Werk & Studie
alle pijlers
Ik heb mogelijk een burn-out, wat nu?
maandag 16 september 2019 10:31
Op werk en privé vlak ben ik emotioneel uitgeput. Ik heb dit al een paar jaar en ik merk dat ik constant niet lekker zit op werk. Ik ben intussen al van verschillende werkgevers gewisseld, denkende dat het aan het bedrijf lag maar intussen begin ik me af te vragen of het niet iets anders is.
Ik ben overwerkt, ik heb sinds mijn 16e altijd gewerkt, naast mijn fulltime studie zelfs fulltime blijven werken om de rekeningen te betalen. Ik merk dat ik altijd moe ben, ik drink gerust 3 energiedrankjes op en dag en ben nog steeds moe. Zin in leuke dingen heb ik amper. Ik kan me er gewoon niet meer toe zetten.
Mijn relatie rommelt ook. Na 10 jaar dreigen mijn man en ik uit elkaar te gaan. Hij heeft me gepusht om een afspraak te maken met de huisarts, die me weer heeft doorverwezen naar een psycholoog. Daar heb ik deze week een afspraak mee.
Op het moment heb ik nergens vreugde. Ik wil niet naar werk, ik wil niet naar huis. Ik zie geen optie om mijn leven te veranderen. Over 4 maanden verloopt mijn tijdelijke contract, waarvan ik verwacht (lees: hoop) dat die niet verlengd wordt zodat ik even wat rust heb. Ik kan dan aan de ww en heb dan na 15 jaar een moment om rust te doen. Ja ik weet dat ww daar niet voor is, maar ik ben nu wanhopig. Het idee dat ik daarvoor nog een paar maanden door moet benauwd me enorm. Zo erg zelfs dat ik overweeg om deze week nog ontslag te nemen, met de opzegtermijn in gedachten (1 maand). Ik trek het niet meer en ben eigenlijk hopeloos.
Ik ben ook bang om de “diagnose” burn-out te krijgen. Wat mag ik dan wel en niet? Ik wil even rusten, maar ik wil vooral er even tussenuit. Even weg uit de omgeving die me nu gek maakt en nadenken over wat ik wil met mijn leven. Ergens in Duitsland of zo. Weg van iedereen. Zou dat mogen? En mag ik dan mijn hobby’s nog wel uitoefenen? Ik schrijf bijvoorbeeld ook voor een blog, iets waar ik nu gewoon de kracht niet meer voor heb maar wat ik ook niet wil opgeven… Hoe zit het met werk? Heb ik recht op ziekteverlof? Moet ik ontslag nemen? Mag mijn werkgever me wel ontslaan als ik langdurig ziek wordt? Want daar moet ik eerlijk gezegd niet aan denken... dan moet ik nadien alsnog terug en ik vraag me dan af of ik die laatste maanden dan beter kan uitzitten.
Ik overweeg zelfs om te vragen voor onbetaald verlof tussendoor, zodat mijn contract wel kan verlopen maar ik ook tussendoor die rust kan krijgen die ik nu echt nodig heb.
Voor ik aan deze heisa begin wil ik weten of ik niet in een hopelozere situatie terecht kom.
Ik ben overwerkt, ik heb sinds mijn 16e altijd gewerkt, naast mijn fulltime studie zelfs fulltime blijven werken om de rekeningen te betalen. Ik merk dat ik altijd moe ben, ik drink gerust 3 energiedrankjes op en dag en ben nog steeds moe. Zin in leuke dingen heb ik amper. Ik kan me er gewoon niet meer toe zetten.
Mijn relatie rommelt ook. Na 10 jaar dreigen mijn man en ik uit elkaar te gaan. Hij heeft me gepusht om een afspraak te maken met de huisarts, die me weer heeft doorverwezen naar een psycholoog. Daar heb ik deze week een afspraak mee.
Op het moment heb ik nergens vreugde. Ik wil niet naar werk, ik wil niet naar huis. Ik zie geen optie om mijn leven te veranderen. Over 4 maanden verloopt mijn tijdelijke contract, waarvan ik verwacht (lees: hoop) dat die niet verlengd wordt zodat ik even wat rust heb. Ik kan dan aan de ww en heb dan na 15 jaar een moment om rust te doen. Ja ik weet dat ww daar niet voor is, maar ik ben nu wanhopig. Het idee dat ik daarvoor nog een paar maanden door moet benauwd me enorm. Zo erg zelfs dat ik overweeg om deze week nog ontslag te nemen, met de opzegtermijn in gedachten (1 maand). Ik trek het niet meer en ben eigenlijk hopeloos.
Ik ben ook bang om de “diagnose” burn-out te krijgen. Wat mag ik dan wel en niet? Ik wil even rusten, maar ik wil vooral er even tussenuit. Even weg uit de omgeving die me nu gek maakt en nadenken over wat ik wil met mijn leven. Ergens in Duitsland of zo. Weg van iedereen. Zou dat mogen? En mag ik dan mijn hobby’s nog wel uitoefenen? Ik schrijf bijvoorbeeld ook voor een blog, iets waar ik nu gewoon de kracht niet meer voor heb maar wat ik ook niet wil opgeven… Hoe zit het met werk? Heb ik recht op ziekteverlof? Moet ik ontslag nemen? Mag mijn werkgever me wel ontslaan als ik langdurig ziek wordt? Want daar moet ik eerlijk gezegd niet aan denken... dan moet ik nadien alsnog terug en ik vraag me dan af of ik die laatste maanden dan beter kan uitzitten.
Ik overweeg zelfs om te vragen voor onbetaald verlof tussendoor, zodat mijn contract wel kan verlopen maar ik ook tussendoor die rust kan krijgen die ik nu echt nodig heb.
Voor ik aan deze heisa begin wil ik weten of ik niet in een hopelozere situatie terecht kom.
maandag 16 september 2019 15:51
Heb je weleens een burnout gehad?Amari74 schreef: ↑16-09-2019 13:51Hoi To, als eerste sterkte met dit gevoel en je vragen waar absoluut antwoorden op zullen komen. Omdat ik las dat je de diagnose niet wilt is het dan misschien handig te kijken naar de basis?
Hoe eet je, maak je verse groenten, ben je tevreden over je lichaam? Slik je supplementen, vitamine D, B12, visolie.
Doe je elke dag dingen die je zelf wilt of doe je vaker dingen om een ander te plezieren? In welk patroon ben je beland. Hier kan je zeker een keer met een life-coach over praten, hoeven geen tientallen gesprekken te zijn.
Voel je je veilig in je huis, bij je partner? Met je collega's?
Heb je kleine doelen of grote doelen met subdoelen of wellicht helemaal geen doelen in je leven? Het bewust worden van wie jij daarin bent kan al helpen.
Waar ben je trots op, waar minder?
Een idee is al aan de slag te gaan met het volgende: maak een lijst waar je zelf WEL blij van wordt en een lijst waar je MINDER blij van wordt en een lijst waar je ZWAAR van wordt. Of een ander lijst die ook overzicht geeft. Dat kan een zware klus lijken, om die reden is het nodig dat je het doet op een plek waar je je veilig voelt in een mooie omgeving met muziek en een koffie of thee. In Duitsland bijvoorbeeld.
En ondertussen, kijk ook eens naar andere mensen. Observeer....De ene persoon lacht en lijkt gelukkig, de andere met zorgen, de andere met haast. En besef je, ook bij hen wisselt het gemoed. We kampen allemaal met rottige momenten. Het weten dat je daarin niet de enige bent kan al helpen. De ene persoon kan de dingen goed splitsen en de ander gooit de emoties op een grote hoop en lijkt het een grote misere. Wat ik met dit verhaal wil zeggen, wordt je bewust van datgene wat jij wilt en dat je kunt zorgen wat jou blij maakt. Minimaliseer je denken en vertrouw op je eigen instinct/hart!
Ik kan je namelijk vertellen dat ik van deze lijst knettergek zouden worden. Ik was zo de weg kwijt dat ik niet eens in de juiste tram kon stappen laat staan dat ik jouw lijst met verbeterpunten aan zou kunnen. Dit is misschien leuk voor iemand die een beetje stress heeft of die dreigt om overspannen te worden maar met een burnout ben je de regelmogelijkheden al kwijt en ver voorbij een punt dat een beetje visolie en een arm om je schouders en een snik omdat de buur het nog moeilijker heeft je het juiste zetje in de goede richting gaat geven.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 16 september 2019 16:09
Dat is mijne inziens het juiste antwoord. Zeker als je een rottige thuissituatie hebt is soms volledig ziekmelden ook geen eerste keus. Een bepaalde mate van structuur is goed. Eerst diagnose helder krijgen en dan kijken hoe verder. Ik vermoed dat een bedrijfsarts niet zo maar akkoord gaat met een langdurig verblijf in het buitenland. Dit kan namelijk als stagnerend aangemerkt worden. Hou er trouwens rekening mee dat bij sommige diagnoses, zoals depressie of burn out, reizen vaak een probleem is. Het regelen van en alle prikkels tijdens de reis zijn vaak moeilijk te handelen.viva-amber schreef: ↑16-09-2019 13:16Vraag een (preventief) gesprek met de bedrijfsarts. Die kan je de eerste zaken uitleggen en je ermee op weg helpen.
maandag 16 september 2019 16:19
Ik ben volop aan het opbouwen maar als ik het lijstje lees voel ik me met terugwerkende kracht beroerd.viva-amber schreef: ↑16-09-2019 15:51Heb je weleens een burnout gehad?
Ik kan je namelijk vertellen dat ik van deze lijst knettergek zouden worden. Ik was zo de weg kwijt dat ik niet eens in de juiste tram kon stappen laat staan dat ik jouw lijst met verbeterpunten aan zou kunnen. Dit is misschien leuk voor iemand die een beetje stress heeft of die dreigt om overspannen te worden maar met een burnout ben je de regelmogelijkheden al kwijt en ver voorbij een punt dat een beetje visolie en een arm om je schouders en een snik omdat de buur het nog moeilijker heeft je het juiste zetje in de goede richting gaat geven.
maandag 16 september 2019 16:23
Als het contract van TO niet verlengd wordt, gaat ze ziek uit dienst. Het UWV beoordeelt dan de ziekmelding. Je hebt wel degelijk plichten in de Ziektewet, en wellicht zelfs al een reïntegratietraject.totallyfree schreef: ↑16-09-2019 13:30
Als je langere tijd ziek blijft, is inderdaad de kans groot dat je contract niet wordt verlengd. Dat is in dit geval niet zo erg, want dit wordt in stilte over genomen door het uwv. Het enige dat verandert, is dat je bij het uwv 70% krijgt uitbetaald van je huidige loon. Je hebt in deze ziekteperiode geen solicitatieverplichting. Het enige wat je af en toe hebt is een gesprek met de arboarts.
Het is zeker niet per se zoals jij hier voorschotelt.
maandag 16 september 2019 19:06
Ja sorry maar het zijn de slechtste tips aller tijden iemand met burnout vertellen wat zij allemaal moet.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 16 september 2019 21:31
Gezwets door een life coach. Kan niet anders.viva-amber schreef: ↑16-09-2019 19:06Ja sorry maar het zijn de slechtste tips aller tijden iemand met burnout vertellen wat zij allemaal moet.
dinsdag 17 september 2019 04:28
Je bent ziek dus meld je ziek. Je kan dan ook hulp krijgen. Ontslag nemen kan altijd nog de komende maanden, probeer eerst dit traject.
Daarnaast: je weet niet hoe lang je herstel gaat duren én je weet niet hoe het gaat lopen met je huwelijk, verbrand niet meteen je WW terwijl het om ziek-zijn gaat.
Daarnaast: je weet niet hoe lang je herstel gaat duren én je weet niet hoe het gaat lopen met je huwelijk, verbrand niet meteen je WW terwijl het om ziek-zijn gaat.
dinsdag 17 september 2019 07:09
Toen ik net ‘psychisch overbelast’ ziek thuis was kon ik alleen maar liggen huilen op de bank. Dus nee, dat lijstje zou ik ook niet erg veel mee op hebben geschoten,viva-amber schreef: ↑16-09-2019 19:06Ja sorry maar het zijn de slechtste tips aller tijden iemand met burnout vertellen wat zij allemaal moet.
dinsdag 17 september 2019 07:27
Precies dat! Lijstjes.. pfff...
to: je moet nu even niets! Ja, je ziek melden (je bent niet gek, of toe aan vakantie, je bent ziek). En echt even niets doen, uitrusten, niet stil gaan zitten maar proberen om elke dag iets van activiteit te doen. Ik begon met elke dag een wandelingetje in het bos (eerste wandelingetje was een kwartier sjokken en weer terug uitpuffen in de auto, en zo bouwde ik steeds uit). En verder echt uitrusten, fysiek uitrusten ook. Sluit je desnoods op in een kamer met een pot thee en eten.
Ik heb tot ik door de wachtlijst van de psycholoog heen kwam hulp gekregen van de praktijkondersteuner, en ben naar een fysiotherapeut gegaan. Vooral dat laatste gaf me enorm veel inzicht in mijn lijf. Ik liep dagelijks de marathon, en was constant buiten adem. Ze gaf me heel veel ontspanningsoefeningen. In een paar maanden tijd ging mijn ademhaling in rust van 25 keer inademen (en ik er van overtuigd dat ik heerlijk ontspannen op dat bankje lag) naar 6 keer inademen per minuut. Letterlijk meer zuurstof.
Besef me dat dit stukje misschien al teveel is om te lezen in jouw situatie... maar meld je ziek, echt!
Sterkte!
donderdag 19 september 2019 14:32
Ik heb intussen met de psycholoog gesproken. Een echte diagnose is nog niet gesteld, wel bleek uit de eerste test dat ik hoog stressgehalte had en dat ik ook op de gebieden depressie en angst vrij hoog scoorde, maar dat was niet per se zorgwekkend. Mijn man daarentegen is vrijwel zeker depressief en dat is voor mij geen verrassing.
De oplossing vanuit de psycholoog was om wekelijks op gesprek te komen. Hij vroeg me een aantal dingen die ik wilde. Indirect kwam ik al tot de conclusie dat mijn huwelijk eigenlijk gewoon moet eindigen. Als mijn huwelijk eindigt dan heb ik sowieso altijd gezegd dat ik mijn koffers pak en mijn dromen najaag.
Nog een beetje lastig dus... Op het moment ga ik in ieder geval wekelijks naar de psycholoog en daar komt op een gegeven moment ook wel gezinstherapie bij. Maar ik ben stiekem ook wel aan het voorbereiden voor volgend jaar.
donderdag 19 september 2019 14:34
Ja dat klopt misschien. Maar mijn bedrijf heeft de vervelende regel dat je opzegtermijn (1 maand) ingaat vanaf de 1e van de maand. Een heel logische regeling, maar dat betekent wel dat als ik op 2 oktober besluit uit dienst te gaan ik pas 1 december officieel uit dienst ben. Dan denk ik, ik kan het beter afmaken. Daarom voelt het voor mij ook een beetje een nu of nooit.menta schreef: ↑17-09-2019 04:28Je bent ziek dus meld je ziek. Je kan dan ook hulp krijgen. Ontslag nemen kan altijd nog de komende maanden, probeer eerst dit traject.
Daarnaast: je weet niet hoe lang je herstel gaat duren én je weet niet hoe het gaat lopen met je huwelijk, verbrand niet meteen je WW terwijl het om ziek-zijn gaat.
Ik denk niet dat ik per se een burnout heb, maar eerder overspannen oid ben. Ik heb nog plannen, ik onderneem nog dingen. Ik kan nog functioneren, dus ik vraag me af of de psycholoog me gaat categorizeren als burnout, ondanks dat ik dit wel langere tijd heb. Ik wil er gewoon niet opwachten. Bij voorkeur zat ik eind oktober al in het vliegtuig, dat kan niet als ik begin oktober mijn besluit neem.
donderdag 19 september 2019 14:39
Mijn plan is overigens om maandag met HR te zitten en voor te stellen dat ik onbetaald verlof neem voor 2 á 3 weken, omdat ik me overspannen voel en tegen een burnout aan hik. Ik heb geen vakantiedagen meer, want die heb ik om dezelfde redenen al verbruikt aan gezamelijke vakanties. Hopelijk begrijpen ze me beter 2/3 onbetaalde weken kunnen geven ipv dat ik me 3 maanden ziek meld. Financieel red ik dat. Als ik ontslag zou nemen dan zou ik een groot probleem hebben.
Als ik dit niet krijg dan raak ik al in paniek wat er dan gaat gebeuren. Toch maar ontslag nemen en hopen dat mijn vriendin me 3 maanden kan onderhouden (ik mag max 3 maanden daar legaal verblijven)? Ik dacht er zelfs aan om desnoods een retail baantje te nemen bij terugkomst, omdat dat me meer trekt dan de hele dag op kantoor zitten.
Ik verwacht eigenlijk dat ik de ww niet eens ga halen. Ik kan niet zo lang wachten. Bij het idee alleen al raak ik in paniek. Maar het idee dat ik 3 maanden in mijn huis moet zitten, een plek die beladen is met negatieve emoties, daar moet ik ook niet aan denken. Ik heb helaas niemand die me in Nederland kan inbrengen... Ja mijn ouders, maar ik ga niet bij mijn strengelovige ouders wonen als ik in een scheiding zit. Dan woon ik liever onder een brug. Hopeloos is het.
Als ik dit niet krijg dan raak ik al in paniek wat er dan gaat gebeuren. Toch maar ontslag nemen en hopen dat mijn vriendin me 3 maanden kan onderhouden (ik mag max 3 maanden daar legaal verblijven)? Ik dacht er zelfs aan om desnoods een retail baantje te nemen bij terugkomst, omdat dat me meer trekt dan de hele dag op kantoor zitten.
Ik verwacht eigenlijk dat ik de ww niet eens ga halen. Ik kan niet zo lang wachten. Bij het idee alleen al raak ik in paniek. Maar het idee dat ik 3 maanden in mijn huis moet zitten, een plek die beladen is met negatieve emoties, daar moet ik ook niet aan denken. Ik heb helaas niemand die me in Nederland kan inbrengen... Ja mijn ouders, maar ik ga niet bij mijn strengelovige ouders wonen als ik in een scheiding zit. Dan woon ik liever onder een brug. Hopeloos is het.
donderdag 19 september 2019 16:25
Neem geen overhaaste beslissingen omdat de nood nu hoog is. Als je straks echt instort en je kan geen aanspraak maken op ww omdat je ontslag hebt genomen, raak je nog dieper in de problemen.
Als je overspannen bent kan het ook zomaar ruim een half jaar in beslag nemen voor je weer (volledig) kunt werken.
En als je burn out bent zo mogelijk nog langer.
Kan je je niet ziekmelden en ergens in Nederland in een airbnb of iets tijdelijk gaan zitten totdat je wat meer rust hebt in je hoofd voor deze levensveranderende keuzes?
Sterkte! Zelf ben ik herstellende van een burn out, dus begrijp hoe wanhopig je je nu kan voelen.
Als je overspannen bent kan het ook zomaar ruim een half jaar in beslag nemen voor je weer (volledig) kunt werken.
En als je burn out bent zo mogelijk nog langer.
Kan je je niet ziekmelden en ergens in Nederland in een airbnb of iets tijdelijk gaan zitten totdat je wat meer rust hebt in je hoofd voor deze levensveranderende keuzes?
Sterkte! Zelf ben ik herstellende van een burn out, dus begrijp hoe wanhopig je je nu kan voelen.
donderdag 19 september 2019 20:08
Je paniek is haast voelbaar door je post heen. Toch even praktisch; de VS op een esta is gelimiteerd aan 90 dagen. Heel flauw, maar dat is minder dan drie maanden. Let daar echt op, om problemen in de toekomst te voorkomen. Beter is nog 88 dagen, want als je vliegtuig dan een dag vertraging heeft heb je nog steeds geen probleem.
En wat vind je van het idee om een vakantiewoning te zoeken? Per nu, in de buurt? Zodat je tot rust kunt komen en op je gemak kunt uitwerken bij je werkgever. Je kunt dan ook kijken hoeveel van wat je nu voelt veroorzaakt wordt door je thuissituatie en zorgen dat je wat minder uit paniek acties neemt. Zodat je recht op WW bijvoorbeeld van toepassing blijft.
En wat vind je van het idee om een vakantiewoning te zoeken? Per nu, in de buurt? Zodat je tot rust kunt komen en op je gemak kunt uitwerken bij je werkgever. Je kunt dan ook kijken hoeveel van wat je nu voelt veroorzaakt wordt door je thuissituatie en zorgen dat je wat minder uit paniek acties neemt. Zodat je recht op WW bijvoorbeeld van toepassing blijft.
donderdag 19 september 2019 21:09
Wat vond de psycholoog van je plannen om nu verlof of ontslag te nemen om voor een paar maanden naar het buitenland te gaan?
Een psycholoog mag officieel niet zeggen of je kan werken of niet maar kan hier wel op reageren (al is het maar met het advies om niet de bedrijfsarts te gaan praten). Waarom negeer je dat advies hier als ik vragen mag? Is dat ook uit angst?
Je klinkt nu erg alsof je beslissingen wil gaan nemen op basis van angst. Jee hebt 'angst is een slechte raadgever' vast wel ooit gehoord. Lijkt hier ook wel op te gaan.
Een psycholoog mag officieel niet zeggen of je kan werken of niet maar kan hier wel op reageren (al is het maar met het advies om niet de bedrijfsarts te gaan praten). Waarom negeer je dat advies hier als ik vragen mag? Is dat ook uit angst?
Je klinkt nu erg alsof je beslissingen wil gaan nemen op basis van angst. Jee hebt 'angst is een slechte raadgever' vast wel ooit gehoord. Lijkt hier ook wel op te gaan.
vrijdag 20 september 2019 01:52
Qiyara schreef: ↑16-09-2019 11:59Je kan ook een vaststellingsovereenkomst met je werkgever vaststellen. Zo kom je in de ww, maar ook dan mag je er niet zomaar even tussenuit en moet dat met het uwv afgestemd worden.
En ziek zijn, betekend niet aan huis gekluisterd he. Zeker niet bij een burn out, dat duurt maanden voordat je hersteld bent. Maar echt lange vakantie zal ook wel niet mogen. Dit zal je met je werkgever moeten overleggen.
Hoe goed bedoeld ook, Dit advies NIET opvolgen TO! Het tekenen van een vaststellingsovereenkomst kan, als (achteraf) blijkt dat je al ziek was, een benadelingshandeling voor de Zw opleveren. Dat betekent geen WW en geen Zw!
Bovendien is een vaststellingsovereenkomst kolder zonder exacte informatie over de kwestie!
Stuur mij morgen maar een PB TO.
Hier sta ik, ik kan niet anders (zonder legpuzzels)
vrijdag 20 september 2019 06:33
Maar is het wel je baan?
Kennelijk ben je al eens gewisseld van werkgever en ik zie je eigenlijk ook amper iets negatiefs over je werk schrijven. Ik zie je wél negatief over je thuissituatie schrijven: je hangt rond in een park omdat je niet naar huis wil, de sfeer is zwaar en negatief, je man is depressief, je huwelijk is op de klippen aan het lopen en je weet niet waar je heen moet.
Hebben jullie relatietherapie geprobeerd? Wil je dat uberhaupt, of wil je uit elkaar?
Als het dat tweede is: zijn jullie getrouwd? In gemeenschap van goederen? Wonen jullie in een koop of een huurhuis? Hoe is de financiele situatie?
Stel dat je gaat scheiden en voorlopige voorzieningen aanvraagt, is er dan een kans dat jij in het huis kan blijven wonen? (of misschien zelfs zonder dat er een rechtszaak aan te pas komt, denk je dat je man tijdens de afwikkeling van de scheiding ergens anders terecht kan?)
Als het eigenlijk door je relatie komt, wil je dan deze baan wel kwijt? Of is er een kans dat als je gescheiden bent en alleen woont, je had gewild dat je nog werkt waar je nu werkt?
Klinkt misschien heel stom maar scheiden is niet gratis. Het is soms zelfs erg duur. En of je nou de zw of de ww in gaat, je zal altijd een deel inkomen moeten inleveren.
Zou het helpen om in plaats van nu stappen te nemen over je werk, stappen te nemen met betrekking tot je relatie?
Kennelijk ben je al eens gewisseld van werkgever en ik zie je eigenlijk ook amper iets negatiefs over je werk schrijven. Ik zie je wél negatief over je thuissituatie schrijven: je hangt rond in een park omdat je niet naar huis wil, de sfeer is zwaar en negatief, je man is depressief, je huwelijk is op de klippen aan het lopen en je weet niet waar je heen moet.
Hebben jullie relatietherapie geprobeerd? Wil je dat uberhaupt, of wil je uit elkaar?
Als het dat tweede is: zijn jullie getrouwd? In gemeenschap van goederen? Wonen jullie in een koop of een huurhuis? Hoe is de financiele situatie?
Stel dat je gaat scheiden en voorlopige voorzieningen aanvraagt, is er dan een kans dat jij in het huis kan blijven wonen? (of misschien zelfs zonder dat er een rechtszaak aan te pas komt, denk je dat je man tijdens de afwikkeling van de scheiding ergens anders terecht kan?)
Als het eigenlijk door je relatie komt, wil je dan deze baan wel kwijt? Of is er een kans dat als je gescheiden bent en alleen woont, je had gewild dat je nog werkt waar je nu werkt?
Klinkt misschien heel stom maar scheiden is niet gratis. Het is soms zelfs erg duur. En of je nou de zw of de ww in gaat, je zal altijd een deel inkomen moeten inleveren.
Zou het helpen om in plaats van nu stappen te nemen over je werk, stappen te nemen met betrekking tot je relatie?
vrijdag 20 september 2019 10:33
Dag allen, bedankt voor jullie reacties.
Ja, werk is echt een zwaarwegende factor. Afgelopen jaren is dat constant een grote zorg van me geweest. Ik ben inderdaad al eens van baan gewisseld, maar heb ook een tijdje bij een detacheerbureau gewerkt waardoor ik bij veel bedrijven heb meegedraaid. Toch is mijn huidige werkgever het ergst. Na mijn eerste werkdag (ruim 1.5 jaar geleden) had ik meteen een naar gevoel en wilde ik eigenlijk al niet meer terug naar kantoor wilde. Slechte vibe en ik zag het werk niet per se zitten. Ik praatte erover met mijn man en die me pushte om langer te blijven want ik werkte er "nog maar net". Dit zit me nu tot hier. Het is niet dat mijn werk zo stressvol is door de vele deadlines, maar juist in het volledig ontbreken van uitdaging. Het is dodelijk saai en ik voel me niet gewaardeerd.
Ik weet dat ik geen overhaaste beslissingen moet nemen, maar ik merk ook dat ik heel wisselvallig over de situatie denk. Soms denk ik helder en zeg ik tegen mezelf dat ik moet wachten tot mijn contract afloopt. Maar als ik me dan bedenk dat dit alles nog 3 maanden doorgaat, dan raak ik in paniek. Ik heb aanstaande maandag een gesprek met HR aangevraagd om mijn situatie te bespreken. Als ik 5 dagen onbetaald verlof krijg (dit is de max volgens mijn contract) dan kan ik dat samen met mijn overige paar vakantieuren het uitstrijken tot iets meer dan 2 weken… Het is lang niet genoeg, maar dan kan ik in ieder geval er even uit en eventueel daarna alsnog me ziek melden.
Nee, een airbnb huren en ergens in een hutje in Nederland verblijven trekt me totaal niet… Naast dat ik daar het geld niet voor (over) heb, voel ik er heel weinig voor om zielig in mijn uppie ergens te vertoeven. Ik kan me hier niet afsluiten van dingen. Als ik dan toch die 2 weken krijg, dan vlieg ik naar de US (ja, daarvoor moet ik ook diep in de portemonnee grijpen) omdat ik weet dat mijn vriendin me daar kan opvangen. Hier heb hier niemand waar ik dit tegen kan vertellen. Ik voel me ontzettend alleen en ik ben bang dat dit alleen maar verergerd als ik ergens op de Veluwe ga zitten. Ik heb juist enorm behoefte aan iemand die me sterk houdt. Laast barstte ik uit bij mijn beste vriendin hier in Nederland en ze was heel erg behulpzaam, maar ik weet dat ze ook op het punt van instorten staat en wil haar daar niet mee belasten…
Ik loop rond met veel vragen, ik heb het gevoel dat ik zware beslissingen moet maken waarvan ik echt niet weet wat ik moet doen. Maar als ik een ding weet, dan is het dat ik “hier” niet wil zijn. Daarmee bedoel ik niet dat ik zelfmoordneigingen heb oid, totaal niet (ik wil juist nog zo veel doen)… maar ik weet dat ik niet op deze plek, in dit land en met deze mensen om me heen wil zijn. Als ik wegga dan wil ik écht weg.
Ik weet niet of ik mijn relatie wil vervolgen. Mijn gevoelens erover zijn volledig verdoofd. 3 maanden geleden had ik me er nog voor willen inzetten, maar toen deed hij dat niet. Toen hij wist dat ik écht weg wilde draaide hij ineens om. Ik ben daar blij om, want als puntje bij paaltje komt aan wil ik niet scheiden. Maar mijn gevoelens daarover zijn volledig uitgeschakeld. Ik zie eerlijk gezegd ook niet hoe we hieruit moeten komen. Elke poging om weer intimiteit te bevorderen (niet eens seks) faalt omdat ik merk dat ik dat onbewust gewoon niet wil. Ik weet ook vrij zeker dat ik nu heel vatbaar ben om vreemd te gaan. Ik zit boordevol gevoelens maar voel me tegelijkertijd helemaal verdoofd.
Ja, ik ken de implicaties van scheiden. Dat is ook een grote zorg en mogelijk hetgeen waardoor ik de knoop niet durf door te hakken. Als we feitelijk zouden scheiden dan zitten we in de schulden. Bij voorkeur zou ik tijdelijk uit elkaar gaan, een soort "break" waardoor we allebei ons hoofd kunnen clearen en we kijken of we wel bij elkaar willen blijven. Hij heeft aangeven dat hij dat niet wilt omdat hij bang is dat ik vreemd zal gaan. Dit neem ik hem niet kwalijk, ik denk dat er een grote kans is dat ik dat zou doen omdat het niet goed met ons gaat. Wat dan te doen? Ik heb geen idee.
Vanaf nu ga ik wekelijks naar de psycholoog. Vorige keer heb ik niet mijn hele verhaal kunnen doen, dus ik denk dat hij meer een intro heeft gekregen van mijn situatie. Ik ben niet iemand die voor een ander boos wordt of in tranen gaat uitbarsten. Ik hou me sterk wat misschien in deze situatie niet zou moeten. Wel had ik een test afgelegd bij de huisarts die vervolgens voor mijn man en ik een spoed had ingeschoten bij de psycholoog. De resultaten waren blijkbaar dat ik inderdaad ik op stress erg hoog zat en ook betreffende depressie en angst bovengemiddeld scoorde. De resultaten van mijn man waren nóg hoger en daar maakte hij zich dus ook druk om. Gezinstherapie is inderdaad ook voorgesteld maar hij wilt eerst met mijn man praten die volgende week een afspraak heeft.
Omdat ik bang ben voor beperkingen als ik daadwerkelijk in de ziektewet terecht kom. Zoals ik al aangaf zit ik bij voorkeur niet hier in Nederland. Dan kies ik er liever voor om eerst even weg te gaan en nadien alsnog met de bedrijfsartst te praten. Dan ben ik er iig even "uit" geweest
ClumsyNinja schreef: ↑20-09-2019 06:33Maar is het wel je baan?
Kennelijk ben je al eens gewisseld van werkgever en ik zie je eigenlijk ook amper iets negatiefs over je werk schrijven.
Als het eigenlijk door je relatie komt, wil je dan deze baan wel kwijt? Of is er een kans dat als je gescheiden bent en alleen woont, je had gewild dat je nog werkt waar je nu werkt?
Ja, werk is echt een zwaarwegende factor. Afgelopen jaren is dat constant een grote zorg van me geweest. Ik ben inderdaad al eens van baan gewisseld, maar heb ook een tijdje bij een detacheerbureau gewerkt waardoor ik bij veel bedrijven heb meegedraaid. Toch is mijn huidige werkgever het ergst. Na mijn eerste werkdag (ruim 1.5 jaar geleden) had ik meteen een naar gevoel en wilde ik eigenlijk al niet meer terug naar kantoor wilde. Slechte vibe en ik zag het werk niet per se zitten. Ik praatte erover met mijn man en die me pushte om langer te blijven want ik werkte er "nog maar net". Dit zit me nu tot hier. Het is niet dat mijn werk zo stressvol is door de vele deadlines, maar juist in het volledig ontbreken van uitdaging. Het is dodelijk saai en ik voel me niet gewaardeerd.
Ik weet dat ik geen overhaaste beslissingen moet nemen, maar ik merk ook dat ik heel wisselvallig over de situatie denk. Soms denk ik helder en zeg ik tegen mezelf dat ik moet wachten tot mijn contract afloopt. Maar als ik me dan bedenk dat dit alles nog 3 maanden doorgaat, dan raak ik in paniek. Ik heb aanstaande maandag een gesprek met HR aangevraagd om mijn situatie te bespreken. Als ik 5 dagen onbetaald verlof krijg (dit is de max volgens mijn contract) dan kan ik dat samen met mijn overige paar vakantieuren het uitstrijken tot iets meer dan 2 weken… Het is lang niet genoeg, maar dan kan ik in ieder geval er even uit en eventueel daarna alsnog me ziek melden.
Maandag27 schreef: ↑19-09-2019 20:08
En wat vind je van het idee om een vakantiewoning te zoeken? Per nu, in de buurt? Zodat je tot rust kunt komen en op je gemak kunt uitwerken bij je werkgever. Je kunt dan ook kijken hoeveel van wat je nu voelt veroorzaakt wordt door je thuissituatie en zorgen dat je wat minder uit paniek acties neemt. Zodat je recht op WW bijvoorbeeld van toepassing blijft.
Nee, een airbnb huren en ergens in een hutje in Nederland verblijven trekt me totaal niet… Naast dat ik daar het geld niet voor (over) heb, voel ik er heel weinig voor om zielig in mijn uppie ergens te vertoeven. Ik kan me hier niet afsluiten van dingen. Als ik dan toch die 2 weken krijg, dan vlieg ik naar de US (ja, daarvoor moet ik ook diep in de portemonnee grijpen) omdat ik weet dat mijn vriendin me daar kan opvangen. Hier heb hier niemand waar ik dit tegen kan vertellen. Ik voel me ontzettend alleen en ik ben bang dat dit alleen maar verergerd als ik ergens op de Veluwe ga zitten. Ik heb juist enorm behoefte aan iemand die me sterk houdt. Laast barstte ik uit bij mijn beste vriendin hier in Nederland en ze was heel erg behulpzaam, maar ik weet dat ze ook op het punt van instorten staat en wil haar daar niet mee belasten…
Ik loop rond met veel vragen, ik heb het gevoel dat ik zware beslissingen moet maken waarvan ik echt niet weet wat ik moet doen. Maar als ik een ding weet, dan is het dat ik “hier” niet wil zijn. Daarmee bedoel ik niet dat ik zelfmoordneigingen heb oid, totaal niet (ik wil juist nog zo veel doen)… maar ik weet dat ik niet op deze plek, in dit land en met deze mensen om me heen wil zijn. Als ik wegga dan wil ik écht weg.
Ik weet niet of ik mijn relatie wil vervolgen. Mijn gevoelens erover zijn volledig verdoofd. 3 maanden geleden had ik me er nog voor willen inzetten, maar toen deed hij dat niet. Toen hij wist dat ik écht weg wilde draaide hij ineens om. Ik ben daar blij om, want als puntje bij paaltje komt aan wil ik niet scheiden. Maar mijn gevoelens daarover zijn volledig uitgeschakeld. Ik zie eerlijk gezegd ook niet hoe we hieruit moeten komen. Elke poging om weer intimiteit te bevorderen (niet eens seks) faalt omdat ik merk dat ik dat onbewust gewoon niet wil. Ik weet ook vrij zeker dat ik nu heel vatbaar ben om vreemd te gaan. Ik zit boordevol gevoelens maar voel me tegelijkertijd helemaal verdoofd.
ClumsyNinja schreef: ↑20-09-2019 06:33Klinkt misschien heel stom maar scheiden is niet gratis. Het is soms zelfs erg duur. En of je nou de zw of de ww in gaat, je zal altijd een deel inkomen moeten inleveren.
Ja, ik ken de implicaties van scheiden. Dat is ook een grote zorg en mogelijk hetgeen waardoor ik de knoop niet durf door te hakken. Als we feitelijk zouden scheiden dan zitten we in de schulden. Bij voorkeur zou ik tijdelijk uit elkaar gaan, een soort "break" waardoor we allebei ons hoofd kunnen clearen en we kijken of we wel bij elkaar willen blijven. Hij heeft aangeven dat hij dat niet wilt omdat hij bang is dat ik vreemd zal gaan. Dit neem ik hem niet kwalijk, ik denk dat er een grote kans is dat ik dat zou doen omdat het niet goed met ons gaat. Wat dan te doen? Ik heb geen idee.
Vanaf nu ga ik wekelijks naar de psycholoog. Vorige keer heb ik niet mijn hele verhaal kunnen doen, dus ik denk dat hij meer een intro heeft gekregen van mijn situatie. Ik ben niet iemand die voor een ander boos wordt of in tranen gaat uitbarsten. Ik hou me sterk wat misschien in deze situatie niet zou moeten. Wel had ik een test afgelegd bij de huisarts die vervolgens voor mijn man en ik een spoed had ingeschoten bij de psycholoog. De resultaten waren blijkbaar dat ik inderdaad ik op stress erg hoog zat en ook betreffende depressie en angst bovengemiddeld scoorde. De resultaten van mijn man waren nóg hoger en daar maakte hij zich dus ook druk om. Gezinstherapie is inderdaad ook voorgesteld maar hij wilt eerst met mijn man praten die volgende week een afspraak heeft.
Omdat ik bang ben voor beperkingen als ik daadwerkelijk in de ziektewet terecht kom. Zoals ik al aangaf zit ik bij voorkeur niet hier in Nederland. Dan kies ik er liever voor om eerst even weg te gaan en nadien alsnog met de bedrijfsartst te praten. Dan ben ik er iig even "uit" geweest
anoniem_390595 wijzigde dit bericht op 20-09-2019 11:03
19.68% gewijzigd
