Zwanger
alle pijlers
Kletsgroepje twijfel over kinderwens
vrijdag 9 april 2021 08:49
Ik hoop dat we hier een kletsgroepje kunnen starten met dames (en heren) die net als ik twijfelen over of ze kinderen willen of niet.
Het is in 'het echte leven' toch een beladen onderwerp, en daarom lijkt het mij fijn hier gedachten te kunnen uitwisselen, horen hoe anderen met hun twijfels omgaan, en bijv. ook hoe je er samen met je partner of je omgeving over praat of juist niet.
Het hoeft allemaal niet super actief, maar als we af en toe hier even bij elkaar in kunnen checken, even je hart luchten als er iets gebeurd is, of gewoon even gezellig bijpraten, dat lijkt me wel wat.
Het is in 'het echte leven' toch een beladen onderwerp, en daarom lijkt het mij fijn hier gedachten te kunnen uitwisselen, horen hoe anderen met hun twijfels omgaan, en bijv. ook hoe je er samen met je partner of je omgeving over praat of juist niet.
Het hoeft allemaal niet super actief, maar als we af en toe hier even bij elkaar in kunnen checken, even je hart luchten als er iets gebeurd is, of gewoon even gezellig bijpraten, dat lijkt me wel wat.
vrijdag 9 april 2021 08:51
Ik ben zelf begin 30, en heb een stabiele relatie met mijn partner, goede baan etc. Mijn gevoel zegt soms dat een kindje leuk zou zijn, maar tegelijkertijd weet ik niet of ik mijn vrijheid zo wil inperken. Veel van mijn vrienden krijgen nu kinderen, daarom zit de twijfel nu ook steeds sterker weer in mijn hoofd.
vrijdag 9 april 2021 09:01
Herkenbaar! Ik ben zelf 'nog' maar 28, dus aan de ene kant heb ik het gevoel dat ik nog alle tijd heb maar aan de andere kant zou ik zo graag nu een duidelijke voorkeur hebben en duidelijke keuze willen maken.
Ik twijfel gewoon erg over de impact van een kindje op ons leven, en wat jij ook benoemt het inperken van mijn vrijheid. Ik heb nog zoveel leuke reisplannen en we houden van spontane acties maar met een kind is dat toch allemaal niet zo makkelijk meer.
Bijkomstigheid is ook dat mijn vriend "niet per se" kinderen wil. Hij zegt dat hij het wel wil als ik het graag wil maar dat het anders niet hoeft van hem, maar ja ik twijfel zelf ook.. Hoe zit dat bij jou? Hoe staat jouw vriend erin?
Ik twijfel gewoon erg over de impact van een kindje op ons leven, en wat jij ook benoemt het inperken van mijn vrijheid. Ik heb nog zoveel leuke reisplannen en we houden van spontane acties maar met een kind is dat toch allemaal niet zo makkelijk meer.
Bijkomstigheid is ook dat mijn vriend "niet per se" kinderen wil. Hij zegt dat hij het wel wil als ik het graag wil maar dat het anders niet hoeft van hem, maar ja ik twijfel zelf ook.. Hoe zit dat bij jou? Hoe staat jouw vriend erin?
vrijdag 9 april 2021 09:12
Bij twijfel niet inhalen!
Ik ben reuze blij met mijn kinderen en ik had ook een sterke kinderwens maar realiseer je wel dat een kind inderdaad een gigantische (in mijn ogen, heel fijne) invloed heeft op je leven!
Helaas hebben wij ook een kind wat zorgintensief is, dan wordt de invloed niet minder maar zeker ook niet altijd leuker.
Wat ik wil met deze post: aangeven dat het geweldig kan zijn maar ook dat je je niet “zomaar” over moet laten halen door een geromantiseerd beeld.
Succes met jullie overwegingen. En wat de keuze ook wordt, het is jullie keuze en die is goed.
Ik ben reuze blij met mijn kinderen en ik had ook een sterke kinderwens maar realiseer je wel dat een kind inderdaad een gigantische (in mijn ogen, heel fijne) invloed heeft op je leven!
Helaas hebben wij ook een kind wat zorgintensief is, dan wordt de invloed niet minder maar zeker ook niet altijd leuker.
Wat ik wil met deze post: aangeven dat het geweldig kan zijn maar ook dat je je niet “zomaar” over moet laten halen door een geromantiseerd beeld.
Succes met jullie overwegingen. En wat de keuze ook wordt, het is jullie keuze en die is goed.
vrijdag 9 april 2021 09:21
Ik had helemaal geen sterke kinderwens, of hooguit pleegzorg, maar ik heb er nu alsnog twee. Ik heb tot en met de bevalling getwijfeld, maar toen ze er eenmaal waren was het leuk. Natuurlij mijmer ik ook nog wel eens over hoe het geweest zou zijn zonder, of wat ik dan nu gedaan zou hebben, waar ik zou wonen, maar onder de streep vind ik het een goede keuze.
Wat biekoe zegt werkt voor mij andersom: bij twijfel doen. Als ik niet twijfel wil ik het gewoon niet, als ik ergens aan twijfel betekent dat dat ik vooral beren op de weg zie. Het ligt er dus ook helemaal aan hoe je zelf in elkaar steekt.
En lang niet iedereen heeft òf een kinderwens òf helemaal geen kinderwens. Heel veel mensen zitten er een beetje tussenin. 50/50, 30/70, 60/40 ish. Als dat voor jou ook zo is, is het eigenlijk een voordeel. Dat betekent dat je waarschijnlijk zowel met als zonder kind wel gelukkig zal zijn.
