Werk & Studie alle pijlers

Aan het werk of niet aan het werk?

25-01-2020 00:12 80 berichten
Ik lees al jaren mee op het forum en heel af en toe schrijf ik mee onder een andere Nick, maar nu wilde ik toch een topic openen.
Het onderwerp is een beetje controversieel, in de zin dat het vaak discussie uitlokt, maar dat is eigenlijk niet mijn bedoeling. Of althans niet in het algemeen over of je moet werken of dat de keus aan iemand gelaten moet worden. Want in mijn geval gaat het daar niet om. Bij mij ontbreekt het aan durf en daar gaat het me om.

De reden dat ik dit topic nu open is dat mijn man net thuis is gekomen van een heel mooie cursus voor zijn werk en dat ik nu stiekem best afgunstig ben. Ik zit inmiddels nl al vijf jaar thuis en daarvoor verliep mijn carrière verre van geweldig. Ik heb meerdere nare ervaringen opgedaan en kreeg daardoor steeds meer huiver om te werken, bang voor weer een knauw. Voor de buitenwereld ben ik een luxepaardje, thuisblijfmoeder, etc, maar wat ze niet zien is dat ik gewoon weg niet meer durf te werken. Echter, ergens wil ik wel.
Mijn vraag is zijn er hier anderen die dit herkennen? En/of willen jullie je ervaringen en tips delen om mij te helpen?
LadyLola schreef:
25-01-2020 06:53
Er zijn al heel veel goede tips gegeven, de beste is, ga hulp zoeken, alleen jijzelf kan dit veranderen.

Zoek hulp, ga een begin maken, bedenk hoe het zou zijn als je geen partner had die voor alles zorgt.
Bedenk dat jij in tegenstelling tot velen mag werken, je moet niet alleen daar zit al een verschil.
Je zal maar moeten en je zo voelen ;-)
Knap dat je zo hebt volgehouden en doorgeploeterd, LadyLola.
En ook wat je hebt bereikt, alleen!

Wat je op het laatst schrijft, is denk ik helemaal waar. Dank voor je reactie
haarklover schreef:
25-01-2020 08:12
Ik zit ook in een luxe situatie (maar dan met een uitkering van de overheid) maar ik moet zeggen dat ik de meeste banen die ik gehad heb, best leuk vond.

Ik denk dat bij noINSEAD iets meer aan de hand is, omdat ze steeds uit huizen weggestemd is (een rare zaak trouwens: geen huurbescherming?) en bij eerdere banen iets verkeerd ging.

Het kan natuurlijk ook gewoon dat ze op vervelende plekken werkte.

Ik ben het idd echt niet alleen daar tegengekomen. Al op de basisschool, daarna op de middelbare school ook. Hoewel ik dacht een fris begin te maken in mijn studententijd ook daar opnieuw er tegenaan gelopen. En in mijn werkende leven is mij ook meerdere keren overkomen dat mijn leidinggevende zei: je ligt niet lekker in het team.

Bij het vrijwilligerswerk dat ik doe heb ik dat niet. Dat werk doe ik nu vier jaar. Een paar keer heb ik wel een fijne plek getroffen, maar daar moest ik dan weer weg om andere reden. Opdracht ten einde of reorganisaties.
ClumsyNinja schreef:
25-01-2020 07:42
Rijkdom en luxe?! Nou wat jij omschrijft vind ik eerder armoe: je hebt jezelf afhankelijk gemaakt van je man, je bent niet zelfstandig, je krijgt geen uitdaging en je ontwikkelt je niet. Ik zou van minder doodongelukkig worden.
Ik vind het ook wel een beetje een sneeuwvlokjes millennial instelling: het was niet altijd leuk dus nu ben ik bang en ermee gestopt. Kom op vrouw, een beetje power hoor! Nee het is niet altijd leuk, en dan bedenk je: is dit een fase/onderdeel van het werk en bijt ik even door of is dit inherent aan het werk/de organisatie en ga ik wat anders zoeken?
Want geen enkele baan is altijd leuk en geweldig en het bestaat niet dat al je collega’s je beste vrienden zijn. Maar er zijn echt hele leuke werkomgevingen natuurlijk. Of je je voldoening nou uit de inhoud van je werk haalt (als je doet waar je voor geleerd hebt) of uit de omgang met collega’s of zelfs uit het simpele feit dat je je eigen broek ophoudt en een nuttige bijdrage levert: ik geloof echt dat werk iets essentieels toevoegt aan je leven.

Dus ga solliciteren! Wat heb je te verliezen?

als je maar vaak genoeg de deksel op je neus krijgt, dan raak je dat geloof behoorlijk kwijt kan ik je vertellen.
Denk je echt dat ik succesvol kan solliciteren op deze manier?

Ik begrijp verder wat je zegt, maar die discussie lijkt me nu minder relevant.
mabelle schreef:
25-01-2020 08:22
TO ik lees heel veel vaste gedachtes en schema's. Het boek Patronen doorbreken lijkt mij echt een aanrader voor jou.
Je bent eerder in je leven erg gekwetst en dat beïnvloed nu nog hoe je je voelt en gedraagt. Je voelt je op dergelijke momenten haast weer die onveilige studente die benadeeld wordt.

Ik zou eerst dit aanpakken met behulp van een psycholoog. Misschien is schematherapie een idee?
Pas als je de schema's hebt aangepakt kun je vanuit een veilig en gezonder zelfbeeld beslissen wat je wilt/kan
Dank voor je tip! Ik voel me idd met regelmaat die onveilige studente of wat daarvoor kwam. Ik heb zo vaak het gevoel gehad dat ik weer op het schoolplein sta, angstig en in de hoek gedreven.
GreenLadyFern schreef:
25-01-2020 08:30
Ik denk ook dat het goed is om met een professional te gaan praten. Psycholoog, geen coach. Een coach heeft vaak geen opleiding oid gehad en als er dan diepere problemen worden aangestipt die niet goed worden opgepakt ben je nóg verder van huis.

Goed dat je het aan wil pakken.
Dank je!
Nummer*Zoveel schreef:
25-01-2020 08:58
Goede coaches hebben vaak wel degelijk een opleiding en zijn prima in staat om hun klanten te helpen.

Maar er is wel degelijk een verschil in het soort kennis en de werkwijze:
- Een psycholoog kijkt met je naar het verleden en helpt je om dingen goed te verwerken zodat je van daaruit weer verder te kunnen. De psych heeft jaren gestudeerd aan de universiteit om dit te mogen doen.
- Een coach is toekomst- en actiegericht, en helpt je bij het nemen van actie en doorpakken. Coach is geen beschermd beroep en opleiding is niet verplicht, en verschilt daardoor per coach.

Bij TO lijkt er een hoop oud zeer te zitten, wat invloed heeft op haar zelfbeeld en zelfvertrouwen en daardoor op de acties die zij (niet) onderneemt. In haar geval is het dus zaak om eerst dat oud zeer te verwerken, en de psycholoog is de aangewezen professional om haar daarbij te helpen.

In een later stadium, als TO echt weer toe is aan solliciteren en werken, dan zou juist een (goede!) coach haar kunnen helpen om een fijne start in het werk te maken. De coach is dan iemand waarmee je bespreekt wat je zoal op de werkplek en bij jezelf tegenkomt, en die jou goed kan helpen om daar constructief mee om te gaan. Maar of een coach dan nog nodig is of waarde toevoegt, zal mede afhangen van hoe TO tegen die tijd in haar vel zit.
Dank voor je uitgebreide inhoudelijke reactie! Daar kan ik wat mee. Wat ik me afvroeg is het dan nuttig om een bepaald soort psycholoog in de arm te nemen? Dus die veel van werk weet en zo?
ClumsyNinja schreef:
25-01-2020 09:00
Psychologen en therapeuten, echt? Ik zou gewoon lekker aan het werk gaan, en wat minder hoge eisen aan jezelf stellen. Waarom benadruk je in dit topic je academische titel en noem je jezelf naar een business school die je kennelijk niet gedaan hebt? Boeiend. Ik heb ook geen business school gedaan. Ik heb 2 onafgemaakte BA's en een onafgemaakte MA. Moet ik mezelf nu NoUNIVERSITEIT noemen? Je bent een ding niet, maar je bent zo veel dingen wel.
Tegelijkertijd, als je gestudeerd hebt en je zit met deze gevoelens dan ben je vast al googelend wel eens uitgekomen op het imposter syndrome:
https://www.youtube.com/watch?v=ZQUxL4Jm1Lo
Ze noemen het wel syndroom maar zoals dat filmpje ook uitlegt: het is geen afwijking en het is ontzéttend veel voorkomend. En het is iets waarmee je zelf aan de slag kan. Je bent al goed begonnen door er nu over te praten.
Nog meer mooie inspiratie: https://www.youtube.com/watch?v=whyUPLJZljE en https://leanin.org/

Dank voor je linkjes. Van imposter syndrome heb ik weleens gehoord. Ik ga kijken naar wat voor inspiratie je voor me hebt.

En over die Nick, ik had al meerdere andere geprobeerd, maar die waren allemaal niet meer beschikbaar. Toen dacht ik een beetje ‘tongue in cheek’ die insead dat wordt m iig niet voor mij, dus zodoende. Ik zou het niet te pathetisch zien.
Betonrot schreef:
25-01-2020 09:11
Dat vrijwilligerswerk, zou je in die richting ook betaald willen werken? Je kunt beginnen met vragen of er bijscholing is voor vrijwilligers.

Daar is pas wat over gezegd. Aan de ene kant klinkt dat geweldig, maar tegelijkertijd ook eng. Een beetje als een verliefdheid in een vriendschap. Het kan zomaar het einde van de vriendschap betekenen, snap je een beetje wat ik bedoel? Want deze ‘vriendschap’ daar kan ik me nu wel aan optrekken.
Poker schreef:
25-01-2020 09:15
In tegenstelling tot iedereen ben ik niet zo positief. Denk echt goed na voor je terug aan de slag gaat. Doe je het niet omdat het zo hoort of omdat iedereen gaat werken en je erbij wil horen?
Financieel van je man afhankelijk zijn is natuurlijk niet super als het dan scheef loopt. Maar dan heb je geen andere keuze dan te gaan werken.
Ik herken je angsten om te gaan werken. Maar ik heb mij er ondertussen bij neergelegd. Ik heb jaren geleden besloten om nooit nog te gaan werken.
Voor mij hoeft het niet meer collega's, bazen, klanten, ....

Dank voor je - in vergelijking met de andere - verfrissende reactie! Wat doe jij nu om het leven boeiend te houden?
Jessiebel schreef:
25-01-2020 09:24
Ik herken wat je schrijft.
Ook ik had altijd het idee dat ik door de mand ging vallen, dat ze er nog wel achter kwamen dat ik er eigenlijk niks van kon.
Ik ben gestopt met vrijwilligerswerk omdat ik me steeds zo schuldig voelde, dat ik die mensen aan het bedonderen was.
Uiteindelijk overal mee gestopt behalve betaald werk, die luxe heb ik niet.

Maarja alles ontwijken is natuurlijk niet de oplossing en toen er iets gebeurde wat ik niet kon ontwijken kwam ik mezelf weer zo hard tegen dat ik hulp ben gaan zoeken.

Ik heb cognitieve gedragstherapie gehad en alles gaat nu zoveel beter. Het blijft hard werken hoor want het negatieve zelfbeeld zat diep maar ik heb zoveel voor mijzelf veranderd. Mijn werk heb ik uitdagender gemaakt en ik begin binnenkort zelfs voor mijzelf. En nu denk ik niet meer ik kan het eigenlijk niet, nu denk ik ik kan het eigenlijk best heel goed!

Om een lang verhaal kort te maken: hup naar de dokter
Dank voor je herkenning en het delen van je ervaring!
Bee_Kind schreef:
25-01-2020 11:10
Ik zou inderdaad hulp zoeken maar ook vooral nadenken wat voor werkplek je wilt. Het is echt niet overal gekonkel en gedoe, dat ligt er ook een beetje aan waar je zoekt. Dus ga vooral kijken naar wat voor werkomgeving bij jou past (en waar jij het beste past). Wellicht omscholen?

Maar de vraag is: waar zijn die werkomgevingen? En beter nog: hoe vind ik die zonder eerst nog bij twintig nasty werkplekken te beginnen..?
Maandag27 schreef:
25-01-2020 11:11
Even bot, maar weet je dat je zelf doet, wat je anderen verwijt, nl heel veel veroordelen? Begint met je username (No insead. Wat voor waarde heeft dat om te melden. Ik ben totaal gefaald op mijn motor rijbewijs - ik noem mezelf toch ook niet NOdrivingA).
Je oordeelt over vroegere collega’s, huisgenoten en werk (het was niet goed of het deugt niet) en in je vrijwilligerswerk hebben ‘de werkenden’ het ook niet goed gedaan.

En zo oordeel je ook over jezelf. Dat helpt niet, want je zult het nooit helemaal goed doen.

Mijn tip? Begin eens met blij zijn met wat goed gaat. Zoek een klein baantje (zonder titel of spannende cursussen), maar ben trots op jezelf als je merkt dat het lukt om dat te doen en te combineren met je gezin. Dan kun je van daaruit vanzelf gaan zoeken en ontwikkelen in de richting die bij je past. Mijn ervaring is dat wat je echt ligt dan wel naar je toekomt.

Maar ga niet wachten tot je je zeker genoeg voelt en dat dan ineens de ideale baan op je pad komt, met topcollega’s en een MBA opleiding. Want zolang dat je
maatstaf is stel je nog steeds jezelf teleur. En als je merkt dat je eigen negativiteit of onzekerheid je zo in de weg zitten, dan is dat wat waarmee je naar de huisarts kunt.
Dank voor je heldere uiteenzetting. Er zit zeker in wat je op het laatst schrijft wel een kern van waarheid in.
aikidoka schreef:
25-01-2020 11:25
Aangezien je veel ervaringen hebt opgedaan waarbij je niet werd geaccepteerd, denk ik dat het zinvol is om met een psycholoog samen uit te zoeken waardoor dat komt en of je hier wat aan kunt veranderen. En dan hopelijk weer iets op gaan bouwen, op een betere basis, met gerichte coaching op zaken waar je dan tegenaan loopt. Ik denk als je zonder iets te veranderen weer aan de slag gaat, dat de volgende nare ervaring redelijk snel op gaat treden. En dat is dan mogelijk helemaal funest. Ik zou echt met een professional samen kijken naar wat er gebeurt en waarom, voor je weer aan de slag gaat.
Dank je, een beetje wat NummerZoveel ook schrijft.
Roseaux schreef:
25-01-2020 13:25
Ik denk inderdaad dat het heel zinvol is om je horizon te verbreden. Dat kan door het volgen van een opleiding of door te gaan werken, maar iets anders kan ook. Het klinkt nu alsof je in een spiraal zit waarin je wereld langzaam bij beetje een stukje kleiner wordt.
Het laatste klopt Roseaux en dat wil ik niet meer.
Alle reacties Link kopieren
noINSEAD schreef:
25-01-2020 19:41
Maar de vraag is: waar zijn die werkomgevingen? En beter nog: hoe vind ik die zonder eerst nog bij twintig nasty werkplekken te beginnen..?
Met een coach of therapeut en ook door zelf op een lijstje te zitten wat je wel en niet fijn vindt aan een baan en een werkgever. En ook door te kijken naar wat je hier zelf in kunt veranderen, want weggestemd worden bij studentenhuizen vind ik ook nogal wat. Maar vaak door met iemand te praten kom je zelf al op dingen die je wel wilt en niet wilt in een baan en werkgever en dan volgt daar vanzelf wel een lijstje uit wat bij jou past

En ook: niet overdrijven met meteen 'twintig nasty werkplekken'. Je maakt het voor jezelf zo erger dan het hoeft te zijn. Iedereen heeft wel shitty ervaringen daarin.
Adelaide schreef:
25-01-2020 13:44
Ik zou niet teveel naar de Viva leden luisteren, en vooral doen waar je zelf gelukkig van wordt. Vrijwilligerswerk doen is ook een hele waardevolle bijdrage aan de maatschappij. Zonder vrijwilligers zouden er een heleboel dingen die Nederland leefbaar maken wegvallen. Het is echt onzin dat je er alleen maar toe doet of mag zijn als je betaald wordt. Als je dat loslaat, wil je dan nog steeds (betaald) werken?

Zo ja, dan zou ik inderdaad naar een psycholoog stappen om aan die specifieke blokkade te werken. Het klinkt alsof je het niet makkelijk gehad hebt. En je bent helemaal niet zwak dat je niet hebt doorgepakt, of een lekker makkelijk luxe-paardje. Geluk heb je wel gehad met je partner, want er zijn zat mensen met jouw ervaringen en langdurig pestverleden die of in de bijstand belanden, of arbeidsongeschikt raken wegens (geestelijke) gezondheidsklachten.
Ook interessant wat je schrijft, dank je wel!!
Mevrouw75 schreef:
25-01-2020 14:16
Waarom wil je werken?
Hmmm, dat weet ik zo een twee drie niet... ik kom er nog op terug.
Mevrouw75 schreef:
25-01-2020 14:16
Waarom wil je werken?
Hmmm, dat weet ik zo een twee drie niet... ik kom er nog op terug.
Betonrot schreef:
25-01-2020 14:26
Eens. Je werkt al. Je krijgt er geen geld voor, maar geld is niet het enige criterium.
Misschien is dit wel een reden om te willen werken. Eigenlijk wil ik niet zo afhankelijk zijn.
viva-amber schreef:
25-01-2020 15:56
Je vind dezelfde groepsprocessen bij vrijwillerswerk als in gewoon werk. Voor dat laatste krijg je tenminste nog geld.

Dan zit ik blijkbaar nu op (voor het eerst) een fijne plek.
-Darkside- schreef:
25-01-2020 17:26
Late reactie, maar ik was dus aan het werk ;-)

Mijn werk toentertijd ging reorganiseren en daarbij moesten er veel mensen weg. Als onderdeel van het sociaal plan kregen de vertrekkers een heroriëntatie- en sollicitatiecursus aangeboden.
Daardoor ben ik in mijn huidige werk begonnen (zorg).
Door de jaren heen wat uitstapjes binnen de sector gemaakt (gehandicaptenzorg, dementerenden, dagbesteding) en nu alweer een tijdje gelukkig op een woongroep voor mensen met een verstandelijke beperking.

Het was niet altijd makkelijk. Zeker niet dat je weer bij 0 moet beginnen en begeleid wordt door mensen die jonger zijn. Genoegen nemen met een leerlingensalaris. Werken, school en een gezin, maar ik ben zo blij dat ik heb doorgezet.

En nu is echt de tijd. Overal is een personeelstekort dus ze nemen makkelijker mensen aan die eigenlijk wat op hun cv tekort komen. Er wordt veel intern opgeleid en je krijgt nu kansen die je anders nooit kreeg.
Ga ervoor. Stoppen kan altijd nog.

Dank je wel! En nogmaals, wat goed dat jij dat zo hebt gedaan!
Dan vind ik mezelf niet zo stoer.
vivinnetje schreef:
25-01-2020 17:58
Ik herken het wel wat je schrijft. Ik heb ook een aantal keren in de situatie gezeten dat ik niet in een team paste. In mijn geval was het omdat ik een pleaser ben, niet omdat ik zo aardig ben, maar omdat ik bang ben. Bang om er niet bij te horen, bang voor wat ze van me vinden. Is dat een beetje wat ik bij jou ook tussen de regels door lees? Ik heb een aantal keer noodgedwongen thuis gezeten en ik trok dat niet. Ook daar weer: bang voor wat anderen denken: klaploper, profiteur… ik had het idee dat het op mijn voorhoofd geschreven stond dat ik werkeloos was. Maar dat zat vooral in mijn hoofd!

Omdat ik thuiszitten nog erger vond, heb ik me wel steeds uit dat moeras weten te trekken. Op de een of andere manier lukt het om dan toch m’n mindset weer een beetje positief te krijgen… en dan gaat het balletje rollen. Je hebt een leuk gesprek, daar volgt weer wat uit, krijg je toch weer energie van. Ik had mezelf ook een coach gegund en voor mij hielp dat enorm. Je moet het nog steeds zelf doen, maar iemand kan je wel helpen met doelen stellen en de keer dat je daar weer heen moet, is het een stok achter de deur om te kunnen vertellen dat je het ook gedáán hebt wat er is afgesproken. Het blijft wel een worsteling. Ik ben zelf van branche veranderd… van een snelle jonge extraverte omgeving naar een introverte rustige omgeving (op het autistische af… :-). Daar word ik af en toe ook niet zo blij van, van de onverschilligheid bedoel ik dan… maar ik weet wat het alternatief kan zijn. Inderdaad: geroddel, bondjesvorming, ellebogenwerk… daar ben ik gewoon niet tegen opgewassen.

Ik heb mezelf ook lang opgetrokken aan mijn gezin. Was het niet fijn dat ik als stabiele factor voor de kinderen kon zorgen? Het was ook een risicomijdende gedachte, als ik eerlijk tegen mezelf was!! Maar die rol houdt een keer op en dan kun je het thuiszitten niet meer verkopen voor jezelf. Je weet het en ik denk dat je het ook voelt, dat je, als het zo ver is toch iets moet en dan ook weer bang bent dat al je mogelijkheden dan zijn vervlogen.
Ik herken ook wat je zegt over vrijwilligerswerk. Dat heb ik ook een tijdje gedaan toen ik in een uitkering zat en ik merkte dat er veel onvrede was onder de vrijwilligers. Eigenlijk waren die met z’n allen bezig om de twee betalende krachten in het zadel te houden. Nee, dat voelde niet okee.

Ik denk dat je vooral positieve ervaringen nodig hebt nu. Succeservaringen. En dat je een manier moet zoeken om dat te organiseren voor jezelf, hetzij met een coach, hetzij met een psycholoog.

Nou, dit dus! Volledig!!! Ik ben eigenlijk wel heel benieuwd van welke sector naar welke je bent gegaan. En of je wat dat betreft nog tips hebt.
Heb jij ook met een psycholoog gepraat of alleen een coach? En ben je nog op een bepaalde manier gaan zoeken naar een coach?
Want ik heb eerder wel eens een coach gehad, maar had vooral het idee dat ik iemands portemonnee aan het spekken was, zonder er zelf veel wijzer van te worden. Dat heeft me dus ook tot nu toe tegen gehouden opnieuw zo te starten.

Maar wat je zegt is echt de spijker op z’n kop!
Alle reacties Link kopieren
noINSEAD schreef:
25-01-2020 21:09
Nou, dit dus! Volledig!!! Ik ben eigenlijk wel heel benieuwd van welke sector naar welke je bent gegaan. En of je wat dat betreft nog tips hebt.
Heb jij ook met een psycholoog gepraat of alleen een coach? En ben je nog op een bepaalde manier gaan zoeken naar een coach?
Want ik heb eerder wel eens een coach gehad, maar had vooral het idee dat ik iemands portemonnee aan het spekken was, zonder er zelf veel wijzer van te worden. Dat heeft me dus ook tot nu toe tegen gehouden opnieuw zo te starten.

Maar wat je zegt is echt de spijker op z’n kop!

Ik ben van reclame naar e-commerce gegaan. Eerlijk gezegd was dat min of meer toevallig op mijn pad gekomen, maar ook weer niet toevallig… want ik had in die periode veel gesprekken met mensen (in opdracht van een coach). Ik had al jaren ervaring op een reclamebureau (meerdere, en op allen niet echt op m’n plek) en heb toen vooral gedacht om aan de klantzijde te werken, die iemand zoals ik in dienst wil, in plaats van een duur reclamebureau in te schakelen… qua werk natuurlijk saaier omdat je maar voor één merk werkt… Maar toen kwam dit voorbij. Werk dus alsnog niet aan de klantzijde maar meer een zijstap in werkzaamheden. En dat is ook wel interessant, ik leer dus iets nieuws. Is misschien niet representatief voor de weg die jij in moet slaan, maar het kan geen kwaad om zoiets gewoon eens uit te tekenen. Een soort mind-map met mogelijkheden, zijsporen… en betrek daar anderen bij, want die zien jou op een manier waaraan je wellicht zelf niet hebt gedacht. Wil je je meer verdiepen in dit soort materie, dan kan ik je het boek ‘Welke kleur heeft mijn parachute’ aanraden… dat is een werkboek met out-of-the-box ideeën om een passende baan te vinden.

Hm… ik snap wel dat je het idee hebt dat je iemands portemonnee aan het spekken bent, dat is zo'n beetje hetzelfde gevoel als je hebt met vrijwilligerswerk. Het is vaak zo dat het allemaal niks nieuws is wat je hoort. En toch… toch is er iets waarom je de open deuren blijkbaar niet na leeft! Hetzelfde heb ik met zelfhulpboeken. Die kan ik lezen en dan denk ik… ja, wat klopt dat allemaal! Maar dat toepassen in het echte leven is een ander verhaal. Daarvoor moet ik het nog tig keer horen of lezen… en dan nog moet het indalen om situaties te herkennen. Om die reden heb ik niet voor een psycholoog gekozen (in een vroegere fase in mijn leven trouwens wel), de inzichten heb ik eigenlijk wel. Ik zocht dus echt praktische steun. Of je er baat bij hebt kun je alleen zelf inschatten, maar ik kwam altijd wel met energie uit zo’n gesprek. Het is toch anders dan dat je met een vriendin aan het sparren bent en op een gegeven moment merkt dat het te veel over jou gaat – die coach is er voor jou. Ik heb de eerste vijf sessies van mijn vriend cadeau gekregen, dat geeft al een ander gevoel en het is ook meteen een goeie cadeautip… Ik heb veel gegoogeld en websites bekeken om te kijken wie mij aansprak als coach.
Alle reacties Link kopieren
noINSEAD schreef:
25-01-2020 19:20
als je maar vaak genoeg de deksel op je neus krijgt, dan raak je dat geloof behoorlijk kwijt kan ik je vertellen.
Denk je echt dat ik succesvol kan solliciteren op deze manier?

Ik begrijp verder wat je zegt, maar die discussie lijkt me nu minder relevant.

Deze pik ik er even tussenuit.

Ik heb jarenlang schoongemaakt. Gewoon privé, omdat dat handig was met schooltijden en -vakanties van dochterlief. En ik riep altijd; als zij naar de middelbare gaat, zoek ik weer een ´echte´ baan. Maarja, toen zaten we middenin de crisis.

Op mijn cv dus een soort van gat van 15 jaar. En toen zag ik een advertentie, solliciteerde en werd meteen aangenomen. Dat gat was niet zo relevant, want opleiden deden ze toch binnen het bedrijf. Jij hebt daarnaast de ongelofelijke luxe dat je je niet gek hoeft te laten maken, als je ergens aan de slag gaat en het bevalt voor geen meter, dan vertrek je weer.

Begin anders eens bij een uitzendbureau. Mijn dochter heeft een tijdje voor Young Capital gewerkt. Die werken met korte termijn oproepen en vaak gaat het om één dag of soms een paar dagen. Ze heeft een dagje bij de Bijenkorf gestaan, een dagje in een restaurant geholpen, een weekend meegedraaid op een beurs, een dagje geflyerd. Dat laatste vond ze trouwens helemaal niks. Maar een prima manier om er weer in te komen, om wat geld te verdienen, om te kijken wat je wel en niet leuk vindt en heel vrijblijvend. Je krijgt een mail/app met ´komende zaterdag zoekt bedrijf Y zoveel mensen voor dit werk, wie wil?´
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
Alle reacties Link kopieren
noINSEAD schreef:
25-01-2020 19:32
En over die Nick, ik had al meerdere andere geprobeerd, maar die waren allemaal niet meer beschikbaar. Toen dacht ik een beetje ‘tongue in cheek’ die insead dat wordt m iig niet voor mij, dus zodoende. Ik zou het niet te pathetisch zien.
Ik denk eerder dat je zelf niet door hebt dat je jezelf negatief bekijkt.

Dat nou juist dát in je op komt en je gaat gebruiken zogenaamd "tongue in cheek", terwijl er ook iets positiefs over jezelf of je leven had binnen kunnen schieten is veelzeggend.

Bijna iedereen hier hád over zichzelf kunnen zeggen: die insead dat wordt hem niet voor mij, maar toch was de naam nog vrij. Rara hoe kan dat?

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven