Werk & Studie
alle pijlers
Mag je als verpleegkundige kaartje sturen naar je patient?
zaterdag 5 oktober 2019 09:35
Ik ben hbo-verpleegkundige in opleiding. Gisteren had ik op stage (in het ziekenhuis) een gesprekje met een man die volgende week een heftie operatie moet ondergaan, hij ziet hier erg tegenop. Het gesprekje was kort, maar wel mooi. Ik heb echt met hem te doen, kan hem nu ik thuis ben niet echt uit mijn hoofd zetten.
Het liefst stuur ik hem volgende week een kaartje ter bemoediging.
Maar ik vroeg me af of zoiets wel mag?
Ik zou dan namelijk wel zo 'brutaal' moeten om zijn adres op te zoeken, ik ken hem nauwelijks, waar bemoei ik me mee..
Misschien iemand uit medische wereld die hier tips voor heeft? Of iemand anders?
Het liefst stuur ik hem volgende week een kaartje ter bemoediging.
Maar ik vroeg me af of zoiets wel mag?
Ik zou dan namelijk wel zo 'brutaal' moeten om zijn adres op te zoeken, ik ken hem nauwelijks, waar bemoei ik me mee..
Misschien iemand uit medische wereld die hier tips voor heeft? Of iemand anders?
anoniem_391266 wijzigde dit bericht op 05-10-2019 10:37
2.52% gewijzigd
zaterdag 5 oktober 2019 12:17
Je kan een kaartje naar dat ziekenhuis sturen op zijn naam. Lijkt me geen probleem?
Life is short. Eat dessert first.
zaterdag 5 oktober 2019 12:30
Patiënten die langskomen of een kaartje sturen hebben wij ook regelmatig. Maar er is een wereld van verschil tussen een patiënt die de baby komt laten zien, al dan niet met bloemen, en een arts/verpleegkundige die zelf bij patiënt op de stoep staat drie dagen na de bevalling, omdat ze het zo leuk vinden. Het eerste kan, en wordt vaak ook prijs gesteld, zorgverleners zijn ook mensen, en het is leuk om te horen dat het goed is gegaan met iemand, of dat je in elk geval iets betekent hebt. Het tweede kan (uiteraard) niet, omdat het contact dan van de zorgverlener uitgaan.Baggal schreef: ↑05-10-2019 11:21Ik ben een groot voorstander van een zakelijke band met een zorgverlener, maar er is ook nog zoiets als menselijk zijn. Een kaartje op het thuisadres gaat te ver en is in strijd met de privacy wetgeving, maar ik vind het wel weer mooi dat TO zo begaan is met deze patiënt. Dat siert je, TO.
Ik weet nog dat ik tijdens mijn vruchtbaarheidstrajecten en na een 1e miskraam volschoot bij de arts (terwijl ik normaal vrij zakelijk ben). Bij het volgende consult vroeg mijn behandelend arts hoe het verder met mij ging en sloeg hij een arm om mij heen. Misschien niet zo professioneel, maar ik kon dat wel waarderen. Ook toen wij uiteindelijk zwanger waren hebben we nog uitgebreid gemaild en zijn we langskomen met de baby en een bosje bloemen. Ik weet dat meer fertiliteits-patiënten dat doen.
TO: Ben jij op de dag dat deze man naar OK gaat ingeroosterd? Of kun je even kort gedag zeggen na de operatie? Dat soort dingen zijn nl. wel mogelijk en laten je betrokkenheid zien.
Ik lees hier vaak: professionele distantie is helemaal niet goed, je moet betrokken zijn, ook gevoel hebben. Dan begrijp je niet goed wat professionele distantie inhoudt. Dat betekent niet dat niks je mag raken en je je nergens iets van aantrekt. Maar wel dat je de afhankelijke partij (bv patiënt) daar geen last van laat hebben. Dus je zorgt dat je niet zó emotioneel betrokken raakt dat je je werk niet meer kunt doen (niemand heeft iets aan een chirurg die snikkend op de ok staat), en je zorgt dat je emoties de patiënt niet belasten. Dus dat hij/zij bv niet ook nog eens met jouw verdriet hoeft te dealen, of zich ongemakkelijk voelt omdat jij duidelijk gevoelens hebt enz.