Wat biekoe zegt werkt voor mij andersom: bij twijfel doen. Als ik niet twijfel wil ik het gewoon niet, als ik ergens aan twijfel betekent dat dat ik vooral beren op de weg zie. Het ligt er dus ook helemaal aan hoe je zelf in elkaar steekt.
En lang niet iedereen heeft òf een kinderwens òf helemaal geen kinderwens. Heel veel mensen zitten er een beetje tussenin. 50/50, 30/70, 60/40 ish. Als dat voor jou ook zo is, is het eigenlijk een voordeel. Dat betekent dat je waarschijnlijk zowel met als zonder kind wel gelukkig zal zijn.
vrijdag 9 april 2021 09:24
Super herkenbaar dit! Ik heb ook nog jaren de tijd (ben nu net 30..) en ik hoef het dus niet perse nu te weten. Maar omdat het zo'n grote impact op je hele leven heeft, zou ik het zo graag nu wel wetenlindaapinda schreef: ↑09-04-2021 09:01Herkenbaar! Ik ben zelf 'nog' maar 28, dus aan de ene kant heb ik het gevoel dat ik nog alle tijd heb maar aan de andere kant zou ik zo graag nu een duidelijke voorkeur hebben en duidelijke keuze willen maken.
al weet ik nu zeker dat ik het over 5 jaar wil, dat klinkt al zoveel rustgevender. Ik ben soms ook wel jaloers op vrouwen die al hun hele leven zeker weten kinderen te willen. Zo lekker duidelijk. Heb jij in het verleden wel het gevoel gehad dat je het zeker wist, of was je er eerder nog niet mee bezig?Oh dat lijkt me wel lastig ja, dat hij zijn keuze bij jou legt. Kan me voorstellen dat dat een extra gevoel van druk geeft. Zijn jullie al lang samen?lindaapinda schreef: ↑09-04-2021 09:01Bijkomstigheid is ook dat mijn vriend "niet per se" kinderen wil. Hij zegt dat hij het wel wil als ik het graag wil maar dat het anders niet hoeft van hem, maar ja ik twijfel zelf ook.. Hoe zit dat bij jou? Hoe staat jouw vriend erin?
Mijn vriend en ik zeiden de afgelopen jaren allebei 'nu niet, wie weet later, wie weet ook niet'. Ik ben recent ietsje opgeschoven naar 'misschien ja', hij zit nog steeds op 50:50. Anderzijds is het ook wel zo dat hij een beetje is zoals de jouwe: hij maakt niet zo snel een echte keuze, hij heeft wel voorkeuren maar hij beweegt ook wel graag met mij mee.
vrijdag 9 april 2021 09:27
Heel lief dat je dit zegt! Je laatste zin is wel een goede, en stelt me ook wel gerust eigenlijk.elein schreef: ↑09-04-2021 09:21En lang niet iedereen heeft òf een kinderwens òf helemaal geen kinderwens. Heel veel mensen zitten er een beetje tussenin. 50/50, 30/70, 60/40 ish. Als dat voor jou ook zo is, is het eigenlijk een voordeel. Dat betekent dat je waarschijnlijk zowel met als zonder kind wel gelukkig zal zijn.
Ik ben denk ik wel een beetje zoals jij, ik blijf altijd redenen zien om te twijfelen. En op een gegeven moment hak ik dan maar de knoop door en ben ik blij met mijn keuze. Maar dat voelt toch anders bij bijv. verhuizen of baankeuze, dan bij een kind..
vrijdag 9 april 2021 09:33
Ik ben 39 en heb de afgelopen 10 jaar alle kanten van het kinderwensspectrum wel gezien. Ik heb de uitersten van 'ik-moet-en-zal-een-kind' of 'never-nooit-niet' gehad, maar alles daartussen wel.
Man en ik hebben het ook geprobeerd, en dat is nooit gelukt. Ik weet tot op de dag van vandaag niet wat ik daar nu van vind. Ik voel me niet thuis in het ongewenst kinderloos-verhaal, maar ook niet in het blij-kindvrij-verhaal. Wij zijn gestopt met proberen, mede omdat ik dus niet helemaal zeker weet of ik wel echt wil én omdat ik mezelf wat oud vind worden én omdat er bij iedere mislukte poging toch teleurstelling is. Maar soms twijfel ik nog of we niet tóch nog een of een paar pogingen moeten doen.
Moraal van het verhaal: voor mij is er nooit een 'nu weet ik het'-moment geweest. Ik geloof ook in die schaal die elein noemt, met daarop aanvullend dat je plek op die schaal dus niet statisch is. Het ene moment zat ik op 90-10 en dan weer op 40-60, en dan weer op 10-90. Niet in een dag, maar wel gedurende de vruchtbare jaren. Ik kijk soms wel uit naar de overgang, dan hoef ik in elk geval niet meer te twijfelen.
Man en ik hebben het ook geprobeerd, en dat is nooit gelukt. Ik weet tot op de dag van vandaag niet wat ik daar nu van vind. Ik voel me niet thuis in het ongewenst kinderloos-verhaal, maar ook niet in het blij-kindvrij-verhaal. Wij zijn gestopt met proberen, mede omdat ik dus niet helemaal zeker weet of ik wel echt wil én omdat ik mezelf wat oud vind worden én omdat er bij iedere mislukte poging toch teleurstelling is. Maar soms twijfel ik nog of we niet tóch nog een of een paar pogingen moeten doen.
