Zwanger
alle pijlers
Gevoel van falen na keizersnede
maandag 21 oktober 2019 19:17
Hi allemaal,
Ten eerste wil ik zeggen dat ik een keizersnede geen "makkelijke" manier van bevallen vind en ik geen andere vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt een bepaald gevoel aan wil praten. Het is mijn gevoel wat ik bij mijn eigen bevalling heb overgehouden.
4 weken geleden ben ik met 37 weken ingeleid ivm hoge bloeddruk. Ik kreeg op dinsdagavond een ballonkatheter ingebracht. Die nacht heb ik veel ongesteldheidspijn gehad en vrijwel niet geslapen. De ochtend erna zat de ballon helaas nog vast. Woensdags de hele dag weeen gehar, wat resulteerde in 3cm ontsluiting. Op donderdagochtend zat de ballon er nog steeds in en had ik nog steeds pijn. Ik begon het toen wel zwaar te vinden, omdat het niet opschoot. Om de zoveel uur kwam de gynaecoloog langs om te checken hoe het ging en elke keer zei ze dat ze mn vliezen gingen breken en na 3 mislukte pogingen kwamen ze er pas achter dat mijn placenta deels voor de uitgang lag. Ze hebben mijn placenta geraakt en ik kreeg een bloeding, wat resulteerde in een spoedkeizersnede. Donderdagavond, een half uur na de bloeding werd onze kerngezonde dochter geboren
Maar ik blijf het gevoel van falen houden. Ik heb het gevoel dat ik geen "echte" bevalling heb doorstaan. Ben maar tot 4cm ontsluiting gekomen. Heb geen persweeen gehad. Heb geen zware ontsluitingsweeen gehad. Ook heeft de spoedkeizersnede ervoor gezorgd dat ik een slechte start met baby had, ik was compleet van de wereld en besefte pas na een dag wat er gebeurd was en dat ze er was. Dit is inmiddels helemaal goedgekomen, maar vond ik heel lastig in het begin.
Ik weet niet wat ik met dit topic wil, misschien herkenning? Of gewoon mn verhaal doen. In ieder geval fijn dat ik het kon opschrijven.
Ten eerste wil ik zeggen dat ik een keizersnede geen "makkelijke" manier van bevallen vind en ik geen andere vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt een bepaald gevoel aan wil praten. Het is mijn gevoel wat ik bij mijn eigen bevalling heb overgehouden.
4 weken geleden ben ik met 37 weken ingeleid ivm hoge bloeddruk. Ik kreeg op dinsdagavond een ballonkatheter ingebracht. Die nacht heb ik veel ongesteldheidspijn gehad en vrijwel niet geslapen. De ochtend erna zat de ballon helaas nog vast. Woensdags de hele dag weeen gehar, wat resulteerde in 3cm ontsluiting. Op donderdagochtend zat de ballon er nog steeds in en had ik nog steeds pijn. Ik begon het toen wel zwaar te vinden, omdat het niet opschoot. Om de zoveel uur kwam de gynaecoloog langs om te checken hoe het ging en elke keer zei ze dat ze mn vliezen gingen breken en na 3 mislukte pogingen kwamen ze er pas achter dat mijn placenta deels voor de uitgang lag. Ze hebben mijn placenta geraakt en ik kreeg een bloeding, wat resulteerde in een spoedkeizersnede. Donderdagavond, een half uur na de bloeding werd onze kerngezonde dochter geboren
Maar ik blijf het gevoel van falen houden. Ik heb het gevoel dat ik geen "echte" bevalling heb doorstaan. Ben maar tot 4cm ontsluiting gekomen. Heb geen persweeen gehad. Heb geen zware ontsluitingsweeen gehad. Ook heeft de spoedkeizersnede ervoor gezorgd dat ik een slechte start met baby had, ik was compleet van de wereld en besefte pas na een dag wat er gebeurd was en dat ze er was. Dit is inmiddels helemaal goedgekomen, maar vond ik heel lastig in het begin.
