Werk & Studie
alle pijlers
Doorgaan/stoppen promotietraject
zondag 22 september 2019 19:57
Hallo forummers,
Volgens mij zijn er hier in het verleden ook wel topics over geopend, maar ik hoop dat jullie mij toch advies kunnen geven. Vanaf het moment dat ik begon met studeren een de universiteit (nu al meer dan 10 jaar geleden) was het mijn droom om te promoveren. Eerst waren de redenen vrij oppervlakkig, zou ik zeggen: ik was jong en wilde de beste zijn, het prestige, mezelf uitdagen. In mijn masterfase vond ik daadwerkelijk een onderwerp waar ik diepe passie voor had, waar ik mezelf heel lang aan zag werken, waarmee ik ook het gevoel had iets te kunnen betekenen voor mensen, veranderde mijn motivatie.
Voor dat onderwerp heb ik uiteindelijk eigen financiering gekregen (ik zit dus niet binnen een project, en ook nog binnen een mini departement). Echter, als ik eerlijk ben heb ik vanaf dag één het lastig gehad. Ik weet nog dat ik op mijn eerste dag, nu twee jaar geleden, huilend thuis kwam omdat niemand naar mij om had gekeken, ik me zo eenzaam voelde, en ik niet wist wat ik moest doen. Uiteindelijk heb ik aan mijn eerste jaar wel mijn eigen draai weten te geven en ging het wel redelijk, hoewel ik zo vaak forums als viva heb afgespeurd op zoek naar advies over stoppen of niet. Ik ben toen doorgegaan omdat PhD'ers en professors in mijn omgeving mij voorhielden dat mijn tweede jaar - in mijn discipline het jaar van datacollectie - beter zou worden, anders. En, omdat ik nog passie voor mijn onderwerp had.
Alleen, nu aan het einde van jaar twee is de conclusie dat mijn dataverzameling is niet gegaan zoals gepland, mijn onderwerp is aangepast en veranderd op een manier die ik alles behalve prettig vindt. Ook sturen mijn begeleiders mij een richting op waar ik me niet comfortabel mee voel (ik heb dit al 2 jaar proberen te veranderen, met weinig resultaat). Vrienden zeggen dat terwijl ik vroeger met een licht in mijn ogen over mijn onderwerp sprak, ik dat nu doe met wrok, walging, verdriet. Ik moet nu ook gaan schrijven, maar er komt nauwelijks iets uit. Extra opdrachten die ik vroeger geweldig zou hebben gevonden, laat ik gaan.
Ik denk er nu al tijden over na om te stoppen, maar ik ben zo bang om dat te doen. Ik ben bang dat ik het 'gewone werkende leven' idealiseer. Ik heb me altijd alleen maar ingezet om professor te worden, ik heb nooit stage of iets gelopen, dus ik heb geen idee wat ik dán zou willen, of hoe ik mijn strikte academische ervaring interessant kan maken voor een werkgever. In de wetenschap heb je een strikt carrierepad, en als ik stop weet ik ook gewoon niet hoe ik dan een carriere moet bouwen. Na mijn master heb ik veel gesolliciteerd en ben ik voor alles behalve mijn PhD afgewezen. Ik hoef alleen maar een kans en dan bewijs ik me wel, maar ik weet niet hoe ik die kan krijgen, of bij wat. Of misschien moet ik gewoon door de zure appel heen bijten en het afmaken. Maar ondertussen zie ik vrienden om mij heen carriere maken, salarisverhoging, en blijf ik worstelen.
Volgens mij zijn er hier in het verleden ook wel topics over geopend, maar ik hoop dat jullie mij toch advies kunnen geven. Vanaf het moment dat ik begon met studeren een de universiteit (nu al meer dan 10 jaar geleden) was het mijn droom om te promoveren. Eerst waren de redenen vrij oppervlakkig, zou ik zeggen: ik was jong en wilde de beste zijn, het prestige, mezelf uitdagen. In mijn masterfase vond ik daadwerkelijk een onderwerp waar ik diepe passie voor had, waar ik mezelf heel lang aan zag werken, waarmee ik ook het gevoel had iets te kunnen betekenen voor mensen, veranderde mijn motivatie.
Voor dat onderwerp heb ik uiteindelijk eigen financiering gekregen (ik zit dus niet binnen een project, en ook nog binnen een mini departement). Echter, als ik eerlijk ben heb ik vanaf dag één het lastig gehad. Ik weet nog dat ik op mijn eerste dag, nu twee jaar geleden, huilend thuis kwam omdat niemand naar mij om had gekeken, ik me zo eenzaam voelde, en ik niet wist wat ik moest doen. Uiteindelijk heb ik aan mijn eerste jaar wel mijn eigen draai weten te geven en ging het wel redelijk, hoewel ik zo vaak forums als viva heb afgespeurd op zoek naar advies over stoppen of niet. Ik ben toen doorgegaan omdat PhD'ers en professors in mijn omgeving mij voorhielden dat mijn tweede jaar - in mijn discipline het jaar van datacollectie - beter zou worden, anders. En, omdat ik nog passie voor mijn onderwerp had.
Alleen, nu aan het einde van jaar twee is de conclusie dat mijn dataverzameling is niet gegaan zoals gepland, mijn onderwerp is aangepast en veranderd op een manier die ik alles behalve prettig vindt. Ook sturen mijn begeleiders mij een richting op waar ik me niet comfortabel mee voel (ik heb dit al 2 jaar proberen te veranderen, met weinig resultaat). Vrienden zeggen dat terwijl ik vroeger met een licht in mijn ogen over mijn onderwerp sprak, ik dat nu doe met wrok, walging, verdriet. Ik moet nu ook gaan schrijven, maar er komt nauwelijks iets uit. Extra opdrachten die ik vroeger geweldig zou hebben gevonden, laat ik gaan.
