Psyche
alle pijlers
Hoe omgaan met burnout vriendin / zakenrelatie
dinsdag 2 november 2010 12:07
Hallo allemaal,
Bij mijn beste vriendin en zakenpartner is door de huisarts een burnout geconstateerd. Ze gaat hiervoor binnenkort ondersteuning krijgen van een psycholoog. De weg er naartoe is een proces van maanden geweest (ergens vanaf juli 2010) met diverse oorzaken: teleurstelling in opdrachtgevers (ze is een zzp-er), teleurstelling in familie, zorgen om bejaarde ouders, financiele problemen, geen opdrachten, karaktereigenschappen van haarzelf (perfectionistisch, prestatiegericht). Oftewel: 1 + 1 = 3. Ze heeft momenteel nog weinig zelfvertrouwen, steeds minder zin om (zakelijke) dingen te ondernemen. Ze is helaas pas gisteren naar de huisarts geweest om het aan te kaarten, dus het proces van terugkomen gaat denk ik nog lang duren. Zelf zegt ze: doordat ik geen werk heb, heb ik teveel tijd om te piekeren. Als ik weer werk is het zo weer over.
Ik heb al die tijd en nog steeds als praatpaal gefunctioneerd. Iets wat ik met alle liefde en plezier doe, het is mijn maatje en dat ben je in goede en slechte tijden. Ik ben naast haar moeder de enige in haar sociale kring met wie ze praat over wat haar bezighoudt (dat is veelal negatief), bij wie ze uithuilt (bijna dagelijks), we zijn samen op vakantie geweest (op mijn kosten) die ook in het water is gevallen, negatieve zaken worden op mij persoonlijk geventileerd (terwijl ze hiervan later zegt dat ik dat niet verdien en dat dat niets met mij heeft te maken). Wat betreft werk: we zijn twee nieuwe diensten aan het ontwikkelen waarbij ik de motor moet zijn. We zien elkaar praktisch iedere dag zodat ze ook wat afleiding heeft.
Ik snap het allemaal heel goed maar merk dat dit alles nu ook bij mij zijn tol begint te eisen, ik zal haar natuurlijk nooit laten vallen. Ook ik werk als zzp-er en ik merk door de tijd die ik in alles steek dat het werk hieronder begint te lijden. En ook ik heb mijn eigen sores. Hoe kan ik haar zo goed mogelijk helpen zonder hier zelf de dupe van te worden?
Groetjes, Marian
Bij mijn beste vriendin en zakenpartner is door de huisarts een burnout geconstateerd. Ze gaat hiervoor binnenkort ondersteuning krijgen van een psycholoog. De weg er naartoe is een proces van maanden geweest (ergens vanaf juli 2010) met diverse oorzaken: teleurstelling in opdrachtgevers (ze is een zzp-er), teleurstelling in familie, zorgen om bejaarde ouders, financiele problemen, geen opdrachten, karaktereigenschappen van haarzelf (perfectionistisch, prestatiegericht). Oftewel: 1 + 1 = 3. Ze heeft momenteel nog weinig zelfvertrouwen, steeds minder zin om (zakelijke) dingen te ondernemen. Ze is helaas pas gisteren naar de huisarts geweest om het aan te kaarten, dus het proces van terugkomen gaat denk ik nog lang duren. Zelf zegt ze: doordat ik geen werk heb, heb ik teveel tijd om te piekeren. Als ik weer werk is het zo weer over.
Ik heb al die tijd en nog steeds als praatpaal gefunctioneerd. Iets wat ik met alle liefde en plezier doe, het is mijn maatje en dat ben je in goede en slechte tijden. Ik ben naast haar moeder de enige in haar sociale kring met wie ze praat over wat haar bezighoudt (dat is veelal negatief), bij wie ze uithuilt (bijna dagelijks), we zijn samen op vakantie geweest (op mijn kosten) die ook in het water is gevallen, negatieve zaken worden op mij persoonlijk geventileerd (terwijl ze hiervan later zegt dat ik dat niet verdien en dat dat niets met mij heeft te maken). Wat betreft werk: we zijn twee nieuwe diensten aan het ontwikkelen waarbij ik de motor moet zijn. We zien elkaar praktisch iedere dag zodat ze ook wat afleiding heeft.
Ik snap het allemaal heel goed maar merk dat dit alles nu ook bij mij zijn tol begint te eisen, ik zal haar natuurlijk nooit laten vallen. Ook ik werk als zzp-er en ik merk door de tijd die ik in alles steek dat het werk hieronder begint te lijden. En ook ik heb mijn eigen sores. Hoe kan ik haar zo goed mogelijk helpen zonder hier zelf de dupe van te worden?
Groetjes, Marian
dinsdag 2 november 2010 12:27
Jij bent haar vriendin en die steun je natuurlijk door dik en dun. Maar je bent niet haar psycholoog. Ik denk dat het beste is als je haar vertelt dat ze hulp nodig heeft. Zometeen ga jij hier ook aan ten onder en gaat de vriendschap misschien wel stuk en jullie zaak erbij.
Ik hoop dat ze inziet dat er goede burn-out programma's zijn.
Ik hoop dat ze inziet dat er goede burn-out programma's zijn.
dinsdag 2 november 2010 12:28
Ik zou in ieder geval eerlijk tegen haar zijn. Zeggen dat je het allemaal heel erg vind maar dat je er zelf ook niet aan onderdoor wilt gaan. Misschien kan je elke dag 5 minuten instellen waarin ze mag klagen etc. en daarna moet het over leuke dingen gaan. Klinkt misschien kinderachtig, maar het kan echt helpen. Maar zou in ieder geval duidelijk tegen haar zijn. Het is misschien moeilijk maar je wilt toch ook niet zo eindigen als zij en je hebt je werk ook nog eens wat mij zeer belangrijk lijkt
dinsdag 2 november 2010 12:29
Leg het uit.
Het lijkt me niet verstandig voor jullie werk dat jij op een gegeven moment ook een een soort van burn out terecht komt. Maak afspraken over het splitsen van privézaken en zakelijke zaken. Ik snap dat het voor haar erg moeilijk moet zijn om haar gevoelens even on hold te zetten, maar dat lijkt me de enige manier waarop jij het ook nog een tijdje volhoudt. Ook lijkt het me een goed plan om haar wat minder te laten werken zodat jij je een paar dagen per week rustig kunt concentreren op de dingen die belangrijk zijn en je niet op je tenen hoeft te lopen voor haar. Ze zal dat hoogstwaarschijnlijk niet op prijs stellen, maar je kan stellen dat je dat wilt om de zaken voor de toekomst te beschermen. Rust is bij een burn out overigens een zeer belangrijk aspect, ook al vind zij van niet, probeer haar daarvan te overtuigen.
Succes, denk aan de toekomst, alles is van voorbijgaande aard, ook dit.
Het lijkt me niet verstandig voor jullie werk dat jij op een gegeven moment ook een een soort van burn out terecht komt. Maak afspraken over het splitsen van privézaken en zakelijke zaken. Ik snap dat het voor haar erg moeilijk moet zijn om haar gevoelens even on hold te zetten, maar dat lijkt me de enige manier waarop jij het ook nog een tijdje volhoudt. Ook lijkt het me een goed plan om haar wat minder te laten werken zodat jij je een paar dagen per week rustig kunt concentreren op de dingen die belangrijk zijn en je niet op je tenen hoeft te lopen voor haar. Ze zal dat hoogstwaarschijnlijk niet op prijs stellen, maar je kan stellen dat je dat wilt om de zaken voor de toekomst te beschermen. Rust is bij een burn out overigens een zeer belangrijk aspect, ook al vind zij van niet, probeer haar daarvan te overtuigen.
Succes, denk aan de toekomst, alles is van voorbijgaande aard, ook dit.
dinsdag 2 november 2010 12:31
Jeetje wat heftig! Lastige situatie. Als ik het zo lees krijg ik het gevoel dat je er een beetje teveel bovenop zit. Ik krijg echt het gevoel van Pas op want strakt trekt ze je mee de afgrond in.
Dus als ik je een tip mag geven: probeer een beetje afstand te bewaren. Wees er voor haar als ze je nodig heeft maar bewaak je eigen grenzen goed. Iedere dag met huilie huilie aan de thee lijkt me voor jou ook niet fijn. Jullie hebben ook een zakelijke relatie schrijf je. Zijn jullie financieel aan elkaar verbonden? Dan is het misschien tijd om wat meer afhankelijkheid te zoeken.
Je bent echt een lieve en goede vriendin dat je er zo voor haar bent, maar voel je niet verplicht om haar altijd te steunen.
Dus als ik je een tip mag geven: probeer een beetje afstand te bewaren. Wees er voor haar als ze je nodig heeft maar bewaak je eigen grenzen goed. Iedere dag met huilie huilie aan de thee lijkt me voor jou ook niet fijn. Jullie hebben ook een zakelijke relatie schrijf je. Zijn jullie financieel aan elkaar verbonden? Dan is het misschien tijd om wat meer afhankelijkheid te zoeken.
Je bent echt een lieve en goede vriendin dat je er zo voor haar bent, maar voel je niet verplicht om haar altijd te steunen.
dinsdag 2 november 2010 12:42
Allereerst moet je haar nu zelf beslissingen laten nemen, dus min. een week afstand houden. Ze lijkt nogal op jou te leunen en je moet haar laten weten dat jij wel met haar begaan bent, maar niet voor haar wilt zorgen.
Daarna zou je haar niet meer elke dag moeten zien. In plaats van elkaar elke dag zien kun je beter twee keer per week een uur of twee voor haar inruimen. Enerzijds wil je haar helpen, anderzijds maak ik uit je verhaal op, dat je het lastig vindt, je bent haar dingen aan het verwijten. Ze neemt je tijd (en geld, vakantie) in beslag, laat jou ook niet vrolijk achter, en toch zou je dan elke dag tijd aan haar besteden. Dat is niet logisch.
Door elkaar minder te zien en vaste tijden af te spreken geef je haar ook minder schuldgevoel, meer zelfreflectie en jezelf meer vrijheid.
Als je met haar afspreekt, geef haar dan twintig minuten om haar ellende uit te storten. Na die twintig minuten gaan jullie samen aan de slag. Niet weer opnieuw beginnen over haar ellende, afkappen na die twintig minuten.
En natuurlijk moet je haar zeggen wat je hier hebt verteld: het is een last voor je om elke dag zo intens met haar verdriet bezig te zijn, omdat je niet hebt gemerkt dat je haar hiermee helpt en zelf ook neerslachtig wordt. Op dit moment krijgt alleen haar negatieve houding aandacht. Als dat te lang duurt, is de kans groot dat zij geen positieve houding meer aanneemt, omdat de negatieve verhalen haar meer aandacht opleveren.
Daarna zou je haar niet meer elke dag moeten zien. In plaats van elkaar elke dag zien kun je beter twee keer per week een uur of twee voor haar inruimen. Enerzijds wil je haar helpen, anderzijds maak ik uit je verhaal op, dat je het lastig vindt, je bent haar dingen aan het verwijten. Ze neemt je tijd (en geld, vakantie) in beslag, laat jou ook niet vrolijk achter, en toch zou je dan elke dag tijd aan haar besteden. Dat is niet logisch.
Door elkaar minder te zien en vaste tijden af te spreken geef je haar ook minder schuldgevoel, meer zelfreflectie en jezelf meer vrijheid.
Als je met haar afspreekt, geef haar dan twintig minuten om haar ellende uit te storten. Na die twintig minuten gaan jullie samen aan de slag. Niet weer opnieuw beginnen over haar ellende, afkappen na die twintig minuten.
En natuurlijk moet je haar zeggen wat je hier hebt verteld: het is een last voor je om elke dag zo intens met haar verdriet bezig te zijn, omdat je niet hebt gemerkt dat je haar hiermee helpt en zelf ook neerslachtig wordt. Op dit moment krijgt alleen haar negatieve houding aandacht. Als dat te lang duurt, is de kans groot dat zij geen positieve houding meer aanneemt, omdat de negatieve verhalen haar meer aandacht opleveren.
dinsdag 2 november 2010 12:52
Melka,
Ik denk dat je bezig bent het haar mogelijk te maken te verdrinken in haar ellende. Klinkt best hard denk ik, maar ik zeg het maar zoals ik het zie.
Zou ze gewoon voor een baas werken en daadwerkelijk wat te doen hebben, dan moest ze zich ook verbijten en aan het werk gaan. En ik denk idd zoals ze zelf ook al zegt, dat ze dat dan ook gewoon zou doen en het een stuk beter met haar zou gaan. Jij geeft haar, uit goedheid, de gelegenheid om bijna dagelijks alleen maar te praten over haar verdriet.
Ik vraag me dan sowieso al af, hoe lang kan je het daar in vredesnaam over hebben? En hoe lang kan je daar in Godesnaam naar lúisteren?
Mijn advies is dan ook: ruim 1 avond per week in voor haar waarin ze mag praten over wat ze maar wil, maar doordeweeks en overdag wordt er gewoon gepraat en gewerkt.
En vraag je serieus af of je wel met haar die nieuwe diensten op wil zetten. Doe je dat omdat ze de beste persoon voor de job is of omdat je haar wilt helpen?
Ik denk dat je bezig bent het haar mogelijk te maken te verdrinken in haar ellende. Klinkt best hard denk ik, maar ik zeg het maar zoals ik het zie.
Zou ze gewoon voor een baas werken en daadwerkelijk wat te doen hebben, dan moest ze zich ook verbijten en aan het werk gaan. En ik denk idd zoals ze zelf ook al zegt, dat ze dat dan ook gewoon zou doen en het een stuk beter met haar zou gaan. Jij geeft haar, uit goedheid, de gelegenheid om bijna dagelijks alleen maar te praten over haar verdriet.
Ik vraag me dan sowieso al af, hoe lang kan je het daar in vredesnaam over hebben? En hoe lang kan je daar in Godesnaam naar lúisteren?
Mijn advies is dan ook: ruim 1 avond per week in voor haar waarin ze mag praten over wat ze maar wil, maar doordeweeks en overdag wordt er gewoon gepraat en gewerkt.
En vraag je serieus af of je wel met haar die nieuwe diensten op wil zetten. Doe je dat omdat ze de beste persoon voor de job is of omdat je haar wilt helpen?
