KID bij hetero stel

Na een lang ziekenhuis traject ivm onze kinderwens, weten we nu waarom het al die tijd maar niet wilde lukken: mijn man is onvruchtbaar. Het ziekenhuis stelde de optie KID (zaaddonor) voor als manier om onze kinderwens toch te vervullen. Nu zijn we allebei al een tijdje aan het zoeken, maar vinden het erg lastig om ervaringsverhalen te vinden van mensen die in hetzelfde schuitje hebben gezeten. De meeste verhalen op internet zijn van lesbische stellen of alleenstaande moeders, maar wij kunnen ons daar toch niet zo goed mee identificeren. Als je een relatie hebt met een vrouw, of geen relatie hebt, dan weet je bij voorbaat al dat je geen kind van je eigen partner kan krijgen. Jarenlang tevergeefs proberen zwanger te worden, de ene klap na de andere te verduren krijgen, dat soort dingen maak je dan niet mee. Het moeten accepteren dat je kindje nooit op je man zal lijken, voor hem dat hij 'geen echte man' is (zo ervaart hij dat, wat ik ook zeg). Dat je ooit met zoiets te maken krijgt, voor zo'n keuze staat, dat is iets wat volgens mij niemand zich van tevoren kan voorstellen.

Mijn vraag is dus: zijn er hier op het forum mannen of vrouwen die hier ervaring mee hebben? Die wat meer kunnen vertellen over het KID traject, en dan voornamelijk dus de emotionele kant ervan. Hoe maak je die beslissing, wat weeg je mee en wat niet? En, als het kindje er al is: hoe vaak sta je er nu echt bij stil, dat het kindje van een donor is? Is het pijnlijk als mensen daar opmerkingen over maken ('Goh, hij lijkt niet echt op zijn vader he'), of kan je daar dan wel om lachen?

We krijgen overigens ook begeleiding hierin vanuit het ziekenhuis, maar zijn toch benieuwd naar hoe anderen dit ervaren (hebben).