Ik denk er nu al tijden over na om te stoppen, maar ik ben zo bang om dat te doen. Ik ben bang dat ik het 'gewone werkende leven' idealiseer. Ik heb me altijd alleen maar ingezet om professor te worden, ik heb nooit stage of iets gelopen, dus ik heb geen idee wat ik dán zou willen, of hoe ik mijn strikte academische ervaring interessant kan maken voor een werkgever. In de wetenschap heb je een strikt carrierepad, en als ik stop weet ik ook gewoon niet hoe ik dan een carriere moet bouwen. Na mijn master heb ik veel gesolliciteerd en ben ik voor alles behalve mijn PhD afgewezen. Ik hoef alleen maar een kans en dan bewijs ik me wel, maar ik weet niet hoe ik die kan krijgen, of bij wat. Of misschien moet ik gewoon door de zure appel heen bijten en het afmaken. Maar ondertussen zie ik vrienden om mij heen carriere maken, salarisverhoging, en blijf ik worstelen.
maandag 23 september 2019 20:07
Eens met anderen die zeggen dat er altijd een uitweg is, zeker als je je eigen financiering hebt. Ik denk dat je meer voor jezelf op moet komen. Probeer de tips die hier gegeven worden ter harte te nemen en ga met (andere!) mensen praten die er verstand van hebben.
Ik ben zelf destijds veel te jong met mijn promotietraject begonnen en heb het niet afgemaakt. Wat een opluchting toen ik eindelijk in de "echte wereld" aan de slag kon (in een baan die niets met mijn opleiding te maken had). Inmiddels, wat ouder en wijzer, ben ik in een heel andere vakrichting opnieuw met mijn proefschrift begonnen, deze keer met het vertrouwen dat ik het zal afmaken. Ook een heerlijk gevoel. Je PhD is een baan en een baan zou je niet kapot mogen maken!
Ik ben zelf destijds veel te jong met mijn promotietraject begonnen en heb het niet afgemaakt. Wat een opluchting toen ik eindelijk in de "echte wereld" aan de slag kon (in een baan die niets met mijn opleiding te maken had). Inmiddels, wat ouder en wijzer, ben ik in een heel andere vakrichting opnieuw met mijn proefschrift begonnen, deze keer met het vertrouwen dat ik het zal afmaken. Ook een heerlijk gevoel. Je PhD is een baan en een baan zou je niet kapot mogen maken!
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
maandag 23 september 2019 21:39
Dit is bemoedigend om te horen. Soms denk ik ook dat het misschien nu mijn tijd niet is. Ik heb al geprobeerd voor mezelf op te komen, zéker ook in mijn eerste jaar toen ik nog goede moed had. Ik moet even nadenken over hoe ik dat verder nog zou kunnen doen.Bulbul schreef: ↑23-09-2019 20:07Eens met anderen die zeggen dat er altijd een uitweg is, zeker als je je eigen financiering hebt. Ik denk dat je meer voor jezelf op moet komen. Probeer de tips die hier gegeven worden ter harte te nemen en ga met (andere!) mensen praten die er verstand van hebben.
Ik ben zelf destijds veel te jong met mijn promotietraject begonnen en heb het niet afgemaakt. Wat een opluchting toen ik eindelijk in de "echte wereld" aan de slag kon (in een baan die niets met mijn opleiding te maken had). Inmiddels, wat ouder en wijzer, ben ik in een heel andere vakrichting opnieuw met mijn proefschrift begonnen, deze keer met het vertrouwen dat ik het zal afmaken. Ook een heerlijk gevoel. Je PhD is een baan en een baan zou je niet kapot mogen maken!
maandag 23 september 2019 21:56
ook heel goed gezien. Waar ik mee zit is dat ik nu eigenlijk ook niet in de opperbeste conditie ben om te solliciteren of aan een nieuwe baan te beginnen. Voor de studentenpsych heb ik me aangemeld maar is een wachtlijst.BO2punt0 schreef: ↑23-09-2019 10:31Oef, dat klinkt wel als een extreem nare omgeving. Is de vertrouwenspersoon die je sprak er 1 van je faculteit/groep, of van de universiteit? Kijk eens of je op het andere niveau ook iemand kunt spreken; deze vertrouwenspersoon kan wel 'heel eerlijk iets zeggen', maar tegelijk faciliteert hij/zij het onveilige gevoel dat je hebt in je PhD en stuurt je niet door naar de juiste personen, dus het is niet zo'n beste vertrouwenspersoon.
Je slaat de spijker op zijn kop. Ik had/heb hierdoor idd het gevoel alsof niet alleen mijn datacollectie onveilig was, maar mijn begeleiding ook. Dat geeft me ook weinig vertrouwen in het verdere schrijfproces over die data. Ik zal googlen of er iemand op een hoger niveau is, weet niet heel goed hoe daarachter te komen, maar goede tip
Ik zou, als je eerder zo enthousiast was over je onderwerp, echt eerst proberen om een andere begeleider te krijgen. Mijn begeleiders weten inhoudelijk ook lang niet alles van mijn onderwerp, maar ik heb er 4 (zo gegroeid gedurende mijn traject) en samen kunnen ze me enorm helpen. Ik ben zelf de specialist, maar voor methoden kan ik naar 1, voor analyses naar een ander, en zo kom ik er wel. Dat je huidige begeleiders de enige specialisten zijn hoeft dus niet per sé een dealbreaker te zijn.
En je denkt niet dat ik dan verketterd word/met de nek word aangekeken?
En je kunt ook eens zien of je uni een studentenpsycholoog of -coach heeft; hier mogen PhD's daar ook naartoe (en andere uni's hebben ook vaak zoiets voor PhD's) en dat kan enorm helpen. Tot slot kun je, als je nu zelf psychisch zo in de knoop zit, eens gaan praten met een psycholoog en eventueel later de bedrijfsarts, zodat je eventueel ziek gemeld kunt worden om aan je herstel te werken, en daarna pas in een betere omgeving verder te gaan met je PhD of het zoeken van een andere baan. In je huidige toestand een andere baan zoeken kan goed zijn, maar het kan natuurlijk ook zorgen dat je verder afglijdt, want dit klinkt echt niet ok.
maandag 23 september 2019 22:02
Mij valt meerdere dingen op. Ik ben van mening dat wanneer je begint aan een (academische) opleiding, je niet altijd kan weten wat daarna. Je kan toch bedenken dat je de kennisgebieden niets vindt, de banen en functies die je kan beoefenen spreken je toch niet aan. Of wat ik vaker zie/hoor: het onderzoek doen, promoveren is echt niks voor je. Dus kan het zijn dat je verwachtingen anders zijn dan de keiharde realiteit?
PhD is verder keihard werken......Ik ken weinig mensen die het fluitend gehaald hebben en het grotendeels leuk vonden. Deadlines, het werk, soms dingen die je erbij moest doen (doceren en thesisbegeleider zijn horen in mijn werkveld vaak standaard bij). En de dingen die je benoemt: dataverzameling, aanpassen van de onderwerpen, begeleiding komen regelmatig voor als tegenvallers. Of inderdaad eenzaam voelen als je weinig leuke (mede PhD) collega's heb. Dan is 4 jaar (als je binnen het termijn haalt) heeeeeeeeeeeel erg lang. Hier kan je soms zelf wat verandering in brengen. Maar zoals met de meeste banen: een goede werk-privé balans. Anders is het gewoon niet vol te houden.
Wat misschien ook scheelt: de gedachte dat je mag stoppen. Niemand zegt dat je moet. Soms kan dit mentaal verlichting geven.
En inderdaad wat de anderen zeggen. Onderzoek de mogelijkheden voor andere promotoren. De writersblock herken ik. Soms maar even niet schrijven of even op dataverzameling zitten. Of even andere werkzaamheden doen (werk, maar niet per se met je onderzoek te maken hebben). Ik weet dat er onder promovendi veel mensen zijn met stressklachten en ook gehoudingsgewijs veel depressie/burn-out.Promoveren is retezwaar!
Bedenk wat je nodig hebt voor het proces. Ongeacht wat je gaat kiezen. Misschien heb je een lifecoach nodig (je hebt denk ik iets van een budget?). Wat gaat je helpen om een beslissing te maken?
Veel succes!
maandag 23 september 2019 22:03
Dit is ook een goede! Ik heb geinformeerd of ik met mijn financiering buiten de vakgroep andere begeleiders zou kunnen krijgen, maar daar kreeg ik ook geen eenduidig antwoord op. De een zei: is niet mogelijk. De ander: ligt aan hoe jouw financiering exact toegekend is (dus de besluitvorming erover, of mijn begeleiders hierin zijn meegenomen of niet).Daffodil schreef: ↑23-09-2019 19:35Dat klinkt heel heftig, als falende begeleiding. Ik zou kijken naar de voorwaarden van je financiering en als het kan op zoek gaan naar nieuwe begeleiders buiten de vakgroep (en wellicht universiteit) waar je nu in zit.
Ik woon niet in Nederland, maar heb ook een promovendus "overgenomen" waarbij de begeleiding eerder een probleem was. Gaat nu hartstikke goed qua onderzoek.
maandag 23 september 2019 22:06
jeetje wat een situatie.... Ik ben niet altijd tevreden over mijn begeleiders en soms ook over mijn promotietraject, maar netto haal ik er wel energie uit. Hoe is dat bij jou? Als je naar een congres gaat kom je dan blijer terug?
Ik zou contact opnemen met de graduate school, die hebben vaak een eigen vertrouwenspersoon en die weet toch meer van dit onderwerp. Daarnaast heb je je eigen financiering dus dat klinkt alsof je nog flexibeler bent (afhankelijk van de bron kan je daar misschien ook nog contact opnemen met een secretariaat).
Een collega van mij is na 2 jaar van traject geswitched, ze kwam erachter dat het onderwerp haar toch niet paste. Tuurlijk vonden de begeleiders het jammer maar het is jou keuze (en nog 2 jaar (of langer) vechten is lang!). Van het geld wat over was hebben ze een postdoc kunnen aannemen, dus het project ligt niet stil.
Hoe ziet je promotie eruit? Is het 1 grote studie of is er ook een mogelijkheid voor substudies waarbij je misschien (tijdelijk) meer energie uit kan halen? Ik had bijvoorbeeld een grote klinische studie maar de inclusie liep langzaam, dus deed er ook projecten naast met andere data en een samenwerking met een ander centrum.
Verder denk ik dat een stage/periode elders gewoon moet kunnen, ook al steunen je begeleiders je niet. Er zijn veel verschillende beurzen waarmee je jezelf tijdelijk kan ondersteunen. Daarnaast heb ik nog nooit iemand gehad die slecht reageerde op: wat je doet vind ik interessant, mag ik bij jou een project doen?
Naast studentenpscyholoog kan je ook nog kijken naar de praktijkondersteuner GGZ van de huisarts. Die dienen echt als overbrugging (dus kortere periode), maar zijn wel een aanspreekpunt. Overleg even met je huisarts.
Ik zou contact opnemen met de graduate school, die hebben vaak een eigen vertrouwenspersoon en die weet toch meer van dit onderwerp. Daarnaast heb je je eigen financiering dus dat klinkt alsof je nog flexibeler bent (afhankelijk van de bron kan je daar misschien ook nog contact opnemen met een secretariaat).
Een collega van mij is na 2 jaar van traject geswitched, ze kwam erachter dat het onderwerp haar toch niet paste. Tuurlijk vonden de begeleiders het jammer maar het is jou keuze (en nog 2 jaar (of langer) vechten is lang!). Van het geld wat over was hebben ze een postdoc kunnen aannemen, dus het project ligt niet stil.
Hoe ziet je promotie eruit? Is het 1 grote studie of is er ook een mogelijkheid voor substudies waarbij je misschien (tijdelijk) meer energie uit kan halen? Ik had bijvoorbeeld een grote klinische studie maar de inclusie liep langzaam, dus deed er ook projecten naast met andere data en een samenwerking met een ander centrum.
Verder denk ik dat een stage/periode elders gewoon moet kunnen, ook al steunen je begeleiders je niet. Er zijn veel verschillende beurzen waarmee je jezelf tijdelijk kan ondersteunen. Daarnaast heb ik nog nooit iemand gehad die slecht reageerde op: wat je doet vind ik interessant, mag ik bij jou een project doen?
