Worden mijn grenzen overschreden door werkgever?

Wegens herkenning andere nickname aangemaakt.

Ik ben 5 maanden geleden begonnen aan mijn nieuwe baan bij een klein bedrijf.
De focus zou liggen op het orde in de chaos scheppen. Ik zou gaan samenwerken met 1 directe collega, en we zouden dit samen tot een succes maken.

Ik merkte al snel dat mijn directe collega vaak voelde dat haar grenzen werden overschreden m.b.t. werkdruk. Paniekaanvallen op het werk, verdrietig, misselijk etc. Ik heb haar geprobeerd hierbij te ondersteunen, maar merkte doordat zij in een negatieve spiraal zat, ik niet verder kwam in het leerproces. Ik ging er tegenop zien dat ik moest werken met haar wegens haar gemoedstoestand. Jammer, want ik vind haar een leuk mens.

Mijn collega vond een nieuwe baan, maar de laatste loodjes waren zwaar in de samenwerking. Meerdere keren bij mijn werkgever aangegeven dat het mijn energie op slokt. Hij toonde begrip maar daar bleef het bij. Helaas vertrok zij, en een collega met een andere maar belangrijke functie, een week voordat de drukte los barstte. Daarmee verdween 40% van het team in 1 maand.

Hij gaf vrijwel meteen aan dat hij geen vervanger zoekt voor de administratie. Ziet wel heil in een nieuw systeem maar komt niet mee concrete tijdsplanning hiervoor. Ik zou hulp krijgen op afstand van voormalig werknemers die bij het bedrijf hebben gewerkt in het verleden. Ik heb geprobeerd de schouders eronder te zetten en positief alles op te pakken, maar merkte al snel dat het me teveel is. Het helpt niet mee dat 80% van het systeem bestaat uit Excel bestanden en papieren mappen.
Een zwaar verouderd systeem, te hoge verwachtingen van mij, niet voldoende ingewerkt. Ik ben eigenlijk alleen maar problemen aan het oplossen en kom nauwelijks tot taken uitvoeren toe.

Enkele weken geleden kreeg ik taken erbij, maar krijg momenteel maar 50% van de taken af die zouden moeten gebeuren door mij. Aangegeven dat ik dat er niet bij kon doen. Ik werk over en ben op mijn vrije dagen beschikbaar voor vragen omdat mijn werkgever zelf amper weet hoe de taken moeten worden uitgevoerd. Werkgever gaf een sneer dat hij niet begreep waarom ik nog niet alles wist.

Aangegeven dat ik bang ben dat ik het niet vol hou op deze wijze en mij zorgen maak om de basis van het bedrijf. Mijn collega werkte 36 uur, en die wordt niet vervangen. Ik kan niet meer dan ik doe. Werkgever ging er niet echt op in.

De laatste 2 maanden ben ik erg moe en slaap ik slecht. De weekenden probeer ik bij te tanken maar mijn energie is minimaal. Mijn hoofd knapt zowat en het liefst kruip ik in bed en sluit ik me af. Maar dat is niet gezond en ook niet mogelijk want ik heb een gezin.

Overwogen een gesprek met de bedrijfsarts aan de vragen, maar dit is te herleiden naar mij.
Thuis heb ik huilbuien en ook op mijn werk is dit laatst voorgekomen.

Ik wil niet de ziektewet in, maar ik weet niet hoe dit op te lossen. Wat kan ik zelf doen om dit beter te maken?

Heeft iemand tips?

*Svp niet quoten.

broadway schreef: ↑

23-10-2025 07:24

ik vind je helemaal niet zuur. ik denk dat je realistisch bent over de situatie en je nu beseft dat dit niet goed komt.

het enige wat ik graag wil benadrukken is dat je je bewust moet zijn van je eigen aandeel hierin en dus ook je eigen aandeel in de mogelijke oplossing. je topictitel triggert mij enorm en ik blijf ertegen gillen: nee mop, jij bent degene die jouw grenzen overschrijdt!

ik je leven zul je altijd eikels en bloemkolen en onkundige mensen tegenkomen. wat je werkgever in dezen is laat ik in het midden, maar feit is dat jij niet lekker gaat op de werkcultuur daar dus moet je actie ondernemen want de cultuur zorgt ervoor dat JIJ maar doorbuffelt en JIJ over je eigen grenzen gaat. pak de regie én allebei je middelvingers en ga voor jezelf. Succes!

Je hebt gelijk. Ik weet dat je gelijk hebt..en toch voelt het als falen van mezelf.

Ben woensdag niet gaan werken. Kon het gewoon niet, mijn brein is er gewoon mee gestopt. Kan daardoor wel even met afstand kijken naar de situatie. Heb bij mijn werkgever aangegeven dat ik een gesprek wil waarin hij aangeeft wat de top 3 prioriteiten zijn. Dat zal me een stukje rust geven want dan weet ik waar te beginnen met de taken, en alles wat ik daarnaast kan zal ik doen. Ik blijf niet meer langer en doe niks extra.

Erop terugkijkend deed ik dat begrenzen best goed in het begin. Het is me teveel geworden toen ik daar elke keer een snerende reactie op kreeg van de eigenaren, en ik dacht; dit wordt zometeen een arbeidsconflict en dat wil ik niet. Ook mezelf constant moeten verantwoorden over waarom iets niet lukt vreet me helemaal op. Kost gewoon teveel energie die ik niet heb in deze situatie van chaos.

Het gesprek met mijn werkgever is de laatste kans die ik het kan geven. Ik weet zeker dat mijn collega (waar ik bij moest huilen) ons gesprek heeft doorgespeeld aan mijn werkgever. Gezien hoe ze over mijn oud collega spraken zullen ze vermoedelijk denken dat ik me heb ziek gemeld om mijn zin door te drijven voor een extra collega.

Eigenlijk wil ik het gesprek dus heel zakelijk houden. Het voelt alsof ik dat moet doen om mezelf te beschermen. Het heeft me niks opgeleverd om me kwetsbaar op te stellen, in tegendeel ik ben alleen maar de grond in getrapt.

Toevallig had ik een afspraak staan met twee oud collega's van twee verschillende werkplekken. Beide herkenden helemaal niet wat mijn werkgever mij verwijt in mij als collega. Doet me toch even goed.

Volgende week ook een gesprek bij de huisarts. Daar moet ik heen voor andere klachten, maar die kunnen ook stress gerelateerd zijn. Ik wil iig even kort aangeven wat de situatie is, wellicht kan de huisarts me nog adviseren.

Bedankt maar weer voor het advies, dat is zeker helpend!