Ik weet niet wat ik met dit topic wil, misschien herkenning? Of gewoon mn verhaal doen. In ieder geval fijn dat ik het kon opschrijven.
maandag 21 oktober 2019 19:43
Wat vervelend dat jij het ook zo hebt ervaren. Hoe is het nu? Ik herken idd alles wat je zegt. Was doodsbang de 1e 2 weken dat ik niks voor haar zou gaan voelen. Maar in week 3 is dat ineens helemaal omgedraaid en "herken" ik haar en voel ik intens veel liefde. Maar lees ook verhalen dat dat maanden kan duren. Hoop dat het bij jou nu goed voelt.Minik schreef: ↑21-10-2019 19:36Echt, ik had dit toen dochter zo jong was precies zo kunnen schrijven. Ze voelde ook gewoon echt niet van mij omdat ze achter een gordijn geboren is en ik het niet echt voelde. Ze zag er anders uit dan ik me had voorgesteld en alles waar ik op had gehoopt qua roze wolk voelde aan als zwart. Maar wat ik hoorde van heel veel andere moeders toen ik erover ging praten: die roze wolk is er ook niet per definitie na een vaginale bevalling. Echt veel vrouwen hebben dan ook even zoiets van ‘wat is dit wurm? Waarom voel ik het niet meteen?’ En dat is dus heel normaal. De liefde is er bij sommige moeders meteen en bij anderen moet het groeien, dat maakt jou geen mindere moeder. En zelf heb ik het wel zo ervaren dat het gewoon echt wat lastiger is om je te hechten als je niet bewust hebt meegemaakt dat je kindje uit jou geboren is. Zijn er foto’s gemaakt tijdens de keizersnede? Dat vond ik wel heel erg helpend namelijk.
Ja er zijn fotos gemaakt tijdens de keizersnede, heeel fijn idd! En mijn man heeft alles tot in detail verteld wat ze deden (voor zover hij kon zien en horen). Was ook erg fijn!
maandag 21 oktober 2019 19:44
Een emotie kun je hebben, zeker. Dus verdriet of wat dan ook snap ik echt. Maar dat dan linken aan ‘ik ben niet echt bevallen’ vind ik onlogisch. Je brein werkt toch ook nog? Dus je kunt jezelf dan toch vertellen dat het weliswaar heftig was en dat je daar flink van ondersteboven bent maar dat falen daar geen onderdeel van is?
maandag 21 oktober 2019 19:44
LaParisienne schreef: ↑21-10-2019 19:32Dankjulliewel. Het laat me idd wel anders doen denken. De gynaecoloog is na de bevalling nog langs gekomen om te vertellen waarom ze de keizersnede hebben uitgevoerd. Blijkbaar was er idd een gevaar voor zowel baby als mij na die bloeding. Dan is het idd heeeel fijn dat er keizersnedes bestaan die ervoor zorgen dat moeder en baby het overleven. Zo heb ik er nog niet echt naar gekeken eigenlijk, hoe naief dat misschien ook is.
Heb over 2 weken nacontrole bij die gyn, zal het nog eens bespreken. Heb het idd ook met huisarts besproken, dat was omdat ik in de 1e 2 weken niet kon genieten van baby en gewoon niet besefte dat zij van mij is. Dat is nu gelukkig helemaal weg, alleen dat gevoel van falen blijft ergens sluimeren. Maar jullie geven al goeie inzichten, dank daarvoor
Er bestaan speciale nagesprekken voor als je met een vervelend gevoel blijft zitten. Dat is anders dan een gesprek na afloop van de ingreep of de controle over twee weken.
Ik heb zelf ervaring met een nagesprek na een behandeling die anders ging dan verwacht en er is meer ruimte en tijd voor uitleg en ook voor het gevoels-aspect. Ik kan het je echt aanraden om zo'n gesprek aan te vragen.
maandag 21 oktober 2019 19:44
Ik heb nog niet alles gelezen. Maar als je een placenta previa hebt dan kan je helemaal niet natuurlijk bevallen. Dus dat heeft niets met falen te maken. Het is zaak dat jullie er beiden ( baby en moeder) gezond doorheen komen.
Sowieso heeft een keizersnee niet met falen te maken. Ik denk dat het vaak qua herstel nog zwaarder is
Sowieso heeft een keizersnee niet met falen te maken. Ik denk dat het vaak qua herstel nog zwaarder is
maandag 21 oktober 2019 19:49
Ja hoor, dat kan je jezelf vertellen. Net als dat je jezelf kunt vertellen dat het helemaal niet erg is dat je geliefde er 5 minnaressen op nahoudt, ik noem maar iets stoms.Malinois schreef: ↑21-10-2019 19:44Een emotie kun je hebben, zeker. Dus verdriet of wat dan ook snap ik echt. Maar dat dan linken aan ‘ik ben niet echt bevallen’ vind ik onlogisch. Je brein werkt toch ook nog? Dus je kunt jezelf dan toch vertellen dat het weliswaar heftig was en dat je daar flink van ondersteboven bent maar dat falen daar geen onderdeel van is?
Een keizersnede is een prachtige uitvinding maar het is geen natuurlijke bevalling. Dus dat je pasgeboren moederbrein dat even in goede context moet zetten snap ik wel.
En daar mag je best een beetje begrip voor hebben.
...
maandag 21 oktober 2019 19:50
Als ik jouw verhaal lees, lees ik niets waarvan ik denk, die vrouw heeft gefaald.
Moeder natuur besloot dat het anders moest en gelukkig waren de deskundigen er optijd bij.
Ik kan mij wel voorstellen dat het veel indruk op je gemaakt heeft. Daarnaast, vier weken is nog maar zo kort. Je lijf is nog aan het herstellen, je hormonen gieren nog door je lijf, alles is nieuw en spannend, je hebt slaap tekort etc.
Probeer van je dochter te genieten! Jullie zijn er beiden nog. En als het je heel hoog blijft zitten, vraag in het ziekenhuis of bij de verloskindige voor nazorg.
Gefeliciteerd
Moeder natuur besloot dat het anders moest en gelukkig waren de deskundigen er optijd bij.
Ik kan mij wel voorstellen dat het veel indruk op je gemaakt heeft. Daarnaast, vier weken is nog maar zo kort. Je lijf is nog aan het herstellen, je hormonen gieren nog door je lijf, alles is nieuw en spannend, je hebt slaap tekort etc.
Probeer van je dochter te genieten! Jullie zijn er beiden nog. En als het je heel hoog blijft zitten, vraag in het ziekenhuis of bij de verloskindige voor nazorg.
Gefeliciteerd
maandag 21 oktober 2019 19:52
maandag 21 oktober 2019 19:53
Ik sta 'gepland' voor een keizersnede in januari, maar ik voel me net zo gelukt als moeder als ik daaraan denk als aan mijn horrorbevalling.
Ik ben erg blij dat ik niet meer hoef te bevallen via de vaginale route (ik noem het expres geen 'natuurlijke bevalling') en verheug me op mijn kinderen.
Ik snap dat de hoeveelheid meningen over keizersnedes en alsof je daar niet voor hoeft te 'lijden' nog steeds doorsijpelen in onze maatschappij, maar je hebt je kind gedragen, je hebt haar in je armen gekregen na de geboorte en je zorgt voor haar zo goed als je kunt.
Dat is moeder zijn, je bent helemaal perfect zoals je bent.
Ik ben erg blij dat ik niet meer hoef te bevallen via de vaginale route (ik noem het expres geen 'natuurlijke bevalling') en verheug me op mijn kinderen.
Ik snap dat de hoeveelheid meningen over keizersnedes en alsof je daar niet voor hoeft te 'lijden' nog steeds doorsijpelen in onze maatschappij, maar je hebt je kind gedragen, je hebt haar in je armen gekregen na de geboorte en je zorgt voor haar zo goed als je kunt.
Dat is moeder zijn, je bent helemaal perfect zoals je bent.
maandag 21 oktober 2019 19:53
Je kan een negatief gevoel overhouden aan je bevalling als je de controle, op wat voor manier dan ook verliest. Je had even niets meer te zeggen over je lijf en dat is heel vervelend.
Zo heb ik echt een rot gevoel overgehouden aan mijn bevalling van 35 minuten. En nee, dat was dus niet fijn, of oh lekker snel er vanaf, maar dat snappen blijkbaar heel weinig mensen.
Vraag een nacontrole gesprek aan en maak het bespreekbaar.
Zo heb ik echt een rot gevoel overgehouden aan mijn bevalling van 35 minuten. En nee, dat was dus niet fijn, of oh lekker snel er vanaf, maar dat snappen blijkbaar heel weinig mensen.
Vraag een nacontrole gesprek aan en maak het bespreekbaar.
maandag 21 oktober 2019 19:53
Ben inmiddels ruim een jaar verder en het gaat nu heel goed. Bij mij was het ook precies twee weken gitzwart en toen van de ene op de andere dag ging het beter. Dat gevoel kwam alsnog, gelukkig!LaParisienne schreef: ↑21-10-2019 19:43Wat vervelend dat jij het ook zo hebt ervaren. Hoe is het nu? Ik herken idd alles wat je zegt. Was doodsbang de 1e 2 weken dat ik niks voor haar zou gaan voelen. Maar in week 3 is dat ineens helemaal omgedraaid en "herken" ik haar en voel ik intens veel liefde. Maar lees ook verhalen dat dat maanden kan duren. Hoop dat het bij jou nu goed voelt.
Ja er zijn fotos gemaakt tijdens de keizersnede, heeel fijn idd! En mijn man heeft alles tot in detail verteld wat ze deden (voor zover hij kon zien en horen). Was ook erg fijn!
Wat net is gezegd: een extra nagesprek heeft mij ook veel geholpen. Ik heb de volledige bevalling als traumatisch ervaren. Dat lag niet eens echt aan de ks, meer aan een totale afwezigheid van communicatie (zkh heeft toegegeven dat er echt grove fouten zijn gemaakt). Mijn wond sprong na een week weer open dus ik moest terug naar het zkh en daar raakte ik volledig in paniek toen ik een arts langs zag lopen die er ook bij de bevalling was. Toen een extra gesprek gehad met die arts, dat heeft veel verduidelijkt en een deel paniek weggenomen.
Toch maanden later met vriendinnen die gingen bevallen heel veel paniekaanvallen gehad. Toen naar een psych geweest die ptss constateerde en daar ben ik door middel van emdr ineens heel snel vanaf gekomen. Straks als ik weer moet bevallen zal er wel weer veel naar boven komen denk ik, maar het echte trauma van toen is wel echt weg.
Geen idee of het voor jou ook traumatisch voelde maar ik heb wel echt geleerd om achteraf dankbaar te zijn voor de ingreep die gedaan is omdat ik nu kan genieten van een prachtig kind. En alles wat jij voelt, mag je voelen. Alleen als het je dagelijks leven in de weg gaat staan, is het goed om erover te praten.
maandag 21 oktober 2019 19:56
Oh ja, wat ik heel erg vond waren de reacties van anderen ‘je was zeker uitgeput’ en dergelijke. Als iemand zoiets zegt, dan probeer ik maar te bedenken dat diegene geen flauw idee heeft waar het over gaat.
Er zijn blijkbaar nog steeds mensen die denken dat je alleen een keizersnede krijgt als je het zelf niet aan kunt. Die mensen bevestigden mijn gevoel van falen alleen maar en heb ik ook zo snel mogelijk vermeden.
Er zijn blijkbaar nog steeds mensen die denken dat je alleen een keizersnede krijgt als je het zelf niet aan kunt. Die mensen bevestigden mijn gevoel van falen alleen maar en heb ik ook zo snel mogelijk vermeden.
maandag 21 oktober 2019 19:57
Minik schreef: ↑21-10-2019 19:53Ben inmiddels ruim een jaar verder en het gaat nu heel goed. Bij mij was het ook precies twee weken gitzwart en toen van de ene op de andere dag ging het beter. Dat gevoel kwam alsnog, gelukkig!
Wat net is gezegd: een extra nagesprek heeft mij ook veel geholpen. Ik heb de volledige bevalling als traumatisch ervaren. Dat lag niet eens echt aan de ks, meer aan een totale afwezigheid van communicatie (zkh heeft toegegeven dat er echt grove fouten zijn gemaakt). Mijn wond sprong na een week weer open dus ik moest terug naar het zkh en daar raakte ik volledig in paniek toen ik een arts langs zag lopen die er ook bij de bevalling was. Toen een extra gesprek gehad met die arts, dat heeft veel verduidelijkt en een deel paniek weggenomen.
Toch maanden later met vriendinnen die gingen bevallen heel veel paniekaanvallen gehad. Toen naar een psych geweest die ptss constateerde en daar ben ik door middel van emdr ineens heel snel vanaf gekomen. Straks als ik weer moet bevallen zal er wel weer veel naar boven komen denk ik, maar het echte trauma van toen is wel echt weg.
Geen idee of het voor jou ook traumatisch voelde maar ik heb wel echt geleerd om achteraf dankbaar te zijn voor de ingreep die gedaan is omdat ik nu kan genieten van een prachtig kind. En alles wat jij voelt, mag je voelen. Alleen als het je dagelijks leven in de weg gaat staan, is het goed om erover te praten.
Tip: vraag of je in een POP poli traject mag. Ik heb ook een ziekenhuisgerelateerde PTSS en de mensen op de POP zijn BRILJANT! Echt, ik ben zo waanzinnig goed geholpen!
maandag 21 oktober 2019 20:03
Dankje voor de tip! Hoe kom ik daarin? Gewoon in het ziekenhuis aan de vk of gyn vragen? Ga volgende week voor t eerst naar het zkh, dus ben benieuwd hoe dat straks voelt. Afspraak met een vk die bij de bevalling van de eerste was, heel benieuwd wat mijn reactie gaat zijn!
maandag 21 oktober 2019 20:07
Minik schreef: ↑21-10-2019 20:03Dankje voor de tip! Hoe kom ik daarin? Gewoon in het ziekenhuis aan de vk of gyn vragen? Ga volgende week voor t eerst naar het zkh, dus ben benieuwd hoe dat straks voelt. Afspraak met een vk die bij de bevalling van de eerste was, heel benieuwd wat mijn reactie gaat zijn!
Ik kreeg via fertiliteit /maatschappelijk werk een doorverwijzing ivm ptss. Ik zou even de afdeling gynaecologie van jouw ziekenhuis bellen en vragen hoe zij de POP poli in hun ziekenhuis invullen. Ik kan het je ECHT aanraden, dankzij het traject is mijn hele PTSS minder geworden . Dat had ik NOOIT verwacht (had al 10x emdr + aanvullende therapie gehad). Je krijgt meer begeleiding, gericht op angst en je bevalling wordt anders voorbereid. Echt op aandringen hoor!
maandag 21 oktober 2019 20:56
Gefeliciteerd met je dochter!
To wat rot dat je er zo’n gevoel van falen aan over hebt gehouden.
Zelf heb ik ook een spoedkeizersnee gehad omdat dochter haar hartslag daalde en ze er ASAP uit moest. Ik heb daar geen seconde me rot over gevoelt. Het enige wat ik dacht is ze moet eruit en hoe boeit me niet.
Zie het zo, je hebt het super goed gedaan en de beslissingen die je nam zijn het beste geweest voor je mooie dochter!
To wat rot dat je er zo’n gevoel van falen aan over hebt gehouden.
Zelf heb ik ook een spoedkeizersnee gehad omdat dochter haar hartslag daalde en ze er ASAP uit moest. Ik heb daar geen seconde me rot over gevoelt. Het enige wat ik dacht is ze moet eruit en hoe boeit me niet.
Zie het zo, je hebt het super goed gedaan en de beslissingen die je nam zijn het beste geweest voor je mooie dochter!
maandag 21 oktober 2019 21:08
Ik heb er 2 gehad en heb dit soort rare gevoelens gelukkig nooit gehad. Ik snap het ook niet.
Als ik geen keizersnedes had gehad was het allemaal nogal gevaarlijk voor kind en mij geweest qua bevallen.
Hoezo is het dan falen om te kiezen voor een veel lager risico op blijvende schade voor je kind en jezelf?
Ik kan echt helemaal niks met dit soort verkozen dramagevoelens van vrouwen. Sorry.
Als ik geen keizersnedes had gehad was het allemaal nogal gevaarlijk voor kind en mij geweest qua bevallen.
Hoezo is het dan falen om te kiezen voor een veel lager risico op blijvende schade voor je kind en jezelf?
Ik kan echt helemaal niks met dit soort verkozen dramagevoelens van vrouwen. Sorry.
maandag 21 oktober 2019 21:21
Ik herken je gevoel deels. Na al zeer veer bevallingen begeleid te hebben, ging ik het eindelijk zelf ervaren en daar keek ik echt naar uit.
Ook een inleiding bij 37 weken ivm HELLP en een placentaloslating bij 6 cm, spoedkeizersnede onder narcose, dochter na 3 dagen voor het eerst bewust gezien en mogen vasthouden, geen foto's van de bevalling.
Maar ik voelde het niet als falen, maar flink balen (understatement) hoe het was gelopen.
De hechting met mijn dochter is helemaal goed gegaan en we hebben een ijzersterke band (ze is inmiddels 8 jaar).
De 2e is weer met een keizersnede geboren, geen spoed maar gepland, maar toch weer stress ivm onverwachte complicaties.
In het begin heb ik het nog wel moeilijk gehad bij bevallingen die in mijn ogen volgens het boekje gingen en dat die vrouwen dan toch heel erg klaagden.
Inmiddels is ook dat gevoel weg en kan ik rationeel bedenken dat iedere vrouw in haar eigen referentiekader denkt.
Maar als ik jouw verhaal lees vind ik niet dat jij hebt gefaald, maar wel de hulpverleners!
Inleiden met een placenta die deels voor de uitgang ligt?! Wat een levensgevaarlijke fout!
Natuurlijk hebben ze dat niet express gedaan en als ze het eerder hadden gezien een keizersnede in rust gedaan, maar jeetje wat fijn dat alles goed is afgelopen.
Knuffel maar lekker veel met haar en praat van je af, komt wel goed met jullie.
Ook een inleiding bij 37 weken ivm HELLP en een placentaloslating bij 6 cm, spoedkeizersnede onder narcose, dochter na 3 dagen voor het eerst bewust gezien en mogen vasthouden, geen foto's van de bevalling.
Maar ik voelde het niet als falen, maar flink balen (understatement) hoe het was gelopen.
De hechting met mijn dochter is helemaal goed gegaan en we hebben een ijzersterke band (ze is inmiddels 8 jaar).
De 2e is weer met een keizersnede geboren, geen spoed maar gepland, maar toch weer stress ivm onverwachte complicaties.
In het begin heb ik het nog wel moeilijk gehad bij bevallingen die in mijn ogen volgens het boekje gingen en dat die vrouwen dan toch heel erg klaagden.
Inmiddels is ook dat gevoel weg en kan ik rationeel bedenken dat iedere vrouw in haar eigen referentiekader denkt.
Maar als ik jouw verhaal lees vind ik niet dat jij hebt gefaald, maar wel de hulpverleners!
Inleiden met een placenta die deels voor de uitgang ligt?! Wat een levensgevaarlijke fout!
Natuurlijk hebben ze dat niet express gedaan en als ze het eerder hadden gezien een keizersnede in rust gedaan, maar jeetje wat fijn dat alles goed is afgelopen.
Knuffel maar lekker veel met haar en praat van je af, komt wel goed met jullie.
maandag 21 oktober 2019 21:33
Herkenbaar, mijn eerste bevalling (7 jaar geleden) is geëindigd in een spoedkeizersnede, verdenking foetale nood bij 4 cm ontsluiting. Bloedafname om te checken hoe het ging was mislukt, waarna het direct een keizersnede werd. Dit was erg traumatisch en ik heb hierbij ook nooit het gevoel gehad bevallen te zijn of kraamvrouw te zijn geweest.
Mijn tweede bevalling (5 jaar geleden)is een vaginale bevalling geweest. Dit was pijnlijk, maar wel fijn om mee te maken. Herstel ging ook goed, en ook het gevoel dat ik het toch kan was overweldigend. Hierna durfde ik nog een derde keer aan....
Derde bevalling (3 maanden geleden) weer spoedkeizersnede. Echter hierbij wel meer inspraak kunnen hebben. Ontsluiting vorderde niet, waardoor ik al zei o dit wordt een keizersnede. toen nog 30 minuten gekregen om de ontsluiting verder te laten gaan. Maar helaas niet gelukt. Ondertussen dipte zijn hartslag, en werd toch tot een keizersnede besloten.
Op de ok was zijn hartslag helemaal weggevallen.
Hij is uiteindelijk geboren met apgar 6, en heeft wat zuurstof nodig gehad. Maar gelukkig is alles goed gekomen.
Mijn 3de bevalling heeft ervoor gezorgd dat ik nu pas (na 7 jaar!) Niet meer het gevoel van falen heb van mijn eerste bevalling. Nu pas snap ik wat er gebeurd is, en dat het niet anders gekund had.
Ik denk dat de manier van communicatie heel belangrijk is tijdens een bevalling. Als je niet goed snapt waardoor bepaalde beslissingen gemaakt worden kan dit later een gevoel geven als falen. Ook de woorden maar je kind is toch gezond, en jij bent gezond dus wat zeur je werken daar niet aan mee. Het is jou gevoel en dat mag.
Echter is het wel belangrijk om erover te praten. Het gevoel moet je niet gaan opbreken. Maar wel met mensen die jr in je waarde laten, en niet met die dooddoeners komen....
Mijn tweede bevalling (5 jaar geleden)is een vaginale bevalling geweest. Dit was pijnlijk, maar wel fijn om mee te maken. Herstel ging ook goed, en ook het gevoel dat ik het toch kan was overweldigend. Hierna durfde ik nog een derde keer aan....
Derde bevalling (3 maanden geleden) weer spoedkeizersnede. Echter hierbij wel meer inspraak kunnen hebben. Ontsluiting vorderde niet, waardoor ik al zei o dit wordt een keizersnede. toen nog 30 minuten gekregen om de ontsluiting verder te laten gaan. Maar helaas niet gelukt. Ondertussen dipte zijn hartslag, en werd toch tot een keizersnede besloten.
Op de ok was zijn hartslag helemaal weggevallen.
Hij is uiteindelijk geboren met apgar 6, en heeft wat zuurstof nodig gehad. Maar gelukkig is alles goed gekomen.
Mijn 3de bevalling heeft ervoor gezorgd dat ik nu pas (na 7 jaar!) Niet meer het gevoel van falen heb van mijn eerste bevalling. Nu pas snap ik wat er gebeurd is, en dat het niet anders gekund had.
Ik denk dat de manier van communicatie heel belangrijk is tijdens een bevalling. Als je niet goed snapt waardoor bepaalde beslissingen gemaakt worden kan dit later een gevoel geven als falen. Ook de woorden maar je kind is toch gezond, en jij bent gezond dus wat zeur je werken daar niet aan mee. Het is jou gevoel en dat mag.
Echter is het wel belangrijk om erover te praten. Het gevoel moet je niet gaan opbreken. Maar wel met mensen die jr in je waarde laten, en niet met die dooddoeners komen....
maandag 21 oktober 2019 21:53
Wat naar voor je dat dit gevoel zo overheerst. Ik heb zelf vier keizersnedes gehad waarvan de eerste bijna 15 jaar geleden en de laatste vier maanden terug.
Bij de eerste een lange moeizame bevalling gehad maar dochter kwam er maar niet uit. Het bleek simpel weg niet te passen. Ze werd met een spoedkeizersnede geboren. Op het nagesprek zei de arts: ‘als we geen keizersnede hadden gedaan, waren jij en je kindje dood geweest.’ Ik schrok er zichtbaar van. Ze legde toen uit dat ze het zo bot zei omdat ze gedachten waaronder falen uit mijn hoofd wilde halen.
Met andere woorden: er zijn veel vrouwen die dat, net als jij, zo ervaren.
Verder heb ik bij de laatste keizersnede een gezinsvriendelijke keizersnede gehad. Ik zag mijn dochter geboren worden doordat het scherm werd weggehaald en ik mocht haar de hele tijd bij me houden. Dit heeft een enorm verschil gemaakt bij de hechting. Ik zat bij haar op een roze wolk. Bij de oudste dochter duurde dat ook weken.
Hoop dat mijn ervaringen je geruststellen. Het is ok om van alles te voelen. En je bent er niet alleen in. Bovendien is er veel aan te doen door erover te praten.
Bij de eerste een lange moeizame bevalling gehad maar dochter kwam er maar niet uit. Het bleek simpel weg niet te passen. Ze werd met een spoedkeizersnede geboren. Op het nagesprek zei de arts: ‘als we geen keizersnede hadden gedaan, waren jij en je kindje dood geweest.’ Ik schrok er zichtbaar van. Ze legde toen uit dat ze het zo bot zei omdat ze gedachten waaronder falen uit mijn hoofd wilde halen.
Met andere woorden: er zijn veel vrouwen die dat, net als jij, zo ervaren.
Verder heb ik bij de laatste keizersnede een gezinsvriendelijke keizersnede gehad. Ik zag mijn dochter geboren worden doordat het scherm werd weggehaald en ik mocht haar de hele tijd bij me houden. Dit heeft een enorm verschil gemaakt bij de hechting. Ik zat bij haar op een roze wolk. Bij de oudste dochter duurde dat ook weken.
Hoop dat mijn ervaringen je geruststellen. Het is ok om van alles te voelen. En je bent er niet alleen in. Bovendien is er veel aan te doen door erover te praten.
maandag 21 oktober 2019 22:13
Ik ben altijd weer verbaasd dat iemand zich zoveel aantrekt van wat een ander zegt. Wat kan jou dat schelen. Laat lekker kletsen.Minik schreef: ↑21-10-2019 19:56Oh ja, wat ik heel erg vond waren de reacties van anderen ‘je was zeker uitgeput’ en dergelijke. Als iemand zoiets zegt, dan probeer ik maar te bedenken dat diegene geen flauw idee heeft waar het over gaat.
Er zijn blijkbaar nog steeds mensen die denken dat je alleen een keizersnede krijgt als je het zelf niet aan kunt. Die mensen bevestigden mijn gevoel van falen alleen maar en heb ik ook zo snel mogelijk vermeden.
dinsdag 22 oktober 2019 09:31
Gefeliciteerd met je kindje!
Ik snap dat je verdrietig bent dat het een keizersnede is geworden in plaats van een vaginale bevalling. Met falen heeft het helemaal niets te maken. Als er geen keizersnede was gedaan hadden jij en je kind de bevalling misschien niet overleefd. Falen wekt ook de indruk dat jij iets had kunnen doen waardoor het anders was gelopen. En dat is niet zo.
Mijn eerste kind is met een keizersnede geboren bij 32 weken. Ik had niets te kiezen, heb geen enkele wee gehad en mijn kindje werd na de geboorte meteen meegenomen. Ik heb hem pas de volgende dag voor het eerst vast kunnen houden. Ik ben heel lang heel verdrietig geweest dat ik geen vaginale bevalling had gehad en alles wat normaal gesproken bij de geboorte van je kind hoort. Je mag daar ook gewoon verdriet om hebben.
Inmiddels weet ik dat er heel veel vrouwen zijn bij wie de bevalling niet gaat zoals ze hadden verwacht en gehoopt. Dus je bent echt niet de enige die zich zo voelt... Misschien helpt dat een beetje.
Om de band met je kindje te versterken kan het heel erg helpen om met je blote baby (wel een luiertje aan
) op je blote huid lekker in bed te gaan liggen. Dat lichaamscontact, huid-op-huid is heel fijn voor jullie allebei.
Ik snap dat je verdrietig bent dat het een keizersnede is geworden in plaats van een vaginale bevalling. Met falen heeft het helemaal niets te maken. Als er geen keizersnede was gedaan hadden jij en je kind de bevalling misschien niet overleefd. Falen wekt ook de indruk dat jij iets had kunnen doen waardoor het anders was gelopen. En dat is niet zo.
Mijn eerste kind is met een keizersnede geboren bij 32 weken. Ik had niets te kiezen, heb geen enkele wee gehad en mijn kindje werd na de geboorte meteen meegenomen. Ik heb hem pas de volgende dag voor het eerst vast kunnen houden. Ik ben heel lang heel verdrietig geweest dat ik geen vaginale bevalling had gehad en alles wat normaal gesproken bij de geboorte van je kind hoort. Je mag daar ook gewoon verdriet om hebben.
Inmiddels weet ik dat er heel veel vrouwen zijn bij wie de bevalling niet gaat zoals ze hadden verwacht en gehoopt. Dus je bent echt niet de enige die zich zo voelt... Misschien helpt dat een beetje.
Om de band met je kindje te versterken kan het heel erg helpen om met je blote baby (wel een luiertje aan
) op je blote huid lekker in bed te gaan liggen. Dat lichaamscontact, huid-op-huid is heel fijn voor jullie allebei.
dinsdag 22 oktober 2019 09:37
Oh, trouwens: ik heb mijn dochter na mijn vaginale bevalling niet vast kunnen houden omdat ik met vliegende vaart naar OK werd gereden. Ik heb haar pas na 4 uur vast kunnen houden en eigenlijk kon ik haar niet eens echt vasthouden want ik had geen kracht in mijn armen. Tegen die tijd sliep ze ook voor bijna 24 uur, waardoor ik haar eigenlijk alleen maar in haar bedje heb gezien. Even ter relativering van jouw 'slechte start' met haar. Het gebeurt vaker.
dinsdag 22 oktober 2019 14:47
Hier een geplande C-section en ik heb mij daar nooit echt moeilijk of rot over gevoeld. Toen mijn gyn aangaf dat ik, in mijn specifieke geval blijvend incontinent zou kunnen raken bij een vaginale bevalling was dat voor mij genoeg reden om niet alsnog die vaginale bevalling te wensen. En een vriendin vertelde mij ook over de ontlasting- urine en totaalruptuur verhalen van een vaginale bevalling waardoor de charme er bij mij ook wel vanaf ging 
Het was even schakelen destijds en de boekjes over hypnobirthing heb ik maar weggedaan (want ik had die optie voor ogen), maar uiteindelijk is het veel belangrijker dat de bevalling voor moeder en kind tot een goed einde wordt gebracht en of dat nou vaginaal of via 'the sunroof' gaat, is mij om het even en zie dit niet als falen. Je hebt 9 maanden je kind gedragen, je hebt leven op de wereld kunnen zetten... je bent moeder TO. Well done!
Moest trouwens wel lachen om mijn dochter (net 2) die naar mijn litteken van de c-section keek toen we in bad gingen. "Mummy is broken" zei ze
Het was even schakelen destijds en de boekjes over hypnobirthing heb ik maar weggedaan (want ik had die optie voor ogen), maar uiteindelijk is het veel belangrijker dat de bevalling voor moeder en kind tot een goed einde wordt gebracht en of dat nou vaginaal of via 'the sunroof' gaat, is mij om het even en zie dit niet als falen. Je hebt 9 maanden je kind gedragen, je hebt leven op de wereld kunnen zetten... je bent moeder TO. Well done!
Moest trouwens wel lachen om mijn dochter (net 2) die naar mijn litteken van de c-section keek toen we in bad gingen. "Mummy is broken" zei ze
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
