Zwanger
alle pijlers
abortus bij twijfel toch doen?
zaterdag 15 juni 2019 02:31
Als iemand mij deze vraag van de titel zou stellen, had ik gegarandeerd nee gezegd...
Alleen heb ik het gevoel dat dit twijfelgevoel gaat blijven en ik daardoor maar een knoop moet doorhakken. Ik ben er achter gekomen dat ik ongepland zwanger ben. Dit is de 2e keer dat dit is gebeurd. Ik ben 3 jaar geleden zwanger geraakt en ik ben toendertijd geforceerd door mijn ouders om een abortus te laten plegen. Ik woonde op dat moment nog thuis en had geen vaste vriend. Op het moment dat ik het mijn ouders vertelde was ik verplicht de volgende dag een afspraak te maken bij de abortuskliniek, anders werd ik uit huis gezet. Ik had op dat moment weinig mensen op mij heen. Dit is voor mij erg traumatisch geweest omdat ik geen enkele bedenktijd kreeg en ik voor mijn gevoel dus geen eigen controle over mijn lichaam had. Mede door deze situatie heb ik op dit moment ook geen contact met mijn ouders.
Ik ben na deze situatie zo snel mogelijk op zoek gegaan naar een kamer in de stad waar ik studeerde. Inmiddels woon ik al een tijd op mezelf op een kamer in een studentengebouw. Ik heb mijn propedeuse van mijn HBO gehaald en heb daarnaast altijd gewerkt (hier erg trots op omdat ik vanaf mijn puberteit last van depressies heb gehad). Ookal gaat het beter met me, ik denk/droom nog vaak over die abortus zeker omdat ik er wel over twijfelde om een abortus te plegen of niet. Ik heb zeker een kinderwens en had zeker vanaf het moment van de zwangerschapstest een moedergevoel. Ik heb vanaf dat moment altijd gedacht dat wanneer dit mij nog eens zou overkomen ik nooit meer een abortus zou laten plegen..
Maar nu ik weer voor deze keuze sta, staat mijn wereld op z'n kop. Sinds de positieve test gelijk weer dat moedergevoel... maar aan de andere kant heel veel stress. Situatie is nu dat ik wel hecht was met de 'vader' maar geen officiële relatie. Hij wilt het niet houden omdat hij zijn kind niet in een onstabiele situatie wilt laten opgroeien. Op dit moment woon ik nog steeds op een studentenkamer, werk ik achter de bar en was het plan om in september te beginnen met een universitaire opleiding. Ik heb geïnformeerd bij de woningcorporatie en die lieten eigenlijk al snel duidelijk weten dat wanneer ik het kindje hou , ik uit mijn kamer zou worden gezet. Daarnaast weet ik dat je voor een zwangerschap geen urgentie meer kan afvragen en particulier wonen te duur is en voor de sociale huurwoningen de wachtrij te lang is (Rotterdam). Ook zou ik een ander baantje moeten zoeken (op dit moment barvrouw) waardoor mijn financiële situatie ook even afwachten zou zijn. Ik heb inmiddels wel een fijne vriendengroep dus ik weet dat ik nooit 'echt' op straat zou komen te staan. Maar het geeft mij geen goed gevoel om dadelijk met mijn zwangerschap/pasgeboren baby'tje de stress te hebben om onderdak te regelen of van vriendin naar vriendin te moeten gaan of uiteindelijk in een opvangtehuis te moeten komen zitten. Zeker omdat ik op dit moment geen contact meer met mijn ouders/de 'vader' heb voel ik mij erg alleen. Ik ben erg emotioneel door de hormonen waardoor ik ook erg denk aan mijn andere traumatische ervaringen zoals seksueel misbruik en verlating.. Hierdoor ben ik erg van slag.
Maar door dat moedergevoel blijf ik twijfelen en zie ik erg op tegen de abortus en wordt ik alweer misselijk van het idee om daar heen te moeten gaan. Maar aan de andere kant gun ik mijn kindje het allerbeste (stabiele leef/woon omgeving en een liefhebbende vader).
Soms weet ik niet waarom ik twijfel want ik weet dat de situatie totaal niet stabiel is. Twijfel ik omdat ik echt twijfel of omdat ik mijzelf had beloofd nooit meer een abortus te laten ondergaan? En voel ik me daarom schuldig?
Ik heb mijn huisarts gesproken en die vond dat ik nog meer de tijd moet nemen om erover na te denken. Ikzelf ben het twijfelen zat en heb daarom aankomende maandag een afspraak staan bij de abortuskliniek. Ik weet dat ik er niet 100% achter sta maar voor mijn gevoel moet ik dit gewoon doen. Ik heb deze keer gelukkig wel meer de tijd gehad om echt te kunnen nadenken maar ik kom er gewoon niet uit en mijn energie raakt op....
Bedankt voor het lezen,
Love
Alleen heb ik het gevoel dat dit twijfelgevoel gaat blijven en ik daardoor maar een knoop moet doorhakken. Ik ben er achter gekomen dat ik ongepland zwanger ben. Dit is de 2e keer dat dit is gebeurd. Ik ben 3 jaar geleden zwanger geraakt en ik ben toendertijd geforceerd door mijn ouders om een abortus te laten plegen. Ik woonde op dat moment nog thuis en had geen vaste vriend. Op het moment dat ik het mijn ouders vertelde was ik verplicht de volgende dag een afspraak te maken bij de abortuskliniek, anders werd ik uit huis gezet. Ik had op dat moment weinig mensen op mij heen. Dit is voor mij erg traumatisch geweest omdat ik geen enkele bedenktijd kreeg en ik voor mijn gevoel dus geen eigen controle over mijn lichaam had. Mede door deze situatie heb ik op dit moment ook geen contact met mijn ouders.
Ik ben na deze situatie zo snel mogelijk op zoek gegaan naar een kamer in de stad waar ik studeerde. Inmiddels woon ik al een tijd op mezelf op een kamer in een studentengebouw. Ik heb mijn propedeuse van mijn HBO gehaald en heb daarnaast altijd gewerkt (hier erg trots op omdat ik vanaf mijn puberteit last van depressies heb gehad). Ookal gaat het beter met me, ik denk/droom nog vaak over die abortus zeker omdat ik er wel over twijfelde om een abortus te plegen of niet. Ik heb zeker een kinderwens en had zeker vanaf het moment van de zwangerschapstest een moedergevoel. Ik heb vanaf dat moment altijd gedacht dat wanneer dit mij nog eens zou overkomen ik nooit meer een abortus zou laten plegen..
Maar nu ik weer voor deze keuze sta, staat mijn wereld op z'n kop. Sinds de positieve test gelijk weer dat moedergevoel... maar aan de andere kant heel veel stress. Situatie is nu dat ik wel hecht was met de 'vader' maar geen officiële relatie. Hij wilt het niet houden omdat hij zijn kind niet in een onstabiele situatie wilt laten opgroeien. Op dit moment woon ik nog steeds op een studentenkamer, werk ik achter de bar en was het plan om in september te beginnen met een universitaire opleiding. Ik heb geïnformeerd bij de woningcorporatie en die lieten eigenlijk al snel duidelijk weten dat wanneer ik het kindje hou , ik uit mijn kamer zou worden gezet. Daarnaast weet ik dat je voor een zwangerschap geen urgentie meer kan afvragen en particulier wonen te duur is en voor de sociale huurwoningen de wachtrij te lang is (Rotterdam). Ook zou ik een ander baantje moeten zoeken (op dit moment barvrouw) waardoor mijn financiële situatie ook even afwachten zou zijn. Ik heb inmiddels wel een fijne vriendengroep dus ik weet dat ik nooit 'echt' op straat zou komen te staan. Maar het geeft mij geen goed gevoel om dadelijk met mijn zwangerschap/pasgeboren baby'tje de stress te hebben om onderdak te regelen of van vriendin naar vriendin te moeten gaan of uiteindelijk in een opvangtehuis te moeten komen zitten. Zeker omdat ik op dit moment geen contact meer met mijn ouders/de 'vader' heb voel ik mij erg alleen. Ik ben erg emotioneel door de hormonen waardoor ik ook erg denk aan mijn andere traumatische ervaringen zoals seksueel misbruik en verlating.. Hierdoor ben ik erg van slag.
Maar door dat moedergevoel blijf ik twijfelen en zie ik erg op tegen de abortus en wordt ik alweer misselijk van het idee om daar heen te moeten gaan. Maar aan de andere kant gun ik mijn kindje het allerbeste (stabiele leef/woon omgeving en een liefhebbende vader).
Soms weet ik niet waarom ik twijfel want ik weet dat de situatie totaal niet stabiel is. Twijfel ik omdat ik echt twijfel of omdat ik mijzelf had beloofd nooit meer een abortus te laten ondergaan? En voel ik me daarom schuldig?
Ik heb mijn huisarts gesproken en die vond dat ik nog meer de tijd moet nemen om erover na te denken. Ikzelf ben het twijfelen zat en heb daarom aankomende maandag een afspraak staan bij de abortuskliniek. Ik weet dat ik er niet 100% achter sta maar voor mijn gevoel moet ik dit gewoon doen. Ik heb deze keer gelukkig wel meer de tijd gehad om echt te kunnen nadenken maar ik kom er gewoon niet uit en mijn energie raakt op....
Bedankt voor het lezen,
Love
maandag 17 juni 2019 10:44
Huh? Pindakaasjes, ik vind dat het er wat cru staat.
Ja, ik gun to ooit een baby.
Nee, nu niet. Of nou ja ik gun die baby meer dan to nu te geven heeft. Ze werkt eraan, zodra ze dat wel kan gun ik haar die baby van harte.
To veel succes vandaag.
Er is geen goede keus, wel een minst slechte, en die moet het dan maar zijn.
Die filmscenario's, dat je voelt wat goed is, verwacht ik zelf nooit. Want het is altijd verdrietig, wat je ook kiest, en pijn doet zeer.
Je weet pas wat goed is over vele jaren, daarom die je nu je best een dat moet het dan maar zijn.
Ja, ik gun to ooit een baby.
Nee, nu niet. Of nou ja ik gun die baby meer dan to nu te geven heeft. Ze werkt eraan, zodra ze dat wel kan gun ik haar die baby van harte.
To veel succes vandaag.
Er is geen goede keus, wel een minst slechte, en die moet het dan maar zijn.
Die filmscenario's, dat je voelt wat goed is, verwacht ik zelf nooit. Want het is altijd verdrietig, wat je ook kiest, en pijn doet zeer.
Je weet pas wat goed is over vele jaren, daarom die je nu je best een dat moet het dan maar zijn.
maandag 17 juni 2019 11:15
Dat kunnen ze doorgaans -na een aantal goede gesprekken waarin je met ze meedenkt, ze voorlichting geeft en er neutraal instaat- prima overzien. Of er in ieder geval van te voren een inschatting van maken. Ik heb regelmatig minderjarige zwangere meisjes opgevangen op mijn werk. Wiens ouders een abortus wilden afdwingen. Ze werden tijdelijk uit huis geplaatst en bij ons onder gebracht. Zodat ze begeleid kunnen worden bij het maken van een keuze.redbulletje schreef: ↑16-06-2019 10:29De hersenen van een puber zijn nog niet volgroeid, dus die kunnen de gevolgen van zulke ingrijpende zaken (baby baren en er fulltime aan vast zitten) nog niet overzien.
Deze meisjes kozen uiteindelijk, zónder de druk van hun ouders, toch zelf voor een abortus. En zonder enige aansporing van ons. Als je 11-12-13-14-15 jaar bent, weet je meestal heus wel dat het niet realistisch is om moeder te willen worden. Een meisje heeft alleen steun nodig bij het maken van zo’n keuze. En goede voorlichting.
Het recht op zelfbeschikking is een groot goed. Ook als je minderjarig bent. Het is namelijk JOUW lichaam en van niemand anders. TO was overigens 18-19 toen ze door haar ouders gedwongen werd dacht ik. Dat is een totaal andere situatie dan wanneer je <16 jaar bent. Het is hoe dan ook onmenselijk om een abortus af te dwingen of om je eigen kind op straat te gooien. Terwijl ze juist zo hard steun en hulp nodig heeft. Dan ben je de titel “ouders” in de verste verte niet waard.
maandag 17 juni 2019 12:17
Beter een abortus verwerken dan een kind.
Zou volgens mij al een hoop schelen als abortus wat gewoner werd gemaakt in de media ipv dat het nog altijd als laatste optie en toch wel een beetje iets om je voor te schamen gebracht wordt.
maandag 17 juni 2019 14:10
Doe es niet zo onaardig zeg.
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
maandag 17 juni 2019 14:14
Inderdaad. Het mag daarom ook helemaal niet: een abortus afdwingen. Dat druist tegen Grondrechten in.
Ik had een mentorkind van 17 jaar, die 14 weken zwanger was toen ze bij ons binnenkwam. Ze vertelde dat ze had besloten dat ze het kindje wilde houden. Wij hebben haar gesteund daarin en nooit gesuggereerd dat ze maar beter een abortus kon laten plegen. Wel heb ik wekelijks met haar gepraat, alles zoveel mogelijk voorbesproken en haar geholpen met allerlei voorbereidingen treffen. Ook heb ik haar vertelt dat mijn tweelingzus ook op haar 17de zwanger was en op haar 18de moeder werd. En hoe goed ze dat deed. Maar dat ik het moederschap zo ontzettend zwaar/heftig/levens veranderend vind, dat ik daarom bewust zelf nog geen kinderen heb. Zij weet dat haar leven straks niet langer om haar gaat draaien.
Ze verblijft sinds enkele maanden in een moeder-kind huis en ze is bijna uitgerekend. Ze heeft haar MBO opleiding versneld kunnen afronden, heeft al die tijd een bijbaan gehad: ze heeft alles waar zij controle over heeft helemaal in orde. Ze doet het zo goed en ze is zo verstandig/verantwoordelijk. Waarschijnlijk gaan ze haar vrij snel helpen met het vinden van een woning.
Het is niet de ideale start situatie die je volgens de Viva dames móet hebben. Maar het is een bewuste keuze. Die gerespecteerd dient te worden. Ook als je het zelf anders zou doen/willen zien.
anoniem_653d64b2a443c wijzigde dit bericht op 17-06-2019 14:19
0.18% gewijzigd
.
Ja, want ik vind een 13-jarige met een kind natuurlijk zeer wenselijk.
maandag 17 juni 2019 15:04
Je hebt nu een stabiele relatie van 10 jaar, 2 kinderen van 3 en 7, een kleine baan van 18 uur, je slikt medicatie, bent onder behandeling van een psychologe en maakt dagelijks to do lijstjes.
Ik geloof best, dan je nu, samen met je man, in staat bent om te zorgen voor 2 kinderen.
Zeker met een behandeling voor je ADHD klachten en medicatie ernaast.
Maar toen?
Een beetje realisme kan nooit kwaad.
maandag 17 juni 2019 15:28
Zo zie je maar . Zelfs met ADHD kun je nog wat bereiken.
Heb zelfs een HBO studie pedagogiek afgerond met mijn ADHD.
En woon in een groot vrijstaand huis met grote tuin.
En mijn kinderen lijken erg lekker in hun vel te zitten..
Ik vermoed dat je vooroordeel was dat een ADHDer niks zou kunnen bereiken of goed voor kinderen zou kunnen zorgen?
Zeker een 17 jarige met ADHD niet?
Waar een wil is..... Is een weg.
Heb zelfs een HBO studie pedagogiek afgerond met mijn ADHD.
En woon in een groot vrijstaand huis met grote tuin.
En mijn kinderen lijken erg lekker in hun vel te zitten..
Ik vermoed dat je vooroordeel was dat een ADHDer niks zou kunnen bereiken of goed voor kinderen zou kunnen zorgen?
Zeker een 17 jarige met ADHD niet?
Waar een wil is..... Is een weg.
maandag 17 juni 2019 15:54
Geen vooroordeel, ik noem dat liever realistisch naar een situatie kijken.
De kans dat een 17-jarige ADHDer met een kind een HBO studie voltooit is vele malen kleiner dan zonder kind.
Ik heb het over kansberekening, niet wat wel of niet gebeurd zou zijn.
Juist omdat je op je 17de geen kind kreeg, heb je kunnen bereiken wat je nu hebt.
maandag 17 juni 2019 16:03
Ik denk dat je daar gelijk in hebt.swannie12 schreef: ↑17-06-2019 15:54Geen vooroordeel, ik noem dat liever realistisch naar een situatie kijken.
De kans dat een 17-jarige ADHDer met een kind een HBO studie voltooit is vele malen kleiner dan zonder kind.
Ik heb het over kansberekening, niet wat wel of niet gebeurd zou zijn.
Juist omdat je op je 17de geen kind kreeg, heb je kunnen bereiken wat je nu hebt.
Even on topic, want we dwalen misschien te ver af en daar heeft TO niks aan.
Ze zal haar beslissing al gemaakt hebben.
Hoe gaat het TO?
maandag 17 juni 2019 21:27
Madderijn schreef: ↑17-06-2019 10:44Huh? Pindakaasjes, ik vind dat het er wat cru staat.
Ja, ik gun to ooit een baby.
Nee, nu niet. Of nou ja ik gun die baby meer dan to nu te geven heeft. Ze werkt eraan, zodra ze dat wel kan gun ik haar die baby van harte.
To veel succes vandaag.
Er is geen goede keus, wel een minst slechte, en die moet het dan maar zijn.
Die filmscenario's, dat je voelt wat goed is, verwacht ik zelf nooit. Want het is altijd verdrietig, wat je ook kiest, en pijn doet zeer.
Je weet pas wat goed is over vele jaren, daarom die je nu je best een dat moet het dan maar zijn.
Je hebt gelijk, ik heb het erg bot neergezet.. had anders gekund.
Verder ben ik het ook met je eens. Ik had het beter soortgelijk kunnen beschrijven.
Sorry TO. Ik hoop dat het naar omstandigheden goed met je gaat.