Moraal van het verhaal: voor mij is er nooit een 'nu weet ik het'-moment geweest. Ik geloof ook in die schaal die elein noemt, met daarop aanvullend dat je plek op die schaal dus niet statisch is. Het ene moment zat ik op 90-10 en dan weer op 40-60, en dan weer op 10-90. Niet in een dag, maar wel gedurende de vruchtbare jaren. Ik kijk soms wel uit naar de overgang, dan hoef ik in elk geval niet meer te twijfelen.
vrijdag 9 april 2021 09:36
Mijn kinderwens was ook niet heel actief aanwezig. Man wilde wel heel graag. Op enig moment ging ik nadenken hoe ik mijn leven over 20/30/40 jaar zie en daar hoorden toch echt kinderen bij. Zonder voelde "leeg". Dat hielp mij met een meer rationele beslissing om voor een kind te gaan.
Inmiddels 32 weken zwanger, hormonaal en dromerig over de toekomst Al weet ik niet of er ooit een tweede gaat komen. Ik sta er open in, we zien wel.
Inmiddels 32 weken zwanger, hormonaal en dromerig over de toekomst
Al weet ik niet of er ooit een tweede gaat komen. Ik sta er open in, we zien wel.
vrijdag 9 april 2021 09:42
Bij mij is het heel vaak een trigger dat ik opeens een soort jaloezie steekje voel bij anderen. Ik woonde heerlijk waar ik woonde, ook als anderen huizen kochten, en opeens kocht een collega een huis en dacht ik: bah! Bij kinderen ging het hetzelfde: vriendinnen kregen kinderen, prima, leuk voor jullie, en toen ik 34 ish was kondigde iemand een zwangerschap aan, en dacht ik: meh, ik wou dat vertellen. Nog voor ik het rationeel door had. Toen sloeg natuurlijk net zo hard weer twijfel toe, maar uiteindelijk leek het wel een leuk nieuw avontuur, dus toen toch maarAnneSanneAnne schreef: ↑09-04-2021 09:27Ik ben denk ik wel een beetje zoals jij, ik blijf altijd redenen zien om te twijfelen. En op een gegeven moment hak ik dan maar de knoop door en ben ik blij met mijn keuze. Maar dat voelt toch anders bij bijv. verhuizen of baankeuze, dan bij een kind..
Als ik 'bij twijfel niet doen' zou aanhangen zou ik nog steeds bij m'n ouders wonen en nu op mijn bed zitten met een half ingevuld profielkeuze formulier
vrijdag 9 april 2021 11:20
Heel interessant om jouw verhaal te lezen. Stoppen met anticonceptie en zien wat er gebeurt klinkt ergens wel fijn, maar wat jij zegt over dat je dan toch teleurstelling hebt kan ik me ook goed voorstellen. En lastig dat de twijfel dan alsnog ergens blijft knagen.katkaatje schreef: ↑09-04-2021 09:33Ik ben 39 en heb de afgelopen 10 jaar alle kanten van het kinderwensspectrum wel gezien. Ik heb de uitersten van 'ik-moet-en-zal-een-kind' of 'never-nooit-niet' gehad, maar alles daartussen wel.
Man en ik hebben het ook geprobeerd, en dat is nooit gelukt. Ik weet tot op de dag van vandaag niet wat ik daar nu van vind. Ik voel me niet thuis in het ongewenst kinderloos-verhaal, maar ook niet in het blij-kindvrij-verhaal. Wij zijn gestopt met proberen, mede omdat ik dus niet helemaal zeker weet of ik wel echt wil én omdat ik mezelf wat oud vind worden én omdat er bij iedere mislukte poging toch teleurstelling is. Maar soms twijfel ik nog of we niet tóch nog een of een paar pogingen moeten doen.
Moraal van het verhaal: voor mij is er nooit een 'nu weet ik het'-moment geweest. Ik geloof ook in die schaal die elein noemt, met daarop aanvullend dat je plek op die schaal dus niet statisch is. Het ene moment zat ik op 90-10 en dan weer op 40-60, en dan weer op 10-90. Niet in een dag, maar wel gedurende de vruchtbare jaren. Ik kijk soms wel uit naar de overgang, dan hoef ik in elk geval niet meer te twijfelen.
Ik hoorde in een podcast ook over een stel dat besloot de anticonceptie de deur uit te doen en te zien wat er zou gebeuren, omdat ze twijfelden. Zij was binnen een maand zwanger, dat lijkt me dan ook wel weer heel erg schrikken!
Hebben jullie continue geprobeerd, ook toen je in de fases zat waarin je liever geen kind wilde? Ik ben ergens bang dat ik ook zo tussen uitersten zal blijven zwalken, en dat lijkt me zo moeilijk, om dan een keuze te kunnen maken.
vrijdag 9 april 2021 11:22
Ik vind het sowieso heel moeilijk om mijn leven over 20 jaar (of over 5!) voor met te zien, qua alles.. Maar wel goed dat het voor jou gewerkt heeft. Wat waren voor jou daarvoor redenen om het niet (of wel) te willen?Miriammm schreef: ↑09-04-2021 09:36Mijn kinderwens was ook niet heel actief aanwezig. Man wilde wel heel graag. Op enig moment ging ik nadenken hoe ik mijn leven over 20/30/40 jaar zie en daar hoorden toch echt kinderen bij. Zonder voelde "leeg". Dat hielp mij met een meer rationele beslissing om voor een kind te gaan.
Inmiddels 32 weken zwanger, hormonaal en dromerig over de toekomst
vrijdag 9 april 2021 22:11
Wat toevallig, ik stond eigenlijk op het punt zelf een vergelijkbaar topic te openen. Ik ben 30, stabiele relatie, woonsituatie en prima baan.
Ik heb nooit diep nagedacht over mijn kinderwens behalve dat ik begin twintig dacht vast een gezin te hebben tegen mijn dertigste. En nu? Die 30 heb ik bereikt, zonder kinderen en ik weet helemaal niet of ik wel kinderen wil...
Aan de ene kant wil ik mijn vrijheden niet opgeven. Ik denk dat ik best goed zorg zou kunnen dragen voor een kind, maar maakt dit mij wel gelukkiger? Hoewel ik wegsmelt bij mijn kleine neefje, zie ik voor mijzelf vooral ook veel tegens. Maar ga ik spijt krijgen wanneer we het niet op zijn mist geprobeerd hebben? Het is een onderwerp wat mij op het moment heel erg bezig weet te houden. Ik wou dat ik er zeker over was...
Ik heb nooit diep nagedacht over mijn kinderwens behalve dat ik begin twintig dacht vast een gezin te hebben tegen mijn dertigste. En nu? Die 30 heb ik bereikt, zonder kinderen en ik weet helemaal niet of ik wel kinderen wil...
Aan de ene kant wil ik mijn vrijheden niet opgeven. Ik denk dat ik best goed zorg zou kunnen dragen voor een kind, maar maakt dit mij wel gelukkiger? Hoewel ik wegsmelt bij mijn kleine neefje, zie ik voor mijzelf vooral ook veel tegens. Maar ga ik spijt krijgen wanneer we het niet op zijn mist geprobeerd hebben? Het is een onderwerp wat mij op het moment heel erg bezig weet te houden. Ik wou dat ik er zeker over was...
vrijdag 9 april 2021 22:17
Wel mooi dat je het in de toekomst wel voor je zag en wat dat betreft je dus wel op een goede lijn zit met je partner. Kan mij in sommige situaties ook wel echt voorstellen als het een probleem kan worden wanneer een persoon blijft twijfelen en de ander niet.Miriammm schreef: ↑09-04-2021 09:36Mijn kinderwens was ook niet heel actief aanwezig. Man wilde wel heel graag. Op enig moment ging ik nadenken hoe ik mijn leven over 20/30/40 jaar zie en daar hoorden toch echt kinderen bij. Zonder voelde "leeg". Dat hielp mij met een meer rationele beslissing om voor een kind te gaan.
Inmiddels 32 weken zwanger, hormonaal en dromerig over de toekomst
Hier het probleem dat wij beiden twijfelen al neigt partner wel meer naar nee. Soms wel moeilijk. We kunnen er goed over praten, maar komen (nog) niet tot conclusies. Zelf wil ik niet te oud moeder worden als we besluiten het te proberen, dus leg mijzelf wat dat betreft misschien ook wel veel druk op.
vrijdag 9 april 2021 22:20
Eigenlijk altijd wel wat in de twijfel gebleven dus. Ik kan mij wel voorstellen dat je daar enigszins naar kan uitkijken omdat je al zo lang twijfelt. Ik heb eigenlijk altijd gedacht dat er ergens wel een duidelijk beslis moment komt, maar die twijfel kan dus ook blijven.katkaatje schreef: ↑09-04-2021 09:33Ik ben 39 en heb de afgelopen 10 jaar alle kanten van het kinderwensspectrum wel gezien. Ik heb de uitersten van 'ik-moet-en-zal-een-kind' of 'never-nooit-niet' gehad, maar alles daartussen wel.
Man en ik hebben het ook geprobeerd, en dat is nooit gelukt. Ik weet tot op de dag van vandaag niet wat ik daar nu van vind. Ik voel me niet thuis in het ongewenst kinderloos-verhaal, maar ook niet in het blij-kindvrij-verhaal. Wij zijn gestopt met proberen, mede omdat ik dus niet helemaal zeker weet of ik wel echt wil én omdat ik mezelf wat oud vind worden én omdat er bij iedere mislukte poging toch teleurstelling is. Maar soms twijfel ik nog of we niet tóch nog een of een paar pogingen moeten doen.
Moraal van het verhaal: voor mij is er nooit een 'nu weet ik het'-moment geweest. Ik geloof ook in die schaal die elein noemt, met daarop aanvullend dat je plek op die schaal dus niet statisch is. Het ene moment zat ik op 90-10 en dan weer op 40-60, en dan weer op 10-90. Niet in een dag, maar wel gedurende de vruchtbare jaren. Ik kijk soms wel uit naar de overgang, dan hoef ik in elk geval niet meer te twijfelen.
vrijdag 9 april 2021 22:34
Nou dan pas ik ook in deze groep!
32 jaar, vaste relatie, beiden goede baan, alles goed geregeld.
Ik heb geen kinderwens, denk ik, nooit gehad ook. Maar nu de fase dat iedereen om je heen kinderen krijgt, dat vind ik soms moeilijk.
Vrienden hebben minder tijd, mensen met kinderen spreken meer met elkaar af dan met de mensen zonder kinderen. Heb soms het idee dat ze er snel van uit gaat dat je er dan ook niet bij wil zijn.
Mijn vriend wil nu geen kinderen, over de toekomst is hij er nog niet uit. Hij is meer van het korte termijn denken.
Ik kan soms jaloers zijn op mensen die weten dat ze kinderen willen, ik voel het echter gewoon niet.
Ik hou van rust, alles netjes en mijn vrijheid. Ik zie een kind gewoon niet in mijn leven passen, kan er geen enkel voordeel bij bedenken, meer een extra last waar je je druk om moet maken en heel veel voor moet regelen.
32 jaar, vaste relatie, beiden goede baan, alles goed geregeld.
Ik heb geen kinderwens, denk ik, nooit gehad ook. Maar nu de fase dat iedereen om je heen kinderen krijgt, dat vind ik soms moeilijk.
Vrienden hebben minder tijd, mensen met kinderen spreken meer met elkaar af dan met de mensen zonder kinderen. Heb soms het idee dat ze er snel van uit gaat dat je er dan ook niet bij wil zijn.
Mijn vriend wil nu geen kinderen, over de toekomst is hij er nog niet uit. Hij is meer van het korte termijn denken.
Ik kan soms jaloers zijn op mensen die weten dat ze kinderen willen, ik voel het echter gewoon niet.
Ik hou van rust, alles netjes en mijn vrijheid. Ik zie een kind gewoon niet in mijn leven passen, kan er geen enkel voordeel bij bedenken, meer een extra last waar je je druk om moet maken en heel veel voor moet regelen.
vrijdag 9 april 2021 23:12
AnneSanneAnne schreef: ↑09-04-2021 11:20Heel interessant om jouw verhaal te lezen. Stoppen met anticonceptie en zien wat er gebeurt klinkt ergens wel fijn, maar wat jij zegt over dat je dan toch teleurstelling hebt kan ik me ook goed voorstellen. En lastig dat de twijfel dan alsnog ergens blijft knagen.
Ik hoorde in een podcast ook over een stel dat besloot de anticonceptie de deur uit te doen en te zien wat er zou gebeuren, omdat ze twijfelden. Zij was binnen een maand zwanger, dat lijkt me dan ook wel weer heel erg schrikken!
Hebben jullie continue geprobeerd, ook toen je in de fases zat waarin je liever geen kind wilde? Ik ben ergens bang dat ik ook zo tussen uitersten zal blijven zwalken, en dat lijkt me zo moeilijk, om dan een keuze te kunnen maken.
Ja, wij hebben echt wel geprobeerd, meer dan 'anticonceptie eruit en we zien wel'. Ik ben ook 6x (klinisch) zwanger geweest, maar het is nooit blijven plakken. Dus daar zaten ook wel ziekenhuisonderzoeken enzo bij. Niks gevonden dus in theorie kan het nog steeds pech zijn, maar voor ons was de lol er wel af. De twijfelfases zijn bij mij dus ook wel in hand gegaan met de lukt-niet-fases. En dat zijn wel de momenten dat we een, heerlijke, pauze hebben genomen van het proberen. Uiteindelijk hebben we 13 maanden geleden de laatste pauze genomen en hebben we die pauze nooit meer gestopt.
En ik zit nu op het punt dat ik schrik als ik een paar dagen te laat ongesteld word. Ik denk namelijk niet dat ik nog wil. Ook als kind en jongere heb ik nooit een hele sterke wens gehad. Maar aan de andere kant, bij vlagen en vooral rond ovulatie, overvalt het idee dat het nooit gaat gebeuren me. Dan denk ik: ik wil tóch! Het blijft wat dat betreft heen en weer gaan. Toch nog een keertje proberen, het hier bij laten? Zucht......
Ik stel mezelf gerust met de gedachte wat iemand anders hier ook al zei: het feit dat je zo twijfelt, betekent dat je met beide keuzes gelukkig kunt zijn. Dus eigenlijk maakt het niet zo uit wat je kiest (of niet kiest).
Wat je zou kunnen doen is je eventuele kinderwens onderzoeken. Dat heb ik op een gegeven moment gedaan. Er met mensen over gepraat, veel boeken gelezen over overwegingen en levens van mensen zonder kinderen (van mensen mét zie je wel genoeg), vanuit filosofisch, maatschappelijk en biologisch aspect gekeken wat nut en gevolgen van wel of geen kinderen zou hebben, hier meelezen op zowel moedertopic als het bewust windvrij-topic. Ik ben er niet minder van gaan twijfelen, maar heb wel een duidelijker beeld van waar mijn kinderwens vandaan kwam (of ie nou op 20/40/60/80 procent zat) en dat was wel inzichtelijk.
vrijdag 9 april 2021 23:31
Ik be al weer dik 10 jaar verder en wij hebben het net zo als jullie gedaan en toen ik op mijn 40ste niet zwanger was ben ik voor de zekerheid weer aan de pil gegaan. Ik heb er ook verdriet van gehad maar nu zit ik in de overgang en kan niet denken aan een 10 of 8 jarige over de vloer, zeker niet met Covid en dichte scholen. Nu vinden we het heerlijk om geen kinderen te hebben, al onze vrienden zitten in de tieners en dat klinkt ook al niet bestkatkaatje schreef: ↑09-04-2021 09:33Ik ben 39 en heb de afgelopen 10 jaar alle kanten van het kinderwensspectrum wel gezien. Ik heb de uitersten van 'ik-moet-en-zal-een-kind' of 'never-nooit-niet' gehad, maar alles daartussen wel.
Man en ik hebben het ook geprobeerd, en dat is nooit gelukt. Ik weet tot op de dag van vandaag niet wat ik daar nu van vind. Ik voel me niet thuis in het ongewenst kinderloos-verhaal, maar ook niet in het blij-kindvrij-verhaal. Wij zijn gestopt met proberen, mede omdat ik dus niet helemaal zeker weet of ik wel echt wil én omdat ik mezelf wat oud vind worden én omdat er bij iedere mislukte poging toch teleurstelling is. Maar soms twijfel ik nog of we niet tóch nog een of een paar pogingen moeten doen.
Moraal van het verhaal: voor mij is er nooit een 'nu weet ik het'-moment geweest. Ik geloof ook in die schaal die elein noemt, met daarop aanvullend dat je plek op die schaal dus niet statisch is. Het ene moment zat ik op 90-10 en dan weer op 40-60, en dan weer op 10-90. Niet in een dag, maar wel gedurende de vruchtbare jaren. Ik kijk soms wel uit naar de overgang, dan hoef ik in elk geval niet meer te twijfelen.
zaterdag 10 april 2021 06:52
Nog wat dingen die me binnen schoten dat ze voor mij mee spelen:
Ik vind het prachtig om de wereld door de ogen van een kind te zien. En on een kind te zien ontwikkelen en groeien. Het lijkt me zo mooi om een kind daarin te mogen begeleiden.
Ook wil ik perse een kind met deze man, niet alleen of met iemand anders. Ik verwacht (je weet het natuurlijk nooit zeker) dat hij zo betrokken en toegewijd zal zijn. Het is echt ons kind waar we samen voor zullen zorgen. En dus kan ik dan prima een weekendje weg en kind bij hem laten.
We zullen nog zien of ik dat daadwerkelijk wil Maar dit idee geeft wel ruimte in mijn hoofd.
En natuurlijk vind ik het ook eng. Kijk ik op tegen slaapgebrek, minder flexibel zijn, de zorg, invloed op onze relatie enz. Alleen voor mij weegt dat nu niet op tegen het getrappel in mijn buik
Wat al meer dames zeiden : het is goed mogelijk om met beide keuzes (wel/geen kind) gelukkig te zijn. Alles heeft zijn voor-en nadelen.
Ik vind het prachtig om de wereld door de ogen van een kind te zien. En on een kind te zien ontwikkelen en groeien. Het lijkt me zo mooi om een kind daarin te mogen begeleiden.
Ook wil ik perse een kind met deze man, niet alleen of met iemand anders. Ik verwacht (je weet het natuurlijk nooit zeker) dat hij zo betrokken en toegewijd zal zijn. Het is echt ons kind waar we samen voor zullen zorgen. En dus kan ik dan prima een weekendje weg en kind bij hem laten.
We zullen nog zien of ik dat daadwerkelijk wil
Maar dit idee geeft wel ruimte in mijn hoofd.En natuurlijk vind ik het ook eng. Kijk ik op tegen slaapgebrek, minder flexibel zijn, de zorg, invloed op onze relatie enz. Alleen voor mij weegt dat nu niet op tegen het getrappel in mijn buik
Wat al meer dames zeiden : het is goed mogelijk om met beide keuzes (wel/geen kind) gelukkig te zijn. Alles heeft zijn voor-en nadelen.
zaterdag 10 april 2021 06:57
Als ik dit lees word ik weer dik 10 jaar teruggegooid in de tijd 
Man en ik hebben begin 30 ook even getwijfeld over kinderen, hadden nooit echt een uitgesproken kinderwens maar op een gegeven moment moet je knopen doorhakken. Wij zijn dus kinderloos gebleven. Beste beslissing ooit
We hebben in onze omgeving vaak moeten horen dat we spijt gingen krijgen, later alleen zouden zijn en bladiebliebladiebla.... het bekende verhaal.
Maar we vinden onze vrijheid heerlijk! Geen vreselijke kinderfeestjes, geen gehuil en drama, gaan en staan waar we willen. Over 2 jaar vertrekken we op wereldreis.
En als we even rondkijken bij vrienden en familie kunnen we niet direct zeggen wie er nu echt gelukkiger is geworden van kinderen te krijgen.
Zonder negatief te zijn, gewoon puur een gevoel van wat we rond ons zien gebeuren. Want we respecteren iedereen zijn keuze, en er zullen heus wel leuke, lieve en vertederende momenten zijn. Maar die hebben wij dan met elkaar en onze honden
Man en ik hebben begin 30 ook even getwijfeld over kinderen, hadden nooit echt een uitgesproken kinderwens maar op een gegeven moment moet je knopen doorhakken. Wij zijn dus kinderloos gebleven. Beste beslissing ooit
We hebben in onze omgeving vaak moeten horen dat we spijt gingen krijgen, later alleen zouden zijn en bladiebliebladiebla.... het bekende verhaal.
Maar we vinden onze vrijheid heerlijk! Geen vreselijke kinderfeestjes, geen gehuil en drama, gaan en staan waar we willen. Over 2 jaar vertrekken we op wereldreis.
En als we even rondkijken bij vrienden en familie kunnen we niet direct zeggen wie er nu echt gelukkiger is geworden van kinderen te krijgen.
Zonder negatief te zijn, gewoon puur een gevoel van wat we rond ons zien gebeuren. Want we respecteren iedereen zijn keuze, en er zullen heus wel leuke, lieve en vertederende momenten zijn. Maar die hebben wij dan met elkaar en onze honden
zaterdag 10 april 2021 08:59
Zo was het voor mij ook, en de verhoudingen verschoven ook nogal eens. Maar omdat ik pcos heb en de kans klein was dat ik op natuurlijke wijze zwanger zou raken, hebben we niet echt een besluit genomen. Anticonceptie de deur uit, maar niet de medische molen in en we kijken wel wat er gebeurt.elein schreef: ↑09-04-2021 09:21En lang niet iedereen heeft òf een kinderwens òf helemaal geen kinderwens. Heel veel mensen zitten er een beetje tussenin. 50/50, 30/70, 60/40 ish. Als dat voor jou ook zo is, is het eigenlijk een voordeel. Dat betekent dat je waarschijnlijk zowel met als zonder kind wel gelukkig zal zijn.
Toen ik na 7 jaar ineens (ja zo voelde dat) zwanger raakte heb ik toch wel even paniek gevoeld. We stonden op het punt om te emigreren, gingen er eigenlijk vanuit kinderloos te blijven en dan toch een kindje.
Ik weet echt zeker dat ik ook heel gelukkig was geweest zonder kinderen, maar nu ik ze eenmaal toch heb (na de eerste zwangerschap ging het vlotter, ben nu zwanger van de 3e) ben ik echt onwijs dankbaar dat ik dit toch nog mag ervaren. Ik denk dat ik altijd vooral de nadelen zag, en die zijn er ook zeker. Maar ik had echt niet voorzien hoeveel ik er ook van zou genieten.
zaterdag 10 april 2021 09:08
Nu zwanger van mijn eerste kindje en toch dit topic geopend. Ik vind/vond kinderen altijd superleuk en heb enerzijds altijd gedacht dat ik ze zou willen, anderzijds altijd 'later', zonder duidelijk te hebben wanneer dan. Ik sluit me aan bij wat elein zegt. Ben een enorme twijfelaar en kan over ('definitief') gemaakte beslissingen nog dagen twijfelen. Het kopen van een huis gaf mij bijvoorbeeld ook veel stress en zorgen in de drie dagen bedenktijd toen we er nog vanaf konden. Zodra het definitief was ging ik me meer binden en werd het (veel) leuk(er) en zag ik weer al die mooie dingen die ik zag tijdens de bezichtiging. En toch: soms kan de twijfel alsnog ineens toeslaan, zoals wanneer een collega iets over mijn reistijd opmerkt. Twijfel is bij mij de aard van het beestje dus.
Succes met het filosoferen hierover! Wij hebben het moment waarop we begonnen te proberen heel bewust/weloverwogen gepland, en dat geeft mij nu veel rust: als ik nu ineens weer zo'n twijfeltje voel ("waar begin ik aan"), dan weet ik dat ik er goed over na heb gedacht en het (voor mijn maatstaven) zeker wil.
Succes met het filosoferen hierover! Wij hebben het moment waarop we begonnen te proberen heel bewust/weloverwogen gepland, en dat geeft mij nu veel rust: als ik nu ineens weer zo'n twijfeltje voel ("waar begin ik aan"), dan weet ik dat ik er goed over na heb gedacht en het (voor mijn maatstaven) zeker wil.
zaterdag 10 april 2021 10:14
Fijn om een groepje gelijkgestemden te hebben. In mijn omgeving zijn veel al aan kinderen begonnen en de rest zegt eigenlijk vrijwel zeker te weten ze binnen een paar jaar te willen. Door te horen over jullie verhalen voel ik me wat minder gek.
En de dames die inmiddels voorbij de twijfeltijd zijn, ook verhelderend om van jullie te horen hoe het bij jullie ging. Hoewel het me niet echt geruststeld dat niet bij iedereen een eureka moment kwam
Sansi, ik heb sinds kort ook een neefje en dat maakt dat het voor mijn gevoel nu veel dichterbij komt. Zie jij bij jouw broer/zus veranderingen die je juist naar ja of naar nee duwen?
En de dames die inmiddels voorbij de twijfeltijd zijn, ook verhelderend om van jullie te horen hoe het bij jullie ging. Hoewel het me niet echt geruststeld dat niet bij iedereen een eureka moment kwam
Sansi, ik heb sinds kort ook een neefje en dat maakt dat het voor mijn gevoel nu veel dichterbij komt. Zie jij bij jouw broer/zus veranderingen die je juist naar ja of naar nee duwen?
zaterdag 10 april 2021 11:04
Wat een fijn topic! Veel herkenning hier. Ik ben in de 30 en in mijn omgeving heb ik echt een mix van vrienden met kinderen of een sterke kinderwens, en bewust kindvrijen. Ik zie dus in mijn leven duidelijk de beide kanten, en ik blijf twijfelen.
Ik ben erg bang om mijn vrijheid en autonomie kwijt te raken. Dat is denk ik de kern van mijn twijfels. Ik heb ook de neiging om vooral de beren op de weg te zien, en de negatieve kanten van het ouderschap. En ik heb helemaal niets met zwangerschap, babies of kleine kinderen. Vanaf je er een gesprek mee kan voeren vind ik het te doen, maar daarvoor... ik heb er niks mee. Maar als ik dan bij vrienden met oudere kinderen of tieners ben, dan vind ik dat wel erg leuk en heb ik veel sterker het gevoel dat ik dat ook in mijn eigen leven zie. En dat van het toekomstbeeld over 20/30 jaar herken ik ook heel sterk.
Wat me ook afschrikt is dat ik in mijn omgeving (en overal eigenlijk, inclusief dit forum) zie dat de zorgtaken tussen hetero ouders over het algemeen niet heel eerlijk verdeeld zijn. Ik ben daar sowieso best fel op, maar ik zie het echt niet zitten dat ik dan Hoofd Kinderen en Huishouding zou moeten zijn omdat ik toevallig de moeder ben. Mijn partner heeft wel een kinderwens, en we hebben het ook veel gehad over deze specifieke angst. En ik vertrouw hem daarin echt wel. We zijn het er bijvoorbeeld over eens dat hij degene is die, als wij kinderen zouden krijgen, minder gaat werken. Maar tóch blijft die angst ergens aanwezig. Want ik heb ook wel gezien dat zelfs bij stellen die het voor de komst van kinderen 'eerlijk' geregeld hadden, en goede voornemens hadden wat betreft de verdeling van de zorg, het wanneer de kinderen er eenmaal zijn het toch anders loopt.
Ik vind het ook fijn om de posts te lezen van twijfelaars die er wel én niet voor zijn gegaan. Het stoort me altijd een beetje dat je bij zowat alle grote beslissingen in het leven te horen krijgt dat je er vooral goed over na moet denken en je verstand moet gebruiken, behalve bij het krijgen van kinderen. Dan moet het opeens een Heel Sterke Wens zijn en moet je vooral je gevoel volgen. Ik geloof daar niet zo in.
Ik ben erg bang om mijn vrijheid en autonomie kwijt te raken. Dat is denk ik de kern van mijn twijfels. Ik heb ook de neiging om vooral de beren op de weg te zien, en de negatieve kanten van het ouderschap. En ik heb helemaal niets met zwangerschap, babies of kleine kinderen. Vanaf je er een gesprek mee kan voeren vind ik het te doen, maar daarvoor... ik heb er niks mee. Maar als ik dan bij vrienden met oudere kinderen of tieners ben, dan vind ik dat wel erg leuk en heb ik veel sterker het gevoel dat ik dat ook in mijn eigen leven zie. En dat van het toekomstbeeld over 20/30 jaar herken ik ook heel sterk.
Wat me ook afschrikt is dat ik in mijn omgeving (en overal eigenlijk, inclusief dit forum) zie dat de zorgtaken tussen hetero ouders over het algemeen niet heel eerlijk verdeeld zijn. Ik ben daar sowieso best fel op, maar ik zie het echt niet zitten dat ik dan Hoofd Kinderen en Huishouding zou moeten zijn omdat ik toevallig de moeder ben. Mijn partner heeft wel een kinderwens, en we hebben het ook veel gehad over deze specifieke angst. En ik vertrouw hem daarin echt wel. We zijn het er bijvoorbeeld over eens dat hij degene is die, als wij kinderen zouden krijgen, minder gaat werken. Maar tóch blijft die angst ergens aanwezig. Want ik heb ook wel gezien dat zelfs bij stellen die het voor de komst van kinderen 'eerlijk' geregeld hadden, en goede voornemens hadden wat betreft de verdeling van de zorg, het wanneer de kinderen er eenmaal zijn het toch anders loopt.
Ik vind het ook fijn om de posts te lezen van twijfelaars die er wel én niet voor zijn gegaan. Het stoort me altijd een beetje dat je bij zowat alle grote beslissingen in het leven te horen krijgt dat je er vooral goed over na moet denken en je verstand moet gebruiken, behalve bij het krijgen van kinderen. Dan moet het opeens een Heel Sterke Wens zijn en moet je vooral je gevoel volgen. Ik geloof daar niet zo in.
zaterdag 10 april 2021 12:07
Zowel de zus van mijn partner als mijn broertje en zijn vriendin hebben een kind gekregen. 3 en 1 jaar. En ik zie juist dingen die mij nog meer laten twijfelen.AnneSanneAnne schreef: ↑10-04-2021 10:14
Sansi, ik heb sinds kort ook een neefje en dat maakt dat het voor mijn gevoel nu veel dichterbij komt. Zie jij bij jouw broer/zus veranderingen die je juist naar ja of naar nee duwen?
Broertje en vriendin zijn meer van de beren op de weg zien, die merken op wat allemaal niet meer kan. Kind moet slapen, ouders kunnen niets. Voelt voor mij heel benauwend.
Mijn schoonzus daarentegen sleept die kleine overal mee. Ziet mogelijkheden in plaats van beperkingen. Bij haar zie ik ook dat ze wel echt haarzelf is gebleven. De stijl van opvoeden zie ik ook wel bij ons passen.
Maarrrrr... dan hoor je over het altijd om 6 uur klaarwakker zijn, de buien etc. Dan denk ik heel eerlijk ik zou er geen zin in hebben. Maar hebben wij hem op visite dan vind ik het oprecht heel leuk.
Dus ik zie wel leuke dingen, maar voor mijzelf ook veel nadelen. Momenteel neig ik ook weer meer naar nee. Ik denk dat wij het ook heel leuk kunnen hebben zonder kinderen, de vrijheid houden lijkt mij prettig. Maar het kan ook zo weer omslaan naar een iets meer ik wil het wel. Al blijft mijn lijst in mijn hoofd met tegens groter dan met voordelen. Toch is het iets wat een grote twijfel blijft en waarin ik geen keuzes kan maken. Ik lees hier nu ook wel dat bij sommigen de twijfel blijft. Ik hoop echt dat er een dag komt dat ik er zeker van ben, ik denk er veel over na en word soms zo moe van mijzelf en het getwijfel
Hoe ervaar jij dit dan?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