Als je dat waarborgt, mag je best laten blijken dat je blij met met een zo gewenste baby van iemand, en meeleeft met slecht nieuws. Totale desinteresse is iets heel anders.
zaterdag 5 oktober 2019 12:52
zaterdag 5 oktober 2019 13:01
Niemand zegt dat professionele distantie helemaal niet goed is, waarom nou weer dat zo uit z'n verband rukken?nausicaa schreef: ↑05-10-2019 12:30
Ik lees hier vaak: professionele distantie is helemaal niet goed, je moet betrokken zijn, ook gevoel hebben. Dan begrijp je niet goed wat professionele distantie inhoudt. Dat betekent niet dat niks je mag raken en je je nergens iets van aantrekt. Maar wel dat je de afhankelijke partij (bv patiënt) daar geen last van laat hebben. Dus je zorgt dat je niet zó emotioneel betrokken raakt dat je je werk niet meer kunt doen (niemand heeft iets aan een chirurg die snikkend op de ok staat), en je zorgt dat je emoties de patiënt niet belasten. Dus dat hij/zij bv niet ook nog eens met jouw verdriet hoeft te dealen, of zich ongemakkelijk voelt omdat jij duidelijk gevoelens hebt enz.
Als je dat waarborgt, mag je best laten blijken dat je blij met met een zo gewenste baby van iemand, en meeleeft met slecht nieuws. Totale desinteresse is iets heel anders.
Ik vind wel dat professionele distantie wat minder mag.
Toen ik met mijn overleden baby in mijn armen zat, barstte de arts in tranen uit.
Zal wel niet mogen, maar heeft mij meer geholpen dan alle anderen, die ook aangeslagen waren, maar 'mij daar niet mee mochten belasten'.
Ik denk dat het ook belangrijk is dat hulpverleners daarin patiënten/cliënten serieus gaan nemen.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zaterdag 5 oktober 2019 13:08
Mooi gebaar maar ik zou het niet doen. Mooie situatie voor een intervisie op school of stage!
Ik was ooit eens in tranen een kaarsje aan het branden in het ziekenhuis waar mijn man lag, was in de stiltekamer.
Daar was het fijn want voor mijn gevoel was ik de enige die daar ooit kwam.
Tot er een man binnen kwam en mij aansprak. Het bleek de pastoor te zijn en we hebben een mooi gesprek gehad.
Een paar dagen later kwam hij de kamer van mijn man binnen en bood eigenlijk gelijk zijn excuses aan omdat hij gekeken heeft waar mijn man lag. Heel eigenlijk mocht dat niet en dat was voor de wijziging van de wet.
Hij was onder de indruk van ons gesprek en wilde graag weten hoe het nu ging en of ik/wij behoefte hadden aan meer ondersteuning.
Zelfs dat dus was blijkbaar niet de bedoeling dus denk een kaart sturen nav een dergelijk gesprek ook echt de bedoeling niet is. Ergens jammer hoor maar je wil door een mooi gebaar niet in de problemen komen.
Ik was ooit eens in tranen een kaarsje aan het branden in het ziekenhuis waar mijn man lag, was in de stiltekamer.
Daar was het fijn want voor mijn gevoel was ik de enige die daar ooit kwam.
Tot er een man binnen kwam en mij aansprak. Het bleek de pastoor te zijn en we hebben een mooi gesprek gehad.
Een paar dagen later kwam hij de kamer van mijn man binnen en bood eigenlijk gelijk zijn excuses aan omdat hij gekeken heeft waar mijn man lag. Heel eigenlijk mocht dat niet en dat was voor de wijziging van de wet.
Hij was onder de indruk van ons gesprek en wilde graag weten hoe het nu ging en of ik/wij behoefte hadden aan meer ondersteuning.
Zelfs dat dus was blijkbaar niet de bedoeling dus denk een kaart sturen nav een dergelijk gesprek ook echt de bedoeling niet is. Ergens jammer hoor maar je wil door een mooi gebaar niet in de problemen komen.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
zaterdag 5 oktober 2019 15:10
Toen ik na een heftige bevalling en lelijke nasleep bijna naar huis mocht, kwam de man die telkens mijn bloed moest prikken speciaal voor mij nog even tussen de bedrijven door met zijn hoofd om de deur om mij veel geluk te wensen en een voorspoedig herstel. Dat vond ik mooi.
Had ik van hem een kaartje thuis gekregen, had ik dat leuk, maar bedenkelijk gevonden. Nu was het precies goed.
Als jij hem een voorspoedige operatie en herstel hebt toegewenst, is dat voldoende. Anders voelt hij zich wellicht verplicht jou op de hoogte te gaan houden van zijn traject en voor je het weet zit je in allerlei sociaal onhandige regels waar beide eigenlijk geen behoefte aan hebben.
Had ik van hem een kaartje thuis gekregen, had ik dat leuk, maar bedenkelijk gevonden. Nu was het precies goed.
Als jij hem een voorspoedige operatie en herstel hebt toegewenst, is dat voldoende. Anders voelt hij zich wellicht verplicht jou op de hoogte te gaan houden van zijn traject en voor je het weet zit je in allerlei sociaal onhandige regels waar beide eigenlijk geen behoefte aan hebben.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
zaterdag 5 oktober 2019 15:21
zaterdag 5 oktober 2019 15:27
Solomio schreef: ↑05-10-2019 13:01Niemand zegt dat professionele distantie helemaal niet goed is, waarom nou weer dat zo uit z'n verband rukken?
Ik vind wel dat professionele distantie wat minder mag.
Toen ik met mijn overleden baby in mijn armen zat, barstte de arts in tranen uit.
Zal wel niet mogen, maar heeft mij meer geholpen dan alle anderen, die ook aangeslagen waren, maar 'mij daar niet mee mochten belasten'.
Ik denk dat het ook belangrijk is dat hulpverleners daarin patiënten/cliënten serieus gaan nemen.
Maar dat bedoel ik juist. Sommige dingen zijn zo heftig, dat ook een arts niet al zijn emoties weg kan houden. (Onverwacht) overleden kinderen horen daar zeker bij. En dat geeft niks. Het is dan afhankelijk van de situatie of je dat laat zien, of je even terugtrekt. In jouw geval was de inschatting dat het kon, en dat was blijkbaar de goede inschatting. Prima dus. Je werd er ook blijkbaar niet mee belast, omdat het je gesteund heeft. Maar dat geldt niet voor alle ouders op zo’n moment, en die inschatting kunnen maken is iets wat je ook moet leren.
Juist bij dingen waar je wel even over na kunt denken (zal ik een kaart sturen?), en waar je blijkbaar zelf twijfelt, kun je als onervaren leerling beter kiezen om het niet te doen. En het later na te vragen, zodat je weer beter weet wat wel en niet handig is. Op zich goed dus, wat TO nu gedaan heeft.
zaterdag 5 oktober 2019 16:02
Ik denk dat belangrijk is om te kijken wat het belang is van die professionele distantie.nausicaa schreef: ↑05-10-2019 15:27Maar dat bedoel ik juist. Sommige dingen zijn zo heftig, dat ook een arts niet al zijn emoties weg kan houden. (Onverwacht) overleden kinderen horen daar zeker bij. En dat geeft niks. Het is dan afhankelijk van de situatie of je dat laat zien, of je even terugtrekt. In jouw geval was de inschatting dat het kon, en dat was blijkbaar de goede inschatting. Prima dus. Je werd er ook blijkbaar niet mee belast, omdat het je gesteund heeft. Maar dat geldt niet voor alle ouders op zo’n moment, en die inschatting kunnen maken is iets wat je ook moet leren.
Juist bij dingen waar je wel even over na kunt denken (zal ik een kaart sturen?), en waar je blijkbaar zelf twijfelt, kun je als onervaren leerling beter kiezen om het niet te doen. En het later na te vragen, zodat je weer beter weet wat wel en niet handig is. Op zich goed dus, wat TO nu gedaan heeft.
Ik denk dat die zowel de hulpverlener als de patiënt/cliënt moet beschermen tegen ongewenste situaties.
Maar de andere kant vind ik dat het ook betuttelend kan zijn.
En dat er dus wat mij betreft best wat soepeler mee omgegaan zou mogen worden.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zaterdag 5 oktober 2019 16:12
Eens.Solomio schreef: ↑05-10-2019 13:01Niemand zegt dat professionele distantie helemaal niet goed is, waarom nou weer dat zo uit z'n verband rukken?
Ik vind wel dat professionele distantie wat minder mag.
Toen ik met mijn overleden baby in mijn armen zat, barstte de arts in tranen uit.
Zal wel niet mogen, maar heeft mij meer geholpen dan alle anderen, die ook aangeslagen waren, maar 'mij daar niet mee mochten belasten'.
Ik denk dat het ook belangrijk is dat hulpverleners daarin patiënten/cliënten serieus gaan nemen.
Jouw voorbeeld vind ik mooi, ook verdrietig.
Een aantal verpleegsters van het ziekenhuis waar mijn vader is gestorven reageerden ook wat aangedaan. Dat vond ik ook prettig.
zaterdag 5 oktober 2019 16:18
Laten merken dat iets je raakt is niet erg en soms juist goed, een verpleegkundige of een art is ook een mens (gelukkig maar!).Coconuts12 schreef: ↑05-10-2019 16:12Eens.
Jouw voorbeeld vind ik mooi, ook verdrietig.
Een aantal verpleegsters van het ziekenhuis waar mijn vader is gestorven reageerden ook wat aangedaan. Dat vond ik ook prettig.
Echter: een privé-adres opzoeken van een patiënt (die daarvoor geen toestemming gegeven heeft) en hem een persoonlijk kaartje sturen (dus niet namens de afdeling/de organisatie waarvoor je werkt) kan serieus problemen opleveren. Niet doen dus!
zaterdag 5 oktober 2019 16:20
Eens hoor toen mijn man op een brancard de afdeling verliet om thuis te sterven was ik niet de enige die stond te huilen. Het ziekenhuis personeel was ook zichtbaar aangeslagen en knepen een beetje in mijn en zijn hand. Een jongeman van 27 bijna een half jaar lang intensief verzorgd dat doet iedereen wat. Trouwens ook de familieleden van andere patiënten stonden te huilen. Het was ook intens verdrietig en zo was het goed. Ik had het naar gevonden als ze gewoon zouden zwaaien en zeggen: succes verder he.Coconuts12 schreef: ↑05-10-2019 16:12Eens.
Jouw voorbeeld vind ik mooi, ook verdrietig.
Een aantal verpleegsters van het ziekenhuis waar mijn vader is gestorven reageerden ook wat aangedaan. Dat vond ik ook prettig.
Maar dan zit je in het moment net als bij de verdrietige situatie van solo.
Ik heb ook een kaartje gekregen van het ziekenhuis na zijn overlijden maar dat was namens het hele team en ik denk gangbaar. Als ik van 1 specifieke verpleegkundige een kaartje had gehad had ik dat toch anders gevonden. Te prive geloof ik.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
zaterdag 5 oktober 2019 16:39
Dat het wat betuttelend kan zijn, ben ik met je eens. Maar het lastige is dat de relatie heel ongelijk is, met de patiënt/cliënt in een kwetsbare positie. Waar je in normaal contact kan zeggen: hè, eikel, doe eens normaal! Is dat bij een verpleegkundige die voor je zorgt voor veel mensen lastig. En niet iedereen voelt grenzen even goed aan. Om de kwetsbare kant dan te beschermen, zijn er richtlijnen opgesteld.Solomio schreef: ↑05-10-2019 16:02Ik denk dat belangrijk is om te kijken wat het belang is van die professionele distantie.
Ik denk dat die zowel de hulpverlener als de patiënt/cliënt moet beschermen tegen ongewenste situaties.
Maar de andere kant vind ik dat het ook betuttelend kan zijn.
En dat er dus wat mij betreft best wat soepeler mee omgegaan zou mogen worden.
Die zijn waarschijnlijk soms te strict. Maar dat lijkt me te verkiezen boven te losse omgang, waardoor af en toe de zorg of de patiënt in het geding komt. (En met ervaring komt meestal ook wel de kennis wanneer je er van af kunt wijken. Laten merken dat iets jou ook geraakt heeft kan soms best. Iemand gegevens opzoeken in een dossier waar je niks te zoeken had, mag heel expliciet niet, nooit. Daar zijn de regels heel streng, en ook heel duidelijk. Lijkt me niet dat dat een patiënt benadeeld).
zaterdag 5 oktober 2019 17:25
Ik kan mij hier wel in vinden, in de zin dat de strikte richtlijnen aan duidelijkheid niet te wensen overlaten en dat je daarmee voorkomt dat je als patiënt ook in verlegenheid wordt gebracht als gevolg van de te persoonlijke benadering van de medische professional. Dat geldt te meer nu patiënten inderdaad in een kwetsbare positie (kunnen) zitten. Anderzijds is het ook fijn dat je het gevoel hebt dat de mensen die jou verzorgen, betrokken zijn. Het is net dat evenwicht denk ik. Toen ik terug kwam bij mijn arts met onze dochter en een bos bloemen werd ik begroet met 2 zoenen op mijn wang (en later ook van de verpleging). Dat vond ik, gegeven de omstandigheden, niet vreemd. Als, bijvoorbeeld, de tandarts mij daarentegen zo zou begroeten zou dat mijn wenkbrauwen doen fronsen...en zou ik daar ook niet van gediend zijn. Het hangt dus ook af van de omstandigheden van het geval.nausicaa schreef: ↑05-10-2019 16:39Dat het wat betuttelend kan zijn, ben ik met je eens. Maar het lastige is dat de relatie heel ongelijk is, met de patiënt/cliënt in een kwetsbare positie. Waar je in normaal contact kan zeggen: hè, eikel, doe eens normaal! Is dat bij een verpleegkundige die voor je zorgt voor veel mensen lastig. En niet iedereen voelt grenzen even goed aan. Om de kwetsbare kant dan te beschermen, zijn er richtlijnen opgesteld.
Die zijn waarschijnlijk soms te strict. Maar dat lijkt me te verkiezen boven te losse omgang, waardoor af en toe de zorg of de patiënt in het geding komt. (En met ervaring komt meestal ook wel de kennis wanneer je er van af kunt wijken. Laten merken dat iets jou ook geraakt heeft kan soms best. Iemand gegevens opzoeken in een dossier waar je niks te zoeken had, mag heel expliciet niet, nooit. Daar zijn de regels heel streng, en ook heel duidelijk. Lijkt me niet dat dat een patiënt benadeeld).
Ik heb tijdens mijn studententijd in het ziekenhuis gewerkt als voedingsassistente en heb mij ook geregeld betrokken gevoeld bij patiënten. Zo herinner ik mij nog een van de patiënten die onverwacht slecht nieuws had gekregen en erg veel moeite had dat te accepteren. Die dag waren er een aantal mensen met ontslag en had ik dientengevolge veel maaltijden over. In overleg met de verpleging heb ik gevraagd of zijn vrouw die avond met hem wilde mee-eten in het ziekenhuis. En ik weet nog heel goed dat toen ik de maaltijd weer kwam ophalen dat ik van die man en zijn vrouw een knuffel kreeg omdat ze het zo konden waarderen. Officieel waren de overgebleven maaltijden niet voor bezoek van patiënten, maar soms het het wel goed om dat soort regels even 'over boort te gooien'. Maar dan gaat het dus wel om een uitzonderlijk geval en denk ik dat je zelf per geval moet afwegen of iets kan of niet. Bij twijfel geldt naar mijn idee: niet doen.
Kaartjes naar privé adressen van een individuele verpleegkundige/stagiair of arts vind ik persoonlijk te ver gaan.
En Solo en IBlop: ik kan mij voorstellen dat jullie je ook gesteund voelde door het feit dat jullie hulpverleners juist enorm betrokken waren (en zichtbaar aangeslagen). En van overleden babies of jonge mensen die komen te overlijden zou ik ook kunnen volschieten. Zeker bij de eerste categorie lijkt mij als hulpverlener lastig om je tranen de baas te blijven. Al weet ik ook dat je harder wordt naarmate je vaker met dit soort tragedies geconfronteerd wordt.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zaterdag 5 oktober 2019 17:35
Ik vind jouw voorbeeld van de maaltijd getuigen van gastvrijheid, van inlevingsvermogen. Heel mooi!Baggal schreef: ↑05-10-2019 17:25Ik kan mij hier wel in vinden, in de zin dat de strikte richtlijnen aan duidelijkheid niet te wensen overlaten en dat je daarmee voorkomt dat je als patiënt ook in verlegenheid wordt gebracht als gevolg van de te persoonlijke benadering van de medische professional. Dat geldt te meer nu patiënten inderdaad in een kwetsbare positie (kunnen) zitten. Anderzijds is het ook fijn dat je het gevoel hebt dat de mensen die jou verzorgen, betrokken zijn. Het is net dat evenwicht denk ik. Toen ik terug kwam bij mijn arts met onze dochter en een bos bloemen werd ik begroet met 2 zoenen op mijn wang (en later ook van de verpleging). Dat vond ik, gegeven de omstandigheden, niet vreemd. Als, bijvoorbeeld, de tandarts mij daarentegen zo zou begroeten zou dat mijn wenkbrauwen doen fronsen...en zou ik daar ook niet van gediend zijn. Het hangt dus ook af van de omstandigheden van het geval.
Ik heb tijdens mijn studententijd in het ziekenhuis gewerkt als voedingsassistente en heb mij ook geregeld betrokken gevoeld bij patiënten. Zo herinner ik mij nog een van de patiënten die onverwacht slecht nieuws had gekregen en erg veel moeite had dat te accepteren. Die dag waren er een aantal mensen met ontslag en had ik dientengevolge veel maaltijden over. In overleg met de verpleging heb ik gevraagd of zijn vrouw die avond met hem wilde mee-eten in het ziekenhuis. En ik weet nog heel goed dat toen ik de maaltijd weer kwam ophalen dat ik van die man en zijn vrouw een knuffel kreeg omdat ze het zo konden waarderen. Officieel waren de overgebleven maaltijden niet voor bezoek van patiënten, maar soms het het wel goed om dat soort regels even 'over boort te gooien'. Maar dan gaat het dus wel om een uitzonderlijk geval en denk ik dat je zelf per geval moet afwegen of iets kan of niet. Bij twijfel geldt naar mijn idee: niet doen.
Kaartjes naar privé adressen van een individuele verpleegkundige/stagiair of arts vind ik persoonlijk te ver gaan.
En Solo en IBlop: ik kan mij voorstellen dat jullie je ook gesteund voelde door het feit dat jullie hulpverleners juist enorm betrokken waren (en zichtbaar aangeslagen). En van overleden babies of jonge mensen die komen te overlijden zou ik ook kunnen volschieten. Zeker bij de eerste categorie lijkt mij als hulpverlener lastig om je tranen de baas te blijven. Al weet ik ook dat je harder wordt naarmate je vaker met dit soort tragedies geconfronteerd wordt.
Maar ik vind het niet te vergelijken met het sturen van een kaartje ‘persoonlijk’ (in je eentje, niet namens een heel team) aan een patiënt. Je schendt gewoon privacy-regels, hier kan ontslag op staan.
zaterdag 5 oktober 2019 17:38
Precies. Ze kan naar hem toe lopen om hem veel sterkte te wensen. Maar geen kaartje sturen op deze manier. Leerpuntje voor haar.Pien252 schreef: ↑05-10-2019 16:18Laten merken dat iets je raakt is niet erg en soms juist goed, een verpleegkundige of een art is ook een mens (gelukkig maar!).
Echter: een privé-adres opzoeken van een patiënt (die daarvoor geen toestemming gegeven heeft) en hem een persoonlijk kaartje sturen (dus niet namens de afdeling/de organisatie waarvoor je werkt) kan serieus problemen opleveren. Niet doen dus!
zaterdag 5 oktober 2019 17:41
Ja, dat hebben wij ook gehad. Ik ben na het overlijden van mijn vader naar de afdeling gegaan met bloemen en chocolade en een kaartje. Vonden de erg leuk en ik had dat mijn vader beloofd.IBIopviva schreef: ↑05-10-2019 16:20Eens hoor toen mijn man op een brancard de afdeling verliet om thuis te sterven was ik niet de enige die stond te huilen. Het ziekenhuis personeel was ook zichtbaar aangeslagen en knepen een beetje in mijn en zijn hand. Een jongeman van 27 bijna een half jaar lang intensief verzorgd dat doet iedereen wat. Trouwens ook de familieleden van andere patiënten stonden te huilen. Het was ook intens verdrietig en zo was het goed. Ik had het naar gevonden als ze gewoon zouden zwaaien en zeggen: succes verder he.
Maar dan zit je in het moment net als bij de verdrietige situatie van solo.
Ik heb ook een kaartje gekregen van het ziekenhuis na zijn overlijden maar dat was namens het hele team en ik denk gangbaar. Als ik van 1 specifieke verpleegkundige een kaartje had gehad had ik dat toch anders gevonden. Te prive geloof ik.
Heftig IBI van je man.
zaterdag 5 oktober 2019 17:52
Eens! En hier zit denk ik ook de crux: je stuurt het ongevraagd naar een privé adres van een patiënt en daarmee ga je over de schreef. Hoe aardig de intenties ook moge zijn.Pien252 schreef: ↑05-10-2019 16:18Laten merken dat iets je raakt is niet erg en soms juist goed, een verpleegkundige of een art is ook een mens (gelukkig maar!).
Echter: een privé-adres opzoeken van een patiënt (die daarvoor geen toestemming gegeven heeft) en hem een persoonlijk kaartje sturen (dus niet namens de afdeling/de organisatie waarvoor je werkt) kan serieus problemen opleveren. Niet doen dus!
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zaterdag 5 oktober 2019 19:00
Ik heb wat dit betreft vooral ervaring in de ggz en daar zijn dat soort regels er ook ter bescherming van de behandelaar, zodat verliefde of psychotische of agressieve of ontevreden cliënten je niet bijv thuis kunnen lastigvallen.nausicaa schreef: ↑05-10-2019 16:39Dat het wat betuttelend kan zijn, ben ik met je eens. Maar het lastige is dat de relatie heel ongelijk is, met de patiënt/cliënt in een kwetsbare positie. Waar je in normaal contact kan zeggen: hè, eikel, doe eens normaal! Is dat bij een verpleegkundige die voor je zorgt voor veel mensen lastig. En niet iedereen voelt grenzen even goed aan. Om de kwetsbare kant dan te beschermen, zijn er richtlijnen opgesteld.
Die zijn waarschijnlijk soms te strict. Maar dat lijkt me te verkiezen boven te losse omgang, waardoor af en toe de zorg of de patiënt in het geding komt. (En met ervaring komt meestal ook wel de kennis wanneer je er van af kunt wijken. Laten merken dat iets jou ook geraakt heeft kan soms best. Iemand gegevens opzoeken in een dossier waar je niks te zoeken had, mag heel expliciet niet, nooit. Daar zijn de regels heel streng, en ook heel duidelijk. Lijkt me niet dat dat een patiënt benadeeld).
En dat ervaar ik idd wel eens als betuttelend, omdat ik ook de credits wil krijgen dat gezien wordt dat ik dat niet zal doen.
Onlangs had ik het daar andersom over, met een vriendin die GZ-psycholoog is: of ik bij haar in behandeling zou kunnen (zuiver hypothetisch).
Ik denk dat ik dat zou kunnen, mss door mijn autisme, ik zou dat echt als twee losse dingen kunnen zien. Denk ik, denkt mijn vriendin ook.
Voor alle zekerheid gaan we het toch maar niet proberen.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zaterdag 5 oktober 2019 19:30
Nogmaals bedankt voor jullie ervaringen, meningen en tips. Nu ik terugkijk vind ik het zelf ook wat naïef, was meer impulsief plan - hoewel ik oprecht zo graag iemand zou willen ondersteunen - van gisteren wat ik vandaag niet meer zou uitvoeren. Het overviel me geloof ik een beetje. Blijft wel staan dat het evenwicht vinden tussen meeleven en afstand houden best eens moeilijk kan zijn denk ik! Iets om te leren. Maar stage is er ook om met zoiets te leren omgaan..
