Werk & Studie
alle pijlers
Traditionele vrouwen banen geven minder voldoening?
donderdag 13 september 2018 14:22
Zorg, onderwijs etc. zijn sectoren waar vrouwen traditioneel gezien vaker voor kiezen.
Zijn "vrouwenbanen" steeds minder bevredigend aan het worden?
Het lijkt een trend aan het worden dat altruïstische banen steeds groter tekorten aan het ontwikkelen zijn en dat altruïsme steeds minder voldoening lijkt te geven. We zijn steeds minder met de ander bezig en het geluk van de ander kan worden opgevat als inleveren van jouw geluk. Dit kan ook gevoed worden door maatschappelijke veranderingen door de opkomst van social media.
Kan het zo zijn dat vrouwen minder werken omdat "vrouwenbanen" minder voldoening geven dan "mannenbanen"?
Zijn "vrouwenbanen" steeds minder bevredigend aan het worden?
Het lijkt een trend aan het worden dat altruïstische banen steeds groter tekorten aan het ontwikkelen zijn en dat altruïsme steeds minder voldoening lijkt te geven. We zijn steeds minder met de ander bezig en het geluk van de ander kan worden opgevat als inleveren van jouw geluk. Dit kan ook gevoed worden door maatschappelijke veranderingen door de opkomst van social media.
Kan het zo zijn dat vrouwen minder werken omdat "vrouwenbanen" minder voldoening geven dan "mannenbanen"?
donderdag 13 september 2018 15:53
Ok, ik ben 35 en paar vriendinnen die dezelfde kant op zijn gegaan als jij. Die verdienen minder dan de bedragen die genoemd worden, die zitten maar net boven de 3.000, na 10 jaar. Werken vooral in mkb.Nitflex schreef: ↑13-09-2018 15:46Ik heb ook Hbo gedaan, in de categorie breed, vaag en communicatief (zou ik nooit weer doen) en ik heb echt geen bijzondere of leidinggevende functie, maar ik verdiende al snel veel meer dan dat en zit nu (ben eind 30) nog volop in ee stijgende lijn waar het in het onderwijs op een gegeven moment toch echt wel ophoudt. Dus wie weet bedoelt men dat.
Misschien inderdaad dat het maximum sneller behaald wordt als leraar. Maar zie die vrienden ook niet echt veel stijgen meer.
donderdag 13 september 2018 15:55
Ik denk dat je aanduiding van dit soort beroepen als "altruïstisch" precies de kern van het probleem geeft. Zorg, onderwijs, zijn geen altruïstische sectoren, maar gewoon dienstverlenende sectoren waar op hoog niveau hard gewerkt moet worden en waar een serieuze beloning tegenover zou moeten staan.
Waarom vooral vrouwen voor die beroepen kiezen, geen idee. Mogelijk speelt die misvatting over altruïsme een rol, aangenomen dat meer vrouwen dan mannen denken dat ze vooral "dankbaar" werk moeten hebben.
Het gekke is dat een piloot bij KLM ook een dienstverlenend beroep heeft, ook het leven van aardig wat mensen in de hand heeft, en echt niemand vraagt of dat een "dankbaar beroep" is, het altruïstisch noemt, of denkt dat je daar met een trutsalaris genoegen moet nemen.
Een onderwijzer, een verpleegkundige, een wijkagent, een auto-verkoper, een loodgieter, een account manager, een ondernemingsdirecteur, een boekhouder, een informatie manager, noem het maar: allemaal nuttig voor de maatschappij & de mensheid op ieders eigen manier. Dankbaar? Zelden. Altruïstisch? Natuurlijk niet. Nuttig, zinvol, voldoening gevend? Mag je hopen. Betaald naar waarde? Ja, totdat "men" gaat mekkeren over altruïsme.
Waarom vooral vrouwen voor die beroepen kiezen, geen idee. Mogelijk speelt die misvatting over altruïsme een rol, aangenomen dat meer vrouwen dan mannen denken dat ze vooral "dankbaar" werk moeten hebben.
Het gekke is dat een piloot bij KLM ook een dienstverlenend beroep heeft, ook het leven van aardig wat mensen in de hand heeft, en echt niemand vraagt of dat een "dankbaar beroep" is, het altruïstisch noemt, of denkt dat je daar met een trutsalaris genoegen moet nemen.
Een onderwijzer, een verpleegkundige, een wijkagent, een auto-verkoper, een loodgieter, een account manager, een ondernemingsdirecteur, een boekhouder, een informatie manager, noem het maar: allemaal nuttig voor de maatschappij & de mensheid op ieders eigen manier. Dankbaar? Zelden. Altruïstisch? Natuurlijk niet. Nuttig, zinvol, voldoening gevend? Mag je hopen. Betaald naar waarde? Ja, totdat "men" gaat mekkeren over altruïsme.
Like a great eternal Klansman
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
donderdag 13 september 2018 16:01
Waardering is ook zoiets. Waarom zou ik een verpleegkundige meer moeten waarderen dan de dame achter de kassa van de AH. Ik waardeer beiden, maar ik vind het grotendeels wel normaal dat beiden gewoon doen waarvoor ik ze betaal. Mijn klanten waarderen mij, maar die waardering komt ook in de eerste plaats tot uiting via mijn portemonnee.
Een verpleegkundige zou, naast normale waardering voor het werk dat zhij doet, vooral waardering van de leidinggevende, de werkgever moeten krijgen. En het salaris moet daarmee niet in tegenspraak zijn.
Een verpleegkundige zou, naast normale waardering voor het werk dat zhij doet, vooral waardering van de leidinggevende, de werkgever moeten krijgen. En het salaris moet daarmee niet in tegenspraak zijn.
Like a great eternal Klansman
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
donderdag 13 september 2018 16:11
Ik heb ruime ervaring in de zorg en nu in het onderwijs.
Wat ik het meest frustrerend vond in de zorg vond ik dat je niet vanuit de client kan werken.
Ik ben begonnen, ingewerkt door 'ouwe rotten'.
Je ging uit van wat de cliënt aangaf en zette vanuit daar je plan op.
Meneer was rattegek en piste elke dag dronken op de buurman, je ging langs en meneer wilde zijn papieren uitzoeken.
Dus ging je zijn papieren uitzoeken.
Nu: je gaat langs en mag alleen met meneer praten over zijn overlast.
Al zit meneer huilend met zijn papieren, dat moet bij een andere club. Net als ieder ander probleem. Meneer moet voor ieder ding naar een andere instantie.
Als hij dat niet doet is hij niet gemotiveerd en hoef je er niks mee.
Plus dat je heel onlogisch en uitgebreid moest registreren.
Daar was je een halve dag per week mee zoet en ik ben dan nog snel en handig.
Onderwijs precies hetzelfde. Naast gewoon lesgeven moeten mijn collega's:
- achter afwezige leerlingen aan, dus bellen en liefst huisbezoeken
- zorgleerlingen officieel doorverwijzen, maar zie deel over de zorg. Dus de leerling blijft bij de docent want snapt niet wie wat nou doet. Of moet naar een mevrouw of meneer die feitelijk geen flikker mag want alles is wegbezuinigd. Jammer dat je bont en blauw op een politiebureau zit. Toch maar terug naar huis want er is NIKS.
Of je moet een jaar wachten of een voortraject van een half jaar waarbij je alles zelf moet doen.
Dus: je mag pas meedoen bij een stabiele thuissituatie en met een bijbaan waarbij je minimaal zoveel verdient. Of: je mag pas meedoen als je geen schulden hebt.
Of: je mag pas meedoen als je nooit meer verzuimt.
Sorry maar daar heb ik dus geen zin in.
Ik heb gezien dat het anders kan en dat het bovendien helemaal niet kostenbesparend is om mensen zo kapot te laten gaan.
Ik ben erg goed geworden in de bijbehorende ondersteunde functies vinden.
Betaalt minder goed en je zit vaak op de schopstoel (maar ik ben goed dus dat lost zich wel op maar toch stress) maar alleen de lusten maar niet dit gezeik.
Dus: lekker aan de gang met je doelgroep met normale haalbare doelen zonder teveel gehijg in mijn nek.
Je liefde voor het vak en de doelgroep wordt gewoon om zeep geholpen door dat gezeik.
Wat ik het meest frustrerend vond in de zorg vond ik dat je niet vanuit de client kan werken.
Ik ben begonnen, ingewerkt door 'ouwe rotten'.
Je ging uit van wat de cliënt aangaf en zette vanuit daar je plan op.
Meneer was rattegek en piste elke dag dronken op de buurman, je ging langs en meneer wilde zijn papieren uitzoeken.
Dus ging je zijn papieren uitzoeken.
Nu: je gaat langs en mag alleen met meneer praten over zijn overlast.
Al zit meneer huilend met zijn papieren, dat moet bij een andere club. Net als ieder ander probleem. Meneer moet voor ieder ding naar een andere instantie.
Als hij dat niet doet is hij niet gemotiveerd en hoef je er niks mee.
Plus dat je heel onlogisch en uitgebreid moest registreren.
Daar was je een halve dag per week mee zoet en ik ben dan nog snel en handig.
Onderwijs precies hetzelfde. Naast gewoon lesgeven moeten mijn collega's:
- achter afwezige leerlingen aan, dus bellen en liefst huisbezoeken
- zorgleerlingen officieel doorverwijzen, maar zie deel over de zorg. Dus de leerling blijft bij de docent want snapt niet wie wat nou doet. Of moet naar een mevrouw of meneer die feitelijk geen flikker mag want alles is wegbezuinigd. Jammer dat je bont en blauw op een politiebureau zit. Toch maar terug naar huis want er is NIKS.
Of je moet een jaar wachten of een voortraject van een half jaar waarbij je alles zelf moet doen.
Dus: je mag pas meedoen bij een stabiele thuissituatie en met een bijbaan waarbij je minimaal zoveel verdient. Of: je mag pas meedoen als je geen schulden hebt.
Of: je mag pas meedoen als je nooit meer verzuimt.
Sorry maar daar heb ik dus geen zin in.
Ik heb gezien dat het anders kan en dat het bovendien helemaal niet kostenbesparend is om mensen zo kapot te laten gaan.
Ik ben erg goed geworden in de bijbehorende ondersteunde functies vinden.
Betaalt minder goed en je zit vaak op de schopstoel (maar ik ben goed dus dat lost zich wel op maar toch stress) maar alleen de lusten maar niet dit gezeik.
Dus: lekker aan de gang met je doelgroep met normale haalbare doelen zonder teveel gehijg in mijn nek.
Je liefde voor het vak en de doelgroep wordt gewoon om zeep geholpen door dat gezeik.
donderdag 13 september 2018 16:55
Het grappige is dat dat niet typisch zorg/onderwijs is, ook al bestaat dat beeld wel in media e.d.
Om maar een voorbeeld te noemen dat ik toevallig van dichtbij ken: een hypotheekadviseur moest tien jaar geleden vooral goed zijn in de klant begrijpen, de markt kennen, en geldverstrekkers en klanten bij elkaar brengen. Tegenwoordig dient hij volgens vrij strikte regels een fors dossier te vullen, volgens vaste stramienen te werken, een reproduceerbaar advies te schrijven, etc. etc.
Alleen vinden "we" dat in de zorg en onderwijs heel dramatisch, en in andere sectoren totaal niet. Ik kom dan toch terug met het rare idee dat er kennelijk "altruitstische" beroepen bestaan die we massaal reuze zielig vinden, maar intussen ernstig te weinig betalen, en "normale" beroepen, waar niemand zich druk om maakt, maar waar wel normaal betaald wordt.
Om maar een voorbeeld te noemen dat ik toevallig van dichtbij ken: een hypotheekadviseur moest tien jaar geleden vooral goed zijn in de klant begrijpen, de markt kennen, en geldverstrekkers en klanten bij elkaar brengen. Tegenwoordig dient hij volgens vrij strikte regels een fors dossier te vullen, volgens vaste stramienen te werken, een reproduceerbaar advies te schrijven, etc. etc.
Alleen vinden "we" dat in de zorg en onderwijs heel dramatisch, en in andere sectoren totaal niet. Ik kom dan toch terug met het rare idee dat er kennelijk "altruitstische" beroepen bestaan die we massaal reuze zielig vinden, maar intussen ernstig te weinig betalen, en "normale" beroepen, waar niemand zich druk om maakt, maar waar wel normaal betaald wordt.
Like a great eternal Klansman
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
donderdag 13 september 2018 17:02
Ik vind eerlijk gezegd meeste mensen in de zorg een beetje zeiken. Ik bedoel, als je je zo verantwoordelijk voelt voor de mensen die zorg af nemen dat je alles pikt, dan haal je er kennelijk voldoening uit. Of niet, maar zeg dan gewoon nee en ga op tijd naar huis. Na de eerste rampen en bij behorend media aandacht verandert het beleid misschien wel.
donderdag 13 september 2018 17:04
Dit. Overigens is mijn ervaring met verpleegsters in zo'n typisch ziekenhuis zo ontzettend slecht dat ik enkel nog naar klinieken ga waar winst gewoon wel op de voorgrond staat, en dus het netjes om gaan met patiënten gewoon een vereiste is.JollyRider schreef: ↑13-09-2018 16:01Waardering is ook zoiets. Waarom zou ik een verpleegkundige meer moeten waarderen dan de dame achter de kassa van de AH. Ik waardeer beiden, maar ik vind het grotendeels wel normaal dat beiden gewoon doen waarvoor ik ze betaal. Mijn klanten waarderen mij, maar die waardering komt ook in de eerste plaats tot uiting via mijn portemonnee.
Een verpleegkundige zou, naast normale waardering voor het werk dat zhij doet, vooral waardering van de leidinggevende, de werkgever moeten krijgen. En het salaris moet daarmee niet in tegenspraak zijn.
donderdag 13 september 2018 17:09
Zal er ook wel mee te maken hebben. Misschien ook met het idee dat een hypotheekverstrekker bijvoorbeeld als vak hypotheken verstrekken heeft, dus al die veranderingen zijn veranderingen in hoe maar niet in wat.JollyRider schreef: ↑13-09-2018 16:55Het grappige is dat dat niet typisch zorg/onderwijs is, ook al bestaat dat beeld wel in media e.d.
Om maar een voorbeeld te noemen dat ik toevallig van dichtbij ken: een hypotheekadviseur moest tien jaar geleden vooral goed zijn in de klant begrijpen, de markt kennen, en geldverstrekkers en klanten bij elkaar brengen. Tegenwoordig dient hij volgens vrij strikte regels een fors dossier te vullen, volgens vaste stramienen te werken, een reproduceerbaar advies te schrijven, etc. etc.
Alleen vinden "we" dat in de zorg en onderwijs heel dramatisch, en in andere sectoren totaal niet. Ik kom dan toch terug met het rare idee dat er kennelijk "altruitstische" beroepen bestaan die we massaal reuze zielig vinden, maar intussen ernstig te weinig betalen, en "normale" beroepen, waar niemand zich druk om maakt, maar waar wel normaal betaald wordt.
Als jij al vindt dat je niet goed betaald wordt, en je moet naast onderwijzen ook s Avonds zorg verlenen
( Ikzelf heb ook s Avonds app contact met jongeren, zo ook al mijn collega's. Soms met hele heftige dingen) en allerlei administratie doen, dan voelt dat niet meer als alleen maar hoe, je hele werk is uitgebreid.
Ook omdat dit vroeger door andere beroepsgroepen werd uitgevoerd.
donderdag 13 september 2018 18:27
Kortom, zie wat SMS zegt: er is een reden dat zoveel, vooral vrouwen, kiezen voor het ene, in hun ogen slecht betaalde dienstverlenende beroep en niet voor het andere. Of het echt zo slecht betaalt weet ik niet, maar als het zo beroerd is, waarom dan toch die keuze gemaakt?Het-groepje schreef: ↑13-09-2018 17:09Zal er ook wel mee te maken hebben. Misschien ook met het idee dat een hypotheekverstrekker bijvoorbeeld als vak hypotheken verstrekken heeft, dus al die veranderingen zijn veranderingen in hoe maar niet in wat.
Als jij al vindt dat je niet goed betaald wordt, en je moet naast onderwijzen ook s Avonds zorg verlenen
( Ikzelf heb ook s Avonds app contact met jongeren, zo ook al mijn collega's. Soms met hele heftige dingen) en allerlei administratie doen, dan voelt dat niet meer als alleen maar hoe, je hele werk is uitgebreid.
Ook omdat dit vroeger door andere beroepsgroepen werd uitgevoerd.
Like a great eternal Klansman
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
donderdag 13 september 2018 18:32
Ik ken toevallig het salarisgebouw in PO en SO. Ik vind het niet zo weinig, in verhouding tot vooropleiding, prestatiedruk en werkdruk.vrouwjagersma schreef: ↑13-09-2018 18:08Het zal wel weer vloeken in de kerk zijn, maar ik verdien heel prima in het onderwijs. En ik heb dit werk niet gekozen vanwege mijn geslacht.
De docent aan een hbo- instelling die ooit stage bij me liep voor een opleiding, die beweerde “in het bedrijfsleven zou ik veel meer kunnen verdienen” heb ik wel gevraagd of hij de werkdruk wel aan zou kunnen. En waar hij dacht aangenomen te worden. Ik zou hem niet hebben uitgenodigd voor een gesprek.
Andersom net zo. Ik kan soms best met enig ontzag kijken naar de salarissen in het hbo en de beperkte prestatie- en werkdruk. Maar ik heb er de capaciteiten niet voor.
Mensen zien vaak alleen het groene gras, niet de grasmaaier
Like a great eternal Klansman
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
donderdag 13 september 2018 18:38
Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik academisch geschoold ben op weinig gewild vlak. Mijn universitair opgeleide collega's wiskunde en natuurkunde zijn niet voor niets zo schaars: die kunnen echt veel meer verdienen in het bedrijfsleven. Daar ligt de keuze dus vaak anders, maar voor mij is het onderwijs een prima werkgever.JollyRider schreef: ↑13-09-2018 18:32Ik ken toevallig het salarisgebouw in PO en SO. Ik vind het niet zo weinig, in verhouding tot vooropleiding, prestatiedruk en werkdruk.
De docent aan een hbo- instelling die ooit stage bij me liep voor een opleiding, die beweerde “in het bedrijfsleven zou ik veel meer kunnen verdienen” heb ik wel gevraagd of hij de werkdruk wel aan zou kunnen. En waar hij dacht aangenomen te worden. Ik zou hem niet hebben uitgenodigd voor een gesprek.
Andersom net zo. Ik kan soms best met enig ontzag kijken naar de salarissen in het hbo en de beperkte prestatie- en werkdruk. Maar ik heb er de capaciteiten niet voor.
Mensen zien vaak alleen het groene gras, niet de grasmaaier
Ik moet wel zeggen dat ik les geven in het vo veel vermoeiender en uitdagender (en leuker!) vind dan lesgeven in het hbo. En dat ik in het bedrijfsleven veel minder werkdruk ervaren heb dan bij piekmomenten in het vo.
Leraren klagen graag. Ik vind het in sommige gevallen terecht. In andere gevallen niet.
donderdag 13 september 2018 20:40
Ik ben docent in het hbo en ik ervaar mijn werk niet als altruïstisch. Ik heb gewoon een vak en word alleszins fatsoenlijk betaald. Soms is de druk hoog, soms valt het mee.
Ik ben behoorlijk goed in wat ik doe en dat is voor mij een kwestie van beroepseer. Niet uit roeping of omdat ik leef voor mijn studenten maar omdat ik mijn werk professioneel doe of ik doe het niet.
Het enige waar ik last van heb zijn de visies en plannen en managementideetjes die de boel constant verklooien maar dat is in andere sectoren ook.
Als ik het gevoel zou hebben dat ik me de pleuris werk voor een miserabel salaris zou ik iets anders gaan doen. Er zijn beroepen genoeg waarvan ik vind dat de werkers slechter af zijn dan ik, maar ik snap ook niet goed dat mensen met sommige condities genoegen nemen.
Ik ben behoorlijk goed in wat ik doe en dat is voor mij een kwestie van beroepseer. Niet uit roeping of omdat ik leef voor mijn studenten maar omdat ik mijn werk professioneel doe of ik doe het niet.
Het enige waar ik last van heb zijn de visies en plannen en managementideetjes die de boel constant verklooien maar dat is in andere sectoren ook.
Als ik het gevoel zou hebben dat ik me de pleuris werk voor een miserabel salaris zou ik iets anders gaan doen. Er zijn beroepen genoeg waarvan ik vind dat de werkers slechter af zijn dan ik, maar ik snap ook niet goed dat mensen met sommige condities genoegen nemen.
donderdag 13 september 2018 21:22
Ik denk dat het voor sommigen een soort vanzelfsprekend of toevallig beloop heeft. Vooral als je MBO hebt gedaan, dan ben je heel jong als je een richting kiest en dan 'rol' je ergens in. Daarnaast denk ik dat de zorg vroeger een 'makkelijke' keuze was voor vrouwen als ze niet goed wisten wat ze wilden. En ook dat je vroeger niet zo makkelijk als nu ging omscholen, tegenwoordig ligt er veel meer nadruk op iets doen wat je héél leuk vindt, het moet allemaal vooral voor jezelf iets opleveren, je moet je dromen waarmaken enzo. Vroeger moest je gewoon werken.
Voor een ander deel werken er mensen die écht graag andere mensen helpen, iets betekenen of een verschil maken. En dat hebben veel mensen ook, want dat is iets wat in de mensheid zit. Het zit ingebakken dat het ons een goed gevoel geeft wanneer we anderen helpen. Dus de stap om daar je werk van te maken is dan niet heel groot en veel mensen vinden dat fijn om te doen. Ik ken genoeg mensen in zorggerelateerde beroepen die passie hebben voor hun vak.
Nog een groep is denk ik de mensen die iets gemist hebben en daardoor zich juist heel verbonden voelen met het zorgen voor anderen. Dit pakt niet altijd even goed uit.
Voor mij heeft het salaris geen rol gespeeld in het kiezen voor het werkveld. Alleen is het soms wel even frustrerend als je net begint (wát, verdien ik zó weinig!?) of als je van baan wisselt of als je je salaris vergelijkt met iemand in een andere sector. Of als je je uit de naad werkt met allemaal onregelmatige diensten, of crisissituaties of zware verantwoordelijkheden zoals veiligheid, of personeelstekort (kortom, als je je druk en gestresst voelt) dat zijn momenten waarop er denk ik vooral frustratie wordt gevoeld over het salaris. En die situaties komen steeds meer voor in het dagelijkse werk nu met alle veranderingen, bezuinigingen, eisen vanuit zorgverzekeraars/gemeentes/overheid. Naarmate ik groeide in ervaring en functie vond ik mijn salaris zo slecht niet meer. Nee, het was zeker geen topsalaris, maar het was niet meer zó weinig en als ik eerlijk ben zou het ook helmaal niet oké voelen om veel meer te verdienen, want het gaat niet om winst in dat werk. Er zijn zó veel dingen waar geld voor nodig is in dit werk, als ik een oké salaris heb vind ik het goed genoeg. Geld dat over is, is ook nodig voor andere dingen in het werkveld. Maar goed, ik was toen wel even op weg toen dat gevoel kwam en dit is niet bij alle functies zo, vooral de laaggeschoolde functies blijven al snel hangen met ook nog weinig mogelijkheden en weinig invloed op de werkvloer, en dat voedt ook frustratie samen met de toenemende druk(te). Ik moet zeggen dat ik het niet herken op de werkvloer dat er geklaagd wordt over salaris, ik heb wel altijd met HBO(+-)ers en WO-ers gewerkt, ik weet niet of dat wat uitmaakt, of het deel van de zorg waar je in werkt, ik sta bijvoorbeeld niet aan het bed in de ouderenzorg.
anoniem_365339 wijzigde dit bericht op 13-09-2018 22:01
5.98% gewijzigd
donderdag 13 september 2018 21:42
Als je met altruïstische banen bedoelt banen waarin je heel hard moet werken, weinig waardering krijgt en slecht wordt betaald, denk ik dat steeds minder mensen (vooral vrouwen) nog voor dit werk kiezen. Met altruïsme kun je je vaste lasten niet betalen en vrouwen hebben tegenwoordig veel meer baankeuze.
De zorg heeft een slecht imago en de overheid heeft dat nog eens versterkt door de idiote bezuinigingen tijdens de decentralisatie. Ik werkte bij een onafhankelijke organisatie die mensen met een beperking ondersteunde. Daar is na ruim drie jaar vrijwel niets meer van over.
Diederik Samsom riep een paar jaar geleden dat er duizenden banen in de zorg bij zouden komen. Er zijn er duizenden verdwenen. Een van de oorzaken is dat zorg nog steeds wordt gezien als werk dat hoofdzakelijk door vrouwen wordt gedaan, oftewel geen echt werk dus dat hoeft ook niet veel te kosten.
Je ziet dezelfde trend in de thuiszorg en wijkverpleging. Daar is enorm op bezuinigd want ach, dat kan je buurvrouw, zoon, oom of vriend toch ook doen?
De zorg heeft een slecht imago en de overheid heeft dat nog eens versterkt door de idiote bezuinigingen tijdens de decentralisatie. Ik werkte bij een onafhankelijke organisatie die mensen met een beperking ondersteunde. Daar is na ruim drie jaar vrijwel niets meer van over.
Diederik Samsom riep een paar jaar geleden dat er duizenden banen in de zorg bij zouden komen. Er zijn er duizenden verdwenen. Een van de oorzaken is dat zorg nog steeds wordt gezien als werk dat hoofdzakelijk door vrouwen wordt gedaan, oftewel geen echt werk dus dat hoeft ook niet veel te kosten.
Je ziet dezelfde trend in de thuiszorg en wijkverpleging. Daar is enorm op bezuinigd want ach, dat kan je buurvrouw, zoon, oom of vriend toch ook doen?
donderdag 13 september 2018 21:47
Waarom jonge meisjes er nu voor kiezen weet ik niet.JollyRider schreef: ↑13-09-2018 18:27Kortom, zie wat SMS zegt: er is een reden dat zoveel, vooral vrouwen, kiezen voor het ene, in hun ogen slecht betaalde dienstverlenende beroep en niet voor het andere. Of het echt zo slecht betaalt weet ik niet, maar als het zo beroerd is, waarom dan toch die keuze gemaakt?
Ik heb ooit voor een vak gekozen dat niet meer bestaat, en zo velen met mij.
De inhoud van het werk veranderd zo snel en ingrijpend dat je kiest voor het een en een paar jaar later iets heel anders doet.
Het is een gevoel dat je actief wordt tegengewerkt in doen waar je in gelooft, waar je voor hebt gekozen en waar je verstand van hebt.
Je kiest voor het een, het blijkt het ander.
'ja, het werkt, ja, je bent er goed in, ja, externen zijn ook blij, ja, het is een goedkope en efficiënte manier. We kiezen toch voor dure interventie x die een deel van dit probleem oplost en met de rest mag je niks meer ok?'.
Dat maakt het zwaar en daar worden mensen ziek/ongelukkig/boos van.
Kun je in de or gaan zitten, in het management, het helpt geen reet. Maargoed, mijn teleurstelling in het niveau van de besluitvorming is een verhaal apart.
donderdag 13 september 2018 21:59
Dit.Majolica schreef: ↑13-09-2018 21:42Als je met altruïstische banen bedoelt banen waarin je heel hard moet werken, weinig waardering krijgt en slecht wordt betaald, denk ik dat steeds minder mensen (vooral vrouwen) nog voor dit werk kiezen. Met altruïsme kun je je vaste lasten niet betalen en vrouwen hebben tegenwoordig veel meer baankeuze.
De zorg heeft een slecht imago en de overheid heeft dat nog eens versterkt door de idiote bezuinigingen tijdens de decentralisatie. Ik werkte bij een onafhankelijke organisatie die mensen met een beperking ondersteunde. Daar is na ruim drie jaar vrijwel niets meer van over.
Diederik Samsom riep een paar jaar geleden dat er duizenden banen in de zorg bij zouden komen. Er zijn er duizenden verdwenen. Een van de oorzaken is dat zorg nog steeds wordt gezien als werk dat hoofdzakelijk door vrouwen wordt gedaan, oftewel geen echt werk dus dat hoeft ook niet veel te kosten.
Je ziet dezelfde trend in de thuiszorg en wijkverpleging. Daar is enorm op bezuinigd want ach, dat kan je buurvrouw, zoon, oom of vriend toch ook doen?
Men verkijkt zich ook op de samenstelling van de leerlingen. Veel allochtone leerlingen zien totaal niet het nut van werken in de zorg en al helemaal niet om ervoor naar school te moeten.
Door alle bezuinigingen wordt er veel mantelzorg door die meiden uitgevoerd.
Bij ons (andere opleiding) hebben alle meiden mantelzorgtaken.
Als je dat al elke dag doet is het rekensommetje snel gemaakt: geen zin om dat voor dat bedrag dat werk te moeten uirvoeren, ze 'kunnen het al', en het heeft dus weinig status.
Rara hoe komt dat.
Als je de zorg net zo goed door ongeschoolde pubers laat doen, geef je als overheid ook weinig respect of status aan het vak.
En diezelfde kinderen willen verleiden tot een switch.
Plus dat ze allemaal van dichtbij hun tantes en moeders hun baan (dit soort werk) hebben zien verliezen tijdens de crisis.
Altijd heel toevallig die dames die er als eersten uitvlogen.
donderdag 13 september 2018 22:05
.strikjemetstippels schreef: ↑13-09-2018 17:02Ik vind eerlijk gezegd meeste mensen in de zorg een beetje zeiken. Ik bedoel, als je je zo verantwoordelijk voelt voor de mensen die zorg af nemen dat je alles pikt, dan haal je er kennelijk voldoening uit. Of niet, maar zeg dan gewoon nee en ga op tijd naar huis. Na de eerste rampen en bij behorend media aandacht verandert het beleid misschien wel.
Ik heb mensen gezien in de zorg die zeikerds zijn en mensen die keihard werken en beslist geen zeikerds zijn.
Ik denk wel dat de hele situatie verergerd wordt doordat types die dit werk doen minder goed zijn in grenzen stellen en dat dat dus ook niet de cultuur is van het werkveld en dat dat elkaar in stand houdt.
Ik denk dat er veel mensen inderdaad meer 'Nee' kunnen zeggen. Alleen kan dat ook niet áltijd. Maar ik denk dat veel zorgmedewerkers meer invloed kunnen hebben op die grenzen dan zelf denken. Ik heb het zelf ook moeten leren, want vanuit het werkveld krijg je het niet heel snel en/of niet op alle plekken mee.
vrijdag 14 september 2018 08:09
Ik heb begin jaren '90 twee studies gedaan, HBO & WO, mijn HBO-studie is amper werk meer in.Het-groepje schreef: ↑13-09-2018 21:47Waarom jonge meisjes er nu voor kiezen weet ik niet.
Ik heb ooit voor een vak gekozen dat niet meer bestaat, en zo velen met mij.
De inhoud van het werk veranderd zo snel en ingrijpend dat je kiest voor het een en een paar jaar later iets heel anders doet.
Het is een gevoel dat je actief wordt tegengewerkt in doen waar je in gelooft, waar je voor hebt gekozen en waar je verstand van hebt.
Je kiest voor het een, het blijkt het ander.
'ja, het werkt, ja, je bent er goed in, ja, externen zijn ook blij, ja, het is een goedkope en efficiënte manier. We kiezen toch voor dure interventie x die een deel van dit probleem oplost en met de rest mag je niks meer ok?'.
Dat maakt het zwaar en daar worden mensen ziek/ongelukkig/boos van.
Kun je in de or gaan zitten, in het management, het helpt geen reet. Maargoed, mijn teleurstelling in het niveau van de besluitvorming is een verhaal apart.
Ik hoop echt dat mijn kinderen (voor zover ik enige invloed heb) een studierichting kiezen waar ook op termijn werk in is.
Op dit moment krijg ik een overdaad aan stagiairs en afstudeerders (HBO&WO) aangeboden voor studies ala "international business" (in varianten), daar zijn er over een paar jaar echt veel te veel van.
vrijdag 14 september 2018 08:12
Zorg heb ik weinig kijk op, maar als Ouder (en een tijdje werknemer) heb ik me erg verbaasd over het onderwijs.tu1nhek schreef: ↑13-09-2018 22:05.
Ik heb mensen gezien in de zorg die zeikerds zijn en mensen die keihard werken en beslist geen zeikerds zijn.
Ik denk wel dat de hele situatie verergerd wordt doordat types die dit werk doen minder goed zijn in grenzen stellen en dat dat dus ook niet de cultuur is van het werkveld en dat dat elkaar in stand houdt.
Ik denk dat er veel mensen inderdaad meer 'Nee' kunnen zeggen. Alleen kan dat ook niet áltijd. Maar ik denk dat veel zorgmedewerkers meer invloed kunnen hebben op die grenzen dan zelf denken. Ik heb het zelf ook moeten leren, want vanuit het werkveld krijg je het niet heel snel en/of niet op alle plekken mee.
Voor een groot deel zeer teleurgestelde mensen, die maar niet weggaan. Ga dan naar het bedrijfsleven... als je het daar beter denkt te krijgen.
Ik ben echt bang, dat sommige teleurgestelde beroepsgroepen, eigenlijk geen idee hebben, dat het met hun salaris & werkdruk best meevalt.
vrijdag 14 september 2018 08:23
Wat een onzin. De vrouwen die nu 60 70 zijn hebben prima kansen gehad op een baan. Mijn moeder bv nu 71 hoofd bij een overheidsinstelling. Margareth Tatcher is een voorbeeld. Dat je als vrouw geen noemenswaardige opleiding had is meer de generatie die in de jaren na de oorlog gingen werken. Maar die werden idd geacht te stoppen als er kinderen kwamen.Nitflex schreef: ↑13-09-2018 15:22Daarbij, het zijn vaak dienstbare en verzorgende beroepen. Mijn tantes (nu in de 60/70) hadden destijds geen keus, ze gingen automatisch de verzorging in. Zo ging dat in die tijd. Ik ben er van overtuigd dat ze niet allemaal voor dat vak gekozen zouden hebben, hadden ze een vrije keus gehad. Dus zoveel altruïsme zat daar ook niet bij.
vrijdag 14 september 2018 08:29
Dat ben ik met je eens.lilalinda schreef: ↑14-09-2018 08:12Zorg heb ik weinig kijk op, maar als Ouder (en een tijdje werknemer) heb ik me erg verbaasd over het onderwijs.
Voor een groot deel zeer teleurgestelde mensen, die maar niet weggaan. Ga dan naar het bedrijfsleven... als je het daar beter denkt te krijgen.
Ik ben echt bang, dat sommige teleurgestelde beroepsgroepen, eigenlijk geen idee hebben, dat het met hun salaris & werkdruk best meevalt.
Men is zo gewend aan de voordelen dat ze de nadelen helemaal uitvergroten.
Wij hebben in het pand iemand die bij iedere vergadering in tranen verslag doet van de 'onmenselijke werkdruk' die ze ervaart.
Als die dus om 15 u elke dag stipt de school verlaat (als enige. Maar zij mag dat vindt ze, want anders houdt ze het niet vol zegt ze) kunnen we het toch niet laten om met een hand op ons voorhoofd 'het is onménselijk, werkelijk' te mompelen.
Ja als je vindt dat je een werkdag in 5 uur moet proppen dan is het best druk.
vrijdag 14 september 2018 08:45
misschien ook wel vrouwen eigen en daardoor iets wat in vrouwenberoepen meer voorkomt: hun thuis-werk-balans totaal uit verhouding hebben. Inderdaad om 15.00 snel weg willen van hun werk, want er ligt thuis nog een dagtaak klaar.Het-groepje schreef: ↑14-09-2018 08:29Dat ben ik met je eens.
Men is zo gewend aan de voordelen dat ze de nadelen helemaal uitvergroten.
Wij hebben in het pand iemand die bij iedere vergadering in tranen verslag doet van de 'onmenselijke werkdruk' die ze ervaart.
Als die dus om 15 u elke dag stipt de school verlaat (als enige. Maar zij mag dat vindt ze, want anders houdt ze het niet vol zegt ze) kunnen we het toch niet laten om met een hand op ons voorhoofd 'het is onménselijk, werkelijk' te mompelen.
Ja als je vindt dat je een werkdag in 5 uur moet proppen dan is het best druk.
