Werk & Studie
alle pijlers
er (te) jong uitzien ---> nadeel!
dinsdag 13 november 2007 16:00
Hallo,
Ik vraag me af of er mensen zijn, die net als ik, er jonger uitzien dan dat ze zijn, en of diegene hierbij problemen ondervinden bij het zoeken naar een (HBO)baan?
Ik krijg namelijk weleens het gevoel dat ze mij niet aannemen omdat ik te jong en daardoor blijkbaar dus niet capabel overkom ofzo.
Ook succes verhalen zijn welkom
Dat geeft de burger moed
Oja..ben 26 maar wordt vaak 20 geschat ..
Ik vraag me af of er mensen zijn, die net als ik, er jonger uitzien dan dat ze zijn, en of diegene hierbij problemen ondervinden bij het zoeken naar een (HBO)baan?
Ik krijg namelijk weleens het gevoel dat ze mij niet aannemen omdat ik te jong en daardoor blijkbaar dus niet capabel overkom ofzo.
Ook succes verhalen zijn welkom
Dat geeft de burger moed Oja..ben 26 maar wordt vaak 20 geschat ..
maandag 11 augustus 2008 16:06
Ik vind het wel fijn maar dat kan ook komen omdat ik me ook tussen mensen bevind die gemiddeld een paar jaar jonger zijn. Ik voel me ook nog geen 27 zoals anderen op die leeftijd al gezinnen hebben gesticht.
@Gerrie, het lijkt me inderdaad lastig als je een serieuze relatie wilt en bij de eerste ontmoetingen de personen denken dat je 22 jaar jonger bent. Verder lijk je er toch ook wel van te genieten dat je je jong voelt en een jong lichaam hebt (extreme sporten beoefenen etc.).
@Gerrie, het lijkt me inderdaad lastig als je een serieuze relatie wilt en bij de eerste ontmoetingen de personen denken dat je 22 jaar jonger bent. Verder lijk je er toch ook wel van te genieten dat je je jong voelt en een jong lichaam hebt (extreme sporten beoefenen etc.).
maandag 11 augustus 2008 20:34
Het verbaast me dat "jong overkomen" in deze discussie zo sterk gekoppeld wordt aan leeftijd. Vermoedelijk gaat het helemaal niet over leeftijd maar gaat het over zaken als overzicht kunnen bewaren, vertrouwen kunnen wekken, stressbestendig zijn etcetera. Dat zijn eigenschappen die mensen vaak pas gaan ontwikkelen als ze eenmaal werkervaring opdoen. Als je de indruk wekt niet zo sterk te zijn op die fronten dan kan het beeld ontstaan dat je nog erg onervaren bent. Men zal dan minder geneigd zijn je verantwoordelijkheden te geven.
Om te ontdekken waar het volgens jouw gesprekspartners écht aan ontbreekt zou je hen kunnen opbellen en uitleggen dat je wilt leren van eerdere ervaringen. Vraag vervolgens heel goed door op wat men precies bedoelt met "jong", hoe dat beeld bij hen is ontstaan en hoe je een volgende keer beter zou kunnen benadrukken dat je wel beschikt over bovengenoemde eigenschappen. Het is niet raar om uitgebreide feedback te vragen na een sollicitatiegesprek en het zal jou kunnen helpen om de volgende keer een beter beeld van jezelf neer te zetten.
Om te ontdekken waar het volgens jouw gesprekspartners écht aan ontbreekt zou je hen kunnen opbellen en uitleggen dat je wilt leren van eerdere ervaringen. Vraag vervolgens heel goed door op wat men precies bedoelt met "jong", hoe dat beeld bij hen is ontstaan en hoe je een volgende keer beter zou kunnen benadrukken dat je wel beschikt over bovengenoemde eigenschappen. Het is niet raar om uitgebreide feedback te vragen na een sollicitatiegesprek en het zal jou kunnen helpen om de volgende keer een beter beeld van jezelf neer te zetten.
dinsdag 12 augustus 2008 09:40
Wuiles,
Het probleem is m.i. (en dan heb ik het puur over mezelf) niet dat ik geen overzicht kan bewaren, geen vertrouwen wek of niet stressbestendig ben. Het is juist dat anderen een vooroordeel hebben; jonge mensen (en dus ook mensen met een jong uiterlijk) zijn nog onervaren etc. Ik begin in zo'n geval met een achterstand, moet het tegendeel bewijzen.
Je wordt juist beoordeeld op je uiterlijk in plaats van je competenties.
Het probleem is m.i. (en dan heb ik het puur over mezelf) niet dat ik geen overzicht kan bewaren, geen vertrouwen wek of niet stressbestendig ben. Het is juist dat anderen een vooroordeel hebben; jonge mensen (en dus ook mensen met een jong uiterlijk) zijn nog onervaren etc. Ik begin in zo'n geval met een achterstand, moet het tegendeel bewijzen.
Je wordt juist beoordeeld op je uiterlijk in plaats van je competenties.
dinsdag 12 augustus 2008 11:04
De koppeling van jong aan onervarenheid etc en het daardoor niet serieus worden genomen, ervaar ik weleens als vervelend. Dat legt een zekere druk op mij dat ik mijzelf in zekere zin moet gaan bewijzen. Ik krijg ook weleens de indruk dat de oude garde zich bedreigt kunnen voelen door de jongere collega's en middels hun ervaring/ kennis & kunde hun territorium willen bewaken door jou het gevoel te geven dat je nog onwetend bent (tijdens vergaderingen of toevallig in aanwezigheid van de chef opmerken dat het niet zus maar zo is) en niet zoveel in de pap te brokkelen hebt, daar proef je gewoon iets van competitie. Vaak zijn dat de oudere, rijpere dames. En wat betreft de mannen is dat een ander verhaal.
dinsdag 12 augustus 2008 11:11
ik zou zeggen, maak er je voordeel van! ik word ook vaak jonger geschat, maar zodra ik dan mijn mond opendoen en blijkt dat ik toch echt degene ben met wie ze de onderhandelingen moeten doen, is het vooral voor hun slikken. ZIJ hebben zich dan in de kaart laten kijken, door mij in eerste instantie niet serieus te nemen. dat zet mij dan weer op voordeel.
verder eens met wat eerder is gezegd: als mensen je jonger inschatten, heeft het ook regelmatig te maken met gebrek aan ervaring, minder zelfvertrouwen en overtuigingskracht en gebrek aan overzicht. een collega van mij wordt ook veel jonger geschat, maar die kan ook vrij naief overkomen en mist nogal eens overzicht/strategische visie.
als je last hebt van het feit dat je jonger wordt geschat, ligt dat m.i. ook aan je eigen onzekerheid.
verder eens met wat eerder is gezegd: als mensen je jonger inschatten, heeft het ook regelmatig te maken met gebrek aan ervaring, minder zelfvertrouwen en overtuigingskracht en gebrek aan overzicht. een collega van mij wordt ook veel jonger geschat, maar die kan ook vrij naief overkomen en mist nogal eens overzicht/strategische visie.
als je last hebt van het feit dat je jonger wordt geschat, ligt dat m.i. ook aan je eigen onzekerheid.
dinsdag 12 augustus 2008 11:17
Ach er jong uitzien heeft ook veel voordelen en die voordelen worden steeds sterker naarmate je ouder wordt. Toen ik 25 was werd ik ook 18 geschat. Vroeger ook problemen gehad omdat ik geen vakantiebaantje kon vinden(te jonge uitstraling).
Of dat ik m'n id moest laten zien terwijl ik de min leeftijd ruimschoots gepasseerd was. Als ik word aangesproken en ze denken dat ik nog student ben vind ik dat nu wel weer grappig..
Inmiddels 36 en wordt begin 30 geschat. Ik vind wel dat vrouwen/mannen van mijn leeftijd vaak afgeleefde koppen hebben (vooral de mensen die roken!) Levenstijl speelt dus ook een rol
Of dat ik m'n id moest laten zien terwijl ik de min leeftijd ruimschoots gepasseerd was. Als ik word aangesproken en ze denken dat ik nog student ben vind ik dat nu wel weer grappig..
Inmiddels 36 en wordt begin 30 geschat. Ik vind wel dat vrouwen/mannen van mijn leeftijd vaak afgeleefde koppen hebben (vooral de mensen die roken!) Levenstijl speelt dus ook een rol
dinsdag 12 augustus 2008 20:03
Voor iedereen geldt dat de eerste indruk op uiterlijkheden is gebaseerd. Bij sollicitaties doet het er overigens niet zoveel toe wat je kunt, het gaat erom welk beeld men van je krijgt. Dat kun je oneerlijk vinden maar als selecteur moet je wel baseren op hetgeen een sollicitant in een brief, gesprek of assessment laat zien. Als je bent afgewezen omdat je overkomt als te jong dan kun je daar in een volgende procedure rekening mee houden door je te focussen op zaken als stressbestendigheid en verantwoordelijkheidsgevoel.
dinsdag 12 augustus 2008 20:23
Ik word meestal ook een aantal jaar jonger geschat. Ben 24, maar ze denken vaak rond de 20.
'Vroeger' vond ik het erger; als ik mn ID moest laten zien, terwijl andere, jongere vriendinnen fluitend door konden lopen. Maar eigenlijk heb ik me daar al snel overheen gezet; jammer dan dat ik dat ding moet laten zien, ik weet dat ik oud genoeg ben, dus ik kom toch wel binnen.
Verder moet ik zeggen dat het me heel erg is meegevallen. Ook op mijn werk kom ik veel met ouders in aanraking en heb slechts 1 keer het gevoel gehad dat ze zich dudielijk richtten op mijn oudere collega dan op mij. En zelfs toen kon ik het ergens wel begrijpen, ik was tenslotte degene die 'het graag wilde leren'. Maar als ik alleen een kind ophaal voor onderzoek word ik nooit vreemd aangekeken. Ik denk dat het voor een groot deel gewoon je eigen houding is, hoe je je opstelt.
Als je je heel verlegen opstelt, of je juist een soort arrogantie af laat stralen (zo van 'nou, durf er maar eens iets van te zeggen!'), dat merken mensen en dan krijg je dat ook terug.
Maar goed, er zijn natuurlijk altijd dingen die je wel wat ouder kunnen doen lijken. Maar probeer je niet anders voor te doen dan je bent. Bijv nickietje, heb jij al die dingen evranderd omdat jij dat leuker vindt of puur en alleen omdat je daardoor ouder lijkt? Als het dat laatste is zou ik denken 'niet doen'; je kunt veel beter lekker in je vel zitten en iets goeds en positiefs uitstralen dan krampachtig proberen 'oud' te lijken.
En wat betreft Gerrie, sorry, maar kan me echt totaal niet in jouw ideeen vinden. Sorry als het niet zo is, maar het lijkt bijna wel een grap. Ik vind dat jíj je superieur opstelt, denk nl dat het reuze meevalt met de negatieve reacties van anderen. Zeg niet dat het nooit zal gebeuren, maar ik heb die ervaring eigenlijk helemaal niet. Je wordt eerder afgerekend op hoe je je gedraagt 'what goed around comes around'....
'Vroeger' vond ik het erger; als ik mn ID moest laten zien, terwijl andere, jongere vriendinnen fluitend door konden lopen. Maar eigenlijk heb ik me daar al snel overheen gezet; jammer dan dat ik dat ding moet laten zien, ik weet dat ik oud genoeg ben, dus ik kom toch wel binnen.
Verder moet ik zeggen dat het me heel erg is meegevallen. Ook op mijn werk kom ik veel met ouders in aanraking en heb slechts 1 keer het gevoel gehad dat ze zich dudielijk richtten op mijn oudere collega dan op mij. En zelfs toen kon ik het ergens wel begrijpen, ik was tenslotte degene die 'het graag wilde leren'. Maar als ik alleen een kind ophaal voor onderzoek word ik nooit vreemd aangekeken. Ik denk dat het voor een groot deel gewoon je eigen houding is, hoe je je opstelt.
Als je je heel verlegen opstelt, of je juist een soort arrogantie af laat stralen (zo van 'nou, durf er maar eens iets van te zeggen!'), dat merken mensen en dan krijg je dat ook terug.
Maar goed, er zijn natuurlijk altijd dingen die je wel wat ouder kunnen doen lijken. Maar probeer je niet anders voor te doen dan je bent. Bijv nickietje, heb jij al die dingen evranderd omdat jij dat leuker vindt of puur en alleen omdat je daardoor ouder lijkt? Als het dat laatste is zou ik denken 'niet doen'; je kunt veel beter lekker in je vel zitten en iets goeds en positiefs uitstralen dan krampachtig proberen 'oud' te lijken.
En wat betreft Gerrie, sorry, maar kan me echt totaal niet in jouw ideeen vinden. Sorry als het niet zo is, maar het lijkt bijna wel een grap. Ik vind dat jíj je superieur opstelt, denk nl dat het reuze meevalt met de negatieve reacties van anderen. Zeg niet dat het nooit zal gebeuren, maar ik heb die ervaring eigenlijk helemaal niet. Je wordt eerder afgerekend op hoe je je gedraagt 'what goed around comes around'....
woensdag 13 augustus 2008 10:39
Wuiles,
Natuurlijk is de eerste indruk op uiterlijk gebaseerd. Het gaat me om het vooroordeel, dat iemand zich niet openstelt voor je, maar onmiddellijk een conclusie trekt. Dat vind ik niet eerlijk.
En natuurlijk moet een selecteur op basis van een korte indruk, brief etc. iemand wel of niet uitkiezen.
Wat bedoel je precies met 'focussen op zaken als stressbestendigheid en verantwoordelijkheidsgevoel'?
Ik ben het eens dat houding een rol speelt. Als je je naïef opstelt, je mond niet opentrekt en over je heen laat lopen, kom je ook onervaren over.
Mijn ervaring is dat juist mensen die het zogezegd 'gemaakt hebben' en zichzelf heel wat vinden, mij eerder als jong en onervaren benaderen. Feit dat ik verschil merk in reacties, zegt m.i. ook iets over hen.
Natuurlijk is de eerste indruk op uiterlijk gebaseerd. Het gaat me om het vooroordeel, dat iemand zich niet openstelt voor je, maar onmiddellijk een conclusie trekt. Dat vind ik niet eerlijk.
En natuurlijk moet een selecteur op basis van een korte indruk, brief etc. iemand wel of niet uitkiezen.
Wat bedoel je precies met 'focussen op zaken als stressbestendigheid en verantwoordelijkheidsgevoel'?
Ik ben het eens dat houding een rol speelt. Als je je naïef opstelt, je mond niet opentrekt en over je heen laat lopen, kom je ook onervaren over.
Mijn ervaring is dat juist mensen die het zogezegd 'gemaakt hebben' en zichzelf heel wat vinden, mij eerder als jong en onervaren benaderen. Feit dat ik verschil merk in reacties, zegt m.i. ook iets over hen.
woensdag 13 augustus 2008 10:53
Ik bedoel daarmee dat je in je sollicitatiebrief en in het gesprek zelf benadrukt dat je weliswaar jong bent maar dat je in situatie X en Y hebt laten zien dat je verantwoordelijkheid aankunt en stressbestendig bent. Als je nog niet veel werkervaring hebt dan kun je wellicht voorbeelden geven uit het vrijwilligerswerk dat je doet, van de sportvereniging waarvoor jij de jaarlijkse reunie organiseert of dat familieweekend waar dankzij jouw inspanningen tweehonderd mensen een geweldige dag hebben gehad. Trek het initiatief van het gesprek meer naar toe en zorg er zelf voor dat jij duidelijk maakt dat je wel degelijk stevig in je schoenen staat.
In je postings op dit topic zie ik overigens dat je spreekt over "niet eerlijk", "vooroordelen" en over mensen die het "zogenaamd" gemaakt hebben. Dat zijn termen die ik zelf vind passen bij iemand die nog niet zo gewend is verantwoordelijkheid voor haar eigen leven te nemen. Die mensen die het 'zogenaamd' gemaakt hebben zijn vaak wel degenen die gaan beslissen of jij die baan krijgt of jou daarbij zouden kunnen helpen. In plaats van direct aan te nemen dat zij omhoog gevallen zijn zou je ook kunnen bekijken of je iets van hun stijl kunt leren. Nogmaals: iedereen krijgt te maken met vooroordelen. Accepteer het, neem je eigen verantwoordelijkheid en trek je eigen plan.
woensdag 13 augustus 2008 11:05
Ik ben 38 en wordt ook makkelijk 10 jaar jonger geschat. In het begin van mijn loopbaan vond ik dat niet leuk, Zat met 55+ mannen aan tafel en moest meer mijn best doen om serieus genomen te worden. Maar dat was aan het begin van mijn loopbaan. Kledingkeuze aanpassen en zo wil nog wel eens helpen. Nu stoort het me niet meer. Heb niet het idee dat ik niet serieus genomen wordt. Heb weldegelijk overwicht, dat scheelt.
En vond ik het vroeger niet leuk, momenteel begin ik er wel de voordelen van in te zien. Werd laatst zelfs 18 geschat. Men, dat is echt jong! Maar ik zie er dus niet uit als een uitgebluste, uitgelebberde 35+ en dat bevalt wel.
En vond ik het vroeger niet leuk, momenteel begin ik er wel de voordelen van in te zien. Werd laatst zelfs 18 geschat. Men, dat is echt jong! Maar ik zie er dus niet uit als een uitgebluste, uitgelebberde 35+ en dat bevalt wel.
woensdag 13 augustus 2008 11:36
Ik heb er jammer genoeg ook last van. Over een paar jaar zal het wel fijn zijn als ik jonger wordt geschat, maar nu voel ik mij er niet fijn bij. Ook omdat ik stage ga lopen in het onderwijs. Dan zou ik willen dat ik ouder overkom. Ik ben 26, maar wordt meestal 18 geschat. Ik kan er wat aan doen door mij wat ouder te kleden/op te maken, maar dan nog helpt het niet echt.
Ik zal mij echt moeten bewijzen door mijn acties.
Ik zal mij echt moeten bewijzen door mijn acties.
zaterdag 16 augustus 2008 19:21
Zo herkenbaar!
Ik ben 30 en word meestal rond de 23, 24 geschat. Voor mij heeft het voor- en nadelen. Ik werk in het onderwijs en merk dat mijn leerlingen sneller naar mij toe komen dan naar mijn ouder ogende collega's. Maar ik heb soms wel het gevoel mij meer te moeten bewijzen, laten zien dat ik competent ben. Bijvoorbeeld bij ouderavonden. Maar goed, ik ben niet anders gewend en probeer opmerkingen zo veel mogelijk naast mij neer te leggen. Behalve dan die ene man die vroeg of mijn vriend (die er inderdaad weer wat ouder uitziet dan dat hij is) mijn vader was, om je dood te lachen!!!
Ik ben 30 en word meestal rond de 23, 24 geschat. Voor mij heeft het voor- en nadelen. Ik werk in het onderwijs en merk dat mijn leerlingen sneller naar mij toe komen dan naar mijn ouder ogende collega's. Maar ik heb soms wel het gevoel mij meer te moeten bewijzen, laten zien dat ik competent ben. Bijvoorbeeld bij ouderavonden. Maar goed, ik ben niet anders gewend en probeer opmerkingen zo veel mogelijk naast mij neer te leggen. Behalve dan die ene man die vroeg of mijn vriend (die er inderdaad weer wat ouder uitziet dan dat hij is) mijn vader was, om je dood te lachen!!!
maandag 18 augustus 2008 14:28
Ik word ook mijn hele leven al jonger geschat. Als kind meestal 2 jaar maar toen ik bijv. 21 was, dachten ze dat ik 12! was. Een paar jaar geleden, toen ik 26 was ofzo, dachten veel mensen die mij niet goed kenden dat ik nog naar school ging. Erg irritant.
Maarrrrr, met sollicitaties heb ik eigenlijk nooit problemen gehad. Ze zien dan natuurlijk niet alleen mijn uiterlijk en aan mijn reactie merken ze heus wel dat ik ouder ben (dat weten ze natuurlijk ook al via mijn CV). Ik denk wel dat het belangrijk is om je niet jonger te voelen dan je bent omdat anderen dénken dat je jonger bent want dan kun je dat gaan uitstralen. Probeer, als je dat al niet doet, met zelfvertrouwen het gesprek in te gaan. Succes!!
Maarrrrr, met sollicitaties heb ik eigenlijk nooit problemen gehad. Ze zien dan natuurlijk niet alleen mijn uiterlijk en aan mijn reactie merken ze heus wel dat ik ouder ben (dat weten ze natuurlijk ook al via mijn CV). Ik denk wel dat het belangrijk is om je niet jonger te voelen dan je bent omdat anderen dénken dat je jonger bent want dan kun je dat gaan uitstralen. Probeer, als je dat al niet doet, met zelfvertrouwen het gesprek in te gaan. Succes!!
maandag 18 augustus 2008 14:58
Ik ben het ermee eens dat je jonger geschat kunt worden als je je onzeker gedraagt maar sommige mensen zijn ook erg snel met conclusies trekken en als ze dat doen zonder goed met me gesproken te hebben vind ik dat niet erg. Ik vind het trouwens niet erg om jonger geschat te worden, besef ik me nu, maar wel om niet voor vol aangezien te worden. Ook merk ik dat als je geen relatie en kinderen hebt, heb ik inmiddels wel, dat je voor minder vol aangezien wordt. Alsof je alleen compleet bent met een relatie of gezin. Dus tja, ik zie er nou eenmaal jonger uit dus kan ik jonger geschat worden maar als ik me gewoon naar mijn leeftijd gedraag, volwassen dus, vind ik het wel prettig om gewoon ook zo behandeld te worden en dan vooral door mensen die mij kennen (zoals familie).
vrijdag 22 augustus 2008 15:26
Ook ik herken het probleem. Ik was 31 toen ik weer ging studeren, en bij mijn eerste stage vroeg de directeur aan mijn begeleidster: "Is jouw stagiaire 16??". Ze zei toen heel pittig: "Nee, ze is 31 en moeder!"
Ik heb er vooral last van gehad in het sociale leven. Op een verjaardag werd mijn mening vaak niet echt serieus genomen, of -vooral- bij voorbaat al niet naar geluisterd. Bij een bedrijf hebben mensen al snel genoeg door dat je wat ouder bent door de manier waarop je praat.
Maar naarmate ik ouder word, heb ik er steeds minder last van. Ben nu 34, en de laatste tijd word ik steeds vaker tussen de 26 en de 30 geschat. Ook laat ik vaak maar zo snel mogelijk weten dat ik een kind heb, dat helpt ook.
Ik heb er vooral last van gehad in het sociale leven. Op een verjaardag werd mijn mening vaak niet echt serieus genomen, of -vooral- bij voorbaat al niet naar geluisterd. Bij een bedrijf hebben mensen al snel genoeg door dat je wat ouder bent door de manier waarop je praat.
Maar naarmate ik ouder word, heb ik er steeds minder last van. Ben nu 34, en de laatste tijd word ik steeds vaker tussen de 26 en de 30 geschat. Ook laat ik vaak maar zo snel mogelijk weten dat ik een kind heb, dat helpt ook.
vrijdag 22 augustus 2008 15:29
Ik wil er nog even bij zeggen, dat ik op een of andere manier al vanaf mijn vijftiende vaak met 'u' word aangesproken. Heel contradictionair...
Ik heb trouwens een zusje dat twintig jaar jonger is (en er vrij volwassen uitziet), en het is vaak gebeurd dat mensen dachten dat er maar een jaar of 6-8 tussen ons zat.
Ik heb trouwens een zusje dat twintig jaar jonger is (en er vrij volwassen uitziet), en het is vaak gebeurd dat mensen dachten dat er maar een jaar of 6-8 tussen ons zat.
dinsdag 26 augustus 2008 03:38
Hallo
Ik ben een 21-jarige jongen, en meestal schat men mij 15, ten hoogste 16. Dramatisch veel last heb ik er niet van, maar dat verhindert niet dat ik soms een ongemakkelijk gevoel heb als ik bijvoorbeeld op de universiteitscampus rondloop.
Slechte ervaringen met sollicitaties enz zoals een aantal van jullie heb ik nog niet, maar ik denk dat mijn grootste probleem precies is waar Elmie een aantal posts terug voor waarschuwde; ik vóel me op de koop toe jonger dan ik ben, precies doordát anderen denken dat ik jonger ben, zeer vreemd gevoel is dat. Gevolg is dat ik mij onderdaniger ga gedragen dan veel van mijn leeftijdsgenoten... een vicieuze cirkel dus.
En het feit dat ik bijvoorbeeld een pak kleiner ben dan mijn 2.5 jaar oudere broer komt de zelfzekerheid ook al niet ten goede. (Mijn broer was al zo groot als hij nu is op zijn 18e btw). Zoals ik al zei heb ik er nu nog niet ál te veel last van, maar er heerst bij mij vooral ook angst dat ik er zo ga blíjven uitzien, snap je, en dat men mij op mijn 30e nog steeds 15 gaat schatten... dát zou ik pas dramatisch vinden. Nu ja ik heb ook geen glazen bol dus ik zal wel zien he, het verouderingsproces hopelijk zijn werk laten doen...
groetjes
Ik ben een 21-jarige jongen, en meestal schat men mij 15, ten hoogste 16. Dramatisch veel last heb ik er niet van, maar dat verhindert niet dat ik soms een ongemakkelijk gevoel heb als ik bijvoorbeeld op de universiteitscampus rondloop.
Slechte ervaringen met sollicitaties enz zoals een aantal van jullie heb ik nog niet, maar ik denk dat mijn grootste probleem precies is waar Elmie een aantal posts terug voor waarschuwde; ik vóel me op de koop toe jonger dan ik ben, precies doordát anderen denken dat ik jonger ben, zeer vreemd gevoel is dat. Gevolg is dat ik mij onderdaniger ga gedragen dan veel van mijn leeftijdsgenoten... een vicieuze cirkel dus.
En het feit dat ik bijvoorbeeld een pak kleiner ben dan mijn 2.5 jaar oudere broer komt de zelfzekerheid ook al niet ten goede. (Mijn broer was al zo groot als hij nu is op zijn 18e btw). Zoals ik al zei heb ik er nu nog niet ál te veel last van, maar er heerst bij mij vooral ook angst dat ik er zo ga blíjven uitzien, snap je, en dat men mij op mijn 30e nog steeds 15 gaat schatten... dát zou ik pas dramatisch vinden. Nu ja ik heb ook geen glazen bol dus ik zal wel zien he, het verouderingsproces hopelijk zijn werk laten doen...
groetjes
dinsdag 16 september 2008 11:24
Hi,
erg herkenbaar! Ik zie er niet alleen jong uit, maar heb ook een "lieve" uitstraling. Dat werkt in mijn voordeel, maar in sommige situaties zeker in mijn nadeel. Ik ben best een pittige tante, mensen die me kennen weten dat. Ik heb laatst een sollicitatiegesprek gehad, voor een pittige functie waarbij je o.a. sparringpartner voor het management wordt, en dan heb ik toch gevoel dat ik me extra moet bewijzen. Zo van: ik zie er lief en jong uit, maar sta heus wel stevig genoeg in mijn schoenen...Ik weet niet of ik aangenomen wordt, maar als ik het niet ben, dan denk ik dat het ligt aan "mijn jonge, niet stevige uitsraling"...erg vervelend, maar ja ook maar even afwachten, misschien valt het mee.
Liefs, Merel
erg herkenbaar! Ik zie er niet alleen jong uit, maar heb ook een "lieve" uitstraling. Dat werkt in mijn voordeel, maar in sommige situaties zeker in mijn nadeel. Ik ben best een pittige tante, mensen die me kennen weten dat. Ik heb laatst een sollicitatiegesprek gehad, voor een pittige functie waarbij je o.a. sparringpartner voor het management wordt, en dan heb ik toch gevoel dat ik me extra moet bewijzen. Zo van: ik zie er lief en jong uit, maar sta heus wel stevig genoeg in mijn schoenen...Ik weet niet of ik aangenomen wordt, maar als ik het niet ben, dan denk ik dat het ligt aan "mijn jonge, niet stevige uitsraling"...erg vervelend, maar ja ook maar even afwachten, misschien valt het mee.
Liefs, Merel
dinsdag 16 september 2008 13:03
Ik vind het (nu) ook (nog) vervelend. Ik doe veel projectwerk en word gedetacheerd. Ondanks mijn ervaring en kunde moet ik vanaf dag 1 van me af bijten dat ik niet de junior ben. Aan de andere kant merk ik dat ik mensen ook mee kan krijgen in (jeugdig) enthousiasme, maar het is moeilijk om daar een balans in te vinden.
zaterdag 18 oktober 2008 19:17
Dit is echt heel erg herkenbaar! En ik word er langzamerhand erg erg moe van. Vandaag ging ik naar de kapper, en deze vroeg hoe oud ik was. Ik vroeg hem terug hoe oud hij dacht dat ik was. Zegt hij 17! Ik ben 25, en heb er geen zin meer in dat mensen denken dat ik nog aan het puberen ben. Ik merk het vooral ook bij de kassa's. Tegen mij wordt er (naar mijn idee) veel minder beleefd gedaan (gelijk tutoyeren) dan de vrouw die voor mij staat. Op mijn werk dacht de klant dat ik de stagiair was, terwijl ik dus de een groot deel van zijn projecten draag!
Het is voor mij best wel een issue omdat ik juist niet wil dat mensen over me heen lopen of mij niet serieus nemen. Maar dat gebeurt dus wel als mensen denken dat je jong/onervaren en groen bent.
Vrienden van mij, die zeggen dan het niet erg is. Het is wel erg als je serieus en capabel gevonden wilt worden.
Even een paar dingen over mij; ik ben Aziatisch, en klein van stuk. Ik heb kort haar, en draag vlotte kleding. Ik wil eigenlijk niet plotseling overgaan naar pantalons en hakken.. want dat past niet bij mij persoonlijkheid.
Ik zou het leuk vinden om met meerdere mensen hier ervaringen en tips uit te wisselen.
Je kunt mij dan personal messages sturen.
Groetjes,
Vivalamour
Het is voor mij best wel een issue omdat ik juist niet wil dat mensen over me heen lopen of mij niet serieus nemen. Maar dat gebeurt dus wel als mensen denken dat je jong/onervaren en groen bent.
Vrienden van mij, die zeggen dan het niet erg is. Het is wel erg als je serieus en capabel gevonden wilt worden.
Even een paar dingen over mij; ik ben Aziatisch, en klein van stuk. Ik heb kort haar, en draag vlotte kleding. Ik wil eigenlijk niet plotseling overgaan naar pantalons en hakken.. want dat past niet bij mij persoonlijkheid.
Ik zou het leuk vinden om met meerdere mensen hier ervaringen en tips uit te wisselen.
Je kunt mij dan personal messages sturen.
Groetjes,
Vivalamour
Hoe meer je ziet, hoe meer je leert, hoe meer je leert, hoe meer je ziet.
woensdag 22 oktober 2008 17:23
Erg herkenbaar dit!
Ik ben nu 26jr maar wordt meestal rond de 20 geschat. Ik ben maar 1.60m, ben slank en heb een jong gezicht --> volgens mij de ingredienten om jonger geschat te worden.
Ik werk in de zorg, en heb al heel vaak meegemaakt dat patiënten/familie aan mij vragen: "zeg, wij hebben een discussie over hoe oud jij bent". Mijn uiterlijk zegt jonger dan dat ik me gedraag, erg grappig altijd.
Vroeger vond ik het alles behalve grappig, altijd maar weer mijn ID-kaart laten zien als ik een discotheek in wilde! Zag er van tervoren al tegenop, bah!
Ik heb ook zeker het gevoel dat je je op het 1e gezicht meer moet bewijzen! Gek eigenlijk he dat alles zo om uiterlijk draait. Maar eerlijk is eerlijk: ik doe het zelf ook!
Ik ben nu 26jr maar wordt meestal rond de 20 geschat. Ik ben maar 1.60m, ben slank en heb een jong gezicht --> volgens mij de ingredienten om jonger geschat te worden.
Ik werk in de zorg, en heb al heel vaak meegemaakt dat patiënten/familie aan mij vragen: "zeg, wij hebben een discussie over hoe oud jij bent". Mijn uiterlijk zegt jonger dan dat ik me gedraag, erg grappig altijd.
Vroeger vond ik het alles behalve grappig, altijd maar weer mijn ID-kaart laten zien als ik een discotheek in wilde! Zag er van tervoren al tegenop, bah!
Ik heb ook zeker het gevoel dat je je op het 1e gezicht meer moet bewijzen! Gek eigenlijk he dat alles zo om uiterlijk draait. Maar eerlijk is eerlijk: ik doe het zelf ook!
