet ook leeg raakt.



Blijf ook je eigen dingen doen, ook al wil hij niet mee en vind hij het allemaal stom. Ga lekker naar buiten, zorg dat je aan sporten enleuke dingen toe blijft komen.
Alle reacties Link kopieren
Lieve WatNou,

Het lijkt mij een goed idee dat hij professionele hulp krijgt om uit te zoeken waarom hij overspannen is geraakt. Misschien kan je hem daar in stimuleren. Dit gaat volgens mij via de huisarts. Ik ben bang dat een bedrijfsmaatschappelijk werker niet gekwalificeerd genoeg om jouw vriend in zijn genezingsproces te begeleiden. Staat je vriend open voor professionele hulp?
Alle reacties Link kopieren
Bedank voor jullie reacties!

HIj gaat 12 augustus weer naar de BMW, misschien dat zij n.a.v. de (in mijn ogen) verergder klachten ook inziet dat andere hulp gewenst is. Ik zal hem stimuleren om daar ook naar te vragen. HIj laat zich makkelijk de kaas van het brood eten en gaat snel mee in het verhaal van de BMW denk ik.....alhoewel hij ook eigenwijs kan zijn. Hij zei dat hij zich nu ook zorgen om zichzelf begint te maken, dat is wel een teken aan de wand. Ik doe zelf nog wel genoeg leuke dingen! Soms voelt hij zich ook wel lullig richting mij, maar dan geef ik meteen aan dat dat niet hoeft. Ik zal proberen mijn adviezen voor me te houden. Misschien moet ik hem meer links laten liggen (niet negatief bedoelt hoor..) en kijken wanneer hij zelf aangeeft dat hij ergens behoefte aan heeft. Lijkt het jullie goed om tegen hem te zeggen dat ik moeite krijg met zijn korte lontje of zadel ik hem dan op met dingen die hij nu niet aan kan.....
Alle reacties Link kopieren
Het is een beetje zoeken naar de middenweg. Je wilt jezelf niet compleet wegcijfweren, maar ook niet hem opzadelen met narigheden die hij nu niet trekt. Moeilijk he? Als hij zich lullig voelt naar jou, zou ik niet gaan ontkennen dat het voor jou ook zwaar is, maar wel erbij melden dat je het graag voor hem doet, en hij zich niet lullig hoeft te voelen. Maar jou gevoel mag je best delen, zeker als hij er zelf over begint. Het is voor hem ook niet leuk om altijd maar de zwakke te zijn, terwijl zijn vriendin onvermoeibaar verder gaat met zorgen. En geef inderdaad maar aan dat hij nu even zelf nar je toe moet komen als hij daar behoefte aan heeft.
Lijkt het jullie goed om tegen hem te zeggen dat ik moeite krijg met zijn korte lontje of zadel ik hem dan op met dingen die hij nu niet aan kan.....




Dat lijkt me een goed idee. Het is prima dat hij een burnout heeft en dat hij z'n frustratie kwijt moet, maar dat betekent niet dat jij zijn uitlaatklep moet zijn. Ook iemand met burnout moet dat kunnen in zien.

Dan gaatie maar een stukje hollen, in de wc schreeuwen met de deur dicht, in een kussen slaan, kan me het schelen. Maar een burn out is niet een vrijbrief om kwaad op vrouw en kind te worden.
Als ie door omstandigheden niet goed tegen gezelschap kan en snel geirriteerd raakt (wat niet te vermijden is met 'n klein kind erbij), is het misschien beter dat ie een paar weken uit huis gaat zodat je beiden tot rust kunt komen.

Of misschien is zijn situatie zodanig dat hij meer heeft aan tijdelijk intern te worden opgenomen en bijgestaan wordt door mensen die ervaring hebben.

Burn-out/overspannen kan heeeeeel erg lang duren. Een goede vriendin van mij is er nu al ruim 3 jaar mee bezig en is ook 'n tijdje opgenomen geweest en gaat nog steeds 1 keer per week naar dagbehandeling. Zij woont verder alleen dus kan thuis wel de rust vinden die ze nodig heeft, een hoop drukte in huis kan zeker nog extra belemmeren in het herstel.
Ik heb zelf een burnout (herstellende).



