Zwanger
alle pijlers
Jeetje... nog steeds "balen" van geslacht baby
vrijdag 28 juli 2017 21:29
Hi allemaal,
Ik ben momenteel 9 maanden zwanger van mijn 2e dochter. Laat ik beginnen met het feit dat ik super super super blij ben dat mijn meisje gezond is, dat dat mij meer waard is dan wat dan ook.
Maaarrrr.....
Ik baal nog steeds dat ik weer een meisje krijg. Dat gevoel had ik bij mijn eerste zwangerschap ook al, maar dat gevoel ging toen veel sneller weg. En nu mijn meisje er is, al 3 jaar in ons leven, zou ik nooit meer zonder haar kunnen en willen. Ze is werkelijk mijn alles.
Bij mijn eerste zwangerschap kwam het voorgevoel voor een jongen deels omdat mijn vriend dat ook heel graag wou. Ook Ik wou hem graag een zoon schenken. Maar ik heb mij ook altijd voorgesteld met een jongen. Ik ben zelf niet zo'n meisje-meisje.
Ik probeer nu al 9 maanden te achterhalen waarom het gevoel zo sterk is maar ben er nog steeds niet achter.
Behalve dat ik minder hoef te kopen omdat we alles al hebben voor een meisje is er ook totaal geen drang. Het voelt niet bijzonder. Dat valt ook andere wel op helaas.
Iedere afspraak bij de gynaecoloog zegt ze weer heel blij "heeeeel duidelijk een meisje" en ik doe maar alsof ik blij ben maar t voelt alsof ze t mes nog een keer omdraaien.
Vrienden van ons zijn ook weer zwanger en krijgen nu (hun 2e) wel een jongen. Dat hebben we net te horen gekregen. En gelijk ben ik weer van slag. Ik hoopte zo dat ook zij weer een meisje kregen, maar dat hoopte ik alleen maar voor mezelf. Omdat ik wist dat ik t moeilijk zou krijgen als t nieuws anders bleek te zijn. Mega echoistisch!!!
Wat ik wil met mijn verhaal? Ik hoef geen verwijten oid. Ik ben benieuwd of er meer meiden zijn die dit gevoel herkennen? En of zij om die reden voor een 2e, 3e of 4e kindje zijn gegaan, in de "hoop" op toch dat ene geslacht?
Ik ben zo boos, teleurgesteld en verdrietig in mezelf dat ik dit gevoel heb. Ik wil er zo graag van af! Ik blijf me ook dagelijks wel 100x verontschuldigen to die kleine in mijn buik, want ik wil niet dat zij ooit het gevoel krijgt dat mama een jongen wou.
Ik ben momenteel 9 maanden zwanger van mijn 2e dochter. Laat ik beginnen met het feit dat ik super super super blij ben dat mijn meisje gezond is, dat dat mij meer waard is dan wat dan ook.
Maaarrrr.....
Ik baal nog steeds dat ik weer een meisje krijg. Dat gevoel had ik bij mijn eerste zwangerschap ook al, maar dat gevoel ging toen veel sneller weg. En nu mijn meisje er is, al 3 jaar in ons leven, zou ik nooit meer zonder haar kunnen en willen. Ze is werkelijk mijn alles.
Bij mijn eerste zwangerschap kwam het voorgevoel voor een jongen deels omdat mijn vriend dat ook heel graag wou. Ook Ik wou hem graag een zoon schenken. Maar ik heb mij ook altijd voorgesteld met een jongen. Ik ben zelf niet zo'n meisje-meisje.
Ik probeer nu al 9 maanden te achterhalen waarom het gevoel zo sterk is maar ben er nog steeds niet achter.
Behalve dat ik minder hoef te kopen omdat we alles al hebben voor een meisje is er ook totaal geen drang. Het voelt niet bijzonder. Dat valt ook andere wel op helaas.
Iedere afspraak bij de gynaecoloog zegt ze weer heel blij "heeeeel duidelijk een meisje" en ik doe maar alsof ik blij ben maar t voelt alsof ze t mes nog een keer omdraaien.
