Zwanger
alle pijlers
Ik vind zwanger zijn echt helemaal niets aan :(
zondag 31 maart 2019 om 10:56
Ik weet dat ik heel verdrietig was van de miskraam, en ik ben super blij dat het ons zo snel weer gegund is maar.. Ik vind de zwangerschap, tot nu toe (12 weken) echt geen ene moer aan.
Ik ben een stukje ouder dan mijn vriendinnen en die vinden het allemaal super leuk voor mij, maar zijn er zelf nog helemaal niet mee bezig.
Ik ben zelf vooral heel erg moe, daardoor haak ik bij voorbaat of al vroeg af. Maar ik heb ook niet meer zoveel lol in het samen komen. Er zijn vaak veel alcohol en sigaretten bij gemoeid en ik mag dat uiteraard niet ivm de zwangerschap, ik vind het ook nog eens vervelend om me heen (de sigarettenrook). Dus blijf ik weg, en ben ik alleen of met mijn vriend.
Al met al, had ik het vooral wat rooskleuriger ingezien, en het valt me wat tegen. Ik vind het moeilijk om dat uit te spreken omdat je een soort van verplicht bent blij te zijn.
Ik ben een stukje ouder dan mijn vriendinnen en die vinden het allemaal super leuk voor mij, maar zijn er zelf nog helemaal niet mee bezig.
Ik ben zelf vooral heel erg moe, daardoor haak ik bij voorbaat of al vroeg af. Maar ik heb ook niet meer zoveel lol in het samen komen. Er zijn vaak veel alcohol en sigaretten bij gemoeid en ik mag dat uiteraard niet ivm de zwangerschap, ik vind het ook nog eens vervelend om me heen (de sigarettenrook). Dus blijf ik weg, en ben ik alleen of met mijn vriend.
Al met al, had ik het vooral wat rooskleuriger ingezien, en het valt me wat tegen. Ik vind het moeilijk om dat uit te spreken omdat je een soort van verplicht bent blij te zijn.
zondag 31 maart 2019 om 11:50
Goed woord.Juffiejuf schreef: ↑31-03-2019 11:48Zwanger zijn is ook een stuk minder leuk als iedereen je wil laten geloven! Een kind laten groeien vond ik uitputtend en door de hormonen was ik een echte pregzilla. Dus ook voor pa was het niet echt een groot feest.
Je gevoelens schieten alle kanten op en dat vond ik vreselijk. Maar na de bevalling waren we wel erg blij met het resultaat. Sterkte!
Ik had daar dan weer geen last van. Maar bij zat om mij heen ook weer wel. Hormonen zijn een raar ding.
zondag 31 maart 2019 om 11:54
Oké... Moeten.. Moeten... MogenLucifer2018 schreef: ↑31-03-2019 11:49Van wie moeten ze dat? En lijkt me nogal moeilijk, ze komen helaas niet door de DHL aangeleverd.
zondag 31 maart 2019 om 11:57
zondag 31 maart 2019 om 11:59
Eerste zwangerschap vond ik heerlijk, de tweede vond ik verschrikkelijk. Het verschilt enorm per zwangerschap, daarom zijn sommige mensen zo blij, die voelen dat waarschijnlijk ook echt. Maar er zijn genoeg vrouwen die het niks vinden.
Bij de tweede was ik constant moe en was ik ontzettend snel geirriteerd en down. En baalde ik dat ik niet gewoon mijn eigen dingen kon doen, dat mijn carrière weer een jaar stil stond, dat mijn lichaam uitdijde, dat ik niet kon sporten. Dingen die ik bij de eerste helemaal niet zo ervaarde.
Nog 6 maanden TO, accepteer dat je je mag voelen zoals je je voelt. Je kan er ook simpelweg niets aan veranderen!
Bij de tweede was ik constant moe en was ik ontzettend snel geirriteerd en down. En baalde ik dat ik niet gewoon mijn eigen dingen kon doen, dat mijn carrière weer een jaar stil stond, dat mijn lichaam uitdijde, dat ik niet kon sporten. Dingen die ik bij de eerste helemaal niet zo ervaarde.
Nog 6 maanden TO, accepteer dat je je mag voelen zoals je je voelt. Je kan er ook simpelweg niets aan veranderen!
zondag 31 maart 2019 om 12:05
Ook ik vond zwanger zijn echt heel stom. Natuurlijk is het best bijzonder om die baby in je buik te voelen en als ik nu foto’s terug zie dan vind ik het ook bijzonder on die buik te zien. Maar die 9 maanden lang vond ik het overwegend stom.
Ook de eerste 2 maanden met baby vond ik stom.
Helaas geen roze wolk dus. Mag van mij dan ook best gezegd worden.
Ook de eerste 2 maanden met baby vond ik stom.
Helaas geen roze wolk dus. Mag van mij dan ook best gezegd worden.
zondag 31 maart 2019 om 12:12
Ik vond het eerste trimester van mijn zwangerschap niets aan (daarna gelukkig wel). Ik was vreselijk moe en ook nog eens misselijk. Ik vond het ook nog heel onwerkelijk omdat ik de baby nog niet voelde schoppen en je nog niets zag. Tijdens het tweede trimester ging de vermoeidheid weg en kreeg ik veel meer energie, toen begon ik het leuk te vinden. Ik hoor van veel vriendinnen dat ze het eerste trimester het zwaarst vonden. Dus dit gevoel hoeft niet 9 maanden lang zo te zijn.
zondag 31 maart 2019 om 12:24
Madeliefjees schreef: ↑31-03-2019 12:00En waarom roken die vriendinnen bij een zwangere vrouw? Vind dat nogal aso.
Dus als ik in de kroeg naar buiten ga om een sigaretje te roken en er komt een zwangere vrouw bij staan, moet ik mijn sigaret uitdoen?
Je kunt ook overdrijven.
zondag 31 maart 2019 om 12:49
De eerste 12 weken zijn ook niet de leukste. Al die kwaaltjes, je mag niks en zo onzeker of alles wel goed gaat. Je moet er gewoon even doorheen. Ik was ineens ook een saaie muts geworden; bij etentjes haak ik vroegtijdig af als ik überhaupt al puf heb om te komen. Hiervoor was ik altijd de gangmaker op feestjes, nu vind ik er allemaal niets meer aan.
Gaat allemaal vanzelf over. Ik ben nu 13 weken en het ergste is nu wel voorbij zo lijkt het. Nu heb ik het idee dat het tenminste ook al wat opschiet. Het tweede trimester ben je vast niet zo passief.
Gaat allemaal vanzelf over. Ik ben nu 13 weken en het ergste is nu wel voorbij zo lijkt het. Nu heb ik het idee dat het tenminste ook al wat opschiet. Het tweede trimester ben je vast niet zo passief.
zondag 31 maart 2019 om 12:52
Nou, laten we nu ook niet doorslaan naar de andere kant. Ik vond zwanger zijn echt heel bijzonder en voelde me top. Zou het zo nog een keer willen meemaken, inclusief bevalling. Neemt niet weg dat het voor anderen de hel kan zijn, maar dit vind ik wel heel zwart-wit.
zondag 31 maart 2019 om 12:54
Dit, het is gewoon voor iedereen verschillend en per zwangerschap ( en zelfs per trimester) verschillend.Poppy_del_Rio schreef: ↑31-03-2019 12:52Nou, laten we nu ook niet doorslaan naar de andere kant. Ik vond zwanger zijn echt heel bijzonder en voelde me top. Zou het zo nog een keer willen meemaken, inclusief bevalling. Neemt niet weg dat het voor anderen de hel kan zijn, maar dit vind ik wel heel zwart-wit.
Als vrouwen elkaar gewoon gunnen om beiden te mogen voelen zou het heel fijn zijn.
zondag 31 maart 2019 om 12:59
Ik vind het soms wel leuk om zwangeren te pesten en te zeggen dat je de eerste twintig weken cadeau krijgt. Zo heb ik dat ook echt ervaren. Je bent wel moe en blegh in het begin, maar dat is nog niets vergeleken met harde buiken, je organen in de knel, de hele dag maagzuur, soms ineens messteken in je rug of vagina, en meer van zulks.
zondag 31 maart 2019 om 13:03
Ik ben bang dat mijn vroegere gpb op dit moment ook niet helpt. Ik heb veel moeite met eten en last van mn suiker, dus als ik er nog meer gratis bij krijg, dan houden we het zeker bij 1 kindMinkeDeWit schreef: ↑31-03-2019 12:59Ik vind het soms wel leuk om zwangeren te pesten en te zeggen dat je de eerste twintig weken cadeau krijgt. Zo heb ik dat ook echt ervaren. Je bent wel moe en blegh in het begin, maar dat is nog niets vergeleken met harde buiken, je organen in de knel, de hele dag maagzuur, soms ineens messteken in je rug of vagina, en meer van zulks.
.
zondag 31 maart 2019 om 13:05
zondag 31 maart 2019 om 13:06
Ik kijk ook niet fijn terug op mijn zwangerschap. Ja, ik was blij en dankbaar dat ik snel zwanger was. En lichamelijk had ik een goede zwangerschap. Wel veel aangekomen en stuitligging en keizersnede.
Maar het was een emotionele tijd, met gierende hormonen, sterfgevallen in mijn directe omgeving, enkele jonge, mij dierbare mensen zijn overleden in die tijd. Ik was tegelijk met mijn beste vriendin zwanger, zij verloor haar kind met 25 weken. Er kwam zó veel verdriet op mijn pad. Ik wist niet meer hoe ik me moest voelen, was eigenlijk voortdurend verdrietig en opstandig. Ook het feit dat ik me als zwangere een soort van publiek bezit voelde, wakkerde mijn opstandigheid aan.
Ik was door alles ook regelmatig bang. Dat er nog iemand zou overlijden. Mijn man bijvoorbeeld, of één van mijn ouders. Dan zouden ze het kind nooit kennen. Daar kon ik me echt gek mee maken.
To, het gaat over. Het duurt niet eeuwig. Laat gewoon toe wat je voelt, je bent echt niet de enige.
Maar het was een emotionele tijd, met gierende hormonen, sterfgevallen in mijn directe omgeving, enkele jonge, mij dierbare mensen zijn overleden in die tijd. Ik was tegelijk met mijn beste vriendin zwanger, zij verloor haar kind met 25 weken. Er kwam zó veel verdriet op mijn pad. Ik wist niet meer hoe ik me moest voelen, was eigenlijk voortdurend verdrietig en opstandig. Ook het feit dat ik me als zwangere een soort van publiek bezit voelde, wakkerde mijn opstandigheid aan.
Ik was door alles ook regelmatig bang. Dat er nog iemand zou overlijden. Mijn man bijvoorbeeld, of één van mijn ouders. Dan zouden ze het kind nooit kennen. Daar kon ik me echt gek mee maken.
To, het gaat over. Het duurt niet eeuwig. Laat gewoon toe wat je voelt, je bent echt niet de enige.
zondag 31 maart 2019 om 13:07
Hier zwanger van de tweede ( alweer 24 weken), maar ik blijf het gewoon afzien vinden.
Bij de eerste kon ik echt helemaal niets met opmerkingen in de trant van ' geniet ervan'. Hoezo genieten? Leuk joh, tot 20 weken ziek zijn, daarna maagzuur wat me 's nachts wakker hield + bijkomend overgeven in de nacht en zo opgezwollen zijn door al het vocht, dat ik geen normale schoenen meer aan kon. Zo leuk, dat zwanger zijn..
Zwanger zijn was een noodzakelijk kwaad, net zoals ik dat vond van bevallen ( al viel me dat achteraf 100% mee!). Daarna waren alle klachten over.
Nu dus zwanger van de tweede en ik kan me nu soms een heel klein beetje voorstellen wat sommige vrouwen leuk vinden aan zwanger zijn. Niet dat ik me nu beter voel dan bij de eerste, de klachten zijn wel anders, maar niet minder. Ik denk dat door afleiding van mijn rondlopende dreumes ervoor zorgt dat ik minder aandacht kan geven aan dat hele zwanger gebeuren en soms word ik overvallen door een schopje, wat me dan wel een fijn en bijzonder gevoel geeft. Ik sta hier nu ook meer bij stil, omdat het mogelijk de laatste keer is dat ik dit meemaak.
Maar verder, maagzuur is alweer behoorlijk aanwezig, samen met het bijkomende overgeven, misselijk zijn in de avond en nacht. Overdag gaat het prima, het zijn de nachten die me opbreken. En dat terwijl mijn dreumes een voorbeeldige slaper is, het is nu al de baby die me wakker houdt
Gelukkig nog geen overmatig vocht vasthouden en ook in kilo's nog niet zoveel aangekomen als bij de eerste. Maar het trekt een behoorlijke wissel op me, lichamelijk zeker.
Ik ben vreselijk dankbaar dat ik straks hopelijk 2 gezonde kinderen heb. Dat doet alleen niets af aan het feit dat ik me lichamelijk zwaar ruk voel. En dan gaat het niet om het missen van bepaald eten of drinken, gewoon het normaal functioneren van je lichaam.
Bij de eerste kon ik echt helemaal niets met opmerkingen in de trant van ' geniet ervan'. Hoezo genieten? Leuk joh, tot 20 weken ziek zijn, daarna maagzuur wat me 's nachts wakker hield + bijkomend overgeven in de nacht en zo opgezwollen zijn door al het vocht, dat ik geen normale schoenen meer aan kon. Zo leuk, dat zwanger zijn..
Zwanger zijn was een noodzakelijk kwaad, net zoals ik dat vond van bevallen ( al viel me dat achteraf 100% mee!). Daarna waren alle klachten over.
Nu dus zwanger van de tweede en ik kan me nu soms een heel klein beetje voorstellen wat sommige vrouwen leuk vinden aan zwanger zijn. Niet dat ik me nu beter voel dan bij de eerste, de klachten zijn wel anders, maar niet minder. Ik denk dat door afleiding van mijn rondlopende dreumes ervoor zorgt dat ik minder aandacht kan geven aan dat hele zwanger gebeuren en soms word ik overvallen door een schopje, wat me dan wel een fijn en bijzonder gevoel geeft. Ik sta hier nu ook meer bij stil, omdat het mogelijk de laatste keer is dat ik dit meemaak.
Maar verder, maagzuur is alweer behoorlijk aanwezig, samen met het bijkomende overgeven, misselijk zijn in de avond en nacht. Overdag gaat het prima, het zijn de nachten die me opbreken. En dat terwijl mijn dreumes een voorbeeldige slaper is, het is nu al de baby die me wakker houdt
Gelukkig nog geen overmatig vocht vasthouden en ook in kilo's nog niet zoveel aangekomen als bij de eerste. Maar het trekt een behoorlijke wissel op me, lichamelijk zeker. Ik ben vreselijk dankbaar dat ik straks hopelijk 2 gezonde kinderen heb. Dat doet alleen niets af aan het feit dat ik me lichamelijk zwaar ruk voel. En dan gaat het niet om het missen van bepaald eten of drinken, gewoon het normaal functioneren van je lichaam.
chantilly21_2 wijzigde dit bericht op 31-03-2019 13:10
10.15% gewijzigd