Yes yes, allemaal heel begrijpelijk dat korte lontje, maar je hoeft niet over je grenzen heen te laten gaan omdat hij niet goed in zijn vel zit. Het is zijn probleem waar je hem in wilt bij staan, maar niet als voetveeg of verbale boksbal.



Burnout is heel erg lastig. Het is een vreselijke vorm van mentale en geestelijke uitputting. Het is echter nooit een excuus voor wan gedrag. En ook al is het moeilijk voor hem, hij zal er toch uit moeten komen. Rusten is in den beginne dan goed, daarna hulp zoeken en ook weer in actie komen. (Beter sport dan meteen weer aan de slag) Anders blijft hij er in hangen. Het duurt namelijk al lang genoeg weet ik uit ervaring :(.



Maar goed, van iemand die zelf een burnout heeft... alle begrip is mooi, bijstaan is goed.. maar hou je eigen grenzen in de gaten! Hij zal respect moeten blijven voor jou en jij voor jezelf.
Alle reacties Link kopieren
Bedankt voor al jullie adviezen!!! Ik heb hier echt wat aan!

Vanaf donderdagmiddag hebben we samen weekend en zijn we samen tot en met zondag, ben benieuwd hoe dat gaat. Ik heb me voorgenomen om hem niet lastig te vallen met ditjes en datjes, en ik ga zelf leuke dingen doen. Ik zal hem 1 keer vragen of hij zin heeft om mee te gaan, zoniet geen probleem ga ik alleen met mijn zoontje. Dat korte lontje ga ik wel op letten, als het mij de spuigaten uitloopt zal ik er over beginnen op een rustige manier. Als het meevalt zal ik dit weekend blijven incassseren. Beetje zoeken naar hoe ik mee om moet gaan. Het blijft wel lastig hoor, ik merk dat hij niet zichzelf is. Daarnet belde hij mij op op mijn werk om me te vertellen dat de drinkbeker van ons zoontje niet schoon genoeg is, of ik dat beter wil doen in het vervolg. ....zucht zucht, ik zeg prima ik zal er aan denken! Ondertussen denk ik weer zoiets! Maar laat het maar niet blijken..... kleine dingetjes zijn het.
Alle reacties Link kopieren
WatNou schreef op 30 juli 2008 @ 14:45:

Daarnet belde hij mij op op mijn werk om me te vertellen dat de drinkbeker van ons zoontje niet schoon genoeg is, of ik dat beter wil doen in het vervolg. ....zucht zucht, ik zeg prima ik zal er aan denken! Ondertussen denk ik weer zoiets! Maar laat het maar niet blijken..... kleine dingetjes zijn het.




Ik denk dat je beter niet; prima, ik zal er aan denken kan zeggen.

Ik denk dat je beter kan aangeven wat het met jou doet dat hij je zo behandeld. "Het maakt mij verdrietig, het maakt mij boos." Net wat maar van toepassing is. Als jij zegt prima, dan roep je het iig geen halt toe. Als je praat vanuit je eigen gevoel, wat doet het met jou, dan heb je meer kans op een wisselwerking waar jij ook echt wat aan hebt.

En verder, je kan meegaan naar bedrijfsarts. Ik weet dat dit wel meer voorkomt. Mensen zitten in de put, komen niet uit de woorden en nemen dan vrouw/man of vriend/in mee. Om beetje bij te staan, maar ook om te zorgen dat degene zich niet om laat lullen. Misschien is dit ook iets voor jullie. En inderdaad, misschien heeft hij meer aan wat intensievere begeleiding.

Succes iig!
Alle reacties Link kopieren
:hug:



Even snel een knuffel... ik herken je verhaal! Mijn man heeft ook een burnout en ik ondertussen ook. Het is zwaar en ik zou graag contact met je hebben hierover... kunnen we elkaar ondersteunen?



Maroetje
WatNou schreef op 30 juli 2008 @ 14:45:

Daarnet belde hij mij op op mijn werk om me te vertellen dat de drinkbeker van ons zoontje niet schoon genoeg is, of ik dat beter wil doen in het vervolg. .
Oh, daar zou ik dus écht niet tegen kunnen he. Dan zou ik zeggen, als je 't beter kunt, doe 't dan voortaan zelf.
Nogmaals, niet omdat hij een burnout heeft kan hij zeggen wat hij wil. Stel je grenzen, want het wordt alleen maar erger. Niet omdat hij slecht is, maar omdat het zo gaat als je niet aan de bel trekt, voornamelijk bij jezelf.



Antwoord had kunnen zijn... dan spoel je het nog een keer af. Wil je me de volgende keer niet storen op mijn werk voor dit soort zaken?
Defensief reageren heeft overigens geen zin. Wekt alleen maar irritatie. Duidelijkheid werkt wel.
Alle reacties Link kopieren
hier nog een burnoutje, heel herkenbaar en je mag er best wat van zeggen inderdaad. Wat dat betreft sluit ik me aan bij de reacties hierboven, eh ja ook ik heb moord en brand geschreeuwd omdat mijn lief zijn lege koffiebeker niet in de vaatwasser had gezet ofzo.

Over het bellen op werk, misschien kan je afspreken dat je alleen op werk gebeld wilt worden als er echt iets aan de hand is.



Het is moeilijk, maar ook jij hebt grenzen die je moet bewaken. Jij hebt niet opeens energie voor 2 waardoor je alles dat hij graag wil doen/oplossen/schoonmaken op je kan nemen.



take care, het gaat echt weer voorbij..
Alle reacties Link kopieren
Wat fijn al die reacties! Ben dus niet de enige die hier mee kampt.

Ik sprak hem zojuist en hij had vanmorgen op zijn werk contact gehad met iemand van P&O. Ze vertelde dat hij het moet doorbreken door te gaan sporten en dat het dan wel weer goed komt. Hij voelt zich nu dus niet serieus genomen op zijn werk! En dat kan ik me ook wel voorstellen hoor! Mijn gevoel zegt me dat dit een lange weg gaat worden.



Over die beker....ik heb bewust geen stampij gemaakt en ben bewust niet in de verdediging gegaan dan krijg je weer zo'n welles/nietes verhaal....geen zin in. En al helemaal niet op kantoor. Ook denk ik dat het hem dat teveel energie kost en zijn bloeddruk is al verhoogd.. Laat maar dacht ik, prima, schouders ophalen en doorgaan. Mijn weekend gaat zo beginnen (werk 3 dagen) dan ben ik minder online dan nu. Ik zal minder vaak reageren...probeer het wel hoor! Het is op kantoor komkommertijd en heb werkelijk niks te doen! Soms denk ik dat ik me aan loop te stellen en dan mag ik van mezelf me er niet aan ergeren, maar moet ik er voor hem zijn en zelf niet zo zeuren......



Maroetje, je bent een lotgenoot. Wil je wat vertellen over jouw situatie?
Alle reacties Link kopieren
Boompje, meegaan naar de bedrijfsarts is een goed idee, ga het zeker voorstellen!
Dat sporten is geen onzin trouwens. Lees er maar eens op na. Het moet doorbroken worden.



Zie het als een lege batterij. Deze moet je ergens weer mee opladen. Dat doe je niet door alleen maar te rusten. Je moet de opgebouwde energie niet alleen weer compleet meteen verspillen, want je laadt langzaam op.



Opladen doe je door weer in beweging te komen. Mensen met een burnout, onder wie ik zelf, willen graag begrip. Willen dolgraag serieus genomen worden en verlangen enorm naar rust. Maar ook mensen met een burnout moeten ergens weer beginnen om weer echt te genezen. Dat doe je niet door weer hard te gaan werken, maar inderdaad door je lichaam weer op pijl te brengen door sport en daarmee ook je geest en je zelfvertrouwen. Alleen... voor iemand met een burnout is dat een hele grote stap.



Hoe langer je er in blijft zitten, hoe langer het gaat duren. Simpel as that. Nope, je bent er niet met een paar weken van af. Maar het kost alleen jaren als je niet effectief met die burnout omgaat. Niet alleen sporten, dus ook proffesionele hulp.
Alle reacties Link kopieren
Hoi Watnou,



Mijn man heeft zich in de afgelopen jaren helemaal kapot gewerkt voor zijn baas. Het laatste half jaar heeft hij het werk van drie man gedaan. Daarbij komen dan vele niet betaalde overuren (uren die hij ook niet mag opnemen), geen mogelijkheid tot het nemen van vakantie en nul waardering van zijn baas. In het afgelopen half jaar was hij steeds minder bereikbaar, slecht gehumeurd en niet aanspreekbaar over wat dan ook. Aan het einde van deze periode kreeg hij hartkloppingen, black-outs, hyperventilatie. Hij was compleet van de wereld wist letterlijk niet meer wat hij had gedaan of wat ik had gezegd of had gedaan. Ik heb hem ziek gemeld nadat hij met hartkloppingen bij de huisartsenpost belande. Hij mocht toen van de arbo drie weken thuis blijven... dan een week halve dagen werken en dan weer volop. Hij had niet de fut om hier tegen in te gaan... maar bij de eerst halve dag heeft hij een black-out in de auto gekregen (hij werkt in de buitendienst). De volgende dag naar de huisarts en diagnose burnout gekregen. Sinds eind maart zit hij nu thuis. In de eerste maanden heeft hij alleen maar geslapen, was hij onbereikbaar en in het geheel niet redelijk. Ik herken de opmerking over een 'niet' schone beker zo goed. Het lijken net egocentrische kinderen... ze bekijken de wereld enkel uit hun optiek en de rest van de wereld is gek als ze een andere mening hebben. Grrr.... er hebben hier behoorlijk wat ruzies plaatsgevonden. Uiteindelijk trok ik het ook niet meer, naast zijn burnout hebben we ook nog een verst. beperkte zoon met autisme. E.e.a. werd gewoon teveel. We hebben drie weken samen thuisgezeten. Gelukkig heb ik een baas die wel investeert in zijn mensen en ben ik bezig met BMW en 3 x2 werken om een ritme te behouden.

Sinds enkele weken werkt mijn man ook weer... hij moest 2 x3 werken. Maar natuurlijk is dat weer meer. Maar ik moet zeggen dat hij wel iets beter gehumeurd is... het ritme zorgt ervoor dat hij beter functioneert en dat hij soms weer aanspreekbaar is. Begin september kan hij beginnen met een "Burnout burnin"- cursus van het Riagg -> verdere hulpverlening heeft hij niet gekregen.



Het is moeilijk om een middenweg te vinden in het ontzien van je man en het vragen om iets van begrip voor jezelf. Realiseer je dat je als partner van een burnout-er grote kans loopt op een burnout. Zorg voor jezelf, maak keuzes in hetgeen je wel en niet accepteert, neem de tijd en ruimte om leuke en ontspannende dingen te doen (zoals je geplande weekend).



Hier kan je nog wat handige tips voor je man vinden.



Succes ermee!
Alle reacties Link kopieren
Hoi Allemaal,

Fijn om dit alles te lezen, ik ben in iedergeval niet de enige die met een oververmoeide man thuis zit. Het zat er al een tijd aan te komen, zijn burnout, maar nu na 4 jaar van klachten, dokteren (echt een hypogonder is er niets bij, hij is al bij de 4e huisarts, heefts scan's gehad hartfilmpjes etcetc, verschillende psychologen) elke huisarts had al als conclusie burnout, maar nee hoor geen gehoor aan zijn kant. Hij dacht, en denkt soms nog steeds dat ie dood gaat. Irritatie, pijn, irrationeel, onwerkelijk denken, nek en keel en hart klachten, veeeeel ziekmelden en nu dus uiteindelijk echt thuis zitten. Pfffff, ik vind het echt super duper vervelend voor hem, maar lieve allemaal, ik ben zoooooo moe. En voel me daardoor echt schuldig.... want ik wil er voor hem zijn maar ik kan hem soms niet meer voor waar nemen met zijn tumors en hartklachten. Wij hebben 2 kinderen en ik werk parttime. Dit duurt echt al bijna 4 jaar. En ik wil nu eindelijk eens lekker anoniem mijn verhaal doen, want de omgeving neemt hem ook niet echt meer voor waar aan. En de personen die dat wel doen vinden dat ik hem door dik en dun moet steunen. Doe en wil ik ook, maar ik ben zoooo moe!! Wie heeft hier ook (helaas) ervaring mee??
Alle reacties Link kopieren
Geen ervaring Ookmoe maar wel een dikke voor jou want ik kan me jouw moeheid en machteloosheid wel voorstellen.

Sterkte meisie

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven