Zwanger worden/zijn na stilgeboorte (IUVD)

10-03-2021 22:11 308 berichten
Alle reacties Link kopieren Quote
Hopelijk kan dit topic een functie krijgen om ervaringen te delen over opnieuw zwanger worden na een stilgeboorte (IUVD).

Ik weet dat er al wel topics bestaan over zwanger worden na een miskraam maar vind dit te anders voelen, en een topic over 'niet onbezorgd zwanger' wat inmiddels van zo'n leeftijd is dat het vooral over de kinderen ofwel vergevorderde zwangerschappen gaat (ook superfijn en hoopvol natuurlijk, maar daar past mijn verhaal nu minder tussen). Vandaar toch een nieuwe. Hopelijk helpt dit voor meerdere mensen!

Ik zal hieronder zelf aftrappen, maar hoop vooral dat ieder die zich aangesproken voelt, zich welkom voelt om te delen, ook als je niet perse nu opnieuw zwanger wilt worden maar over een tijdje, of als je misschien juist net opnieuw zwanger bent en daarover je ervaringen wilt delen. 
Heb lief, houd moed. Komt goed.
Alle reacties Link kopieren Quote
Okay, de beloofde aftrap: Hier is de geboorte van onze dochter nog maar kort geleden (februari). Bij 19 weken ontdekten we bij verloskundige controle dat ze niet meer leefde, er waren geen harttonen meer te vinden (de avond tevoren nog wel, bij extra check), en ontdekten dezelfde dag in het ziekenhuis waarom; op echo was te zien dat de buikorganen in de navelstreng gelegen waren in plaats van in de buik. Een dag later is de bevalling ingeleid, wat eigenlijk heel goed verliep en zo hebben we op een heel passende manier kunnen kennismaken en afscheid nemen. We hebben eigenlijk vrij snel onze rust in de situatie gevonden en schenken het liefst vooral aandacht aan ons gevoel als trotse ouders, boven het verdriet om het gemis. We praten graag en veel over ons lieve kleine meisje.

Omdat de wens om ook in dagelijkse praktijk een gezin te zijn erg groot is, en mijn man en ik niet verwachten dat de spanning rondom een volgende zwangerschap minder groot is als we eerst een tijd wachten, zijn we niet van plan eerst een periode anticonceptie te gebruiken. 

Nou had ik eerder een onregelmatige cyclus en was ik zwanger na 10 maanden, dus ik verwacht niet perse dat het nu supersnel gaat. Maar er hoeft ook geen druk op te liggen, alleen is voor onszelf duidelijk dat het welkom is wanneer het komt. De foliumzuur tabletten staan dus maar weer op het nachtkastje. Of ik na een tijdje ovulatietesten zou willen gaan doen weet ik nog niet, eerder hebben ze me iig niet echt geholpen.

Ik zie vooral een beetje op tegen het gevoel van 'zwanger zijn, maar niet echt in verwachting'... Ik hoop dat mijn gebrek aan vertrouwen in de goede afloop van mijn vorige zwangerschap toch vooral intuïtie was (al had ik het eerst geduid bij het dokter-zijn en dus teveel weten/gericht zijn op wat er mis kan gaan), en dat het bij een volgende zwangerschap niet nog erger is. 

Positieve noten: ik heb er nu een stuk meer vertrouwen in dat die conceptie wel een keer zal lukken ten opzichte van voor de eerste zwangerschap (was echt als de dood dat het niet ging gebeuren), en ons kleintje heeft ons beiden heel veel vertrouwen gegeven in hoe wij ouders kunnen zijn. Dat zijn helpende dingen voor de toekomst! Nu mijn cyclus nog even terugkrijgen eerst ;)
Heb lief, houd moed. Komt goed.
Alle reacties Link kopieren Quote
Je hebt helemaal niks aan mij maar ik heb zelf mijn kindje verloren bij 40 weken. Twee dagen voor de bevalling is mijn jochie overleden. Dit is nu bijna 6 jaar geleden. Ik durfde heel lang niet zwanger te worden maar 6 maanden geleden ben ik bevallen van een ontzettend lief jochie :love:

Tijdens de zwangerschap wel erg bang geweest maar dat was meer tegen de tijd van het bevallen.

Ik wens je heel veel sterkte en kracht en succes bij je volgende zwangerschap. Ik hoop dat je een wolk van een kindje krijgt :heart:
Op elk potje past dekseltje, maar als dat niet past dan heb je altijd nog afdekfolie.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik ben inmiddels 15 weken zwanger na de geboorte van mijn dochter die met 34 weken was overleden. Heb daarna nog twee miskramen gehad dus ik vond vooral de eerste weken spannend.

Nu ben ik er vrij rustig onder. Alle echo's en testen zijn goed dus het vertrouwen is er wel. Volgens de artsen is de kans heel klein dat het nog een keer gebeurd. En ik ben uitgebreid onder controle in het ziekenhuis. Je kunt mijn topic lezen, daar staat mijn hele verhaal van bevalling, verwerking, miskramen en weer zwanger willen worden in.

Ik ben toch wel een jaar aan het rouwen geweest. Zwanger willen worden was voor mij ook wel een lichtpuntje en houvast. En zwanger zijn is dat helemaal :-D. Heel veel succes, sterkte en plezier :heart:
Alle reacties Link kopieren Quote
Wauw wat fijn dat er zo snel al ervaringen volgen!

Zonneoog, natuurlijk heb ik iets aan jou! Allereerst een bevestiging dat het na zo'n ervaring ook prima kan gaan voor een volgens kindje, proficiat met je zoon! En ook gewoon van mensen horen dat ze iets soortgelijks hebben meegemaakt ipv steeds te horen 'ja miskramen gebeuren veel he' en dan proberen rustig uit te leggen dat dit GEEN miskraam was (en dat vind ik een grot verschil omdat ik nogal betwijfel of ik me na een miskraam ook mama had gevoeld). Kan me indenken dat de spanning vooral piekt rondom de termijn van het verlies van het vorige kindje ja, dat is wel een goede om bewust van te zijn denk ik (ook omdat de mogelijkheid wordt geboden voor extra controles en/of echo's op elke gewenste termijn, begreep ik van de gyn). Dank voor het delen!

Ikeakrukje, ik had een deel van je topic idd gelezen al (volgens mij tussen het nieuws en de bevalling in). Wat fijn dat je je rust een beetje terug hebt! Ik besef idd dat de kans op herhaling ontzettend klein is, maar zo moet het dan ook nog voelen... En die miskramen lijken me vervolgens ook extra vreselijk, snap dat het dan vooral die eerste 12 weken extra spannend is. Ik duim dat het de rest van de zwangerschap zo goed blijft voelen!
En ja dat rouwen gaat gewoon door, ik heb mezelf bewust niet opgelegd om eerst volledig te helen en daarna pas opnieuw te pogen. Alsof ik daar haast mee zou moeten maken. Ik ben heel blij met waar we nu al staan qua acceptatie maar het mag de tijd hebben. En een volgend kindje is gewoon geen vervanging of concurrentie of wat dan ook, zoals broertjes en zusjes dat ook niet zijn. En het voelt vaak alsof dat gedacht wordt wanneer men aanraadt om 'het eerst verder te verwerken'.


Heel veel dank voor het delen van jullie verhaal :heart:
Heb lief, houd moed. Komt goed.
Alle reacties Link kopieren Quote
Een volgend kindje is inderdaad helemaal geen vervanging. Dat staat voor mij helemaal los van het verlies. Er komt nog een kindje bij. We hebben onze dochter ook bewust echt een plek in ons gezin gegeven. Ook al is ze er op een andere manier dan de andere kinderen. En als ik iets het afgelopen jaar heb geleerd is hoe gevoelens gewoon naast elkaar kunnen bestaan - ipv na elkaar. Wij zijn er ook vrij snel voor gegaan. En dat was fijn.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik daarin tegen heb lang gewacht om weer zwanger te worden. Mijn angst zat heel erg hoog. Maar het verlangen was er ook. Nu een gezond mannetje waar we zielsveel van houden maar ook nog steeds het verdriet. Het is nu bijna 6 jaar later maar elke dag denk ik nog aan hem. Als mijn baby nu wat grappigs doet vraag ik mij vaak af of zijn broer dat ook zou doen. Of dat ze op elkaar lijken. Of dat ze grote vriendjes zouden zijn geworden. Of dat hij het wel goed vind dat hij een broertje heeft gekregen.
Heb ook lang niks durven kopen. Bang dat ie weer weg zou gaan. Betrap mezelf er nu ook nog weleens op. Vorige week nieuwe kleertjes gekocht voor hem maar wel pas nadat het door mijn gedachte ging: zou ik het wel doen? Straks is ie weg. Op dit moment ligt hij heerlijk te slapen naast mij en ik kan niet stoppen met kijken naar hem. Ons prachtige kereltje :love:

Elke dag mis ik zijn grote broer en hij is zeker geen vervanging. Hij is uniek net als dat zijn broer is. Zijn broer is elke dag bij mij en ik weet gewoon dat hij op zijn kleine broertje past. Mag je zweverig vinden maar zo denk ik erover.
Op elk potje past dekseltje, maar als dat niet past dan heb je altijd nog afdekfolie.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik wil ook graag reageren. Ik ben mijn dochter met 27 weken verloren. Bij een reguliere controle bij de verloskundige werd er geen geluid van het hartje gevonden. De echo bevestigde dat ze er niet meer was. Ik was op dat moment alleen, want het was gewoon even snel een reguliere controle. Wat een rollercoaster zijn we toen ingestapt.

Ik heb na haar stille geboorte drie maanden anticonceptie gebruikt omdat we eerst alle onderzoeksresultaten wilden hebben voordat we het weer zouden proberen. Toen de anticonceptie de deur uit ging was ik snel weer zwanger, maar dit eindigde in een missed abortion met 11 weken. Later volgde nog een miskraam met 7 weken.

Ik ben nu pril zwanger (7 weken als het goed is). Volgende week hebben we de eerste echo. Ik vind het ontzettend spannend. Ik heb besloten er van te genieten zo lang de zwangerschap duurt (en hopelijk is dat 9 maanden). Ik kan nu namelijk wel gaan doemdenken, maar daar voorkom ik niks mee. Maar ik merk wel dat ik het alsnog ontzettend spannend vind.

Het rouwen om onze overleden dochter blijft. Ik kan me ook niet voorstellen dat ik op een dag niet meer aan haar zou denken. Soms denk ik veel aan haar, soms heel even kort. Maar elke dag is ze wel in mijn gedachte. Een nieuwe baby vervangt haar ook niet. Een nieuwe baby wordt ons derde kindje (ik heb ook nog een kleuter rondlopen).
Alle reacties Link kopieren Quote
Zoveel verdrietige verhalen hé. Helaas maak ik er ook onderdeel van uit.
Wij verloren ons kindje vorig jaar zomer bij 21 weken zwangerschap, deze werd ingeleid wegens ernstige aandoeningen bij ons kindje. De moeilijkste beslissing ooit en wat een gemis.
Het is zo'n emotionele, heftige rollercoaster geweest en nog steeds. De zwaarste periode vond ik eigenlijk ná het afscheid. Voor de bevalling had ik echt nog geen idee hoeveel liefde je kan voelen en hoe intens verliefd en verdrietig je tegelijk kan zijn.

Wel dacht ik al vrij snel weer aan zwanger worden, je bent moeder maar geen kindje om te verzorgen en ondanks alles wil je dat wel ervaren. En ik dacht ook stel dat het nu heel lang duurt, om je heen gaat de wereld maar door en krijgt iedereen kinderen. We hebben onderzoeken afgewacht of het niets genetisch was en wijzelf in ietsje rustiger vaarwater kwamen. Ook veel gesprekken met maatschappelijk werk en hoe lang je ook wacht, spannend blijft het toch. Het onbezorgde is er vanaf, dus we besloten na 3 maanden te kijken hoe het zou lopen. En ik ben echt heel dankbaar dat het snel weer lukte, want dat het niet vanzelfsprekend is weet ik ook.
Inmiddels ben ik bijna 20 weken zwanger. De eerste weken waren zwaar, steeds weer de gedachte wat als we dit kindje ook gaan verliezen? Vertrouwen groeide met iedere controle (en we mogen vaak langs komen, op eigen verzoek, partner ook mee als ie daar behoefte aan heeft dus super fijn). Ook extra echo's en onderzoeken (en dan krijg je véél foto's mee, klein voordeeltje noem ik het maar). Die zijn allemaal goed dus fijn. Naarmate mijn vertrouwen groeide mocht ik ook steeds iets kopen voor de baby, werd het echter van.
Ik vind het nu wel even heel pittig rondom de 20 weken echo, alle gedachtes en dagen van de slechte echo's van de vorige zwangerschap schieten door mijn hoofd en het gemis is op de voorgrond.

Rouwen blijft, verdriet en gemis zal er altijd zijn. Ik las ergens dat het is als de zee, soms rustig en windstil, soms stormachtig met grote golven verdriet. Dit kindje kan geen vervanging zijn, ons eerste kindje is zo geliefd en heeft echt een heel bijzonder plekje in ons leven als is ie fysiek niet hier. Ik vind het soms wel heel moeilijk dat we met ons tweede kindje meer herinneringen zullen maken, meer aandacht voor zullen hebben, en dat zo ons eerste zoontje soms naar de achtergrond zal verdwijnen. We hebben straks een broertje of een zusje, om alles te vertellen over ons zoontje en hem zo mee te nemen in ons gezin, want daar hoort ie echt bij :heart:
Alle reacties Link kopieren Quote
Hier een kindje verloren met 17/18 weken. Ik had al twee kinderen. Enige verschil was dat ik niet wist dat ik zwanger was (had implanon) en na een dag van constante buikpijn en een doktersassistente die geen arts wilde sturen ben ik op het toilet bevallen van een levenloos jongetje. Er is toch een ambu bij geweest maar ik kan me daar weinig van herinneren, het is een traumatische ervaring geweest dat mijn geest blijkbaar totaal heeft afgesloten tot het later, op een moment dat ik blijkbaar de rust had, weer alles boven kwam en toen moest ik alles nog verwerken. Inmiddels was mijn relatie ook over en had ik een nieuwe partner.
Vijf jaar na het gebeuren was ik opnieuw zwanger maar voor mij was elke zwangerschap tot de twintigwekenecho spannend. Maar: ik wilde er wel van genieten en dat heb ik ook gedaan. Alleen rende ik tegelijkertijd om de haverklap naar de wc om te kijken of ik geen bloedverlies had 🤪.
Overigens ook wel terecht want die zwangerschap was van een tweeling waarvan een het niet gered heeft. Daarbij bleef ik nog lang bloed verliezen. Gelukkig is dochter blijven zitten.
Daarna nog een paar miskramen gehad en nog twee kinderen. Het was elke keer spannend, mooi, bijzonder. Ik weet dat ik in mijn handen mag knijpen met mijn gezinnetje.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik heb ook een beetje moeite de term miskraam bij deze leeftijd. Het is gewoon een kindje dat alles al heeft en alleen nog maar groter moet worden. Officieel is het een miskraam, voor mij gewoon een vroeggeboorte.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
Alle reacties Link kopieren Quote
Hier heb ik ook ervaring mee.
We zaten in een fertiliteitstraject en na een aantal pogingen waren we dolblij dat we zwanger waren. Helaas was het niet echt onbezorgd, er werd een verdikte nekplooi gezien bij de termijnecho en een vlokkentest volgde. Bij de controle daarna klopte het hartje meer, de bevalling werd opgewekt met Cytotec, ik was toen ongeveer 13 weken.

We verloren ons tweede zoontje na 21 weken vanwege een te korte baarmoederhals.

En ons derde zoontje werd met een spoedkeizersnede geboren na 33 weken, en een dag later op de NICU overleden.
Hierna volgde nog een missed abortion bij 8 weken, en nu ben ik +- 10 weken zwanger. (durf ik dat te schrijven.., ja dat durf ik)

We hebben nog geen levende kinderen, de wens is hier altijd wel gebleven. We hebben een hele hoop onderzoeken gehad waaruit blijkt dat dit losstaande gevallen zijn.
De hoop overwon het op een gegeven moment weer van de angst en dan durfden we er weer voor te gaan.
Neem de tijd TO, zwanger zijn na verlies is een rollercoaster, nooit meer hetzelfde als die allereerste keer.

(PS niet quoten alsjeblieft)
susieflower wijzigde dit bericht op 15-03-2021 08:26
24.72% gewijzigd
C'est la vie
Alle reacties Link kopieren Quote
Susie, wat heftig voor jullie ❤️

Ik ga heel, heel hard voor jullie duimen dat het nu heel goed gaat!
Krijg je ook een cerclage?
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
Alle reacties Link kopieren Quote
@suzy, nee ik heb utrogestan en cervix metingen gehad in m'n laatste zwangerschap. Dat zal nu ook weer de bedoeling zijn.
C'est la vie
Alle reacties Link kopieren Quote
Oef Mette, wat een bumpy road inderdaad! Toch voorzichtig proficiat met deze zwangerschap. Ik snap de spanning maar toch, ook opnieuw hoop... Ik duim mee voor je! Als verder schrijven helpt tegen de spanning, vooral doen.

Gember, wat herken ik wat je schrijft.. Alleen het zelf moeten kiezen voor de inleiding terwijl het kindje op dat moment nog leeft, dat lijkt me nóg lastiger dan als de keuze al voor je gemaakt is door de natuur. Wat sterk dat je dat gekund hebt. Zo te lezen ben jij inmiddels al een tijdje verder, en wat fijn dat je opnieuw zwanger bent en bijna die 20 weken bereikt! Hopelijk lukt het daarna gaandeweg beter het genieten toe te laten, dat zou ik je zo gunnen.

Suzyq, dat lijkt me heel erg schrikken na niet eens te weten van de zwangerschap! Heb je later wel goede begeleiding gehad daarbij?
De term miskraam wordt meestal tot 16 weken gebruikt (soms ook wel tot 20 zelfs). Ik vermoed zelf dat het na week 12 al meer voelt als een kindje dan een 'vruchtbeginseltje', en dat mensen zich dan misschien ook al wel ouders voelen, al weet ik dat dus niet uit ervaring. Maar voor mij voelt de term 'miskraam' bij 16 weken en verder in ieder geval helemaal niet kloppend. Iets in mij wordt een beetje boos als mensen het nietsvermoedend/goedbedoelend zo noemen... Omdat ik gewoon erkend wil worden als mama, denk ik.

SusieFlower, ik snap helemaal dat de wens blijft! Ik hoop zo dat je deze zwangerschap mag voldragen <3 Die rollercoaster die je aankondigt zie ik idd ook wel aankomen, maar ik heb wel het gevoel dat ik dat aankan. Dat ik naast bezorgd ook rustig kan blijven. Eigenlijk hoop ik dat een nieuwe conceptie niet ál te lang duurt, dat ik niet daarover opnieuw onzeker word. Meer focussen op de hoop dan op de angst lijk redelijk onder de knie te hebben (er is de afgelopen tijd nog meer heftigs gebeurd in het leven waaruit dat is gebleken, waar ik jullie niet mee zal lastig vallen bij gebrek aan relevantie voor dit topic).

Ik schrik eerlijk gezegd een klein beetje van de hoeveelheid miskramen volgend op de IUVD die ik hier lees.. Wat kan pech zich soms stapelen :S

Misschien een heel suffe vraag, maar herkennen jullie van vlak na de geboorte dat 'het fenomeen stuwing' erg tegenviel? Bij mij was dat het geval omdat het ondanks de relatief vroege termijn erg aanwezig was en ik daarop niet was voorbereid... Ergens fijn te weten dat je lichaam dat gedeelte ook kan, maar wat had ik het na een dagje al graag willen missen :)
Heb lief, houd moed. Komt goed.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ja, die stuwing ken ik goed! Mijn oudste dronk nog borstvoeding toen ik beviel van mijn stilgeboren dochter. Ik had de hoop dat mijn oudste de melk zou wegdrinken, maar die vond het vreselijk vies, haha. Dus heb ik alsnog een paar dagen met flinke borsten gelopen.

Ook bij de miskraam met 11 weken trouwens, had ik dat gevoel, alhoewel in mindere mate. Mijn dochter dronk toen niet meer.
Alle reacties Link kopieren Quote
Lief Fietsertje89,
Wat intens verdrietig wat jullie en de anderen hier hebben meegemaakt.

Het zal voor iedereen anders zijn, maar een volgende zwangerschap zal hoogstwaarschijnlijk weer heel spannend zijn.

Hopelijk kan je ook genieten van de mooie momenten en krijg je op een gegeven moment ook vertrouwen in een goede afloop, maar ook als dat niet zo is, is dat ook prima en heb begrip voor jezelf.

Hier ben ik in 2016 na een lang fertiliteitstraject mijn eerste kindje met 23w verloren. Net als jij wilde ik zsm mogelijk door met opnieuw zwanger worden en ben ik -zodra dat fysiek mocht- het traject weer ingegaan. De eerste zwangerschap eindigde in een miskraam. Hoe jammer ook, ik vond het ook een verademing dat ik weer verdriet kon voelen om iets anders dan mijn eerste kindje.
Na 8 embryoterugplaatsingen ben ik een kleine 2 jaar later bevallen van een gezond en levend kindje.

En eerlijk gezegd ik vond de zwangerschap na verlies mentaal erg zwaar, ik heb tot en met de bevalling niet geloofd dat ik een levend kindje zou mogen krijgen. En ik weet nog heel levendig dat ik op het moment van persen dacht, ‘dat betekent dat mijn baby nu komt te overlijden’ (volstrekt irreëel en geen aanleiding toe, maar ik geloofde gewoon niet dat een zwangerschap bij mij tot een levend kindje kon leiden).

Het allerlastigst van zwanger zijn vond ik het dealen met de buitenwereld die -ondanks dat ze weten wat er gebeurd is- er voetstoots van uitgaan dat een zwangerschap leidt tot een blakende baby op het eind van de rit.

Wat mij heeft geholpen is mijn gevoelens op te schrijven en het ook te accepteren dat voor mij zwanger zijn niet fijn of leuk is, maar iets wat ik moest uitzitten. Ook het boek, ‘altijd een kind tekort’ (handboek bij zwangerschap na babysterfte) vond ik erg fijn als herkenning.

Overigens was zodra mijn kindje geboren alle onzekerheid en het gebrek aan vertrouwen hebben weg en sta ik sindsdien heel onbevangen in het ouderschap en geniet ik met volle teugen van het moeder kunnen zijn.

Mijn liefde voor en verdiet om mijn stilgeboren kindje en de liefde en het geluk van mijn levende kindje bestaan moeiteloos naast elkaar.

Op dit moment probeer ik weer zwanger te worden. Mocht dat lukken kom ik hier mogelijk mee schrijven.

Ik hoop enorm dat het jou en de andere schrijfsters hier gegund is om snel weer zwanger te raken en een heel voorspoedige zwangerschap te mogen ervaren met het allerbelangrijkste en allermooiste, om na 9 maanden een levend en gezond kindje op je borst te mogen krijgen.
Alle reacties Link kopieren Quote
Susieflower, wat hebben jullie enorm veel meegemaakt en onvoorstelbaar veel ‘pech’ na ‘pech’ gehad.
Wat moet dat verschrikkelijk zijn om twee kindjes zo ver in en na de zwangerschap te verliezen en daarnaast ook nog meerdere miskramen voor je kiezen te krijgen....

Wat fijn en super spannend dat je weer zwanger bent! Ik hoop enorm dat jullie over een week of 30 trotse en gelukkige ouders worden van een heel gezond en levend kindje.
Alle reacties Link kopieren Quote
Mette, deels herkenbaar ja, ik heb heel erg getwijfeld over een keer kolven om er druk af te halen maar was te bezorgd dat het dan op gang zou blijven. Wat heftig dat je dit bij 11 weken ook kreeg, lijkt me minstens zo moeilijk/frustrerend!

Weija; dank voor jouw op heel veel punten herkenbare post. Wat heftig, eerst een fertiliteitstraject (sowieso al erg zwaar lijkt me), en dan dat verlies.
Dat opschrijven van het gevoel helpt heb ik de afgelopen tijd ook zeker gemerkt. Het ook verdrietig kunnen zijn om iets anders dan het verlies van ons kindje heb ik (geruststellend maar ook naar genoeg) zelfs nu al kunnen ervaren... Het verrast me hoeveel verschillende emoties en gevoelens er tegelijk in 1 persoon passen. Dat geeft wel enige hoop dat ooit bij een volgende zwangerschap naast angst en onzekerheid ook enig hoopvol gevoel past en vooral tegelijk heel veel liefde. Al maak ik me over dat laatste zeker niet bezorgd :) Die verwachting vanuit de buitenwereld lijkt me ook lastig inderdaad, al zal het super goedbedoeld (en mogelijk zelfs door cijfers onderbouwd zijn). Voor mezelf denk ik dat in elk geval de vele artsen in mijn persoonlijke omgeving daar voorzichtiger in zouden zijn, en dat ik daar wat aan kan hebben. Of heb jij ook een heel klein beetje kunnen 'aanhaken' bij dat optimisme van mensen om je heen?
Wat troostrijk dat je benoemt dat je zo onbevangen kunt genieten van het ouderschap!
Ik hoop dat je wilt blijven meeschrijven inderdaad over hoe het voor jou verder gaat. Kan ook over het zwanger willen worden en de weg daarheen gaan als je daar graag over deelt! Verwacht je dat dezelfde fertiliteitsbehandeling nodig is als eerder?
Heb lief, houd moed. Komt goed.
Alle reacties Link kopieren Quote
Wat een verhalen toch allemaal...

Susieflower wat fijn om te horen dat je weer zwanger bent, ik vind het ongelooflijk dat je nog overeind staat, ik hoop zó dat het deze keer goed mag gaan!

Fietsertje wij zijn ons eerste kindje met 18 weken verloren, we hebben de bevalling ingeleid vanwege een ernstige chromosoom afwijking. De stuwing was inderdaad vreselijk, ik had 2 bakstenen op m'n borst, kei en keihard, tot op plekken waarvan ik nooit heb geweten dat er borstweefsel zat :facepalm: kolven leek me inderdaad geen goed idee, heb het gewoon uitgezeten met paracetamol en koude kompressen.

De zwangerschap erna, ik heb wel een klein beetje kunnen genieten op het einde van de bewegingen maar ben tot op het laatst toe ook bang geweest voor een iuvd of overlijden met de bevalling. Ná de bevalling was dat net als wat iemand anders schrijft, hélemaal weg!. Zelfs toen er wat zorgen waren over een doorgetrokken handlijn en een dimple in z'n rug ben ik nooit meer bang geweest hem zo ineens te verliezen.
Nu wel de 'gewone' angsten dat ie op straat onder een auto loopt ofzo, maar toch heel anders dan wanneer ie nog ongrijpbaar in je buik zit.

Nu na 2 miskramen waarvan 1 late, opnieuw pril zwanger (8 weken) en opnieuw heb ik er totaal geen vertrouwen in. Heb me erbij neergelegd dat zwanger zijn gewoon vreselijk naar is voor mij, dat het vaak fout gaat, en als het tot een goede uitkomst leidt is dat gewoon een mooie verrassing! Ik durf er niet van uit te gaan.
Ook ik heb moeite met de felicitaties en de blije gezichten in de omgeving, mensen zijn er inderdaad gewoon van overtuigd dat het wel goed zal gaan, en ik vind het ook lastig hun enthousiasme te verpesten haha. Maar het gevoel van wacht maar de kans dat het mis gaat is nog heel groot, is er continu.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ja lastig mieremuis, er is gewoon teveel gebeurd om er nog onbevangen on te staan, dat is heel logisch, maar je omgeving heeft dat niet doorvoeld zoals jij dat hebt.
Ik hoop dat je geen druk voelt daardoor om nu perse te genieten, zolang je niet téveel leidt aan stress in deze situatie is het voor je kindje echt niet erg dat je 'nog maar moet zien of het goedkomt'. Die liefde is er toch wel en zal losstaan van je reserves over de situatie. Ik duim voor een voorspoedige verdere zwangerschap!
Heb lief, houd moed. Komt goed.
Alle reacties Link kopieren Quote
@ Weija, dank je wel voor je lieve reactie.

@ Mieremuis, we hebben in eerdere topics samen geschreven, herken je naam nog.
C'est la vie
Alle reacties Link kopieren Quote
Is er wellicht iemand in dit topic die zou willen delen hoelang na de geboorte bij jou weer een cyclus op gang kwam, en hoelang het duurde voordat die weer leek op wat je gewend was?

Ik merk dat ik hier heel benieuwd naar/onzeker over ben, al is het nu (4 weken) echt nog heel vroeg.
In plaats van gewoon eerst eens blij te zijn dat het vloeien gestopt is, hou ik me kennelijk alvast maar met dit soort dingen bezig.
Heb lief, houd moed. Komt goed.
Alle reacties Link kopieren Quote
Lieve Fietsertje,
Natuurlijk ben je daar mee bezig. Je wil graag opnieuw zwanger worden en een cyclus hebben is daarvoor stap 1.

Het is net als na een normale bevalling heel verschillend hoe snel je cyclus weer op gang komt. Bij mij was dat altijd na stipt 28 dagen (ook bij de bevalling van mijn levendgeboren kindje ondanks dat ik borstvoeding gaf). Maar ik heb van de gynaecoloog begrepen dat dat wel redelijk uitzonderlijk is. Ik heb wel eens gehoord dat je ongeveer kan gaan rekenen vanaf het moment dat het vloeien gestopt is als begin van de nieuwe cyclus, maar ook dat hoeft echt niet altijd op te gaan. Voor de ene vrouw duurt het op gang komen van de cyclus simpelweg langer dan voor de andere.

Maar met 4 weken zou ik mij echt nog geen zorgen gaan maken. Heb je met 6 weken nog een controle bij de gynaecoloog? Dan zou ik het daar ter sprake brengen (is ook een van de standaardvragen).
Alle reacties Link kopieren Quote
@ Fietsertje, hier was het alle keren rond 7/8 weken.
C'est la vie

Gebruikersavatar
Anonymous
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn

Terug naar boven