Zwanger
alle pijlers
Baby houden of niet?
maandag 21 oktober 2019 11:55
[url][/url]Hallo allemaal,
Graag hoor ik van andere hoe zij hierover denken en wat zij vinden. Niet dat het daarom gaat, absoluut niet, maar misschien heeft iemand een andere blik/kijk die ik zelf nog niet gezien had.
Sinds een ruime week weet ik dat ik zwanger ben. Ik ben z’n 6 weken zwanger nu.
Zelf ben ik 24 jaar, vaste baan, koop appartement en mijn vriend is 29 ook vaste baan en een koop appartement. Dus wat dat betreft is het prima. Ook werk ik alleen nachtdiensten. Dus ben sowieso veel thuis en wanneer ik wel zou werken dan nog is er 1 van ons dus thuis.
Echter zijn wij pas 3 maanden samen...en dat is wel erg kort om een baby te krijgen. Ondanks dat wij echt heel gek op elkaar zijn en ook beide het idee hebben dat onze relatie echt voor lange tijd is, lijkt het nog wel erg vroeg om nu een baby te krijgen.
Dus met verstand was onze eerste reactie om het niet te houden. Ik durfde er niet teveel over na te denken omdat ik bang was dat er teveel gevoel bij kwam kijken. Echter begon mijn vriend sinds een aantal dagen steeds meer te fantaseren over het leven met een kindje en dat hij het eigenlijk best graag wilt. Hierdoor begon ik ook steeds meer na te denken en er zit ondertussen zoveel gevoel al bij dat ik denk dat ik het niet eens meer zou kunnen laten weg halen.
Echter is nog wel een punt dat mijn vriend veel met vrienden is. Bijna alle weekenddagen op stap, weekenden weg, vakanties, voetballen en dan de hele zondag in de kantine. Geen een feest mist ie en hij heeft een hoop feesten.
Maar als wij een baby zouden krijgen wordt dat natuurlijk wel anders en zal hij ook ooit thuis moeten zijn en dus nee moeten zeggen tegen zijn vrienden. Ik denk dat hij zich dat niet realiseert. Hij ziet alleen maar de leuke dingen, maar niet dat het ook ongelofelijk zwaar is. Als ik dat aankaart zegt ie “jaja weet ik” maar heb niet het idee dat hij zich dat echt beseft. Ik ben bang dat we dadelijk een baby hebben en het hem dan vies tegen valt dat dat allemaal veranderd. Dadelijk zit ik alle weekenden thuis met een baby terwijl hij nog alle feesten afgaat.
Verder ben ik heel bang voor de buitenwereld. Iedereen zal commentaar hebben dat ik een baby krijg van iemand die ik net ken. Dat vind ik ook erg zwaar. Dat er niemand zal zijn die blij voor ons is. Uiteindelijk vast wel. Maar in eerste instantie zeker niet. Ik weet dat je hier niet naar moet luisteren, maar dat weegt heel erg zwaar voor mij.
Hoe kan ik mijn vriend duidelijk maken dat het ook een hoop offers zal zijn en niet alleen maar leuk en dit goed bespreken?
En heeft iemand nog andere punten die belangrijk zijn om goed te bespreken?
Verder ben ik benieuwd hoe andere denken over deze situatie? Nogmaals ik weet dat ik zelf de keuze moet maken, maar ben benieuwd wat andere zouden doen als zij in mijn schoenen stonden.
Alvast bedankt.
Graag hoor ik van andere hoe zij hierover denken en wat zij vinden. Niet dat het daarom gaat, absoluut niet, maar misschien heeft iemand een andere blik/kijk die ik zelf nog niet gezien had.
Sinds een ruime week weet ik dat ik zwanger ben. Ik ben z’n 6 weken zwanger nu.
Zelf ben ik 24 jaar, vaste baan, koop appartement en mijn vriend is 29 ook vaste baan en een koop appartement. Dus wat dat betreft is het prima. Ook werk ik alleen nachtdiensten. Dus ben sowieso veel thuis en wanneer ik wel zou werken dan nog is er 1 van ons dus thuis.
Echter zijn wij pas 3 maanden samen...en dat is wel erg kort om een baby te krijgen. Ondanks dat wij echt heel gek op elkaar zijn en ook beide het idee hebben dat onze relatie echt voor lange tijd is, lijkt het nog wel erg vroeg om nu een baby te krijgen.
Dus met verstand was onze eerste reactie om het niet te houden. Ik durfde er niet teveel over na te denken omdat ik bang was dat er teveel gevoel bij kwam kijken. Echter begon mijn vriend sinds een aantal dagen steeds meer te fantaseren over het leven met een kindje en dat hij het eigenlijk best graag wilt. Hierdoor begon ik ook steeds meer na te denken en er zit ondertussen zoveel gevoel al bij dat ik denk dat ik het niet eens meer zou kunnen laten weg halen.
Echter is nog wel een punt dat mijn vriend veel met vrienden is. Bijna alle weekenddagen op stap, weekenden weg, vakanties, voetballen en dan de hele zondag in de kantine. Geen een feest mist ie en hij heeft een hoop feesten.
Maar als wij een baby zouden krijgen wordt dat natuurlijk wel anders en zal hij ook ooit thuis moeten zijn en dus nee moeten zeggen tegen zijn vrienden. Ik denk dat hij zich dat niet realiseert. Hij ziet alleen maar de leuke dingen, maar niet dat het ook ongelofelijk zwaar is. Als ik dat aankaart zegt ie “jaja weet ik” maar heb niet het idee dat hij zich dat echt beseft. Ik ben bang dat we dadelijk een baby hebben en het hem dan vies tegen valt dat dat allemaal veranderd. Dadelijk zit ik alle weekenden thuis met een baby terwijl hij nog alle feesten afgaat.
Verder ben ik heel bang voor de buitenwereld. Iedereen zal commentaar hebben dat ik een baby krijg van iemand die ik net ken. Dat vind ik ook erg zwaar. Dat er niemand zal zijn die blij voor ons is. Uiteindelijk vast wel. Maar in eerste instantie zeker niet. Ik weet dat je hier niet naar moet luisteren, maar dat weegt heel erg zwaar voor mij.
Hoe kan ik mijn vriend duidelijk maken dat het ook een hoop offers zal zijn en niet alleen maar leuk en dit goed bespreken?
En heeft iemand nog andere punten die belangrijk zijn om goed te bespreken?
Verder ben ik benieuwd hoe andere denken over deze situatie? Nogmaals ik weet dat ik zelf de keuze moet maken, maar ben benieuwd wat andere zouden doen als zij in mijn schoenen stonden.
Alvast bedankt.
anoniem_391817 wijzigde dit bericht op 21-10-2019 17:00
0.39% gewijzigd
maandag 21 oktober 2019 12:55
Dat is zeker waar! Maar als het ongewenst is, voelt het wel degelijk aan alsof je wordt afgestraft, lijkt mij.lilalinda schreef: ↑21-10-2019 12:52Toen ik huilend in de kliniek zat, was de gynaecoloog zeer relativerend:
Dingen gaan nou eenmaal fout! En bij sommige vrouwen snappen we niet hoe ze zwanger raakten, en bij anderen niet, waarom hun kinderwens onvervuld blijft
En zelfs als TO geen AC gebruikte... is het nog gewoon rot voor haar. Een kind moeten krijgen is nooit als straf bedoelt, voor het vergeten van je AC
maandag 21 oktober 2019 12:56
Omdat je er nog wel eens aan denkt, wil nog niet zeggen dat je anderen dan maar moet adviseren een kind te houden.JRS90 schreef: ↑21-10-2019 12:48Houd er rekening mee dat als je het “weg laat halen” je er waarschijnlijk de rest van je leven (althans dat ervaar ik zo) last van gaat hebben. Ik was destijds 14 nu inmiddels 30 en 3 kids rijk maar denk er nog steeds aan.
Je bent 24 dat is een mooie leeftijd om moeder te worden, je hebt een huisje en een baan...
Wat ik probeer te zeggen is dat mensen tegenwoordig makkelijk zeggen; haal het maar weg joh, maar de impact ervan is behoorlijk heftig... neem dat mee in gedachten
maandag 21 oktober 2019 12:57
Puz_n_Boots schreef: ↑21-10-2019 12:51Verstandig besluit, Yildizlar! Ik zou het ook doen mocht ik onverhoopt toch zwanger raken. Ik ken zo veel trieste gevallen waarbij de vrouw ook wel dacht dat haar partner zou veranderen en opeens verantwoordelijk zou worden. Dit is een proces wat niet van vandaag op morgen gaat bij kerels. Bij sommige komt het nooit en als je geluk hebt na een x-aantal jaar.
.
anoniem_642d224ec8888 wijzigde dit bericht op 21-10-2019 18:59
26.36% gewijzigd
maandag 21 oktober 2019 12:59
Zo is dat!Puz_n_Boots schreef: ↑21-10-2019 12:53Heb jij er spijt van dan? Beter spijt hebben van het laten weghalen dan spijt krijgen dat je het hebt gehouden, lijkt mij. Belang van het kind weegt hierin het zwaarst.
En TO; het is met 6 weken nog geen baby hoor. Het is een klompje cellen dat potentieel kan doorgroeien tot een kind.
maandag 21 oktober 2019 13:01
maandag 21 oktober 2019 13:03
Je vertelt niet alleen wat je hebt ervaren, je adviseert TO het niet te doen en en passant gooi je ook nog een soort knuppel het hoenderhok in door een opmerking te plaatsen die redelijk over de schreef is (veel insinuaties over de procedure).
maandag 21 oktober 2019 13:04
Als alle vrouwen zich dit nou eens zouden realiseren, dan zou de wereld er alweer een stukje rooskleuriger uitzien. Er wordt altijd zwaar sentimenteel gedaan over een zeer prille zwangerschap. Ik stoor me zo aan mensen die dan al spreken van een kindje/baby, etc. Het is niet meer dan een klompje cellen waar uiteindelijk een kind uit KAN groeien.
maandag 21 oktober 2019 13:05
Makkelijk? Ik denk niet dat iemand over zoiets makkelijk doet. Het is soms echt gewoon de beste keuze. Daarnaast kan abortus ook nog op vele manieren gedaan worden afhankelijk van hoe lang je al zwanger bent en is de ene manier minder (lichamelijk) ingrijpend dan de andere.
maandag 21 oktober 2019 13:06
Ik vind het hartverscheurend dat er in deze tijd over zaken als abortus wordt gedaan alsof je even naar de bakker gaat voor een brood, net zoals je kop of je kont verbouwen, het is allemaal gedegradeerd tot een walgelijk soort consumentisme waar je verder maar niet meer bij stil moet staan en gewoon eventjes tussendoor kan doen. Het is ten hemel schreiend, echt!
Lieve Jess, laat de omstandigheden zoals ze nu zijn even weg en denk aan wat er in je groeit en beslis wat je daarmee wilt naar aanleiding van je hart en wat dat je ingeeft. Kinderen van alleenstaande moeder kunnen ook gewoon gelukkig opgroeien en bij jou is het niet eens zeker of je wel alleenstaand wordt. Het leven is ook niet opeens voorbij, er wacht, mocht je huidige vriend niet aan je toekomst deelnemen, ook voor jou een fijne partner, ook als je een kind hebt, dus alsjeblieft, behandel jezelf niet als koe en denk goed na over wat je wilt.
Het is heel gemakkelijk kletsen vanaf een anoniem toetsenbord om het maar eventjes weg te laten halen, maar zo werkt het natuurlijk niet hè, dat is te gek voor woorden, dus blijf bij je gevoel en laat je niets aanpraten.
Alles bij elkaar vind ik het naar dat je dit topic hebt geopend.
Lieve Jess, laat de omstandigheden zoals ze nu zijn even weg en denk aan wat er in je groeit en beslis wat je daarmee wilt naar aanleiding van je hart en wat dat je ingeeft. Kinderen van alleenstaande moeder kunnen ook gewoon gelukkig opgroeien en bij jou is het niet eens zeker of je wel alleenstaand wordt. Het leven is ook niet opeens voorbij, er wacht, mocht je huidige vriend niet aan je toekomst deelnemen, ook voor jou een fijne partner, ook als je een kind hebt, dus alsjeblieft, behandel jezelf niet als koe en denk goed na over wat je wilt.
Het is heel gemakkelijk kletsen vanaf een anoniem toetsenbord om het maar eventjes weg te laten halen, maar zo werkt het natuurlijk niet hè, dat is te gek voor woorden, dus blijf bij je gevoel en laat je niets aanpraten.
Alles bij elkaar vind ik het naar dat je dit topic hebt geopend.
maandag 21 oktober 2019 13:18
Hoi TO,
Ik heb maar een paar reacties gelezen waar de discussie meer lijkt te worden wat iemand van abortus vindt dan specifiek jouw situatie.
Je twijfels zijn van zo'n aard dat ik denk dat je nog niet toe bent aan een baby. Het zorgen voor een kind is fantastisch maar bij momenten ook loodzwaar. Fysiek en mentaal. Mijn advies zou zijn als je twijfelt om er nog even mee te wachten en de zwangerschap af te breken. Je geeft jezelf daarmee de kans om het op een meer geschikte termijn voor jezelf vanuit een wens te gaan proberen.
Sterkte met de keuze.
Ik heb maar een paar reacties gelezen waar de discussie meer lijkt te worden wat iemand van abortus vindt dan specifiek jouw situatie.
Je twijfels zijn van zo'n aard dat ik denk dat je nog niet toe bent aan een baby. Het zorgen voor een kind is fantastisch maar bij momenten ook loodzwaar. Fysiek en mentaal. Mijn advies zou zijn als je twijfelt om er nog even mee te wachten en de zwangerschap af te breken. Je geeft jezelf daarmee de kans om het op een meer geschikte termijn voor jezelf vanuit een wens te gaan proberen.
Sterkte met de keuze.
maandag 21 oktober 2019 13:19
Ook dit is wel een heel erg zwak argument. TO moet zelf weten hoe of wat maar laten we nou niet doen alsof een kind in de situatie van TO maar beter niet kan worden geboren. TO heeft een huis, een baan, een vriend, een goed stel hersenen. Wat wil je nog meer voor een kind?Pergamon schreef: ↑21-10-2019 12:52Het is heel vervelend dat jij er zo'n last van hebt gehouden, maar dat betekent natuurlijk niet dat dit voor iedereen zo is. Ik vind het ook eigenlijk geen argument. TO is 24 en heeft nu niet alleen in haar eigen belang te denken, maar ook aan dat van een eventueel kind. En soms is het voor het kind het beste om niet geboren te worden.
maandag 21 oktober 2019 13:31
Ik heb rond die leeftijd mijn eerste kind gekregen, niet ongepland maar voor de buitenwereld was het wel wat onverwacht. Wij hadden al een langere stabiele relatie maar commentaar was er dus toch wel hier en daar.
Mijn ervaring is dat je je makkelijker aanpast aan veranderingen als je jonger bent, je bent wat flexibeler. Maar vooraf voorspellen hoe je vriend zal zijn als vader of hoe je relatie verder zal gaan kun je niet. Eerst even los van je vriend, wil jij nu moeder worden? Ik heb nu een dochter van bijna 13 en het is leuk dat ik in verhouding nog redelijk jong ben. Heb er absoluut geen spijt van dat ik toen moeder ben worden en mijn man en ik zijn nog steeds samen en hebben daarna nog meer kinderen gekregen. Maar het is natuurlijk wel een verantwoordelijkheid, je kind staat altijd op de eerste plaats. Ook was ik de eerste met een kindje in onze omgeving, daardoor miste ik wel eens aansluiting hoewel dat vanzelf weer is goedgekomen.
Je hebt samen een appartement gekocht dus duidelijk voor elkaar gekozen, jij hebt zelf ook gevoel voor dit kindje en noemt het al je baby, je vriend ziet het zitten om vader te worden en is met 29 niet onverantwoordelijk jong (wellicht volgen er meer in de vriendenkring). Ik zou dat zwaarder laten wegen dan wat de omgeving er van zou kunnen vinden of wat er allemaal mis zou kunnen gaan. Onze levensstijl is ook verandert na de geboorte van ons eerste kind maar dat is eigenlijk heel soepel gegaan en positief. Houden of niet, het is helemaal je eigen keuze. Maar ik wilde toch even mijn eigen ervaring vertellen.
Mijn ervaring is dat je je makkelijker aanpast aan veranderingen als je jonger bent, je bent wat flexibeler. Maar vooraf voorspellen hoe je vriend zal zijn als vader of hoe je relatie verder zal gaan kun je niet. Eerst even los van je vriend, wil jij nu moeder worden? Ik heb nu een dochter van bijna 13 en het is leuk dat ik in verhouding nog redelijk jong ben. Heb er absoluut geen spijt van dat ik toen moeder ben worden en mijn man en ik zijn nog steeds samen en hebben daarna nog meer kinderen gekregen. Maar het is natuurlijk wel een verantwoordelijkheid, je kind staat altijd op de eerste plaats. Ook was ik de eerste met een kindje in onze omgeving, daardoor miste ik wel eens aansluiting hoewel dat vanzelf weer is goedgekomen.
Je hebt samen een appartement gekocht dus duidelijk voor elkaar gekozen, jij hebt zelf ook gevoel voor dit kindje en noemt het al je baby, je vriend ziet het zitten om vader te worden en is met 29 niet onverantwoordelijk jong (wellicht volgen er meer in de vriendenkring). Ik zou dat zwaarder laten wegen dan wat de omgeving er van zou kunnen vinden of wat er allemaal mis zou kunnen gaan. Onze levensstijl is ook verandert na de geboorte van ons eerste kind maar dat is eigenlijk heel soepel gegaan en positief. Houden of niet, het is helemaal je eigen keuze. Maar ik wilde toch even mijn eigen ervaring vertellen.