Naast studentenpscyholoog kan je ook nog kijken naar de praktijkondersteuner GGZ van de huisarts. Die dienen echt als overbrugging (dus kortere periode), maar zijn wel een aanspreekpunt. Overleg even met je huisarts.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
maandag 23 september 2019 22:13
Helemaal mee eens. Ik ga heb leuke collega's en ga er relatief fluitend/makkelijk doorheen en toch heb ik maanden vol stress en worsteling. Ondanks mijn leuke collega's waar we regelmatig dingen mee samen doen voel ik me omtrent het onderzoek soms heel alleen. Ik ben er bijna, als je wil mag je mij een PB sturen als gewoon iemand zoekt om te praten (en als je in de buurt bent kunnen we een keer koffie drinken).Lovestar schreef: ↑23-09-2019 22:02
PhD is verder keihard werken......Ik ken weinig mensen die het fluitend gehaald hebben en het grotendeels leuk vonden. Deadlines, het werk, soms dingen die je erbij moest doen (doceren en thesisbegeleider zijn horen in mijn werkveld vaak standaard bij). En de dingen die je benoemt: dataverzameling, aanpassen van de onderwerpen, begeleiding komen regelmatig voor als tegenvallers. Of inderdaad eenzaam voelen als je weinig leuke (mede PhD) collega's heb. Dan is 4 jaar (als je binnen het termijn haalt) heeeeeeeeeeeel erg lang. Hier kan je soms zelf wat verandering in brengen. Maar zoals met de meeste banen: een goede werk-privé balans. Anders is het gewoon niet vol te houden.
Wat ook nog kan helpen, graduate schools hebben vaak wat algemenere cursussen (zoals projectmanagement/communicatie etc). Naast even met wat anders bezig zijn, maar toch nuttig, ontmoet je ook andere promovendi die een vergelijkbaar proces doorgaan.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
maandag 23 september 2019 22:20
Datzelfde geldt voor mij - ik heb zelf veel gehad aan zo nu en dan een kop koffie met mensen die bijna klaar waren (en een flinke dosis relativering konden bieden als ik 't niet zag zitten), dus als je toevallig in mijn buurt zit... PB maar.
maandag 23 september 2019 22:21
Mijn universiteit biedt careercoaching aan voor alle medewerkers, dus ook promovendi. Ik praat daar ook mee (doe geen phd) en geeft inzicht in je kwaliteiten en passie en hoe je die kunt combineren.
Over je de mogelijkheden mbt tot je financiering: dat is inderdaad afhankelijk van de financier, voorwaarden en toekenning. Als het een persoonlijke grant is, moet jij die ook hebben. Mogelijke hulp daarmee is te vinden bij research support/ project support afdeling o.i.d. (afhankelijk van uni en faculteit hoe dat georganiseerd is).
Misschien heeft promovendi netwerk nederland (belangenvereniging) goede tips over hoe verder met de onveilige situatie, want dat is echt niet oke.
Over je de mogelijkheden mbt tot je financiering: dat is inderdaad afhankelijk van de financier, voorwaarden en toekenning. Als het een persoonlijke grant is, moet jij die ook hebben. Mogelijke hulp daarmee is te vinden bij research support/ project support afdeling o.i.d. (afhankelijk van uni en faculteit hoe dat georganiseerd is).
Misschien heeft promovendi netwerk nederland (belangenvereniging) goede tips over hoe verder met de onveilige situatie, want dat is echt niet oke.
maandag 23 september 2019 22:29
Kun je dat niet nagaan bij het orgaan dat financiert zelf? Het is vast niet de eerste keer dat die vraag gesteld wordt.Kidagakash schreef: ↑23-09-2019 22:03Dit is ook een goede! Ik heb geinformeerd of ik met mijn financiering buiten de vakgroep andere begeleiders zou kunnen krijgen, maar daar kreeg ik ook geen eenduidig antwoord op. De een zei: is niet mogelijk. De ander: ligt aan hoe jouw financiering exact toegekend is (dus de besluitvorming erover, of mijn begeleiders hierin zijn meegenomen of niet).
If at first you don’t succeed, call it version 1.0
maandag 23 september 2019 22:30
Haha. Ik ben blijkbaar zo thuis in het promoveren dat ik er klink als eentjeneweve schreef: ↑23-09-2019 22:13Helemaal mee eens. Ik ga heb leuke collega's en ga er relatief fluitend/makkelijk doorheen en toch heb ik maanden vol stress en worsteling. Ondanks mijn leuke collega's waar we regelmatig dingen mee samen doen voel ik me omtrent het onderzoek soms heel alleen. Ik ben er bijna, als je wil mag je mij een PB sturen als gewoon iemand zoekt om te praten (en als je in de buurt bent kunnen we een keer koffie drinken).
Wat ook nog kan helpen, graduate schools hebben vaak wat algemenere cursussen (zoals projectmanagement/communicatie etc). Naast even met wat anders bezig zijn, maar toch nuttig, ontmoet je ook andere promovendi die een vergelijkbaar proces doorgaan.
Niet dus. Ik praat soms in 'algemeenheden' en in mijn werkveld/sector is onderzoek een redelijk gekozen richting. Dus ken de klappen van de zweep van anderen Misschien dat TO wellicht een mede-promovendus zoekt om privé te luchten of lekker buiten een koffietje te doen. Elke dag lunchwandelen doet je echt goed (ook tegen de stress en depressie goed
)
maandag 23 september 2019 22:45
TO, ik heb verschillende aios die in sommige gevallen met data werken die op het persoonlijk vlak onprettig is. Zij worstelen daar ook mee en een begeleider moet daar rekening mee houden.
Ik weet niet hoe je financiering in elkaar zit, en met wat voor data je precies werkt maar als je wil dat ik met je meedenk kun je me een prive bericht sturen.
Als jij een vrouw bent weet ik zeker dat je niet een van mijn aios bent want ik heb op dit moment alleen mannelijke aios.
Ik weet niet hoe je financiering in elkaar zit, en met wat voor data je precies werkt maar als je wil dat ik met je meedenk kun je me een prive bericht sturen.