Vrienden van ons zijn ook weer zwanger en krijgen nu (hun 2e) wel een jongen. Dat hebben we net te horen gekregen. En gelijk ben ik weer van slag. Ik hoopte zo dat ook zij weer een meisje kregen, maar dat hoopte ik alleen maar voor mezelf. Omdat ik wist dat ik t moeilijk zou krijgen als t nieuws anders bleek te zijn. Mega echoistisch!!!
Wat ik wil met mijn verhaal? Ik hoef geen verwijten oid. Ik ben benieuwd of er meer meiden zijn die dit gevoel herkennen? En of zij om die reden voor een 2e, 3e of 4e kindje zijn gegaan, in de "hoop" op toch dat ene geslacht?
Ik ben zo boos, teleurgesteld en verdrietig in mezelf dat ik dit gevoel heb. Ik wil er zo graag van af! Ik blijf me ook dagelijks wel 100x verontschuldigen to die kleine in mijn buik, want ik wil niet dat zij ooit het gevoel krijgt dat mama een jongen wou.
zaterdag 29 juli 2017 00:44
Dat is maar de vraag hoor, of ze hier lachend op terugkijkt. En het is al helemaal de vraag of dochterlief hierom kan lachen. Zeker als ze na de bevalling lekker doorgaat met balen, zodanig dat haar kind het misschien wel gaat merken.Marilynne schreef: ↑29-07-2017 00:35Oja; en de tip om met een therapaut of gynaecoloog (helemaal die laatste, dat is gewoon een medisch beroep!!) vind ik persoonlijk een beetje overdreven. Soms lijkt het tegenwoordig alsof men bij elk zuchtje tegenwind of teleurstelling in het leven een psych nodig heeft om daarmee te delen Hoezo? Je baalt ergens behoorlijk van, soit, kan gebeuren. Praat er over met je man of een goede vriendin, of zet je gevoelens op papier. Of lees eens wat topics op dit forum door over stellen bij wie het sowieso heel moeilijk is een kindje te krijgen. Helpt vast ook on de boel flink te relativeren! Als je 80 bent kijk je hier lachtend op terug..! Ik zeg dit ook omdat je in je je posts op mij niet over komt als een labiel persoon die straks je 2e dochter gaat verwaarlozen! Dan zou het weer iets anders zijn...
Wat Kia zegt, ze heeft niet even wat tijd nodig om te wennen aan het idee. Het is al bijna een half jaar geleden en ze kan het niet aan dat anderen wel een zoon krijgen. Ik vind dat zorgelijk. Zorgelijk genoeg om het eens op zijn minst aan iemand voor te leggen.
Maar heel knap dat jij zo snel ziet dat het om te lachen is.
zaterdag 29 juli 2017 08:05
Bendoline schreef: ↑28-07-2017 22:24Dat ik schreef "hem een zoon schenken" is niet middeleeuws bedoeld. Ik kan mij voorstellen dat een vader ook graag een zoon zou willen. Om datzelfde te ervaren als ik kan/heb met mijn dochter. Dezelfde manier van doen/denken/interesses delen/typische manier van mannen dingen doen of denken. Wij zijn toch anders van elkaar. Mannen zullen nooit 100% vrouwen logica begrijpen en vice versa (en gelukkig maar!).
Het is al eerder geschreven, maar jij KUNT hem geen zoon of dochter schenken. Het is juist andersom (alhoewel schenken gewoon totaal niet op zijn plaats is hier): het is jouw man die ervoor gezorgd heeft dat het een meisje is.
Echt, denk even na: jij hebt twee X-chromosomen, dus jij bepaalt echt helemaal niets in het geslacht. Jouw man heeft in die zin de troeven in handen, hij heeft X en Y, dus hij is de bron van de bepaling van het geslacht.
Doordat je het toch maar schenken blijft noemen (terwijl dat dus totaal niet klopt) sta je jezelf toe om er op die manier over te blijven denken en daar weer gevoelens over te krijgen, daar moet je echt mee kappen. Gevoel is gevoel uiteraard, maar benoem de zaken wel zoals ze zijn.
En dit. Je gebruikt je man om je gevoelens te verklaren/rechtvaardigen. Stop met hem zaken toe te dichten die bij jóu liggen, neem verantwoording voor je eígen gevoelens.
s-groot wijzigde dit bericht op 29-07-2017 08:28
16.34% gewijzigd
zaterdag 29 juli 2017 08:17
Dat is inderdaad ouderwets, sterker nog: achterhaald. Bij trouwen kun je gewoon kiezen voor welke naam je houdt dan wel aanneemt, dus de naam van jouw vriend kan ook via dochters doorgegeven worden.
Haha, zul je zien: neemt jouw zoon de naam van zijn vriendin aan en krijgt hun kind haar naam... weg met je garantie en je stamboom
.
zaterdag 29 juli 2017 08:28
Ik ben misschien nog wel meer in shock (oké dat is overdreven) van het feit dat blijkbaar anno 2017 het 'schenken van een jongen' aan je partner, nog steeds als de enige mogelijkheid wordt gezien om de stamboom voort te zetten (en de stamboom van de vrouw dan??), dan van het feit dat TO teleurgesteld is. Allemachtig. Blijkbaar staan voor sommigen jongens toch nog net even hoger in aanzien dan meisjes ofzoiets.
zaterdag 29 juli 2017 08:42
en @KiaOhra:SallySpectra schreef: ↑29-07-2017 00:44Dat is maar de vraag hoor, of ze hier lachend op terugkijkt. En het is al helemaal de vraag of dochterlief hierom kan lachen. Zeker als ze na de bevalling lekker doorgaat met balen, zodanig dat haar kind het misschien wel gaat merken.
Wat Kia zegt, ze heeft niet even wat tijd nodig om te wennen aan het idee. Het is al bijna een half jaar geleden en ze kan het niet aan dat anderen wel een zoon krijgen. Ik vind dat zorgelijk. Zorgelijk genoeg om het eens op zijn minst aan iemand voor te leggen.
Maar heel knap dat jij zo snel ziet dat het om te lachen is.
Tjah, ik lees de posts allemaal iets minder dramatisch dan jullie
Ik lees letterlijk: ' ik baal dan ook niet van het feit dat ik een gezond meisje draag maar ik baal van mijn gevoel dat ik erbij heb.' Dus volgens mij iemand die het gevoel dat ze nu heeft heel goed los kan zien van het reeele meisje dat eraan komt, en dat zal alleen maar meer worden als ze geboren is lijkt mij.
En ja, dat gevoel houd bij Bendoline misschien lang aan en is misschien ook wat sterker dan bij anderen, dat heb je soms, de één bij andere dingen dan een ander. We zijn nou eenmaal geen puur rationele wezens die letterlijk een knop om kunnen zetten ofzo.
Als ik bendoline was zou het ook zeker eens aan iemand voorleggen en erover praten. Mijn comment ging erover waarom dat gelijk een professioneel iemand moet zijn...Ik denk dat als je er op die manier aandacht aan gaat geven je het alleen maar groter maakt voor jezelf. Maar prima natuurlijk als mensen dat wel graag willen of vinden dat een ander het zelfs zou moeten.
En 'het is om te lachen', nope, not my words. Dat is weer net wat anders dan op 80-jarige leeftijd ergens lachend op terugkijken. Maar dat soort nuances gaan wellicht op papier en zeker op een openbaar forum verloren. Hoewel ik zeker wel voor een stuk meer relativering ben dan uit jullie posts blijkt!
zaterdag 29 juli 2017 09:01
Heb twee dochters. Een ervan is toch echt een papa's kindje: hij snapt haar vaak beter dan ik en doet veel leuke dingen met haar (ik trouwens ook hoor). Geslacht is geen garantie dat het kind meer op papa of mama lijkt/ op 1 lijn ligt.
Overigens is mijn andere dochter niet gezond.. maar ik neem aan dat je zelf ook wel snapt hoe gezegend je bent als je twee gezonde kinderen weet af te leveren..
Overigens is mijn andere dochter niet gezond.. maar ik neem aan dat je zelf ook wel snapt hoe gezegend je bent als je twee gezonde kinderen weet af te leveren..
zaterdag 29 juli 2017 09:21
Dit! Misschien helpt dit stukje wel om bij jezelf te relativeren? Misschien is het een soort 'schuldgevoel' dat jij hem geen zoon kon schenken, terwijl het niet eens in jouw handen ligt. Noch in die van hem overigens, want niemand weet welke spermacel het snelst is natuurlijk.S-Groot schreef: ↑29-07-2017 08:05Het is al eerder geschreven, maar jij KUNT hem geen zoon of dochter schenken. Het is juist andersom (alhoewel schenken gewoon totaal niet op zijn plaats is hier): het is jouw man die ervoor gezorgd heeft dat het een meisje is.
Echt, denk even na: jij hebt twee X-chromosomen, dus jij bepaalt echt helemaal niets in het geslacht. Jouw man heeft in die zin de troeven in handen, hij heeft X en Y, dus hij is de bron van de bepaling van het geslacht.
Doordat je het toch maar schenken blijft noemen (terwijl dat dus totaal niet klopt) sta je jezelf toe om er op die manier over te blijven denken en daar weer gevoelens over te krijgen, daar moet je echt mee kappen. Gevoel is gevoel uiteraard, maar benoem de zaken wel zoals ze zijn.
En dit. Je gebruikt je man om je gevoelens te verklaren/rechtvaardigen. Stop met hem zaken toe te dichten die bij jóu liggen, neem verantwoording voor je eígen gevoelens.
Praten met de gyn vind ik wel een goeie, zij kent je natuurlijk iets beter dan wij op het forum en misschien kan zij je geruststellen hierin. Je gaat er toch heen, dus waarom bespreek je het niet een keer tijdens een consult?
zaterdag 29 juli 2017 09:28
Nee hoor. Ik vind oprecht allebei leuk.
Natte tosti..
zaterdag 29 juli 2017 10:07
Haha ja hoor
heb zelf van allebei 1. Dochters is oudste en zei het toen ook. Beetje zelfspot kan geen kwaad
zaterdag 29 juli 2017 10:22
Ik weet ook niet of dit werkt. Als ik even naar mezelf kijk: ik was na 6/7 maanden zwanger. Dat is niet lang, maar ook niet kort (vind ik). Op het moment dat je redelijk snel zwanger bent en je gaat naar het moment waarop je er achter kan komen wat het wordt, sta je er niet meer bij stil dat er een heleboel andere mensen zó met je zouden willen ruilen omdat het zwanger worden bij hen niet zo soepel gaat.
Als jij er 2 jaar over doet ( ik noem maar wat) dan ben je inderdaad al lang blij dat je überhaupt zwanger bent, dan zal het je waarschijnlijk niks uitmaken wat het wordt, als het maar gezond is.
Ik denk dat de meeste mensen toch stiekem wel een voorkeur hebben, maar het blijft toch een beetje taboe.
Neemt overigens niet weg, dat ik mijzelf er echt wel van bewust ben, dat een gezonde baby niet vanzelfsprekend is. Heb genoeg nare verhalen gehoord en gelezen, Maargoed, ik kan natuurlijk alleen maar voor mezelf spreken.
zaterdag 29 juli 2017 10:25
Ik heb nooit een (stiekeme) voorkeur gehad. Ben in het gelukkige "bezit" van twee gezonde jongens.
Toen ik zwanger was van de tweede kreeg ik vaak de opmerking: "het is vast een meisje!"
Tja, kan. Maar het maakte mij gewoon niet uit.
Daarom kan ik dergelijke topics als dit echt niet begrijpen. Je wil een kind, je krijgt een kind, maar je gevoel is er niet tevreden mee.
Zeer bijzonder......
Iemand anders zei het al, een bezoekje aan de psycholoog is dan in mijn optiek geen overbodige luxe.
Toen ik zwanger was van de tweede kreeg ik vaak de opmerking: "het is vast een meisje!"
Tja, kan. Maar het maakte mij gewoon niet uit.
Daarom kan ik dergelijke topics als dit echt niet begrijpen. Je wil een kind, je krijgt een kind, maar je gevoel is er niet tevreden mee.
Zeer bijzonder......
Iemand anders zei het al, een bezoekje aan de psycholoog is dan in mijn optiek geen overbodige luxe.
zaterdag 29 juli 2017 10:39
Kom op. Relativeer een beetje zeg. Stel je eens voor dat dit tweede kindje nooit was gelukt of misschien de eerste ook wel niet. Of dat dit kindje alles behalve gezond zou zijn. Dat zou pas erg zijn! Tel je zegeningen.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
zaterdag 29 juli 2017 11:19
Toen ik zwanger was van de eerste wist ik voor mijn gevoel zeker dat het een jongentje was want ik zag mijzelf ook niet vlechten en tutten
. En ja hoor! Een meisje. Toen raakte ik zwanger van de 2e en wist zeker dat het nu wel een jongentje was... En ja hoor.. een meisje.
Ik kon mij niet voorstellen 2 meiden te hebben. Maar ik zou niet anders willen.
Mijn oudste is alleen qua geslacht een meisje want wil geen jurken aan en is stoer.
De tweede is een ballerina.
Ik vind het echt wel bij mij passen allebei.
Het is ook niet twee keer hetzelfde want het ene meisje lijkt echt niet op het andere meisje.
Ik vind het echt heel leuk nu. En wil nooit een jongen. Als ik die jongentjes zie heb je daar veel meer geduld voor nodig en kosten ze veel meer energie.
Ik heb het er maar makkelijk mee.
. En ja hoor! Een meisje. Toen raakte ik zwanger van de 2e en wist zeker dat het nu wel een jongentje was... En ja hoor.. een meisje.
Ik kon mij niet voorstellen 2 meiden te hebben. Maar ik zou niet anders willen.
Mijn oudste is alleen qua geslacht een meisje want wil geen jurken aan en is stoer.
De tweede is een ballerina.
Ik vind het echt wel bij mij passen allebei.
Het is ook niet twee keer hetzelfde want het ene meisje lijkt echt niet op het andere meisje.
Ik vind het echt heel leuk nu. En wil nooit een jongen. Als ik die jongentjes zie heb je daar veel meer geduld voor nodig en kosten ze veel meer energie.
Ik heb het er maar makkelijk mee.
zaterdag 29 juli 2017 12:01
Ik vind dit ook wel erg ver gaan. Ik had ook een flinke voorkeur voor een meisje, dat omdat ik al een jongetje heb en we een meisje zijn verloren tijdens de zwangerschap. Ik wilde dat zo graag nog een keer meemaken. Ik was zo bang voor teleurstelling dat ik mezelf tot de geslachtsecho had ingesteld op nog een jongetje. We krijgen dus een meisje en ik moest zelfs even wennen, want ik zag al helemaal twee jongetjes voor me. 
Maar ik weet zeker dat op wat vlagen van teleurstelling na dat ik hartstikke blij was geweest met twee jongetjes. Ik kan mij echt niet voorstellen dat ik 9 maanden zwanger zou kunnen zijn van een gezond kind en er dan nog zo enorm mee kan zitten. Ik snap ook niet wat er dan in je om gaat als je zwanger word? Je weet toch dat het 50/50 is en volgens mij is de kans op één geslacht zelfs ietsje groter als je er al één of meer van dat geslacht hebt.
Maarja misschien zijn het gewoon de hormonen en ben je er helemaal overheen zodra ze er is. Anders zou ik snel naar de huisarts gaan en er over praten met iemand.
Maar ik weet zeker dat op wat vlagen van teleurstelling na dat ik hartstikke blij was geweest met twee jongetjes. Ik kan mij echt niet voorstellen dat ik 9 maanden zwanger zou kunnen zijn van een gezond kind en er dan nog zo enorm mee kan zitten. Ik snap ook niet wat er dan in je om gaat als je zwanger word? Je weet toch dat het 50/50 is en volgens mij is de kans op één geslacht zelfs ietsje groter als je er al één of meer van dat geslacht hebt.
Maarja misschien zijn het gewoon de hormonen en ben je er helemaal overheen zodra ze er is. Anders zou ik snel naar de huisarts gaan en er over praten met iemand.
zaterdag 29 juli 2017 12:20
Ik zag mijzelf ook meer als jongensmoeder. Vooral omdat ik met twee broers ben opgegroeid en dus helemaal geen meisje-meisje ben. Daarnaast had ik tijdens mijn jeugd een vrij koele band met mijn moeder, ik kende een leuke moeder-dochterband alleen van mijn beste vriendin. Dus, jongensmoeder. Ik zag het helemaal voor me.
En toen kregen we een meisje. Toegegeven, ik heb er een paar dagen mee gezeten. Vanwege die koele band met mijn eigen moeder. Het had één gesprek nodig met mijn man en met mijn beste vriendin. Die beiden zeiden dat ik het verschil kon maken en ik mijn moeder niet ben. En dat klopt! Dochter en ik hebben een heel leuke, warme band samen. Ik ben zo ontzettend trots een rolmodel te mogen zijn van dit meisje, en tevens haar grote vriendin. En ook haar vrouw blijkbaar want ze vertelt al de hele week dat ze met mij wil trouwen.
Toen ze net één was werd ik weer zwanger. En toen hoopte ik stiekem dat het géén jongen meer zou worden, maar of ik nog een meisje er bij zou krijgen. En die kreeg ik!
Nu heb ik twee lieve, prachtig mooie dochters en is deze vermeende jongensmoeder een heel gelukkige meisjesmoeder geworden. 
Ik denk dus dat je je niet blind moet staren op wat je in gedachten had, maar juist iets moois moet maken met wat op je pad komt.
Oh, en die jongenskleren die koop ik nu voor de zoon van mijn beste vriend.
Maar stiekem blijkt jurkjes en rokjes kopen voor mijn meisje-meisje veel leuker.
En toen kregen we een meisje. Toegegeven, ik heb er een paar dagen mee gezeten. Vanwege die koele band met mijn eigen moeder. Het had één gesprek nodig met mijn man en met mijn beste vriendin. Die beiden zeiden dat ik het verschil kon maken en ik mijn moeder niet ben. En dat klopt! Dochter en ik hebben een heel leuke, warme band samen. Ik ben zo ontzettend trots een rolmodel te mogen zijn van dit meisje, en tevens haar grote vriendin. En ook haar vrouw blijkbaar want ze vertelt al de hele week dat ze met mij wil trouwen.
Toen ze net één was werd ik weer zwanger. En toen hoopte ik stiekem dat het géén jongen meer zou worden, maar of ik nog een meisje er bij zou krijgen. En die kreeg ik!
Nu heb ik twee lieve, prachtig mooie dochters en is deze vermeende jongensmoeder een heel gelukkige meisjesmoeder geworden. Ik denk dus dat je je niet blind moet staren op wat je in gedachten had, maar juist iets moois moet maken met wat op je pad komt.
Oh, en die jongenskleren die koop ik nu voor de zoon van mijn beste vriend.
Maar stiekem blijkt jurkjes en rokjes kopen voor mijn meisje-meisje veel leuker.
zaterdag 29 juli 2017 12:33
zaterdag 29 juli 2017 12:51
Ik heb je topic in de meeleesmodus gevolgd lieve Flip.
Natuurlijk kan ik me niet geheel inleven in hoe je je voelt, maar dit zal enorm steken lijkt me.
zaterdag 29 juli 2017 13:04
Ik kan me niet voorstellen wat jullie allemaal al hebben mee moeten maken, maar kan me wel voorstellen dat jij heel boos wordt van dit soort topics.
Zoals ik eerder al zei, is een gezonde baby helaas niet vanzelfsprekend, maar vergeten mensen dat soms nog wel eens denk ik?
Anyway, ik denk dat het goed is al to inderdaad met iemand gaat praten.
zaterdag 29 juli 2017 13:10
Tja TO. Het is wel een luxeprobleem hè. Beetje relativeringsvermogen kan geen kwaad hoor.
Als je naar je dochter kijkt, ben je je dan zo bewust van dat ze een meisje is? Ik kijk nooit zo naar mensen. Ik ben me wel vaag bewust van of ik een man/vrouw of jongen/meisje voor me heb, net zoals haarkleur ofzo. Maar verder ben ik daar niet mee bezig in het dagelijks leven. Mijn zoon vind ik ook geen wandelend piemeltje ofzo (nou wandelt hij ook nog niet maar goed
).
Als je al een kind hebt zou je toch juist moeten weten dat een kind zoveel méér is dan een geslacht, lijkt me.
Als je naar je dochter kijkt, ben je je dan zo bewust van dat ze een meisje is? Ik kijk nooit zo naar mensen. Ik ben me wel vaag bewust van of ik een man/vrouw of jongen/meisje voor me heb, net zoals haarkleur ofzo. Maar verder ben ik daar niet mee bezig in het dagelijks leven. Mijn zoon vind ik ook geen wandelend piemeltje ofzo (nou wandelt hij ook nog niet maar goed
). Als je al een kind hebt zou je toch juist moeten weten dat een kind zoveel méér is dan een geslacht, lijkt me.
