Met lood in je schoenen naar het werk

Goedemorgen iedereen,

Ben benieuwd wat anderen vinden van mijn situatie en misschien tips of suggesties hebben over hoe verder te gaan.

Ik werk 10 jaar in de gehandicaptenzorg binnen dagbesteding/werkbedrijven.
Eerst 8 jaar op 1 locatie gewerkt, dit vond ik super, was ik goed in en had hier zeker nog wat jaartjes kunnen werken.
Helaas te maken met een zeer dominante collega. Weliswaar iemand met super veel ervaring en kennis van het bedrijf maar collegialiteit staat niet hoog bij hem in het vaandel.
Strijkt met de credit van andermans werk, laat het bedrijf ipv de cliënten voor gaan en haalt meerdere collega's onderuit waar andere bij zijn.
Dit gaat al jaren zo, hogerhand accepteert ook gewoon, doet ook niks met als dit aangekaart wordt.
Heb al die jaren geprobeerd het gesprek hierover aan te gaan, mijzelf de spiegel voor blijven houden, gesprek vanuit de Ik vorm maar na 7 jaar was de koek op ik kwam thuis te zitten met een burn-out.
Na wat heen en weer geslinger vond mijn bedrijfsleider dat ik maar van werkplek moest wisselen, ik vond dit prima aangezien ik al 7 jaar de strijd met mijn collega had gevoerd (zo voelde dat) had ik geen zin om dat ook nog eens met de bedrijfsleider te moeten doen.
Deze sloeg namelijk advies van bedrijfsarts in de wind ( na 3 maanden thuis zitten langzaam aan weer beginnen) en ik moest met desbetreffende collega om te tafel terwijl ik aangaf dat dit niks uit zou maken.

Ik ben bij een andere locatie begonnen, dit ging goed.
Wel ben ik niet meer hetzelfde als voor de burn-out, heb gauw last van heel veel prikkels en hele dominante mensen laat ik al gauw over mij heen lopen.
Kies vaker de ik pas mijzelf wel aan weg om confrontatie uit de weg te gaan.

Nu is deze locatie helaas gesloten, het gehele team is ergens anders gaan werken, we kregen allemaal 2 a 3 keuzes, allemaal heel totaal andere dingen.
De eerste locatie waar ik werd geplaatst was qua afstand niet te doen (alleen een fiets) en qua opvang van mijn dochter (5 jaar) ook niet te doen, dan zie ik haar amper op mijn werkdagen.
Nu ben ik op een andere locatie gezet wat mijn in eerste instantie erg leuk leek alleen blijkt dit totaal niks voor mij.
Kwestie van wennen, dat snap ik maar dit is zo'n ander bedrijf, iets waar je echt niet ff ingewerkt bent (daar is zelfs geen tijd voor) en hier zetten ze zelfs geen flexers neer.

Dit heb ik aangekaart bij mijn leidinggevende, ben preventief naar bedrijfsarts gestuurd omdat ik heel veel burn out klachten door alle stress van de afgelopen tijd weer terug krijg.
Ik wil uitval voorkomen vandaar dat ik al aan de bel heb getrokken.
Bedrijfsarts geeft aan dat kans op uitval groot is en dat er op kort termijn om de tafel gezeten moet worden.
Dit is dus deze week.
Maar ondertussen zat ik zondagochtend al met pijn in mijn buik op de bank, wetenende dat ik vandaag weer moet gaan werken.
Ik zit echt letterlijk bijna te janken voordat ik de deur uit moet omdat ik niet daarheen wil.
Mij niet capabel voelen op deze plek (moet op hulp van clienten rekenen omdat ik de werkzaamheden niet ken, terwijl ik hun hoor te begeleiden. )
Dit in combinatie met mentaal helemaal op zijn door alles is gewoon teveel.

Het liefst blijf ik thuis

Heb een aantal sollicitaties de deur uit gedaan, allemaal buiten de zorg want dat is wel duidelijk dat ik daar gewoon uit moet.
Geen idee hoe ik het gesprek nu in moet deze week, gewoon maar zeggen dat ik weg wil maar niet weg ga tot ik iets anders heb gevonden?

Eerst maar eens vandaag overleven zonder janken