Als jij een vrouw bent weet ik zeker dat je niet een van mijn aios bent want ik heb op dit moment alleen mannelijke aios.
maandag 23 september 2019 22:46
Helemaal eens, maar 1 ding hoort er níet bij: beschadigd raken door het onderzoek zelf. Dat is écht niet normaal. Ik begeleid veel promovendi, en iedereen heeft zware en moeilijke momenten, maar dit niet. Nou is dat bij ons ook lastig (ik werk met cellen in schaaltjes, die kunnen uitermate irritant zijn qua doodgaan op het verkeerde moment, maar je kleineren kunnen ze niet). Maar dat mag ook gewoon echt niet gebeuren, en als het toch die kant op gaat, moet je als begeleider ingrijpen. Dit is niet gewoon slechte begeleiding, dit is echt schandelijk.Lovestar schreef: ↑23-09-2019 22:02
Mij valt meerdere dingen op. Ik ben van mening dat wanneer je begint aan een (academische) opleiding, je niet altijd kan weten wat daarna. Je kan toch bedenken dat je de kennisgebieden niets vindt, de banen en functies die je kan beoefenen spreken je toch niet aan. Of wat ik vaker zie/hoor: het onderzoek doen, promoveren is echt niks voor je. Dus kan het zijn dat je verwachtingen anders zijn dan de keiharde realiteit?
PhD is verder keihard werken......Ik ken weinig mensen die het fluitend gehaald hebben en het grotendeels leuk vonden. Deadlines, het werk, soms dingen die je erbij moest doen (doceren en thesisbegeleider zijn horen in mijn werkveld vaak standaard bij). En de dingen die je benoemt: dataverzameling, aanpassen van de onderwerpen, begeleiding komen regelmatig voor als tegenvallers. Of inderdaad eenzaam voelen als je weinig leuke (mede PhD) collega's heb. Dan is 4 jaar (als je binnen het termijn haalt) heeeeeeeeeeeel erg lang. Hier kan je soms zelf wat verandering in brengen. Maar zoals met de meeste banen: een goede werk-privé balans. Anders is het gewoon niet vol te houden.
Wat misschien ook scheelt: de gedachte dat je mag stoppen. Niemand zegt dat je moet. Soms kan dit mentaal verlichting geven.
En inderdaad wat de anderen zeggen. Onderzoek de mogelijkheden voor andere promotoren. De writersblock herken ik. Soms maar even niet schrijven of even op dataverzameling zitten. Of even andere werkzaamheden doen (werk, maar niet per se met je onderzoek te maken hebben). Ik weet dat er onder promovendi veel mensen zijn met stressklachten en ook gehoudingsgewijs veel depressie/burn-out.Promoveren is retezwaar!
Bedenk wat je nodig hebt voor het proces. Ongeacht wat je gaat kiezen. Misschien heb je een lifecoach nodig (je hebt denk ik iets van een budget?). Wat gaat je helpen om een beslissing te maken?
Veel succes!
Ik snap dat het bij jou waarschijnlijk op een ander vlak was, maar stel dat je onderzoek zou doen naar agressieve honden. Je gaat in een kooi met ze zitten, en ze bijten je. Dus geef jij aan dat dit misschien niet zo’n heel goed idee is en je begeleiders sturen je doodleuk nog 30x keer die kooi in, waar jij steeds opnieuw aangevallen wordt. Dan zou iedereen (en jijzelf) je toch voor gek verklaren als je dat doet? En die begeleiders aanklagen voor ernstige nalatigheid?
Echt, grijp in voor jezelf. Je zegt dat je eigen financiering hebt gekregen, die heb je dan van iemand (een organisatie oid) gekregen. Daar contact mee opnemen en de voorwaarden goed navragen. Dat zijn de enigen die weten wat de voorwaarden van deze fondsen zijn. Maar heel vaak betekent ‘kan niet’ eigenlijk ‘hebben we liever niet’. En dat is zeker niet hetzelfde. Wat je huidige begeleiders daar van vinden, zou mij echt dikke worst zijn. Die hebben zichzelf we zo vreselijk gedisqualificeerd, dat zou je niks moeten kunnen schelen.
Dit wel allemaal uitgaande van het idee dat je door wil gaan. Want in jouw geval zou ik het ook echt heel begrijpelijk vinden als je gewoon helemaal klaar bent met onderzoek doen. Dat is geen schande, onderzoek is niet ‘het hoogste en beste’ in de wereld of zo. Voor mij is het wat ik het liefste doe, en daarom doe ik het. En dan had ik die titel nou eenmaal nodig. Maar verder is die echt totaal oninteressant hoor. Ik gebruik hem ook nooit anders dan voor beursaanvragen. Ik heb zelfs nog wel eens dat ik een proefschrift lees, en spontaan zenuwachtig wordt omdat ik denk ‘oh jee, dat moet ik ook nog doen’. Dan ben ik even vergeten dat ik dat al 11 jaar achter de rug heb. Zo indrukwekkend was het zelfs voor mezelf blijkbaar niet.
Een vriendin van mij heeft in een periode waarin het niet goed met haar ging tijdens haar PhD veel gehad aan de bedrijfsmaatschappelijk werker. Misschien hebben jullie ook zoiets? Want de reactie van de vertrouwenspersoon heb je natuurlijk echt helemaal niks aan. Dat zal wel gewoon een medewerker zijn die dit als taakje erbij gekregen heeft, want als ondersteuning is dit natuurlijk niks.
Ik kan je niet vertellen wat je moet doen, maar wel dat 1) dit echt niet ok is en níet nou eenmaal bij een PhD hoort en 2) dat stoppen sowieso geen schande is, en in dit geval al helemaal niet.
Je hoeft trouwens ook niet per se te stoppen en dan pas een andere baan te zoeken hè, je kunt ook gewoon eens rond gaan kijken terwijl je nog een salaris hebt.
woensdag 25 september 2019 20:28
Na verschillende #metoo gevallen op universiteiten, zijn ze allemaal in de paniekstand geschoten. Als de vertrouwenspersoon van je afdeling afwerend is, ga je naar die van de faculteit. Of naar die van een andere faculteit. Of naar de overkoepelende vertrouwenspersoon wetenschappelijke integriteit.
En anders moet je eens de naam van jullie universiteitskrant laten vallen. Dat wil ook nog wel eens helpen.
En anders moet je eens de naam van jullie universiteitskrant laten vallen. Dat wil ook nog wel eens helpen.
zondag 29 september 2019 09:33
Ik snap je paniek over een andere baan vinden niet helemaal. Je zegt ow ik heb een bachelor, twee masters, bestuursjaar en buitenland ervaring. Heb ik ook allemaal en ook prima een baan buiten de wetenschap weten te vinden. Je doel is professor worden, maar er vallen zoveel mensen onderweg nog uit op die weg dat dat niet helemaal realistisch is. Heel veel gepromoveerde mensen gaan daarna ergens anders dan aan een uni aan de slag.
Als dit niet je ding is, helaas en verder kijken naar andere mogelijkheden. Promoveren is niet een heilig doel hoor. Ook zonder jouw onderzoek draait ze wereld verder.
Als dit niet je ding is, helaas en verder kijken naar andere mogelijkheden. Promoveren is niet een heilig doel hoor. Ook zonder jouw onderzoek draait ze wereld verder.
maandag 30 september 2019 11:21
Hallo allen! Super bedankt voor al jullie reacties en sorry voor mijn late antwoord. Naar aanleiding van jullie advies heb ik in ieder geval een afspraak gemaakt bij de career services van mijn uni, ik heb daar niet deze week maar die daarop een afspraak. Ik hoop dat dat helpt. Ook heb ik geprobeerd advies in te winnen bij een andere vertrouwenspersoon, maar tot nu toe met weinig succces.
maandag 30 september 2019 11:24
Hmm hmm, ja ik weet dat professor worden niet heel realistisch is, de kansen daarop zijn zo minimaal. Een van mijn vragen met dit topic was ook een beetje:mariposa2 schreef: ↑29-09-2019 09:33Ik snap je paniek over een andere baan vinden niet helemaal. Je zegt ow ik heb een bachelor, twee masters, bestuursjaar en buitenland ervaring. Heb ik ook allemaal en ook prima een baan buiten de wetenschap weten te vinden. Je doel is professor worden, maar er vallen zoveel mensen onderweg nog uit op die weg dat dat niet helemaal realistisch is. Heel veel gepromoveerde mensen gaan daarna ergens anders dan aan een uni aan de slag.
Als dit niet je ding is, helaas en verder kijken naar andere mogelijkheden. Promoveren is niet een heilig doel hoor. Ook zonder jouw onderzoek draait ze wereld verder.
- Ik ben naief geweest in alleen dat doel na streven, heb nu een reality check, maar totaaaaaaaaaal geen idee waar ik dan moet beginnen met nadenken/solliciteren voor alternatieve carrières. Tussen mijn master en PhD in heb ik wel op functies gesolliciteerd (toen nog in crisis tijd) maar werd ik altijd afgewezen (wel soms 2e of 3e).
maandag 30 september 2019 11:26
Ben je al naar de vertrouwenspersoon van je school gestapt? Zijn het hoogleraren die dit hebben gedaan? Ik vind het vaak schokkend waar die mensen mee weg komen.Kidagakash schreef: ↑23-09-2019 08:31Ja, mijn onderzoek zou zeker allerlei misstanden aan de kaak (?) Kunnen stellen. Dus het positieve is dat ik voor anderen op zou kunnen komen. Alleen ben ik zo gekwetst/beschadigd dat ik die mensen helemaal niets goeds meer toe wens. Ik begon mijn PhD om iets voor deze mensen te betekenen maar ben zo structureel gekleineerd en bedreigd en pijn gedaan dat ik die "positieve verantwoordelijkheid" nauwelijks/niet durf te nemen.
maandag 30 september 2019 11:42
neweve schreef: ↑23-09-2019 22:06jeetje wat een situatie.... Ik ben niet altijd tevreden over mijn begeleiders en soms ook over mijn promotietraject, maar netto haal ik er wel energie uit. Hoe is dat bij jou? Als je naar een congres gaat kom je dan blijer terug?
Ik ben al een tijd niet naar congressen geweest. In het eerste jaar van mijn PhD was ik hier wel heel ondernemend in, om de eentonigheid van het lezen te doorbreken, te netwerken. Maar nu? Als ik heel eerlijk ben walg ik eerlijk gezegd van de wetenschappelijke cultuur. Ik bedoel dit écht niet persoonlijk richting een van jullie, maar het is meer: wat is het nut van al dit gebrabbel in de ruimte en haantjesgedrag? wie kan het ook maar iets schelen?
Ik zou contact opnemen met de graduate school, die hebben vaak een eigen vertrouwenspersoon en die weet toch meer van dit onderwerp. Daarnaast heb je je eigen financiering dus dat klinkt alsof je nog flexibeler bent (afhankelijk van de bron kan je daar misschien ook nog contact opnemen met een secretariaat). Heb ik gedaan afgelopen week. Ik kan een klacht indienen als ik zou willen
Een collega van mij is na 2 jaar van traject geswitched, ze kwam erachter dat het onderwerp haar toch niet paste. Tuurlijk vonden de begeleiders het jammer maar het is jou keuze (en nog 2 jaar (of langer) vechten is lang!). Van het geld wat over was hebben ze een postdoc kunnen aannemen, dus het project ligt niet stil.
Hoe ziet je promotie eruit? Is het 1 grote studie of is er ook een mogelijkheid voor substudies waarbij je misschien (tijdelijk) meer energie uit kan halen? Ik had bijvoorbeeld een grote klinische studie maar de inclusie liep langzaam, dus deed er ook projecten naast met andere data en een samenwerking met een ander centrum.
Verder denk ik dat een stage/periode elders gewoon moet kunnen, ook al steunen je begeleiders je niet. Er zijn veel verschillende beurzen waarmee je jezelf tijdelijk kan ondersteunen. Daarnaast heb ik nog nooit iemand gehad die slecht reageerde op: wat je doet vind ik interessant, mag ik bij jou een project doen?
Het is een grote studie. De dataverzameling heb ik nu gedaan, dus ik moet nu gaan schrijven. Mijn begeleiders hebben nog wel een 'substudie' in de vorm van andere dataverzameling voorgesteld, maar aangezien hun begeleiding bij mijn vorige data verzameling zo slecht was, durf ik dat niet meer aan. Noch heb ik er de tijd voor, ik heb een jaar om alles af te ronden.
Naast studentenpscyholoog kan je ook nog kijken naar de praktijkondersteuner GGZ van de huisarts. Die dienen echt als overbrugging (dus kortere periode), maar zijn wel een aanspreekpunt. Overleg even met je huisarts.
maandag 30 september 2019 11:45
Ja, dat heb ik vorige week gedaan. Die zei dat voor de soort data verzameling die ik heb gedaan, de universiteit alleen verantwoordelijkheid voor mij draagt 'binnen een bepaalde redelijkheid' (ofwel niet echt als ik het goed begrijp). Ik vind het jammer dat ik het hier niet meer uit kan leggen vanwege herkenbaarheid
Het zijn geen hoogleraren die dit hebben gedaan, maar mijn onderzoeksparticipanten. Echter, mijn hoogleraren/begeleiders hebben me wel aangemoedigd om door te gaan. Ik had sterk het gevoel dat als ik erover klaagde, ze vonden dat ik niet zo moest zeuren.
maandag 30 september 2019 11:46
Er is nog steeds een zwijg/angstcultuur helaas. Ik weet van meerdere zaken die nog steeds angstvallig in de doofpot worden gehouden.boerinnetje-van-buuten schreef: ↑25-09-2019 20:28Na verschillende #metoo gevallen op universiteiten, zijn ze allemaal in de paniekstand geschoten. Als de vertrouwenspersoon van je afdeling afwerend is, ga je naar die van de faculteit. Of naar die van een andere faculteit. Of naar de overkoepelende vertrouwenspersoon wetenschappelijke integriteit.
En anders moet je eens de naam van jullie universiteitskrant laten vallen. Dat wil ook nog wel eens helpen.
maandag 30 september 2019 11:56
Heel erg bedankt voor je reactie, Nausicaa. Ik werk helaas niet met cellen, haha, was het maar zo, klinkt een stuk fijner. Eerlijk gezegd is je voorbeeld met die honden echt spot on. Ik heb naar aanleiding van jouw reactie deze week ook gekeken of ik misschien juridische stappen zou kunnen ondernemen, maar de indruk die ik dus kreeg is dat de verantwoordelijkheid voor onveiligheid volgens de uni bij mij ligt. Wat mee speelt, denk ik, is dat het niet zo'n gestructureerd experiment is - mijn begeleiders konden niet weten dat ik 30 keer gebeten zou worden bij wijs van spreken - het is meer dat er verschillende voorvallen zijn geweest, waar zij mijns inziens niet adequaat op gereageerd hebben.nausicaa schreef: ↑23-09-2019 22:46Helemaal eens, maar 1 ding hoort er níet bij: beschadigd raken door het onderzoek zelf. Dat is écht niet normaal. Ik begeleid veel promovendi, en iedereen heeft zware en moeilijke momenten, maar dit niet. Nou is dat bij ons ook lastig (ik werk met cellen in schaaltjes, die kunnen uitermate irritant zijn qua doodgaan op het verkeerde moment, maar je kleineren kunnen ze niet). Maar dat mag ook gewoon echt niet gebeuren, en als het toch die kant op gaat, moet je als begeleider ingrijpen. Dit is niet gewoon slechte begeleiding, dit is echt schandelijk.
Ik snap dat het bij jou waarschijnlijk op een ander vlak was, maar stel dat je onderzoek zou doen naar agressieve honden. Je gaat in een kooi met ze zitten, en ze bijten je. Dus geef jij aan dat dit misschien niet zo’n heel goed idee is en je begeleiders sturen je doodleuk nog 30x keer die kooi in, waar jij steeds opnieuw aangevallen wordt. Dan zou iedereen (en jijzelf) je toch voor gek verklaren als je dat doet? En die begeleiders aanklagen voor ernstige nalatigheid?
Echt, grijp in voor jezelf. Je zegt dat je eigen financiering hebt gekregen, die heb je dan van iemand (een organisatie oid) gekregen. Daar contact mee opnemen en de voorwaarden goed navragen. Dat zijn de enigen die weten wat de voorwaarden van deze fondsen zijn. Maar heel vaak betekent ‘kan niet’ eigenlijk ‘hebben we liever niet’. En dat is zeker niet hetzelfde. Wat je huidige begeleiders daar van vinden, zou mij echt dikke worst zijn. Die hebben zichzelf we zo vreselijk gedisqualificeerd, dat zou je niks moeten kunnen schelen.
Dit wel allemaal uitgaande van het idee dat je door wil gaan. Want in jouw geval zou ik het ook echt heel begrijpelijk vinden als je gewoon helemaal klaar bent met onderzoek doen. Dat is geen schande, onderzoek is niet ‘het hoogste en beste’ in de wereld of zo. Voor mij is het wat ik het liefste doe, en daarom doe ik het. En dan had ik die titel nou eenmaal nodig. Maar verder is die echt totaal oninteressant hoor. Ik gebruik hem ook nooit anders dan voor beursaanvragen. Ik heb zelfs nog wel eens dat ik een proefschrift lees, en spontaan zenuwachtig wordt omdat ik denk ‘oh jee, dat moet ik ook nog doen’. Dan ben ik even vergeten dat ik dat al 11 jaar achter de rug heb. Zo indrukwekkend was het zelfs voor mezelf blijkbaar niet.
Een vriendin van mij heeft in een periode waarin het niet goed met haar ging tijdens haar PhD veel gehad aan de bedrijfsmaatschappelijk werker. Misschien hebben jullie ook zoiets? Want de reactie van de vertrouwenspersoon heb je natuurlijk echt helemaal niks aan. Dat zal wel gewoon een medewerker zijn die dit als taakje erbij gekregen heeft, want als ondersteuning is dit natuurlijk niks.
Ik kan je niet vertellen wat je moet doen, maar wel dat 1) dit echt niet ok is en níet nou eenmaal bij een PhD hoort en 2) dat stoppen sowieso geen schande is, en in dit geval al helemaal niet.
Je hoeft trouwens ook niet per se te stoppen en dan pas een andere baan te zoeken hè, je kunt ook gewoon eens rond gaan kijken terwijl je nog een salaris hebt.
Ik waardeer het trouwens heel erg dat iedereen hier tips geeft over hoe ik door zou kunnen gaan. Maar ik weet écht niet of ik dat we wil.
maandag 30 september 2019 12:07
Lovestar schreef: ↑23-09-2019 22:02
Mij valt meerdere dingen op. Ik ben van mening dat wanneer je begint aan een (academische) opleiding, je niet altijd kan weten wat daarna. Je kan toch bedenken dat je de kennisgebieden niets vindt, de banen en functies die je kan beoefenen spreken je toch niet aan. Of wat ik vaker zie/hoor: het onderzoek doen, promoveren is echt niks voor je. Dus kan het zijn dat je verwachtingen anders zijn dan de keiharde realiteit?
Ja, ik zou zeker weten zeggen dat dit zo is. Het eerste jaar van mijn PhD vond ik al ontzettend zwaar/teleurstellend en eenzaam. Ik heb me er toen vooral door heen kunnen slaan doordat mijn werk/prive best ok was. Ik merk dat ik 'mensen helpen' / concrete doelen halen, veel fijner vind. Maar mijn PhD is een grote eenzame brij, doordat mijn dataverzameling niet volgens plan is gegaan, mag/kan ik ook geen lesgeven tijdens mijn PhD, waardoor dat diploma nog extra waardeloos voelt (en ik hoopte juist daar ook wat energie uit te halen)
PhD is verder keihard werken......Ik ken weinig mensen die het fluitend gehaald hebben en het grotendeels leuk vonden. Deadlines, het werk, soms dingen die je erbij moest doen (doceren en thesisbegeleider zijn horen in mijn werkveld vaak standaard bij). En de dingen die je benoemt: dataverzameling, aanpassen van de onderwerpen, begeleiding komen regelmatig voor als tegenvallers. Of inderdaad eenzaam voelen als je weinig leuke (mede PhD) collega's heb. Dan is 4 jaar (als je binnen het termijn haalt) heeeeeeeeeeeel erg lang. Hier kan je soms zelf wat verandering in brengen. Maar zoals met de meeste banen: een goede werk-privé balans. Anders is het gewoon niet vol te houden.
Dit is ook een punt van zorg. Door mijn onveiligheid/pyschische klachten is ook mijn prive totaal veranderd: ik heb vrienden buitengesloten, ben mijn partner verloren en daardoor ook mijn woning
Wat misschien ook scheelt: de gedachte dat je mag stoppen. Niemand zegt dat je moet. Soms kan dit mentaal verlichting geven.
En inderdaad wat de anderen zeggen. Onderzoek de mogelijkheden voor andere promotoren. De writersblock herken ik. Soms maar even niet schrijven of even op dataverzameling zitten. Of even andere werkzaamheden doen (werk, maar niet per se met je onderzoek te maken hebben). Ik weet dat er onder promovendi veel mensen zijn met stressklachten en ook gehoudingsgewijs veel depressie/burn-out.Promoveren is retezwaar!
Bedenk wat je nodig hebt voor het proces. Ongeacht wat je gaat kiezen. Misschien heb je een lifecoach nodig (je hebt denk ik iets van een budget?). Wat gaat je helpen om een beslissing te maken? Dankjewel. Hier moet ik even over na gaan denken, maar is wel een goede vraag. Soms denk ik eerlijk gezegd dat ik een paar jaar afstand nodig heb van het onderwerp, en beter kan promoveren (als ik dat dan nog wil) over een paar jaar ofzo
Veel succes!
maandag 30 september 2019 13:15
Het is natuurlijk een wisselwerking. De universiteit heeft zeker een verantwoordelijkheid, maar jij zelf ook. Om bij mijn hondenvoorbeeld te blijven: je kunt ook zelf na de 20e keer bijten besluiten dat het genoeg is geweest, en dat je er zo niet mee doorgaat. Ik neem aan dat je begeleiding niet met een pistool op je hoofd gedwongen heeft om door te gaan.Kidagakash schreef: ↑30-09-2019 11:56Heel erg bedankt voor je reactie, Nausicaa. Ik werk helaas niet met cellen, haha, was het maar zo, klinkt een stuk fijner. Eerlijk gezegd is je voorbeeld met die honden echt spot on. Ik heb naar aanleiding van jouw reactie deze week ook gekeken of ik misschien juridische stappen zou kunnen ondernemen, maar de indruk die ik dus kreeg is dat de verantwoordelijkheid voor onveiligheid volgens de uni bij mij ligt. Wat mee speelt, denk ik, is dat het niet zo'n gestructureerd experiment is - mijn begeleiders konden niet weten dat ik 30 keer gebeten zou worden bij wijs van spreken - het is meer dat er verschillende voorvallen zijn geweest, waar zij mijns inziens niet adequaat op gereageerd hebben.
Ik waardeer het trouwens heel erg dat iedereen hier tips geeft over hoe ik door zou kunnen gaan. Maar ik weet écht niet of ik dat we wil.
Maar tegelijk is het zeker wel zo dat er een onveilige situatie geschapen kan worden door druk uit te oefenen. Door niet in te grijpen bij incidenten, ben je nalatig als werkgever, zelfs als je die incidenten in eerste instantie niet had kunnen voorzien. En na een aantal incidenten, gaat dat steeds zwaarder wegen, omdat je ze dan natuurlijk steeds beter wél kunt voorzien.
Maar goed, ik bedoelde als klacht ook niet zo zeer een juridische procedure, jij hebt niet veel te winnen helaas. Maar het ergens signaleren dat dit gebeurt en echt niet goed is, kan zorgen voor bewustwording.
Nogmaals, niemand kan je vertellen wat je moet doen. Maar ik zou wel als advies willen geven om niet te veel tussen regels door te gaan lezen. Je ‘krijgt de indruk’ dat je geen klacht kunt indienen. Je ‘hoort’ van mensen dat je geen andere begeleiding kunt regelen, enz. Het is vaak makkelijker als je echt duidelijkheid hebt. Dus wil je weten of je andere begeleiding mag (vragen)? Ga naar degene die je geld geeft, en vraag het. Vraag om wat je wilt, probeer het niet voorzichtig te regelen. Te voorzichtig maakt het veel te makkelijk om vage antwoorden te geven, of halve beloften of je gewoon af te wimpelen.
